• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Myrcella Rhaella Baratheon - EDIT GAVE: Symplysatie ( het verdubbelen van vervelende emotie's / kan leiden tot kapotspringen van lampen.)

    Nadat ik van alles over heen had laten komen, was ik gewoon naar een random gang gelopen en was bij een jongen uitgekomen (Alex). "Wel, sinds wanneer zijn mensen zo alleen in een gang." Mijn stem, welke net zo vrolijk klonk, was nu vervuld van ijskoude tonen. Het lampje dichtbij hem begint te flikkeren, en als vanzelf ontstaat er een duivelse glimlach op mijn gezicht. Dit was ook iets dat mijn gave met zich mee bracht. Ik was normaal een vriendelijk meisje dat niemand iets aan zou doen, maar als mijn gave zich begon te ontwaken, was ik niets meer als een duivels persoon. Dat was ook wat de onderzoekers dachten.

    (Ik weet dat het minder als tien is, maar het was of dat of geen post, Sorry ~)

    [ bericht aangepast op 19 sep 2013 - 21:21 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Lieve lieve lieve lieve Lizz,
    zou je alsjeblieft mijn laatste post voor Alex willen lezen voordat je iets met hem doet in je stukje?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Aangepast + Ik ben wel heel lief :3 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Raffaël Seager-Hybride
    Verdrietig zit ik met mijn rug tegen mijn bed aangeleund naar mijn handen te staren. Hij is ontsnapt, ik ben hem kwijt... Verdrietig bijt ik op mijn onderlip om geen snikken over mijn lippen te laten komen. Ik draai me om en wrijf met mijn handen over het matras, wat nooit beslapen is. Ik wil niet dat het zo eindigd tussen ons, ik voel dat hij de ware is. De ware... Ik heb nog nooit zo veel van iemand gehouden. Natuurlijk heb ik op de basisscholen die ik heb bezocht een paar leuke meisjes gezien, maar geen daarvan is zoals hij. Hij. Sinds wanneer van ik op jongens? Ik leg mijn hoofd neer op het matras en ik merk dat ik mezelf een bloedlip gebeten heb, met mijn hand veeg ik het weg, wat een rode streep achterlaat. Rode strepen.
    Ik denk terug aan hoe de jongen, Alexander eruit zag vlak voordat hij verdween. Verschrikt, verwilderd. Zijn handen zijn gescheurde t-shirt bij elkaar houdend, iets verbergend. Dat stukje blote voorhoofd wat ik nog net heb kunnen zien. Wat waren dat? Hoorden die daar? Waren dat Littekens?
    Van die gedachten word ik mogelijk nog verdrietiger, ik moet, ik móét hem vinden en hem troosten. Wie heeft hem dat aangedaan? Die persoon moet boe-... misschien was het wel een onderzoeker, wat doe ik dan? Ik ben nutteloos. Ik pak mijn kussen van onder het bed en druk het tegen mijn pijnlijke borst aan. Maar ik kan wel helpen. Ik kan hem troosten? Dat moet ik wel kunnen. Ik moet hem gewoon vinden, zijn kamer. Ja. Dat klinkt als een plan.

    Zo ontzichtbaar mogelijk, nerveus, bang voor onderzoekers glip ik de gang binnen. Ik hou de naambordjes op de deuren in de gaten en vol blijdschap merk ik dat zijn kamer vrij dicht in de buurt is als de mijne. Met een opgeluchte zucht glip ik naar binnen. Niemand. Dat is niet erg, ik kan wachten. Ik buig me naar voren en glip onder het bed. Het wachten kan beginnen.

    [ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 17:36 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Connor Marten McGary
    De jongen voor me krimpt tot mijn grote blijdschap angstig ineen en begint vervolgens grote hoeveelheden onzin uit te kramen over hoeveel het hem spijt. Hij meent er vast niets van, ik zal hem eens een lesje leren! Of misschien toch wel? Nee. Hij verdient het. Ik wrijf mijn handen even langs mijn heupen, ze geen pijn meer, maar toch... niemand mag mij laten struikelen! Niemand!
    Woedend buig ik me naar voren, ik voel energie langs mijn huid lopen, ik moet snel iets doen om al die opgekropte los te laten, anders ontplof ik. Deze jongen is een goed doelwit. Haha, dat zal hem leren.
    'Oh? Het spijt je? Dat is fijn voor je. Maar dat maakt niets goed, vind je ook niet? Je liet me nog altijd struikelen. Weetje hoe je dit afbetaald? Ik mag jouw twee keer laten struikelen, en dan is het weer goed.' Ik kijk even bedenkelijk, maar dan komt er een meesmuilende grijns op mijn gezicht.
    'Nee, zelfs drie keer. Haha, ja, drie is een mooi getal,' grijns ik, mijn tong glipt een keer langs mijn lippen om ze te bevochtigen. Ik grijp de hand van de jongen en trek hem een iets rustiger stukje van de recreatiezaal binnen, wat moeilijker gaat dan ik had gedacht, wat me weer innig irriteert. Maar wat had ik ook kunnen verwachten van "de idioot", haha, ik zal hem zijn lesje leren.
    'Blijf netjes staan, dan is het snel over,' grijns ik hem toe. 'Oh! Mijn naam is trouwens Connor. Idoot!'

    [Hmm... ik had niet zo veel inspiratie... Sorry, ik ben misschien een beetje overwerkt van school, haha, (;]


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    [Niet erg hoor, C,: Ik heb het zelfde op dit moment, deze week was echt zwaar!]

    Blane-Hybride
    'Blijf netjes staan, dan is het snel over. Oh! Mijn naam is trouwens Connor. Idioot!' Terwijl de enge jongen voor me gemeen naar me grijnst stap hij naar voren, klaar om me pijn te doen. Angstig sla ik mijn handen voor mijn gezicht, maar ik word niet onzichtbaar. Ik heb het blijkbaar verdient. Iets wat ik niet tegen kan houden zijn de tranen, ze rollen stilletjes tussen mijn vingers door, dat was al begonnen terwijl hij me tussen de mensen doortrok naar dit afgelegen hoekje, zijn handen strak om mijn pols. Dat gaat een blauwe plek worden. In afwachting van een klap adem ik huiverend uit. Laat het dan maar alsjeblieft snel voorbij zijn!


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Ah, lekker uitslapen in het weekend lost een heleboel op! (:]

    Connor Marten McGary
    Vlak voordat ik mijn been naar voren beweeg om dat joch te laten struikelen zie ik een traan tussen zijn vingers door rollen en vanaf zijn hand naar beneden vallen. Mijn adem stokt en ik voel me opeens zo verdrietig, waarom wou ik hem ook al weer slaan? Hij liet mij struikelen? Wat een onzin, wat voor iemand neemt nou weer wraak voor zo iets? Dat is toch niet menselijk! Ik misschien... ? Nee, niet aan denken.
    Diepe trieste gevoelens steken opeens dwars door mijn hart en benemen mij de adem, ik zink neer op mijn knieën en pak de handen van de jongen voor me ondertussen weg bij zijn gezicht, ik trek hem mee naar de grond. Ik druk hem tegen me aan en ik begin luidruchtig te huilen. De wereld is zo oneerlijk! Wie wil er nou zo'n zielig persoon als Blane iets aan doen? Blane is aardig, al is hij soms wat onhandig! Waarom leef ik eigenlijk in deze wereld?
    Zoute tranen rollen langs mijn neus en laten koele sporen achter, mijn neus begint te lopen en dat alles maakt me niet uit. Het depressieve gevoel in me is gewoon te sterk.


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    [Yay! Uitslapen! ^^]

    Blane-Hybride
    En dan komt de klap, twee handen grijpen mijn handen beet en trekken me naar beneden. Ik ga vallen. Dit gaat zeer doen. Ik snik.
    Twee handen trekken me tegen Connor aan. Ik hoor gehuil... ik hoor gehuil?!
    Verbaast open ik mijn ogen, mijn gehuil stopt. De jongen voor me is geheel niet boos meer. Tranen rollen over zijn ogen en hij lijkt een heel ander persoon. Wat is er net gebeurd? Heb ik iets mis gedaan? Voorzichtig til ik mijn mauw op en veeg zijn tranen weg. Ik klop op zijn schouder.
    'Wat is er? Heb ik iets ergs gedaan? Sorry! Niet huilen, het komt wel goed!' Mompel ik. Ik probeer mijn vingers niet in zijn ogen te steken terwijl ik ook zijn neus schoon veeg. Mijn zicht laat me weer eens in de steek.
    Ik kauw op de binnenkant van mijn wang uit concentratie, tot mijn grote verbazing lukt het me zelfs om heel netjes zijn gezicht af te vegen, en zelfs de nieuwe lading een beetje te temperen.
    'Het komt wel goed!'

    [ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 16:53 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Connor Marten McGary
    'Wat is er? Heb ik iets ergs gedaan? Sorry! Niet huilen, het komt wel goed!' Mompelt de lieve jongen terwijl hij mijn gezicht begint af te vegen en daarmee af en toe met zijn nagels langs mijn neus of wang schraapt, maar dat maakt niet uit, dat doet een stuk minder pijn dan de pijn die ik voel door mijn hart en de knoop die zich in mijn maag heeft ontwikkelt. Ik wil weg uit deze wereld.
    'Het komt wel goed!' Mompelt de jongen op nieuw. Ik kijk op, ik wou hem net toch pijn doen? Waarom is hij zo lief voor me? Hij lijkt me aardig... maar hoe kan dat? Zijn er dan toch... aardige personen? Het komt wel goed... Mijn neus brengt een snuivend geluid voort als ik diep adem haal en weer tot bedaren probeer te komen. Wat gebeurd er toch met me? Al die emoties? Ik ben opeens zo moe...
    'Bed?' Mompel ik terwijl ik tegen de jongen aan begin te leunen, mijn hoofd zakt naar opzij en een snurkend geluidje komt over mijn lippen. Het volgende moment is alles weg en lig ik rustig te slapen.


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    Blane-Hybride
    Er komt maar een waarschuwing voordat de oranje harige jongen die blijkbaar Connor heet tegen me aan leunt en in slaap valt.
    'Bed?' Een zacht geluidje en dan is hij weg. Verbaast kijk ik hoe de jongen van mijn schouder glijd en naast me op de grond ploft. Huh? Wat is er eigenlijk in de laatste minuten gebeurd? Het ene moment... en dan... Even kijk ik vol onbegrip naar het nu tevreden gezicht van de jongen en daarna besluit ik dat ik hem eigenlijk niet zo op de grond kan laten liggen. Maar wat dan? Ik kan hem niet naar zijn kamer brengen, ten eerste ben ik te zwak en ten tweede is mijn zicht... Ik besluit hem naar een iets zachtere plek te slepen en hem daar zo goed mogelijk op te leggen. In de hoek zie ik een tweede bank staan, dat is geschikt.

    Ik ben vrij tevreden, de jongen is maar een keer met zijn hoofd rakelings langs een boeken kast gegaan terwijl ik hem sleepte. Terwijl ik Connors schouders vast hou schat ik de afstand tussen de grond en de bank in, kan ik hem erop tillen? Met moeite breng ik de jongen omhoog, zijn arm ligt er nu al op.
    Mijn beeld verschuift.
    En hij ligt er weer naast. Ik pruil en besluiteloos pak ik maar een kussen van de bank, wel is waar is het een versleten kussen, maar het is beter dan niets. Ik leg het onder Connors hoofd en kijk blij naar het resultaat. Ik gaap, ik ben ook moe, hoe laat is het nou eigenlijk? Avond lijkt mij. Honger.
    Ik draai me om en tel de stappen naar de deur, en ik glip de recreatiezaal uit, na een tegen een paar tafels en stoelen opgelopen te zijn. Op naar de eetzaal en daarna naar mijn warme bedje.

    [ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 16:53 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    {Lucy is ook nog bij de onderzoeker c:}

    Lavina Tara Carré
    Mijn blik gaat van hard naar meelijwekkend. Arme jongen- Ongetwijfeld een vriendje, gevuld door verdriet van zijn verlies. Toch moet ik spreken van een bijzonderheid: Nog nooit heb ik iemand gezien die vrijwillig hierheen is gekomen, behoorlijk dapper. Tenzij hij niet wist dat dit niet zomaar een onderzoekscentrum was. Dan focus ik me weer op de vraag die hij me stelde. Lucy King, de naam komt me bekend voor. Dan schiet er ineens gezicht in mijn gedachte. "Meisje, rond de zestien, vijftien jaar, bruin haar met witte puntjes?" Zeg ik, met een vragende ondertoon in mijn stem. Misschien is ze het niet eens, is hij hier voor niets gekomen. Hoe kan hij er nu trouwens ook weer uit komen? Ik kijk schichtig om me heen, als ik besef dat de onderzoeker hoogstwaarschijnlijk op mij zit te wachten. "Luister, je moet echt weg. Ik weet niet waar je denkt dat je bent, maar je moet zo snel mogelijk vluchten. Ik begrijp dat je je vriendinnetje wilt redden, maar ik denk dat hier in komen stukken makkelijker is dan eruit komen." Zeg ik, een stuk makkelijker dan ik me voel. De gedachte dat ik nog nooit echt een ontsnappingspoging heb ondergaan slaat in als een bom, en even voel ik me heel onwerkelijk. Toch blijf ik om me heen kijken, aangezien de onderzoeker ieder moment boos uit de ruimte kan komen. "Er zijn onderzoekers." Zeg ik, terwijl ik al heel lang uitgesproken ben tegen de jongen voor me. "Lavina Tara Carré." Zeg ik met een schuine grijns, aangezien ik me nog niet heb voorgesteld. Ik steek mijn hand uit.


    Tijd voor koffie.

    [Hey, Myrthje. Kijk eens naar de naam boven je laatste twee posts? XD
    En voor jou en Pwettyness... Ik zal nu schrijven. ^.^]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Ik kijk zoekend om me heen. De jongen waarvoor ik hier kwam zie ik een eindje verderop staan praten. Nog steeds met dat meisje dat hier daarstraks aankwam zeker. Ik haal mijn schouders op en draai me om om terug te gaan naar mijn kamer, wanneer er opeens iemand voor me staat.
    ‘Hallo Myrcella.’ lach ik vrolijk.
    Blijkbaar deelt zij die vrolijkheid niet, of is hij bij haar in ieder geval van een geheel andere aard. ‘Wel, sinds wanneer zijn mensen zo alleen in een gang?’ vraagt ze, met een duivelse grijns. In de hele gang begint het licht, dat toch al niet zo standvastig was, te flakkeren en alles lijkt een stuk donkerder te worden.
    Geschrokken zet ik een stap achteruit. Toch kan ik het niet helpen om zachtjes te lachen om haar gekke vraag. “Sinds wanneer zijn mensen alleen op een gang?”
    Nou.. Als er niemand anders in de buurt is bijvoorbeeld. Of wanneer je naar de wc moet. Of… geen idee eigenlijk. Zo gek is het toch niet om je in je eentje in een langwerpige ruimte tussen de ene en de andere kamer te bevinden?

    Één blik op haar gezicht doet me het grinniken weer verstommen, en mijn gezicht wordt serieus. Een zeldzaamheid. Ik sta bekend als de jongen die altijd lacht… Hoewel… Dat heb ik de hele dag al niet zoveel gedaan, dankzij die jongen, Raffaël. Verward schud ik mijn hoofd, terugdenkend aan de laatste paar uur.
    ‘Kan ik je ergens mee van dienst zijn?’ vraag ik het meisje voor me.
    Ik hoop dat ik snel terug kan naar mijn kamer. Ik heb daar nog wat eten staan en ik wil naar bed. Er gebeuren hier rare dingen.

    [ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 17:21 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Iemand voor Nathan of Valesca?
    Nathan's laatste post staat op de bladzijde hiervoor, en hij zit daar (IRL) al 5 dagen vast.
    Valesca zit in de kantine een beetje te observeren.
    Ik zeg dat het nu een uur of acht is (ik wil eens een RPG hebben mét tijdverloop), dus de meesten hebben waarschijnlijk wel honger. Ik denk dat het voor vandaag klaar is met de onderzoeken, en dat de hybriden zich om 10 uur allemaal in hun kamer moeten bevinden. Dit wordt gecontroleerd, hoewel het de onderzoekers waarschijnlijk ook weer niet zoveel kan schelen dat ze op zoek gaan naar degenen die er niet zijn, maar dat moeten degenen die hen spelen zelf weten.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    [Hey, Myrthje. Kijk eens naar de naam boven je laatste twee posts? XD
    En voor jou en Pwettyness... Ik zal nu schrijven. ^.^]


    [God. Dat meen je niet. LOL!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.