In Jail • One Direction • Topic 1. - Speeltopics

8 jongens hebben op jonge leeftijd een erge misdaad / moord gepleegd waardoor ze in de gevangenis terecht zijn gekomen. Maar op deze afdeling zitten vrij weinig jongens, waardoor het soms wel eens erg kan escaleren, want de ene jongen is veels te verschillend met de andere en dat rekt vaak ruzies uit.
Op deze afdeling worden ze bewaakt door de bewaarders, die meestal vrouwen zijn, omdat het met mannen wel eens verkeerd is afgelopen.
Zal het ooit nog goed komen met deze acht jongens? Of vinden ze juist hun geluk in de gevangenis?

Rollen:

Jongens:

Harry Edward Styles - Beelen.
Louis William Tomlinson - Sk8erBoy.
Liam James Payne - KiliOfDurin.
Niall James Horan - Gereserveerd door Banned.
Zayn Javadd Malik - Brashares.
Lucas Joél Heathrow - SiIhouette.
Jason "Jay" Santino Martínez - Kayal.
-

Vrouwen, bewaarders:

Amelia 'Amy' Clara Williams - KiliOfDurin.
Meriel Erin Scally - Gereserveerd door Adamo.
Rosamunda 'Rosa' Carice van Vleschingen - Disnerd.
Mikayla 'Mickey' Jasmine Lockheart - Sk8erBoy.
Allison Isabella Smith - JustLovegood.

Regels:

- Graag wat actieve rpg'ers, niet mensen die zich inschrijven en na een tijdje niet meer reageren!
- Reserveringen blijven 72 uur staan aka 3 dagen.
- Minimaal rond de 175 woorden per stukje.
- Geen perfecte personage's!
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Naamverandering en afwezigheid doorgeven.
- 16+ is toegestaan.
- Alleen Sk8erBoy en Beelen openen de nieuwe topics.

Deels gebaseerd op de geweldige serie Vrouwenvleugel.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 19:33 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Rosamunda 'Rosa' Carice van Vleschingen
Tijd om aan de slag te gaan en met gezonde tegenzin zette ik mijn lege mok thee in de vaatwasser, keek of mijn veters écht goed strak zaten en klittenband eroverheen zat zodat geen gevangene een 'grapje' kon uithalen, streek mijn uniform glad waar nodig, spoot biologische deo - Ik zag Allison Isabella snuiven en een vies gezicht trekken - en liep vervolgens met firme pas naar de galerijen. Ik merkte al gauw dat er iets mis was, want het was onrustig. Er werd altijd wel wat geschreeuwd, gepraat, gelachen en gepest onder de gevangenen - waarom niet alleen praten? dacht ik - maar het was deze keer rumoeriger en onrustiger dan anders. Er kwam geschreeuw uit de cel van de nieuwe, maar het verstomde snel en ik besteedde er niet veel aandacht aan. Ik liep rustig door en keek zo nu en dan door luikjes heen, maar ik zag niets verdachts, behalve het toppunt van verveling. Waarom doen ze niet iets educatiefs? Onze Lieve Heer heeft geschapen voor hen en zij bedanken ervoor... God zegene hun ziel zat ik te dagdromen, maar ik werd snel opgewekt daaruit. Ik rende de galerij door... Had ik net Amy gehoord in nood?!

---

"A weed is simply a flower that somebody has decided is in the wrong place." Sister Monica Joan, Call the Midwife

Louis Tomlinson
Ik zocht met mijn vingers naar het gezicht van Liam terwijl mijn ogen nog altijd gesloten waren en deze eenmaal gevonden, drukte ik er een zacht kusje op. Ik hoefde mijn ogen niet te openen, om te weten dat een glimlach op zijn gezicht te vinden was, na mijn compliment. Mijn ogen vlogen open bij zijn woorden, om de neiging te hebben om op te staan en onder het bed te kruipen. 'Als je wilt, ligt er onder bed eentje, dus het kan een paar seconde duren,' zei ik met een lichte grinnik, maar wel de waarheid. Na veel zeuren had een van de wachters toegestemd en me een sprookjesboekje gebracht, omdat de jongen er niet was en het iets wat wat me nog op de been hield. Als ik mijn mond dichthield en het goed verstopte, had ze het een keer door de vingers gezien. Iets waar ik haar eeuwige dankbaar voor was. De deken die ik over mijn hoofd heen kreeg, sloeg ik stevig om me heen, om me nog dichter tegen de jongen aan te nestelen, alsof hij me zou laten verdwijnen, maar ook beschermen. 'Je doet al meer dan genoeg, Li, iets waar ik je dankbaar voor bent,' mompelde ik zachtjes, mijn hoofd tegen zijn schouder plaatsend. Een trillende zucht verliet mijn mond terwijl ik langzaam weer in het niets staarde, de duisternis in, want dat leek het op dit moment allemaal. Het was Liam, die zorgde dat ik bleef hangen bij de echte wereld, want anders was ik al lang teruggevallen, maar zijn stem, zijn woorden, liet me weten hoe of wat. Het leek een beetje op een gevecht in mijn hoofd tussen zowel mijn persoonlijkheden en mijn doen en laten. 'Je bent een kleine, grote superman,'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik trok een wenkbrauw op toen hij zij dat hij een boek in zijn cel had. Lezen had ik altijd wel leuk gevonden, maar ondanks dat de drang nu vrij groot was om het boek te pakken, deed ik het niet. Dat kon later altijd nog als hij zich wser beter voelde. Ik pakte zijn deken en wikkelde die om hem heen, zodat alleen zijn gezicht nog zichtbaar was. Hij kroop nog dichter tegen me aan, als dat al mogelijk was, en ik aaide geruststellend over zijn rug en hoofd. Ik vrieg hem of hij nog wat wilde, maar blijkbaar niet. Ik bleef dus maar gewoon zo zitten. "Ik doe het graag." zei ik naar de waarheid. Ik deed het graag en was graag bij hem. Hij zorgde ervoor dat ik niet door het minste of geringste flipte en mijn psychotische kant werd onderdrukt. Toch had hij niet alleen een goede invloed op me, want omdat hij belamgrijk voor me was werd ik alleen maar gevaarlijker als iemand hem wat deed of probeerde te doen... En dat gebeurde nog wel eens in de gevangenis. Ik hield de jongen nu gewoon dicht tegen me aan en hoopte dat dit snel over zou zijn. Ik glimlachte bij zijn woorden. "En jij bent het allebeste hulpje wat een superheld zich ooit kan wensen." Ik krulde met mijn lichaam beschermend om de jongen heen. Hij mocht weten dat hij beschermd en geliefd was, ondanks alles wat hij deed en had gedaan. Want om eerlijk te zijn was ik ook geen lieverdje en als hij mij neer zou steken of zou martelen zou ik er niets tegen doen en de volgende dag weer gewoon op zijn schoot kruipen. Het was misschien onbegrijpelijk voor de rest van de mensheid, maar zo zat mijn trouw in elkaar. Als ik je eenmaal trouw was kon je heel veel maken... Tot een bepaald punt, maar daar zou hij nooit overheen gaan vermoedde ik.

[ bericht aangepast op 1 jan 2014 - 11:49 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.

Voor een vrouw vond ik haar toch redelijk sterk, maar dat moest ook wel met dit beroep. Ik werd richting de douches geduwt en hoorde hoe ze iets begon te vertellen over iemand die het niet had overleefd hier. Nee, dat het geen lieverdjes zijn dat leek me nou ook weer niet want anders dan zat ik ook niet hier, hè. Bijna wilde ik dit tegen haar zeggen, maar ik bedacht me net op tijd dat ze dan wel weer is verder kon flippen. Ze maakte een van die douche cellen open en duwde me daarin, om me met de handboeien vast te maken aan de muur. Ik haalde mijn schouders op nadat ze vroeg of ik met of zonder kleding onder de douche wilde. Het boeide me allemaal niets, die kleding kon ik straks toch wel verwisselen. Eigenlijk wenste ik dat ik die stomme jongen niets had aangedaan, want hij lag nu gewoon 'tevreden' in zijn cel en ik stond hier. Bijna doorweekt. Ik schudde langzaam mijn hoofd en bewoog wat ongemakkelijk met mijn voeten, voordat ik haar aankeek. "Is het echt nodig?" Mompelde ik heel zachtjes, haast onhoorbaar, want ik wist zeker dat ze me er toch wel onder zou laten staan, hoe hard ik ook zou springen of schreeuwen.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Amy Williams
De jongen ging verrassend makkelijk mee. Toch wist ik ook wel dat ik op mijn hoede moest blijven. Ik zette hem vast in de douchecel en vroeg nog of hij met of zonder kleren wilde douchen. Het was zijn keuze, want een handdoek had hij als het goed is niet in zijn cel. Toch haalde hij zijn schouders op. Goed, zijn keus, hoe onhandig die me ook leek. Hij begon zich wat ongemakkelijk te bewegen. Misschien realiseerde hij zich nu toch de ernst van zijn daden en wat daar tegenover stond. Ik keek recht terug toen hij me aankeek. Bij zijn vraag knikte ik kort. "Je moet ten alle tijden je handen thuis houden. Vechten is niet toegestaan." zei ik met nog een klein beetje warmte in mijn stem. "Ik kom je over een kwartier weer halen." zei ik voor ik de douche vol open draaide en het koude water op hem neer begon te kletteren. Eerst sloot ik het hekwerk van de douchecabine af en liep daarna weg om ook de buitendeur op slot te doen. Op mijn horloge keek ik even hoe laat het was voor ik terug ging naar mijn ronde. Onderweg kwam ik een paniekerige Rosa tegen. "Hey. Niets aan de hand. Alles is al geregeld." zei ik kalmpjes. Ik wist vrij zeker dat die hippie ook op het gevecht af was gekomen... Maar te laat.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.

Het enige wat mijn mond verliet was een zachte "hm," na haar woorden. Eigenlijk wilde ik er nog wat achteraan zeggen, maar de klank in haar stem klonk nu anders en naar mijn idee zou ze veel aardiger zijn als ze de hele tijd zo zou blijven praten. Joepie. Een kwartier onder de douche. Daar werd een mens echt vrolijk van. Ik hield mijn hoofd straks naar beneden toen ze de douche knop omdraaide en het water langzaam begon te lopen. Ik deed net of het niets was, maar ik wist zeker dat ik na dit kwartiertje toch wel lichtelijk onderkoelt zou zijn en volgens mij mocht het niet eens. Vanuit mijn ooghoeken keek ik toe hoe ze langzaam de douches verdween en ik hoorde hoe ze de deur op slot deed. Niet dat ik al weg zou kunnen, dus sowieso was het een beetje overbodig. Af en toe schudde ik wat met mijn hoofd heen en weer om het nog een beetje warmer te blijven houden, maar het werkte niet echt. En ik kon die jongen straks niet eens een lesje leren, want ik wist wel zeker dat ik hier dan zo terug gezet zou worden en dan zeker niet voor een kwartiert. Wat nu langzamerhand toch steeds langer begon te duren.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
'Afleiding,' mompelde ik alleen maar toen de jongen een wenkbrauw optrok. Niet dat het zorgde voor afleiding op de moment dat het nodig was, maar dat kon niets, niemand, zelfs Liam niet, ook al kwam die jongen wel heel dicht in de buurt. Hij wist tenminste wat ik wilde, wat ook bleek bij de deken over me heen waar ik alleen maar dieper in wegdook, maar ook dat hij bleef praten op de goede manier en niet ineens uithaalde, hielp mee. Ik liet me op het bed vallen, om me tot een bolletje op te rollen en mijn hoofd op zijn schoot neerlegde. 'Je bent te lief voor me,' mompelde ik naar waarheid, ondanks we natuurlijk allebei niet bepaald lief waren. Zeker niet tegen de mensen die ons net bevielen. Ik was stiekem dan ook wel heel erg blij dat ik Liam aan mijn zijde stond, aan mijn kant en ik de jongen niet tegen me had, want dan had je zeker een probleem. Mijn vingers klemde zich in het stof van de deken terwijl ik me om probeerde te draaien, mijn ogen weer stevig dichtknijpende en de tranen die weer een weg naar buiten hadden gevonden, samen met een zacht gesnik. 'Ik ben geen hulpje, want een hulp is niet zwak,' mompelde ik en raakte alleen maar meer overstuur toen de jongen zijn lichaam beschermend om me heen krulde, want ik snapte het allemaal niet meer. Op dit moment voelde ik me alleen maar een lastpost die teveel problemen had met zichzelf en worstelde met zijn verleden, de werkelijkheid en toch kreeg ik de hulp van de jongen, bleef hij bij me. 'Ik wil hier weg, Li, ik wil hier weg.' Voor een kleine seconde keek ik op naar de jongen, om mijn ogen te openen, maar me daarna toch weer in precies dezelfde houding te laten vallen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Op dit moment wilde ik de jongen op mijn schoot gewoon beschermen. Niets anders. Waarschijnlijk als nu iemand zou binnen komen zou ik ze aanvliegen. Gewoon omdat nu deze jongen op zijn kwetstbaarst was ik hem niets wilde laten overkomen. Hij begon weer te huilen en zijn woorden maakte me maar wat duidelijk hoe hij zich nu voelde. "Je bent wel sterk, Lou. Je hebt dit gewoon allemaal overleefd tot nu. Daar moet je heel sterk voor zijn." Ik krulde me beschermend om de jongen heen, waardoor hij alleen maar erger leek te flippen. Toch ging ik niet weg.Bij zijn gemompel zuchtte ik. Daar kon ik hem niet mee helpen. Weg zouden we hier bijden namelijk nooit meer mogen... Ja, als we dood waren. Even keek hij me aan, voor hij weer terugviel in zijn opgekrulde houding. "Jij bent degenen die mij sterk houd, Louis. Ik kan dit niet zonder mijn Boobear." Het was waar, misschien dat hij op dit moment zichzelf niet kon verdedigen, hij deed hetzelfde voor mij. Hij zorgde ervoor dat ik sterk was tegen mijn kwaadaardige kant, dat ik een normale jongen hier kon blijven in plaats van een gestoorde seriemoordenaar. Tuurlijk wilde ik ook weg, miste ik mijn familie enorm en voelde ik me af en toe heel alleen, maar dan hielp hij me er altijd weer uit. Ik wist dat bij hem het anders lag, heel anders, maar toch probeerde ik voor hem hetzelfde te doen. Hij was mijn Boobear, mijn puppy, en ik zou hem beschermen en helpen zoveel ik kon.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Op dit soort momenten kon ik mijn zwakkere kant niet verbergen, hoe graag ik het ook zou willen, net als dat altijd het geval was. Het was nu dan, net als op de meeste momenten, fijn om iemand te hebben waar je je vertrouwen in handen kon leggen, net als andersom. Ik beet op mijn lip bij de woorden van de jongere Liam, om mijn hoofd te schudden Als ik sterk was geweest, had ik mezelf wel onder controle gehad, had niet alles er op een moment uitgekomen. De ene keer wel iets minder heftig dan de andere keer. Daarbij kwamen mijn vorderingen alleen maar door de jongen, die bij me was, ook al leek het niet zo, omdat ik nog overstuurder raakte bij zijn beschermende bedoeling. Uiteindelijk gaf ik eraan toe, om dicht tegen hem aan nog harder te huilen, mijn armen om zich heen wikkelend. Ik wilde op dit moment dat alles over was, dat ik naar huis toe kon, of in ieder geval weg van deze verschrikkelijke plaats, iets wat nooit zou kunnen. Toch moest ik zeggen dat de bescherming wel hielp, want langzaam voelde ik diep van binnen de rust wel terugkeren. 'En ik niet zonder mijn teddybeer.' verliet zachtjes mijn mond naar waarheid. Zonder Liam had ik hier waarschijnlijk al lang niet meer gezeten, want dan had mijn blinde paniek toch wel een keer verkeerd uitgepakt. Maar dat niet alleen, want zoals ik al eerder had gezegd, kwamen mijn vorderingen ook door hem en was ik nog een klein beetje normaal. Liet me weer een beetje als een klein kind voelen, dingen die al heel lang verborgen zaten. Ik liet een arm zakken, om zijn hand op te zoeken en deze stevig vast te pakken. Ik zou alles doen om hem te beschermen, want deze jongen was toch wel de belangrijkste persoon die ik in mijn leven had gehad. En dat kwam niet doordat hij een van de weinige was die de moeite nam om bij me te blijven en normaal te doen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Door mijn beschermende bedoelingen raakte hij alleen maar verder overstuur, maar uit ervaring wist ik dat ik hem toch beter niet kon loslaten. Na een tijdje kroop hij toch dicht tegen me aan en begon alleen maar harder te huilen. Ik aaide rustig over zijn rug en hoofd terwijl ik zacht sussende geluidjes maakte en af en toe een hopelijk sussend woordje zei. Hij was nu net als een klein kindje, maar ik nam het hem niet kwalijk. Ik had zijn verhaal gelezen, al wist niemand dat. Zijn gehele achtergrond. Ondanks dat ik hem echt vertrouwde had ik toch op een nacht met de sleutels van een van de bewaaksters zijn dossier, net als die van de anderen jongens uit de groep, bekeken. Ik was dan misschien wel erg wantrouwig, zeker hier wilde ik graag weten wat voor vlees ik in de kuip had. Een dossier zei vaak nogsteeds niets, want verschillende mensen reageerden verschillend op situaties, maar zo wist ik wel waar hij doorheen had moeten gaan en ik zou ervoor zorgen dat dat nooit meer zou gebeuren. Ik glimlachte bij zijn woorden en hield hem nog net wat dichter tegen me aan. ik voelde mijn shirt nat worden van de tranen, maar dat gaf niet. Het moest eruit en dan liever huilend op mijn schoot in zijn eigen cel dan in woede tegen iemand in de gemeenschappelijke zaal en daarna zichzelf verhangen in isolatie. Dat wilde ik koste wat het kost voorkomen, want dan zou ik ook nog een keer doorschieten en neergeschoten worden omdat ik niet meer te houden was. Nee, dit was het beste voor ons allebei. Ik legde mijn hoofd zachtjes op zijn schouder en wiegde lichtjes heen en weer, zodat ook hij mee zou gaan. We hadden elkaar gewoon nodig, misschien dat we daarom ook vaak zo klef deden, omdat we onbewust wisten dat we dat konden maken omdat de ander toch ook afhankelijk van je was, maar te ver zouden we allebei nooit gaan, omdat we zelf ook nog afhankelijk waren van de ander.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De jongen liet me wat kalmeren door me alleen maar vast te houden en de sussende geluidjes met dat hij over mijn rug en hoofd aaide. Hij was de enige waarbij ik me niet meer probeerde om groot te houden tijdens een terugval. Hij lachte me namelijk niet in mijn gezicht uit, haalde uit of sprak kwaad, maar hielp me alleen. Iets waar ik aan het begin heel erg aan moest wennen toen hij mijn vertrouwen nog niet had, toen was ik echt iemand die je liever achter het behang wilde plakken, maar eenmaal mijn gedachten veranderd, ging het beter, stukken beter. Het is daarna nog een paar keer voorgekomen dat ik hem, onbewust, in een terugval een klap had verkocht, wat me eenmaal terug weer verschrikkelijk schuldig liet voelen. Nu zou het niet gebeuren, hoe diep of juist niet erin zat. Liam was iemand die ik nodig had in alle gevallen.
Hij hield me dichter tegen zich aan waardoor ik een zacht kusje op zijn hand drukte, die ik nog steeds stevig vast had terwijl ik langzaam een beetje rustiger werd. De tranen bleven wel stromen, maar die zouden ook nog wel even aanhouden met het gesnik en het trillen. Het was niet iets goeds in mijn ogen, maar het was wel beter dan de jongen verliezen, of in een isolatie moeten zitten. 'Je weet niet half hoeveel je voor me betekent,' zei ik zachtjes terwijl ik langzaam mijn ogen opende, maar wel in de greep van de jongen bleef liggen, omdat het fijn voelde en ik nog niet helemaal terug was. We vulde elkaar gewoon goed aan, dat was een feit, net als dat we elkaar nodig hadden. Dat was op sommige momenten ook te merken, omdat we toch nooit lang boos op de ander konden blijven en elkaar eigenlijk alles konden maken.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik voelde hem mijn hand pakken en er niet veel later toen ik hem nog iets dichter bij me hield een kusje op die hand drukken. Ik glimlachte en aaide met mijn vrije hand door het plukje haar wat onder de deken vandaan kwam. Hij kwam er al langzaam een beetje uit. Zo leek het tenminste. Erin zakken duurde nooit zo lang, maar eruit komen was vaak het probleem. Toch zou ik hier blijven tot hij zijn complete idiote drukke zelf weer was... En daarna zou ik nog bij hem blijven want ik kon niet zonder deze mafkees aan mijn zijde. Ik probeerde met de mouw van mijn shirt zijn tranen wat weg te vegen, maar dat werkte voor geen meter. Ik bleef dus maar gewoon zitten en naar hem kijken en met hem praten tot alles weer goed was. Ik glimlachte bij zijn woorden en keek recht in zijn prachtige blauwe kijkers. Ze waren dan wel minder fel blauw dan die van Niall, ik vond die van hem eerlijk gezegt wel mooier. "Ik weet hoeveel jij voor mij betekent, dus ik denk dat dat wel ongeveer overeen komt." Hij wist namelijk ook niet hoeveel hij in hemelsnaam voor mij betekende. Wij hadden elkaar gewoon echt nodig. Het was van levensbelang. Misschien dat het daarom ook wel zo goed klikte. Ik veegde de tranen weer van zijn wangen, voorzichtig zodat ik neit zijn ogen zou raken. "Maken we straks dat gat tussen onze cellen af?" vroeg ik zacht, op mijn hoede voor bewakers. Het gat zat precies in de donkere plek naast onze bedden tegen de tussenwand van onze cellen. Nog even en we zouden door de muur zijn. Als er dan 's nachts iets gebeurde had hij in elk geval een hand om vast te houden. Het was niet veel, maar het was iets. Ook hoefde ik dan niet meer midden in de nacht push-ups ofzo te gaan doen, of tegen de muur aan te gaan staan boksen, alleen om mijn frustratie kwijt te raken.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik vroeg me af of ik hier ooit nog overheen zou komen, want behalve dat het energie kostte, het niet heel erg prettig was voor zowel mijn omgeving als mezelf, wilde ik dit deel van mijn verleden ook met alle liefde vergeten. Natuurlijk wist ik dat er voordelen achter zaten dat het was gebeurd en een ervan was de jongen waar ik nu bijzat, maar de nadelen waren in een kleinere meerderheid. Een zachte zucht rolde over mijn lippen terwijl ik omdraaide, zodat ik met mij rug op het matras lag, mijn ene arm nog steeds om de middel van de jongen gewikkeld. Een klein glimlachje speelde rond mijn lippen door zijn mislukte poging tot het wegvegen van mijn tranen. Hij bedoelde het goed en dat was voor mij al genoeg om door mijn tranen een glimlach te laten zien. Ondanks we aan het begin tegenovergestelde leken, leken we nu elkaars evenbeeld. Niet dat het anders zou kunnen, want hoe kon je nu recht in de puppy bruine ogen van de jongen kijken zonder er bekant voor te vallen? Zelfs voor mij was dat onmogelijk. 'Als het onbeschrijfelijk veel is, dan komt het wel overeen.' zei ik, maar ergens wist ik dat hij wel de waarheid sprak, het inderdaad dicht bij elkaar kon liggen. Dat kwam door het feit hoe het hier eigenlijk liep en dat we steeds terugkeerde naar elkaar en niet naar iemand anders, ook al was de een er bijna niet levend uitgekomen. 'Tuurlijk, je denkt toch niet dat we het zo laten? We zorgen gewoon dat het vanavond helemaal af is.' antwoordde ik net zo zacht. Als het niet op de ene manier kon gebeuren, dan verzonnen we toch iets anders? Op deze manier waren we toch bij elkaar, ook al zagen we elkaar niet, het hielp wel. We hadden het vertrouwde en de frustraties konden nu weer op een andere manier kwijt geraakt worden, al moest we zorgen dat het niet opvalt. Het was dan ook een heel groot voordeel dat onze cellen naast elkaar zaten. 'Trouwens hoe gaan we dat gat verbergen, als ze ooit de neiging krijgen onze cel in te komen, of iemand zijn mond voorbij praat?' vroeg ik, wetende dat het niet opvallend zat, maar mensen wel de indruk konden krijgen. 'Maar we gaan al eerst zorgen dat je wat normaals, nou ja voor zover het normaal is, naar binnenkrijgt,' mompelde ik zachtjes, want dat was nu wel het belangrijkste van alles.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Halcyon --> SiIhouette, weer met hoofdletter i

---

That is a perfect copy of reality.

Lucas Joél Heathrow

Ik zat verveeld in mijn cel, toen ik merkte dat zowel de nieuwe jongen als Payne, die een maand in de isoleercel zat vanwege zijn actie een maand geleden terugkwamen. Payne werd in de cel bij Tomlinson geplaatst en ik zuchtte even. Al snel ontstond er een ruzie tussen Payne, Tomlinson en de nieuwe jongen die ik maar half volgde. Ik besloot er maar geen aandacht aan te besteden en ik richtte me op de jongen die in de cel naast me zat. Jason. Hij was vaak nogal stil, maar daar zou ik wel verandering in brengen. Ik hield er namelijk niet van als mensen niet terug reageerden als ik iets tegen hen zei. "Hé stille. Tong verloren?" vroeg ik uitdagend. Ik luisterde ondertussen even naar de ruzie/discussie tussen de andere drie en ik rolde even met mijn ogen. Ze konden ook nooit hun mond houden. Al snel ging het over in vechten en ik besteedde er maar geen aandacht meer aan, het zou zo toch wel opgelost worden, althans, dat hoopte ik voor hun. Ik richtte me weer op Jason. "Ik hou er niet van als mensen mij negeren, dat je het even weet" zeg ik dan.

---

That is a perfect copy of reality.