Meespeelverhaal op een onbewoond eiland [verhaaltopic] 1 - Speeltopics

Een groep jongeren komt vast te zitten op een onbewoond eiland in de tropen. Alsof dat niet rampzalig genoeg is, ontdekken ze dat er iets mis is met het eiland. Er leven dieren die allang uitgestorven moeten zijn en de mensen die er wonen, lijken uit een ander tijdperk te komen. Hoe gaan de jongeren, ieder met hun eigen, misschien wel puberale karakter daarmee om?

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.
- Alle jongeren zijn tussen de 16 en 25 jaar en zijn avontuurlijk genoeg om mee te gaan op een jongerentrip.

Personages:
Abigail den Marschkramer – 18 [Delano]
Alex Keynes – 22 [Marjanne]
Audrey-Rose D’Ablaing – 19 [Kim]
Caleb Finnigan – 19 [Lisa]
Daniel Harlem – 27 [Maartje]
Deborah Ann Dyer “Skin” – 24 [Alicia]
Dolly – 20 [Marjanne]
Eden Steenwijk– 19 [Natas]
Emma Eleanor Swan – 22 [Stefanie]
Esau Konings – 20 [Jeffrey]
Ezelle 'Ez' Ophelia Stornoway – 20 [Marthe]
Hielke Marskramer – 19 [Maartje]
Hugo Nieber – 20 [Natas]
Jack Alexander Hunter – 22 [Marthe]
Jade Alastair – 19 [Lisa]
Killian Jones – 24 [Stefanie]
Kirito Barrow – 21 [Delano]
Laurens Oliver – 16 [Ellen]
Lillium Martell – 18 [Jilly]
Maeghan Rodriquez – 18 [Lisa]
Maeve Riordan – 19 [Stefanie]
Mickey Eggebeen – 22 [Natas]
Mitchell Hathaway – 22 [Lisa]
Neil Flynn Cooper – 23 [Lisa]
Nicole – 20 [Marjanne]
Piper Davis – 21 [Alicia]
Rebekah Mikaelson – 20 [Maartje]
Sentis Oliver – 16 [Ellen]
Slade – 20 [Natas]
Søren Hjulmand – 23 [Alicia]
Syn(yster) Gates – 24 [Natas]
Vyvyanne – 19 [Jeffrey/Alicia]

Verwante topics:
Rollenstory.
Rollentopic.

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 22:03 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Piper wist niet of ze hyperventileerde of niet en ging radeloos op de grond zitten. Hoe ze naar beneden had weten te komen, kon ze zich al niet meer herinneren en ze staarde voor zich uit terwijl ze haar ademhaling en haar tranen onder controle probeerde te krijgen. Ze wist niet wat haar met meest angst aanjoeg. De wapens die net nog op haar gericht waren of het feit dat ze hier haast gecrasht waren.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Mickey liep naar een meisje toe dat op de grond zat en naar haar schoot staarde.
‘Kom op,’ zei ze zachtjes. ‘We moeten de rest naar beneden zien te krijgen voordat die klootzakken weer terug komen.’

Every villain is a hero in his own mind.

Piper keek op en veegde haar tranen af.
'Ik weet het,' mompelde ze. Ze kwam overeind en keek naar het vliegtuig. Het grote, witte vliegtuig dat vastzat in de bomen. Hoe kwam de rest ooit naar beneden?

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kirito wist precies met wat voor wapen er gedreigd werd en wist hoe hij het onklaar kon maken.
'Fijn z'on studie, maar eerst het zien te bemachtigen'.
Hij pakte zijn tas en gooide hem naar beneden. Daarna volgde zijn noodtas, maar voor dat hij dat deed keek hij eerst naar beneden. Hij moest een goeie plek uitzoeken om het neer te gooien.
'Die struik'. Dacht Kirito.
Kirito haalde met een vlugge beweging onopgemerkt iets uit de tas en stopte het weg. Daarna gooide hij zijn tas op de strategische plaats.
'Dit gaat een zware kut tijd worden', zuchtte hij diep.
Hij is in ieders geval wel blij dat hij weet hoe hij moet overleven. Kirito ging ergens afgezonderd staan en bestudeerde zijn medereizigers, zodat hij kan uitvogelen hoe hij ieder kan helpen overleven.

[ bericht aangepast op 5 april 2014 - 0:06 ]

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

'Misschien kunnen we die dan aan elkaar vastknopen,' was Dolly het ermee eens. 'Die dingen zijn groot."

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hun pas begon te vertragen, tot ze uiteindelijk stil stonden. Alex had geen flauw benul meer waar ze waren. Alle bomen leken op elkaar... 'Ik denk niet dat ze ons hier vinden,' zei hij op geruststellende toon tegen Maeghan, al vroeg hij zich af hoe belangrijk dat was. Misschien waren ze beter af geweest als ze op het strandje hadden gezeten. Daar hadden ze eventueel contact kunnen opnemen met een boot, of misschien hadden ze de radio van het vliegtuig aan de praar gekregen. Hij zou zijn gedachten echter niet met Maeghan delen, want hij wilde haar niet banger maken dan ze al moest zijn.
Het voelde alsof hij haar langer kende dan de paar uur die ze samen in het vliegtuig hadden gezeten. Alex keek naar haar om haar reactie te peilen en vroeg zich af hoe ze zich nu moest voelen. Zelf voelde hij weinig, maar dat kwam vooral omdat hij nog niet met zijn gevoel besefte wat er allemaal gebeurd was.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Killian raakte licht in paniek toen hun enigste, veilige baan naar beneden kapot werd gemaakt. Hij moest ervoor zorgen dat de motoren weer gingen draaien en wel snel. Killian vluchtte terug de cockpit in, waarbij hij alles afsloot dat in verbinding stond met het bedieningspaneel. Daniel keek hem raar aan, maar Killian negeerde het. Hij gooide de paneel open en begin achter de oorzaak te zoeken. Het was slechts enkele minuten tijd die hij nodig had om uit t zoeken wat er scheelde en het zweet brak hem uit toen hij het gevonden had.
'Daniel, ik geloof dat ik je hulp nodig heb. Het zit hier goed fout.' zei Killian, waarbij hij even radeloos naar Daniel staarde.
---

Maeve raakte in paniek toen ze zag hoe hun enigste uitgang naar beneden in flarden werd geschoten. Ze wilde rechtstaan, maar viel meteen op haar knieën. Een schok ging door haar lichaam en even was ze verdwenen van de wereld. Ze viel voorover op de grond, waarna ze begon te schokken. Iemand draaide haar om en daardoor was het zichtbaar hoe haar ogen als wild begonnen te draaien. Epilepsie is een raar beestje, vooral omdat Maeve zich er niets van herinnerde. Als de aanval gedaan was, zette ze zich rechtop en keek ze verbaasd om zich heen.
'Hoe ben ik op de grond beland?' vroeg ze aan de persoon die bij haar stond.

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

Neil hield Maeve stevig vast. 'Je had een aanval- denk ik,' zei hij rustig, terwijl hij een hand op haar wang legde. 'We komen er wel uit. Al is het het laatste wat ik doe,' zei hij zacht, waarna hij haar even knuffelde. 'Kom, we moeten iets zien te vinden.'
_

Maeghan keek Alex hulpeloos aan. 'We moeten wat spullen zien te bemachtigen,' mompelde ze, waarna ze naar de grond staarde. Ze kon het niet verhelpen dat er een traan langs haar wang druppelde.
_

Jade liep met grote passen achter Syn en de rest aan. Tot haar oog op een plek viel, die haar wel geschikt leek. Ze greep Syn's arm vast en wees naar een wat overdekte plek, waar niet zo veel zicht op viel.
_

Toen het vliegtuig vervaarlijk begon te wiebelen, schrok Caleb zich een ongeluk. Het vliegtuig leek wel een kant op te kantelen en zag verschillende spullen naar het laagste gedeelte rollen.

'Ik denk dat we terug moeten,' zei Alex zacht. Hij slikte toen hij de traan op haar wang zag. 'Misschien varen hier boten langs.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Maeghan knikte, voordat ze zich omdraaide en dezelfde richting terug begon te lopen. Na een hele tijd lopen en zoeken, hadden ze het vliegtuig nog steeds niet gevonden. Maeghan zakte met een zucht door haar benen en keek hulpeloos om zich heen.
'We zijn verdwaald.'
_

Caleb liep naar het meisje toe, wat daarnet nog naast hem zat. Verderop zag hij een kistje op de grond liggen en griste het van de grond. Daarna roste hij het hard tegen de stang van het eerste gordijntje aan, die met luid gekraak los kwam.
'Jij de gordijntjes, ik de stangen,' mompelde hij, waarna hij de rest van de stangen los begon te meppen.

[ bericht aangepast op 5 april 2014 - 16:28 ]

Alex ging naast haar zoeken. Hij beet op zijn lip toen hij zag dat het donkerder was geworden. Op zijn horloge zag hij dat het zeven uur was. Hij vloekte. 'Hoe heeft dit nou kunnen gebeuren?' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Meaghan.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Geen idee. We liepen dezelfde weg terug,' fluisterde Maeghan, waarna ze weer overeind kwam. 'Laten we eerst maar water zoeken. Ik heb best dorst gekregen, jij?'

Bij het vooruitzicht water uit een natuurlijke bron te drinken, keerde zijn maag al om, maar hij realiseerde zich dat ze geen andere keus hadden. Daarom liet hij zich overeind trekken door Maeghan en liepen ze verder.
Het duurde lang voordat ze een ander uitzicht hadden dan het bos. Een meer strekte voor hen uit en Alex liep er dankbaar naartoe. Ze waren waarschijnlijk nog meer afgedwaald, maar ze hadden in ieder geval water gevonden.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Maeghen hurkte neer bij het water, wat er best redelijk uit zag. Ze schepte haar handen vol en nam er een slokje uit. Toen ze een raar geluid hoorde, keek ze verbaasd op en zag ze verderop wat bomen bewegen.
'Alex!' mompelde ze, terwijl ze overeind kwam en hem vastgreep.

Alex verstijfde toen hij zag wat er op hen af kwam. Hij knipperde verbijsterd met zijn ogen en had de neiging om zichzelf te knijpen, omdat hij dacht dat hij moest dromen. Er kwam geen geluid uit zijn mond toen hij wilde vragen hoe het kon en hij kon alleen maar kijken naar de enorme wezens met hun lange nekken, die hun kop vlak naast hem en Maeghan in het water staken en begonnen te drinken. Het was onmogelijk, en toch was het zo.
De twee brachiosaurussen letten niet op hen, maar Alex bleef doodstil staan. Hij had een arm om Maeghan geslagen en zijn andere hing slapjes naast zijn lichaam. Met zijn ogen volgde hij iedere beweging die de enorme kop van de brachiosaurus maakte en toen leek het plotseling of hij oogcontact had gemaakt met het wezen. Het stopte met drinken en even leek het alsof ze elkaar aankeken, maar toen begon het weer te slobberen. Het water begon licht deinende bewegingen te maken en daardoor kabbelden er kleine golfjes om hun voeten.
Het was de vriendelijkheid in het oog van de brachiosaurus die Alex genoeg op zijn gemak stelde om een klein stapje te verzetten.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt. Het nieuwe topic staat hier.

[ bericht aangepast op 5 april 2014 - 18:58 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain