{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Ruby Ann Monroe
De prachtige villa was nog maar enkele meters weg, het geluid van de helikopter maakte langzaam plaats voor de typische Alpen geluiden. De sneeuw kraakte gelukmakend onder mijn voeten terwijl ik zelfverzekerd richting het huis liep. Langzaam drong het tot me door dat ik echt twee weken in dit huis met compleet vreemde mensen zou gaan verblijven. Het enige wat me op de been hield was de gedachte aan het geld, het geld dat ik enorm hard nodig heb. Eenmaal bij de eikenhoute deur aangekomen was van mijn zelfverzekerde houding niets meer over, mijn ademste stokte in mijn keel terwijl ik met mijn vrije hand de deur opende.Toen pas zag ik het briefje dat op de buitenkant van de deur vastgeplakt zat. Verdieping 1, kamer 4: Ruby Ann Monroe las ik en liet het meerdere malen door mijn hoofd gaan zodat ik het niet zou vergeten. Ergens was ik wel blij dat ik geen kamer met iemand hoefde te delen, niet dat ik een probleem heb met delen. Het feit dat het nog een compleet vreemde voor mij zou zijn maakte het er niet echt aantrekkelijk idee. Net toen ik naar binnen wilde stappen zag ik het meisje dat niet ver voor mij richting het huis was gelopen op de grond liggen. Ik zette snel mijn koffer langs de deuropening en haastte me naar het meisje en nam hurkend plaats naast haar. 'Gaat het met je?' vroeg ik geduldig. Langzaam stak ik mijn hand uit op haar omhoog te helpen terwijl ik voorzichting naar haar glimlachte.

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Campbell Saunders

‘Campbell.’ Haar stem klonk zacht en warm zoals altijd. Ik zag haar staan met haar blonde haren die tot haar middel rijkte. Haar haar danste mee op het ritme van de wind, terwijl haar ogen sprankelde. Opeens veranderde haar gelaat. Het ging strak staan van pijn en verdriet. ‘Je hebt me vermoord, Campbell.’ Haar woorden waren hard en ik wilde naar haar toelopen maar ze leek onbereikbaar. ‘Meneer Saunders?’ met een schok word ik wakker en keek ik naar de piloot van de helikopter. ‘U bent er.’ Ik keek even om mij heen maar niks wees erop dat ze er geweest was. Ik zuchtte zachtjes en stond op.
‘Dank u wel.’ Zei ik zachtjes. Zonder hem nog aan te kijken stapte ik uit de helikopter en liep richting het huis. Het was aan de ene kant heel mooi maar het leek me niet te kunnen verwarmen. Eigenlijk had ik nergens meer zin in. Het liefst was ik met haar mee gegaan maar ze wilde dat ik me opleiding zou afmaken en dat zou ik dan doen. Voor haar.
Door alle medicijnen en remedies voor haar ziekte die allemaal niet leken te werken was ze gestorven. Het had me naar de financiële afgrond gebracht. Ik hoefde echter niet bij mijn vader aan te kloppen om voor geld te vragen. Hij zou toch weer dronken zijn en ruzie zoeken die ik zou negeren.
Ik zuchtte terwijl ik naar het papiertje staar die op de deur geplakt was. Er stond op dat voor het slagen van het onderzoek niemand ons de weg zou wijzen of zou helpen. Mijn vinger ging langs de kamers en ik zou op kamer 7 slapen.
Ik deed de deur open waarna ik naar binnen liep en mensen zag. Ik was niet zo goed in eerste indrukken. Ik bekeek mensen liever van een afstandje zodat ik kon zien wat ik aan ze had en wie ze waren.

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 22:03 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 22:20 ]

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Cora Keegan • Kleding

Het bruinharige meisje sprong op en een vrolijke glimlach krulde rondom haar lippen. De vertrokken uitdrukking die daarnet nog haar gezicht sierde leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. "Eigenlijk wel. Ik ben Megan, trouwens. Maar ik las net de kamer indelingen door en aangezien ik er niet zo goed tegen kan om alleen te zijn, vroeg ik me af of je zin hebt in een kamergenoot. Om deze weken een beetje gezellig te maken."
Ik luisterde stilletjes naar de brunette, ofwel Megan, en knikte. Ikzelf hield er ook niet zo van om alleen te zijn, dus dat kwam wel goed uit. Ik wist niet of we toestemming hadden om kamers te delen, maar aangezien het voor ons beiden in ons voordeel lag, besloot ik dat het geen kwaad zou kunnen. "Dat lijkt me een goed plan, Megan. Ik ben trouwens Cora."
Opeens vloog de houten deur meerdere malen achter elkaar open en werd het drukker in het huis. Mijn gezicht betrok eventjes en ik keek peinzend rond, om vervolgens een stapje naar achteren te nemen zodra een meisje zich bij ons voegde. Ze stelde zichzelf direct voor en leek nogal spontaan te zijn, iets wat me lichtelijk afschrikte. Ik hield niet van drukke mensen.
De drukte in het huis nam toe en ik bekeek Norah, het meisje dat zich daarnet bij ons had gevoegd, en Megan eventjes, waarna ik mijn spullen oppakte en overeind kwam. "Ik ga mijn kamer zoeken. Excuseer me." En met deze woorden vluchtte ik weg van de drukte, wetende dat ik er alleen maar nerveus van zou worden. Ik moest het twee weken lang volhouden met deze mensen. Ik wilde niet nu al als de zwakste schakel worden gezien. Beter vermeed ik confrontaties zoals deze.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

(Mea topica)

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Grace Soldra
Vanaf het momet dat ik viel gebeurd er veel in weinig tijd. De deur hoor ik meerdere malen open en dicht gaan, waardoor ik me nog beschamender voel. Wat denken ze wel niet van iemand die valt de eerste keer dat ze haar zien. Meestal val ik nog niet eens zo vaak, het zullen de zenuwen wel zijn en om niet te vergeten de onbekende omgeving. Ik ben wel iets vrolijker als ik merk dat niet gelijk iedereen op me af rent om me te helpen, maar toch hoor ik een aantal voetstappen mijn richting op gaan.
Ik hoor een meisje aan de rechter kant van mij voorzichtig 'gaat het met je?' zeggen. Haar stem is zo dichtbij dat ik zeker week dat ze gehurkt naast me zit. Even later voel ik dat iemand anders aan mijn linkerkant mijn bovenarm beetpakt en me overeind helpt. 'Gaat het?' Vraagt ook hij terwijl hij nog steeds mijn arm vast heeft, alsof ik van plan ben om nog een keer te vallen. 'Ja, het gaat prima.' Zeg ik nog geen seconde nadat de jongen de woorden uit zijn mond heeft. Ik ben ervan overtuigd dat het ongelofelijk bot klonk, maar ik houd er nou eenmaal niet van als iemand me helpt. Het geeft me een vervelend gevoel, alsof ik niets kan. Ik weet trouwens ook zeker dat de woorden "gaat het met je?" en "Gaat het?" vanavond door mijn nachtmerries zullen spoken. Iets in me zegt dat ik me er voor nu even overheen moet zetten, omdat ik op deze manier geen vrienden zal maken de komende twee weken. 'Sorry dat ik zo bot doe.' Verondschuldig ik me. 'Het spijt me, maar ik heb het nogal moeilijk met het accepteren van hulp.' Zo, dat is uitleg genoeg. Ik praat ook niet zo graag over dit soort onderwerpen.

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

Jonah Hale       Outfit
Ik zit rustig op mijn telefoon als ik opeens een stem hoor. Zo te horen is het de stem van een vrouw, maar als ik vluchtig om me heen kijk zie ik niets - mijn ogen werken niet goed als ik snel kijk, ik moet ergens op focussen om het goed te kunnen zijn. Als ik echter een gedaante zie staan weet ik waar ik op moet focussen. Er staat een mooie, jonge vrouw voor me tot nu toe wel beviel.
'Hey, ik ben Janel,' had de vrouw gezegd. 'Mag ik misschien bij je komen zitten? Ik heb namelijk geen zin om met mijn koffers te gaan zeulen. Ik weet de weg toch niet.' Aangezien het meisje, die blijkbaar Janel heette, me wel oké lijkt knik ik. Het is waarschijnlijk het beste om in ieder geval één vriend of vriendin te hebben.
'Dat is oké,' mompel ik wat vermoeid en wat geforceerd. 'Ik slaap op kamer acht op de eerste verdieping. Jij? Misschien kunnen we straks samen gaan zoeken.' Mijn blik valt op haar volle lippen en even bedenk ik me dat het meisje er bijzonder goed uit ziet, maar ik schuif de gedachte opzij en maak plaats voor haar op de bank.

Aimee Isabella Lee
Zenuwachtig stond ik voor het grote huis. Hier zou ik slapen met onbekende mensen. Wie weet wat voor mensen hier slapen? Misschien iemand die... Niet aan denken. Ik pakte mijn koffer en liep naar de deur. Ik zag dat er een briefje op de deur hing. 2e verdieping: Kamer 1: Aimee Isabella Lee. Alleen op een kamer, ik wist niet op ik het fijn of niet fijn moest vinden. Als mijn herinneringen terug zouden komen zou het erg fijn zijn om met iemand op een kamer te liggen, maar als diegene... Niet aan denken. Ik deed de deur open en stapte naar binnen. Een warmte kwam me tegemoet. Ik liep gelijk naar de trap, naar de tweede verdieping. Daar keek ik op de deuren en ging de kamer binnen waar een 1 op stond. Ik zette mijn tas op het bed en begon met uitpakken.
Na een half uurtje was ik klaar. Ik liep naar beneden. Daar zag ik de andere mensen, waarmee ik hier zou zijn. Ik beet op mijn lip en keek of ik iemand kon ontdekken die me aardig leek. Ik twijfelde of ik naar iemand toe zou lopen, maar ging uiteindelijk alleen op een bank zitten.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Janel Parrish • Kleding

De jongeman leek enkele seconden de tijd nodig te hebben om zichzelf opnieuw te oriënteren. Hij keek vluchtig om zich heen en zodra ik in zijn gezichtsveld terecht kwam, knikte hij en gaf hij een ietwat geforceerd antwoord, waaruit ik opmaakte dat hij vermoeid was. "Dat is oké. Ik slaap op kamer acht op de eerste verdieping. Jij? Misschien kunnen we straks samen gaan zoeken."
Zijn antwoord deed me vriendelijk glimlachen. Het was altijd fijn om een vriend of vriendin te hebben, vooral op een plaats waar ik niemand kende. Ik besloot dat ik de, nog onbekende, jongeman wel aardig vond en nam plaats op de grijskleurige bank. Mijn koffer liet ik gewoon staan. Of het nou asociaal was of niet, ik had geen zin om dat koffer op een plek te zetten waar niemand er last van had. Als iemand het niet fijn vond dat -dat koffer in de weg stond, dan zette diegene het maar aan de kant.
"Ik slaap op kamer drie, op de tweede verdieping," antwoordde ik, terwijl ik een teleurgestelde ondertoon liet doorschemeren. Terwijl ik antwoordde, merkte ik dat de jongen naar mijn lippen keek. Ikzelf maakte gebruik van het moment om eventjes in zijn zeeblauwe ogen te kijken, waarna ik mijn ogen langzaam neersloeg. Ik was niet verlegen, maar ik had er geen moeite mee om iemand nauwkeurig te bekijken. De jongen zag er beter uit dan de gemiddelde man, iets waar ik zeker mee kon leven.
"Hoe heet je eigenlijk?" Hij mocht mijn naam immers wel weten, maar ik was ook nieuwsgierig naar de zijne.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Jonah Hale       Outfit
Janel kwam naast me zitten en liet haar koffer in de weg staan. Misschien had ik het een arrogante actie moeten vinden, maar ik wist van mezelf dat ik precies hetzelfde had gedaan als ik haar was en dus glimlachte ik even; tot dan toe was Janel nog een prima type, vergeleken bij de andere sneue types die inmiddels het huis hadden bereikt.
'Ik slaap op kamer drie, op de tweede verdieping,' antwoordde ze wat teleurgesteld nadat ik haar had gevraagd waar haar kamer zich bevond. Ik zuchtte zacht en betrapte mezelf erop dat ik ook teleurgesteld was. Jeetje Jonah, kalm aan. Jullie zijn geen koppel, hoorde ik een stem in mijn hoofd. De stem was die van mij, maar hij vertelde me dingen die ik zelf nooit zou bedenken. Het was apart, maar ik had het al mijn hele leven en dus was ik er wel gewend aan geraakt.
'Misschien kunnen we kamergenoten worden,' ik knipoogde en probeerde zo duidelijk te maken dat het een grapje was. Als ze het serieus zou opvatten zou ze me misschien wat eng vinden - wat ik in feite ook was, maar ik wilde niet dat ze dat zou denken.
'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze en ik besefte dat ik dat nog helemaal niet verteld had.
'Jonah Hale,' zei ik met een wat verwaande stem, geen zin om mijn best te doen niet verwend te klinken. 'Wat een strontvervelend geklets hè,' zei ik daarna met een gebaar naar de mensen die net als ons een gesprek aan het houden waren. Ik wist niet waarom, maar de geluiden die ze maakten kwamen luider dan gewoonlijk mijn oren binnen en het bezorgde me hoofdpijn.
'Zullen we anders alvast onze kamers opzoeken?'

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 15:50 ]

Janel Parrish • Kleding

"Misschien kunnen we kamergenoten worden." De jongeman knipoogde naar me, waarna ik zachtjes grinnikte en besloot om het spelletje mee te spelen. Zijn humor leek een beetje op die van mij, hoewel ikzelf graag sarcastisch was en gebruik maakte van ironie. Misschien klonk dat een tikkeltje gemeen, maar ik was ook niet de liefste.
"Als we een bed delen. Graag." Een grijns krulde rondom mijn lippen als teken dat ik het niet meende, hoewel ik wel duidelijk liet merken dat ik het geen vreselijk idee vond. Vergeleken met andere mensen was ik erg spontaan, dus zodra je me beter leerde kennen, zou je merken dat ik vaker dingen zoals deze zei. Vaak meende ik het niet eens, hoewel ik er ook geen moeite mee zou hebben, mocht ik wel een kamer met hem moeten delen. Ik was niet zo kieskeurig, hoewel ik de voorkeur gaf aan mensen die wat steviger in hun schoenen stonden. En nu ik had rondgekeken, merkte ik op dat er niet veel mensen hier rondliepen die tegen een stootje konden.
De jongeman stelde zichzelf voor als Jonah, zodra ik naar zijn naam had gevraagd. Zijn stem had een ietwat verwaande ondertoon, maar ik besloot om niet direct in de aanval te schieten. Als ik een sarcastische opmerking zou maken en Jonah zou boos op mij worden, zou ik dat ook niet leuk vinden.
"Wat een strontvervelend geklets, hè?" Jonah gebaarde naar de andere mensen. "Zullen we anders alvast onze kamers opzoeken?"
Ik knikte beamend en kwam langzaam overeind. "Waarom denk je dat ik naast jou ben gaan zitten? Jij bent tenminste rustig." Ik rolde speels met mijn ogen toen ik naar de pratende meisjes keek en liep naar mijn koffer toe. "Laten we maar snel gaan dan. Anders komen ze dadelijk nog bij ons staan." En aangezien ik een hekel had aan gekakel en drukte, meende ik wat ik zei.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Jonah Hale       Outfit
'Als we een bed delen. Graag,' Janel grijnsde en hoewel ik wist dat zij net als ik lachte, meende ik ook te horen dat ze het meende. Mijn gedachten dwaalden even af naar het meisje thuis die ik mijn vriendin noemde. We hadden al een tijd verkering, maar eigenlijk waren we beiden niet verliefd. Ik was puur haar vriendje omdat ze populair was geweest op school en ik verdacht haar ervan dat ze op mijn geld uit was. Het geld dat ik nu niet meer had, maar snel zou krijgen. Het maakte me eerlijk gezegd niet erg veel uit of ik verder zou gaan met Janel of niet, mijn vriendin thuis had waarschijnlijk al honderden jongens gehad in de tijd dat we samen waren.
'Afgesproken,' ik lachte hardop en stond toen op, als teken dat ik het tijd vond om onze kamers op te gaan zoeken.
'Waarom denk je dat ik naast jou ben gaan zitten? Jij bent tenminste rustig,' ze rolde met haar ogen en keek naar een paar meisjes die aan het praten waren. 'Laten we maar snel gaan dan. Anders komen ze dadelijk nog bij ons staan.' Ergens had ik het idee dat Janel en ik nog wel eens echte vrienden zouden kunnen worden, maar ik negeerde de gedachte; ik was hier voor het geld. Toch leek het me slim om minstens één vriendin te hebben, dan hoefde ik me geen twee weken te vervelen.
Met grote stappen liep ik richting de trap. Zoals er al bij de kamerindelingen stond, kon je inderdaad twee verdiepingen zien vanaf beneden. Met een zucht begon ik aan de klim, verontwaardigd dat ik vanaf nu elke dag minstens twee keer twee trappen op moest lopen.
Toen we de eerste verdieping bereikten liep ik direct op een willekeurige deur af. Op de deur stond het nummer één, en dus ging ik er van uit dat kamer drie twee deuren daarnaast zou zijn. En inderdaad, op twee deuren later stond in een sierlijke vorm het nummer drie.
'Volgens mij hebben we je kamer gevonden,'

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 16:53 ]

Alecia Beth Moore
Half struikelend over mijn koffer, stapte ik de helikopter uit. Man, wat een rotding. Wat haatte ik helikopters eigenlijk enorm erg. Ik had liever een taxi, maar ja, eigenlijk stond ik het allerliefst met twee benen stevig op de grond. Iets wat vrij gemakkelijk ging met mijn nieuwe bikerboots. Ik was super trots op de schoenen. Ze waren zwart met prachtige studs. Ik had een verder een vrij simpel leren jasje aan, een zwarte broek, onder het jasje een shirt met een geinige print - wat het was wist ik niet precies en dat maakte me ook niks uit - en mijn favoriete sjaaltje. Het sjaaltje droeg ik ook vrij regelmatig tijdens optredens of wanneer ik ging stappen en zelfs bij fotoshoots droeg ik het geinige ding. Het had een vrolijke print en was niet al te groot, precies waar ik van hield. Ik trok aan de hendel van mijn koffer en trok het handvat vervolgens iets verder uit. Ik zette de koffer op z'n zij, zodat 'ie op de wieltjes leunde en liet de koffer achter me aan rijden. Iets wat niet gemakkelijk ging door de sneeuw. Het was glad, te glad. Zelfs voor m'n bikerboots en het was ook wat koud. Te koud voor mijn leren jasje, gelukkig had ik warmere kleding meegenomen. Als moeder wist ik inmiddels wel hoe ik mijn spullen in moest pakken. Het liefst van alles wat en vooral niet teveel. Ik liep naar het gebouw en keek eens goed om me heen. Overal zag ik jonge mensen die waarschijnlijk varieerden van de achttien tot de twintig jaar. Ik voelde me echt een soort van veteraan vergeleken hen, maar anderzijds ook een vreemde eend in de bijt. Ik zuchtte even, bijna onhoorbaar en liep naar een opvallend, groot en wit papier die aan de muur was geprikt. Ik begon te lezen: "Alecia Beth Moore, verdieping 1, kamer 1." Ik grinnikte. Ik was gewoon de nummer één. 'I like this already!' neuriede ik en ik liep richting mijn kamer.

26 - 02 - '16

Janel Parrish • Kleding

"Afgesproken." Jonah lachte en kwam net zoals mij overeind. Hij luisterde even naar me en liep vervolgens in de richting van de trap. Ik volgde hem, hoewel mijn tempo iets lager lag. Ik moest met een koffer de trappen beklimmen en ik had sowieso al een hekel aan trappen, waardoor ik na een enkele trap al aan het vloeken was. Aangezien ik de laatste tijd nogal gestrest was omdat mijn manager failliet was gegaan had ik weinig aan mijn conditie gedaan, waardoor ik nu een fysiek wrak was. Over het algemeen was ik fysiek sowieso weinig waard. Daarnaast was ik nogal bang om spierpijn te krijgen. Noem het gerust vreemd, maar ik werd panisch als ik pijn had. Ik wist nooit wat ik tegen de pijn moest doen en raakte gestrest, waardoor de pijn alsmaar erger werd.
Terwijl ik diep in gedachten was en af en toe een vloekwoord uit mijn mond liet ontsnappen, slenterde ik achter Jonah aan in de richting van mijn kamer. Stiekem had ik gehoopt dat we eerst naar zijn kamer zouden gaan, maar blijkbaar had Jonah besloten om direct naar de tweede verdieping te lopen. Ik vloekte eigenlijk niet zozeer omdat ik nu al last had van spierpijn, maar omdat ik besefte dat ik elke dag deze trappen zou moesten beklimmen. Tenminste, als ik wilde eten.
"Volgens mij hebben we je kamer gevonden," hoorde ik hem zeggen toen hij voor een kamerdeur bleef staan.
Ik knikte en liet een zucht van opluchting uit mijn mond ontsnappen, waarna ik de deur opende en naar binnen liep. Ik keek eventjes rond en besefte dat de kamer er mooier uitzag dan ik had verwacht. Het koffer zette ik in een hoek neer, waarna ik me grijnzend naar Jonah omdraaide.
"We hebben tweepersoonsbedden," zei ik grinnikend, terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebelde en een zachte lach uit mijn mond liet glippen. "Dus, delen we jouw kamer, of de mijne?" Ik maakte maar een grapje, maar ik was stiekem wel benieuwd naar zijn antwoord. Jonah leek me een persoon waarmee ik het erg goed zou kunnen vinden de komende dagen. En vergeleken met alle klunzen die ik tot nu toe had gezien, was hij de perfecte vriend die ik me kon wensen.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 20:30 ]

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates