Changes || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 15:17 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Serena Zoë Price
'Nou Serena het spijt me als je het niet leuk vond dat wij er bij kwamen zitten ik weet niet ik denk dat ik gewoon even niet alleen wou zijn maar eum sorry,' mompelde Agnès plotseling zacht. Ik keek haar verontwaardigd aan. Dat had ik toch nooit gezegd? Ik had gezegd dat ik het aardig vond dat ze erbij kwamen zitten, en dat had ik gemeend. Haar zachte en licht verlegen ondertoon maakte me op de een of andere manier nog verwarder. Was dit wat ik uitstraalde? Kwam het door mijn uitstraling dat ik geen vrienden had? 'Eum Rainie kom je mee dan kunnen we al een plaats gaan zoeken bij Frans want onze les begint toch zo,' zei Agnès vervolgens en ze stond op. Mijn mond viel open toen Rainie achter haar aan liep en ik bleef alleen achter aan de tafel. Ik zou voor altijd vriendloos blijven. Zelfs de ergste nerds wilden niet met mij opschieten. Ik keek terug richting de gang en zag Marcel niet meer staan. Ook dat nog. Ik legde mijn hoofd op mijn handen en beet op mijn lip. Zelfs Marcel verkoos Louis boven degene die wél altijd voor hem klaar had gestaan.

:)

Louis Tomlinson
Ik was blij, en deels ook opgelucht, dat Harry geen aanstalten maakte om zich uit mijn greep te wurmen, want er zat nog nog wel iets goed.
'Ik stond op het punt om me te gaan melden, wat ik nog steeds niet heb gedaan, toen de groep bij de kluisjes me opviel. Ik kon niet zien hoe of wat en Marcel wel en zijn woorden maakte me nieuwsgierig. Ik sleurde hem aan zijn arm mee naar voren toe waarna iedereen ons vreemd aankeek waardoor Marcel zich ongemakkelijk voelde en mijn hand vastpakte, hoogstwaarschijnlijk omdat ik toch wel mijn mond open zou trekken. Liam vroeg of we wat op te biechten hadden en ik zei van niet, om de woorden die jij hebt gehoord er nog later achteraan te plakken,' vertelde ik naar wat er was gebeurd, maar hield wel nog achterwegen wat er zich bij de kluisje had afgespeeld waardoor de groep was ontstaan. Ik had namelijk het idee dat de jongen nu wel genoeg aan zijn hoofd had.
'Hazz, ik mis je knuffels toch wel hoor,' grinnikte ik zachtjes toen hij me toch weer terug knuffelde. Ik was niet echt van de knuffels, maar er waren mensen waar ik nog wel eens een uitzondering voor maakte. 'Niet iedereen hoor, want je zal voor mij altijd de leukste blijven en dat is al sinds het begin zo. Daarbij kennen ze je dan niet goed genoeg, want ondanks je, net als ons allebei een dubbel persoonlijkheid hebt, ben je toch degene die iedereen weer kan laten lachen en iemand die altijd voor de ander klaar staat en je ook werkelijk kunt vertrouwen.'
Na deze woorden keek ik verbaasd in de richting van de deur waar Marcel stond. 'Heb je nooit geleerd dat het niet netjes is om andere af te luisteren?' verliet mijn mond waarna ik mijn hoofd schudde bij zijn vraag. 'Je bent lief Marcel, maar zoals iedereen weet ben ik niet iemand die heel snel gevoelens ontwikkelt. Daarbij leer ik je net ook pas echt kennen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Agnès Ariane Dubois

"Dat is goed. Weet jij in welk lokaal we zitten?" hoorde ik Rainie zegen ik knikten ‘Ja op de tweede verdieping het tweede lokaal.’ Zei ik zacht terwijl ik naar Serena keek die nu weeral alleen zat en ik voelde me schuldig waarom voel ik me toch altijd schuldig ik probeer juist het beste doen door mensen niet lastig te vallen want wie wil mijn vriend nu zijn. Maar Serena keek helemaal niet blij ze keek verdrietig en eenzaam. ‘Eum Rainie?’ Zei ik stil. ‘Ik ga heel even terug naar Serena ik ben iets vergeten te zegen ik ben zo terug geef me 5 minuutjes.’ Zei ik weer stil en liep snel terug naar Serena. Eenmaal daar aangekomen ging ik verlegen naast de tafel staan en kuchten. ‘Eum ik weet niet welke les je nu hebt maar je kunt wel met ons mee lopen? Ik bedoel misschien nam je het van daar net een beetje verkeert op maar ik zou gewoon niet begrijpen waarom je graag met mij om zou willen gaan. En nou ja ik ben heel slecht in vrienden maken’ Zei ik met een schuine glimlach. ‘Maar ik dacht misschien kan ik het proberen.’ En keek haar een beetje verlegen aan.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Niall Horan
Door Liam zijn grijns waren zijn woorden eigenlijk overbodig, want het antwoord was voor mij al meer dan duidelijk. 'We zijn gewoon goed, daar valt niet meer over te twijfelen, want we kennen elkaar te goed,' zei ik met een grijns en een paar twinkelde oogjes terwijl ik heel eventjes naar het snoep kreeg, wat ik in mijn handen kreeg gedrukt. 'Ja, heel goed,' mompelde ik er nog zachtjes achteraan. 'Dan zeggen we dat we naar jou gaan, want dat is dichterbij en makkelijker,' zei ik, maar had het eigenlijk al opgegeven. Toch nam dat niet weg dat ik de woorden er nog broodnodig aan toe moest voegen. Ik wist dat ik probleem zou krijgen thuis, die ik liever vermeed, maar ook dat de school dat niet toe zou staan. Daarbij was het nablijven al minder erg doordat Liam ook nu weer bij me in de buurt was. 'Het was geen plan, maar oké. En dat mogen deze brave leerlingen toch wel, want wij zij, zoals we allemaal weten, heel onschuldig,' Ik grinnikte zachtjes om mijn eigen woorden, want we wisten allemaal dat het -het tegenovergestelde was, ook al kregen we het wel voor elkaar om nog een klein beetje in de smaak te vallen bij de docenten, omdat we altijd wel oplette en en dat soort dingen. Dat bleek ook weer toen we aan waren gekomen bij het lokaal, want we mochten hier ook weer eens eerder weg. 'Dankjewel,' verliet mijn mond, om uiteindelijk achterin het lokaal op Liam zijn schoot te belanden. 'Wat is hierna het plan? Naar mijn thuis en dan naar jou? En moet ik nog wat speciaals meenemen?' verliet zachtjes mijn mond, want ik wist het zelf allemaal niet heel goed. Het maakte me ook allemaal niet uit, zolang Liam maar niet meeging naar de eerste plek, want dat wilde ik hem besparen, en ik daar zonder gemopper weg kwam. Al waren ze me thuis toch liever kwijt dan rijk, dus daar zouden hopelijk geen problemen over komen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

'Heb je nooit geleerd dat het niet netjes is om andere af te luisteren?' zei hij nuchter, waar ik niet op wou reageren. Natuurlijk wel, maar het was gewoon te verwarrend om het niet te doen. 'Je bent lief Marcel, maar zoals iedereen weet ben ik niet iemand die heel snel gevoelens ontwikkelt. Daarbij leer ik je net ook pas echt kennen.' Ergens voelde het alsof ik een mes in mijn maag gestoken kreeg, maar andere kant voelde ik me opgelucht.
'Ja, tuurlijk. Ik wou het gewoon even zeker weten,' mompel ik dan, en tot overmaat van ramp vormen tranen zich in mijn ogen. Ik wil niet dat hij of mijn broer dat ziet dus loop ik zo snel mogelijk weg, eigenlijk had ik nu bio maar kon me nu niet minder schelen. In de wc keek ik in de spiegel, mijn groene ogen rood en de tranen die over mijn wangen stroomden. Ik kon me echt niet bedenken dat dit me zo pijnlijk veel deed. Ik deed mijn bril af en plensde wat water in mijn gezicht, aangezien ik het nu bloedheet had. Terwijl de tranen nog steeds vloeiden, moest ik me stevig vasthouden aan de wasbak omdat ik bang was om hier en nu in te storten.

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Ik klemde mezelf aan Louis vast en keek Marcel strak aan. Zoals al heel de tijd ontkende Louis het niet. Niet direct tenminste. Waardoor de moed me nog verder in mijn schoenen zakten. Ik keek Marcel na en wist dat hij gekwetst was. Hij wilde Louis maar al te graag. Waarom moest hij altijd alles voor mij verpesten? Wat had ik hem ooit aangedaan, dat hij alles van me wilde afpakken. 'Je zou het wel kunnen he? Verliefd op hem worden?' Fluisterde ik zachtjes. Verslagen liet ik Louis los. Ik wist dat het zou gebeuren. Ik wist dat ik de zoveelste persoon aan Marcel kwijt zou raken. De o zo perfecte jongen, waar ik nooit tegenop zou kunnen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Hij heeft Gwen nog... Of wordt dat straks een compleet drama?]

Bowties were never Cooler

Serena Zoë Price
Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Adem in, adem uit, herhaalde ik in mijn hoofd. De snelste manier om je weer goed te voelen. Ik schrok op van een zacht gekuch naast me.
'Eum ik weet niet welke les je nu hebt maar je kunt wel met ons mee lopen? Ik bedoel misschien nam je het van daar net een beetje verkeerd op maar ik zou gewoon niet begrijpen waarom je graag met mij om zou willen gaan. En nou ja ik ben heel slecht in vrienden maken,' zei Agnès. Het eenzame gevoel van daarnet verwijderde zich weer een beetje uit mijn lichaam en ik glimlachte.
'Graag. En ik denk dat je hartstikke aardig bent, hoor, maak je daar niet druk om. Ik vraag me nu ook af waarom jij nog tegen mij praat.' Ik stond op en wenkte haar. 'Ik loop met jullie mee. Hoorde ik daarnet iets over Frans? Dat heb ik nu ook. Kom,' mompelde ik en ik pakte haar hand om weer richting Rainie te lopen en haar mee te nemen naar Frans. In de gang tussen de lokalen door zag ik opeens hoe Marcel met betraande ogen uit het muzieklokaal stormde. Ik wierp snel een blik het lokaal in: Louis en Harry. O god, ik wist al dat dit niet goed af zou gaan lopen met Louis.
'Sorry, ik moet even iets doen,' zei ik tegen Agnès en Rainie. 'Ik zie jullie bij Frans. Sorry.' Met die woorden rende ik Marcel achterna. Ik twijfelde toen hij de jongenswc's binnen ging, maar zette de twijfels voor één keertje opzij en ging door de deur. Ik dankte even de zieke leraar waardoor ik dit vrije uur had; in de wc's was op dit moment even niemand behalve Marcel te bekennen. Marcel stond over de wasbak gebogen en had rode ogen. Tranen druppelden over zijn wangen en ik twijfelde niet toen ik mijn armen om hem heen sloeg.
'Marcel? Rustig maar, ik ben bij je. Wat is er aan de hand?'

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 18:59 ]

:)

Louis Tomlinson
Ik verstrakte mijn greep wat rondom de krullenbol, die zich aan me vastklemde en keek naar Marcel liet wat mompelde wat moest lijken op 'Ja, tuurlijk. Ik wou het gewoon even zeker weten.'
Het klonk niet echt overtuigend en zeker niet door het feit dat er tranen in zijn ogen werden gevormd waardoor de jongen zo snel mogelijk wegliep. Ik slikte waarna ik me op Harry richtte, een schuldgevoel opkomend. Dit was echt mijn dag niet, want ik leek iedereen te kwetsten. Zelfs de mensen waar ik het meeste om gaf, want anders had ik hier nu ook nooit met Harry gestaan.
'Hazza, je weet net als mij dat ik niet snel verliefd word, maar alles zou kunnen.' mompelde ik zachtjes. 'En nee, dat is geen bevestiging dat het zo is,' vervolgde ik, want ik wilde niet dat de jongen zou denken dat het wel het geval was. Ik wist niet wat er allemaal in zijn gedachten omging, maar het was teveel en de helft was echt meer dan overbodig. Net als bij mij, want deze waren ook een grote warboel.
Langzaam liet ik hem toch weer los, om op te kijken en een zucht over mijn lippen te laten rollen. 'Maak je alsjeblieft niet zo druk. Ik kan zoveel zeggen en doen, maar ze zullen neerkomen op de eerste woorden die ik heb gezegd.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Ik hoorde iemand binnenkomen om daarna armen om me heen te voelen. Ik kijk op om Serena naast me te zien staan. 'Marcel? Rustig maar, ik ben bij je. Wat is er aan de hand?' Ik kon geen enkel woord uit mijn keel krijgen, zo erg tolde mijn hoofd op dit moment. Mijn gedachten waren een grote warboel waar ik echt niet meer wijs uit werd.
'Ik weet het niet, ik weet het echt niet,' kreeg ik er eindelijk uit, mijn stem een beetje vervormd van het huilen. Ik legde mijn hoofd op haar schouder, wat me tenminste nog een klein beetje het gevoel van veiligheid gaf. Waarom was alles zo moeilijk? En waarom was juist Harry gekwetst? Hij had alles wat ik nooit zou hebben. Hij durfde tenminste tegen onze ouders in te gaan, hij kwam voor zichzelf op, iedereen had ontzag voor hem, alle meiden vielen voor hem, zelfs sommige jongens. En wat had ik? Niks, helemaal niks. Niks in vergelijking met wat hij had..

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Het kon me even niets schelen dat Marcel gekwetst was. Hij kwetsten mij ook nu. Ik sloeg mijn ogen neer en zuchten zachtjes. Louis ontkende weer en ik knikte langzaam. Marcel vond hem duidelijk wel leuk. Maar dat liet ik hem lekker zelf uitvechten. Ik was het zat om altijd alles voor hem uit te kouwen op school. Hij had het aan mij te denken dat Louis aardig voor hem deed. Ik snapte het wel. Ik kon zo wel honderd dingen opnoemen die leuk aan Louis waren. Louis liet me los en langzaam trok ik mijn handen ook terug. 'Ik wil je gewoon niet kwijt. En al helemaal niet aan degene die alles al van me afpakt.' Mompelde ik beschamend. 'Het spijt me.'

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Liam Payne
Ik grinnikte bij zijn woorden. "Ja ja. We weten allebei wel beter, Horan." zei ik vrolijk voor ik met hem naar het nablijflokaal liep. De leraar begroette ons voor we achterin het lokaal wegkropen. Toen hij op mijn schoot kroop sloot ik direct mijn armen om hem heen en liep mijn hoofd op zijn schouder rusten. Eerlijk gezegd zat ik hier prima. Gewoon rustig met hem. We waren gewoon vrienden, maar als ik er zo over dacht leken we net een oud getrouwd stel. Ik kriebelde zacht met mijn vingers over zijn hoofd. Ik zuchtte even bij zijn vraag en dacht na. "Volgens mij niet. Er ligt nog een tandenborstel, scheermesje, handdoek en washandje van je in de badkamer. Het bed is waarschijnlijk opgemaakt als we thuis komen. Alleen wat kleren en wat andere dingen die je echt nodig hebt. Al zal het me niet verbazen als er een stapeltje van jou kleren in mijn kast ligt." Ik glimlachte en drukte een kus op zijn voorhoofd. Daarna liet ik mijn hoofd weer op zijn schouder liggen. Het feit dat hij mogelijk in mijn bed zou komen liggen was ook niet uitgesloten en erg ongemakkelijk voelde ik me er niet bij. Als hij een nachtmerrie of een nachtelijke flashback zou hebben zou dat toch de enige manier zijn om hem kalm de nacht door te krijgen. Voor nu aaide ik door zijn haren en hield ik met mijn andere arm hem dicht tegen me aan. Dit zat echt heel prettig en nu hoefde we er ook geen uitleg meer om te geven, dat was ook wel erg positief.

Bowties were never Cooler

Serena Zoë Price
'Ik weet het niet, ik weet het echt niet,' hakkelde Marcel. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en ik aaide rustig over zijn haar, terwijl ik in de spiegel mijn bezorgde en zijn betraande ogen zag.
'Het komt wel goed,' mompelde ik sussend, ook al wist ik niet precies wat nou goed moest komen. Ik vroeg me af wat er nou precies gezegd was aan tafel en wat er in het muzieklokaal was gebeurd. Het had Marcel in ieder geval heel erg pijn gedaan om de een of andere reden. Ik keek de wc's rond op zoek naar iets waarmee ik Marcels warme voorhoofd wat kon laten afkoelen, of een bekertje om hem wat water te laten drinken. Geen van beiden vond ik: Het enige wat ik zag waren wc-hokjes en urinoirs, waar ik vooral niet op wilde letten. De 'geruchten' dat het in de jongenswc's erger stonk klopten zeker, maar ik probeerde de geur te negeren. Ik zuchtte even maar besloot toen maar mijn hand onder de koude kraan te houden, hem af te vegen aan mijn vest en daarna mijn koude maar droge hand op Marcels voorhoofd te leggen.
'Marcel... ik wil niet lastig zijn, maar we hebben over vijf minuten les. Kan je het aan, denk je?' Ik slikte even. Zin in de les had ik niet meer, maar ik spijbelde nooit - uit principe.

:)

Louis Tomlinson
'Je weet dat je alleen iemand kan verliezen als je erover gaat twijfelen, hé?' verliet zachtjes mijn mond waarna ik de jongen weer in een knuffel trok. 'Je zult me niet verliezen, maakt niet uit hoe of wat, want jij blijft altijd mijn aller-aller-allerbeste vriend. Daarbij hoef je ook geen sorry te zeggen, want ik snap je wel,'
Ik verplaatste een hand van zijn middel naar zijn gezicht, om zijn mondhoeken onschuldig omhoog te duwen. 'Nu wil ik wel weer een vrolijke Hazza lach zien. Tenminste de lach die jij alleen kan laten zien.' zei ik met een paar licht twinkelde oogjes.
Ik wilde hem eerst vrolijk zien en zien dat alles goed tussen ons zat voor ik straks nog wel een blik zou werpen bij Marcel. Mijn schuldgevoel was namelijk nog niet helemaal verdwenen, maar dat kwam straks allemaal wel weer. Net als het melden, om vervolgens nog langer na te kunnen blijven, omdat ik me net niet had gemeld. Ja, ik kon mijn lol zo weer op.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Ze aaide over mijn hoofd. 'Het komt wel goed,' mompelde ze sussend, ook al wist ik dat ze geen flauw idee had wat er nou eigenlijk hier aan de hand was. Ze keek rond maar leek iets niet te vinden, daarna hield ze haar hand even onder de kraan, veegde hem af aan haar vest en hield hem tegen mijn voorhoofd. Ik zuchtte even, het voelde koud aan, wat ik op dit moment erg prettig vond.
'Dank je,' zei ik zacht. 'Niemand zou dit waarschijnlijk voor me doen.' Het was waar, ik had gewoon helemaal niemand nu, zelfs mijn bloedeigen broer niet. 'Marcel... ik wil niet lastig zijn, maar we hebben over vijf minuten les. Kan je het aan, denk je?' vroeg ze twijfelend, ik wist hoe ze over spijbelen dacht, precies hetzelfde als ik namelijk. Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, sorry. Jij mag gaan als je wilt, zeg naar dat ik ziek naar huis ging of zo. Ik blijf nog eventjes hier,' zei ik kleintjes. Ik was een wrak en kon nu elk moment volledig instorten, en ik kon het niet aan als ik misschien de reden ervan zou tegenkomen.

Because I love him, do I need another reason?