• C h a n g e s

    Niall Horan, Harry Styles, Louis Tomlinson, Liam Payne en Zayn Malik. De populairste jongens van Rosewood Highschool. Badasses, niet te vertrouwen en boven alles players, hartenbrekers. En toch vallen veel meiden van Rosewood als een blok voor de jongens, de een erger dan de ander. Of sommige weer helemaal niet, gewoon omdat het simpelweg asshole's zijn.
    Niall, Harry, Louis, Liam en Zayn hebben een hekel aan nerds, brave, suffe of onschuldige meisjes en jongens. Maar wat gebeurd er als ze een weddenschap verliezen en hét suffe groepje met vijf nerds, onschuldige meisjes en een jongen die geen vlieg kwaad doen, rebels moeten maken? Gaan de meiden erop in, werken ze mee of juist tegen? Maar wat gebeurd er als de meiden en de jongen dan op hun beurt de jongens willen veranderen? Hoe ver gaan ze om de ander te veranderen. Lukt het ze eigenlijk wel?


    Rollenverdeling;

    Jongens:
    -Niall James Horan; Beanies
    -Harry Edward Styles; Styles
    -Louis William Tomlinson; Beanies
    -Liam James Payne; KiliOfDurin
    -Zayn Javadd Malik; Bicycle


    Nerds:
    -Essie Alexis Johnson; Aquari
    -Cherévah ''Cher'' Naomi Flair; Butera
    -Agnès Ariane Dubois JustLovegood
    -Rainie Maylena Naerville Script

    -Marcel Styles; Dobreva


    Overige rollen;
    Denk hierbij aan zussen/broers, andere leerlingen, docenten, vrienden etc.
    -Asylinn Maze Parker; Pwettyness*
    -Zaria Maya Malik xxxRoses
    -Gwen Lily Cooper; KiliOfDurin
    -Serena Zoë Price Alter
    -
    -
    -


    Indeling:
    Liam -> Essie
    Louis -> Marcel
    Harry -> Rainie
    Zayn -> Cherévah
    Niall -> Agnès


    * Aanpassing voor de indeling hoor ik graag


    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:
    +Eventuele voorkeur qua jongens/meisjes

    Regels:
    -Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
    -Maximaal 2 personages per persoon.
    -Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    -16+ mag maar houd het netjes.
    -Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    -Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    -Topics worden alleen aangemaakt door Aquari, tenzij dat is aangegeven.
    -Het is geen sneltrein!


    De rechten van dit topic gaan naar Aquari


    De pauze is net voorbij, maar deze is ietwat anders verlopen dan normaal. Het is zeker ook te merken in de sfeer die er hangt, want iedereen heeft te horen gekregen aan wie ze gekoppeld zitten met de weddenschap. De meeste zijn hem daarna naar de les gevlucht om veilig te zijn voor de uitbarstingen, maar andere hebben minder geluk, want deze mogen genieten van het tussenuur. Ondertussen word er door de groepen nog steeds druk overlegd over hoe ze dit gaan aanpakken.

    [ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 15:17 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Mijn vrije hand was als tot een vuist gebald en met mijn andere hand, kneep ik bijna de sigaret fijn die ik gepakt had. Een lach viel over mijn lippen toen Marcel in verdediging ging. 'Harry, waarom kan je niet wat meer op je broer lijken.' Imiteerde ik onze moeder. 'Rot toch op, ik moet godverdomme gewoon voor mijn plek hier vechten. Net als thuis. Jou vrienden nemen je voor wie je bent en niet alleen omdat ze bang zijn om anders in de vuilnisbak te belanden.' Ik was zijn schijnheilige gedoe meer dan zat. Ik lachte weer spottend toen Louis begon over met elkaar praten, maar negeerde het een beetje omdat Gwen eraan kwam. Ze stak mijn sigaret op en meteen nam ik een hijs. Het was echt enorm lang geleden en ik wist dat dit niets holp, maar het gaf me net een iets beter gevoel. Ik schudden mijn hoofd even toen ze voorstelde om weg te gaan en ik richte me weer op Marcel. 'Ik vraag me nu echt af, waarom ik iedereen heb tegengehouden om je treiteren. Je had al honderd keer in de vuilcontainer kunnen liggen.' Mompelde ik. Als ik niets gezegd had, had Louis hem gewoon tegen lockers aangegooid, net als
    Iedere andere nurd hier op school.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Louis Tomlinson
    Marcel besloot er bewust voor om mijn vraag niet te beantwoorden, want ik ergens best begrijpelijk vond, maar ook jammer, want ik wilde het graag horen. Het enige wat hij deed, was in elkaar krimpen toen een kwade Harry op hem af kwam lopen.
    De woorden van beide jongens liet mij mijn mond weer opentrekken waardoor ik een waarschuwende blik kreeg van Gwen, die zich ondertussen ook bij ons had gevoegd, om Harry te kalmeren. Daardoor liep ik langzaam in de richting van Marcel, die duidelijk een stap achteruit zette door de hele houding van zijn broer. Mijn ogen zochten de twee tegenover ons op, om daarna weer naar Marcel te kijken. Ik vertrouwde het niet helemaal, want het kon nooit heel lang duren voor die bom zou barsten en dat moesten we toch nog eventjes zien voorkomen. Zeker omdat de helft van ons al met problemen zat.
    'Jij gaat met mij mee,' mompelde ik zachtjes voor ik me weer op de andere twee richtte. 'Jou spreek ik later nog wel, Hazza. En voor jou succes,' verliet mijn mond, het laatste meer voor Gwen bedoeld. 'Als je ons zoekt zijn wij binnen,'
    Na die woorden pakte ik Marcel zijn arm vast, om de jongen mee naar binnen te trekken, want misschien was dat nu toch wel voor een moment de beste oplossing. Mijn blik straalde uit dat mensen nu echt niet bij mij in de buurt moesten komen, en misschien was dat ook wel de reden dat niemand me voor mijn voeten leek te lopen. Het duurde dan ook niet heel lang voor we deze dag weer bij een verlaten lokaal aan waren gekomen. Daar liet ik de jongen pas los, om de deur op slot te draaien, de jongen er tegenaan te duwen en mijn armen naast zijn hoofd te plaatsen. 'Soms vraag ik me het toch echt wel eens af hoor, Marcel..'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Ik wilde mezelf echt kalm houden maar ik was het zat om altijd als de minderen gezien te worden en dat Marcel daar nog boos om was ook. Met grote ogen keek ik hoe Louis zich langzaam naar macel bewoog. Meende hij dit nou echt? Toen hij er echt van door ging met mijn broer baste de bom. 'Klootzak! Ik dacht godverdomme dat je mijn vriend was!' Gilde ik hysteries. Het voelde alsof ik mijn grote liefde voor mijn ogen zag vreemdgaan. De tranen waren in mijn ogen gesprongen en kwaad sloeg ik tegen het muurtje dat naast me stond, ik voelde wat klappen in mijn hand, maar het kon me niet meer schelen. 'Ik vraag niets. Helemaal niets en toch. Die teringleier krijgt altijd alles. Hij is mijn vriend! Mijn vriend.
    Godverdomme de enige die ik heb en zelfs dat pak je van me af!' Gilde ik Marcel nog na, voordat ik me onderuit liet zakken tegen het muurtje en mijn hoofd tussen mijn knieën verborg. Ik haten mijn leven zo erg nu. Op dit moment wilde ik zo graag dat ik enigst kind was geweest.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Marcel Styles

    'Rot toch op, ik moet godverdomme gewoon voor mijn plek hier vechten. Net als thuis. Jou vrienden nemen je voor wie je bent en niet alleen omdat ze bang zijn om anders in de vuilnisbak te belanden.' snauwde Harry.
    'Is het dan misschien een idee om een keer aardig te doen?' siste ik terug. Ik werd wel gepest op school, maar mensen mochten me tenminste echt. Hij schudde zijn hoofd op het voorstel van Gwen. Louis bewoog zich richting mij en mompelde dat ik mee moest komen en pakte mijn arm vast. Hij begon me mee te trekken en ik liep mee. Achter me hoorde ik Harry hysterisch gillen en ik beet op mijn lip. Ik pakte zijn beste vriend toch helemaal niet af, of wel? Ik wilde achterom kijken maar ik besloot dat het wat beter zou zijn als ik dat maar niet deed. Louis trok me mee naar binnen, en de bruggers sprongen gelijk aan de kant voor hem, begrijpelijk, want volgens mij was hij viel nu niet mee te spotten. Toen we in een verlaten lokaal waren aangekomen liet hij me los en draaide de deur op slot. Hij duwde me tegen de deur aan en plaatste zijn handen naast mijn hoofd, waardoor het bloed gelijk naar mijn wangen steeg.
    'Soms vraag ik me het toch echt wel eens af hoor, Marcel..' zei hij zacht, wat me de rillingen gaf.
    'Waar heb je het over?' vroeg ik met een trilling in mijn stem, ik voelde me hier heel ongemakkelijk bij. Ik merkte dat mijn ademhaling ongewild versnelde, en ik vroeg me af waar Louis hiermee heen wou gaan.


    Because I love him, do I need another reason?

    (Ik kan tot en met maandag waarscheinlijk niet meer reageren ik zal mijn best doen maar in ieder geval al een ongeloofelijke grote sorry)


    “Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

    Gwen Lily Cooper
    En toen barste de bom. Ik had moeite om Harry tegen het muurtje geduwt te houden. Hij gilde van alles verschrikkelijks. Ik gaf hem groot gelijk. Zijn beste vriend had hem verraden met zijn tweelingbroer. Al was het ook weer anders, omdat Louis vast nog wel zijn vriend wilde zijn. Het was maar goed dat de twee weggingen. Ik knikte kort nog even naar Lou, maar richtte me snel weer op mijn vriendje. Wat Harry Marcel nog na riep deed mij ook pijn. Alsof ik niets was. Toch bleef ik wel bij hem. In deze staat liet ik hem niet achter. Hij was mijn vriendje, hoe vreemd onze relatie ook in elkaar zat en hoe onemotioneel die ook was. Ik gaf wel om hem. Ik ging door mijn hurken zakken en aaide over zijn rug. "Wil je nu wil naar huis?" met wat moeite haalde ik de peuk uit zijn hand. Hij was helemaal platgeknepen. Ik nam nog een trek van die van mij en drukte ze toen allebei uit. Nee, we gingen gewoon naar mijn huis, hij kreeg een glas brandy en we zouden het rustig aan doen. Ik drukte een kus op zijn wilde krullen. Nu hij op zijn kwetsbaarst was, was hij ook op zijn onvoorspelbaarst en gevaarlijkst. Ik moet dus wel oppassen, maar zou me niet zomaar laten afpoeieren.

    [ bericht aangepast op 8 nov 2013 - 17:20 ]


    Bowties were never Cooler

    Louis Tomlinson
    Marcel uiteindelijk meeslepen werd een stuk makkelijk toen de jongen zelf meeliep. Alleen het gene wat ik probeerde te voorkomen, gebeurde toch door mijn actie en ergens had ik dat wel kunnen zien aankomen.
    Harry zijn woorden raakte me diep en terwijl ik normaal de persoon was die zich naar zijn beste vriend terugdraaide en een woordenstroom zijn moment zou verliet, omdat hij naar zijn gevoel luisterde, wist ik dat ik op dit moment naar mijn gedachten zou moeten luisteren. Het kon nooit goed aflopen op dit moment. De laatste gedachten steeds herhalende, bleef ik Marcel meetrekken, om een verschrikkelijk gevoel de overhand te laten nemen. Ik kon me niet richten op twee mensen tegelijk, hoe graag ik dat nu ook wilde.
    Ik bleef Marcel dan ook meetrekken tot het moment dat we tegenover elkaar stonden in het lokaal. Mijn handen naast zijn hoofd geplaatst, mijn blik nog altijd dodelijk en zijn wangen die langzaam rood kleurde. Mijn woorden die zorgde voor de rillingen van zijn kant en natuurlijk weer de vraag om uitleg, maar ook zijn ademhaling die versnelde. De jongen voelde zich blijkbaar heel ongemakkelijk, al verbaasde het me ergens niet.
    Mijn ogen gleden over zijn gezicht terwijl ik stil bleef, angstig stil. 'Wat denk je op dit moment nu zelf?'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Niall Horan
    Ik hoefde mijn ogen niet te openen, om te weten dat mijn woorden Liam deden glimlachen. Het was voor mij ook goed om te weten dat -dat het geval was, want keer op keer liet het me weten dat ik wel een 'thuis' had gevonden. Een plek waar ik wel mezelf kon zijn, altijd welkom was en geen nare opmerkingen toegeworpen zou krijgen. Dat allemaal zonder dat het hele verhaal duidelijk was, wat ik ooit nog wel een keer aan de jongen uit zou leggen, maar wel zodra de tijd daar rijp voor was. Zelfs op het moment dat ik weer eens was gevlucht met onder andere blauwe plekken, want teruggestuurd werd ik niet, wat sommige andere wel eens hadden gedaan. Nee, dat was geen goed vooruitzicht geweest, want toen brak eenmaal thuis echt de hel los en kon heel de straat meegenieten met wat er allemaal gebeurde. Niet dat er ooit een goed vooruitzicht was. Het gene wat hun nooit wilde dat ik kreeg, had ik wel en dat was ook het enige wat ik nodig had. Liam was ook de enige reden dat ik überhaupt hier op school rond liep, al helemaal als een vrolijk iemand, want het eerste jaar, had ik hele andere plannen gehad en daar zat naar school gaan echt niet bij. Mijn mondhoeken krulde langzaam omhoog bij zijn woorden. 'Ik diende geen tegenspraak, maar dat niet weg dat het niet lief is,' murmelde ik zachtjes terwijl ik ietwat onderuit zakte, om mijn hoofd tegen zijn schouder aan te leggen en heel langzaam weer mijn ogen te openen. 'Waar heb je mij tiara verstopt dan? Zonder dat ben ik een mislukte fee hoor.' zei ik onschuldig en pakte het blikje van hem aan. 'We hadden hier anders ook al weggeweest, al valt het op dit moment nog wel mee,'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    harry Styles
    'Gaan jullie elkaar maar aflebberen, ik hoef jullie niet meer te zien.' snikte ik er nog stilletjes achteraan, voordat ik mezelf op de grond storten. Mijn hand deed pijn en volgens mij kon dat nooit iets goeds betekenen. Het kon me enkel weinig schelen op dit moment. Ik liet met trillende handen de sigaret los, die Gwen van me overnam en beet hard op mijn kiezen. ik haalde langzaam mijn schouders op en keek Gwen met waterige ogen aan. Ik wist niet wat ik op dit moment wilde. Ja ik wilde dat Louis terug kwam en dat Marcel van de aardbodem verdween. 'Ik haat ze.' Mompelde ik zacht, terwijl een snik mijn mond verliet. Ik dacht echt dat ik louis kon vertrouwen. Hij was mijn maatje. We waren nog onafscheidelijker dan Gwen en ik en dat al jaren lang. Ik snapte het gewoon niet. ik pakte voorzichtig met mijn goede hand, die van Gwen vast en speelde even met haar ring, die ze ooit van me gekregen had. 'Als ik jou ook ooit aan hem verlies..' Ik maakte mijn zin niet eens af. gewoon omdat ik niet wist wat ik dan zou doen. Waarschijnlijk mezelf sneller iets dan daadwerkelijk hem.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Liam Payne
    Ik glimlachte bij zijn lach en woorden. Hij was zo lief. Wel liet ik mijn armen steviger om zijn middel klemmen toen hij onderuit zakte. Ik wilde hem echt niet van de tafel laten vallen. Zijn hoofd liet hij tegen mijn schouder zakken. Ik liet voorzichtig een hand los en aaide rustig door zijn haren. Zo zou ik wel het komende uur kunnen blijven zitten. Na een tijdje hing ik mijn arm toch weer om zijn middel om eerst een blikje voor hem en toen een blikje voor mij met mijn mond open te maken. Ik grinnikte door zijn woorden. "Onder mijn bed denk ik en anders op de slaapkamer van een van mijn zussen." mompelde ik rustig. Het was nog serieus ook. Vast dat er in ons huis wel eentje lag. Onder mijn bed was het echt een zooi, dus daar zou er wel een liggen en anders bij de oude prinsessen kleren van een van mijn zussen. Ik nam nog een slok en glimlachte. "Je bent de beste feeënprinses die er ooit is geweest. Zelfs zonder tiara." zei ik voor ik een kusje op zijn neus drukte en cola dronk. Ik vond het hier wel prima. Ik rustte mijn hoofd op zijn schouder en keek uit het raam waar een hele film zich afspeelde. Harry kwam naar buiten en liep naar zijn auto, niet veel later volgde Louis die een peuk op stak, dat was lang geleden. Marcel kwam niet veel later en toen gebeurde het vrij snel. Het was voor mij een stomme film, maar Harry stond op knappen en schreeuwde duidelijk alles bij elkaar. Het was goed dat Gwen er was om hem tegen te houden. Niet veel later zakte Harry achter het muurtje was en verdween Louis met Marcel. Wij deden dat we gay waren, maar die hadden echt wat uit te leggen. Ik hield Niall dicht tegen me aan en knabbelde zacht wat aan Niall's nek tussen de slokjes cola door.

    [ bericht aangepast op 10 nov 2013 - 14:22 ]


    Bowties were never Cooler

    Gwen Lily Cooper
    Ik bleef geduldig bij hem en aaide over zijn rug. Toen hij opkeek waren zijn ogen waterig. Ik veegde een paar losse krullen uit zijn gezicht. Bij zijn woorden schudde ik zijn hoofd. "Je geeft om ze, daarom voel je je zo." zei ik zacht. Ik voelde hoe hij mijn hand pakte en met mijn ring begon te spelen. Ik had hem ooit eens van hem gekregen en droeg hem sindsdien elke dag. Ik keek even naar zijn slanke vingers die mijn ring beroerden. Bij zijn woorden keek ik recht in zijn groene ogen. "Nooit. Dat beloof ik." Nee. Louis was een prima gast, normaal gesproken dan, maar dat niet. Ik had ze allemaal uit kunnen kiezen en ik had Harry niet voor niets gekozen, en hij mij. Ik veegde zijn tranen weg. "Kom. Het heeft geen zin hier te blijven." Ik stond op en trok hem met wat moeite op zijn voeten. "Waar zijn je autosleutels?" Ik had mijn rijbewijs in mijn tas zitten, dus dat kwam mooi uit en ik had vaker in zijn auto gereden. Zelfs als hij neit zou willen dat ik reed, zou ik het toch doen. In deze staat kon hij niet rijden en zeker niet veilig rijden. Met mijn hand gleed ik door zijn altijd vrolijke krullen, die nu zelfs triest hingen. Die jongen had echt een flinke oppepper nodig.


    Bowties were never Cooler

    Marcel Styles

    'Wat denk je op dit moment nu zelf?' zei hij terwijl hij verder echt geen spier vertrok.
    'Ik ehm... Ik heb geen idee,' mompelde ik. Hij wist nu precies wat hij met me deed, en gebruikte het in zijn voordeel. Ik sloot mijn ogen zodat ik tenminste kon proberen mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Het lukte nou niet echt bepaald, maar ik kreeg in ieder geval mijn ademhaling enigszins onder controle. Ik probeerde de verleiding te weerstaan en hem niet aan te kijken, maar ook dat lukte niet echt. Twijfelend deed ik ze weer open, om mijn ademhaling weer net zo overhoop te halen. Ik kon gewoon niet denken als hij me zo aanstaarde met die lichtblauwe ogen. Ik beet op mijn lip en probeerde een andere kant op te kijken, het schoolbord dan maar. Ik voelde zijn blik over me heen glijden, wat het er niet makkelijker op maakte voor me. Zuchtend gaf ik het op en keek hem recht aan, als dit was wat hij wilde, kon hij het krijgen ook.


    Because I love him, do I need another reason?

    Louis Tomlinson
    'Ik ehm... Ik heb geen idee,' mompelde de jongen.
    We wisten beide precies wat ik met hem deed en gebruikte het in mijn voordeel. De jongen sloot zijn ogen terwijl mijn mondhoeken ietwat omhoog krulde, al was de gevaarlijke twinkeling nog niet verdwenen. Mijn ogen gleden over Marcel zijn gezicht en mijn vingertoppen gleden heel langzaam over zijn wang heen.
    Ik vroeg me af hoe lang de jongen zijn ademhaling nog onder controle kon houden, hoe lang hij zich überhaupt in kon houden.
    Mijn gevoel zijn niet heel lang, maar dat kwam door zijn houding en de blik, die uiteindelijk van het schoolbord weer naar mij toeging. Ik was misschien gemeen, maakte het hem niet makkelijk, maar op dit moment kon het me eventjes niet schelen. Het moment dat de jongen me weer recht aankeek, bleven mijn ogen hangen bij de zijne. Mijn mondhoeken krulde nog verder omhoog terwijl ik mijn ene hand verplaatste naar zijn shirt, om de jongen vervolgens naar me toe te trekken en plaatste zachtjes mijn lippen op de zijne.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Volgens mijn had ik me nog nooit kwetsbaar opgesteld in het zich van iedereen. Maar het deed gewoon zo'n pijn, om zo gekwetst te worden. 'Ja, en hun blijkbaar niet om mij.' Snikte ik. Ik was veraden door mijn bloedeigen tweelingbroer en mijn beste vriend. Als het oorlog was, was ik nu opgehangen door de naties. Ik haalde mijn neus op en probeerde mijn tranen ruw weg te vegen, maar het had geen enkele zin. Het ergste vond ik misschien wel, dat het mij zoveel deed en ik hier kapot aan ging, terwijl die twee elkaar nu waarschijnlijk weer gezellig stonden af te bekken en zich totaal niet om mij bekommerde. Ik voelde me zo'n idioot. Ik moest me afzetten van de grond, toen Gwen me omhoog wilde trekken, maar mijn hand deed verrekt veel pijn. Ik kromp even ineen, maar negeerde het. 'Nog in het contact.' Mompelde ik zachtjes. Ik stapten in bij de bestuurderkant. Wetend dat Gwen me toch niet liet rijden. Misschien maar beter ook, want de kans dat ik een ongeluk veroorzaakte, was zwaar aanwezig. Ik liet mijn gordel voor wat hij was en trok mijn benen op de stoel terwijl ik tegen het portier leunde en voor me uit staarde.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    [Hij had dus wel wat op te biegten...]


    Bowties were never Cooler