Camp Wicked [RPG] - Speeltopics

Agaraine Odian

Freyanna slaat haar armen om mij heen, ik weet dat het automatisch gaat. Ik ben zo blij dat ik Freyanna nog heb, zij is de enige familie die ik nog heb. Wij hebben in principe alleen elkaar nog, en natuurlijk de mensen om ons heen. Maar dat telt niet op familiegebied.
“Raine, wat is er gebeurd?" vraagt Freyanna en het is even stil. Ik weet even niets uit te brengen, de schrik zit er namelijk goed in van net. Ik had Meandery nog zo duidelijk uitgelegd dat ik niets met vuur wilde doen, en toch doet ze het.
Het was even stil voordat Freyanna weer wat zei. “Tenzij je het er niet over wilt hebben natuurlijk.” ze fluisterde dit. Ik schudde mijn hoofd als teken dat ik het juist wél wil vertellen. Maar of ik nou moest knikken of schudden met mijn hoofd wist ik niet zeker.
Langzaam maak ik me los van mijn zuster en ik stap een klein stukje naar achter, vervolgens kijk ik haar aan en bijt op mijn onderlip. Hoe ik het moet brengen weet ik niet, want ik wil niet dat Freyanna boos word op Meandery. Want ik weet hoe graag ze me wil beschermen.
"Nou, Meandery wilde me helpen," zeg ik dan en kijk mijn zuster aan. "Je weet over mijn angst voor vuur. Nou, ik vertelde het aan Meandery en zij zei mij dat ze me wilde helpen van mijn angst af te komen," vertel ik en ik loop een beetje door de tent heen te darren.
"Ze zei me dat we niets met vuur zouden doen, maar toen deed ze dat toch. Ik had zó duidelijk gezegd 'géén vuur', maar ze luisterde dus niet. Ik raakte in paniek en zo ben ik weggerend bij Meandery vandaag hierheen." zeg ik en ik vouw mijn handen in elkaar en kijk mijn zuster aan.

Ich liebe dich 27.12.23

'ik gokte al zo iets, toen hij begon over de dood van je ouders enzo. Maar ik snap echt niet waarom hij je in de steek laat en bij het Department ging werken' zei hij.
Ik haalde mijn schouders op en stond op. Hij nam een slok water en slikte het door. Ik keek traag om me heen.
'Misschien moeten we terug gaan' zeg ik, zacht. Ik wou niet in een discussie gaan met Orion. Perry had me niet echt verlaten, toch?
Ik rilde, niet per sé van de kou. Maar omdat ik bang was omdat Orion misschien gelijk had. Perry was mijn broer en daarmee uit.
Ik glimlach wel even, om te laten zien dat ik in orde ben.
'Gaan we dan?' vraag ik.

[Mensen het spijt me heel erg dat het kort is. Maar mijn beste vriendin heeft gescheurde kniebanden en ik moet de hele tijd bij haar zijn. Dus ik heb weinig tijd om te schrijven]

"Rebellion's are build on hope"

Aria Athanasia Ophelia Rena Thodora Urania Sotiria - Engel.
'Oefenen en techniek,' vertelde Adam me. 'Eigenlijk is het niet zo erg moeilijk, maar je moet het een paar keer oefenen voordat je het goed kan.' De trotse ondertoon in zijn stem deed me glimlachen en verbaast keek ik toe hoe hij een trucje deed, waarbij hij met zijn vingers vliegensvlug de papiertjes door elkaar schudde. 'Wauw,' fluisterde ik zachtjes, zo zacht dat zelfs ik het amper hoorde.
'Om op je andere vraag te antwoorden: ik zou het een eer vinden om je het kamp te laten zien.' Hij maakte een slordige buiging, stak de kaarten terug in mijn jasje en stak zijn arm uit. Giechelend maakte ik ook een buiging, hoewel de mijne er veel eleganter en geoefender uit zag, en haakte mijn arm voorzichtig en zacht door de zijne. Hij voelde warm aan en pas toen besefte ik dat ik het koud had. Het nare gevoel bracht rillingen over mijn rug en kippenvel op mijn bleke armen.
Hoogstwaarschijnlijk had ik het koud doordat er niet heel veel van mijn jurk over was gebleven en omdat ik niet gewent was aan de temperatuur hier op aarde. In de hemel was het altijd heerlijk warm en windstil, hier was het een heel stuk frisser en af en toe streek er een windvlaag door mijn goudblonde lokken.
'Dank u wel, meneer,' antwoordde ik op zijn opmerking en grijnsde vrolijk naar hem.
Ik vond hem echt heel aardig, al was hij het eerste mens wat ik gezien had. Ik wist dat ze niet allemaal zo aardig waren, zeker niet degenen uit het Departement. Daarbij waren de mensen uit het dorp vast heel nieuwsgierig en als zij erachter zouden komen dat ik een Engel was, dan was ik er vrij zeker van dat ook zij niet aardig voor me zouden zijn. Maar bij Adam had ik wel een goed gevoel en dit keer had mijn voorgevoel het wel goed gehad. Adam was een goede jongen die ik kon vertrouwen.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Orion Feniks -Engel
'Misschien moeten we terug gaan' zegt Raven zacht, ik stond op en rekte me uit, ook mijn vleugels voor ik ze inklap.
'Ja is goed' misschien kon ik onderhand wat hout meesmokkelen, ik kon dat ook wel doen als Raven weer terug in het kamp is, dan zou ik gewoon een simpel rondje kunnen lopen en gewoon maar wat pakken. Maar misschien had ik daar niet eens de tijd voor, mijn 'nest' die ik maakte in een boom storte ook vaan in, misschien moest ik die wel helemaal weer opnieuw opbouwen. Misschien koos ik deze keer wel een plekje op de grond, hoewel ik wel graag uitkeek over de rest en oplette of er vuur in de buurt was aangestoken en dat soort dingen.
'Gaan we dan?' vraagt ze en ik bied haar mijn arm aan, normaal gesproken doe ik dat nooit.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[ Door Privé-redenen kan ik soms reageren]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

(Ik wacht op Freyanna )

Ich liebe dich 27.12.23

Papaoutai schreef:
(Ik wacht op Freyanna )

Credendo Vides

Freyanna Odian

Met een luisterend oor en hart hoorde ik zijn verhaal aan nadat hij zich met een kleine hoofdschut van me losgemaakt had.
“Nou Meandery wilde me helpen, je weet over mijn angst voor vuur. Nou, ik vertelde het aan Meandery en zij zei mij dat ze me wilde helpen van mijn angst af te komen.” Waarna hij een beetje rusteloos door de tent begon te lopen waardoor ik me alleen maar bezorgder voelde, aan zijn gehele houding kon ik echt zien dat het hem echt diep gegrepen had en ik kon de rest eigenlijk al wel bedenken.
"Ze zei me dat we niets met vuur zouden doen, maar toen deed ze dat toch. Ik had zó duidelijk gezegd 'géén vuur', maar ze luisterde dus niet. Ik raakte in paniek en zo ben ik weggerend bij Meandery vandaag hierheen.”
Hij richtte zich weer naar mij waarna hij zijn ogen in de mijne plantte.
Eerlijk gezegd wist ik niet goed wat ik moest denken, aan de ene kant was ik natuurlijk boos op Meandery dat ze de enigste regel had overtreden die mijn broertje aan haar hulp had gebonden, maar aan de andere kant snapte ik haar ook wel.
Je kan nooit over een angst heen komen als je er nooit mee geconfronteerd word. In een zekere mate.
Even keek ik enkel naar Agaraine, die nu diens handen in elkaar gevouwen had, maar hij maakte nog steeds geen gekalmeerde indruk op hem
Troostend legde ik een hand op zijn arm om hem te laten voelen dat ik er voor hem ben, wat ik altijd zal zijn voor hem. “Wat deed ze dan met het vuur ?”
Ik moest eerst de situatie in diens geheel voor ogen krijgen voor ik actie zou ondernemen, als dat dus al nodig werd geacht.



{Sorry als het een beetje en flut tekst is, Zal de volgende keer een wat langer stukje te schrijven.}

Credendo Vides

Raven Willow Chase ~ Vluchteling ~ Halfgod.

Orion bied zijn arm aan en een beetje verbaasd kijk ik ernaar. Ik kende Orion nu wel zo'n beetje dat hij dat nooit deed. Ik bijt zachtjes op mijn lip en laat het dan gaan. Met een glimlachje pak ik zijn arm aan en sluit ik mijn hand zachtjes om zijn arm. Ik hou hem stevig vast en begin te lopen.
'Er zijn een paar nieuw mensen,' zei ik, op lage toon. 'Twee heksen als ik het goed heb.'
Ik keek omhoog naar het gezicht van Orion. Mijn ogen gaan over zijn vleugels, die keurig zitten opgevouwen op zijn rug.
'Ik kan wel kijken of ik een nieuw shirt voor je kan maken. Misschien wel met een buis erbij' zei ik. (Buis is een shirt dat over je shirt zit)
Ik zie mezelf niet echt als het typje dat kleding maakt. Het idee kwam opspelen dat ik naar de stad zou gaan. Ik kon de stad ingaan en stelen. Ik fronste even. Hoe zou ik dat nou weer voor elkaar krijgen? Ik had nog een mantel op mijn slaapplek liggen. Het hing aan een tak in de boom. Ik kon het aandoen en zo het dorp insluipen. Ik zou zoveel voedsel meenemen als ik kon dragen en kleding om niet te vergeten. Ik zou dekens meenemen zodat niemand het koud zou hebben. De gedachten vlogen in het rond in mijn hoofd. Ik lette niet meer op en struikelde over een boomwortel. Vlug liet ik Orion los, zodat ik hem niet zou meetrekken. Ik keek een beetje verschrikt.
'Sorry,' mompelde ik. 'Mijn gedachten zaten even ergens anders.'
Ik hurk en stop een paar uitgevallen pijlen terug in de koker. Ik klop mijn broek af en zie dan sporen. Mijn ogen glijden erover heen.
'Orion,' zeg ik verrukt. 'Dat zijn zwijnen sporen. Zo te zien van een hele familie. Daarmee kunnen we wel een week van rond komen. We moeten ze vangen!'

"Rebellion's are build on hope"

Adam Mikkelson

Het was best leuk om te zien hoe Aria bijna bewonderd keek naar wat ik juist deed. Het was gewoon altijd leuk om te zien hoe mensen konden genieten van de dingen die ik deed, hun problemen even konden vergeten terwijl ze probeerden uit te dokteren hoe ik iets nu juist deed. Als ik eerlijk moest zijn vergat ik zelf ook altijd alles even vanaf het moment dat ik mijn vingers om het pakje kaarten heen sloot. Het was net alsof de ziel van mijn vader er nog altijd mee verbonden was en dat gaf me het gevoel dat ik veilig was, ookal was ik dat absoluut niet.
Zoals altijd kon ik het weer eens niet laten om de adellijke mensen na te bootsen door een slordige buiging te maken en mijn arm aan te bieden. Ik had het eigenlijk nooit op zo’n mensen gehad. Ze trokken zich helemaal niets aan van de mensen die het misschien wat moeilijker hadden dan hen en trokken alleen maar hun neus op als ze toevallig eens voorbij liepen. De gedachten aan al die momenten hadden ervoor gezorgd dat ik mijn hand even tot een vuist gebald had, maar ik ontspande deze gelijk toen ik voelde hoe Aria haar arm door de mijne stak. Het feit dat ze best koud aanvoelde, zorgde ervoor dat ik een ‘note’ in mijn hoofd maakte om haar ook een deken te geven voor ’s nachts daar het dan best koud kon zijn. Ik nam toch aan dat ze zelf niet echt spullen mee had, anders had ze waarschijnlijk ook wel een andere jurk kunnen aantrekken.

“Zoals u ziet ligt het kamp redelijk diep in het bos, omringt daar een paar rivieren die soms best moeilijk over te steken zijn. Dit is om te voorkomen dat het Department alles snel zou kunnen vinden en ons een voor een zou kunnen meenemen. Sommigen hebben tenten meegenomen om in te slapen terwijl anderen een zacht plekje op de grond uitzoeken of het zich gemakkelijk maken in de bomen. Ikzelf verkies een boom omdat het dan moeilijker is voor sommigen om bij je te komen om je te grazen te nemen als je bijvoorbeeld iets verkeerd gedaan hebt.” Enthousiasme was in mijn stem te horen terwijl ik Aria als een echte gids in het kamp rondleidde. Vanaf het moment dat we anderen passeerden, zwaaide ik vrolijk. Sommigen zwaaiden vrolijk terug terwijl ander alleen maar chagrijnig mijn kant uit keken. “Sommige mensen hebben hun familie moeten achterlaten toen ze gevlucht waren, daarom kunnen er soms momenten zijn dat het hier een best dode boel is.” Deze keer was er van het enthousiasme nog maar weinig te horen en voor een kort moment richtte ik mijn bruine kijkers op de grond en zweeg even. “Wel, waar wil je slapen? Als jou soort ook slaapt tenminste..”

[ bericht aangepast op 22 sep 2013 - 13:33 ]

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

(Misschien is het handig de naam erboven te zetten van het persoontje)

Ich liebe dich 27.12.23

{Yea misschien wel x)}

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Orion Feniks -Engel

'Er zijn een paar nieuw mensen, Twee heksen als ik het goed heb.' Verteld Raven, ik glimlach en zeg 'Ik hoop dat ze een beetje aardig zijn' ik vroeg me af hoeveel er nog waren zoals ons, op de wereld, elke keer denk je dat dit alles was en dan komen er weer nieuwe, het was heel apart. Maar van engelen waren er niet zo veel, niet dat het me echt wat uitmaakte, maar het leek me leuk om met iemand anders zoals ik te praten over dingen zoals weet ik veel het onderhoud van de vleugels en de veren ofzo.
'Ik kan wel kijken of ik een nieuw shirt voor je kan maken. Misschien wel met een buis erbij' zegt Raven en ik schrik op uit mijn gedachten, een nieuw shirt? Oja, hij is een beetje kapotig, 'Graag, dan hoop ik dat ik die dan wel heel kan houden' grinnikt ik, misschien zou ik gewoon in alle shirts gaten maken zodat ik ze niet meer zou scheuren, dan bleven ze tenminste een beetje heel. Alhoewel, ik en het heel houden van kleding gingen niet echt goed samen.
Raven struikelt waardoor ik weer uit mijn gedachten schrik, ze had me wel los gelaten zodat ik niet ook op de grond lag Vlug liet ik Orion los, ze kijkt een beetje geschrokken 'Sorry,' mompelt ze. 'Mijn gedachten zaten even ergens anders.' 'Alles goed?' vraag ik haar bezorgt.
Raven stopt wat pijlen terug in de koker die waren gevallen toen zij struikelde, ik pak er zelf ook eentje en speel ermee tussen mijn vingers.
'Orion,' zegt ze verrukt. 'Dat zijn zwijnen sporen. Zo te zien van een hele familie. Daarmee kunnen we wel een week van rond komen. We moeten ze vangen!' Ik dacht even na 'we zouden ze in de omheining van de paarden kunnen jagen en ze daar opsluiten' ze gelijk doden zou toch niet kunnen want dan zouden we een hoop moeten lopen om alles over te brengen naar het kamp, en verder kon ik niet echt iets levends doden... Ik kan mezelf verdedigen maar iets doden was moeilijk voor me.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Aria Athanasia Ophelia Rena Thodora Urania Sotiria - Engel.
'Zoals u ziet ligt het kamp redelijk diep in het bos, omringt daar een paar rivieren die soms best moeilijk zijn over te steken,' begon Adam deftig en wel uit te leggen, waardoor ik zacht giechelde, maar wel goed oplette. Deze informatie kon best nuttig zijn, wilde ik hier lang en veilig verblijven. 'Dit is om te voorkomen dat het Departement alles snel zou kunnen vinden en ons één voor één mee zou kunnen nemen. Sommigen hebben tenten meegenomen om in te slapen, terwijl anderen een zacht plakje op de grond uitzoeken of het zich gemakkelijk maken in de bomen.'
Ik knikte en liet mijn grote blauwe kijkers over de bomen heen glijden. Op de grond was voor mij geen optie. Ik hield ervan in de lucht te zijn, maar een boom leek mij ook niet erg prettig. Ik zou hier een goede oplossing voor moeten zoeken.
'Ikzelf verkies een boom, omdat het dan moeilijker is voor sommigen om bij je te komen om je te grazen te nemen als je bijvoorbeeld iets verkeerd gedaan hebt,' ging Adam verder. Ik trok vragend een wenkbrauw op. 'Wat dan? Gebruiken de mede kampgangers geweld tegen je als je iets verkeerds doet?' De geschrokken ondertoon was door mijn zachte stem heen te horen, maar ik liet er niet heel veel van merken. Ik besloot om eerst maar te luisteren naar wat Adam nog meer te vertellen had.
Ik glimlachte verlegen naar de wezens die we onderweg tegenkwamen, terwijl Adam uitbundig naar ze zwaaide. Het bracht een glimlach op mijn gezicht. Sommigen zwaaiden terug, anderen keken chagrijnig onze kant op. Maar de meesen keken me nieuwsgierig aan. Zouden ze dat doen bij elke nieuweling?
Verlegen wendde ik mij blik naar de grond.
'Sommige mensen hebben hun familie moeten achterlaten toen ze gevlucht zijn, daarom kunnen er soms momenten zijn dat het hier best en dode boel is.' Ik knikte opnieuw en keek onder mijn wimpers even door, omhoog naar Adam's gezicht. Het enthousiaste dat zonet nog zo dominant was in zijn stem, was nu ver te zoeken. Ik legde heel even mijn andere hand, de hand die niet door Adam's arm heen gehaakt was, op zijn arm en schonk hem een sympathieke glimlach.
Het was heel even stil, voor hij weer opkeek. 'Wel, waar wil je slapen? Als jou soort ook slaapt tenminste...'
Een zacht gegrinnik verliet mijn mond. 'Ja, wij Engelen slapen,' antwoordde ik geamuseerd. Opnieuw keek ik nieuwsgierig rond.
'Ik denk dat ik een boom kies,' zei ik na enkele seconden bedenkend rond te hebben gekeken. 'Hoe doen jullie dat hier? Heeft iedereen een eigen boom, of delen jullie er?' Stiekem keek ik rond of ik ergens nog meer Engelen zag, maar zo te zien was ik op het moment de enigste.
Toen viel me een boom op. Hij was net zo hoog als de anderen, maar de stam was donkerder en er hingen geen bladeren aan, maar zachtroze, kleine bloemetjes. Een Bloessemboom. Wat bijzonder, zo midden in het bos. 'Die wil ik,' fluisterde ik adembenemend, terwijl ik Adem losliet en zacht naar de boom toe liep. Voor de boom bleef ik staan en keek omhoog, waarna ik me omdraaide naar Adam. 'Is deze al bezet?' vroeg ik, hem vragend aankijkend. Daarna keek ik omlaag, naar mijn kapotte jurk. 'En weet je toevallig iemand van wie ik een nieuwe jurk kan lenen, tot ik weer een nieuwe heb?'

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Adam Mikkelson

Het zou moeilijk zijn om de grijns die om mijn lippen lag op dit moment te laten verdwijnen. Ik voelde me op mijn gemak, had voor een keer eens niet de behoefte om me anders voor te doen dan ik werkelijk was of me gaan te verstoppen om mensen zoveel mogelijk te kunnen ontlopen. Sinds de dood van mijn ouders waren er eigenlijk nog maar weinig momenten dat ik me terug zo vrolijk en zorgeloos als vroeger kon gedragen. Ik was veel harder geworden, zelfs paranoïde op sommige momenten. Dit was een van de momenten dat ik terug voor even dat jongetje van vroeger was en enthousiast begon ik op een soort gids toontje te vertellen over het kamp.
Nadat ik op het nippertje ontsnapt was aan de mensen was dit mijn thuis geworden, al had ik nog niet erg veel contact gehad met de andere wezens die ook in het kamp woonden. We hadden allemaal hetzelfde doel en toch vertrouwde ik hen niet echt. Ik loog en bedroog zelf en ik wist dat de anderen ook makkelijk zo’n dingen met me konden uithalen. Alles wat je met een ander deed; kon je dubbel zo dik terug verwachten, dat was hetgeen dat mijn vader me altijd geleerd had. De vraag die gesteld werd, zorgde ervoor dat ik mijn bruine kijkers voor een moment op de grond richtte. “Laten we zeggen dat ik niet altijd even goed te vertrouwen ben en wel eens durf te stelen van de anderen. Voor de anderen moet jij niet echt bang hebben, ik denk dat ze jou niet zo snel iets aan zullen doen.” De woorden kwamen er zachtjes uit. Ergens schaamde ik me voor mezelf, over dat ik het gewoon niet kon laten om mensen te bespelen en daarna een deel van hun eigendommen te stelen. Het was gewoon mijn natuur, iets dat ik vroeger nodig had gehad om te kunnen overleven.
Praten over familie die in de steek was gelaten, was ook niet echt het beste om te doen als ik mijn humeur terug wilde opkrikken. Toch verscheen er weer een lichte glimlach op mijn gezicht toen ik voelde hoe Aria haar hand op mijn arm gelegd had en me bijna medelijdend aankeek. Dat ene gebaar was al genoeg om ervoor te zorgen dat ik alle negatieve gedachten terug naar de achtergrond dwong en vroeg waar ze juist wilde slapen. “De meeste van ons hebben voor zover ik weet een eigen boom. Als ik ga slapen bindt ik mezelf meestal met een stuk touw aan de boom vast aangezien ik geen vleugels heb die ik kan uitslaan moest ik er eens uit kieperen.” Geamuseerd keek ik haar aan. Toen haar interesse gewekt leek te zijn door iets dat zich rechts van me bevond, volgde ik haar blik en een grinnik verliet mijn keel. “Voor zover ik weet is die nog vrij, al kan het goed zijn dat je hem misschien wel met iemand moet delen omdat ik nu niet op de hoogte ben van alles dat er in het kamp gebeurd.” Ik hoefde ook niet altijd alles te weten, zolang ik me maar kon amuseren was het goed. “Ik denk dat Raven wel ongeveer de zelfde maat heeft… ze is misschien net iets groter en kleding kan je altijd nog wat kleiner maken.” Ik had werkelijk geen idee waar Raven op dit moment was, maar zo lang kon ze niet wegblijven, toch?

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher