RPG - Het epische verhaal - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Personages

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 18:49 ]

Every villain is a hero in his own mind.

[Is iedereen al zo'n beetje klaar? Misschien kunnen we dan weer een stukje verder gaan.. ?]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ik wel.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Gaara luisterde naar het gesprek tussen de twee zussen. Hij had net voorgesteld om weg te gaan bij de rest, maar zo te horen waren ze dat alweer vergeten en dat stelde hem een beetje teleur.

Wat mij betreft mogen ze in het dorp aankomen, ja. (:

Every villain is a hero in his own mind.

Wat mij betreft dus ook. :p

Zouden ze niet allemaal ook eigenlijk weer onderzocht moeten worden? Vanwege het virus en het feit dat niemand echt heel overstuur of zo reageerde toen bleek dat er allerlei mensen dood waren.

Li wilde in zijn ogen wrijven, omdat het jeukte van de slaap. Het lukte hem niet om zijn arm ertoe aan te sporen die wens ook in te willigen en hij bleef met half toegeknepen ogen naar de schemering om hem heen kijken. Hij hoorde een naar geluid naast zich, wat hem verdrietig maakte en hem hoofdpijn bezorgde. Hij kon niet zien wie het was of laten weten dat hij het niet prettig vond om naar de steeds heviger wordende snikken te luisteren.
'O, jongen toch,' fluisterde een vrouwenstem naast hem. Iets kouds op zijn gezicht en Li sloot zijn ogen. 'NIet weggaan liefje. Alsjeblieft.'
Li kende de stem niet direct. Hij slaakte een diepe zucht en opende zijn ogen weer. Naast zijn bed zat een vrouw. Zijn hoofd deed pijn toen hij zich herinnerde wie ze was en zonder het te beseffen, stonden er tranen in zijn ogen. Wat had hij toch gehoopt dat hij zou doodgaan. Hij wist dat hij niet zo moest denken, omdat hij Moon en Megan had, maar als het zo onontkoombaar op zijn pad zou komen, wilde hij er ook niet meer voor vrezen. Dan moest het blijkbaar zo zijn. Maar nu niet.
'Moeten we het hem vertellen?' vroeg de vrouw zacht aan iemand die Li niet kon zien, omdat hij zich bij de deur bevond. Li dacht tenminste dat het een deur was, omdat er een streep licht naar binnen viel, die een gestalte zojuist nog had geblokkeerd. Dat was fijn geweest.
'Hij weet al dat ze dood is, schat. Dat is voor het ongeluk gebeurd.' De stem klonk gesmoord en LI vroeg zich af of er nog iemand aan eht huilen was.
'Ik bedoel... Zijn hoofd.'
Hij voelde iets zachts bij zijn ooghoeken en bemerkte dat de vrouw zijn tranen droogde.
'Heb je pij, liefje?'
Li wilde zijn hoofd schudden, maar zag daar na de eerste poging al meteen vanaf. Hij dufde niet te zeggen dat het geen pijn deed, uit angst dat het dan alsnog zou komen.
'Laten we daar nog maar even mee wachten,' zei weer een nieuwe stem. Deze deed een deur dicht, de deur waar Li het licht door had gezien. In plaats daarvan scheen hij met een lampje in Li's ogen en vertelde ondertussen dat hij een arts was. Iets of iemand morrelde onderwijl aan iets naast Li's bed en de stemmen spraken alle vier even kort met elkaar, zonder dat Li er ook maar een woord van kon opnemen. Zijn ogen vielen weer dicht en hij sliep de rest van de ochtend uit.

~ ~

Ze voelde zich vreemd genoeg sterker. Even was daar en vreselijk gevoel geweest. Pijn. Ze kon het nauwelijks verdragen en het leek tot in de eeuwig heid voort te vloeien door de nutteloze aderen van haar lichaam die het bloed naar buiten joegen.
Nu was het echter verdwenen. Zoë tilde met verrassend gemak haar hoofd op en keek in de beklemmend witte ruimte om zich heen. Ze herkende hem niet. Hij deed haar een beetje denken aan de toren die Li ooit had gebruikt om de mooie Artemis te beschermen, maar deze ruimte was niet rond. Niet hoog en volledig afgesloten.
Ook deze ruimte was door magie ontworpen. Zoë's oog, dat ooit alle sporen van slechte magie had moeten oppikken en opruimen, zag het meteen. Ze kon niet meer bij de Dreuzels zijn.
'Wat moet jij hier?' vroeg ze niet-begrijpend toen ze het enige levende schepsel in deze ruimte in het oog kreeg. Het kind zat aan de andere kant van de ruimte, ineengedoken tegen de muur. Een bange rat. Zou zij ook de Magie voelen? Waarschijnlijk niet, want ze was maar een Dreuzel en Zoë had het niet op Dreuzels nIEt toen ze zag dat die wezens niet voor zichzelf konden zorgen. Misschien was ze in haar hele leven zelfs wel vaker opgekomen voor de Dreuzels en tegen de Dreuzels dan ze ooit voor tovenaars had moeten doen.
Had dit meisje soms iets bijzonders waardoor ze, ondanks het Statuut van Geheimhouding in contact werd gebracht met Magie? Of was er echt een virus uitgebroken en was dit kind al zo ver heen dat ze zelfs al vergeten was dat ze toverkracht had gehad?

~ ~

Noha had haar zogenaamde ouders vervloekt toen ze haar van school kwamen halen met de auto. Ze waren bezorgd. Overbezorgd en keken haar verward aan toen ze zonder resultaat Impedimenta en Petrificus Totalus naar ze had geschreeuwd. De rit naar huis, die misschien drie minuten duurde, was het ongemakkelijk stil geweest. Moon was met een ziekenwagen mee, zo had Noha van haar ouders gehoord en Sam was dood. Nu was ze dus alleen in dat stomme Dreuzelhuis. Gelukkig kon ze zich herinneren waar Megan sliep, want ze wilde niet alleen blijven met die huilebalken, al moest ze toegeven dat ze er zelf ook wel een beetje emotioneel van werd.
Eerst nam ze een douche, omdat ze naar bos, vuur en bloed rook en omdat ze zich even wilde ontspannen haar lichaam deed pijn van het vele lopen en de klap die de bus had gemaakt. De warme stralen ontspanden haar spieren en ze wenste dat Milio hier was. Zijn kalmte zou ongetwijfeld ook op haar zijn neergedaald als zijn handen op haar schouders hadden gelegen in plaats van de hete waterstralen die haar huid rood en rimpelig maakten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Huh, ik snap Gaara's reactie niet zo goed. Ze zijn toch meegegaan? Onderweg naar het dorp?

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Debbie zocht op de laptop iets op.
'Het goedkoopste is 25 pond per nacht, je kan. Gezien mijn ouders toch weg zijn ook tijdelijk bij mij blijven slapen?' Debbie nam weer een slok uit de fles, het oude stel dat er had gezeten eerder was weg gegaan. Ook de andere mensen.

Ignatius trok zijn wenkbrauw op.
'Soms moet je jezelf opofferen om de wereld een betere plek te maken.'

(Hij denkt dat ze -doordat ze een slaapplaats voor Emmy zoeken- niet meer van plan zijn bij de anderen weg te gaan.)

Every villain is a hero in his own mind.

Ah oke. Ik snap het

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Is er een soortvan samenvatting mogelijk? Een soort 'Waar zijn mijn personages of kunnen ze eventueel zijn en met wie (mensen die van belang zijn)?

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ze zitten allemaal op de bus naar huis of ze zijn in het ziekenhuis door het busongeluk, het is maar net wat je ervan wilt maken

[Er is net een busongeluk geweest toen ze onderweg nar huis waren van het kamp en daar zijn een paar mensen doodgegaan (staat in het lijstje) en nu komt iedereen zo'n beetje thuis aan/zit in de vervangende bus naar hun dorpje, Ottery St. Catchpole. ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Wat was dat voor stom antwoord. Jezelf opofferen.
'Welke wereld, gezien als je het nog niet gemerkt hebt er tegenwoordig meerdere zijn.' Sam veegde met haar mauw de tranen van haar wang. 'Echt waar Ignatius, ik weet het echt niet meer. Iemand die de broer is van Harry Potter en mensen uit het jaar 1800 zijn allemaal samengevoegd. Is dat een plan van jou ? Wat mijniet zou verbazen. Was je je macht kwijt en is dit een ziek spelletje van je ?!' Sam bleef maar door ratelen in theorieen.

'En ik sloot mezelf op met het meest vreselijke ding dat er bestaat?' vroeg Ignatius, die zijn geduld begon te verliezen. Wat was dat kind toch irritant.