RPG - Het epische verhaal - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Personages

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 18:49 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Jij bent het meest verschikkelijke ding dat er bestaat, moet ik je herinneren aan MIJN tweeling, waarvan er 1 dood is.' Sam haar onderlip trilde. 'Jij gaf geen kick, om het andere kind. JIJ BENT HET MONSTER!' Schreeuwde Sam naar Ignatius. Dat ze ooit, maar dan ook ooit van deze jongen of man gehouden had. Haar liefde voor hem was naar haat gegaan. Toch kon ze zichzelf niet ontkennen dat ze aangetrokken tot hem was. 'JIJ zou nog je eigen kind vermoorden om meer macht te kunnen krijgen en Dastan haten je, vanwege zijn naam. Je bent een vreselijke man, ik HAAT je!'

[ bericht aangepast op 9 nov 2013 - 23:31 ]

Nick werd door een overstuurse moeder onthaald, die hem , Li en Daisy uit de menigte wist te vissen en hen zo dicht tegen zich aandrukte dat Nick bang was om te stikken. Tranen drupten op zijn hoofd en hij wist zich uiteindelijk met een chagrijnig gezicht terug te trekken. Hij was het huiselijke gedoe nu al weer zat, al had hij wel vreselijke honger. Toch woog dat niet op tegen de dagen die hij tegemoet treed: twee ouders die hartverscheurend huilden omdat hun dochter door een bus was platgereden. Hij kon echter maar moeilijk doen alsof het hem iets kon schelen en bleef vooral bij Daisy in de buurt, die ook niet erg om Zoë’s dood treurde.

Zodra ze thuis kwamen, sloot hij zich op in zijn kamer en probeerde hij te bedenken wat hij de komende dagen ging doen. Hij moest zijn huis zien te ontvluchten, waar ze Zoë’s begrafenis aan het voorbereiden waren. De kans was daarnaast groot dat ze straks in een of ander gesticht werden opgesloten omdat ze blijkbaar vervloekt waren. Uiteindelijk zocht hij Daisy maar op en vroeg hij haar wat zij van dit alles dacht. ‘Hoe moet het verder? We kunnen moeilijk wachten totdat Magere Hein ons ook komt halen, toch?’

-

Aenea zag mensen om haar bed heen staan. Haar zogenaamde ouders waren in tranen, maar glimlachten verheugd zodra ze oogcontact met haar kregen. Ze keek opzij en zag dat Claire, Quinn en Hermes er ook waren, al waren ze ongetwijfeld door hun ouders gedwongen om te zien hoe het er met de gezondheid van hun lieftallige zusje voorstond.
Ze wist niet uit te brengen. Haar warrige gedachten waren voornamelijk bij Ignatius die het leven had gelaten en Brian die haar tot haar grote verbazing had geprobeerd te bevrijden. Of zou ze dat gedroomd hebben?
Haar gedachten waren één grote brij en ze vermoedde dat het door de pijnstillers kwam die aan haar gegeven waren. Ze droeg een ranzig ziekenhuishemd en voelde dat haar bovenlichaam was omzwachteld.
Ze draaide haar gezicht naar de drie voormalige tovenaars. ‘Zijn er nog meer doden?’
De enige dood waar ze verder nog rouwig om zou zijn, was die van Brian, maar misschien had ze het geluk dat een stukje rondvliegend metaal Nicks hoofd had geraakt.

-

Het duurde niet lang voordat Epialthes over het ongeluk hoorde wat het hele land in zijn ban had. Hij reisde met dreuzelvervoer naar het plaatsje toe, waar hij een café wilde binnengaan. Hij bevroor echter op de drempel toen hij Luuk zag zitten. Hij twijfelde er niet aan dat de jongen –inmiddels uitgegroeid tot een man- degene zou herkennen die zijn zus –of wat het ook was- had vermoord.
Hij stapte terug in de schaduwen en liep verder door de met lantarenpalen verlichte straten. Uiteindelijk ging hij een snackbar binnen, kocht hij een patatje en een flesje bier met het geld dat hij uit de tas van een oude dame gegrist had en nam hij plaats aan een tafeltje in de hoek.

-

Gaara had afscheid genomen van Claire omdat haar moeder haar grofweg bij hen vandaan getrokken had. Emmy en hij bleven een beetje verbaasd achter, want Claire kreeg er geen woord tussen omdat haar zus blijkbaar in het ziekenhuis lag.
Gaara vermoedde zelf geen andere reactie gezien zijn broer ook dood was. Hij blikte even op Wense, die al door hun vader werd vastgehouden.
‘Wees maar blij dat je hier geen familie hebt,’ gromde hij.

-

Brian wist niet goed waar hij heen moest toen de bus eenmaal gearriveerd was. Door zijn coma had hij nog niet bij zijn dreuzelgezin geleefd, maar hij herkende Mori nog wel. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep maar naar haar toe.

-

‘Ik weet niet,’ reageerde Mae een beetje verdwaasd. ‘Zijn we – zijn we dood?’
Ze wist in ieder geval dat dat wel met Jenny en Zoë gebeurd was. Ze slikte en dacht aan haar ouders. Lieve help, zou ze hen nooit meer terugzien? Was dit wat er gebeurde als je stierf? Geen mooie hemel of een donkere gat, maar een ijskoude cel met mensen die rond dezelfde tijd waren gestorven? Zat ze voor eeuwig met deze twee mensen opgescheept?

-

Adrienne staarde voor zich uit. Haar moeder was zo erg in tranen omdat hun zusje was overleden dat ze het zelf ook niet droog kon houden. Met vochtige ogen keek ze naar Megan, die ongemakkelijk naast haar op de bank zat en naar haar knieën staarde.

-

Sykes geeuwde en krabde in gedachten aan zijn wang, die niet eens stoppels vertoonde. Straks werden ze nog opgepakt omdat ze zich niet konden legitimeren.
‘Laten we dat maar doen dan.’
Hij voelde zich absurd moe. Kwam dat door de afwezigheid van magie? Hij voelde zich minder vitaal dan hij gewend was, terwijl hij juist weer jaren jonger was.

-

Moons hoofd bonkte toen ze de kamer uitliep. Haar moeder had een arm om haar heen geslagen. De dokter had verteld dat ze een hersenschudding had en lang rust kon houden.
Zwijgend liepen ze naar huis toe. Nu Sam er niet meer was, leek de “moeder” niet die ze de laatste weken gekend had. Alsof er weer iets wat net vertrouwd begon te voelen, verdwenen was.
Thuis wachtte hun vader en Noha op hen. Aarzelend nam Moon naast Noha plaats. Ze had een beetje het gevoel dat Noha haar al die tijd uit de weg was gegaan en het voelde ongemakkelijk dat ze nu op elkaar aangewezen waren nu Sam er niet meer was.

-

‘Nou, graag,’ reageerde Luuk – misschien iets te gretig en hij verschoot van kleur. ‘Ik ben platzak.’

Every villain is a hero in his own mind.

Ardaneus stond op en iedere keer dat er een auto langskwam, zwaaide hij wild met zijn armen en riep ze na. Nadat er enkele tientallen auto's gepasseerd waren stopte er een en liet ze meerijden.

-

Daisy knikte.
'Ik heb het er ook met Brian over gehad. Er klopt iets niet. Ik zou er veel geruster op zijn als we weg gingen, ver weg van hier.'

-

'Zoë is dood, Ignatius, Claudia, Sebastiaan en Patrick zijn dood,' Hermes slikte even.
'En Mae is ook dood.'

'Ik heb ook altijd pech,' zuchtte Aenea toen Nicks naam niet viel. 'Nou, verder geen grote verliezen dus.'
Al wist ze niet wiens naam ze niet had willen behoren, behalve die van Brian.

-

Nick overdacht die woorden. Dat was inderdaad iets wat Brian zou doen. Vluchten.
''Het moet iets magisch zijn,' antwoordde Nick. 'We moeten dat in handen zien te krijgen. Welke kracht ons ook probeert te vermorzelen.'

Every villain is a hero in his own mind.

Quinn kon een kleine glimlach bij die laatste woorden van Hermes niet onderdrukken. Zij zou haar Hermes nu in ieder geval niet meer lastig kunnen vallen.

~ ~

Zoë staarde even naar het andere kind. Die was tenminste een heks geweest, dus hopelijk ook wat minder dom.
'Natuurlijk zijn we niet dood,' gromde ze. 'Tenzij ze hebben verbouwd in de tijd dat ik weg was. Hoewel... Ik ben er nooit lang geweest.' Ze grijnsde boosaardig.

~ ~

Noha kwam overeind van de bank.
'Ik ga naar Megan.' Ze zei het tegen niemand in het bijzonder, maar ze kreeg de indruk dat haar "ouders" haar graag in hun buurt hadden en hoopte dat ze eerder zouden toestemmen haar te laten gaan, als ze zei wat ze precies ging doen.
Ze kreeg echter geen duidelijke reactie van haar rouwende ouders en ze ontvluchtte het huis daarom ook maar meteen.

[ bericht aangepast op 9 nov 2013 - 21:55 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Daisy knikte, want misschien had Nick wel gelijk.
'Maar hoe gaan we dat ooit vinden?'

Debbie grijnsde toen ze Luuk zag blozen, ze keekeven naar de deur. Achter het glas zag ze een schim staan. Maar door licht reflectie kon ze niet zien wie het was.
'Je hebt geluk, mijn broer is naar Amerika voor zijn studie dus je kan nog wel kleding van hem lenen.' Debbie bekeek Luuk, hij was iets minder breed als "haar broer" dus de kleding zou ietsje te ruim zijn. Luuk had haar verteld dat hij van alles beroofd was.

-

Wense werd wakker en zag een vrouw naast haar staan in zusterkleding.
'Aah je bent wakker. We hebben contact proberen te leggen met je ouders maar we kregen geen gehoor. Verder,' ze pakte een houder met wat papierwerk erop en keek het door. ' Je beide benen zijm gebroken maar het is allemaal weer gezet. Het zal alleen wat tijd nodig hebben om weer te kunnen lopen.' Wense voelde tranen opborrelen, ze zou kunnen lopen. Dat was fantastisch dat was het enigste wat er zou toedoen. De zuster was verder aan het praten maar Wense hoorde het niet. Ze zat in haar eigengedachten toen sprede ze haar ogen. Haar kind, haar baby.
'Mijn kind! Ik ben zwanger.' Ze voelde naar haar buik. Ze begon te huilen omdat ze bang was dat het dood was gegaan. Zelfs al had ze meerdere kinderen gekregen. Ze vond het vreselijk als er eentje was doodgegaan.

'Het is wel treurig,' zei Hermes.
'Dat er zoveel jonge mensen overleden zijn.'

‘Zal ik meegaan?’
De woorden waren eruit voordat Moon het eruit had, maar ze wilde hier ook niet in haar eentje achterblijven, ook al moest ze rust houden. De brandende blik van Noha maakte echter al duidelijk dat die vraag niet lekker viel.

-

Mae rolde haar ogen. Eigenlijk had ze gehoopt dat een bus over haar hoofd de radertjes weer juist hadden doen draaien, maar blijkbaar was ze nog steeds zo geschift als voorheen. Of misschien wel erger.
‘Dat verbaast me.’

-

‘Geen idee,’ gaf Nick toe, hoewel hij verwachtte wel een briljante ingeving te krijgen. Of van iemand anders te horen.
‘Maar in dat huis van ons is de magie ver te zoeken. Waar zoeken de Dreuzels naar magie? Misschien is er toch een beetje…’ Hij dacht na, maar kende maar weinig religies omdat hij het altijd tijdverspillend had gevonden.

-
‘Dat zou fijn zijn,’ antwoordde Luuk, gezien hij het vermoeden had dat hij opviel in deze gerafelde kledij.

Every villain is a hero in his own mind.

'Jonge mensen?' herhaalde Aenea met opgetrokken wenkbrauwen. 'De helft was al een paar eeuwen oud - of meer.'

Every villain is a hero in his own mind.

Zoë grinnikte. 'Natuurlijk verbaasd het je. Je bent een domme Dreuzel. Jullie gaan vast maar één keer dood. Ik vraag me af waar je heen gaat, want ik ben er nog nooit eentje in het Hiernamaals tegengekomen.' Het andere kind leek meer dood dan levend en Zoë vroeg zich opgewonden af of datniet misschien ook het geval was. Dat zou haar stemming wel verbeteren. 'We zijn nog niet dood. Iets wil dat we hier zijn opgesloten.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Debbie vond de jongen wel schattig. Debbie besloot het cafe te sluiten.
'Heb je trek ? Anders bestellen we even wat eten.' Debbie was gewent geraakt aan deze wereld. Het was eigenlijk niet erg een dreuzel te zijn.

Mae vroeg zich af of er tenminste nog een werkende hersencel zou over zijn, maar eigenlijk twijfelde ze daaraan. Het was duidelijk dat Zoë aan het raaskallen was.
‘Waarschijnlijk houdt een of andere god ons gevangen,’ bromde Mae, die het maar een raar idee vond omdat ze haar hele leven overtuigd atheïst was geweest.
‘Hopelijk eentje zonder angstaanjagende, diepe, brandende de poelen.’

Every villain is a hero in his own mind.

'Eigenlijk lust ik wel wat.'
Luuk voelde zich eigenlijk een beetje ongemakkelijk, want ze had al vreselijk veel voor hem gedaan.
'Bedankt voor al je hulp.'

Every villain is a hero in his own mind.

Debbie glimlachte en zocht online op wat ze konden bestellen.
'Chinees, Thais of wat dacht je van Italiaans ?' Ze pakte haar mobiel.