Roww schreef:
Denise Parks
James verteld me dat hij hier niet meer dan eten, slapen, praten en wachten heeft gedaan en ik grinnik zacht. Dan gaat hij akkoord met een sneeuwballen gevecht en loopt hij al vast naar de voordeur om zijn jas en alles aan te trekken. Ik loop vrolijk achter hem aan en trek als eerst mijn warme zwarte Combat boots aan om vervolgens mijn zwarte jas aan te trekken. Als laatste trek ik een witte muts met een bolletje over mijn hoofd en kijk ik James vrolijk aan.
"Klaar om af te gaan?" vraag ik hem grinnikend. Ik loop naar buiten en trek mijn lederen handschoenen aan zodat mijn handen niet nat worden van de sneeuwballen die ik maken ga. Ook zal de sneeuw er gelukkig niet aan blijven plakken.
Ik ga door mijn knieën om een hoop sneeuw te pakken en ga dan recht staan om er een bal van de maken. Voor James klaar kan zijn met een sneeuwbal gooi ik mijn mooi gevormde bol sneeuw al in zijn richting. Ik lach vrolijk als de bol tegen hem uit een spat.
"Dankje mam en pap voor al die jaren wintersportvakanties!" roep ik lachend.
"Klaar om af te gaan?" vraag Denise me.
"Ben jij klaar om af te gaan?" stel ik de wedervraag.
Waarop Denise zegt: "Dankje mam en pap voor al die jaren wintersportvakanties!" Hmm, zij kon dus goed een sneeuwballengevecht houden. Daar had wel zin in, een gedegen tegenstander.
Ik deed mijn handen in mijn handschoenen toen ik een sneeuwbal tegen mij voelde uitspatten.
"Grrrrr." zei ik speels en ik pakte een nog grotere sneeuwbal en gooide hem tegen Denise. Recht in haar haar! Dat kon nog wel een leuk worden.
"Hahaha, lekker puh!" zei ik tegen haar.
KLAINEISBACK schreef:
Delilah Gerson
"Nogal gevoelig verhaal" besloot Lizzy haar uitleg over haar angsten.
"Oh, en heb je dan ook geen... Fobieën? " zei ik zacht, en keek weer even naar buiten, en toen weer naar de etende Lizzy. Hoe kon ze zo mager zijn terwijl ze at?
Twijfelend vroeg ik haar : "Wil je vertellen waarom je het vertrouwen verloor?" probeerde ik. Meestal luchtte het wel op om erover te praten, toch?
"Oh, en heb je dan ook geen... Fobieën?" zei Delilah zacht. "Wil je vertellen waarom je het vertrouwen verloor?" vroeg Delilah daarna.
Ik knikte en zei: "Ik heb eigenlijk een fobie voor alles. Het klinkt nu zo weinig maar het is ontzettend veel."
Ik dacht weer even na en begon toen met mijn verhaal: "Het begon als een gewone zaterdagochtend. Ik deed mijn dingen en mijn zus deed haar dingen. Mijn zus, Alice, had me die dag van te voren overgehaald om die middag te gaan winkelen, terwijl ze wist dat ik daar een hekel aan had. Dus die middag gingen we de stad in. Winkel in, winkel uit, je weet wel hoe dat gaat. Tegen vijf uur werd ik een beetje pissig op haar, omdat ze maar door bleef gaan en ik allang geen zin meer had. Toen kwamen we bij de drukke straat. We keken allebei zorgvuldig uit of er geen auto kwam, en er kwam er geen. Dus we staken over, mijn zus gretig, want ze wou snel aan de overkant zijn. Ik liep langzaam achter haar aan en zag uit mijn ooghoek een auto kei en kei snel uit een parkeervak optrekken en hij reed richting mijn zus. Ik wilde nog iets tegen haar schreeuwen, maar het was te laat. Ze was op slag dood en de auto is keihard doorgereden. Iedereen dacht dat het een ongeluk was, maar ik ben als enige er van overtuigt dat het moord was en geen ongeluk. Toen ben ik overal bang voor geworden en heb ik overal mijn vertrouwen in verloren."
Ik begon te huilen en ik kon niet meer stoppen met huilen. De gedachten aan mijn zus werden mij nog altijd te veel.
~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||
