Pwettyness schreef:
Meandery.
Grijnzend trek ik een wenkbrauw op. "Nee, niet gelijk maar later misschien wel. We beginnen gewoon met angst overwinnen." Mijn stem klinkt luchtig, serieus en vrolijk, eerlijk vrolijk. Ik schud lachend mijn hoofd, en voorzichtig omklemt mijn hand de zijne, welke langzaam de hitte van vuur aanneemt, maar niet zo dat ik echt vlammen of zo op ga roepen. Mijn groene ogen kijken hem recht aan, waar de concentratie door schittert.
"Rustig blijven, er is geen vuur." Zeg ik zacht, waarna ik na een aantal lutteloze minuten zijn hand loslaat. "Weetje wat er van vuur gemaakt kan worden?" Mijn hoofd is gekanteld, en pretlichtjes schitteren in mijn ogen. Waarom was ik ook al weer zo blij om met vuur te "spelen"? God moge weten waarom. Voorzichtig liet ik kleine vonkjes uit mijn samengevouwen handen ontsnappen, zo iets als vuurwerk. Langzaam liet ik ze cirkeltjes om mijn handen draaien, waarna ik een hand losmaakte en die van Agaraine pakte, rechtop zette op zijn elleboog en liet voorzichtig de stukjes vuur die rondcirkelde overgaan op zijn hand,
het vuur danste vrolijk, totaal niet gevaarlijk en het gaf me zelf een gevoel van bescherming. "Niet schrikken, het doet je niets zolang je niet denkt dat het je pijn kan doen." Zowel mijn stem als ogen keken vriendelijk en geruststellend naar de jongen die voor me zat. "Gewoon rustig blijven." Voorzichtig liet ik zelf zijn hand los, en begon -nog wel op hem lettend- met bloemen in het gras te schrijven tot zijn naam voor hem stond, met een je kan het wel, erbij.
Agaraine Odian
Met een grijns trekt Meandery haar wenkbrauw op.
"Nee, niet gelijk maar later misschien wel. We beginnen gewoon met angst overwinnen." klinkt haar stem dan luchtig, serieus, maar toch ook vrolijk. Ze schud lachend haar hoofd en ik voel hoe ze mijn hand vastneemt. Ik voel het alsmaar warmer worden en slik een keer. Haar ogen kijken recht in de mijne, en er schittert concentratie in. Pure concentratie.
"Rustig blijven, er is geen vuur," zegt ze zacht, dan laat ze mijn hand los. Ergens ben ik wel blij dat ze me los gelaten heeft. Ik kijk Meandery aan en voel hoe mijn hand langzaam zijn eigen temperatuur weer terug krijgt. Die warmte is echt niets voor mij, veel te klam en zo.
"Weetje wat er van vuur gemaakt kan worden?" ik schud mijn hoofd als ik zie dat er pretlichtjes in haar ogen dansende zijn. Eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten. Maar dat zal ik dus weer wel moeten, want ik weet gewoon dat Meandery het gaat vertellen.
Ik deins achteruit wanneer Meandery ineens vuur op haar hand krijgt. Nee... Ik wil mijn hand terugtrekken wanneer ze deze vastpakt en rechtop zet. Ik bijt op mijn lip. Ik kijk angstig naar het vuur dat van haar hand richting de mijne gaat. Ik schud mijn hoofd.
"Niet schrikken, het doet je niets zolang je niet denkt dat het je pijn kan doen." Ik voel de warmte van het vuur mijn hand binnendringen en ik word bang. Banger als het moment dat ik wist dat ik mijn ouders zou gaan verliezen. Dit is... pure angst.
"Gewoon rustig blijven." Zij heeft makkelijk praten. Ik voel mijn ademhaling alleen maar versnellen, De échte paniek slaat pas toe wanneer Meandery mijn hand los laat. Ik weet niet eens wat ze zelf aan het doen is.
Het duurt niet lang of mijn versnelde ademhaling word zwaar gehijg. Ik wuif mijn hand en schiet overeind,
"Nee Meandery! Nee! We zouden niets met vuur gaan doen, je zei het zelf. Maar je deed het wel!" Ik schreeuw door de angst en paniek die mijn lichaam overgenomen heeft. Ik schud hevig mijn hoofd en vertrek in een snelle pas richting de tent van mijn zuster. Wanneer ik er binnen kom zie ik haar en ik snel naar haar toe.
"Freya," zeg ik zacht terwijl ik mijn armen om haar heen sla en mijn gezicht in haar hals verberg. Ik kan niet veel zeggen, want mijn stem slaat alleen maar over, ik probeer te kalmeren.
[Sorry als dit stukje een beetje zuigt, maar ik wist echt niets. Maar ik wilde jullie ook niet laten wachten
]
[ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 20:57 ]
Ich liebe dich 27.12.23