RPG - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 11 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis was al bang geweest dat ze daar een vraag over zou gaan stellen. 'Ik praat er liever niet over.'

[ bericht aangepast op 16 mei 2014 - 11:11 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Nou ja, ik doe het graag,' zei Cordelia. 'Ik ga wel een cake bakken, lust je dat wel?'

--

'Daar was ik al achter, ja,' grinnikte Winnie. 'Heb je nog last van je vleugel?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Athiabbe knikte en glimlachte breder.
'Ja, jouw baksels smaken mij wel!'
Ze trok Cordelia in een omhelzing.
'Dankjewel.'
Het was fijn dat er iemand voor haar was, zeker iemand als Cordelia. Dat maakte het leven toch een stuk dragelijker.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cordelia sloot even haar ogen. Ze was blij dat het weer goed was met Athiabbe.
'Goed, dan zal ik een cake bakken.' Ze keek naar Athiabbbe en trok zachtjes haar vlecht uit. Hij zat een beetje slordig, en Cordelia maakte een nieuwe, mooie vlecht.
'Ik maak me een beetje zorgen om Kato,' zei ze plotseling. 'Hij is zo afwezig de laatste tijd. Hij is al geen prater, maar de laatste tijd voel ik me soms een vreemde in zijn buurt. Ik wou dat ik wist wat er in zijn hoofd om ging. Kon ik maar gedachten lezen,' zuchtte ze.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Athiabbe sloeg haar ogen neer. Ze wist wat er scheelde, maar ze zou dat niet tegen Cordelia zeggen dat was niet aan haar. Cordelia zou het waarschijnlijk niet eens waarderen als ze het wist.
Athuabbe wist echter ook dat Kato er niets over zou zeggen. Niet uit zichzelf en dat baarde haar ook zorgen, want het was nogal een groot ding wat hij voor haar verborg.
'Ik wil wel met hem praten...' stelde ze aarzelend voor. Dan kon ze hem bewegen er wat over los te laten tegen Cordelia.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Zou je dat willen doen?' vroeg Cordelia hoopvol. 'Ik zou je heel dankbaar zijn. Hij zegt dat er niets aan de hand is, maar ik zie gewoon dat hij niet eerlijk is. Hij zit ergens mee.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ja, natuurlijk!'
Athiabbe vroeg zich af hoe lang Kato hier al mee rond liep, al kon Cordelia zoiets al snel vervelend vinden.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Fijn,' zei Cordelia opgelucht. 'Voel je je al wat beter na de thee?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Athiabbe zei van wel, hoewel ze wist dat thee haar gevoelens niet kon verlichten, maar dat hoefde Cordelia niet te weten.
'Zal ik vanavond naar je toe komen?' vroeg ze, hopend dat Cordelia de hint begreep.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Oh. Oké, zelf weten. Soms lucht het heel erg op om over zoiets te praten.' Ze keek Ariana doordringend aan. 'Ik weet dat je altijd alles alleen hebt moeten doen. Ik deed dat zelf ook altijd en ik kwam erachter dat de hulp van anderen soms nog niet eens zo verkeerd is.' Ze zakte door haar knieën en pakte een schelp op die half uit het zand stak. Toen ze zag dat die half kapot was, gooide ze hem het water in.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hij sloeg zijn ogen neer en schudde zijn hoofd. 'Ik denk niet dat die nog gaat helen. Er zijn te veel veren verdwenen.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Venomis zweeg en keek een andere kant. 'Ik kan het niet vertellen,' mompelde ze. Ze schopte naar het opspattende schuim. 'Dat heb ik beloofd.'
Aan mezelf.

Every villain is a hero in his own mind.

'Oh.' Ze begreep er weinig van, maar probeerde dat te respecteren, ook al was ze nu ontzettend nieuwsgierig geworden. 'Misschien kun je het beter niet vertellen dan.' Ze had geen flauw benul aan wie Ariana het beloofd moest hebben. Die vent, Erich? Hoe kende ze hem eigenlijk? Ze had gezegd van vroeger, maar had Ariana dan ook in het dorp gewoond voor ze ontvoerd werd? Emily besloot het maar gewoon te vragen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia knikte. 'Ja, ik zal het ook aan Kato vertellen. Ik ga zo maar eens beginnen aan die cake,' glimlachte ze. Ze gaf Athiabbe een knuffel en zei: 'tot straks!'

--

'Wat naar,' zei Winnie. 'Weet je dat wel zeker, waarom ga je niet langs het hospitaal?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Venomis vroeg zich af wat ze beter kon doen. Zich vasthouden aan haar eerste leugen of hem gewoon verbuigen? Dat laatste zou haar meer ruimte bieden.
'Ik heb hier twee jaar gewoond,' antwoordde ze terwijl ze naar een zeester liep die aangespoeld was. Ze hurkte erbij neer en stak haar hand uit. 'Ik voelde me er niet thuis en ging weer terug naar de andere nereides, maar die moesten niks meer van me hebben omdat ik hen in de steek had gelaten en toen ben ik hier weer naar terug gegaan.'

[ bericht aangepast op 18 mei 2014 - 18:46 ]

Every villain is a hero in his own mind.