Rehab || One Direction - Speeltopics

Een paar jongens met ieder hun eigen problemen, zitten al voor korte of langere tijd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het bestuur van de kliniek heeft een nieuw project bedacht, dat misschien de jongens zou kunnen helpen. Vanaf nu zitten ze niet meer in hun eentje op een kamer, maar delen ze er één met z'n vijven. Zal dit hen helpen? Of komen er alleen maar meer problemen van? En hoe zit het met hun gevoelens? Krijgen ze een hekel aan elkaar, of ontstaat er bij sommigen een grote liefde?

Rollen:
-Zayn Malik (Knetterdisco)
-Louis Tomlinson (Bergling)
-Harry Styles (KhaIeesi)
-Niall Horan (AmazaynLOVE)
-Liam Payne (PresIey)

Regels:
-Geen oneliners, minstens 150 woorden per post. Je kan wel eens een slechte dag hebben, maar laat het niet te vaak gebeuren.
-Niet de personages van anderen besturen
-Gebruik alsjeblieft leesbare grammatica en spelling
-Liefst mensen met een beetje ervaring
-Blijf actief, liefst elke dag, reageer je zeven dagen niet zonder een reden, lig je eruit
-OOC in het praattopic, anders tussen () of []
-Naamsveranderingen doorgeven
-Alleen Knetterdisco maakt de nieuwe topics aan

Begin:
Het lijkt een gewone dag in de inrichting, maar na een sessie met hun therapeut krijgen de jongens te horen dat ze vandaag een nieuw kamer krijgen die ze zullen delen met vier wildvreemde jongens die ze nog nooit hebben gezien.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:33 ]

MT

---

How far is far

(MT)

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

Het was weer een gewone slaapwekkende dag in de kliniek. Alles ging weer zoals altijd. Ik werd wakker, moest praten met mijn psycholoog, en daarna moest ik weer naar mijn kamer toe. Nee, dat laatste klopt niet, ik moest niet naar mijn kamer, maar naar een kamer waar ik met vier andere in moest verblijven. Ik ben het er totaal niet mee eens, maar wat moet ik tegen dat mens zeggen, ze luister toch niet. Ik heb me er maar bij neergelegd, en ging op een stoel in de kamer zitten, en keek een beetje chagrijnig voor me uit. Ik moet dus vanaf nu met vier wildvreemde jongens een kamer delen. Als we allemaal een probleem hebben word het nog gezellig. Ik ben benieuwd wanneer de eerste komt. Eigenlijk boeit het me ook niet. Denk maar niet dat ik gezellig ga doen. Ik zit hier nu al vier jaar en het heeft niets geholpen, en nu gaan ze me ineens als project gebruiken. Had dat dan eerder gedaan, dan was ik nu al weg gewest uit deze hel op aarde. Ik heb zo'n ontzettende hekel aan alles hier, en vooral aan mijn psycholoog die niet eens naar mijn problemen luister en me gewoon willekeurig met vier anderen in een kamer propt.

---

How far is far

[mt. Zit nu nog bij een babyshower. Reageer als ik thuis ben.]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik snapte niet hoe die gasten het hadden kunnen verzinnen, echt niet. Ze begrepen toch wel dat ik het niet aan zou kunnen als bleek dat een van die andere jongens aardig was? Dan zou ik mezelf terplekke omleggen, echt waar. Dat liever dan als ik uit jaloezie iemand anders zou vermoorden. Deze morgen was zo goed begonnen, rustig uit kunnen slapen, relaxt ontbijtje en dagelijks gesprek met de psycholoog. En toen moest die zak me natuurlijk weer vertellen dat ik vanaf nu een kamer zou delen met vier andere jongens. Nerveus beet ik op mijn lip terwijl ik naar de desbetreffende kamer liep. Dit kon niet goed gaan, dit kon niet goed gaan, dat was de zin die constant door mijn hoofd spookte. Voor mezelf besloot ik zo weinig mogelijk met de anderen om te gaan, dan kon ik me ook niet aan ze hechten, simpel zat. Ook al wist ik dat me dat niet ging lukken. Voorzichtig duwde ik de deur van de kamer open, en zag een jongen op een stoel zitten. Ik kon nu al zien dat hij langer was dan ik, en het opvallendste aan hem vond ik toch wel de chocoladebruine ogen die nogal chagrijnig voor zich uit keken. Zo arrogant mogelijk liep ik hem straal voorbij en liet me op het dichtstbijzijnde bed ploffen, als hij me niet aardig zou vinden zou het voor mij al een stuk gemakkelijker worden. En hé, ik had nu wel een goed bed geclaimd.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

Ik keek nog steeds chagrijnig, en doelloos naar de deur. Iets anders heb ik hier toch niet te doen. Waarom moet ik nou met vier andere gasten hier leven. Ik zit hier al ruim vier jaar, lijkt me wel is tijd dat ik m smeer. Niet dat het lukt om te ontsnappen. Bij elke deur staat zo'n lelijkerd in pak. Het is me een keer gelukt, niet echt voor herhaling vatbaar. Even later ging de deur open, en kwam er een jongen, zichtbaar kleiner dan mij naar binnen, en liet zich op een van de bedden ploffen. Oké, dan geen hallo. Als hij zich niet gaat voorstellen dan doe ik dat ook niet. Ik ben geen spraakzaam type, en dat zal ik ook nooit worden. Ik keek naar hem. Hij zag er niet echt uit zoals de meeste mensen hier, die zagen er allemaal net zo gewelddadig uit. Hij zag er als een normale jongen uit. Ik verveel me echt dood, hoe moet ik dit ooit vol houden? Ik zuchtte. Ik zal me maar voor stellen, want voorlopig zit ik samen met deze jongen en drie anderen hier vast. 'Hey, ik ben Liam.' zei ik, en keek de jongen aan.

---

How far is far

Zayn Malik
"Verdomme, nee!" schreeuwde ik woedend. Mijn psychologe Hannah, een vrouw van rond de dertig, had me zojuist verteld over het nieuwe project. "Wie heeft dat nou bedacht!" Hij stond kwaad op, waarbij mijn stoel achterover op de grond viel. "Verdomme!" Hannah stond ook op en legde rustig haar hand op mijn schouder. Meteen schudde ik haar weg. "Blijf met je poten van me af!" Lichaamscontact, iets waar ik totaal niet tegen kon.
"Zayn, doe rustig alsjeblieft." Haar stem was kalm, het irriteerde me. "Het zal je helpen."
"Verdomme, echt niet! Wie heeft dit nou weer bedacht! Jet is echt belachelijk!"
"Wees nou eens wat rustiger!" Hannah keek me streng aan. Ik merkte dat ik zwaarder was gaan ademen, mijn handen waren gebald tot vuisten. Ik probeerde mezelf iets te kalmeren door mijn houding wat te ontspannen. "Goedzo, Zayn."

Ze geleidde me alsof ik een blinde aap was door de gangen. Haar hand rustte lichtjes op mijn onderrug, alsof ze me vooruit wilde duwen. Het irriteerde me mateloos, en ik werd er bang van. Straks zou ze me pijn doen.. Nee, dat deed Hannah niet. Toch?
En toen waren we er. Onzeker stopte ik voor de deur en gluurde door het kleine raampje naar binnen. Er waten al twee mensen. "Kom op, ga naar binnen," moedigde mijn psychologe me aan.
Ik nam even diep adem en rechtte mijn rug. Mijn onzekerheid veranderde naar een zekere, afstandelijke en kille houding. Ik was me ervan bewust dat ik er nu uit zag als een crimineel, wat ik eigenlijk ook wel was. Ik zat hier niet zo maar zonder reden natuurlijk. Toen liep ik naar binnen, terwijl Hannah de deur achter me sloot. Meteen liep ik naar het achterste bed, zo ver mogelijk de kamer in. Ik had geen zin in ander menselijk contact, maar durfde eigenlijk ook niet als eerste te praten. Ik was bang. Maar no way dat iemand daar iets van zou merken.
Plots begon één van de jongens te praten. "Hey, ik ben Liam." Hij keek de andere jongen aan, dus ik hield mijn mond.

[ik dacht echt van waarom reageert er nou niemand? Maar toen bleek dat ik geen abo had op dit topic xd]

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 20:22 ]

Louis Tomlinson
Ik merkte op dat de jongen naar me keek, wat me een ongemakkelijk gevoel gaf. Waar was de brutale ik gebleven, die zijn mond opentrok als iets hem niet zinde? Ik had werkelijk geen flauw idee, en draaide me om op mijn zij, ervoor zorgende dat ik geen geluid maakte. De jongen zuchtte en stelde zich voor, waardoor ik voorzichtig naar hem opkeek. 'Louis. Louis Tomlinson,' zei ik zacht, en kwam langzaam overeind zodat ik in kleermakerszit kon zitten. Op dat moment ging de deur open en ik zag een van de psychologen en een jongen die hier waarschijnlijk ook kwam wonen. Hij had een getinte huid en donkerbruine ogen met lange wimpers, die me te leken hypnotiseren. De deur werd gesloten en de jongen liep naar het achterste bed, zover weg mogelijk bij mij en Liam. Als een tijger kroop ik van bed naar bed, om vervolgens mezelf op de jongen te storten. 'Welkom bij de club der gekken, wie ben jij?' vroeg ik. Zo kende ik mezelf weer. Met grote, afwachtende oogjes keek ik de jongen aan. Ik zag dat hij eigenlijk best bang was, maar het niet wou laten merken, dat wist omdat ik gewoon heel snel kon oppikken hoe iets of iemand zich voelde.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
het vochtige washandje branden op mijn open huid en het opgedroogde bloed, trok in het stof. Ik beet hard op mijn lip, om de pijn tegen te gaan. 'Dit is de laatste keer Harry.' Wild schudden ik mijn hoofd en trok ik mijn armen los, om mijn handen voor mijn oren te slaan. Ik wilde het niet horen. Maar mijn handen werden alweer weggetrokken. De wonden moesten verzorgd worden. 'Hoe kwam hij dan ook aan dat mes.' Het was mijn vertrouwenspersoon die kwaad met een van de begeleiders praten. Het was verboden om ook maar met iets scherps in aanraking te komen. Van die mooie, glinsterende, scherpen voorwerpen waar je zulke mooien dingen mee kon achterlaten op iemand zijn huid. Op je eigen huid. De reden dat ik verplicht was met plastic bestek te eten. Ik wist niet hoe ik aan het mes was gekomen. Ik had het gewoon opeens. Met grote ogen keek ik mijn de opengespleten huid, die bedekt werd onder het witten verband. Het zat te strak. 'Je kunt gaan. Maar denk eraan. Je staat onder extra toezicht. nog een keer en je weet de gevolgen.' Ik knikte langzaam. Ik kende de gevolgen. langzaam stond ik op en opende ik de deur van de kleine ziektepost. Het was mijn persoonlijke bewaking die al voor de deur op me stond te wachten. Tenminste, hij was degene die me altijd overal heen begeleiden als ik weer een inzinking had gehad. het zou een dag duren. Nog nooit had ik hem iets horen zeggen en dat was waarom ik geen probleem met hem had. Ik zei namelijk ook niet zoveel. Hij opende de deur van mijn nieuwe slaapkamer. Een van de redenen waarom ik was doorgedraaid. Er gingen dingen veranderen en ik kon niet tegen veranderingen. Mijn blote voeten trippelde op de vloer, terwijl ik een nog lege stoel opzocht. Ik keek de rest niet aan en begon aan mijn verband te plukken.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 21:10 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Liam Payne.

'Louis, Louis Tomlinson' zei de jongen. Ik knikte. Hij heet dus Louis. Even later werd er nog een jongen naar binnen geduwd. Hij heeft zwart haar, een getinte huid, en hele mooie bruine ogen. Hij liep gelijk door naar het bed achteraan, zo ver mogelijk bij mij en Louis vandaan. Louis kroop van bed naar bed, en plofte toen bij de jongen op het bed neer. 'Welkom bij de club der gekken, wie ben jij?' vroeg Louis aan hem. 'Het erge er aan is dat hij ook nog eens gelijk heeft ook over die gekken. We zitten hier niet voor niets, we hebben allemaal zo ons probleem. Ik ging erbij staan. Wat moest ik anders doen. Zolang niemand me hier kwaad zou maken, zou ik gewoon aardig tegen ze doen. 'Dus, waarom zitten jullie hier?' vroeg ik. Ik ging er niet omheen draaien, iedereen wist heel goed waarom ze hier zitten. Ik keek om toen ik de deur open hoorde gaan. Er kwam nog een jongen binnen. Hij heeft bruine krullen, en groene ogen. Hij ging op een stoel zitten, en begon aan het verband dat om zijn arm zat te plukken. Wat zou hij ooit gedaan hebben dat hij dat verband om moet.

---

How far is far

Zayn Malik
Liam en Louis, zo heetten de twee jongens voor me. Ik had me mijn mijn rug naar hen toe gedraaid, terwijl ik op mijn bed muziek lag te luisteren op mijn mp3. Het enige bezit dat ik nog had.
Toen het even stil bleef draaide ik me nieuwsgierig weer om. Ook was ik licht beangstigd. Plots sprong de jongen die Louis heette op me af, waardoor ik een schreeuw niet kon onderdrukken. "Blijf van me af!" riep ik geschrokken uit terwijl ik hem van me af duwde en kwaad opsprong. "Wat-" begon ik, maar hij liet me niet uitpraten.
"Welkom bij de club der gekken, wie ben jij?" vroeg hij met grote, afwachtende ogen.
Ik probeerde mezelf te kalmeren, want ik had een ietwat gejaagde ademhaling gekregen. Van angst en schrik, maar ook van woede. Vooral van woede. Waarom had hij me zomaar aangeraakt? Ik probeerde te ontspannen, het was de eerste dag en dus niet zo'n strak plan om nu al met iemand te gaan vechten. "Ik ben Zayn," zei ik toen terwijl ik hem recht in zijn ogen aankeek. "En laat me verder met rust." Met die woorden draaide ik me weer van hem weg en ging weer op in mijn muziek. De andere jongen had nog iets gezegd, maar ik was er niet op in gegaan. Toen er nog een jongen binnen kwam keurde ik hem geen blik waardig, had al genoeg menselijk contact gehad vandaag.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 21:27 ]

/mijn post klopt niet met die van jullie, ik zit op m'n mobiel en kan het dus slecht aanpassen. Ga ik nu proberen./

Louis Tomlinson
De zwartharige jongen liet een schreeuw horen en duwde me kwaad van zich af, ook lekker gezellig. Kort vertelde hij zijn naam en dat ik hem rust moest laten. 'Sorry dat ik contact probeer te maken met degenen waar ik vanaf nu mee opgescheept zit,' snauwde ik hem toe, waarna ik me weer richtte op de jongen die Liam heette die vroeg waarom wij hier zaten. 'Eh, dwangmatige bescherming van mijn eigendommen,' zei ik plechtig. 'Oftewel als mensen iets van me afpakken leg ik ze om.' Op dat moment kwam een derde jongen de kamer in, we waren dus bijna compleet. Hij had schattige bruine krullen en heldergroene ogen die ietwat verward stonden. Hij was sowieso een halve kop langer dan ik maar ik gokte dat hij wel jonger was. Het viel me op dat hij een wit verband om zijn arm had, waar hij nu stilletjes aan het plukken was op een stoel. Ik besloot om even te gaan kijken of hij wel aardig was, ook al maakte Zayn het me nu een stuk makkelijker om hem niet te mogen. De jongen met de krullen was duidelijk niet helemaal in orde, dus ik vertelde mezelf dat ik rustig met hem om moest gaan. Langzaam liep ik naar de stoel waarop hij zat en ging op mijn hurken voor hem zitten terwijl ik hem aankeek 'En wie ben jij?'

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

De jongen duwde Louis van zich af, en liet een schreeuw horen. Hij vertelde gauw zijn naam, Zayn. 'Sorry dat ik contact probeer te maken met degenen waar ik vanaf nu mee opgescheept zit,' snauwde Louis hem toe. Oeh, nu al een bitch fight. Dat krijg je he, als je mensen met problemen bij elkaar zet. 'Eh, dwangmatige bescherming van mijn eigendommen,' zei Louis plechtig. 'Oftewel als mensen iets van me afpakken leg ik ze om.' zei hij. Nu wist ik officieel dat het hier gezellig gaat worden, niet dus. Een afstandelijke Zayn, en een moordende Louis als je aan zijn bezit zit. Louis liep langzaam naar de stoel van de jongen met de krullen, en ging op zijn hurken voor hem zitten. 'En wie ben jij?' vroeg hij. Ik bleef bij Zayn staan. Ik laat me echt niet wegjagen door zijn gesnauw. 'Dus, Zayn, waarom zit jij hier?' vroeg ik. Als hij zou zeggen dat ik weg moet dan zou ik dat misschien wel doen, maar voor nu stond ik hier wel goed. En je hebt een grote kans dat als hij tegen mij gaat snauwen, dat hij een klap in zijn gezicht krijgt, want dat is namelijk mijn probleem, je moet me niet boos maken, of tegen me snauwen.

---

How far is far

Zayn Malik
Louis had me afgesnauwd, maar daarna wel met rust gelaten. Liam niet, die vroeg me waarom ik hier zat. Ik keek hem even in zijn ogen. Wauw, ze waren echt mooi. Wacht, wat?
"Ik.. Het gaat je eigenlijk niets aan. Maar als je het zo graag wilt weten.." mijn stem klonk ongeinteresseerd. "Ik ben opgepakt door de politie omdat ik op straat leefde en leefde van de criminaliteit." Het was niet de hele waarheid, maar die hoefde hij niet te weten. "En jij?" Ik wist er zelfs een -fake- glimlach vanaf te krijgen.
Ik bekeekn hem even iets beter. Hij was knap, dat kon ik niet ontkennen. Zijn bruine haar en ogen deden me aan mijn beste vriend denken. Een jongen die tien jaar geleden plots was verdwenen. Niemand die wist waar hij was, of tenminste, ik niet. Maar dit was Mick niet, dit was Liam. Helaas.