MSV - Askroth [2] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Nieuwe topic!
Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 14:31 ]

Haar ademhaling werd langzaam weer wat rustiger en ze sloot haar ogen. Uiteindelijk viel ze in slaap met zijn armen om haar heen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 18:02 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Ook Hermes viel in slaap met Quinn in zijn armen, tot midden in de nacht zijn rust ruw verstoord werd door rare geluiden in de verte. Hij deed zijn ogen open en zag dat Quinn het niet gehoord had, want ze lag nog te slapen. Alice daarentegen zat klaarwakker tegenover hem op de bank, turend door het lege raam in de hoop een glimp op te vangen van wat er gebeurde.
'Kan je iets zien?' vroeg Hermes fluisterend.

Alice schudde haar hoofd. 'Het klinkt als gejammer...' mompelde ze.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Gejammer?' vroeg Hermes verbaasd en hij richtte zijn blik nogmaals op Quinn. Ze lag zo vredig te slapen dat hij haar niet wakker wilde maken en haar dus voorzichtig op de bank legde.
'Weet je dat zeker? Als dat zo is, dan heeft iemand misschien onze hulp nodig.'

Gaara was vanochtend vroeg bij de anderen weg gegaan. Hij wist nog niet of hij zou terugkeren. Hij zag er wel naar uit om de tijd weer even in zijn eentje te spenderen. Het was lang geleden dat hij een momentje voor zichzelf had gehad en hij merkte dat het gezelschap van de anderen hem op de zenuwen begon te werken. Claire en hij waren op elkaar aangewezen geweest, maar in deze wereld wist hij dat hij ervoor kon kiezen om zijn eigen pad te gaan. Er waren anderen die haar konden beschermen en die dat ook zouden doen. Het ongemak tussen hen was de afgelopen dagen niet weggesleten en hij wilde er liever niet te veel over nadenken. Het riep schuldgevoelens op en het hielp hem niet zijn gedrag te versoepelen.

Every villain is a hero in his own mind.

Tomas had de tent al vroeg verlaten omdat hij het warm kreeg. Hij wilde niet teveel tijd verspillen, want hij moest Adrienne terugvinden. Hij wist niet of ze magie had en zichzelf van water kon voorzien. Hij zakte in het gras neer en keek naar de opkomende zon, maar bemerkte tot zijn verbazing dat er nog meer lichtjes te zien waren, paars, blauw en oranje. Ze knipperden en hij hield zijn hand boven zijn ogen, al maakte dat weinig verschil.
'Hé!' riep hij naar de anderen die waarschijnlijk nog in de tent waren. 'Kom eens kijken!'

Every villain is a hero in his own mind.

Alice spitste haar oren. 'Het klinkt echt als gejammer...' Ze klom van de bank af en zette haar voeten op de grond.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ook Hermes stond op en gaf Quinn nog een kus op haar voorhoofd.
'We zijn zo terug,' fluisterde hij toen, waarna hij onbewust Alice's hand vastpakte.
'Zullen we er samen heen gaan?'

'Ja.' Ze vond het niet fijn om in haar eentje weg te gaan, na alles wat ze had meegemaakt. Ze kneep zijn hand bijna fijn toen ze door de krakende deur stapten, naar buiten. Het was een stuk afgekoeld en een rilling trok over haar rug, terwijl ze samen met Hermes het geluid volgde.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hermes rende over het zand dat zijn schoenen vulde en hem zo nu en dan bijna deed struikelen, maar hij liet Alice's hand niet los. Hij was bang dat als hij dat nu deed, ze elkaar in het donker van de nacht kwijt zouden raken. Het gejammer werd steeds luider hoe dichterbij ze kwamen.
'Het..moet hier ergens zijn,' zei Hermes en hij stopte plots, 'maar ik zie helemaal niets.'

Ze trok hard aan zijn hand. 'Kijk!' fluisterde ze. Een vuurrode vogel hopte naar hen toe, maar het piepte en jammerde. 'Is dat een feniks?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nee..dat..nee,' fluisterde Hermes, maar hij bewoog dichter naar het beest toe. Een deel van de veren waren verdwenen en zo werd de huid van het vogeltje onthuld.
'Dat kan toch niet? '

'Natuurlijk wel!' fluisterde Alice enthousiast. Ze pakte zijn arm vast. 'Kijk naar zijn lieve koppie! Het is echt een feniks... Ja toch?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Verdraaid,' sprak Hermes en hij boog voorover om de vogel zonder veel problemen op te pakken, het diertje leek wel tam.
'Het is er écht een!' riep Hermes, maar toen besefte hij dat een warme, stroperige substantie over zijn handen uitvloeide.