• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Raffaël Seager-Hybride
    Ik schrik wakker als de hand terug word getrokken naar zijn eigenaar. Pruilend kruip ik onder het bed vandaan en kijk ik hoe Alexander zijn hand naast zijn hoofd op zijn kussen legt. Even aarzel ik, hij gaat dit vast niet goed vinden, maar wat maakt het ook uit. Hij is van mij.
    Ik klim over hem heen en ga tegen de muur liggen, weet mezelf onder de dekens te wurmen en leg mijn armen om hem heen en trek hem zo dicht mogelijk tegen me aan, mijn neus verberg ik in zijn zachte zwarte haren. Met mijn vingers ga ik zachtjes over zijn armen heen. Ik voel... Verschrikt kom ik overeind en til een arm op. In het donker kan ik het niet goed onderscheiden, maar ik weet vrij zeker dat het... littekens. Waarom zit hij onder de littekens? D-de onderzoekers?
    Maakt niet uit. Ik zal er voor zorgen dat hij er niet meer krijgt! Rillend van de schrik duw ik de arm zachtjes weer op zijn plaats, ga weer liggen en verberg mijn neus weer in zijn haar. Mijn vingers strijken zachtjes over de arm.
    Hij is warm. Ik ben blij dat ik onder het bed uit ben gekomen, het is veel fijner om er boven op te liggen, met hem.
    Voorzichtig til ik mijn hoofd een eindje op en geef Alexander een kusje op zijn neus.
    'Slaap lekker,' fluister ik teder.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Wacht, Blane hoeft de isoleercel niet in! Hij was al naar bed, Cx (page 14)]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [morgen ga ik ook schrijven voor elliott : P yay !]

    [ bericht aangepast op 28 sep 2013 - 1:39 ]

    [en ik zie nu dat ik te laat gereageerd heb, dus elliott is in de cel, maar was lucy dan al in haar kamer ?]

    IAmLightning schreef:
    [en ik zie nu dat ik te laat gereageerd heb, dus elliott is in de cel, maar was lucy dan al in haar kamer ?]


    [Nee. Maar Val kan niet niet iedereen in één keer oppakken. XD
    Volgens mij wordt Lucy nog onderzocht of zo. o.o
    Moet je zelf even teruglezen.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Mily schreef:
    [Wacht, Blane hoeft de isoleercel niet in! Hij was al naar bed, Cx (page 14)]


    [Okie. Daar heb ik dan overheen gelezen. C: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Nathan James Gibson
    Goedkeurend kijk ik toe hoe ze zich uit haar kleren werkt. Het is jammer dat ze onder de littekens zit. Dat in combinatie met het gebrek aan vet maakt dat ze er nogal breekbaar uitziet, maar ik weet wel beter. Ze strijkt een lok haar naar achteren, en ik neem haar goed in me op voordat mijn eigen shirt alles weer bedekt.
    Ik ben me goed bewust van mijn ontblote bovenlijf, en zij blijkbaar ook. Ze duwt me naar achteren, en klimt zelf op mijn schoot. ‘Het is heel gemeen van je water over me heen te gooien, Náthan.’
    Ik zeg niets, grijns alleen. Ik leg mijn handen op haar heupen en breng mijn lippen naar haar mond. Haar gewicht voelt lekker, daar waar ze nu zit.
    …en dan begint het.
    Ik hap naar adem van schrik en pijn. Mijn keel wordt dichtgeknepen en mijn maag vult zich met bakstenen.
    Myrcella’s littekens vormen plotseling hetzelfde patroon als dat dat ik zo goed ken. Zo vertrouwd. Zo gemeen. Het steekt, het brandt. ‘Paisley.’ Het is maar een fluistering. Schor.
    Paisley. Oh god. Ze is dood. Ze is zo verschrikkelijk dood, en nog geen maand later probeer ik op een afschuwelijk opdringerige wijze een ander meisje te versieren. Een meisje dat ik niet eens echt ken. Wat doe ik hier? Ik ben een klootzak, zo’n verschrikkelijke klootzak.
    Oh god. Het is mijn schuld dat ze dood is. Ik had… Ik moest…

    Ik kreun het uit van innerlijke pijn, mijn ogen stijf dicht geklemd. Ademhalen gaat steeds moeilijker. Tranen binnenhouden ook. Er ontsnapt er een, en ik veeg hem woest weg. De adem giert door mijn keel, in korte stootjes.
    ‘Wat doe je?’ weet ik eruit te persen. Het liefst zou ik er nog een of andere beledigende term achteraan gooien, maar ik heb er simpelweg de zuurstof niet voor. Bovendien ben ik bang dat mijn stem zal breken, dan wel overslaan, wanneer ik het probeer. Dat deed hij net ook al een beetje.
    De intensiteit van mijn pijn neemt af, maar nu het aangewakkerd is blijft het steken. Myrcella buigt zich naar me toe, haar lippen bij mijn oor. Ik voel haar warme adem wanneer ze spreekt. ‘Kijk uit met wie je speelt. Dat kan verkeerd aflopen.’
    Ik duw haar van me af, en laat me van het bed glijden, vlieg bijna naar de deur. ‘Ik moet gaan.’
    Dan maar een nacht in een isoleercel. Dat is gegarandeerd wat er gebeurt als ik nu naar buiten ga, maar ik heb echt alles liever dan hier te blijven. Wat als ze het nog een keer doet?

    [Ja, Daniel kan dat horen, maar het is aan jou, Incedunt, of je daar iets mee doet terwijl hij slaapt. :3]

    [ bericht aangepast op 28 sep 2013 - 14:16 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    In mijn droom ben ik niet alleen. Iemand houdt me vast, maar het voelt fijn. Ik voel me geliefd, niet opgesloten. Ik weet niet wie het is, maar dat maakt niet uit. Met een zucht verberg ik mijn gezicht en de warme hals van die persoon. Het is een jongen. Dat voel ik, ruik ik. Hij is klein, maar nog niet zo klein als ik. De jongen streelt mijn armen… en opeens is het weg. Ik maak een ongeduldig geluidje, en trek hem weer tegen me aan. Het is fijn. Ik sla mijn armen om hem heen, om zijn middel, en trek hem nog dichterbij. Hij is zo warm. Ik voel me zo geliefd. Zijn shirt kruipt een beetje omhoog door mijn omhelzing, en ik voel zijn huid branden op de mijne. Ik droeg in de eerste plaats al geen shirt. In mijn droom heb ik geen littekens. De tatoeages op mijn armen zijn weggevlogen, als echte zwaluwen. Het witte deel van mijn haar, en mijn piercings zijn weg. Ik ben puur.
    Ik voel hoe hij zacht mijn neus kust, en ik hef mijn hoofd naar hem op. Ik wil meer, iets lager. Een heel klein stukje maar. Mijn ademhaling is zachtjes, trillerig. Zo’n mooie droom.
    ‘Slaap lekker.’ fluistert mijn liefste, en ik gehoorzaam.

    [ bericht aangepast op 28 sep 2013 - 13:00 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Tijdsprong naar de volgende ochtend. De eerste die nu post bepaald een exactere tijd. Ik weet niet wanneer iedereen wakker wordt. Iedereeen die zich niet in zijn/haar kamer bevond is nu in een isoleercel, behalve degenen die zich bij een onderzoeker bevonden die niet expliciet geschreven heeft dat dat zo was. Elliott en Lavina kunnen nog op Val reageren. Ik heb het liefst dat jullie dit in de verleden tijd doen, in de vorm van een herinnering of zoiets. Die maakt het minder verwarrend. Maar ja. Dat is mijn voorkeur. Jullie moeten het helemaal zelf weten. c:

    [ bericht aangepast op 28 sep 2013 - 13:05 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [@Lavina: You hereby have my permission to (for one post) control Valesca (dus IN je eigen post, niet met Val's naam erboven). Die komt op een gegeven moment terug en gooit jou dan in een isoleercel of je eigen kamer (zelf weten). Dat ligt eraan of je de luidspreker het zwijgen op gelegd hebt. En ik weet niet wat je verder nog in haar kamer uitspookt, maar bedenk er maar een logische reactie op. De enige emotie die Val tot nu toe kent is irritatie.
    Dit alles geldt ook voor Elliott, zolang jullie maar in die herinnering-vorm schrijven.]

    [ bericht aangepast op 28 sep 2013 - 13:17 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Mycrella Baratheon.

    Lichtelijk bezorgd keek ik hem na, ik wist dat wat ik gedaan had niet goed was. Mijn zucht was diep toen ik naar hem toe liep en zijn pols pakte toen hij weg wou rennen. "Riskeer een nacht isoleercel niet, Nathan," Mijn ogen waren naar de grond gericht, wouden hem niet aankijken. "Sorry, voor wat ik deed. Ik had het niet moeten doen." Mijn andere hand pakte zijn andere pols en vanonder mijn zwarte wimpers kijk ik hem aan. Mijn ogen tonen spijt, maar dergelijke verlatingsangst.
    " Ik beloof dat ik het niet nog eens doe." Zeg ik, hem rustig aan proberend te kijken. "Maar natuurlijk vertrouw je een monster niet.." Het is een fluistering, zal zou hij het waarschijnlijk wel kunnen horen. Voorzichtig trekt ik hem mee terug naar het bed, duw hem weer zittend erop en neemt weer plaats op zijn schoot.
    Mijn gezicht is dichtbij het zijne, en mijn paarse ogen kijken hem recht aan. Mijn gedachten? Die had ik niet eens, tenminste ik dacht helemaal niks.
    Ik leek haast in zijn ogen te verdrinken, en dat was precies hoe mijn houding nu was.
    Mijn handen, lagen op zijn schouders terwijl ik wat naar voren leunde en zacht mijn lippen tegen de zijne drukte.
    Nee, waarschijnlijk was het geen goede zet, waar ze of heel veel spijt van zou krijgen, of veel ruzie met Nathan zelf. Of er was de mogelijkheid dat er geen van die twee gebeurde en het gewoon goed liep. En inmiddels begon de zon net op te komen, wat aangaf dat het net rond een uur of zes in de ochtend was.

    [ flutje, sorry]

    [ bericht aangepast op 28 sep 2013 - 13:55 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Lavina Tara Carré
    Net als ik mijn mond wil opendoen om te reageren op het verslagen gezicht van Elliot, klinkt er een bekende stem in de buurt. Ik slaak bijna een kreet van schrik, maar kan mezelf net snel genoeg stilte opleggen door mijn mond te bedekken met mijn hand. Het is Starlek's stem, die door de luidsprekers schalt, en omroept dat het nu toch echt tijd is om naar bed te gaan. Geen woord over het feit dat ik niet achter hem aan ben gelopen, en mijn maag draait zich om. Ik ken Starlek niet geweldig, maar goed genoeg om te weten dat hij niet bepaald vergevingsgezind is. Dan verteld hij over de Isoleercellen, en het zweet breekt me uit. "Stil." Begin ik, "Je moet ergens heen, straks vinden onderzoekers je." Ik stampvoet op de grond uit frustratie, omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ik haat dit soort situatie's. In mijn spanning merk ik de voetstappen die naderen niet, en schrik ik mateloos van de onderzoeker die ineens bij ons staat.
    Stotterend begin ik een situatie uit te leggen, maar als ik zie hoe Raevenwood indringend naar Elliot kijkt, accepteer ik de moedeloosheid van de situatie.
    Wacht, accepteren? Ik wil helemaal niks accepteren! Ze pakt ons sterk bij de hand, maar ik probeer nog een beetje tegen te stribbelen. Onderwijl werp ik blikken naar Elliot, en wens ik dat ik geen krakkemikkige transformatie gave had, maar een goed werkende Telepathie verbinding had. We komen al vrij snel aan bij een kamer die ik nog nooit gezien heb, en even verdringt mijn nieuwsgierigheid mijn angst. Tot Raevenwood me zonder pardon in de kamer gooit, ik kijk om, en wil pijlsnel uit de kamer schieten, maar wordt gestopt door een paar van haar woorden. "Verwijder dat ding voor me, en wel nu meteen." Als ik achter me kijk, hoor ik hoe de deur dichtslaat en met een simpele klik weet ik dat het slot dichtzit. Ondanks het geluid, grijp ik de deurknop vast. "Elliot?" Zeg ik, dringend, en ik mor meer tegen de deur. Als ik geen antwoord hoor, maar verwijderende voetstappen, haal ik nog eens diep adem. "Elliot?!" Ik bons tegen de deur, en tegen de muur. "ELLIOT!" Geen antwoord, en ik voel hoe de paniek me bekruipt. Ik kijk wild om me heen, maar er is geen uitgang. De ruimte is niet klein en behoorlijk luxe, maar het feit dat ik opgesloten zit, zorgt ervoor dat ik al mijn angstbeheersing kwijt raak. Ik bonk tegen de muren, ren tegen de andere muur op, maar niks gebeurt. Ik gooi de kussens door de kamer heen, waarbij ik een lamp omstoot. Met een lange aanloop ren ik tegen de deur op, maar het mag niet baten. Ik schreeuw, alles komt eruit. Niet alleen nu, maar alles. Ik wil eruit, ik wil weg. "RAEVENWOOD! ELLIOT!" Schreeuw ik, nog een keer, als ik volop tegen de deur gebotst ben.


    Tijd voor koffie.

    [Het is nu ochtend toch? Ander moet ik deze post over een tijdje weer opnieuw posten, C,: Er zijn nog mensen bezig in de avond ervoor...]

    Raffaël Seager-Hybride
    Alles is anders deze ochtend. De vorige ochtend werd ik wakker onder een bed, voelde ik me niet veilig, verdrietig en alleen, voelde ik me koud, niet gewild en hongerig naar vriendschap. Een tevreden zucht komt over mijn lippen als ik mijn ogen langzaam open doe. Alexander heeft zich tegen me aan gekruld en heeft zijn armen om mijn boven lichaam getrokken en verbergt zijn neus in mijn hals. Ik aai over zijn blote rug en probeer niet al te erg te schrikken van de vele littekens die ik daarbij tegen kom. Het zijn er echt heel veel! Hoe kunnen de onderzoekers dat nou weer doen? Zijn gave is toch teleportatie? Waarom zouden ze die gave onderzoeken door hem in stukjes te snijden? Van mijn vleugels zou ik.... Oh god, ik moet stoppen hieraan te denken. Hier, bij hem, ben ik veilig, is hij veilig.
    Omdat ik niet bij zijn gezicht kan geef ik hem een kusje op zijn hoofd, op zijn zachte warrige haar. Ik hou mijn mond daar, het voelt gewoon te fijn. Hoe zou het voelen als ik hem op zijn lippen zou kussen? Zou ik... Nee, dat zou ik moeten doen als hij wakker is. Zou ik hem wakker maken? Zachtjes strijk ik met mijn hand over zijn schouder, ik geef een zacht duwtje.
    'Alexander? Het is ochtend, wakker worden,' fluister ik zachtjes waarbij ik hem weer een kusje op zijn haren geef. Ik leg mijn hand op zijn hoofd en war door zijn haar.
    'Wakker worden.'


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Meeeeeeh! Mijn handen jeuken om te gaan schrijven, maa rik moet over een kwartiertje weg en ik denk niet dat ik het in die tijd red. Feestje.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ je kan ook opslaan in word ;P dan is het opgeslagen en heb je kunnen schrijven, doe ik ook altijd!]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.