RPG - The House in the mountains [speeltopic] [12] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 nov 2013 - 19:34 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Abigail Pierce
"Ja maar jou ribben, daar kun je verder niks mee, die botten zelf bewegen niet eens! Dat doet het kraakbeen dat er tussen zit. Jou hand, gebruik je de hele dag door. Je stoot er een keer ergens mee tegen aan, pakt er iets mee op,.." en grinnik zachtjes "Slaat er een keer mee tegen het plafond... Dat doe je met je ribben niet." Waarom deed hij nou zo eigenwijs? Desnoods ging ik die hand zelf inpakken, wat ik trouwens wel kon... Maar er moest en zou wat mee gebeuren. En als dat vanavond niet gebeurde zou hij het over 3 maand nog uitstellen.

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Laurinda Pearl
Hij verteld lachend over zijn blauwe koffer waarna hij me voorbij loopt en een deur open doet waar blijkbaar een gigantische tifus zooi ligt en ik grinnik als hij de deur met een noodvaart weer dichtslaat. Zelf open ik de volgende deur maar weer geen blauwe koffer.
Pff, "Als we elke deur gaan openen komen we straks dingen tegen die we niet tegen zouden moeten komen hoor Pete"

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Pete Mikaelson
Laurinda verteld me dan dat als we alle deuren open gaan doen we dingen tegen komen die we niet zouden moeten zien. Een zachte grinnik rolt over mijn lippen.
"Okey.." mompel ik zuchtend "We gaan kijken op het briefje" vervolg ik zuchtend. Ik loop naar de trap waar ik rustig van af stap en zo langzaam richting woonkamer ga. Als ik dan eenmaal in de woonkamer ben kijk ik rond, een prikbord hangt tegen de muur met één enkel blaadje eraan. Dat zal het wezen. Ik loop er snel heen en zoek mijn eigen naam op..
"Pete, Jeremy, Lizzy en Delilah? Oke.. hoop dat dat wat leuke mensen zijn.." mompel ik met een glimlachje "Dus, kamer Vijf" vervolg ik dan. Snel loop ik de woonkamer weer uit en kijk Laurinda met een glimlach aan "Op naar kamer vijf dan maar" zeg ik vrolijk.

Denise Parks
James verteld me dat hij met hetzelfde probleem zit als ik, niet tegen verveling kunnen, en citeert dan mijn woorden waarna hij zegt dat hij geen enkel idee heeft.
Als hij me dan verteld dat hij niet zo'n mens is dat vanalles bedenkt en me zegt dat ik zelf mag bedenken kijk ik hem zuchtend aan. Hij steek plagerig zijn tong naar me uit en ik schud lachend mijn hoofd.
"Zeg, jij bent hier al twee dagen, ik hoog uit twee uurtjes, jij weet wat er allemaal te vinden is hier" zeg ik grinnikend "Maar goed, is er dan niets hier wat we kunnen doen? Als je echt niets kan bedenken gaan we gewoon een sneeuwpop maken of een sneeuwballen gevecht ofzo" zeg ik dan schouderophalend "Sneeuw genoeg hier in de bergen" vervolg ik met een glimlach. Ik hou wel van sneeuw en sneeuwpret, alleen de koude vind ik wat minder. Maar als je lang genoeg lol hebt in de sneeuw lijkt de koude al snel verdwenen.

Little do you know

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

Loki Laufeyson
Ik luisterde stil naar haar. Ze had gelijk, maar ik wilde het niet toegeven. Dat zou namelijk eht ziekenhuis betekenen en dat wilde ik niet. "We gaan morgen naar McEwan, goed?' zei ik zacht. "Laten we nu maar gewoon gaan slapen. Het is al laat en we zijn allebei moe. Het wordt er echt niet beter op als we nu blijven kippen. Mijn hand is morgen echt nog wel gebroken. Geen zorgen." Ik glimlachte naar haar geruststellend. Nu zou ik in elk geval nog een nachtje kunnen slapen. Als er dan eieren op mijn hand en pols zouden staan was het zeker. McEwan vertrouwde ik niet echt, maar alles beter dan Sharp. Ik geeuwde kort en keek haar aan. ondanks de pijn was ik wel slaperig.

Bowties were never Cooler

Abigail Pierce
"Dat klopt" ik kijk hem even bestraffend aan, "Maar ik ken jou soort langer dan vandaag, want ik ben er net zo een. Morgen stel je het weer uit, en weer uit, en weer uit en over 3 maand ben je nog aan het uitstellen." En ik was gewoon niet meer in de mood voor slapen, hoe moe mijn lichaam inmiddels ook aanvoelde, ik wou gewoon niet.
Ik wist donders goed hoe graag Loki naar huis wilde, en hij was al eerder zomaar weg gegaan, misschien lag hij morgen wel niet meer in het bed boven me, maar liep hij ergens onder aan die berg...

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Loki Laufeyson
Ik zag haar me bestraffend aankijken. Eerst stemde ze met me in, maar toen toch ook weer niet. "Echt niet, Abs. Als ik me er niet aan houd mag je me morgen aan mijn haren naar Sharp slepen. En ik ben echt niet weg in de morgen. Ik kan denk ik niet eens een ander shirt aantrekken. Laat staan mijn schoenen. En als je echt bang bent dat ik wegloop blijf je hier liggen." Wat had ik nu wel voorgestelt. Opzich klonk het niet als een slecht idee, maar dit kon ze fout gaan opvatten, ookal bedoelde ik eht echt niet zo. Ze was mijn bondgenoot. Meer niet. Bondgenoot was voor mij de sterkste band die ik met iemand kon hebben die geen familie was. Ik geeuwde nog eens. het enige probleem zou dan het licht nog zijn. En als ze zou gaan woelen mijn hand, maar die legde ik dan wel aan de andere kant zodat ze er niet op kon rollen ofzo.

Bowties were never Cooler

[KiliOfDurin -> HelloSweety]

Bowties were never Cooler

Abigail Pierce
ik kijk hem even ongelovig aan... "Fine" en ik spring weer van het bed af richting en loop richting de lichtknop die ik opnieuw uitdruk waardoor het weer donker word in de kamer. Deze keer neem ik heel even de tijd om mijn ogen te laten wennen, veel zag ik nog steeds niet maar ik kon wel een beetje de vormen zien. Mijn been voelde namelijk nog altijd aan alsof er een flinke blauwe plek op zat of ging komen. Op de tast en het kleine beetje zicht dat ik had loop ik terug richting het bed en klim gewoon weer bij Loki in en ga naast hem liggen.
Hij had een punt, hij zou niet makkelijk weg komen met die hand, maar als hij het toch proberen zou, dan zou ik zoiezo wakker worden,

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Denise Parks
James verteld me dat hij hier niet meer dan eten, slapen, praten en wachten heeft gedaan en ik grinnik zacht. Dan gaat hij akkoord met een sneeuwballen gevecht en loopt hij al vast naar de voordeur om zijn jas en alles aan te trekken. Ik loop vrolijk achter hem aan en trek als eerst mijn warme zwarte Combat boots aan om vervolgens mijn zwarte jas aan te trekken. Als laatste trek ik een witte muts met een bolletje over mijn hoofd en kijk ik James vrolijk aan.
"Klaar om af te gaan?" vraag ik hem grinnikend. Ik loop naar buiten en trek mijn lederen handschoenen aan zodat mijn handen niet nat worden van de sneeuwballen die ik maken ga. Ook zal de sneeuw er gelukkig niet aan blijven plakken.
Ik ga door mijn knieën om een hoop sneeuw te pakken en ga dan recht staan om er een bal van de maken. Voor James klaar kan zijn met een sneeuwbal gooi ik mijn mooi gevormde bol sneeuw al in zijn richting. Ik lach vrolijk als de bol tegen hem uit een spat.
"Dankje mam en pap voor al die jaren wintersportvakanties!" roep ik lachend.

Little do you know

Loki Laufeyson
Ze stemde toe, ondanks dat ze er niet helemaal blij mee leek. ach ja, het was me gelukt dit in elk geval uit te stellen. Ik ging vast op mijn rug liggen en schoof wat opzij om mijn arm veilig tussen mezelf en de muur te leggen en toch genoeg plek te maken voor haar. Ondertussen was zij omlaag geklommen en ging al snel het licht uit. Geduldig wachtte ik. Het duurde best even voor ze boven was en ik haar warme kleine lijfje tegen me aan voelde. Ik trok de al warme dekens over ons heen en liet mijn goede arm wat ongemakkelijk boven haar hoofd liggen. ik kon nu niet echt een geschiktere plek verzinnen. Uiteindelijk pakte ik toch gewoon mijn knuffel en hield die met mijn goede arm tegen mijn borst gedrukt. Ik sloot mijn ogen en begon langzaam in slaap te vallen. 'Weltrusten, Abby." mompelde ik zacht, voor mijn ademhaling verder vertraagde en mijn mond iets open viel.

Bowties were never Cooler

Delilah Gerson
"Nogal gevoelig verhaal" besloot Lizzy haar uitleg over haar angsten.
"Oh, en heb je dan ook geen... Fobieën? " zei ik zacht, en keek weer even naar buiten, en toen weer naar de etende Lizzy. Hoe kon ze zo mager zijn terwijl ze at?
Twijfelend vroeg ik haar : "Wil je vertellen waarom je het vertrouwen verloor?" probeerde ik. Meestal luchtte het wel op om erover te praten, toch?

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing