• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Myrella Baratheon.

    wanneer ik me simpelweg omdraai en hem zijn rug toebied,heupwiegend terug naar mijn kamer loop, hoor ik hem nog wel iets zeggen.. ‘Hé! Ík heb wel honger, hoor!’ Een simpele lach ontsnapt uit mijn keel.
    Wat er toen gebeurde ging allemaal even te snel voor me, ik begon me duizelig te voelen. Nare gevoelens bekropen me, mijn kracht maakte het erger.
    Zo erg dat het enige wat ik nog kon was mijn ogen sluiten, huilen en gillen. Mijn stem kwam terug, mijn ogen vlogen open en ik schreeuw ik een aantal woorden.
    Ik zie Nathan, tegen de deurpost leunen. Niet dat ik zou zeggen dat ik zijn gezelschap op prijs stelde nu, ik zou hem nu liever volop in het gezicht slaan, in de gang achterlaten en morgen doen alsof er niks was gebeurd. Helaas zat dat er vandaag niet in, aan hem te zien dan. Mijn ogen, welke hem nog steeds recht aan hadden gekeken, wendde ik van hem af.
    Ik hoor hem de kamer in lopen, eigenlijk zou ik op moeten staan of mezelf in bed leggen en met mijn rug naar hem toe gaan liggen. Maar in plaats daarvan bleef ik zitten, mijn hoofd wat naar beneden gericht terwijl mijn lange blonde haren langs mijn gezicht liepen, mijn gezicht verborgen zodat hij niet zou zien hoe ik me voelde. Ik zie ineens van alles op het bed vallen aan eten en spullen, maar ik ligt mijn gezicht niet naar hem op, tot ik overeind gehesen word. Mijn blik vliegt gebranden omhoog, waarna mijn blik een zichtbaarheid van verbazing laat zien.
    ‘Och gut, wat zie je eruit, lieverd.’ Zegt hij, waarna ik zijn hand van mijn schouder naar mijn wang voel gaan, en ondertussen het puntje van zijn tong welke mijn tranen weghalen. twee kussen op mijn jukbeenderen volgde, niet dat ik ook maar enige reactie gaf. Waarom sloeg ik hem niet? Ik dacht volgens mij teveel na, of mijn gedachten stonden nu gewoon simpel op nul. Ik was mezelf gewoon niet meer, niet meer het vurige meisje met de grote mond, maar het stille meisje met de gekerfde woorden op haar armen.
    ‘Niet zo huilen, ik heb een picknick voor je mee genomen.’ Voor ik kan protesteren voel ik twee vingers tegen mijn lippen om me eventueel het zwijgen op te leggen. ‘Je maakt mij niet wijs dat vrouwen nooit honger hebben. Je zat de hele dag in de recreatieruimte, dus ik weet dat je na het ontbijt niets meer gehad hebt.’ Een ergerend geluidje kwam over mijn lippen en ik keek hem aan, mijn hoofd een tikkeltje schuin. Waarom was hij zo aardig voor me? Niemand was ooit zo aardig voor me geweest.
    Vrolijk begint hij het voedsel voor mijn uit te spreiden, terwijl hij af en toe een steelse, dan wel speelse blik naar mij richt. Ik rol met mijn ogen en ga weer op mijn bed zitten, mijn armen naar achter en mijn handen schuin. Het bloesje knelt verschrikkelijk, en eigenlijk zonder het door te hebben zie ik er net iets te uitdagend uit tegenover hem, waarschijnlijk zou het hem niet eens storen. Mijn paarsige ogen kijken hem aan, geen emotie, geen uitdrukking gewoon een soort van vragende blik.

    [make the move, sweetheart. Or she will slap him. GheGhe. -wbwback-]

    [ bericht aangepast op 27 sep 2013 - 19:57 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Okie! Ik ga voor Nathan schrijven, en zometeen ook voor Valesca. Ik ga nu even iedereen die nog een personage buiten zijn kamer heeft een berichtje sturen, en wanneer die niet snel genoeg reageren gooi ik ze in een isoleercel. Val wordt namelijk wakker. Ze sliep eerst al.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Eens zien. Nathan, Alex, Raffaël, Myrcella en Stevie-Ann zijn in een kamer. De rest krijgt nu een berichtje. ^-^
    Oh, en het is ook wel een goed moment om Elliott te ontdekken, voor de onderzoekers. ]

    [ bericht aangepast op 27 sep 2013 - 20:19 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Eres moet nog, alleen op de een of andere manier wil ik haar laten snappen door Caine. who knows what happens next ~]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Euh...

    Home > Hatsumomo
    Deze user is geband!


    Heeft iemand verstand van bans? Is dit voor een bepaalde periode, of kan ik haar personages uit de beginpost gooien? o.o ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Het kan voor een bepaalde tijd zijn , echter ook voor altijd. Dus ik weet het niet vraag aan een mod?]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Aan wie dan? D: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ http://www.quizlet.nl/crew.php ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Hebben ze eigenlijk iets van een douche ofzo in hun kamer?]

    Daniel Michael Gabriel DiRosilia

    Ik laat me languit op mijn bed vallen, ik voel nu pas hoe uitgeput ik ben. Mijn schoenen schop uit waarna ze met een zachte plof op de grond vallen. Even blijf ik zo een paar minuten liggen tot ik eindelijk de kracht bij elkaar heb geraapt uit de verste uithoeken van mijn hersenen. Ik beweeg motorisch bijna als een robot, ik giet wat water op mijn hand uit het flesje dat naast mijn bed staat om vervolgens het koude goedje over mijn gezicht te wrijven. Terwijl ik het langzaam verspreid voel ik dat er stoppels op mijn wang zitten van een beginnende baard, het maakt me eerlijk gezegd niet heel veel uit. Het maakt toch niet uit hoe je er uit ziet als je opgesloten bent van de buiten wereld. Ik laat mijn hand zakken als het zweet dat op mijn gezicht glansde enigszins verwijderd is en ik trek vervolgens mijn shirt langzaam over mijn hoofd. Tientallen witte littekens komen tevoorschijn. Elke manier hoe ik aan ze ben gekomen even pijnlijk, maar ik heb nu geen zin om er over na te denken. Alles waar ik nu oog voor heb is mijn brandende koppijn en mijn grote behoefde aan nacht rust. Toch kan ik de slaap niet vatten als ik uitgeput mijn oogleden laat zaken. Ik kan alleen maar denken aan de vreemde kwestie met Nathan. Had ik toch met hem moeten praten? 'Nee' mompel ik tegen de kale muur van mijn kleine kamer ''met klootzaken moet je niet praten''. Al heb ik het gevoel dat die omschrijving meer op mij slaat dan op Nathan.
    Een paar uur later als ik dan toch de slaap kan vatten word ik gekweld door gruwelijke flitsen uit het verleden, een bijwerking van het intensief gebruiken van mijn gaven.

    'Ik mag niet met jou praten van mijn vader, jou soort mensen brengen alleen maar problemen zegt papa.' Na deze woorden loopt het jongetje vrolijk naar zijn vriendjes toe. De achtjarige versie van mij zelf achterlatend, ik voel hoe de tranen achter mijn gesloten ogen beginnen te stromen.


    Als ik wakker schrik ben ik nog steeds alleen maar nu niet op een verlaten schoolplein maar in een kale cel.

    [ bericht aangepast op 27 sep 2013 - 21:15 ]


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Nathan James Gibson
    Myrcella zegt niets. Het enige dat over haar lippen komt is een geërgerd geluidje, maar ze houdt me nergens bij tegen, dus ik neem aan dat het wel snor zit. Onderzoekend kijkt ze me aan, hoofd een beetje schuin, paarse ogen indringend, alsof ze mijn binnenste doorboren.
    Die ogen zijn intrigerend. Ze passen bij haar. Bij haar karakter en haar gave, voor zover ik die ken. Ik staak mijn uitspreid-actie en neem even de tijd om uitdagend terug te kijken. Ik wend mijn pupillen geen moment van de hare af. Gniffelend kijk ik toe hoe ze met haar ogen rolt, en naar achter leunt, tegen de muur. Haar blouse is heerlijk strak. Ze kijkt me vragend aan. Het voelt als een uitnodiging, al ben ik niet helemáál zeker waarvoor. Ik voel mijn oren warm worden, mijn handen tintelen. Een aantal lager geleden gebieden doet ook mee. Ik adem één keer diep in en uit. Hier was ik naar op zoek.
    Ik pak een fles water en neem een slok. ‘Hier neem ook wat.’
    Grijnzend houd ik Myrcella de fles voor, en doe dan net of ik het gewicht wat verkeerd ingeschat had, waardoor er een grote plens water over haar romp vloeit. ‘Oh, jeetje. Het spijt me. Wil je mijn shirt aan?’ Ik buig me dichter naar haar toe, terwijl ik de wittige stof over mijn hoofd trek. Ik steek het naar haar uit. ‘Hier.’
    Mijn hoofd zweeft dicht voor het hare, en ik overweeg haar te kussen. Dit lijkt me echter nog niet het juiste moment. Laten we eens zien wat zij zal doen. Waarschijnlijk gaat ze me óf slaan, óf ze doet gewoon helemaal niets, of ik heb ontzettend veel geluk. Ik hoop natuurlijk op dat laatste. Hierom trek ik me nog niet terug. Zonder mijn blik af te wenden draai ik langzaam de waterfles dicht.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Incedunt schreef:
    [Hebben ze eigenlijk iets van een douche ofzo in hun kamer?]


    [Bij deze. Ze worden alleen nooit schoongemaakt (tenzij de hybriden dat zelf doen), en het water is ijskoud.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.



    'Ik mag niet met jou praten van mijn vader, jou soort mensen brengen alleen maar problemen zegt papa.' Na deze woorden loopt het jongetje vrolijk naar zijn vriendjes toe. De achtjarige versie van mij zelf achterlatend, ik voel hoe de tranen achter mijn gesloten ogen beginnen te stromen.


    Als ik wakker schrik ben ik nog steeds alleen maar nu niet op een verlaten schoolplein maar in een kale cel.


    [Kan Nathan dit horen?
    En kale cel? Bedoel je daar zijn kamer mee?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood
    Ik schrik wakker van de harde omgeroepen boodschap. Emile’s stem galmt door de luisprekers in mijn plafond. Waarom zitten die daar überhaupt?
    Klaarwakker stap ik uit bed, en pak mijn bureaustoel. Deze schuif ik naar het midden van mijn kamer en klim erop, het geweer, dat ik onder mijn bed bewaar, in mijn hand. Ik geef de luidspreker een flinke beuk. Er zit nu een soort kuil, bijna een gat, in plaats van de harde geluid-dragende bult.
    Jammer genoeg maakt het nu iets tussen een zoemend en piepend geluidje in. Wat ik ook doe, het houdt niet meer op. De reactie die het in me los maakt is wel interessant. Ik denk dat dit is wat ze irritatie noemen. Dat is nieuw voor me.
    Een soort grom ontsnapt uit mijn keel. Ik moet snel iemand zoeken die dat klote-ding professioneel kan verwijderen. Tot die tijd moet ik me vooral niet meer binnen mijn kamer bevinden. Dit gevoel is dan wel nieuw en interessant, maar niet fijn.
    De tonen die ik neurie zijn laag, wanneer ik op zoek ga naar iemand die ik de schuld kan geven. Het past bij mijn stemming. Ik struin door de gangen, waar ik een jongen en een meisje tegen kom. Lavina Tara Carré, en een jongen die ik nog nooit gezien heb. Dat is vreemd. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en staar hem indringend aan.
    Bij gebrek aan zin in praten pak ik hen allebei bij de hand, en neem ze mee naar mijn kamer. Pas wanneer we daar aangekomen zijn trek ik mijn mond open. Ik duw het meisje, Carré, naar binnen. ‘Verwijder dat ding voor me, en wel nu meteen.’ Ik gooi de deur achter haar dicht, en doe hem op slot. Het geweer heb ik wel nog steeds bij me. Verder liggen er niet al te interessante dingen in mijn kamer. Er zijn alleen wat meer persoonlijke, en luxe voorwerpen te vinden, en het meubilair en het beddengoed zijn van betere, nieuwere, schonere kwaliteit.
    De jongen trek ik achter me aan naar de isoleercellen.
    ‘Wie ben je? Hoe kom je hier? Ik hoor dit te weten.’
    Het gebrek aan controle irriteert me nog meer. Ik heb zin om iets of iemand te slaan.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten

    ‘’Bedtijd voor alle objecten. Wie nog word gesnapt op de gangen binnen vijf minuten gaan de cellen in. Bedtijd voor alle objecten. Ik ga een ronde doen. Ik herhaal. Bedtijd voor alle objecten. Wie nog word gesnapt op de gangen binnen vijf minuten gaan de cellen in. Bedtijd voor alle objecten. Ik ga een ronde doen.’’
    Ik schrik op uit mijn dromen. Zucht ik heb absoluut geen zin om naar bed te gaan. Ik ben meer een nachtmens. Niet dat ik de hele tijd zit te feesten of zo, nee daar heb ik geen geld voor, maar ik vind het gewoon fijner om s’ nachts te leven en dan heel lang uitslapen. Er is iets vriendelijks aan de nacht, iets niet veroordelend, iets dat zacht is.
    Ik zuchtte diep en liep naar mijn kamer. Eigenlijk moest ik het boek terugleggen in de kast maar ik kon me er niet toe brengen. Ik was diep ongelukkig en had gezelschap nodig. Of dat nou van een persoon was of van een boek, mij maakte het niet veel uit. niet dat ik zou kunnen lezen als de lichten uit waren, maar ik zou tenminste het boek stevig kunnen vasthouden, in de hoop het gat in mijn borst een beetje op te vullen.
    Ik miste Gill enorm. Bijna als een moeder haar kind miste. Ik giechelde, ik had hem bijna geadopteerd. Hij was zo klein en zo kwetsbaar. In de kamers aan gekomen trek ik mijn uniform uit en ga met het boek onder de dekens liggen. Welterusten Gill, welterusten boek.


    welkome to my garden of fantasy

    Mycrella Baratheon.

    Mijn paarsige ogen kijken nog steeds naar Nathan, maar ik was gewoon aan het denken. Hij houd wat water voor, ik geef geen antwoord tot er wat water over mijn borst valt. Mijn ogen vernauwen zich gevaarlijk en gelijk begin ik naar een vervelende gedachte te zoeken, maar laat het zitten. Ik ademde even snel in, liet me uit zijn hoofd en pakte toen zijn shirt aan. Een gevaarlijk amusante grijns verscheen op mijn gezicht, en ik begon mijn blousse los te knopen. Ik had er toch een bh onder aan, dus zo erg zou dit nou ook weer niet zijn.
    Zonder enig schaamte trek ik de blousse uit en doe zijn shirt uit, me onbewust van het feit dat hij kan zien hoe dun ik ben en dat ik over mijn hele buik een paar littekens van krassen heb lopen. Ik doe een haarlok naar achter, en met mijn onschuldige blik zie ik er eerder schattig uit dan de duivel die ik in me verborgen hou.
    Ik zie echtwel dat hij dichtbij is, maar ik heb enkel geen zin toe te geven dat het te dichtbij is. Laten we even mijn regels duidelijk maken maar. Ergens vond ik de kracht, en de oude vurigheid die ik uit het doosje haalde dat te lang verstopt had gezeten. Daarbij duwde ik hem zittend op het bed en zat op zijn schoot met mijn benen aan weerzijden van hem. "Het is heel gemeen van je water over me te gooien, Nathan." Zijn naam sprak ik wat meer met een klemtoon uit, en ik schoot zijn hoofd binnen, vond een enkele erge gedachte en begon deze te verdubbelen. Na een aantal lutteloze minuten, welke meestal pijnlijk waren voor het slachtoffer, greens ik gemeen. Mijn lippen waren vlakbij zijn oor. "Kijk uit met wie je een spel speelt, dat kan verkeerd lopen."


    Yeah, and people in hell want Slurpees.