• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Jij hebt ook inplaats van Raffaël Blane in jouw laatste Alex-post gezet, haha, Cx]

    [ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 16:55 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Mily schreef:
    (...)

    [God. Dat meen je niet. LOL!]


    [Myrtheeee! Nu heb je bij je eerste post op die pagina weer Blane geschreven waar dat Raffaël moet zijn. XD]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Mily schreef:
    [Jij hebt ook inplaats van Raffaël Blane in jouw laatste Alex-post gezet, haha, Cx]


    [Oeps. Will change it now.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    (...)

    [Myrtheeee! Nu heb je bij je eerste post op die pagina weer Blane geschreven waar dat Raffaël moet zijn. XD]


    Avalerion schreef:
    (...)

    Avalerion schreef:


    [We zijn hopeloos. Nee, vooral ik. Haha, C,: ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    {Lavina is bij Elliot/Starlek, Dean is bij Lucy, daar is al een tijdje niet meer mee gereageerd aangezien ik op Lucy wacht.}


    Tijd voor koffie.

    [Iedereen wacht op iedereen.
    Als Incedunt, Cesaria en Pwettyness niet voor overmorgen reageren laat ik mijn personages gewoon hun schouders ophalen en weglopen of iets dergelijks.]

    [ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 21:14 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Oke ,at least I tried.]

    Daniel Michael Gabriel DiRosilia

    Heel even staan we een paar seconden zwijgend en best wel awkward tegen over elkaar. Als Nathan opeens begint te praten, oke die heeft zijn tong helaas nog niet verloren. ‘Wat dacht je van lunch schuine streep avondeten? Het is al bijna vijf uur, en we hebben nog niets gegeten na het ontbijt. Ik sterf van de honger en er zijn wat dingen die ik met je wil bespreken.’
    'OMG, nu moet ik echt even mijn BFF bellen NATHAN wil gewoon een date met mij!' Antwoord ik met een grijns en een overdreven hoge stem. 'Maar echt waarom zou ik met jou willen praten'. Ik ben niet nieuwsgierig aangelegd en het maakt niet uit hoe hij het doet, zolang die flikker uit mijn hoofd blijft vind ik het best.
    En ik denk dat het, het beste gaat werken als ik hem nu ga ontlopen. Het was wel grappig om hem te plagen, maar die word me echt een beetje te eng. Plus, er zijn hier nog heel veel leuke onderzoekers om mee te klooien.


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    [Ik zal morgen reageren. c:
    Nu moet ik nog aan een presentatie voor ANW werken. x.o]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {Is Lavina nou bij Elliot of bij Starlek?}


    welkome to my garden of fantasy

    [sorry dat ik niet heb gereageerd, school vergt gewoon veel. Ik ben er wel iedere keer ziek van dat ik niet verder kan schrijven. Probeer het vandaag af te hebben, echt waar]

    Lucy Mary King

    Langzaamaan loop ik verder, richting de onderzoekszalen. Het voelt alsof de ogen van Rosper in mijn rug prikken en alle stappen die ik zet volgen. Ik durf nauwelijks adem te halen. Mijn pas versnelt en met lichte tred loop ik langs fysiek onderzoek. Als ik zie dat achter me Rosper ook verder loopt, ontsnapt er toch een klein zuchtje. Van binnen kan ik wel juichen (voor zover er een reden is om te juichen), maar ik durf geen enkele emotie te laten zien.
    Als we naar binnen lopen is er eigenlijk niet veel meer over van die blijdschap. De ruimte is nog even angstaanjagend als altijd.
    Ik heb geen flauw idee of ik moet zitten op de tandarts-achtige stoel of moet liggen op de tafel, dus blijf ik maar ongemakkelijk staan.
    Rosper begint door de dossiers te bladeren. Ik zou een moord doen om er een keer in te kijken, al weet ik niet waarom.
    "Lucy Mary King. Niet Kings, niet Kingsley, McKing, nee, gewoon King" mompelt Rosper.
    Hij bestudeerd een dossier aandachtig, hoogstwaarschijnlijk dat van mij, en begint opeens te grinniken.
    Daarna kijkt hij even snel naar me. Soms vraag ik me weleens af wat er nou precies in het hoofd van zo'n onderzoeker omgaat. Volgens mij is Rosper alleen al gestoorder dan alle begaafde bij elkaar. "Een broer?". Die twee woorden komen als een klap in mijn maag aan. Elliott. Ik heb Elliott niet meer gezien sinds we probeerden te vluchten. Het doet me na al die tijd nog steeds meer pijn dan ik verwacht had, na al mijn wanhopige pogingen hem weer te vergeten. Bijna ontsnapt er een traan, die ik met moeite verborgen weet te houden voor Rosper."Interressant, zou die ook monsterlijk zijn ?" Diep van binnen schreeuw ik, ik schreeuw het uit. Ik zou een omgeving willen creeeren, een eindeloze omgeving waar niemand me kan horen of vinden. Als ik omhoog kijk zie ik dat Rosper twee stoelen bij de tafel heeft gezet. Zelf zit hij op een van de twee, en maakt een gebaar naar de ander. "Ga zitten" zegt hij terwijl ik bijna instort. "We gaan beginnen."

    Nathan James Gibson
    Zijn reactie is bijtend, aanvallend. ‘OMG, nu moet ik echt even mijn BFF bellen. Náthan wil gewoon een date met mij!’ Hij heeft een hoog stemmetje opgezet.
    Ik kan die arrogante grijns wel van zijn gezicht slaan, maar daar waren we net mee opgehouden, en om eerlijk te zijn heb ik geen zin om het gevecht weer aan te wakkeren. In plaats daarvan trek ook ik mijn mondhoeken en wenkbrauwen omhoog. Zijn evenbeeld. Even laat ik een pesterige pijnsteek door zijn hoofd schieten. ‘Date? Mocht je willen.’
    ‘Maar echt, waarom zou ik met jóú willen praten?’ Het klinkt meer alsof hij naar het zuurst denkbare eten verwijst, dan naar mij. Dat eten zou zich trouwens best in dit gebouw kunnen bevinden.
    Ik grinnik honend, niet gemeend. ‘Dan niet, gozer. Ik heb teveel honger om te wachten tot jij inziet welk een kans je hier misloopt.’
    Ik wrijf even over zijn hoofd, vooral mijn best doend zijn haar zoveel mogelijk door de war te gooien en loop dan weg, op zoek naar eten, na hem nog een sarcastisch handkusje toegeworpen te hebben.

    In de gang staan een heleboel mensen vreemd te doen. Met hooghartig, maar verbaasd opgetrokken wenkbrauwen loop ik erlangs. Met zulk volk kan ik me beter niet beginnen in te laten.
    Ik ga een hoek om, en trek dat voornemen inwendig onmiddellijk terug. Het licht flakkert. Er hangt een duistere sfeer, die ik op een bepaalde manier wel opwindend vind. Dit komt voornamelijk door het meisje dat het overduidelijk veroorzaakt. Ze staat daar, met een duivelse grijns op haar gezicht. Haar witblonde haar wappert lichtjes om haar hoofd, in een niet-bestaand briesje. Ik leun een tijdje tegen de muur om naar haar te kijken. Zij mag er zeker wezen. Met mijn ogen volg ik de lijn van haar rondingen, geen plekje wordt overgeslagen. Ik sla geen acht op de jongen die tegenover haar geschrokken achteruit deinst. Met een arrogant handgebaar wuif ik hem weg. ‘Ksst, kut-emo.’
    Het werkt. Hij haalt zijn schouders op en loopt weg.
    Nu wend ik me tot Myrcella, waarbij ik een hand op haar middel leg. ‘Hallo, schoonheid. Ik ben zojuist afgewezen voor een romantisch diner met ieders grote vriend Daniel. Jij hebt vast wel honger. Vrouwen zijn altijd zo,’ Ik gebaar naar de sfeer in de gang. ‘als ze hongerig zijn.’

    Vanbinnen voel ik een diepgeworteld gevoel van verdriet. Ik mis Paisley. Haar zou ik nooit zo behandelen. Het had maanden geduurd voor ik haar muren doorbroken had, gewoon door bij haar te zitten en stil te lezen, haar te bestuderen. Één keer had ik haar kunnen kussen voordat ze zichzelf van het leven beroofde met die kloteschaar. Niet dat het me bij haar om het kussen, of welk lichamelijk aspect dan ook ging. Paisley was mager, en zat onder de littekens. Paisley was op een veel betere manier mooi geweest: vanbinnen.
    Van mijn verdriet laat ik niets merken. In plaats daarvan knipoog ik verleidelijk naar het meisje voor me. Ik heb afleiding nodig. Zowel van die egoïstische bitch van een Paisley, als dat met Daniel in de bibliotheek en in mijn hoofd.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Achter Myrcella verschijnt een jongen. Ik walg van hem. Ik walg van de manier waarop hij naar haar kijkt, haar hele lichaam bestudeert. Even staat hij zo te kijken, en ik kijk naar hem. Zonder me een blik waardig te gunnen, wuift hij me met een hooghartig handgebaar weg. ‘Ksst, kut-emo.’
    Ik besluit maar niet in te gaan op die term. Ik heb hem vaker gehoord. Mensen die zoiets zeggen zijn meestal niet voor rede vatbaar.
    Met een weinig zeggend geluidje haal ik mijn schouders op en draai me om. Terug naar mijn kamer. Ik heb nog wel honger. Het is negen uur. Er hangen hier overal klokken. Onderzoekers zijn vreemd. Eigenlijk is het al te laat voor eten, maar als er iemand is die het wel kan hebben ben ik het. Vrolijk trommel ik op mijn magere buik. Mijn ribben zijn goed te zien. Zonder shirt dan. Dat weet ik. Ik voel ze ook, nu, nu ik trommel. Het getrommel neemt een ritme aan. Een ritme dat ik ken, waar ik van houd. Ik begin te zingen.
    Dat is een van de weinige dingen die ik mis aan mijn leven voor het onderzoekscentrum. Mijn band, waarvan ik zanger was.

    I felt my heart rate begin... to...
    Choke out the fucking noise like I was cursed
    It felt like storms were directly overhead
    And where I went it poured


    Bij het geschreeuwde deel trap ik mijn kamerdeur open, en spring in een paar stappen op mijn bed. Mijn handen houd ik voor mijn mond, alsof ik een microfoon vasthoud. Ik ken de hele tekst.

    And in a flash came the flood
    That washed over my eyes
    Now I could see inside the room of the blind
    I lost myself inside
    And as I fell into the black I left my past to die


    Het voelt goed om na zo lang weer eens te grunten. Bij het refrein spring ik weer van mijn bed, en begin zwierig door mijn kamer rond te dansen.

    Tonight we'll sail to the edge of the world
    And watch the stars fall down
    You'll put your head in my arms as we wonder
    Is there anything we could have done


    Als het nummer afgelopen is ben ik nog lang niet klaar. Terwijl ik mijn kleren uit, en mijn pyjama aantrek, gooi ik er nog een heleboel van mijn lievelingsmuziek tegenaan. Tijdens het tanden poetsen gaat dit wat lastiger, en ik lach hardop tegen mijn spiegelbeeld om het gedempte geluid en de bellen die uit mijn mond komen bubbelen.
    Uiteindelijk val ik uitgeput neer op mijn bed. De deur had ik ergens midden in mijn muzikale uitbarsting al gesloten. Het laatste wat ik voel is dat mijn hand langzaam van mijn matras glijdt, en val dan in een diepe slaap, vol drum- en gitaargeweld. Heerlijk.

    [ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 18:27 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Alex' stem is vrij vergelijkbaar met die van deze zanger. ^-^]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood
    Het voelt alsof ik hier al eeuwen zit. Veel interessants gebeurt er na die twee jongens op de tafel niet, en ik heb geen honger. Ook geen trek. Beheerst sta ik op, en schuif mijn metalen stoel aan. Hij piept terwijl hij over het gedeukte laminaat schuift.
    Ik zie mensen huiveren, maar mij doet het niets. Soms vraag ik me af wat er mis met me is. Ik heb geen gave, maar ook geen gevoel, geen emoties, geen mentale pijngrens, en dat lijkt me best een probleem. Ik neem me voor er een beetje onderzoek naar te doen. De achterste helft van mijn hersenkwabben werkt gedurende een paar seconden op volle toeren om dat plan op te slaan. Mijn frontaalkwab heeft ondertussen al ingepland hoe, waar en wanneer. Dan wordt het weer rustig in mijn hoofd.
    Al neuriënd wandel ik terug naar mijn kamer, en kruip in mijn bed. Ik kijk naar mijn wekker tot hij een precies kwartier aangeeft, en sluit dan mijn ogen. Langzaam droom ik weg. Hoewel, droom?
    Nee, geen droom.
    Leegte.
    Stil.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.