Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 1. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

Rollen:

De jongens:
Zayn Javadd Malik: KilliOfDurin
Niall James Horan: Knetterdisco
Louis William Tomlinson: Knetterdisco
Harry Edward Styles: Tenacious
Liam James Payne: Kendizzzzle

De meisjes:
Meisje Liam. Mackenzie Zoë Reaser: Imagines
Meisje Harry. Tauriel Wendy Smith: KilliOfDurin
Meisje Zayn. Nicoletta Hope Martin: Kayal
Meisje Niall. Anna Jane "AJ" Valentine: Whisperings
Meisje Louis. Lily McAllister CrazyGirlxx

Extra rollen:
Liams' zusje. Samantha Brooke Payne JustLovegood



Begin:
Het is Maandag ochtend, en bijna iedereen gaat met tegenzin naar school toe, nou ja, behalve de jongens dan, want die zijn vrolijk plannetjes aan het bedenken om het groepje meisjes hun het leven zuur te maken. De meisjes vertrekken met tegenzin naar school, bang wat er vandaag weer voor rot opmerking tegen hun gemaakt gaat worden.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 11:30 ]

---

How far is far

Niall James Horan

'We kunnen ook gewoon naar binnen, als je dat liever wilt.' vervolgde ik, maar ze schudde haar hoofd.
'Nee!' riep ze vrolijk. 'Kom op, we gaan door de rijen scheuren! Ik zie die blik van de automobilisten al.' Ze schoot spontaan in de lach.
Ik fronste en begon toen ook te lachen. 'Oké, laten we gaan dan!' grinnikte ik. Ik had echt niet verwacht dat ze ja zou zeggen. Snel stapte ik weer op mijn fiets en samen met Anna ging ik naar de McDrive.
'Hallo? Kan ik uw bestelling opnemen?' vroeg een nietsvermoedende stem. Ik begon te lachen toen de auto achter ons begon te toeteren. 'Hallo?' klonk weer uit het kastje.
'Uhm.. Hallo. Mag ik misschien een..' ik kon een kort lachje niet onderdrukken. 'Een Big Mac, een dubbele Cheeseburger en een grote cola? Oh, en wat patat?' Even was ik stil en keek grijnzend naar Anna. 'Wat wil jij?'


/omg via notities knippen en plakken is het dus gelukt, yaay/

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall lachte hard met me mee, wat erg grappig klonk. 'Oké, laten we gaan dan!' grinnikte de jongen. Dat gaf mij net even dat zetje dat me zei dat dit fantastisch ging worden. Niall fietste al weg, maar dit keer was ik van plan om hem terug te pakken. Fluitend fietste ik langs hem, zodat ik voor hem reed. Samen reden we naar de McDrive, ik kon me eigenlijk niet voorstellen wat er was gebeurd: vanochtend verpestten vijf jongens mijn hele vrolijke bui, voordat ik ze ook maar gezien of gesproken had, daarna namen ze me te grazen op het schoolplein, waarbij ik bijna werd verkracht. Toen schoof ik een briefje naar een van de jongens toe, die me er vervolgens samen met een andere pestkop voor wilt zorgen dat ik mijn plan niet uitvoer. Van het een op het andere moment besluit ik te spijbelen en nu lijkt het alsof we al jaren bevriend zijn. Erg onwaarschijnlijk, volgens mij.
'Hallo? Kan ik uw bestelling opnemen?' vroeg een nietsvermoedende stem. Niall begon te lachen toen de auto achter ons begon te toeteren. 'Hallo?' klonk weer uit het kastje. Dit keer kon ik een lach ook niet onderdrukken.
'Uhm.. Hallo. Mag ik misschien een..' De jongen lachte even. 'Een Big Mac, een dubbele Cheeseburger en een grote cola? Oh, en wat patat?' Ik keek Niall verbaasd aan: dit bestelde hij enkel voor zichzelf? Ik at ook best veel, maar midden op de dag de halve McDonalds leegeten…? 'Wat wil jij?' vroeg Niall. Ik haalde mijn schouders op. 'Een milkshake vanille en een Chicken Sensation?' Ik dacht even na. 'Oh, en een McFlurry Mars.'

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
'Uhm.. Hallo. Mag ik misschien een..' Ik lachte even. 'Een Big Mac, een dubbele Cheeseburger en een grote cola? Oh, en wat patat?' Anna keek me verbaasd aan. 'Ik ben een grote eter,' verontschuldigde ik me. 'En wie weet is dit wel onze laatste maaltijd.' Ik grijnsde weer toen de auto opnieuw toeterde en stak mijn middelvinger uit. Ik negeerde de man die allerlei dingen liep te schreeuwen verder. 'Wat wil jij?' vroeg ik aan Anna.
Ze haalde haar schouders op. 'Een milkshake vanille en een Chicken Sensation?' Ze dacht even na. 'Oh, en een McFlurry Mars.'
'Oehh, doe mij ook maar zo een!'
'Oké, rijd maar door naar het volgende hok.' Ik grinnikte om de rare woordkeuze en fietste de korte afstand naast Anna. 'Dat is dan-' begon de vrouw. 'Wat? Maar jullie zijn op de fiets!'
Meteen begon ik hard te lachen. 'Klopt! Goed hè?'

/i love my phone. HAH, just kidding/

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall vertelde me dat hij een grote eter was, wat ik eigenlijk wel had begrepen na wat hij had besteld. 'En wie weet is dit wel onze laatste maaltijd.' vervolgde hij. Ik kon simpelweg maar vier woorden uitbrengen: 'Oh My God, Niall.' De auto achter ons toeterde weer, dit keer stak de jongensinteresses middelvinger op, die ik wegduwde. De man achter het stuur begon te schreeuwen. 'Het spijt me meneer!' riep ik. Niall negeerde het gewoon, hoe kon hij dat? Het is toch vreselijk wanneer iemand boos op je is? Dan voel je — je toch hartstikke schuldig? Blijkbaar niet dus. 'Wat wil jij?' vroeg Niall aan me. Ik haalde even mijn schouders op. 'Een milkshake vanille en een Chicken Sensation?' Ik dacht even na. 'Oh, en een McFlurry Mars.'
'Oehh, doe mij ook maar zo een!' reageerde Niall vlug. Ik duwde de jongen haast van zijn fiets af. 'Vreetzak.' grinnikte ik.
'Oké, rijd maar door naar het volgende hok.' klonk de stem weer. Niall grinnikte opnieuw, de meligheid droop ervan af. 'Ik ga het niet allemaal betalen, hoor! Jij mag jouw "maaltijd" gaan afrekenen.' lachte ik, terwijl we rustig naar het volgende hokje fietste, het betaalhokje. 'Dat is dan -' begon de vrouw, aan wie we gingen betalen. 'Wat? Maar jullie zijn op de fiets!' Hallo, dacht ik, dat weten we zelf ook wel, we zijn niet blind. Niall lachte hard. 'Klopt! Goed hè?' Door die woorden moest ik ook hard lachen. Heel hard. Ik kwam serieus waar niet meer bij.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Tauriel Wendy Smith
Ik hoorde het sarcasme van zijn stem kruipen en kroop een beetje in elkaar. Voor zover ik wist was sarcasme niet goed. Zeker niet bij hem. Ik keek naar hem en schudde mijn hoofd. Hopelijk bleef hij dan in elk geval van me af als hij niet teveel drank en of drugs in zijn systeem had. Zijn antwoord verbaasde me wat, al was het opzich een normaal antwoord. Tot nu had ik de jongen namelijk nooit competent geacht om te kunnen liefhebben. Toch rolde ik bij zijn laatste woorden mijn ogen. Dacht hij nou echt dat ik verliefd op hem was. Zelf ingenomen kwast. Zijn volgende woorden verrasten me weer een beetje. Echt vervelend vond ik hem niet. Irritant, zeker, angstaanjaagend, ook, maar ik had ook een kant van hem gezien die volgens mij maar weinigen zagen. Een zachte en verdrietige kant. Een kwetsbare Harry Styles. Ik keek op toen hij vroeg of ik nog thee wilde. Ik dronk mijn laatste slok op en liep voorzichtig en met lichte pasjes achter hem aan. Bij de keuken zette ik mijn kopje op het aanrecht en leunde ertegen. Ik voelde me nu zo naast hem heel erg klein en had de neiging om op het werkblad te gaan zitten. Maar ik was nu niet thuis en het leek me erg onbeleefd om dat zomaar bij iemand anders thuis te doen. Ik plukte wat aan mijn haren en voelde dat ze al langzaam op begonnen te drogen. Fijn, dan had ik vanmiddag ten minste geen natte haren meer.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Al snel zat iedereen in de auto. Ik merkte dat Nica een sigaret opstak en maakte aan haar kant het achterraampje open, zodat Harley het niet binnen zou krijgen. Ja, ik hield heel erg van die hond. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik liet niets met hem gebeuren. Toen iedereen zat klapte ik de stoel terug en deed mijn hond vast in zijn tuigje, voor ik de deur sloot en de auto startte. Direct klonk harde rockmuziek door de auto. Harley begon vrolijk te blaffen en ik tikte rustig mee met mijn vingers op het stuur. Als de rest hier moeite mee had hadden ze pech. Mijn auto, mijn regels en mijn muziek. Na een minuut of 5 kwamen we bij het grote stadspark. Ik parkeerde en zette de motor af. Rustig stapte ik uit en liep om de auto heen om Harley en daarna de anderen eruit te laten. Ik maakte Harley los en pakte zijn riem. Hij sprng vrolijk uit de wagen en bleef naast me staan kwispelen. Ik aaide even over zijn bol en klapte toen de stoel weer naar voren. "Nica, met mij mee. Lou, om half 5 weer bij de auto want ik moet om 5 uur thuis zijn." Dan was mijn vader net klaar met werken en mijn moeder was dan mijn zusjes van de opvang halen, dus dan kon ik nog optijd veilig mezelf op mijn kamer opsluiten voor ze thuis waren.

---

Bowties were never Cooler

Niall James Horan
Beiden lagen we in een deuk toen er ineens een forse man voor ons stond. De baas van het restaurant. Hij zag er niet al te vrolijk uit. Ik stopte met lachen en keek hem grijnzend aan. "Weten jullie dat jullie nu iedereen ophouden?"
"Uhm.. Ja?" grinnikte ik, en keek even achter ons waar al sowieso vijf auto's stonden te wachten. Verder kon ik niet zien, want daar was een bocht. Ik keek de man weer lacherig aan. "Dus?"
"Dit noemen ze bij de politie ook wel overlast veroorzaken. zullen jullie het leuk vinden als we die erbij halen?" vroeg hij met een bloedserieuze stem.
Ik schrok even van zijn woorden, maar herstelde me toen snel. "Maar we wilden alleen maar wat bestellen.."
"Zo veel? En dan zeker snel wegfietsen?" De man pakte zijn telefoon al uit zijn broekzak halen. "Ik bel wel gewoon de politie."
Meteen schudde ik mijn hoofd. "Nee, nee! We betalen wel! Toch Anna?" Ik pakte mijn portemonnee en haalde er snel een briefje van twintig uit die ik aan de vrouw in het loket zat. "Please belt u niet de politie.." smeekte ik nu, misschien zou dat helpen.

[geen idee of ze echt meteen de politie erbij halen, maar oke]

Anna Jane "AJ" Valentine

'Weten jullie dat jullie nu iedereen ophouden?' vroeg de baas van het restaurant. Ik gilde, ik had hem niet zien aankomen. 'Uhm… ja?' antwoordde Niall, waarna ik hem aanstootte om te laten weten dat dit serieus was. 'Dus?' Ik maakte me klein, ik wilde niet verantwoordelijk zijn voor Niall's uitspraken en acties. De jongen was melig als wat, alsof hij niet meer kon stoppen met lachen. 'Dit noemen ze bij de politie ook wel overlast veroorzaken. zullen jullie het leuk vinden als we die erbij halen?' vervolgde de baas. Ik schrok heel erg, net als Niall. Heel goed, misschien besefte hij zich nu dat het ernstig was. 'Maar we wilde alleen maar wat bestellen…' mompelde Niall. "Zo veel? En dan zeker snel wegfietsen?' zei de man. 'Echt waar, we hebben echt geen slechte bedoelingen!' riep ik onschuldig. 'Ik bel wel gewoon de politie.' De man had zijn telefoon al uit zijn broekzak gehaald. Niall schudde zijn hoofd. 'Nee, nee! We betalen wel! Toch Anna?' Ik knikte overdreven. Niall gaf een briefje van twintig aan de vrouw die ons geld aan zou nemen. 'En voor de overlast doe ik er nog een tientje bij.' zei ik, waarna ook ik een briefje aangaf. 'Please, belt u niet de politie…' smeekte Niall.
De man twijfelde even, maar knikte toen. 'Oké, ga maar.' zuchtte hij. 'Dank u wel.' lachte ik opgelucht, waarna ik tegen Niall fluisterde: 'Wie verdenkt er nou een meisje met de naam Valentine? Enne… Je mag me ook AJ noemen, hoor.' Snel fietste ik naar het volgende hok, om daar mijn eten op te halen.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Harry Styles
Ze kroop gelijk in elkaar bij mijn toon en ik zuchtte, ik ging haar echt niet slaan of zo. Haar reacties op al mijn woorden die volgden liet me af en toe zacht grinniken, of mijn tong naar haar uitsteken. Toen ik opstond en vroeg of zij ook nog iets wou dronk ze de kop leeg en liep behoedzaam achter me aan, wanneer ging ze nu eens leren dat ik haar -nu in ieder geval- echt niks ging aandoen. Ze zette haar kop op het aanrecht en leunde er zelf tegenaan. Zelf deed ik wat nieuw water in de waterkoker en zette het ding weer aan, waarna ik opnieuw het doosje met thee pakte. Het viel op dat ze zich nu niet helemaal fijn voelde en waarschijnlijk op het aanrecht wou gaan zitten. Om die reden begon ik aan een impulsieve actie, niet nadenkend over hoe erg ze er eigenlijk van zou kunnen schrikken. Ik plaatste voorzichtig mijn handen op haar middel en tilde haar in een snelle beweging op, om haar vervolgens op het aanrecht te zitten. Vervolgens ging, alsof er helemaal niet gebeurt was, rustig verder met de spulletjes voor de thee verzamelen, zoals de melk en suiker. Vanuit mijn ooghoeken keek ik haar nog wel aan, om haar reactie te kunnen peilen. Misschien toch niet zo'n slimme zet, maar ik kon het nu niet meer ongedaan maken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Met mijn ogen volgde ik zijn handelingen in het thee maken. Ondanks dat ik me heel klein en geintimideerd voelde door hem, was het fijn om hem een keer niet agresief te zien. Zijn plotselinge actie zag ik niet aankomen. Een klein hoog geluidje kwam uit mijn keel toen hij zijn handen om mijn middel sloot en me op het aanrecht tilde. Ik keek hem verbaasd na en sloeg mijn benen over elkaar. Hij ging gewoon nonchalant door terwijl ik hem nogsteeds verbaasd aankeek. Ik was zelfs een beetje paniekerig. Waarom deed hij dat zomaar? Tuurlijk, ik vond het prettig om weer op gelijke hoogte te zitten, maar ik voelde me ook weer erg ongemakkelijk en kwetsbaar. Stiekem pikte ik een manderijnetje van de fruitschaal die op het aanrecht stond. Langzaam en gefocust begon ik de schil eraf te pellen. Ik moest toch ergens mijn aanracht mee aflijden en manderijntjes waren lekker en goed voor je. Het was dan wel iets wat ik erg leuk vond, topsport was ook erg zwaar. Ik stopte stilletjes een partje in mijn mond. "Jij ook?" vroeg ik zacht, het manderijntje naar hem uitstekend. Misschien hield hij er helemaal niet van, maar ik kreeg langzaam het gevoel dat hij in elk geval voor een middag aardig wilde zijn. Misschien moest ik dan ook maar mijn goede wil laten zien.

---

Bowties were never Cooler

[SnowHeart ---> Whisperings]

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Harry Styles
Ik begon te lachen om haar verbaasde gilletje, maar niet op een sadistische manier zoals ik gewoonlijk wel deed. Haar reacties op dingen die ik anders nooit zou doen waren zacht gezegd geweldig. Terwijl de waterkoker weer een klik liet horen zag ik dat ze een mandarijn uit het fruitschaaltje had gepakt, niet dat ik het erg vond, zelf at ik die dingen toch niet. Dan had ik liever een appel of zo, waar je tenminste je tanden goed in kon zetten. Het hete water deed ik weer in de koppen, maar niet voordat de zakjes erin zaten, gevolgd door eventueel melk en suiker. Ondertussen had het meisje de mandarijn vermoord en nam er zelf een stukje van, en bood mij ook iets aan. 'Nee, hoeft niet, eet maar zelf op,' zei ik met een glimlach. Ik vond het prettig om te zien dat ze niet helemaal over de rooie ging toen ik haar aanraakte, want het betekende dat er vooruitgang was. Ongeduldig dat ik was, wou ik al een slok thee nemen, maar maakte een sprongetje toen het nog steeds gruwelijk heet bleek te zijn. Snel zette ik de kop neer en nam wat water om de pijn van de verbranding iets tegen te gaan. Zacht vloekte ik in mezelf, en schonk haar een ietwat flauwe grijns, het was niet de bedoeling geweest dat ze dat zag. 'Ik zou er nog niet van drinken, het is een beetje heet.'

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Harry wees een partje manderijn af, dus ik stopte zelf wel nog een partje in mijn mond. Met mijn ogen volgde ik zorgvuldig zijn handelingen om neit weer opgeschrikte te worden door zo'n plotselinge actie. Zo te zien had hij het niet kwaad bedoelt, zo leek het in elk geval niet, maar ik hield gewoon niet van menselijk contact, zeker niet met mensen die ik niet goed kende, of mensen, zoals hij, die me gewoon doodsangsten lieten uitstaan. Ik zag hoe hij het water in de mokken schonk en at nog een partje manderijn. Het was lekker zoet en sappig. Nog geen minuut nadat hij het water in de mokken had geschonken nam hij al een slok. Bijna direct stond hij te sprongen en zacht te vloeken terwijl ik zacht grinnikte. Ik kon het gewoon niet laten. Dit was een hele domme actie van hem en zijn reactie was onbetaalbaar. Ik zag een flauwe grijns op zijn gezicht verschijnen. "Dat zie ik ja. Dat was niet echt slim van je." zei ik met een grijns op mijn gezicht. Dit was een gevaarlijk stukje interactie, maar toch kon ik het niet laten te grijnzen. Normaal als hij in de buurt was was ik altijd degene die moest lijden en hij degene die toekeek. Nu waren de rollen andersom. "Je bent trouwens weer." zei ik snel volgend om te zorgen dat hij niet al zijn woede, als hij die zou krijgen, over me heen zou kunnen werpen. Al zou hij dat toch wel doen, of hij nou een vraag mocht stellen of niet, had ik zo een gevoel. Ik stak snel weer een stukje manderijn in mijn mond en wachtte op zijn vraag.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ze grinnikte even om mijn zeer handige actie en ik rolde met mijn ogen. Zo ontzettend grappig was het nou ook weer niet. 'Je meent het, die had ik zelf nog niet bedacht,' antwoordde ik toen ze grijzend iets vroeg. Het was te zien dat ze bang was voor mijn reactie dus zei ze dat het mijn beurt was, dit was gewoon ongelooflijk. Ik moest een manier bedenken waardoor ze in ieder geval niet meer bang was dat ik haar zou slaan, omdat ik dat graag wilde en vanwege die weddenschap die nu zo dom leek. Maar het was inderdaad mijn beurt, en om eerlijk te zijn had ik er iets meer aan gedacht. Misschien wist ik toch een manier om dit probleem te verhelpen. 'Oké, wat kan ik doen zodat je tenminste niet in elkaar krimpt bij elke onverwachte beweging die ik maak?' vroeg ik maar, terwijl ik de kop thee weer pakte en nu eerst verstandig blies. Terwijl ik op haar antwoord wachtte dronk ik iets van de thee die nu veilig te drinken was, en tikte net de hand die de kop niet vast had afwezig op het aanrecht. Mijn blik verschoof naar de klok, mijn ouders zouden vanavond pas thuis zijn, tijd zat dus. Even overwoog ik om haar mee te slepen naar mijn kamer, maar dat was misschien te veel van het goede.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 22:31 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Harry werd gelukkig niet boos. Daar was ik al best blij om. Langzaam maar zeker begon ik toch iets minder bang voor hem te worden, maar de angst zou ik denk ik nooit helemaal af komen. Ik at het laatste partje mandarijn en begon aan de rok van mijn jurkje te plukken. Bij zijn vraag trok ik even verward een wenkbrauw op, maar toen ik snapte wat hij bedoelde zonken mijn ogen weer triest terug in hun kassen en ik sloeg ze neer om naar mijn handen te kijken. Ik snapte wel, nu het kwartje was gevallen dat hij me nu in elk geval geen pijn ging doen, dat hij mijn angsthazengedrag niet leuk vond, maar ik wist niet hoe ik het kon veranderen. Ik was te lang als de dood voor hem geweest, daarbij sprong ik bij welke onverwachte beweging weg. Onverwachte bewegingen betekenden pijn, dat was me al duidelijk gemaakt. Zeker de laatste jaren. Niet alleen door hem, maar ook door de andere jongens en mijn ouders. Het bleef namelijk lang niet altijd bij woorden als ik weer eens iets in hun ogen niet goed had gedaan. "Ik weet niet of dat gaat. Het zit echt diep. Vanaf de eerste heeft elke onverwachte betekenis pijn betekent en sinds ik uit de kast ben is dat me alleen duidelijker geworden." Ik zuchtte en leunde wat naar achter met mijn hoofd tegen de keukenkastjes. "Maar ik zal het proberen niet meer te doen." Ik keek weer naar hem en zag hem thee drinken. Voorzichtig nam ik mijn mok vast en warmde mijn handen eraan terwijl ik zacht in de hete vloeistof blies.

---

Bowties were never Cooler