Changes || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 15:17 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
'Maak je geen zorgen, schat,' rolde over mijn lippen, om Liam met een geruststellende glimlach aan te kijken. Ik wist dat de jongen zich nu alweer zorgen begon te maken, want dat zag je ook aan zijn stemming die gelijk oversloeg. Dat ik me zorgen maakte, vond ik logisch, maar Liam mocht dan van mij niet. Niemand moest zich zorgen maken, om wat er zou gebeuren. We gooide allebei de tassen op de achterbank, om in te stappen. 'We houden elkaar op het rechte pad.' Het was waar, want het mocht dan allebei wel op een andere manier zijn, maar uiteindelijk kwam het toch op hetzelfde neer. We zorgde dat de andere niet te ver kon gaan in zijn doen en laten en het verliep nog altijd prima, ook al haalde we op sommige moment het slechtste in elkaar naar boven. Ik grinnikte zachtjes bij het kusje achter mijn oor, maar dat was daarna ook al snel weer te zoeken. Ik verzon wat ik nodig had en op dit moment was ik net blij dat ik niet al te ver woonde, want Liam zijn stem haalde me al snel uit mijn gedachten. 'Zoals altijd en stiekem ook je taak is,' grinnikte ik als een boer met kiespijn, om na het kusje, te slikken, knikken en uit te stappen. Ik deed de deur dicht, om mijn sleutels uit mijn zak te halen en naar de voordeur te lopen en de sleutels in het slot te steken. Het verbaasde me dat deze niet op slot zat, want dat zat het altijd, maar het feit dat er geen licht brandde, stelde me wel gerust. Na een laatste blik op Liam stapte ik naar binnen, om direct de trap op te stormen naar mijn kamer. Tenminste wat je mijn kamer kon noemen, want het was eerder een kippenhok, maar wel het gezelligste plekje in het huis. Daar hing een hele andere sfeer dan het kille wat door het hele huis hing. Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik een tas onder mijn bed vandaan griste samen met mijn gitaar. Deze op mijn bed gegooid, keek ik de kamer rond, om de kast open te trekken en alles van belang zonder om kijken in de tas te smijten. Deze eenmaal leeg, want er lag niet heel veel in, gooide ik mijn beer er nog bij, om naar de badkamer toe te lopen. Ondanks er niemand was, had ik nog altijd trillende handen en wilde ik het liefst zo snel mogelijk hier weg, maar ondertussen moest ik wel kijken of ik alles had.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Hij glimlachte breed, dat had ik natuurlijk wel vaker gezien, maar zó breed had ik het nog nooit gezien. 'Ik heb ook niet gezegd dat ik er niet blij mee ben, want dat ben ik wel en sommige dingen moet je ook niet snappen,' zei hij net voor we overgingen op zijn ontzettende onvoorspelbaarheid. Opeens dacht ik eraan hoe bezorgd Serena wel niet moest zijn. Ik viste mijn mobiel uit mijn zak om haar een berichtje te sturen.
Maak je geen zorgen, het is goed. Als je belt zal ik alles uitleggen, oké? Ik drukte op verzenden en stopte hem terug in mijn zak om daarna Louis weer aan te kijken. 'Als dat er nog eens bijkwam, dan hadden we een probleem, maar hadden we ook nooit zo gelopen,' hij drukte een kus op mijn wang en trok me de hoek om. 'Marcel, je moet dat echt doen hoor, want anders gaat het niet goed komen. Daarbij wil ik weten wat er in je hoofd omgaat en of je dit wel allemaal wilt,' zegt hij dan, mijn gedachtes raden.
'Ik beloof het, oké? Echt waar.' zei ik, nu het wel menend. En ik had ook niet echt zin deze discussie voort te zetten dus dit was een mooie manier om het af te kappen.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne
Ik glimlachte schammel bij zijn woorden en drukte nog een kusje op zijn wang voor geluk. Ik vond het echt niet leuk om hem alleen naar binnen te laten gaan, maar nu het veilig leek kon ik hier beter met een draaiende motor blijven staan en hem waarschuwen als zijn vader eraan kwam. Ik tikte ongeduldig en nerveus met mijn vingers op het stuur terwijl ik hem nakeek en daarna de straat door en in mijn spiegels bleef kijken voor auto's. het leek wel uren te duren en ik werd alleen maar zenuwachtiger. Plots zag ik een auto de straat in rijden en volgens mij was het die van Niall's vader. Snel toeterde ik 3 keer om Niall te laten weten dat hij nu via de achterdeur moest wegwezen. Ik wilde echt niet dat we zo eerst via het ziekenhuis moesten. Daarbij wilde ik Niall ook echt niet zien huilen. Ik zag zijn vader mij via zijn voorruit giftig aankijken. Hij parkeerde voor de garage en stapte uit om naar mij toe te lopen. Ik toeterde nog 3 keer en zonk toen wat verder terug in mijn autostoel. ik was echt doodsbang voor Niall's vader. Plots trok hij de autodeur open en sleurde me aan mijn bloes naar buiten. "Jij verduvelde belhamel. Wat kom je hier nu weer doen? Wil een fag als jij mijn zoon meenemen om bij jou thuis te nemen? Ik dacht het niet. Mijn zoon is niet gay en ik laat je hem niet in een vieze homo veranderen zoals jij." Hij drukte me inmiddels tegen mijn nek tegen het autodak en spuugde in mijn gezicht. Ik durfde niets terug te doen of terug te zeggen, toch keek ik hem recht in zijn ogen aan. Hij drukte nog wat harder op mijn keel. "Dus poten af van mijn zoon." "Alsof u zelf van hem afblijft. ik heb de wonden en littekens wel gezien." Direct kreeg ik een hard knieetje tussen mijn benen, waardoor ik piepte en in elkaar kromp. "Hij is mijn zoon. Jij houd je poten van hem af, fag." zei hij voor hij mijn keel losliet en me op de grond liet glijden. Ik voelde hem nog eens in mijn nek spugen voor hij wegliep om zijn auto op slot te doen en naar binnen te gaan. Hopelijk was Niall weg en zo slim om te wachten tot zijn vader binnen was om hierheen te komen. Ondertussen sleepte ik mezelf met moeite de auto in. Mijn keel deed pijn en ik had het gevoel dat ik de komende tijd een octaaf of 3 hoger zou praten.

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Mijn vingertoppen gleden over Liam zijn wang en glimlachte wat zenuwachtig. 'Het komt goed en dat zijn we de eerst komende tijd hier weg,' mompelde ik zachtjes, om daarna uit te stappen en het huis naar binnen te verdwijnen, om daar ook gelijk naar boven toe te lopen. Beneden mocht er nooit wat van mij liggen, want dan werd het in de prullenbak gedumpt, dus daar hoefde ik ook niet te zoeken. Eenmaal boven gooide ik dan ook alles in een tas, om me naar de badkamer te begeven en mijn vingers daar langs de planken te laten glijden en alles in een tas te dumpen. Alleen belandde de helft op de grond toen ik iemand hoorde toeteren. Liam, dat kon niet anders. Het kon dus ook niet anders dan dat mijn vader, of moeder zich weer op het terrein had laten zien. Ik begon als een wervelwind alles sneller in mijn tas te gooien, om het licht uit te doen en van mijn kamer mijn gitaar te pakken en de trappen af te rennen. Heel snel wierp ik een blik naar de deur, die gelukkig nog dichtzat en begaf me toen naar de tuindeuren. Ik wilde mijn sleutels uit mijn zak halen toen ik tot de conclusie kwam dat deze daar niet inzaten. Ik keek angstig naar achteren, om toen als een gek aan de deur te rammelen, die zoals verwacht op slot zat. Ik ging op mijn tenen staan, om met mijn vingertoppen de reservesleutel van de reling af te vissen, maar ook deze was verdwenen. Had die man verwacht dat ik het op een vluchten zou zetten? Ik moest één keer diep adem halen, om mezelf te herpakken en niet in paniek te raken. Toen pakte ik mijn spullen van de grond, om weer naar boven toe te vluchten naar mijn kamer. Dan maar een plan B, ook al ging dat niet altijd zonder gevaar. Ik hing mijn gitaar op mijn rug, om mijn tas weer op het bed te dumpen, mijn sleutels van het bed erbij te gooien en mijn gordijnen open te schuiven. Mijn hand greep al naar de vergrendeling toen ik zag wat zich buiten afspeelde. Mijn ogen werden groot, waterig, en ik zweerde dat die man nu echt te ver ging en ik hem echt zelf nog eens iets aan ging doen. Het duurde niet lang voor mijn vader zich naar binnen begaf, mijn naam schreeuwende, waardoor ik weer in actie kwam door mijn raam opendeed en mijn tas van het bed pakte, om deze op het schuine dak te gooien, om er vervolgens zelf achteraan te klimmen. Eenmaal daarop gooide ik mijn tas weer door in de struiken, om mezelf ook langzaam via de regenpijp naar beneden te begeven, mijn spullen weer te pakken en het op een rennen te zetten. Zeker omdat ik net alweer de voetstappen op de trap had gehoord, dus het niet lang kon duren voor hij in mijn kamer was. Snel gooide ik mijn spullen op de achterbank van de auto, om mijn gitaar ook af te doen en deze ook erbij te gooien, mijn excuus al makende bij Liam. 'Ik had je nooit hierheen mee moeten nemen,' mompelde ik erachteraan, om daarna mijn naam weer te horen vallen. Deze keer akelig dichtbij wat bekende dat we waren betrapt. Ik stapte zo snel mogelijk in en keek naar de man die woedend naar buiten kwam. Waarom moest hij uitgerekend vandaag zo vroeg zijn? Had hij al een idee of zo? 'Liam,' piepte ik zachtjes, als teken dat het nu aan hem was om vaart te maken, als we hier levend weg wilde.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Ik liet Marcel maar even zijn, denk ik, berichtje versturen, om rustig de straat door te lopen, om aan het einde weer rechts af te slaan waardoor het huis alweer bijna inzicht kwam. Iets waar ik ook best wel blij om was, want ik had echt geen zin meer, om rond te dwalen, ook al was het met deze jongen beter dan alleen.
Ik bedacht me ondertussen of mijn zusjes al thuis waren of ik alleen was vandaag tot het eind van de middag. Na een paar minuten kwam ik tot de conclusie dat het -het laatste moest zijn, aangezien ze vorige week vroeg waren, dus we ook niet lastig gevallen zouden worden door de kleine druktemakers. Iedereen had wat over mij te zeggen, maar ik was echt nog rustig in tegenstelling tot hen. Zeker met vrienden van mij over de vloer. De vier waren namelijk dol op onder andere Harry, dus mijn vermoeden zei dat ze ook dol zouden zijn op deze jongen.
'Ik beloof het, oké? Echt waar.' zei hij, nu wel menend waardoor ik met een tevreden glimlach knikte. 'Dan is het goed. En nu door naar wat anders,' zei ik, om een bedenkelijke blik op te zetten, denkende over een andere onderwerp. 'Hmmm, chocolade of aardbei?' vroeg ik toen met glimmende oogjes. Ik had wel idee over hoe of wat zo meteen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik had mezelf net relatief goed achter het stuur gehesen toen ik gegil van binnen hoorde. Hopelijk was Niall het huis uit. Ik haalde uit het dashboardkastje een tissue en probeerde zo goed mogelijk het spuug van zijn vader van mijn gezicht en uit mijn nek te poetsen. Ik schrok me dood toen Niall de deur openslingerde en zijn tas achterin gooide. Het koste me even tijd om te ontvriezen en de tissue los te laten en het stuur vast te pakken. Niall bleef excusus maken en ik wilde het wegwuiven, maar het gegil van zijn vader duurde voort. Niall piepte even mijn naam, want ik was weer bevroren van angst. Snel draaide ik de sleutel om en reed weg richting mijn huis. Zijn vader gilde ons nog na dat Niall nooit meer terug hoefde te komen en hij hem nooit meer hoefde te zien. Mijn lichaam trilde nog hevig na onder het rijden. "Het is niet jou schuld." piepte ik zacht mijn ogen. Zijn vader was echt niet zachtzinnig geweest. Het was duidelijk dat mijn stem niet normaal was. Zijn vader was echt de grootste klootzat die er was. "Ik heb het voor jou gedaan. Het maakt echt niet uit. Anders was jij veel erger te grazen genomen." piepte ik voor ik de auto bij een parkje een aantal straten verderop stil zette. Ik kon zo trillend echt niet rijden. "Kan jij rijden?" piepte ik zacht. Thuis zou ik ijs op mijn zaakje leggen in de hoop dat de pijn en de hoge stem weg zouden trekken. Ik hoopte dat Niall kon en wilde rijden, want ik wist echt niet of ik ons zo trillend veilig bij mijn huis kon krijgen, wat nog een flink end richting de buitenwijken was. Ik probeerde mezelf kalm te krijgen, maar die aanvaring met Niall's vader had me echt niet koud gelaten. Nu hopen dat mijn moeder niet thuis was, want ik wilde niet dat ze naar hem toe zou gaan om hem op zijn plek te zetten, want ik wilde echt neit dat ze dat deed. Daar was mijn moeder me veels te belangrijk voor, net als mijn vader. Ik zakte naar voren met mijn hoofd op het stuur en probeerde mijn tranen in te houden. Dit was huilen van fysieke pijn, al zou mentaal er ook wel bij zitten en anders kwam dat vanavond wel.

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 22:44 ]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Liam schrok zich duidelijk dood toen ik de deur opende en mijn spullen op de achterbank gooide. Niet vreemd door wat ik had meegekregen vanuit mijn kamer en juist daarvoor bleef een herhalend excuus over mijn lippen rollen. Hoe kon ik zo stom zijn om te denken dat het goed zou gaan? Om de jongen mee te nemen? Het allerliefste wilde ik de jongen nu dan ook in mijn armen sluiten, zeggen dat het wel goed kwam en we veilig waren, maar dan moesten we wel eerst in veiligheid zien te komen. Het duurde niet lang voor de vaart er dan ook inkwam en het geschreeuw van mijn vader achter ons lag. Toch moest ik slikken bij zijn woorden en mijn tranen bedwingen, want deze kwamen ondanks alles hard aan. Het bleef mijn vader, een deel van mij, hoe erg ik hem ook haatte. Niet dat ik me daar nu druk om maakte, want dat deed ik eerder om de trillende Liam naast me. Ik legde mijn hand op zijn been neer, om mijn mond open te trekken. 'Dat is het wel. Het is allemaal mijn schuld.' mompelde ik zachtjes, want zonder mij had hij nu geen pijn gehad. Dan was dit allemaal niet gebeurd en dit ging ik mezelf dan ook nog heel lang kwalijk nemen. Ik keek weer naar de jongen toen hij de auto tot stilstand zette en knikte langzaam bij zijn woorden. 'Altijd,' zei ik, om daarna uit te stappen en zijn kant op te lopen. Op dit moment leek ik wel het tegenovergestelde van hem, maar ik was het allemaal wel gewend en bij Liam lag het nu nog wat anders. Ik deed de deur aan zijn kant open, om toch eerst voorzichtig, op het kleine stukje wat over was van de stoel, plaats te nemen en mijn armen stevig om hem heen te slaan. Die jongen moest eerst kalmeren en verdiende eerst een knuffel en gezien we hier nu wel veilig waren. 'Je bent een schat, Liam. Echt waar,' murmelde ik zacht, om een net zo zacht kusje op zijn wang te plaatsen. 'Je weet echt niet wat dit allemaal voor me betekent, maar ondertussen ook heel veel spijt heb dat ik je hierin meesleur,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik zuchtte bij zijn woorden en schudde lichtelijk mijn hoofd. het was echt niet zijn schuld dat zijn vader zo'n intollerante agressieve klootzak was. ik wilde ook niet dat hij zich hier schuldig over ging voelen. ik had dit voor hem gedaan, wist de risico's en had die al lang aanvaard. Ik zette de auto bij een parkje een aantal straten verderop stil. Zacht en met een piepstem vroeg ik hem of hij kon rijden. Ik trilde zo dat ik ons echt niet veilig bij mij thuis kon krijgen. Ik was blij dat hij ja zei, maar toch zakte ik voorover met mijn hoofd op het stuur en mijn schouders begonnen te schokken. De woorden hadden heel veel mpijn gedaan, maar nu was het vooral de fysieke pijn die de overhand had. Toen ik de blonde Ier naast me voelde kroop ik direct dicht tegen hem aan en verborg mijn gezicht in zijn shirt, waar nu de tranen over liepen. Mijn handen grepen zich stevig vast aan zijn shirt. Aan de ene kant snapte ik niet hoe hij zo kalm kon blijven, maar aan de andere kant was het heel erg triest maar logisch omdat hij dit duidelijk al zo vaak had meegemaakt, al zouden die laatste woorden van zijn vader hem vast ook neit in de koude kleren gaan zitten. Ik glimlachte heel zwakjes bij het kusje op mijn wang. Bij zijn woorden keek ik met waterige oogjes op. "Ik heb er zelf voor gekozen om mee te gaan. Zo vaak is het al goed gegaan en ik wist dat het eens mis moest gaan. Dat was vandaag. Je hoeft je er echt niet schuldig over te voelen. Ik heb in el geval niets gebroken. Daarbij is het mijn schuld dat je nu nooit meer naar huis kan als je vader er is." Daar voeld eik me dan weer erg schuldig over. Ook betekende het dat we in elk geval een keer onder school terug moesten, het liefst zo snel mogelijk, om zijn laatste spulletjes uit het huis weg te halen. Ik liet langzaam zijn shirt los en drukte nog een kus op zijn voorhoofd. "Kom, dan gaan we naar huis." zei ik met een nogsteeds duidelijk verhoogde stem, door het schorre van het snikken heen. Met wat moeite en veel tegenzin kroop ik over de handrem en versnellingspook heen en kwam op de bijrijdersstoel terecht. Het luefst had ik nog uren tegen hem aan willen zitten, maar daar was het hier toch te gevaatlijk voor. Dat kon ik altijd thuis nog doen, iets wat ik dan zeker ook zou doen want zijn knuffels had ik hard nodig. Op de bijrijdersstoel deed ik mijn riem om en wachtte tot Niall de auto weer zou startten, terwijl ik me tot een bolletje oprolde op de stoel.

[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 0:12 ]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Liam vond het misschien niet mijn schuld, maar zelf dacht ik er nog altijd heel anders over. Ik wist heel goed dat het een keer fout moest aflopen en ik had er gewoon niet aan moeten beginnen. Ik kon er niet tegen als de jongen pijn had en al helemaal niet als ik wist dat ik de veroorzaker daarvan was. Hij moest lachen en niet zitten trillen van onder andere de pijn. Hij zette de auto bij een parkje tot stilstand met de vraag of ik kon rijden en ik wist niet hoe snel ik naar de andere kant moest lopen. Niet omdat ik stond te springen om te rijden, maar eerder om de jongen in een knuffel te trekken, zodat hij gelijk dicht tegen me aan kon kruipen en zijn gezicht, waar de tranen over liepen, in mijn shirt te verbergen. Ik verstrakte mijn greep direct en sloot voor een seconde mijn ogen. Ik had echt veel liever dat mijn vader mij wat had aangedaan dan de jongen die zich nu dicht tegen mijn had aangenesteld en pijn had. Hij verdiende het niet en zeker niet na alles wat hij voor me had gedaan. Ik veegde zijn tranen weg toen hij met waterige oogjes opkeek, om ook nog heel zwak te glimlachen. 'Ja, maar dat is geen reden om me er niet schuldig over te laten voelen. Daarbij hoef jij je niet schuldig te voelen over dat ik daar niet meer welkom ben, want dat wil ik ook helemaal niet en dat ben ik ook nooit geweest.' Het was al sinds het begin duidelijk geweest dat niemand me moest daar en niet welkom was, maar nu de woorden over mijn vader zijn lippen waren gerold, wist ik het zeker. Ik was dan ook bij dat merendeel van mijn spullen al in mijn tas zat, dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Ik knikte langzaam bij de woorden terwijl ik wachtte tot Liam op de bijrijdersstoel zat, om vervolgens zelf ook goed te gaan zitten en de deur dicht te trekken. Hij kreeg zijn overdosis knuffels, die ik hem nu wilde geven, straks thuis wel. Voor nu hield ik het alleen nog bij een klein kusje op zijn wang. Dit deed me zoveel meer pijn dan als ik zelf de klappen had opgevangen, maar dat was logisch toch? Ik startte dan ook al snel de auto weer, om richting zijn thuis te vertrekken, want des te eerder we daar waren des te beter.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Met waterige grote bruine oogjes keek ik naar mijn beste vriend. Hij wilde niets van mijn argumenten hebben. Ik zuchtte zacht en toen hij zei dat hij daar nooit welkom was geweest. Ik zuchtte en drukte een zacht kusje op zijn voorhoofd. Ook aaide ik kort door zijn haren. "Verwijt je het nou maar niet te veel. Het gaat wel over en ik wist al dat je vader me niet mocht, al kwam dit wel hard aan." zei ik zacht. Ik drukte nog een kusje op zijn wang en liet hem toen met tegenzin los om toch maar op de bijrijdersstoel te gaan zitten. Ik glimlachte weekjes bij het kusje op mijn wang wat ik van hem kreeg en aaide nog even zacht door zijn haren terwijl hij wegreed. Dit hielp me niet alleen om tijdens mijn boze of sadistische tijden rustig te worden en te blijven, maar ook als ik verdrietig was zoals nu. Ik was gewoon echt heel erg gelukkig met deze jongen en ondanks wat zijn vader had gezegt en gedaan zou ik altijd bij hem blijven. Het had zeker pijn gedaan, niet alleen fysiek maar nu begon ook duidelijk te worden dat hij ook een aantal flinke mentale tikken had uitgedeeld. Toch zou ik het allemaal zo opnieuw ondergaan voor hem. Ik bleef zacht door zijn zachte blonde haren aaien terwijl ik keek hoe de huizen langs ons raasden. We zouden er zo wel zijn, want Niall reed harder dan ik. Hopelijk had mijn moeder thee gezet. Al snel waren we bij mijn straat en het rijtjeshuis waar ik met mijn zussen, ouders en officieus Niall woonde. Het logeerbed was gewoon standaard voor hem opgemaakt. Mijn ouders vonden het ook echt niet erg. Nu hadden ze het zelfs zelf voorgesteld omdat zij een week weggingen. Mijn zussen waren er toch al alleen in het weekend. Ik stapte wankel uit toen mijn autotje stilstond en begon langzaam de spullen van de achterbank op de bijrijdersstoel te verzamelen. Niall's gitaar liet ik met rust zodat hij die zelf kon pakken. Ik wist hoe vervelend het was als iemand aan je spullen zat. Onze schooltassen en zijn reistas pakte ik wel van de achterbank. Hopelijk had hij niet heel veel meer spulletjes, want daar was dit wagentje echt niet groot genoeg voor. Uit mijn broekzak viste ik de huissleutels en ging met mijn rugzak op mijn rug en met in elke hand een tas richting mijn huis. Binnen zouden we eindelijk thuis zijn en eindelijk rust hebben. Daar was ik wel aan toe, want er was veels te veel gebeurt vandaag.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

Terwijl ik nog bezig was met mijn berichtje sloeg hij rechtsaf, een bekend straatje in. Hier verderop was een winkel waar ik altijd boodschappen moest doen, aangezien Harry dat altijd weigerde. Ik was benieuwd hoe Gemma zou reageren als ze lucht van dit alles kreeg, waarschijnlijk zouden we allebei een tik tegen ons achterhoofd krijgen en zeggen wat voor gigantische sukkels we zijn. Om daarna mij en Harry in een knuffel te trekken. Ook wou ik wel eens haar reactie op Louis meemaken. Ik gniffelde, hij zou waarschijnlijk een hele preek krijgen over hoe hij voorzichtig met me moest zijn en dat ze hem anders wist te vinden. En het erge van het verhaal was, als ik hem ooit naar mijn huis zou brengen en ze ziet dat hij bij mij is en niet Harry, dat hij die preek nog krijgt ook. 'Dan is het goed. En nu door naar wat anders,' zei hij op het onderwerp dat ik hem wel alles moest vertellen. Hij keek even bedenkelijk. 'Hmmm, chocolade of aardbei?' vroeg hij toen, me aankijkend met glimmende ogen.
'Chocolade, altijd. Hoezo?' vroeg ik, nu nieuwsgierig. Waarschijnlijk had hij het over de bak met ijs van daarnet, maar je wist maar nooit.

Because I love him, do I need another reason?

Serena Zoë Price
'Maar genoeg over Marcel nu. Snapte je Frans een beetje? Vroeg ik Agnès en op dat moment trilde mijn mobiel in mijn broekzak. Ik fronste mijn wenkbrauwen aangezien ik nou niet geregeld een berichtje kreeg en pakte hem snel.
Marcel Styles: Maak je geen zorgen, het is goed. Als je belt zal ik alles uitleggen, oké?
Ik glimlachte om zijn berichtje aangezien hij me dus niet was vergeten en liet het berichtje aan Agnès zien.
'Wat denk je? Bellen? Maar wat als hij nu ergens mee bezig is of weet ik veel?' Dacht ik hard op. 'Maar aan de andere kant wil ik wel heel graag weten wat er aan de hand is.' Ik besloot hem er snel een berichtje over te sturen.
Bedankt voor je berichtje. Komt het uit als ik nu bel of heb je het druk?
Ondertussen verontschuldigde ik me tegenover Agnès. 'Sorry. Ik ben niet heel erg sociaal tegenover jou vandaag. Dat is normaal echt wel anders, maar ik heb gewoon even een hectische dag,' glimlachte ik.

[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 15:12 ]

:)

Niall Horan
De waterige grote bruine ogen van mijn beste vriend lieten mijn hart breken. Ik wilde niets horen over zijn argumenten, want ik bleef bij mijn punt van eerder over het feit dat het mijn schuld was. Ergens diep in mijn onderbewustzijn sprak iets me tegen, als teken dat het niet mijn schuld was, maar ik wist zelf wel beter. Het overgrote deel van mij wist wel beter. Toch kwam een klein zwak glimlachje op mijn gezicht bij zijn manier van doen. 'Misschien, maar je loopt nu wel met pijn. En juist door dat laatste hadden wij, had ik, beter moeten weten,' sprak ik hem weer tegen, maar hield het er ook bij, zodat de jongen op de bijrijdersstoel kon gaan zitten en ik langzaam naar zijn huis kon rijden. Ik was blij dat de jongen nu geen andere mening over mij had nu mijn vader dit bij hem had uitgehaald. Dat ik wel gewoon nog een kusje, knuffel en dat hij zijn hand door mijn haren haalde. Dat liet me hoe onze band in elkaar stak en dat deze echt alles zou kunnen overwegen. Ik focuste me op de weg en de huizen die voorbij raasde. Op dit moment was ik blij dat bij Liam thuis, een soort mijn tweede huis was, en ik deze blindelings kon vinden. Ik vond het dan ook fijn dat zijn ouders er geen problemen mee hadden en me zoals andere mensen gewoon vrolijk terugstuurde naar huis, niet dat ik me daar nog hoefde te laten zien. Het duurde niet lang voor we bij hem thuis aan waren gekomen en ik de auto tot stilstand bracht, om vervolgens uit te stappen en te helpen met de spullen van de achterbank. 'Laat me je helpen,' zei ik, om weer een paar spullen van Liam aan te pakken gezien meer dan het helft van mij was en ik het niet nodig vond dat hij daarmee liep. Ik keek nog voor een laatste keer de straat rond, om vervolgens achter Liam aan te lopen toen bleek dat de kust veilig was. Op dit moment was ik nog heel erg op mijn hoede, want met de man, die zich mijn vader noemde, wist je het nooit.

( Lou komt eraan)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Met ietwat tegenzin liet ik Marcel met een arm los toen mijn huis toch echt in zicht kwam en gezien ik ook geen licht zag branden, kwam ik tot de conclusie dat mijn eerdere conclusie ook klopte. We zouden geen hele waslijst van vragen krijgen van mijn zusjes over hoe of wat en ergens was ik daar best blij om, want dat was wel het laatste waar ik op dit moment op zat te wachten.
'Wat is er?' vroeg ik met grote twinkelde oogjes toen de jongen gniffelde. 'Je loopt me niet uit te lachen, toch?' vervolgde ik toen, ook al had ik het idee dat -dat het niet was.
Ondertussen trok ik hem mee het tuinpad op, om nog eens een blik door het raam te werpen, maar daar brandde ook geen licht. Toen wist ik het helemaal zeker, maar keek eerste naar de inmiddels nieuwsgierige jongen voor ik de deur opende. 'Dat zie je zo wel, want anders is het geen verrassing meer.' grijnsde ik onschuldig. Nee, ik zou mijn mond houden tot het laatste moment. 'Maar het is wel een hele goede keuze van je,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Serena Price: Bedankt voor je berichtje. Komt het uit als ik nu bel of heb je het druk? Dat was het berichtje dat ik bijna gelijk terug kreeg, ik typte maar snel wat terug.
Ik vind het prima, als je maar tegen een chagrijnige Louis op de achtergrond kunt. Want dat was waarschijnlijk inderdaad het geval als ik de telefoon zou moeten opnemen, maar ze had het recht om te weten wat hier gaande was. 'Wat is er?' vroeg hij met twinkelende ogen, toen ik had gegniffeld bij de gedachte van mijn zus. 'Je loopt me niet uit te lachen, toch?'
'Nee, helemaal niet. Ik dacht alleen aan Gemma's reactie als ze erachter komt wat ze allemaal gemist heeft.' grinnik ik, want dan moest hij zich echt gaan bergen. Hij trok me nu zijn tuinpad op en liet me daarna los om de deur te kunnen openmaken. 'Dat zie je zo wel, want anders is het geen verrassing meer.' grijnsde hij onschuldig en ik trok een wenkbrauw op. 'Maar het is wel een hele goede keuze van je,' oké, nu vertrouwde ik het al helemaal niet meer.
'Moet ik bang worden?' vroeg ik nieuwsgierig, want dan kon ik alvast voorbereiden op wat er ging komen.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

Because I love him, do I need another reason?