In Jail • One Direction • Topic 1. - Speeltopics

8 jongens hebben op jonge leeftijd een erge misdaad / moord gepleegd waardoor ze in de gevangenis terecht zijn gekomen. Maar op deze afdeling zitten vrij weinig jongens, waardoor het soms wel eens erg kan escaleren, want de ene jongen is veels te verschillend met de andere en dat rekt vaak ruzies uit.
Op deze afdeling worden ze bewaakt door de bewaarders, die meestal vrouwen zijn, omdat het met mannen wel eens verkeerd is afgelopen.
Zal het ooit nog goed komen met deze acht jongens? Of vinden ze juist hun geluk in de gevangenis?

Rollen:

Jongens:

Harry Edward Styles - Beelen.
Louis William Tomlinson - Sk8erBoy.
Liam James Payne - KiliOfDurin.
Niall James Horan - Gereserveerd door Banned.
Zayn Javadd Malik - Brashares.
Lucas Joél Heathrow - SiIhouette.
Jason "Jay" Santino Martínez - Kayal.
-

Vrouwen, bewaarders:

Amelia 'Amy' Clara Williams - KiliOfDurin.
Meriel Erin Scally - Gereserveerd door Adamo.
Rosamunda 'Rosa' Carice van Vleschingen - Disnerd.
Mikayla 'Mickey' Jasmine Lockheart - Sk8erBoy.
Allison Isabella Smith - JustLovegood.

Regels:

- Graag wat actieve rpg'ers, niet mensen die zich inschrijven en na een tijdje niet meer reageren!
- Reserveringen blijven 72 uur staan aka 3 dagen.
- Minimaal rond de 175 woorden per stukje.
- Geen perfecte personage's!
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Naamverandering en afwezigheid doorgeven.
- 16+ is toegestaan.
- Alleen Sk8erBoy en Beelen openen de nieuwe topics.

Deels gebaseerd op de geweldige serie Vrouwenvleugel.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 19:33 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam Payne
Ik glimlachte bij zijn warme welkom. "Ik ben ook blij om jou weer te zien, Tommyboy." zei ik voor ik door zijn haren woelde. Hij was eigenlijk een soort vriend geworden hier. Hij martelde mensen en ik verlosde ze uit hun lijden. Leuke combinatie. Ik voelde zijn vingers over mijn ingevallen wangen gaan. Ik ging weer recht zitten en vroeg naar de krullenbol. Blijkbaar stond hij al in kwaad bloed bij Louis. Ik snapte het wel. Hij zat hier alsof hij hier de baas was, terwijl Lou en ik dat eigenlijk waren. Dat liet ik hem nog wel zien. Ik grijnsde bij zijn woorden. "Dan heeft hij nu geluk, want ik ben niet van plan binnekort terug naar isolatie te gaan." Ik schoof bij Louis op schoot zodat ik naar de krullenbol kon kijken. Nee, ik had eigenlijk geen gevoel voor persoonlijke ruimte meer met hem. Ik ging met mijn hand door zijn warrige haren. "Dus Curly. Jij weet je hier niet te gedragen? Waarvoor zit je hier eigenlijk? Snoepjes van een kleuter gestolen?" Ik hoefde hem alleen uit te lokken. Een slag van hem en ik had een bloedneus, maar hij had problemen. Ik was erg blij hier weer te zitten met mijn puppyvriend, maar ik had toch liever Zayn hier dan deze mafkees. Ze rookten dan wel allebei, maar Zayn was veel uitstaanbaarder. Die had nou ook weer niet zo veel op zijn kerfstok, maar hij deed er dan ook niet zo stoer over. Dit mannetje had me nu al een te grote bek en hij had nog niets gezegd.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De glimlach van Liam deed me ietwat ontspannen, het zwart uit mijn ogen wegtrekken. 'Weet je hoe lang een maand zonder jou is, James? Beloof me bij deze dat je me niet meer in de steek laat in dit krot,' zei ik met een langzaam ontstaande grijns op mijn gezicht. Ik wist dat ik wel wat kon maken tegenover hem, maar andersom was dat ook precies hetzelfde. Ondanks je het niet zou verwachten, het niet de manier was waarop je vrienden maakte, was er toch een klik en dat was mooi meegenomen. We waren gewoon een leuke combinatie. Mijn vingers gleden, voor de zekerheid, over de wang van de jongen, om gewoon zeker te weten dat hij het echt was. Een maand was te lang, daarbij had je hier bijna geen besef van tijd, misschien was het wel mijn fantasie die zijn werk weer goed deed. Gelukkig was dat niet zo. De jongen met de o zo onschuldige bambi-ogen vroeg naar de jongere krullenbol aan tafel en gelukkig kreeg ik de juiste antwoorden op mijn antwoorden. We waren nog op elkaar ingespeeld. 'Kijk, dit is de reden dat je toch een schat bent,' fluisterde ik zachtjes in zijn oor toen de jongen zich op mijn schoot had geschoven, om mijn lippen bijna onmerkbaar tegen zijn huid te drukken terwijl zijn hand door mijn haar ging. Om niet veel later mijn gezicht te verstoppen, nadat een diepe zucht mijn mond had verlaten. 'Daarbij heb ik gehoord dat de jongen iemand het werk laat doen, het niet zelf opknapt, dus we hoeven ons geen zorgen te maken,' voegde ik er weer hoorbaar aan toe, om een blik op de krullenbol te werpen. Hij liet mijn bloed koken en dat was geen goed teken, want je moest dan echt op gaan passen. Daarbij sloeg ik niet gelijk toe, maar deze jongen maakte het moeilijk. De jongen waar in mijn armen omheen had gewikkeld, maakte me sterker, ietwat rustiger, maar ook gemener, dus daar had hij ook geen geluk mee. Ik plaatste mijn kin op de schouder van Liam, om mijn blik tussen de twee jongens te laten wisselen met een grijns. Ik wist wat hij dacht, ik was het voor de zoveelste keer met hem eens, maar ik liet de woorden niet over mijn lippen rollen, omdat hij wist hoe of wat. 'Neem je de bescherming ook weer op je na een maand? Net als ik?' vroeg ik bijna onhoorbaar met een klein stemmetje, omdat ik me er nog steeds voor schaamde. Ik had dan geluk dat ik nu wel had geleerd hoenik dingen moest delen met segene waar ze alleen voor bestemd werden, zonder dat iemans er licht van kreeg. Mijn claustrofobie en martelingen werden hier namelijk niet beter op en waarschijnlijk wist Liam wel weer wat ik bedoelde. 'Dan nemen we weer de macht, want het is toch minder leuk met jou hoor.'

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 23:33 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik schoof op Louis's schoot. We zagen er dan wel uit als een koppel, tot nu toe waren we dat volgens mij niet... En anders gingen de cellen s nachts toch op slot, dus maakte dat absoluut niet uit. Ik zou de rest van mijn leven niet meer aan mijn trekken komen, net als ze meesten hier, net als de jongen onder me. We zaten dan wel in een vrouwenvleugel, er liep hier nou niemand waarvan ik dacht 'Ja, wel lekker'... Ja, Louis, maar dat hoorde niet. Dat kon niet en daar was ik heel erg verward over. Toch zorgde hij ervoor dat ik me zo fijn voelde dat ik hem niet uit mijn leven kon verwijderen zoals degenen voor hem. Ik grinnikte zacht bij zijn woorden eindigend in een korte hese giegel aan het einde toen hij zijn lippen voor een luttele seconde tegen met huid streek. Ik aaide rustig door zijn haren en haalde langzaam en diep adem om mijn rust te bewaren. Ik wilde echt niet terug naar isolatie. Waarschijnlijk over een aantal maanden zou ik er alsnog weer zitten, ik had inmiddels volgens mij 7x levenslang opgebouwd in mijn 3 jaar dat ik hier was. Ik kon me ook echt niet in bedwang houden zo af en toe. Met Louis als een soort terapeutische puppy aan mijn zijde lukte het me aardig, maar als ook hij geirriteerd werd ging het mis... Goed mis. Ik vroeg aan de krullenbol, die zowel mij als Louis mateloos irriteerde, waarom hij hier zat. Ik hoorde meteen Lou wat zeggen en grinnikte zacht. "Mooi." Toch wilde ik wel een echt antwoord nog hebben van de krulkenbol zelf. Ook zijn naam zou handig zijn. Vooral als ik hem in de toekomst voor problemen zou laten opdraaien. Ik voelde de spieren van de jongen die me vasthield verstrakken. Ik wist vrij zeker dat zijn bloed nu kookte. Deze jongen ging het hier zeker niet makkelijk krijgen met de martelkoning tegen hem. Ik voelde zijn kin op mijn schouder en draaide mijn hoofd om hem een zacht kusje op zijn slaap te geven. "Ik zal je altijd beschermen." fluisterde ik zacht terug. Misschien nu ook wel, al ging het onbewust, door hem tegen te houden. De nachten gingen al niet altijd vlekkeloos, maar Louis zou wegkwijnen is isolatie. Dqn ging ik maar een keer extra, als hij daar heen ging was ik bamg dat hij zichzelf zou verhangen uit blinde paniek. Ik aaide nog even door zijn haren en deed ze goed voor ik hem in een knuffel trok. "Zullen we zo anders Zayn zoeken, Boo? Of is die bij Niall?" Ik wist het niet. Ook niet wat ik van Niall moest maken, maar als nu 7 jongens in een meidenvleugel moesten we ons mannetje staan. Bij mij bleven de meesten gewoon het liefst uit de buurt door mijn reputatie en daardoor ook bij de anderen, want ik hing graag met de meeste van de jongens rond, zeker Louis. Dat was toch wel mijn grote broer en lieve puppy in een. Hij had een speciaal plekje in mijn hart.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 2:16 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik trok Liam dichter tegen me aan toen hij zich op mijn schoot schoof. Mijn veiligheid was teruggekeerd, kon ik in de armen sluiten na een maand. Een lange maand, om meerdere redenen. Op sommige momenten zou je zeggen, zeker als we zo zaten, dat we vrienden waren, maar het enige wat ik kon doen was lachen dan, want als iemand niet meer in liefde geloofde, zat die wel hier. Toch moest ik zeggen dat Liam een ander verhaal was in zijn hele doen en laten, maar dat liet me nog niet voor de volle honderd procent omkeren met gedachten. Hoogstens vijfennegentig en dat had hij al voor elkaar gekregen. Zijn zachte grinnik liet me langzaam opkijken, om mijn tong uit te steken, maar daarna liet ik mijn hoofd toch weer zakken, zodat ik mijn lippen tegen zijn huid kon drukken. Mijn handen lagen inmiddels ontspannen op zijn onderrug terwijl de zijne door mijn haar gingen. Het was vreemd wat een iemand kon veroorzaken, want in zijn buurt kon je me beter een bloemenkrans geven, als het onschuld zelf. Ik zou dan ook liegen als ik zei dat ik dit niet had gemist, dat de jongen niet degene was waar ik het beste mee kon opschieten en een plekje in mijn hart had veroverd, ook al leek het aan het begin ook een verkeerde kant op te gaan. Maar ruim drie jaar verder zaten we zo, was ik mijn eerste jaar allang weer vergeten, omdat dit beter was voor zover dat ging. Zelfs mijn gedrag was voor een deel verbeterd, dacht iedereen. 'Ik heb je gemist, Li,' zei ik zachtjes. 'Zelfs jouw cel kreeg een hele andere sfeer, net als de nacht,' mompelde ik nog zachter. Er waren dagen geweest dat ik gewoon de hele dag in het hoekje van zijn cel had gezeten in de hoop dat hij toch eerder weg mocht, ondanks we heel goed wisten hoe of wat. De bewakers lieten me dan ook voor een keer, omdat het nu niet meer dan een lege cel was. Het klonk vreemd, maar ik was vreemd, dus dan was het eigenlijk een soort van normaal geworden. Net als dat in die tijd mijn claustrofobie en flashbacks toenamen, zeker zodra de nacht viel, omdat niemand precies wist hoe het zat, of me rustig kon krijgen, in bedwang kon houden. Nee, dan plaatste de bewakers me met moeite onder een koude douche en dat was iets wat je nu net niet moest doen. Het viel me op dat de jongen dat wel zonder enige moeite kon, die wist wel hoe je het aan moest pakken. Over Liam zijn schouders keek ik naar de krullenbol waardoor mijn bloed begon te koken en weer terug naar Liam. Ik moest me inhouden door de bewakers, het feit dat ik nog een isolatie alleen niet aan zou kunnen en sommige zo dom waren, om me daar wel in te gooien. Ik was benieuwd wat de eerste jongen nog aan de woorden toe te voegen had, wat zijn verhaal was, want ik wilde nog wel wat meer op de hoogte zijn. Niet dat ik bang was, werd, of ging worden, maar het was altijd handig en heel soms had je de zwakke plekken dan zo ontdekt. Hoe erg ik ook mocht koken, er verscheen toch een glimlach op mijn gezicht bij kusje op zijn slaap en de woorden van Liam. 'En ik zal jou altijd beschermen,' zei ik zachtjes, naar de waarheid, om de knuffel met open armen te ontvangen. 'Ik heb de beide nog niet gehoord, of gezien, dus ik kan je het niet zeggen. Maar klinkt als een idee, al wil ik ook wel horen wat Harry te zeggen heeft,' mompelde ik zachtjes, een lastige keuze makende. We moesten wel wat tijd inhalen, maar ik vertrouwde de andere jongen niet en had nog steeds de neiging in mijn oude gewoonte te vallen in zijn buurt. Dat laatste maakte me aan het twijfelen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Laat op de ochtend was ik eindelijk ontwaakt uit een diepe slaap. Ik stond er om bekend dat ik veel sliep, wat ik niet erg vond. Zo bleef ik op kracht. En kracht was zeker nodig. Voor het geval ik ooit vrij gelaten zo worden, of als ik een ontsnappingspoging zou doen. Of als ik, net als Liam, een aanval wilde doen op één van de anderen. Je wist het nooit. Over Liam gesproken, vandaag zou hij eindelijk vrijgelaten worden uit de isoleercel. Ik had het met hem te doen. Van anderen had ik gehoord dat de isoleercel een ware hel is. Ook had ik gehoord dat er vandaag een nieuwe zo komen. Ik hoopte maar dat hij niet te veel onrust zou zaaien. Of aan de andere kant juist wel, ik was wel weer een keer toe aan een lekker potje vechten. Alle kracht, alle energie in me snakten naar wat opwinding. Goed uitgerust hees ik mezelf overeind. Ik liep langs Liam's cel, om te kijken hoe hij er aan toe was. Maar zoals ik in eerste instantie al had verwacht, trof ik hem daar niet aan. Dus liep ik naar de gezamenlijke ruimte. En daar zaten ze; Liam, Louis en iemand die ik niet kende, maar ik nam aan dat hij de nieuweling was.
"Goeiemorgen," mompelde ik. Ik schoof een stoel naar achter en naam plaats. "En wie ben jij?" Ik richtte mijn blik op de vreemdeling.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

[Sorry dat het geen monster post is, maar ik ben wat moe door rijles]

Liam Payne
Ik luisterde stil naar Louis's woorden en sloeg toen mijn armen stevig om hem heen. "Jochie toch." zei ik zacht, dat alleen hij het kon horen. Hij had het er waarschijnlijk zwaar mee gehad omdat er maar weinigen waren tegen wie hij open was. Hoe ver open wist ik niet, maar wel opener dan tegen de rest. Ik was namelijk ook echt niet helemaal open tegenover hem. Dat durfde ik gewoon niet. Ik zou altijd delen van mezelf geheimhouden, al wist Louis wel veel van me na 3 jaar. Het eerste jaar was dan misschien niet helemaal soepeltjes gegaan, sindsdien kunnen we niet meer zonder elkaar. "Ik heb jou ook gemist." mompelde ik nog zacht in zijn oor. Vooral zijn menselijke warmte en geluiden had ik gemist. Misschien als we bij het eten een lepel konden meesmokkelen konden we het gat afmaken tussen onze cellen. Het was niet groot, maar groot genoeg om te kunnen praten en handen vast te houden. Gewoon hetgeen wat je wel eens nodig had in de eindeloze stille bange nachten. Ik voelde Louis's hoofd op mijn schouder en zijn grip verstrakte weer. Het was echt goed dat ik nu hier zat, want we moesten niet hebben dat hij met zijn claustrofobie en paniekaanvallen in isolatie terecht kwam. Voor een normale gevangenen was het al hel, geloof me ik kon je er alles over vertellen, maar voor hem zou het nog erger zijn. Ik wachtte nogsteeds op de antwoorden van de krullenbol, wiens naam ik nog niet eens wist. Ik draaide mijn hoofd even naar Louis om hem een kusje op zijn slaap te geven. Ik glimlachte bij zijn woorden en knuffelde hem even stevig. Ik stelde voor om Zayn en Niall te gaan zoeken, Louis wist blijkbaar ook niet waar ze waren. Uit zijn woorden ontdekte ik wel de naam van onze krullenbol. Harry. Ugh. "Dus Harold, wat heb je op je kerfstok?" vroeg ik nog eens aan hem. Op dat moment hoorde ik bekende voetstappen. "Hey" zei ik een stuk vrolijker dan tegenover onze kleine Harold. "Dat is Harry en Harry ging ons net vertellen wat hij heeft uitgevreten, toch Harry?" Ik sprak zijn naam uit alsof hij een kleuter was. Dat moest hij kunnen hebben en anders loste onze bigboy Zayn het wel op. Ik wilde namelijk niet direct weer terug naar isolatie voor vechten.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Liam groette me vrolijk terug en keek minachtend naar de krullenbol. Hij vertelde me zijn naam, en liet me weten dat de zogenaamde Harry ons zou vertellen wat hij heeft uitgevreten. Ik wilde ook wel weten wat deze jongen had gedaan om hier te komen. Zó angstaanjagend zag hij er eerlijkgezegd niet uit, net zoals Niall. Hij leek ook een lieve jongen. Maar schijn bedriegt.
"Oh? Nou, Harry," Zijn naam sprak ik met enige verachting uit. "Vertel op, jouw zwijgen begint me wel nieuwsgierig te maken." Misschien dat ik de jongen wel aardig zal kunnen vinden, maar nu nog niet. Eerst even wat informatie vissen, en dan zouden we eens kijken of we hem toelaten in onze vriendenkring. Er waren genoeg ruzies hier, maar we hadden met ons vaste groep je toch wel een soort band gesmeden, na al die jaren. Je moest toch wat. Als je er hier helemaal alleen voor zou staan... Dat leek me niet fijn. Ik zou veilig in mijn cel blijven zitten, al was het daar ook niet prettig.
Ik richtte me tot Liam. "Hoe was het, in de isoleercel?" De vraag klonk misschien ietwat spottend, of misschien zelfs grappig, maar zo was dat zeker niet bedoeld. Liam was een goede jongen, alhoewel, tegenover ons. Tegen anderen kon hij aardig wreed zijn, anders zou hij hier niet zitten. Datzelfde geld voor ons allemaal. Je kunt niemand honderd procent vertrouwen.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

[Ik wacht even op Harry]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik verstopte mijn gezicht in het shirt van de jongen op mijn schoot toen ik zijn armen steviger om me heen voelde. Ergens had ik de neiging om op te staan en me in het hoekje van de cel te installeren, om heel hard te gaan huilen, of iemand te martelen. Ik wist alleen dat ik op dit moment geen van beide kon, omdat ik mezelf dan alleen maar in de problemen zou brengen, mezelf zou laten kennen. Een traan rolde over mijn wang, maar daar bleef het ook bij, wetende dat de rest vanzelf wel kwam als ik straks alleen zat, of het moest eindigen ij een flashback, zoals wel vaker gebeurd, want daar was dit het begin van. Het stof van Liam zijn shirt gleed door mijn vingers terwijl ik slikte, stiekem wel blij zijnde dat hij er nu was. Hij was de enige waar ik wel eerlijk tegenover was, me niet meer groot hield, ondanks de andere op momenten als deze eerder een grauw en snauw konden verwachten. 'Hmm, toch heb ik jou meer gemist,' verliet zachtjes mijn mond, maar moest toch ook wel weer wennen aan het feit dat hij er weer was. Ik bleef een apart figuur, niet te voorspelen, maar het feit dat ik geaccepteerd werd door hem, sommige andere, maakte het dat ik geen poging meer deed om te veranderen. Tuurlijk vroeg ik me wel eens af of iedereen het niet deel uit medelijden, gek van me werden, de gedachten dat we hier nog vaker zaten. Een zucht verliet mijn mond terwijl ik iets beter ging zitten, om de jongere jongen nog beter naar me toe te trekken, me aan hem vast klemmende alsof hij een teddybeer was. Ik liet toch, ondanks alles, een zachte grinnik horen toen ik een knuffel kreeg waarna niet veel later de naam van de jonge krullenbol viel en ik weer opkeek. Niet naar de jongen, maar naar een bekend persoon, een bekende stem. 'Alsof je hoorde dat jouw naam viel, we je hulp wel konden gebruiken,' zei ik met een lichte grijns, maar knikte toen om een 'Morgen,' over mijn lippen te laten rollen. 'Hoe krijg je het steeds voor elkaar, Malik?' voegde ik er hoofdschuddend aan toe, omdat het niet de eerste keer was.
Het duurde niet lang voor de twee jongens samen tegen Harry begonnen en ik hem alleen nieuwsgierig, maar met kokend bloed en deels dodelijke blik aan te kijken. Ik hield me maar even stil voor het een verkeerde kant op ging en daarbij vielen de vragen, die ik zou stellen, al.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Van alle kanten hoorde ik vragen op me afkomen en ik had al niet eens zin meer om er op te reageren. Het enige wat ik me wel afvroeg was hoe die klojo alles - of de helft dan toch - , al wist, want de bewaarders mochten er niets over zeggen, geloof ik en ik had zelf ook nog niets gezegd. Of tenminste, niet over waarom ik in deze klote bajes zat. Maar ik zou er nog wel op terug komen, in ieder geval niet waar deze andere kleffe jongen bij was, want dan wist ik zeker dat het helemaal mis zou lopen, want hij zou hem natuurlijk bij alles beschermen. Hoe je überhaupt een 'relatie' kon opbouwen in een gevangenis was dan ook de vraag die een tijdje door mijn hoofd rond spookte, het leek me haast onmogelijk. Op het moment dat er nog een andere jongen de gezamelijke ruimte binnen kwam en ook nog begon, had ik het allemaal al wel gehad en negeerde ik ze volkomen. Ik liet het pakje sigaretten weer op tafel terug vallen en opende deze, om opnieuw aan een sigaret te beginnen. Expres blies ik de rook uit richting die vervelende jongens. Misschien had ik dat niet moeten doen, misschien lokte ik hiermee wel een ruzie uit, maar ik wist wel zeker dat die er toch zou komen, of ik nu niets zou zeggen, dat had er niets mee te maken, want waarschijnlijk zou iedereen toch wel doordrijven, aangezien we hier tenslotte allemaal zaten voor een misdrijf en dat ik in principe je zin doordrijven.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam Payne
Louis kroop min of meer in mijn shirt. Door een stevige knuffel kwam hij er wel weer uit, maar ik wist ook dat hij zo hier wel weg moest, anders ging het mis. Goed mis. En ik wilde niet weer methem ssamen onder de koude douche worden gegooid zoals een maand geleden. Net voor de steekpartij was het namelijk ook een keer hier gebeurt en de wachters wisten nogsteeds niet hoe ze met Louis om moesten gaan. Ik ook niet, maar ik wist wel dat dat absoluut niet werkte. Zayn voegde zich inmiddels bij ons en samen ondervroegen we meneer Harold. Hij bleef irritant stil. Ook blies hij die gore rook van zijn sigaretten in mijn gezicht. Ik trok de peuk uit zijn hand en maakte hem uit voor ik hem wegmikte. "Niet hier,Harold." zei ik met een drijgende ondertoon. Toen keerde ik me tot Zayn die me vroeg naar isolatie. Ik rolde met mijn ogen. Moest hij dat echt nog vragen? "Het wad zoals altijd een regelrechte hel. Dit keer mocht ik gelukkig wel eens per week douchen, maar ik kreeg minder eten en mocht me nogsteeds niet scheren." Ik haalde een hand door mijn wild geworden krullen en keek even naar de jongen op wiens schoot ik zat. "We kunnen gaan als je wil." fluisterde ik in zijn oor, waarna een kort kusje achter zijn oor volgde. Dit zei ik niet alleen omdat hij net min of meer in mijn schouder kroop, maar ook omdat hij nu volgens mij vrij geirriteerd was door onze grote vriend de krullenbol. Toch draaide ik me voor hij antwoord gaf weer naar Zayn. Ik zou wel merken als hij weg wilde. "Jij mag de komende tijd dus alles opknappen met Niall samen, want ik ga echt binnekort niet terug." Ik keek de jonfen met het ravenzwarte haar even aan en vroeg me toen af waar zijn blonde Ierse maatje eigenlijk was. Hij zou het vast wel weten... Of niet. Wat het ook was hij zou het ons waarschijnlijk vertellen, of Niall moest nu ook in isolatie zijn gezet, maar daar zag ik dat onschuldige mannetje niet voor aan, wat een gruweldaden hij ook op zijn naam had staan om hier te komen.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 10:34 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn blik bleef hangen bij Harry toen hij stil bleef, alleen de rook van de sigaretten in onze richting blies. Ik grinnikte zachtjes door de reactie van Liam, want had het zelf niet beter gekund. Het had dan ook zo een reactie voor mij kunnen zijn, ondanks ik vond dat Liam nog altijd veel dreigender over kon komen dan dat ik overkwam. Ik maakte er eerder een spelletje van het echt menens werd, want dan kreeg je een verkeerde aan mij. Dan liet ik zien dat mijn spel geen spel was, maar de waarschuwingen tot elke letter klopte.
Mijn blik bleef nog altijd onderzoekend over de krullenbol glijden terwijl Zayn en Liam het hadden over de isolatie, de regelrechte hel voor ieder van ons. Dan was dit nog tienduizenden keren beter, had je nog geluk. Ik had het dan niet over mijn claustrofobie, blinde paniek, maar gewoon over in het algemeen. 'Je bent ook eng dunner geworden, boo,' mompelde ik zachtjes, om mijn blik heel even de kant van Liam op te laten gaan en mijn hoofd te schudden. 'Nee, niet nodig. Ik red me wel, misschien zo meteen. Daarbij ben ik er volgens mij wel achter wat er met onze Harold aan de hand is.' zei ik, blij zijnde dat ik hem en Zayn hier had, want dat hielp al heel erg mee. Sowieso hielp gezelschap, waar je het mee kon vinden, mee voor alles. Toch zette ik de jongen na een stevige knuffel naast me neer, om omhoog te krabbelen en me in de richting van de jongere krullenbol te begeven. Me voorzichtig op zijn schoot neerzettende, om op te kijken naar het gezicht van de jongen. Ik wist dat ik me op glad ijs bevond, maar ik wilde het proberen, kijkende of ik iets los kreeg bij de jongen. Zou de hel losbreken, brak die maar los, want dat ging toch wel gebeuren. Daarbij zat ik nu niet alleen, dus dat gaf me de kracht ook al. 'Volgens mij mis je gewoon een klein beetje aandacht, is het niet, Hazza?' fluisterde ik in zijn oor, nadat ik ietwat omhoog was gekomen. Het was niet spottend, of iets, bedoeld, want het was gewoon een doodnormale vraag. 'Hoor je hier niet thuis bij ons,' voegde ik er zachtjes aan toe. Na een zacht kusje op zijn wang liet ik me wat onderuitzakken, om mijn hoofd tegen zijn schouder aan te leggen, wachtende op zijn reactie waarna ik me weer naar Liam zou begeven. Noemde me gestoord, een idioot, maar je kon niet zeggen dat ik iets niet durfde. Daarbij kwam dit ook ineens uit het niets hoor, want normaal was Liam alleen degene die van mijn kleffe gedrag mocht meegenieten. Ik liet de rest dan zo meteen ook netjes over aan de twee andere, want dan hield ik het weer voor gezien. Bij die gedachten liet ik me toch alweer van de jongen zijn schoot afglijden, om deze keer bij Liam op zijn schoot te klimmen. 'Me gemist?' grijnsde ik onschuldig terwijl ik de reactie van Harry goed in de gaten hield vanuit mijn ooghoeken.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 10:52 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

| Ik weet niet hoe ik moet beginnen :c |

---

That is a perfect copy of reality.

HaIcyon schreef:
| Ik weet niet hoe ik moet beginnen :c |

[Je kunt er gewoon bij komen? Ik denk dat we zo toch wel op splitsen, dan wordt het niet te druk daar]

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

[kom gewoon binnen zetten]

---

Bowties were never Cooler