In Jail • One Direction • Topic 1. - Speeltopics

8 jongens hebben op jonge leeftijd een erge misdaad / moord gepleegd waardoor ze in de gevangenis terecht zijn gekomen. Maar op deze afdeling zitten vrij weinig jongens, waardoor het soms wel eens erg kan escaleren, want de ene jongen is veels te verschillend met de andere en dat rekt vaak ruzies uit.
Op deze afdeling worden ze bewaakt door de bewaarders, die meestal vrouwen zijn, omdat het met mannen wel eens verkeerd is afgelopen.
Zal het ooit nog goed komen met deze acht jongens? Of vinden ze juist hun geluk in de gevangenis?

Rollen:

Jongens:

Harry Edward Styles - Beelen.
Louis William Tomlinson - Sk8erBoy.
Liam James Payne - KiliOfDurin.
Niall James Horan - Gereserveerd door Banned.
Zayn Javadd Malik - Brashares.
Lucas Joél Heathrow - SiIhouette.
Jason "Jay" Santino Martínez - Kayal.
-

Vrouwen, bewaarders:

Amelia 'Amy' Clara Williams - KiliOfDurin.
Meriel Erin Scally - Gereserveerd door Adamo.
Rosamunda 'Rosa' Carice van Vleschingen - Disnerd.
Mikayla 'Mickey' Jasmine Lockheart - Sk8erBoy.
Allison Isabella Smith - JustLovegood.

Regels:

- Graag wat actieve rpg'ers, niet mensen die zich inschrijven en na een tijdje niet meer reageren!
- Reserveringen blijven 72 uur staan aka 3 dagen.
- Minimaal rond de 175 woorden per stukje.
- Geen perfecte personage's!
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Naamverandering en afwezigheid doorgeven.
- 16+ is toegestaan.
- Alleen Sk8erBoy en Beelen openen de nieuwe topics.

Deels gebaseerd op de geweldige serie Vrouwenvleugel.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 19:33 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam Payne
Ik keek naar de jongen op wiens schoot ik zat bij zijn opmerking. "Tja, op twee sneetjes kaal brood per dag val je snel af." zei ik simpel. Het feit dat ik in de kale cel ook dagen heen en weer had gelopen hielp ook niet mee. Ik keek Louis even aan en vroeg of hij weg wilde. Tot mijn verrassing zei hij van niet. Ook zijn andere woorden maakten me nieuwsgierig en vertasten me. Meestal was Louis niet de aller helderste van ons allen. Hij gaf me nog een knuffel, die ik niet afsloeg. Maar toen zat ik plots op de grond en keek ik hoe hij op Harry's schoot ging zitten. Steken van jaloezie staken door mijn hart, terwijl ik ook op mijn hoede was. Een verkeerde beweging en die jongen ging eraan. Nee, Louis was niet mijn vriendje, maar hij was mijn steun en toeverlaat hier en als je aan hem kwam kwam je aan mij. Vroeger was dat ook wel eens anders geweest. Nu krabbelde ik met mijn ogen strak op Harry gericht op en ging terug op de stoel zitten. Nogsteeds hield ik de twee goed in de gaten. Ik wilde Louis niet kwijt. Niet aan een rokende krullenbol. Zoizo helemaal niet. Ondanks dat ik het nooit zou zeggen of uiten was mijn mentale gesteldheid bijna compleet van hem afhankelijk. Ging hij weg: draaide ik door. Ik was dan ook heel blij dat hij weer op mijn schoot kwam zitten. Ik sloeg mijn armen stevig om hem heen en liet mijn hoofd tegen het zijne rusten. "Heel erg, Boo. Doe dat alsjeblieft niet meer." Zijn vraag was danals grap bedoelt, dit meende ik. Zonder hem, zonder mijn puppy met de grote blauwe ogen, zou kk gek worden. Ik wilde gewoon bij hem zijn, altijd. Niet alleen om hem tegen zichzelf te beschermen, maar ook om mijzelf tegen mijzelf te beschermen. Mijn psyvhopatische neigingen waren namelijk bijna compleet weg met hem in mijn buurt. Niet compleet natuurlijk, maar ik kon mezelf onder controle houden. Daarom had waarschijnlijk ook geen bestek gekregen in isolatie, want maar een dingetje waarmee ik schade zou kunnen aanrichten zou het einde vanofwel mij ofwel een bewaker zijn geweest, door opgekropte frustraties die ik niet op een vredelievendere manier kon uiten zonder de jongen hier.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.

Ik werd langzamer hand helemaal gek van deze vervelende rot jochies, hadden ze niets beters te doen dan mij hier lastig te vallen?! Als ze zo omgingen met elke 'nieuweling' dan was ik er wel benieuwd naar hoe het met hun gegaan was de allereerste keer. Toen mijn sigaret uit mijn handen werd getrokken door de veel te magere jongen zei ik nog steeds niets, ik gaf geen kik. Straks zou het allemaal weer verkeerd aflopen. Wantrouwend keek ik de jongen aan die hier als eerste zat, op het moment dat hij op me afgelopen kwam. Ik vond ze allemaal vreselijk en waardeloos, konden ze me niet gewoon met rust laten? Ik voelde mijn hartslag versnellen toen hij bij me op schoot kwam zitten, waar sloeg dit nou weer op? Ik haatte nieuwe mensen. Vreselijk. En deze jongen zou wel bovenaan mijn lijstje komen van mensen die ik het meest zou haten hier. "Blijf. Van. Me. Af," siste ik naar de jongen, met korte pauzes tussen mijn woorden. Precies toen ik er wat aan wilde gaan doen, verdween hij zelf al van mijn schoot. Maar ik was er niet klaar mee. Hij was veel te ver gegaan voor iemand die je net pas 'kende'. Een kwaad, brommend, geluid verliet mijn mond, waarna ik met veel kabaal op stond en de stoel naar achter gooide. "Eikel," mompelde ik, terwijl ik op hem af liep en zonder dat ik er ook maar iets aan kon doen schoot mijn hand uit en raakte zijn wang. "Als je het nog één keer waagt, dan..." Ik was zo woest dat ik niet eens mijn zin af kon maken, of wilde maken. Volgens mij vloog er zelfs wat speeksel langs, maar dat maakte niets. Hoofdschuddend keek ik naar die kleffe jongetjes en draaide me om, kwaad weglopend naar mijn cel.
"Rustig blijven, kalm aan, Harry..." Mompelde ik tegen mezelf, hard trekkend aan mijn krullen, zo hard dat de tranen in mijn ogen schoten. Ik had het nu al helemaal gehad, ik wilde nu al weer gewoon weg. Wat dat betreft was het beter geweest in het huis van bewaring, niemand die zo aan je kop zeikte.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Mijn ogen werden groot bij de woorden van de Liam, wetende dat er sowieso wel wat aan veranderd moest worden. 'Hm, je blijft nog wel steeds mijn favoriete knuffelbeer hoor,' zei ik zachtjes, maar dat was niets nieuws meer. Zelfs al stond de jongen met een mes tegen mijn keel, of schold me verrot, een dag later zat ik toch weer in zijn armen. Negen van de tien keer kreeg ik de helft van wat ik deed niet mee, was alles binnen een seconde anders, tegen Liam zou het altijd hetzelfde blijven, want hij had in al mijn persoonlijkheden al een plekje veroverd, had zich in die drie jaar vaak genoeg bewezen. Toch nam dat niet weg dat alles voorspelbaar werd, want we hadden het hier wel over een combinatie, die onvoorspelbaar bleef. Zo zag ik dat mijn woorden zorgde voor zijn verassing en mijn andere woorden zorgde voor nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid die snel beantwoord zou worden na mijn knuffel, als de krullenbol niet weer zo irritant stil zou blijven. Het duurde namelijk niet lang voor ik bij Harry op schoot zat waar ik zijn woorden, of eerder gesis, aan hoorde. Het deed me niets, liet me niet van gedachten veranderen. Ik kromp pas ineen toen de jongen zijn stoel naar achter gooide, nadat hij met veel kabaal was opgestaan, ik bij Liam op schoot zat, om me heel dicht tegen hem aan te nestelen, mijn ademhaling versnellend. Ik wist dat ik het zelf had uitgelokt, maar ik had deze reactie niet verwacht. De klap in mijn gezicht had ik daarin tegen wel verwacht, voelde ik maar was niet in staat om er iets aan te doen, me te bewegen. Daarbij kon ik de lichamelijk pijn aan, want deze had ik al vaak genoeg meegemaakt. Het was zijn reactie van het opstaan met het slaan, de blikken, die me bang lieten worden, me terug lieten denken aan mijn vader en zijn reacties. 'Ik doe niets meer,' mompelde ik zachtjes tegen Liam met een kleine stem, wetende dat niet iedereen was zoals hij. Harry liet ik gaan, want die jongen was toch al weg. Hij kreeg zijn verdiende loon nog wel. Was het niet van mij dan was het waarschijnlijk wel van de jongen bij wie ik op schoot zat. 'Kunnen we gaan?' vervolgde ik nog zachter, steeds moeilijker. Mijn trillende armen wikkelde zich om het lichaam van de jongen terwijl ik mijn gezicht weer verstopte in zijn shirt. 'Alsjeblieft?' voegde ik er zachtjes aan toe, wetende dat dit niet goed liep. Zeker niet omdat ik al niet rustig was.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Amy Williams
Ik liep net de gemeenschappelijke ruimte binnen toen ik de nieuweling zag uithalen naar Tomlinson. Meteen snelde ik erop af. Met Tomlinson, Payne en Malik daar zou dit zo uit de hand kunnen lopen. Ik greep de krullenbol bij zijn arm en draaide die ver achter zijn rug. "Er wordt hier niet gevochten, begrepen?" zei ik streng voor mijn ogen naar Payne en Tomlinson gleden. De ene zat trillend bij de ander op schoot en Payne kookte duidelijk van woede. Het zou niet lang duren of we zouden weer een lijk hebben als hij nu niet zou verdwijnen... En Tomlinson met zich mee zou nemen. "Neem hem mee naar zijn cel en blijf daar." zei ik ze toe. Ik was misschien maar een zwanger meisje van 25, de autoriteit was duidelijk te horen in mijn stem. Payne knikte nors en tilde zijn vriend moeizaam op. Hij was er echt slecht aan toe naar die maand, maar hij had het er zelfs naar gemaakt. Ik keek ze even na en zag ze toen in Tomlinson's cel verdwijnen. Nu was het tijd om me op deze onruststoker te richten. Ik trok hem omhoog en boeide hem achter zijn rug. "Jij komt mooi even mee afkoelen. En geen geintjes proberen uit te halen of je gaat naar waar Payne net vandaan komt. En laat me je een ding vertellen, hij ging er een stuk minder mager in dan jij." Ik duwde hem rustig voor me uit richting een van mijn collega's. "Kan je de koude douche aanzetten? Dan leert hij misschien om zijn temperament voortaan in bedwang te houden." Ja, ik was een harde, maar iedereen hier zat er voor een goede reden en als je ze niet hard aanpakte ging het echt een keer helemaal mis. Dat wilde ik koste wat het kost voorkomen.`

[Hopelijk is dit goed.]

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 13:44 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Met grote ogen vol van opwinding en amusement beschouwde ik het tafereel dat zich voor mijn neus afspeelde. Louis was uitdagend bij de nieuweling op schoot gaan zitten, wat de jongen woedend had gemaakt. Hij sprong op, gooide zijn stoel naar achteren, en sloeg Louis recht in zijn gezicht. En dat was het moment waarop ook ik boos werd. Maar ik hield me in. Iets wat ik had geleerd hier, in de gevangenis. Mezelf inhouden. Het was niet leuk, zeker niet, maar soms was het gewoon nodig. Meestal negeerde ik het gevoel en liet ik me gewoon gaan, maar nu was dit toch echt beter. Ik keek toe hoe Amy de nieuwe onrustzaaier handhandig wegsleepte. Gelijk daarna liepen Liam en Louis samen naar de cel van Louis. En zo zat ik hier, alleen. Eigenlijk was het nog niet eens zo erg. Ik was tenminste niet in die kleine, frustrerende ruimte. Hier kon ik nog om me heen kijken. Toch had ik wel liever dat er gauw iemand zou komen.
Verveeld stak ik een sigaret op. Ik moest er voor zorgen dat ik Harry zou terugpakken voor die actie van daarnet, of ik moest er voor zorgen dat we vrienden werden. Het was een moeilijke keus. Een sterke jongen aan jouw kant kwam altijd van pas, maar ik had nog geen idee of het zou werken met deze jongen.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Louis Tomlinson
Ik zat trillende op de schoot van Liam terwijl ik me rustig probeerde te krijgen, maar ik maakte me eigenlijk alleen maar banger en bozer maakte. Zelfs mijn ademhaling kreeg ik niet onder controle en ging sneller, moeilijker. Geen goede combinatie als je het mij vroeg, want ik wist van mezelf hoe dat uit zou pakken. Het was wel goed dat ik niet in staat was om te bewegen, want dan had ik waarschijnlijk de eerste maand in de isolatie weg kunnen kwijnen. Dan had ik mijn woede op de krullenbol uitgeoefend, was ik teruggevallen in mijn oude gewoontes en martelingen, ondanks er alweer een bewaker bijkwam, die Harry meenam. Nu balde ik alleen mijn vuisten tot ik mijn nagels in mijn handpalmen voelde terwijl ik me steeds dichter tegen de jongen aanduwde. 'Liam?' piepte ik zachtjes, niet terug willen vallen waar ik nu wel tot in staat was, bang zijn voor mezelf. Het was nu een kwestie van de volgende momenten die zouden bepalen of ik helemaal terug zou vallen, of het hierbij bleef deels tussen twee werelden. Ik wist dat hij er was toen ik merkte dat ik opgetild werd waardoor mijn handen ietwat ontspande, om deze om zijn nek heen te slaan. 'Wat ga je met me doen?' vroeg ik zachtjes met grote ogen opkijkende, om mijn handen gelijk weer te spannen. Toen viel mijn blik pas op de cel, die mijn vraag beantwoordde waardoor ik nog heel even een een blik achterom wierp. 'Wat gaat er verder gebeuren?'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Rustiger werd ik er niet van, nee, niet bepaald. Maar het deed me wel goed om te zien dat die jongen nu compleet aan het flippen was, of zo leek het, nochtans. Dan had ik nog iets goeds gedaan. Helemaal niet toen ik een van die stomme bewaarders op ons, of ik denk toch op mij, af zag komen lopen. En ik had het inderdaad goed. Hardhandig pakte ze me bij mijn arm vast en draaide die achter mijn rug. "Laat me los, stomme koe," schreeuwde ik kwaad naar haar, dat laatste wel degelijk gemunt op haar buik, want daar kon je niet omheen. Ik snapte sowieso niet waarom zwangere vrouwen überhaupt nog mochten werken, dat zou verboden moeten worden. Als ik wilde kon ik er zo iets aan veranderen, maar dat leek me niet zo heel slim, want dan zou zeker nog de rest komen. Expres negeerde ik haar volgende opmerkingen dan ook en deed ik net alsof ik het niet gehoord had, al wist ik niet of ik hier nou zo blij van werd. Je mag jezelf toch wel gewoon verdedigen als iemand je irriteert, of niet soms? Misschien moest ik dat maar gewoon tegen haar zeggen, maar waarschijnlijk zou ze er niets van begrijpen. Want nee, als je zo'n beroep had gekozen dan was je naar mijn idee al gewoon harteloos, want je koos hier toch niet voor je plezier voor, leek me. Ik schudde langzaam mijn hoofd heen en weer en liet me maar gewoon 'braafjes' vervoeren door haar.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam Payne
Louis draaide helemaal door die klap. Zelf kreeg ik ook een rode waas voor mijn ogen. Mijn lip trilde en mijn vuisten waren zo strak vastgeklemt dat mijn knokkels wit werden. Er kwam een wachter aanlopen, waardoor ik niets kon doen. Ik wilde niet terug naar isolatie. Ze werkte Harry tegen de grond en vertelde me met Louis weg te gaan. Ik drukte een kusje op zijn slaap en stond wankel op. Hij was echt heel zwaar nu. Ik was al mijn spieren kwijt geraakt en wankelde onder zijn gewicht. Ik voelde zijn armen om mijn nek. Zijn woorden maakten me duidelijk dat hij terug aan het vallen was. "Ik ga met je naar je bed, Boo." zei ik zacht terwijl ik met hem met moeite zijn cel in wankelde. Ik ging op zijn bed zitten en hield hem als een baby in mijn armen. "Je bent veilig. Er gaat verder niets gebeuren. De bewaakster zorgt voor Harold zijn straf en jij blijft lekker bij mij." Ik leunde met mijn hoofd weer tegen de zijne. "En ik laat je nooit meer gaan, Boobear." Ik drukte een kusje op zijn haren. Ik was blij dat hij weer bij me was en in mijn armen lag. Hij zat nu in een terugval, maar ik zou hem bij me houden tot hij zich weer goed voelde. Hij verdiende dat voor alles wat hij voor me deed. Hij was echt een geweldige vriend, ondanks de situatie waardoor we elkaar hadden ontmoet. Je moest iets hier. Daarbij had ik de eerste tijd zoveel problemen gehad zonder Loki. Het was misschien raar, maar Louis was de beste puppy die iemand zich kon wensen.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 14:57 ]

---

Bowties were never Cooler

[Over welke bewaakster gaat het eigenlijk?]

[Amy. Maar die gaat nu naar een ander voor hulp]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wist dat ik eigenlijk moeite moest doen om me uit de greep van de jongen te wurmen, om zelf te lopen, maar ik kon het niet. Ik kon de kracht niet vinden, als het me lukte zou ik nog als een puddinkje in elkaar zakken, en gezien het Liam redelijk lukte, liet ik het voor wat het was. 'Je gaat wat?' vroeg ik op mijn hoede, een trillende stem, niet wetende of ik het goed had verstaan. De woorden klonken op dit moment veels te dubbel, maar ik vatte alles op die moment van allebei de kanten op. Toen de jongen op het bed ging zitten en als een baby in zijn armen hield, wist ik dat het goed zat. 'Beloof je dat?' vroeg ik zachtjes met grote, waterige ogen terwijl ik mijn armen weer liet afzakken naar zijn middel. Ik probeerde bij deze wereld te blijven door me op de jongen te focussen, de goede herinneringen naar boven te halen, maar het leek alsof ik toch weer in het diepe, zwarte gat viel. De goede veranderde onbewust ook in slechte waardoor ik mijn ogen stevig dichtkneep. 'Vertel iets leuks,' zei ik zachtjes, om weer in elkaar te krimpen.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 16:05 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Hij vatte zoals altijd alles weer dubbel op. Het zou ook weer eens niet, meneer de oversexte kleuter. Ik hield hem dicht tegen me aan en vertelde hem dat ik hem nooit meer alleen zou laten. Ik knikte bij zijn vraag. "Dat beloof ik." Zijn ogen waren groot en waterig. Ik had echt te doen met hem. Dit soort terugvallen moesteb vreselijk voor hem zijn. Ik aaide zacht door zijn warrige lichtbruine haar. "Rustig maar. Ik blijf bij je. Ik laat je niets overkomen." mompelde ik zacht maar waarheidsgetrouw. Hij kromp helemaal in elkaar. Het was nu echt goed mis. Bij zijn vraag dacht ik diep na. Het duurde even voor ik wat had bedacht. "Er was eens een hele stoere prins, maar hij werd opgesloten in een toren bij een boze koningin. Zij wilde namelijk dat hij met haar dochter zou trouwen, maar hij wilde met de ridder trouwen die hem bewaakte. Dag en nacht probeerde hij de ridder te bereiken, maar tevergeefs. Hij probeerde het zo lang dat hij inmiddels een lange baard had. Op een dag kietelde die aan de neus van de ridder, die eindelijk opkeek. Hij was op slag verliefd op de prins en rende direct de toren in. Daar vond hij zijn prins en samen ontsnapten ze... Na een scheerbeurt." Ik glimlachte zwakjes en drukte een kus op zijn haar. "Was dat wat?" vroeg ik onzeker. Ik had echt geen idee wat hij qua verhaaltjes leuk vond.

---

Bowties were never Cooler

Amy Williams
De jongen maakte me uit voor stomme koe. Daar had hij de verkeerde voor. Ik trok zijn arm nog iets verder in de ongemakkelijke houding voor ik Payne en Tomlinson wegstuurde. Toen ze wegwaren sjorde ik hem omhoog en boeide hem. "Hou je rustig he, Malik. Niet afreageren op de anderen." waarschuwde ik de jongen met het ravenzwarte haar nog even. Deze krullenbol had de grote fout gemaakt een van de beruchte jongens hier in de vleugels kwaad te maken. Dan had je ze direct allemaal tegen je, en dat wilde je volgens mij echt niet. Tegen ons waren ze vaak nog redelijk beleeft en aardig, maar tegenover de andere gevangenen absoluut niet. Ik duwde Styles voor me uit richting de douches in de gang met isolatiecellen. Die waren namelijk standaard koud. Daarbij had het een mooie ring aan de muur waaraan ik hem zou kunnen vastmaken. "Een tip Styles. Of je die nou van me aanneemt of niet: Pas op met die jongens. De laatste die een van hen pissig maakte werd in zijn nek gestoken en overleefde het niet. Maak vrienden met ze of blijf uit hun buurt, maar ga ze niet lopen uitlokken, wat ze ook doen, want zij zijn met meer en jij zal altijd aan het kortere einde trekken." Ik maakte een van de douchecellen open en liep er met hem in om hem aan de muur vast te maken met zijn handboeien. "Met of zonder kleren douchen, Styles? Het is jou keuze." Ik had hier al genoeg naaktheid gezien. Eigenlijk was ik er wel immuun voor geworden. Zijn antwoord zou het voor hemzelf alleen gemakkelijker of ongemakkelijker maken. Als hij straks met of zonder kleren onder de koude douche zou staan kon ik lekker de deur op slot doen en thee gaan halen. Een kwartier tot een half uur zou ik hem toch zeker wel laten staan. Driftkikker dat hij was.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik knikte langzaam toen Liam de belofte maakte dat hij me nooit meer alleen zou laten. Ondanks ik heel weinig woorden geloofde als ik ergens tussen een flashback en de echte wereld zweefde, geloofde ik de jongen opnieuw. 'Je bent lief,' verliet mijn mond terwijl er toch één enkele traan over mijn wang rolde en ik een vinger uitstak, om in zijn wang te prikken, kijkende of de jongen wel echt was, niet stiekem zou veranderen, of in rook op zou gaan. Toen bleek dat -dat het geval niet was, nestelde ik me dicht tegen hem aan, om de rest van de woorden ook tot me door te laten dringen. Ik kon net ontkennen dat de woorden toch niet voor de volle honderd procent hielpen waardoor ik niet veel later in elkaar kromp en de tranen begonnen sneller te stromen. Mijn beeld werd zwart waardoor ik mijn ogen al stevig dichtkneep, om toch me weer opnieuw te focussen op de stem van mijn beste vriend. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen bij de laatste woorden terwijl ik ondertussen steeds kleiner probeerde te maken, om me proberen te verstoppen, maar me wel diep van binnen iets rustiger voelde worden. Mijn schreeuwen inslikte, om niet te laten zien hoe of wat. 'Je hebt geen boek nodig om iets te vertellen,' antwoordde ik zachtjes.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Zijn woorden deden me goed, maar ik vond het nogsteeds verschrikkelijk om hem zo te zien: Huilend, klein en doodsbang. Rustig begon ik te vertellen. Een vreemd verhaal over een rpins in een toren. Tja, ik wist ook niet zo goed wat ik moest. Toen ik hem aan het einde toch zacht hoorde grinniken wist ik dat het in elk geval een klein beetje had geholpen. Ik glimlachte bij zijn complimentje. "Fijn om te horen want ik denk niet dat ik snel nog een boe zal vast hebben, hoe graag ik ook zou willen. die kans heb ik denk ik al lang en breed verspeelt." zei ik zacht grinnikend. Ik voelde hoe hij zich probeerde te verstoppen. Ik haalde de deken van zijn bed en legde die beschermend ove rhem heen, zodat ik alleen nog zijn gezicht kon zien en een paar plukjes warrige lichtbruine haren. ik aaide zachtjes over zijn wang met mijn ene hand en over zijn rug met de ander. "Als je iets wil hebben hoef je het alleen te vragen, he Boobear. Een glas water, de deur dicht of nog een dekentje. Je hoeft het alleen maar te vragen." zei ik voor ik zacht mijn lippen op zijn voorhoofd drukte die was heet en zweterig, alsof hij een koortsdroom had. Daar leken de aanvallen vaak ook wel op: koortsdromen die niet alleen voor hem doodeng waren, maar ook voor degenen die hem erin weg zagen zakken en hem er niet uit kregen. Dan voelde je je pas echt nutteloos en waardeloos, als je je vriend niet kon helpen.

---

Bowties were never Cooler