Changes || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 15:17 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Gwen Lily Cooper
Harry sloot al snel de kus af. Natuurlijk had hij gemerkt dat ik dit alleen deed om Zayn te sarren, maar we deden toch wel vaker dingen voor de verkeerde redenen? Bij Zayn's woorden begon ik echt te koken van woede. het was dan ook maar goed dat Zaira hem meenam, anders was ik echt als een wilde kat op hem af gesprongen om zijn ogen uit te krabben. "Weet je wat, misschien doe ik dat wel." siste ik hem na. Ik kon mijn boekje flink te buiten gaan als mijn korte lontje eenmaal op was, en dat was hij bijna. Het was nu maar goed dat Zayn weg was en ik hier alleen met harry zat. Langzaam kwam ik weer tot mezelf en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. "Sorry, maar je weet dat ik er niet tegen kan als hij zo doet." zei ik zacht. Ik dacht aan zijn arme vriendin die niets wist van Zayn die met jan en alle man het bed in dook. Als ik erachter kwam dat harry dat deed was hij nog lang, heel erg lang, niet jarig. Dan zou Marcel degene zijn die voor hem zou moeten opkomen in plaats van andersom.

Bowties were never Cooler

Liam payne
Ik glimlachte bij zijn woorden. "Jou engeltje, kleine kabouter van me." Ik woelde nog even door zijn haren en sloeg toen mijn arm om hem heen om hem te ondersteunen. Hopelijk zou hij niet de slappe lach krijgen, want dan hadden we er allebei weer een week of twee bij. Ik liep met hem naar de balie en liet hem op een klein afstandje staan terwijl ik de mevrouw erachter met een goed uitgedacht verhaal bespeelde. Al snel zei ze dat het wel goed was. Toen ik terugliep naar Niall was ik even bang dat hij echt was teruggevallen in zijn flashbacks, maar toen we eenmaal omgedraaid waren was dat gelukkig niet zo. Hij speelde nog even door waarna ik rustig met hem weg liep. "Goed gedaan, maatje. Nu op naar de kluisjes en dan zijn we denk ik klaar voor vandaag... Misschien nog wat eten en drinken kopen voor het nablijven..." Ik wist hoe erg mijn vriend van eten hield. Toen we eenmaal de hoek om waren liet ik hem los en pakte zijn hand. "Klaar?" vroeg ik zachtjes terwijl ik hem meenam richting onze kluisjes. Deze hadden we gister nog helemaal uitgemest, die van hem dan, dus die roken in elk geval weer fris. Je wilde niet weten wat er allemaal voor zooi uit was gekomen, zelfs een vuile gymbroek uit de eerste, terwijl we nu toch echt laatste jaars waren. Ook een heel aantal lieve foto's en tekeningetjes die nu hingen te prijken in onze kluisjes. Eenmaal bij de kluisjes aangekomen stopte ik. Onze kluisjes lagen zo dat je zowel vanuit de aula als vanuit de gang er zicht op had. Iedereen zou het zien en binnen een dag zou de hele school het zeker weten: Liam Payne en Niall Horan hadden iets. Ik grinnikte zacht bij het idee en keek toen recht in Niall's helder blauwe ogen om te zien of er enige sporen van twijfel te vinden waren.

Bowties were never Cooler

[Ik zou deze middag waarschijnlijk niet reageren.]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Niall Horan
Ik wierp de jongen een scheve glimlach toe, maar deze was alweer heel snel verdwenen, omdat het moest. Nou ja, het moest als we niet beide nog een week of twee langer na wilde blijven en gezien we nog een tijdje hadden staan dat we ons moesten melden. Nee, het nablijven vond ik op zich niet heel erg meer, maar ik wilde er ook niet extra lang zitten, want ik bracht toch liever mijn tijd met Liam buiten school door. Iets wat zeker was gelukt, want de vrouw geloofde de hele opvoering waardoor mijn grijns alleen maar breder werd toen we wegliepen. 'En dat zegt degene die het meeste heeft gedaan. Maar ik kan niet wachten tot we helemaal klaar zijn, want ik heb het hier, eerlijk gezegd, wel weer gezien...Al zeg ik geen nee tegen het plan en wat voedsel.' De jongen kende me echt veel te goed, want als hij het niet had gezegd, had ik hem sowieso wel meegesleurd voor wat te eten. Ik ging wat dichter tegen de jongen aanlopen toen hij mijn hand vastpakte waarna ik langzaam knikte. 'Met jou in de buurt altijd,' antwoordde ik zachtjes, maar kon niet ontkennen dat ik ergens best wel wat angst voelde voor de reacties, maar dat liet me niet tegenhouden. Het was gewoon dat er altijd wel wat anders liep dan gepland en het deze keer ook wel het geval zou kunnen zijn. Het gene waar ik juist het bangste voor was, met dat verkeerd kon lopen, was dat we alsnog aan de meiden vastzaten. 'Wen maar vast aan het idee,' verliet mijn mond toen over mijn lippen een grinnik rolde. Het was voor mij, ook deze keer, meer dan duidelijk hoe of wat. 'Dus jij weet het ook zeker?' vroeg ik toen Liam me in mijn ogen aankeek, die toch geen twijfelingen vertoonde, want ik vertrouwde de jongen voor de volle honderd procent. Mijn ogen gleden over het gezicht van de jongen inmiddels tegenover me terwijl zijn hand losliet, om mijn armen rond zijn middel te wikkelen. Het kon nooit heel lang duren voor het hier bomvol was van de mensen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik glimlachte bij zijn woorden. Dat jongetje hield ook zo veel van eten. Iedereen wist dat. Hij was gewoon zo lief. De rest van zijn woorden was gewoon erg herkenbaar. Waarom konden we niet gewoon naar huis? Ow ja, nablijven. Ik hield niet zo van nablijven, maar we waren in elk geval samen. Dat was al iets. Ik liep met hem richting onze kluisjes. Ik vroeg of hij er klaar voor was. Ik redelijk, al vond ik het best spannend. Ik glimlachte bij zijn antwoord. Hij was echt de beste vriend ooit. Bij de kluisjes hield ik halt en aaide even door zijn haren. "Zal ik doen, Nialler." Ik keek hem recht in zijn ogen en knikte bij zijn vraag. "Zeker. Met jou kan ik alles aan." Ik voelde zijn armen om mijn lichaam slaan en glimlachte. Hoe fout dit ook kon gaan, ik durfte het met hem aan. We waren zo close, dat we dit ook wel aankonden. Ik liet mijn ogen over zijn gezicht gaan en liet ze bij zijn lippen hangen. Ik beet zacht op mijn onderlip en zette mijn handen naast zijn hoofd. Het was nu zeker niet intimiderend bedoelt, dus ik deed het ook zachtjes. "Op hoop van zege." zei ik met een klein glimlachje voor ik mijn lippen op die van hem drukte. Mijn ogen waren gesloten terwijl onze lippen samen smolten. Zijn lippen waren zacht en zoet. Perfect. Ik drukte hem iets verder tegen de kluisjes. Mijn ene hand gleed achter zijn hoofd om het niet tegen de kluisjes te laten klappen en met mijn andere hand gleed ik achter zijn rug langs naar zijn onderrug waar ik zijn shirt vast greep. Hij zoende echt prima. Dat ik dat ooit nog eens van mijn beste vriend zou uitvinden. Inmiddels hoorde ik op de achtergrond veel gepraat, gemompel en gejoel. Ook zag ik flitsen van foto's achter mijn oogleden, maar het kon me echt niet schelen. Dit was de bedoeling en het voelde niet eens zo slecht.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

'Ik vind het ook heel gezellig om met jullie opgescheept te zitten, dus let maar op dat ik het niet nog gezelliger ga vinden,' zei Louis rustig terwijl hij naar de meiden achter me keek. Ik snapte wel waar de meiden het over hadden, vanmorgen dacht ik namelijk nog precies hetzelfde. Ik wist dat Serena als de dood voor hem was dus ik gaf een geruststellend kneepje in haar arm, zolang ik hier bij zat werd haar niks aangedaan, daar zorgde ik wel voor. Ik mocht dan niet de sterkste zijn, maar ik kwam wel op voor mijn vrienden, tegen alle prijs. Louis stopte weer een snoepje in zijn mond, en ik wist dat hij nu elk moment kon doorslaan van de suiker. Dat had Harry me ooit verteld, dat hij niet echt bepaald goed tegen suiker kon. 'Ik ben blij om te zien dat je me een kans geeft, want blijkbaar krijg je die niet altijd. Ik heb er dan ook vertrouwen in dat het zo goed gaat komen, want er valt altijd wel wat te doen en te verzinnen, maar tot die tijd eerste nog Biologie voor jou en een preek voor mij,' ik grinnikte even.
'Succes en ik hoop dat je het overleeft.' Ik zucht even en kijk naar de klok om te zien dat het uur bijna over is, daarna kijk ik Louis weer aan.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Soms vroeg ik me echt af waarom ik iemand als Liam verdiende als mijn beste vriend. Toch zou ik niet meer zonder hem kunnen en wilde ik ook geen antwoord op de vraag hebben, want ik vond het prima zoals het was. We konden alles doen of zeggen en de ander verklaarde je nog niet voor gek, want die deed net zo vrolijk mee. Kijk maar naar wat nu het plan was, al moet ik zeggen dat ik het alleen durfde en deed, omdat het met Liam was en ik wist hoe hij was. We waren gewoon goed op elkaar ingespeeld en dat scheelde al heel veel. De kluisjes waren al snel in ons zicht waardoor ons plan in werking gezet kon worden, hopende dat het echt zou werken. Er speelde dan ook nog altijd een ietwat zenuwachtige glimlach rond mijn lippen, maar ondanks dat stond ik er wel volledig achter en wist ik dat ik geen spijt zou krijgen. 'Goed, want je zult we moeten,' zei ik terwijl mijn mondhoeken nog ietwat verder omhoog krulde bij zijn woorden. 'Net als altijd en andersom.' Misschien was dat laatste wel het gene wat ervoor zorgde dat de plannen toch wat beter afliepen. We hadden het vertrouwen in elkaar en maakte ons eerder zorgen over de andere dan onszelf. Ik zette mijn tanden in mijn onderlip terwijl mijn ogen het gezicht van de jongen tegenover me scande. Normaal zou iemand er bang van woorden, net als het feit dat hij zijn handen naast mijn hoofd plaatste, maar ik bleef staan zoals ik stond. Ik was al heel lang niet voor bang voor de jongen, dat was alleen het geval van de eerste paar dagen, maar toen was ik bang voor alles en iedereen. Met een kleine glimlach knikte ik bij zijn woorden waarna ik zijn lippen op de mijne voelde. Mijn ogen gesloten terwijl ik de jongen langzaam wat dichter naar me toetrok. Je zou normaal zeggen dat het ongemakkelijk zou worden, omdat het gespeeld was en je tegenover je beste vriend stond, waardoor het ook minder overtuigend werd. Maar ik kon niet zeggen dat -dat het geval was, want dan waren we toch echt weer bij het liegen beland. Het duurde niet lang voor het geroezemoes om ons heen losbarstte, maar dat verdween al heel snel weer op de achtergrond, want op dit moment was het de jongen voor me en niets anders.

Louis Tomlinson
Ik vroeg me af of dit ooit nog eens goed uit kon pakken, want de helft mocht me al niet terwijl ik nog rustig op mijn stoel snoep zat te eten. Niet dat het me uitmaakte, want het gaf me ergens wel weer het vertrouwde gevoel terug, had het niets anders verwacht en het ging allemaal niet ons hen, maar om nu te zeggen dat het meewerkte. Nee, dat kon ik niet, want dat was ook niet zo. Zeker niet omdat ik al zo'n kort lontje kon hebben, dus echt op moest gaan passen voor het straks wel verpest was.
'Succes en ik hoop dat je het overleeft.' verliet de mond van Marcel waardoor mijn grijns alleen maar breder werd. 'Dankjewel, maar maak je geen zorgen om mij, want ik ben niets anders gewend,'
Ik volgde zijn blik naar de klok, die me duidelijk moest maken dat ik vaart moest gaan. Ik pakte dan ook mijn tas terwijl ik een blik in de richting van de gang wierp, waar ik verbaasd bleef kijken naar de groep mensen, die zich daar langzaam maar zeker vormde.
'Marcel? Ligt het aan mij of denkt je hetzelfde?' verliet mijn mond zacht.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Het was maar goed dat we elkaar zo blindelings vertrouwden. Anders zou dit echt nooit werken. Ik kon me nog de eerste paar dagen herrinderen dat dit jochie hier met zijn toen nog bruine haartjes zo bang was dat hij amper de les in durfte en ik hem moest zweren hem te beschermen en zelf niet te slaan voor ik hem zonder gillen mee kon slepen. Zo was onze vriendschap begonnen. Hij hielp mij met mijn korte lontje en het onderdrukken van mijn duivelse kant en ik hielp hem met zijn angst. Het werkte gewoon goed voor ons. Zelfs nu ik zo over hem gebogen stond als een leeuw over een klein hertje bleef hij wat schaapachtig lachen. Ik zei nog een paar korte woorden voor ik mijn lippen zacht op die vqn hem drukte. Onze lippen leken eigenlijk perfect te passen en ze versmolten dan ook direct. Mijn ene hand vond zijn weg naar het haar op Niall's achterhoofd en de ander naar zijn onderrug waar ik zijn shirt stevig vast greep, waardoor het ook wat omhoog kwam. Echt toneelspel was dit eigenlijk niet meer. Tja, of er echte romantische geboelens tussen ons waren was de vraag, maar ik hoefde niet te spelen of te liegen om helemaal op te kunnen gaan in de kus. Ik drukte me wat dichter tegen de blonde jongen aan en duwde hem zo ook wat dichter tegen onze kluisjes. Het joelen op de achtergrond negeerde ik volledig. Het ging nu om hem en mij, onze geloofwaardigheid en het feit dat Niall echt goed kon zoenen. Eigenlijk hoopte ik niet dat we nu onderbroken zouden worden, maar vroeg of laat zou dat wel. Er was toch een grote groep hier en het was bij onze kluisjes, wat vaak problemen betekende. Dat was het nu alleen echt niet. We hoefden geen problemen. Om nog wat dichter tegen hem aan te kunnen staan zette ik voorzichtig en bijna instinctief mijn ene been tussen die van hem in. Precies op dat moment trilde mijn mobiel, zodat hij het ook gevoelt moest hebben. Toch ging ik gewoon verder met waarmee ik bezig was. Over 5 minuten was dat smsje er ook nog wel, maar dan zou dit moment waarschijnlijk voorbij zijn.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

'Dankjewel, maar maak je geen zorgen om mij, want ik ben niets anders gewend,' grijnst hij breed om daarna mijn blik te volgen en zich te realiseren dat hij zich nu echt moest gaan melden.
'Dat weet ik wel, maar alsnog,' grijns ik terug. Hij pakt zijn tas en gooit een blik in de richting van de gang en keek even verbaasd. 'Marcel? Ligt het aan mij of denkt je hetzelfde?' zei hij zacht. Fronsend stond ik op en keek in de richting waarin hij net keek. Omdat ik langer was kon ik over de groep mensen die zich aan het vormen was heen kijken. En wat ik zag was het vreemdste dat ik ooit had gezien, en het laatste dat ik verwachtte. Niall en Liam zoenend. Sinds wanneer hadden die twee wat?
'Ik neem aan dat dit nog niet zo was?' vroeg ik twijfelend, aangezien hij zo verbaasd klonk.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlison
'Dat weet ik wel, maar alsnog,' grijnsde de jongen terug waardoor ik even lachend mijn hoofd schudde. Marcel viel echt wel mee en het viel dan ook heel erg mee om aardig tegen hem te doen. Je merkte wel de verschillen als je met hem omging of met Harry, maar je herkende ook de gelijkenissen. Dat laatste had ik ergens wel verwacht, maar alsnog was het verrassend.
Fronsend stond hij op bij en keek in de richting waarin ik net keek. Omdat ik langer was dan mij kon hij over de groep mensen die zich aan het vormen was heen kijken. En zag hij blijkbaar wel war er aan de hand was terwijl ik tegen een paar ruggen aankeek.
'Ik neem aan dat dit nog niet zo was?' vroeg hij twijfelend waardoor ik verbaasder en nieuwsgieriger werd.
Ik wilde vragen hoe of wat, maar besloot de jongen uiteindelijk bij zijn arm te pakken en mee te trekken die richting op. Ik wist dat ik het anders misschien niet zou geloven en het alsnog met eigen ogen wilde zien, om hem uiteindelijk zijn gelijk te geven.
'Aan de kant,' schreeuwde ik toen we de groep hadden bereikt en ik duwde de mensen opzij, om zo langzaam, maar zeker, vooraan te staan. Ik merkte sommige verbaasde blikken doordat ik de arm van Marcel nog steeds vast had, maar dat kon me niet schelen, want daar zouden ze maar aan moeten wennen, maar de aandacht ging ook vooral naar het gene voor ons waardoor mijn mond ook open was gevallen. 'Nee, die was niet zo,' antwoordde ik uiteindelijk toen ik mijn woorden had teruggevonden, maar nog steeds verbaasd naar de twee jongens voor me keek.

( Niall komt na het eten ;p)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Rainie Maylena Naerville.

"Dat is aardig," mompelde Serena. Tsja. Al was het nu ook wel awkward, wat moesten we nou tegen elkaar zeggen? We kende elkaar niet eens. Natuurlijk had Louis mijn opmerking gehoord, ik had niet anders verwacht, het was eigenlijk ook wel een heel klein beetje de bedoeling geweest dat hij het zou horen. Een spottend lachje verliet mijn mond bij zijn woorden. Natuurlijk meende hij deze niet en was het super sarcastisch, maar alsnog. Ik kon die jongen zo niet uitstaan en het liefste gaf ik hem zo een klap in zijn gezicht, maar dan kreeg ik natuurlijk de rest van zijn groepje achter me aan en daar had ik dan niet bepaald veel zin in. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe zich er aan het einde van de gang een groep vormde, Marcel was de eerste die ging staan en er met gemak overheen kon kijken. Een grinnik verliet mijn mond toen ik zag dat Louis er niet overheen kon kijken, zo moeilijk als dat hij deed om er helemaal naar voren te gaan, had ik er geen zin in. Ik ging staan en zette daarna mijn beide voeten op de stoel, om vervolgens zo over de groep te kijken. En daar stonden Liam en Niall. Zoenend. Nah, altijd nog beter dan dat ze onschuldige meisjes pakte. Stelletje sukkels. Ik sprong weer van de stoel af en ging toen weer terug zitten. "Niets bijzonders," mompelde ik naar de twee meiden.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Niall Horan
Ik had nooit spijt gehad van het feit dat ik Liam in vertrouwen had genomen op de eerste dag. Hij had echt mijn ogen geopend, maar stiekem had hij ook wel wat van het duivelse gedrag in me losgemaakt. Niet dat ik ermee kon zitten, want ik vond het eigenlijk wel geslaagd, net als de plannen die soms wel eens verkeerd liepen. We brachten zowel het beste als het slechtste in elkaar naar boven, alhoewel het laatste ook voor ons een voordeel was. En het werkte en daar draaide het om. Daarom bleef ik ook schaapachtig glimlach terwijl een normaal iemand allang geprobeerd had om te vluchten, of dat ik na zijn woorden zijn lippen op de mijne voelde. Onze lippen die dan ook gelijk versmolten. Zelfs dit voelde vertrouwd, wat er misschien ook nog voor zorgde dat dit makkelijker en beter liep dan verwacht, maar ook dat de zenuwen gelijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Alsof het allemaal een doodnormale zaak was en het echt de werkelijkheid was. Mijn armen sloeg ik strakker om hem heen met elk stukje dat hij dichter tegen me aankwam staan. De groep werd steeds groter en groter voor mijn gevoel, iets wat me verbaasde, want zo bijzonder was dit niet, toch? Al was het wel mooi meegenomen, ook al wist morgen toch de hele school het wel. Toen zelfs de stem van Louis tot me doordrong, ergens ver op de achtergrond, wist ik dat het ons gelukt was, maar dit kon je ook niet zien als toneel, want zelfs ik zou het zo niet zien. Dat we heel misschien straks nog uitleg moesten gaan geven ook, al viel hier weinig over uit te leggen. Misschien waren Liam zijn plannen, de plannen die het beste uitpakte. Mijn handen glijden naar zijn borstkas en liet deze daar rusten terwijl ik merkte dat Liam nog dichter tegen me aankwam staan en niet veel later zijn telefoon afging. Al was dat niet de reden om dit schouwspel stop te zetten. Na nog een heel klein kusje op zijn lippen gedrukt te hebben, keek ik de jongen weer met twinkelde oogjes aan. 'Schat, we trekken publiek,' mompelde ik zachtjes waarna ik op mijn tenen ging staan. 'Al is het mooi meegenomen, want dan hoef ik de mensen niet duidelijk te maken dat je de mijne bent,' fluisterde ik zachtjes in zijn oor, maar wist dat de voorste mensen het wel gehoord moest hebben, want deze stonden gewoon niet normaal dicht bij ons, al was zelfs dat mooi meegenomen, want ik kon met zekerheid zeggen dat dit het gesprek zou worden van de dag. Daarvoor zouden wij niets meer moeten doen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Al dat gezeik altijd als het om Gwen en Zayn ging. Ik was er echt wel klaar mee. Het was dan ook maar beter dat Zaria haar broer weer meenam. ik slaakte een zucht en liep me iets onderuit zakken. Gwen legde haar hoofd op mijn schouders en verveeld tuiten ik mijn lippen iets. 'Jij kan tegen niets wat Zyan doet.' Mompelde ik. Net als andersom. Die twee mochten elkaar niet, maar ik was het zat, dat er elke keer zo gebitcht moet worden. En dat maakte dat ik me alleen maar dat ik me aan ze ging irriteren.
Volgens mij was dit echt mijn dag niet. 'Ik ga bij Louis kijken, kom.' Ik wilde gewoon weten hoe het gegaan was. Of nog ging. Daarbij, was Louis nog altijd de gene die me het snelst kon opvrolijken.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel Styles

Hij sleurde me ruw aan mijn arm mee, richting de grote groep rond Liam en Niall. 'Aan de kant,' schreeuwde hij toen we de groep bereikte, hij duwde een aantal mensen aan de kant en sleurde ons er doorheen. Mensen keken nogal raar omdat Louis met míj liep, maar dat was logisch, ik zou net zo verbaasd zijn. Toen we eindelijk, na veel geduw en getrek, de groep door waren stond Louis met open mond te kijken naar het tafereel dat zich voor onze neuzen afspeelde. Ik vond het nog iets vreemder van dichtbij, alsof dit een of andere vreemde parallelle wereld was. 'Nee, dit was niet zo,' zei hij na een aantal seconden, die eeuwen leken te duren. Ik trok me voorzichtig los uit zijn greep, wat nogal lastig ging, omdat hij me écht stevig vast had. Waarschijnlijk van de schrik, want hij keek nogal geschokt. Ik voelde me nogal ongemakkelijk hier, met allemaal mensen die naar me staarden en de twee zoenende jongens voor mij, dus ik greep naar Louis' hand. Wacht. Wat deed ik?

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne
Toen ik Niall's grip ook voelde verstraken wist ik zeker dat het goed was. Het feit dat de groep om ons heen steeds groter werd was ook erg mooi. Zo zou het nieuws nog sneller gaan. Al snapte ik niet waar al het gejoel voor nodig was. Hadden ze nog nooit twee mensen zien zoenen ofzo? Bij harry en Gwen die elkaar aan het aflebberen waren in de kantine gebeurde dit nooit. Misschien wel omdat het Harry en Gwen waren en wij toch een stuk minder eng waren, zolang we bezig waren met andere dingen dan duivelse plannen uitvoeren. Dat was wel iets. Naast elkaar helpen en het goede in elkaar naar boven te brengen, hadden we er ook voor gezorgd dat onze duivelse kanten elkaar versterkten en we samen nog verschrikkelijkere dingen konden uithalen dan de rest. Mensen verwachtten het alleen niet van ons en wij waren toch minder eng dat Zayn, Louis of Harry, die toch wel intimiderender overkwamen dan wij. Opeens hoorde ik Louis zijn stem op de achtergrond. Fijn, dan hoefde we het ook niet aan hen uit te leggen, al was er weinig wat hieraan uit te leggen viel. We stonden midden in de school te zoenen, wat wilde je nog meer? Ik voelde zijn handen nu naar mijn borst gaan en schoof zo tegen hem aan dat mijn been tussen die van hem stond en we nog wat dichter bij elkaar waren. Mijn mobiel trilde, maar net als Louis was dat geen reden om te stoppen. Pas toen Niall de kus afsloot met een klein kusje op mijn lippen glimlachte ik naar hem en gaf hem een speelse knipoog. Ik zag de twinkeltjes in zijn blauwe ogen. Waarschijnlijk waren in mijn ogen dezelfde twinkeltjes te vinden. Ik liet mijn handen langs zijn lijf omlaag glijden tot ze weer op zijn onderrug lagen. "Prima toch." zei ik terug met een stralende glimlach op mijn gezicht. Een heel groot voordeel aan het zoenen met een jongen was wel dat er neit overal die vieze plakkerige lipstick of lipgloss kwam te zitten. Ik tilde hem een beetje op toen hij op zijn tenen ging staan. Ondanks dat ik niet wist of die woorden gespeelt waren of niet, ik kreeg er toch een blos van op mijn wangen. "en jij van mij" zei ik zacht terug voor ik nog een kusje op zijn wang drukte en hem weer neer zette. Mijn ene arm liet ik om zijn middel liggen toen ik me naar alle mensen om ons heen richtte. "Wat kijken jullie nou? Baby Jesus is hier niet net geboren of zoiets. Hebben jullie soms nog nooit twee mensen zien zoenen?" Het kwam er vrij bot uit, waardoor de meesten snel weg waren. "Hey Lou... Marcel" mijn ogen gleden naar Louis die Marcel zijn arm vast had. "moet jij soms ook wat opbiegten? ik denk dat nu de juiste tijd is." zei ik luchtig terwijl ik weer naar Louis keek. Van ons had je het kunnen verwachten, maar als Lou straks echt met Marcel zou staan bekken. Nee, dat zag ik nog niet gebeuren. Vooral omdat Harry dan vrij onvoorspelbaar zou reageren volgens mij.

Gwen Lily Cooper
Ik luisterde naar Harry. hij was het duidelijk echt goed zat dat gekat van Zayn en mij. "Ik zal me proberen te beheersen voortaan. Voor jou." Ik drukte zacht nog een kusje op zijn kaak. Ik wilde het echt wel proberen, alleen wij waren nou eenmaal twee mensen die elkaar neit echt mochten met een heel erg kort lontje. Dat liep dus best vaak mis. Bij zijn woorden liet ik me van de tafel op de grond glijden, wat een zacht geklik van mijn hakken op de vloer veroorzaakte. "Is goed. Maar krijg ik eerst nog een echt kusje?" Ik keek hem met grote smekende ogen aan. Dit was vast het verkeerde moment hiervoor, maar ik had hem sinds gister in de lunchpauze neit meer gezien en ik had het contact erg gemist. Het was misschien voor anderen onbegrijpelijk dat ik vooral hunkerde naar fysieke liefde, maar daar stond onze relatie nou eenmaal op en zeker nu hoefde ik dat echt niet anders te hebben.

Bowties were never Cooler