Meespeelverhaal op een onbewoond eiland [verhaaltopic] 1 - Speeltopics

Een groep jongeren komt vast te zitten op een onbewoond eiland in de tropen. Alsof dat niet rampzalig genoeg is, ontdekken ze dat er iets mis is met het eiland. Er leven dieren die allang uitgestorven moeten zijn en de mensen die er wonen, lijken uit een ander tijdperk te komen. Hoe gaan de jongeren, ieder met hun eigen, misschien wel puberale karakter daarmee om?

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.
- Alle jongeren zijn tussen de 16 en 25 jaar en zijn avontuurlijk genoeg om mee te gaan op een jongerentrip.

Personages:
Abigail den Marschkramer – 18 [Delano]
Alex Keynes – 22 [Marjanne]
Audrey-Rose D’Ablaing – 19 [Kim]
Caleb Finnigan – 19 [Lisa]
Daniel Harlem – 27 [Maartje]
Deborah Ann Dyer “Skin” – 24 [Alicia]
Dolly – 20 [Marjanne]
Eden Steenwijk– 19 [Natas]
Emma Eleanor Swan – 22 [Stefanie]
Esau Konings – 20 [Jeffrey]
Ezelle 'Ez' Ophelia Stornoway – 20 [Marthe]
Hielke Marskramer – 19 [Maartje]
Hugo Nieber – 20 [Natas]
Jack Alexander Hunter – 22 [Marthe]
Jade Alastair – 19 [Lisa]
Killian Jones – 24 [Stefanie]
Kirito Barrow – 21 [Delano]
Laurens Oliver – 16 [Ellen]
Lillium Martell – 18 [Jilly]
Maeghan Rodriquez – 18 [Lisa]
Maeve Riordan – 19 [Stefanie]
Mickey Eggebeen – 22 [Natas]
Mitchell Hathaway – 22 [Lisa]
Neil Flynn Cooper – 23 [Lisa]
Nicole – 20 [Marjanne]
Piper Davis – 21 [Alicia]
Rebekah Mikaelson – 20 [Maartje]
Sentis Oliver – 16 [Ellen]
Slade – 20 [Natas]
Søren Hjulmand – 23 [Alicia]
Syn(yster) Gates – 24 [Natas]
Vyvyanne – 19 [Jeffrey/Alicia]

Verwante topics:
Rollenstory.
Rollentopic.

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 22:03 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

@AWOLNATION; hopelijk is het nu beter leesbaar, ik heb het lettergrootte op 13 verplaatst, aangezien het lettertype anders te klein blijft.
x Stefanie.

---

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

mysterieus schreef:
@AWOLNATION; hopelijk is het nu beter leesbaar, ik heb het lettergrootte op 13 verplaatst, aangezien het lettertype anders te klein blijft.
x Stefanie.

Je zou het ook niet-cursief kunnen doen? Dat leest echt veel fijner

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Marjannee schreef:
(...)

Je zou het ook niet-cursief kunnen doen? Dat leest echt veel fijner

Ta-dam, is gebeurd ^^ zal gwn standaard typen hehe
x Stefanie.

---

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

mysterieus schreef:
@AWOLNATION; hopelijk is het nu beter leesbaar, ik heb het lettergrootte op 13 verplaatst, aangezien het lettertype anders te klein blijft.
x Stefanie.

Nou, de grootte maakt niet zoveel uit, want dat regelt speciale software al automatisch voor mij. Het komt door de combinatie Times+italic. Op Q wordt dat heel vaag.

---

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Lillium Martell

Geïrriteerd sloeg ze met haar gloednieuwe iPhone 5s tegen haar been. Het apparaat maakte nog even een geluidje, om daarna uit te vallen. Ze had hem weer eens niet goed opgeladen.
'Fuck,' siste ze, en ze propte het toestel in haar jaszak, die ze met een rits dichtdeed. Zo werd hij in elk geval niet gestolen.
Wat had ze hier geen zin in. Ze kende helemaal niemand aan boord!
Na deze gedachte stormde ze snel het toilet binnen om te kijken of haar make-up en haar nog goed zaten. Ze had niet zo heel veel cosmetica opgedaan. Het enige dat ze wél op had, was een dun laagje mascara en eyeliner. Ook had ze een crème op haar huid gesmeerd om ervoor te zorgen dat deze gehydrateerd bleef. Ze herinnerde zich haar vorige vlucht nog; haar huid was zelfs gaan irriteren.
Ze stopte bij de Starbucks en sloot zich aan in de rij. Ze kwam al snel aan de beurt.
'Een Frappuccino alstublieft,' mompelde ze zacht tegen de vrouw achter de toonbank, terwijl ze haar handtas overhoop haalde op zoek naar haar portemonnee. Ze vond deze al snel en haalde er twee muntjes van twee euro uit.
'Ach, het is in elk geval goedkoper dan in New York,' mompelde ze in zichzelf. Nadat ze betaald had liep ze verder, waar ze uiteindelijk haar drankje ophaalde. Hierna begon ze met rustige passen richting haar gate te lopen. Ondertussen keek ze om zich heen. Het was werkelijk gewoon zielig wat sommige mensen aanhadden. Ze haalde haar neus op toen een man haar passeerde. Een stinkende zweetlucht hing om hem heen.
Wat haatte ze vliegvelden.

---

Never run faster than your guardian angel can fly

Daniel Harlem zette zijn zonnebril op, hij had zijn lange werkbroek ingeruild voor korte zomerse short en liep naar het cafeetje waar hij had afgesproken. Hij had bericht gekregen via via over een groep die met hem zaken wou doen. Prima vond Daniel, zolang hij er geld voor kreeg zorgde hij dat wat het ook moest zijn naar de juiste bestemming moest komen.
Het was een warme dag en het zweet liep langs zijn voorhoofd. Hij was blij toen hij de schaduw in kon en het cafeetje in liep met airco. Hij liet zijn blik door de zaak heen gaan en zag achterin een paar jongens. Ze waren niet oud, dit kon nog wel interessant worden.

-

'Bekka!' Rebekah draaide zich om en keek in het gezicht van Danny, haar danspartner. 'Doe je voorzichtig.'
'Jaha mam,' ze rolde met haar ogen. Pakte haar koffer die op de achterbank lag eruit en zette hem op het wegdek. Ze keek naar haar vliegticket, de vlucht zou over een paar uur vertrekken. Ze had er al jaren naar uit gekeken, eindelijk had ze vrije tijd.
Ze schrok van de plotse aanraking van Danny die zijn rechterhand op haar heup liet liggen en achter haar stond.
'Heb je nog hulp nodig?'
'Nee, het is goed zo. Thanks Danny voor het brengen. Met het openbaar vervoer was killing geweest.' Ze gaf hem een kus op zijn wang, knikte vriendelijk en haalde het handvat van haar koffer omhoog.
'Bel mij als je in Afrika bent,' Danny hield haar pols vast en keek haar recht in de ogen aan.
'Ja mam, beloofd.' Ze schudde haar hoofd, gaf hem een dikke knuffel en liep daarna met haar koffer richting de incheck balie van het vliegveld.

-

Hielke voelde de trein hobbelen, hij was al vanaf 6 uur op. Eerst had hij nog geholpen in het restaurant voor het ontbijt dingen klaarzetten en toen snel gehaast naar het treinstation gefietst met zijn koffer en rugtas bij zich. Het had er vast stom uitgezien maar niemand had het gezien. Hij voelde dat hij bijna in slaap viel en keek het raam uit. Vanaf Leeuwarden had hij de intercity naar bijlmer Arena kunnen pakken. De treinreis was lang en Hielke kwam erachter dat hij zijn tandenborstel vergeten was. Elke vakantie weer vergat hij zijn tandenborstel. Hij moest daarna de bus 300 pakken naar Airport/Plaza en dan zou hij bij Schiphol er zijn. Zijn ticket had hij veilig gesteld en in portemonnee gedaan.
De trein verwisselde van spoor, waardoor Hielke bijna zijn stoel afvloog.
Na enige tijd en bijna de bus gemist te hadden kwam hij aan bij Schiphol, checkte in en telde de gates na. Hij wou nog een stop maken bij de Starbucks maar liep door. Hij liep achter een meisje met bruin haar die niet al te groot was. Het was een brunette versie van een barbie, hij vroeg zich af of ze ook veel make-up droeg. Hij moest wel toegeven dat hij het niet erg vond om achter haar te lopen, Ze wist hoe ze zichzelf moest kleden.
'Mind your step please,' klonk het Hielke lette even niet op. Struikelde over het opstapje en knalde bijna tegen het grietje op.

Laurens twijfelde kort of hij het aan zou nemen of niet. Al zijn moed was voor een weg gevallen. Laurens slikte moeizaam en schudde uiteindelijk zijn hoofd. Voor mij geen water. Het enige wat daarvan gratis was, en hij had nu al spijt dat hij alleen geld mee had genomen om wat te kunnen kopen. 'Waar...Gaat je reis naartoe,' zei Laurens voor zich uit starend om niet in Maeve's ogen te kijken.
Het liefst zou Laurens nu zijn kleine rugzak pakken en er gillend vandoor zijn gegaan, maar hij wist dat hij nu met beide benen op de grond moest staan en zich niet als een meisje gedragen.
Hij was een jongen, een jongen met de naam Laurens Oliver. Hij die zijn leven had moeten doorbrengen met zijn vader, altans nu voelde hij zich totaal niet op zijn gemak.
Laurens probeerde Maeve aan te kijken. Zachtjes glimlachte hij naar haar. 'Sorry, het is mijn eerste keer vliegen en ik ben wat gespannen,' loog ik om mijn angst te beschrijven.

---

Sentis liep al fluiten de luchthaven binnen en keek kort op zijn ticket waar zijn stoel nummer op stond. Hij liep verder naar de inceckbalie en handelde alles af, en vervolgens legt hij zijn sporttas op de band.
'Ik heb een vergunning om mijn hengel mee te mogen nemen,' zei Sentis nog snel. Hij was gehecht aan die hengel, hij had hem voor zijn twaalfde verjaardag gekregen en wist dat hij graag de sportvisserij in wilde.
Sentis kwam in de vertrekhal terecht en zocht naar een tentje waar hij wat te eten kon halen.
Rustig liep hij naar een broodjeszaak en kocht een gevulde brood met overheerlijke ham. Hij had de hele reis niets gegeten en hij voelde dat zijn maag behoorlijk aan het knorren was.
Hij nam het broodje mee naar een bankje en ging er rustig op zitten en nam een aantal happen. Sentis had zich aangemeld vanwege het zien van zijn verloren broer. Hij en Sentis waren tweeling.
Sentis pakte een tijdschrift met op de voorkant een karper en begon te lezen.

(Sentis zijn stukje is wat slordig.)

---

Vampire + Servant = Servamp

Audrey Rose
Na een lang en vermoeiend afscheid van haar zus, was ze nu eindelijk op weg naar de luchthaven. "Doe je voorzichtig?" Had Aimée nog gevraagd. Dit was haar eerste reis, en ze had er ook hard voor gespaard. Ze had alleen vliegtickets, op bestemming zelf zou ze zelf gaan rondtrekken en het land ontdekken. Na al die ellende van de afgelopen jaren, vond ze het heerlijk om er ook eens op uit te gaan. Al haar vriendinnen waren al overal en nergens geweest, behalve zij. Nu mochten haar vriendinnen ook eens naar verhalen luisteren waar ze jaloers op werden. Ze keek op haar horloge en merkte dat ze wat aan de late kant was. Met een gehaast pasje liep ze de luchthaven in, en ze ging snel door naar de incheckbalie. Eenmaal aangekomen in de vertrekhal keek ze eens rond. Ze was van plan nog wat eten in te slaan voordat ze het vliegtuig in moest. Daarom liep ze ook naar de supermarkt en haalde wat te eten en drinken. Daarna ging ze op een bankje zitten, voor zich uit starend. Er kwamen veel mensen langs gelopen. Groot, klein, breed en smal. Ze hadden waarschijnlijk allemaal een eigen levensverhaal. De hare was niet veel soeps. Haar vader wist dat ze wegging, maar heeft niks laten weten. Hier zat ze dan ook niet op te wachten, maar ze wist zeker dat vrijwel alle mensen hier iemand thuis hadden zitten die diegene ging missen. Ze zuchtte een keertje en zette weer een glimlach op haar gezicht, want ze keek vrij droevig uit haar ogen bij deze gedachten. Nu ging ze op reis, en daar ging ze dan ook van genieten. Ze nam een hapje van haar broodje en liet haar ogen vallen op een klein meisje dat aan het huilen was. Na een kusje van haar moeder, lachte ze weer. Ze mistte haar moeder heel erg. Sinds haar dood was het thuis zo verschrikkelijk. "Nee, Audrey Rose, nu denken aan de reis die je gaat maken," mompelde ze hardop. Een jongeman naast haar keek haar verbaast aan, maar ze wimpelde het van zich af. "Sorry, was even in mezelf aan het praten," zei ze.

Vyvyanne

Vyvyanne's slaap werd ruw verstoord, toen de taxi tot stilstand kwam en de deur hard open werd gedaan.
'Eruit,' riep de chauffeur, 'eruit!'
Ze deed haar ogen langzaam open en zag hoe haar tas en schoenen al op het asfalt lagen.
'Nu!'
De man greep haar bij haar arm, en trok haar half van de achterbank af.
'Ik ga al!' riep ze licht geïrriteerd, en nog steeds slaperig terug, waarna de man haar losliet en ze bijna uit de taxi viel. Snel stond ze op en pakte haar tas. Met tegenzin betaalde ze de chauffeur, die meteen instapte, de deuren dichtdeed, en wegreed.
Vyvyanne geeuwde even en pakte haar telefoon, om te kijken hoe laat het was. Ze schrok toen ze zag dat het vliegtuig bijna zou vertrekken, en ze waarschijnlijk geen tijd meer had om nog naar de Starbucks te gaan of haar haren te doen, die na haar slaap ongetwijfeld in de war zaten.
Ze pakte haar schoenen op en rende op blote voeten naar binnen, de blikken van mensen negerend. Ze checkte in en legde haar tas op de band, waarna ze naar een grote zaal vol stoelen liep. Enkelen waren er al bezet. Ze ging zitten en deed haar schoenen aan, waarna ze meteen weer in een diepe slaap wegzakte.

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 22:59 ]

Maeve Riordan

Ze keek Laurens lief aan en zette zich terug naast hem neer. Ze wist nog heel goed hoe zij zich voelde toen ze de eerste keer met het vliegtuig vertrok.
'Je hoeft echt geen bang te hebben. Ik was ook erg bang de eerste keer dat ik in een vliegtuig stapte, maar ik ben er zeker van dat er nog zullen zijn die bang hebben. Ik vlieg nu voor de zesde keer, maar ergens heb ik nog steeds een beetje schrik.' legde ze aan Laurens uit, die haar af en toe aan keek. De onzekerheid in zijn ogen bleef echter, alsof er iets scheelde.
'Laurens weet gewoon dat als je bang bent, je gewoon aan iets leuks moet denken. Ik denk altijd aan mijn lievelingsliedje als het vliegtuig opstijgt, het is niet veel maar het helpt me wel wat.' zei ze lief tegen de jongeman naast haar. Hij keek naar haar met een blik die ze niet kon plaatsen. Maeve was erg slecht in het raden van andermans gevoelens, maar toch deed ze haar best om er achter te komen. Ergens had ze het gevoel dat Laurens zich niet zo gemakkelijk prijs ging geven. Ze wist dat ze zelfook veel te verbergen had, dus besloot ze hem wat rust te gunnen en stond recht. Ze dronk haar bekertje opnieuw leeg, gooide het in de vuilnismand en ging snel een tijdschrift halen bij het kleine krantenwinkeltje. Ze zette zich vervolgen weer naast Laurens neer en begin door het tijdschrift te bladeren.


Emma Eleanor Swan

Meerdere mensen kwamen in de hal terecht en even deed Emma haar ogen open om rond te kunnen kijken. Geen van deze mensen kende ze, maar een paar vond ze er tussenuit springen. Een meisje met rood haar en schattig snoetje, een verlegen jongen en een meisje die tegen zichzelf leek te praten vielen haar allemaal op. Toen de geur van koffie in haar neusgaten drongen, smachtte ze naar wat cafeïne en een heerlijk stukje chocola. Ze schuifde aan en als het haar beurt was, keek ze de vrouw glimlachend aan.
'Chocochino alsjeblieft, met een reep melkchocolade.' bestelde ze vriendelijk, maar de vrouw keek nors naar haar. Snel rekende ze af en nam haar spullen op van zodra ze alles op de toonbank zag staan. De vrouw was niet echt klantvriendelijk, maar Emma had wat ze graag wou en kon het haar weinig schelen. Genietend van elke hap, stak ze haar reep chocola in haar chocochino en streek met haar lippen de gesmolten chocola er van af. Het was een zalig gevoel vond ze zelf, iets wat ze eigenlijk niet vaak in openbaar zou eten. Maar ze had het ervoor over, aangezien vliegtuigen haar nog steeds enige vorm van angst gaven.
'Passagiers graag jullie aandacht, over enkele ogenblikken gaat gate 5 open. Gate 5 is voor bestemming Nicaragua, waar het volgend vliegtuig klaar zal staan. Wij wensen jullie een aangename vlucht en nog een prettige dag.' klonk de omroep, waarna de deuren van gate 5 werden open gezet. Emma dronk snel haar chocochino leeg en at het laatste brokje chocola op. Ze had er al zin in, ook al moest ze eerst een lichte angst doorstaan.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 21:02 ]

---

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

Abigail Den Marschkramer

Wat Abigail zeker van plan was, is haar hele reis vast te leggen op foto. Ze schoot zelfs al een foto van een meisje dat uit een taxi geknikkerd werd. Abigail liep naar de incheck balie en liet haar ticket zien. In de vertrekhal zag ze al veel mensen zitten, ze schoot alvast een stel foto's van de hal zelf. Daarna liep ze ieder winkeltje af om er een foto van te maken. Bij de Starbucks kocht ze een koffie en maakte met haar telefoon direct er een foto van.
'Zo! Die gaat op Instagram.'
Nadat ze haar foto ge-upload had ging ze opzoek naar een plekje om haarzelf neer te zetten. Ze zag dat ene meisje dat uit een taxi gegooid was en besloot er naast te gaan zitten, maar voor ze dat deed, toch nog even een foto maken. Abigail ging met haar rug naar het meisje staan, strekte haar arm en keek in de lens van haar Nikon en drukte op het knopje. Abigail ging zitten en bekeek haar foto, en zei zachtjes in de richting van het meisje; 'Als je nou wakker was geweest had je je eigen slapende gezicht eens moeten zien, maar als je het niks vind haal ik hem gewoon weg hoor'.
Ze deed het lenskapje terug op de lens en stopte haar camera weg in het daarvoor bestemde heuptasje, daarna viste ze haar telefoon uit haar broekzak om te kijken hoeveel "likes" ze al had gekregen.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 1:05 ]

---

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Hugo keek op de klok en zuchtte. Hij had nog een uur om uit te vogelen of het mogelijk was om in het stoeltje in de wachtruimte te passen. Ze waren niet gemaakt voor mensen die niet in een modeblaadje wilden (of eigenlijk konden) komen.
Uiteindelijk zag hij van het proberen af en bleef hij tegen het raam geleund staan. Hij was bang dat wanneer hij zich toch tussen de armleuningen zou proppen, enkel een takelwagen hem er weer uit zou krijgen en hij wilde zijn medereizigers vertraging besparen. Ze hadden zo’n ellendig lange reis in het verschiet dat het als een misdaad voelde om daar ook maar een minuutje aan toe te voegen.
Hoewel Hugo erg uitkeek naar het tripje, begreep hij niet welke waanzin hem ertoe gedreven had een reis te ondernemen naar de andere kant van de wereld. Misschien had hij de beslissing te gehaast genomen en had hij beter kunnen wachten totdat er een teleporteermachine werd uitgevonden. Dat zou toch geen decennia meer in beslag nemen? Tegenwoordig kon men alles!
Stiekem hoopte hij dat de vliegtuigstoelen net zo nauw waren als de stoelen hier, zodat hij gedwongen was om businessklas te vliegen. Behalve dat hij vier keer zoveel ruimte nam, kreeg hij beter eten, meer snacks en was het er lekker rustig. Het zou de vliegreis allicht een stuk dragelijker maken. Misschien waren de stewardessen er zelfs vriendelijker en knapper en konden ze hem om de twee uur een massage geven om zijn stijve spieren te verlichten…
Met een grijns ritste hij zijn tas open en ging op zoek naar een reep chocolade. Zijn illusies en dagdromen waren altijd heel vermakelijk, maar hij wist best dat het enige dat hem zou verwennen, zijn eigen meegebrachte voorraad lekkers was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het raam stond wijd open en de muziek stond knetterhard. Slade en Dolly schreeuwden enthousiast mee met de muziek, ook al vonden ze het één van de slechtste nummers ooit. Achterin zaten hun ouders: opa was thuisgebleven omdat hij geen zin had in die herrie. Dolly draaide zich om en grijnsde even naar haar moeder, die wild met haar hoofd mee bewoog. Daarna stak ze haar hoofd uit het raam. Ze herkende de grote letters van Schiphol. 'Toad! Kijk! We zijn er bijna! Daar is het al!' Ze keek naar haar tweelingbroer, die achter het stuur zat, en probeerde zijn blik te vangen.
Gezien Slade achter het stuur zat, wist hij heus wel dat ze er bijna waren, maar zijn zus was zo enthousiast dat ze niet meer nadacht. Hij kon het naar niet kwalijk nemen, want ze gingen een fucking vette reis maken.
Cadeautje omdat ze bijna eenentwintig werden. Hij nam de afslag naar Schiphol en een paar minuten later stonden ze voor de vertrekhal. Gezien er slechts een klein weggetje was waar de auto’s mochten komen en hij zijn meer dan zeven meter lange muscle car daar nooit kwijt kon, zette hij de auto gewoon stil op het midden van de weg. Dat hij op een zebrapad stond, zag hij pas toen hij was uitgestapt, maar ach, ze waren hier toch zo weg?
Hij deed de achterklep open en pakte zijn bagpacktas en gaf die van zijn zus ook aan. Daarna keerde hij zich naar zijn ouders en gaf ze beiden een dikke hug. Hij negeerde het opgefokte getoeter van de auto’s achter hem en gaf de sleutel aan zijn vader.
‘Doe voorzichtig met onze baby.’
‘Natuurlijk.’
Slade en Dolly zwaaiden hun ouders uit en zetten toen koers naar de hal.
Daar aangekomen ontdekten ze dat ze op de een of andere manier toch bij de aankomsthal waren aangekomen, want hij zag dat overal roltrappen waren die naar perrons leidden.
‘Nou Blondie, ’t ziet ernaar uit dat we een stukje moeten wandelen.’
Hij keek naar de nieuwe kisten – zijn wandelschoenen – die hij voor de gelegenheid had gekocht en die niet meer in zijn tas pasten. Ach ja, dan kon hij ze meteen inlopen.
'Ik wist meteen al dat we beter naar Eindhoven ofzo hadden kunnen gaan,' mopperde Dolly. 'Het is hier veel te groot. We kunnen hier zomaar verdwalen.'
‘Eindhoven?’ herhaalde Slade. ‘Weet je hoe ver dat is? Dan hadden we meteen naar Nicaragua kunnen rijden!’ Hij sleepte zijn zusje mee naar de lift.
Gelukkig hingen er zoveel borden dat elke debiel de weg zou moeten kunnen vinden.
Dolly keek hem opgewonden aan. 'Het zou toch hartstikke gaaf zijn, om die hele reis met onze nieuwe aanwinst te maken!'
'Ik ben bang dat we Frankrijk niet eens uit gekomen waren,' grinnikte Slade.
Hij zag al voor zich hoe hun oude barrel zich tegen een meer dan 7% helling op probeerde te trekken. Waarschijnlijk zouden ze de motor opblazen.
'Dat moeten we ons schatje natuurlijk niet aandoen.' Ze zette haar tas met een plof op de grond en keek even naar de enorme, felroze rugzak. 'Ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben.' Ze keek bedenkelijk naar de tas.
'Ze hebben daar winkels,' reageerde Slade schouderophalend. 'Alles is te vervangen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Audrey Rose
Nadat ze minstens vijf keer in slaap was gesukkeld, werd eindelijk omgeroepen dat ze zich richting het vliegtuig kunnen begeven. Ze zuchtte eens en hees zich uit de stoel. Ze had een ticket bij het raam gereserveerd. Ze had wel een beetje angst. Zeker nadat ze elke week naar Air Crash Investigation keek. Het was ook inderdaad niet slim om dat voor een lange vliegreis te kijken, maar ze was een beetje eigenwijs. Na een lange voettocht kwam ze aan bij het vliegtuig, waar ze ook rustig naar haar stoel ging zoeken. Zonder te kijken liep ze tegen een meisje aan. "Sorry," mompelde ze. God, wat was ze afwezig deze dag. Ze ging op haar stoel zitten, stoelnummer 84. Ze keek even uit het raampje en zuchtte nogmaals. Nu was het afwachten wie er naast haar kwam zitten. Ze zat als een van de eerste in het vliegtuig, en langzaam druppelde iedereen binnen. Ze hoopte dat er niet veel geks gaat gebeuren tijdens de vlucht, want dan was het echt de eerste en laatste keer dat ze vloog.

Koos inspiratieloos

Neil Flynn Cooper

Neil beende vlug de hal door. Zijn vlucht werd net omgeroepen, dus hij haaste zich nog snel naar een drinkautomaat. Daar trok hij twee flesjes water uit, waarna hij naar zijn vliegtuig liep. Hij gaf zijn paspoort af en liep naar het voertuig. Daar klom hij met een kriebel in zijn buik de trap op en ging op zoek naar zijn stal. Gelukkig had hij een stoel vlakbij het raam. Hij hield ervan om de wolken te bekijken. Voor hij het wist zou hij op zijn bestemming aankomen en was de vliegreis weer voorbij. Toen hij bij stoel 85 aankwam, zag hij dat er al een meisje in een stoel naast de zijne zitten. Hij knikte even naar haar en plofte in zijn stoel.


Maeghan Rodriquez

Maeghan had ontzettend veel zin in haar reis naar Nicaragua. Ze neuriede een vrolijk deuntje, terwijl ze een flesje cola uit de automaat trok. Haar lievelingsdrankje. Toen haar vlucht werd omgeroepen, liep ze naar de gate en gaf haar paspoort af.
'Fijne dag nog meneer,' riep ze vrolijk, waarna ze het vliegtuig inklom en naar haar stoel liep. Ze ging met een zucht in haar stoel naast het raam zitten en tuurde naar buiten. Wat hield ze toch van vliegen.