• De cover is gemaakt door DreamerN Alle rechten gaan dus naar haar.

    In de tijd van eind middeleeuwen, begin Gouden eeuw, breekt een ziekte uit.
    Een ziekte erger dan de zwarte dood.
    Mensen gaan dood door vuur in hun magen of enorme bulten op hun hoofd.
    The departement, de bazen van de stad, geven bepaalde mensen de schuld.
    Er word een prijs op hun kop gezet.
    De mensen vluchten de bossen in.
    Daar waar dingen gebeuren die niemand kan verklaren.
    Maar wat de dorpelingen niet weten, is dat The Departement de vijand is.
    In het bos schuilen speciale mensen.
    Engelen, half-goden, vampieren, tovenaars en heksen.
    Ze schuilen in een kamp.
    De dorpelingen noemen het Camp Wicked.
    Zal het hun lukken om The departement te verslaan en de dorpelingen te overtuigen van hun onschuld?
    Er is maar één ding zeker...
    Als The Departement eenmaal jacht op je maakt,
    vertrouw dan alleen zij die zich uw soortgenoten noemen.


    Trailer.





    Rollen:

    ** = foto.
    3,1 4,1 = Bladzijde waar je personage staat.

    Vampieren.
    Ashton Nyx Finne door AtticusM
    Celebrian Clera Aura 5,1 ** Chilaw
    Vampieren hebben de kracht van snelheid. Ze zijn sneller en sterker dan welk leven wezen dan ook. Je bent, volgens het departement, een gevaar voor de samenleving. Vampieren hoeven niet per sé bloed te drinken. Het maakt ze wel sterker en sneller. Ze kunnen gewoon dierenbloed drinken, maar het departement denkt dat ze mensenbloed drinken.


    Half-god. VOL
    Raven Willow Chase. 3,1 ** door Vladiferr
    Enisue Orion Rewe 15,1 ** Traitor
    Danielle Niamh Johnson.
    8,1 ** ** Vexy
    Half goden zijn de zonen of dochters van Griekse goden. Zoals Zeus en Athene. Wat ze kunnen, hangt af van wie ze de dochter of zoon zijn. Wat ook kan is dat ze een dochter of zoon zijn van goden. Dus dan zijn de vader en moeder een god. Alleen is het kind dus op aarde gedumpt en word hij of zij niet meer gezien als dochter of zoon van de goden.



    Tovenaar/heks. VOL
    Freyanna Odain 15,1 ** DreamerN
    Agaraine Odian 3,1 ** Papaoutai¨¨
    Meandery Lune Boromir 6,1 ** Chilaw
    Adam Mikkelson 13,1 ** TicTac
    Tovenaars en heksen beschikken over de krachten van magie. Ze kunnen van alles toveren, maar kunnen geen helingsspreuken.
    Tovenaars en heksen beschikken over een speciale ketting. Hier zit al hun kracht in. Die zit dus niet in hun toverstok. Als de tovenaar of heks het wilt dan kan hij, of zij, dus ook gewoon met zijn handen toveren. Maar moet gedurende alle tijden de ketting om houden. De ketting ziet eruit als de ziel van zijn gebruiker.Dus de kleuren zijn zoals de ziel van de tovenaar of heks is.


    Engelen.VOL.
    Eveline Hailey Sevenster. 5,1 Skull
    Orion Feniks 16,1 ** Ninuturu
    Aria Sotiria. 7,1 ** ** Pebble
    Drew Jay Lyuin Grity Bray Quinn 7,1 ** ** Faisean
    Engelen hebben de geweldige kracht om te vliegen. Hun prachtige witte vleugels, die meestal op hun rug zijn gevouwen, zijn veel geld waard. Hun tranen hebben een helingskracht. Het bloed van de engelen is prachtig zilver en ze genezen snel.


    Mensen van het departement.
    Perry James Chase 3,1 ** Vladiferr
    Deze mensen zijn er op gebrand om de magische wezen te pakken te krijgen. Ze zullen er alles voor over hebben.
    Wat niemand weet behalve het departement is dat ze de levenskrachten nodig hebben van de magische wezens. Hun leider blijft zo langer leven.
    Door de levenssappen die de leider insnuift word hij/zei weer jong en sterk. Alleen het departement weet dit! Voor de rest niemand.


    Meedoen kan altijd.
    Rollentopic
    Praattopic

    RPG Regels;;
    - Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
    - Minimaal zes regels schrijven in je post.
    - OOC met haakjes [] () - - | |
    - We sluiten hier niemand buiten.
    - 16+ en schelden Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
    - Beoordeel elkaar niet teveel, want sommige mensen kunnen ook nieuw zijn in de RPG wereld.
    - Bestuur alleen je eigen personages!
    - Je mag niet meer dan twee personages hebben.

    [ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 21:29 ]


    "Rebellion's are build on hope"

    {ik kan nu eindelijk ook beginnen (:
    Als er iets niet klopt hoor ik het graag.}

    Freyanna Odian

    Met de bezem in handen schuifel ik door het tentje heen waar in samen met mijn broertje woonde, die op dit moment niet thuis was en ik had ook geen idee waar hij opeens heen was gegaan. Hij zou vast wel ergens met vrienden rondhangen, althans dat hoopte ik.
    Ik zuchtte voor ik mijn aandacht weer op de grond richtte waar ik een hoopje stof bij elkaar had weten te verzamelen.
    Het tentje was over het algemeen niet heel erg groot, maar het was groot genoeg voor ons, ten minste, dat vond ik. Er was een plek om te slapen, een plek om dingen in te bereiden voor eten en verder genoeg ruimte om dingen in op te bergen, kwijt te kunnen en nodig te hebben.
    Het doek van de tent bolden op en deukten weer in naarmate de wind toenam, waardoor het best koud kon worden in de winter, al zouden we dan gewoon een magisch vuur aansteken voor de warmte in de vuurkorf die we buiten hadden staan, al moest je dan wel enorm voorzichtig zijn voor the department de flakkering zou opmerken en je de ondergang van het gehele kamp betekende.
    Ik schudde mijn hoofd waarbij mijn lange zwarte haar heen en weer vloog. Zo mocht in niet denken.
    Ik was gewend aan alleen zijn, ondanks ik natuurlijk altijd Agaraine had om mee te praten leek hij de laatste tijd meer met vrienden dan met mij.
    Misschien moest ik ook maar eens vrienden voor mezelf gaan zoeken hier in het kamp, heel erg heb ik me daar ook nog niet voor ingezet.
    Maar ik was bang, ik was bang dat wanneer ik net weer vrienden had gemaakt, ze zouden sterven, zowel natuurlijk, opzettelijk of door de ziekten.
    Ik wou niet nog meer mensen kwijtraken door die pest van een ziekte, de pest.
    De bezem zoefde over de grond heen terwijl ik het stof ferm dichter naar elkaar toe veegde.
    Het was makkelijker geweest als ik het gewoon met magie op zou lossen, maar zulke handelingen bracht me meer tot rust, anders zat ik met meerdere huishoudelijke klusjes die ik met magie op kon lossen steeds maar te piekeren; over mezelf, over Agaraine, over iedereen in het kamp, over het verleden en over wat de toekomst eventueel kon brengen.
    Daarmee meegerekend wat er kon gebeuren als The department ons vond en ons allemaal gevangen zette of erger; ons allen ter plekke vermoorde, al zou het niet zonder slag of stoot gaan, wij zouden vechten, althans, ik zal vechten, maar ik weet dat er meerdere zo dachten.
    We zouden ons niet zo simpel overgeven, dat was zeker.

    [ bericht aangepast op 5 sep 2013 - 22:09 ]


    Credendo Vides

    [Klopt niet echt, aangezien Agaraine net naar het 'tentje' is geweest om zijn boek weg te leggen..
    + Achternaam is Odian, niet Odain ;) ]

    [ bericht aangepast op 5 sep 2013 - 15:46 ]


    Ich liebe dich 27.12.23

    Adam Mikkelson|| Tovenaar

    Ergens was het best angstaanjagend dat Aria elke herinnering die ik had naar boven zou kunnen halen. Ze had mijn leven met een aanraking al ongeveer samengevat en ik wilde momenteel echt niet weten wat ze nog allemaal kon. Gelukkig voor mij had ze niet gezien hoe ik mensen wel eens durfde op te lichten en te bestelen, want dan was mijn goede eerste indruk ook helemaal naar de knoppen. Terwijl ik mijn verbazing toch een beetje probeerde te verbergen door de vertellen wat er juist in die beelden gebeurd was, zette ik instinctief een paar passen achteruit zodat de ruimte tussen ons in groot genoeg was zodat ze me niet per ongeluk weer zou kunnen aanraken. Natuurlijk dacht ik soms wel eens aan mijn ouders, maar om op zo'n manier terug aan hen herinnerd te worden, was toch wel extreem. Daarbij kwam de gedachte aan mijn vader al boven vanaf het moment dat ik mijn vingers om het pakje kaarten klemmen. Ja, ik was best bijgelovig en geloofde dat mensen die waren gestorven nog altijd over hun dierbaren waakten. Mijn bruine kijkers waren op de grond gericht, maar toen Aria terug iets zei, gleed mijn blik toch terug haar kant op. Alleen al die onschuldige blik, zorgde ervoor dat ik even vergat wat er net gebeurt was. Op zo’n blik kon je gewoon niet kwaad blijven en haar woorden vertelden dat ze er echt wel spijt van had. “Nieuwsgierigheid is iets waar je mee moet oppassen. Straks kom je daardoor in de handen van The Departement terecht en dan is de kans klein dat iemand je nog terugziet,” reageerde ik op haar excuses. De mensen van the Departement waren echt niet dom en het zou me niets verbazen als ze goed waren in het zetten van valstrikken om zo iedereen die niet honderd procent menselijk was te kunnen vangen. Toen de vraag kwam of ik haar wilde vergeven, was een blik op haar gestalte genoeg om ervoor te zorgen dat mijn mondhoeken omkrulden in een zwakke glimlach. Zoals ik al eerder gezegd had, was het echt gewoon onmogelijk om op zoiets als een Engel kwaad te blijven en daarbij zag ze er net uit als een verdwaalde puppy. “Vergeven en vergeten. Ik neem tenminste aan dat je niet nog eens van plan bent om mijn geheugen door te spitten.” Dat laatste was met een geamuseerde ondertoon gezegd, maar ergens was ik er best serieus over. Ik zou het niet nog eens aankunnen om alles nog eens zo levendig mee te maken, een keertje was wel genoeg. Afwezig speelde ik wat met de kaarten in mijn handen, schuffelde ze op een manier die al even bewonderenswaardig was als de kaarttrucjes die ik kende zelf. Pas toen ze goed door elkaar zaten, keek ik terug naar Aria. “Misschien heeft iemand nog wel een andere jurk voor je, aangezien deze zijn beste tijd ook wel heeft gehad.”


    -Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

    Enisue Orion Rewe ~ Half-god

    Ik keek rond in het kleine kamertje, dat ik huurde in een herberg. Ik was er op een of andere manier aan gehecht geraakt en Frae zo te zien ook.
    'Kop op meisje, we gaan een beter leven tegemoet. Ergens waar we onszelf kunnen zijn.' probeerde ik haar op te fleuren
    Ze begon luid te spinnen, wat ik als een goed teken beschouwde. Ik liep de kamertje uit en keek voor de laatste keer achterom. Dit is de laatste keer dat ik door deze deur liep, deze kamer inkeek, besefte ik. Ik luisterde nog of ik de stemmen van de soldaten nog hoorde, wat wel het geval was. Toen draaide ik me terug om en liep voor de laatste keer deze trap af. Met Frae op mijn hielen liep ik de drukke en gezellige kroeg uit, om op de lege straat te komen.
    We liepen zo vaak mogelijk de schaduwen in en bleven aan de zijkant toe kijken naar de weinige mensen die snel door de licht verlichte straten vluchtten.
    Na niet zo lang kwamen we aan bij de poort, die zoals altijd bewaakt werd. Het plan was dat Frae uit de schaduwen sprong om schattig voor de soldaten te doen, zodat ik snel door de poort kon vluchten en zij later naar de enige cederboom in het bos zou komen. Waar ik op haar zou wachten.
    Op mijn teken sprong Frae uit de schaduwen en begon zachtjes spinnend rollen over de grond. Terwijl de soldaten er even vertederd naar keken rende ik door de poort richting de helling. Wonder bij wonder sprong ik net achter een boom toen de soldaten zich realiseerden dat dit een truc kon zijn. Luid miawend liep Frae verontwaardigd weg. Ik rende snel de steile helling af om zo recht in het bos te komen. Toen ik wat dieper het bos inliep zag ik de cederboom waar ik en Frae hadden afgesproken. Al snel nadat ik er was gekomen sprintte Frae naar mij toe. 'Hey, meisje. Je hebt het goed gedaan!' fluisterde ik haar toe,
    tot er een persoon uit de schaduwen kwam. Al snel trok ik mijn dolk en tuurde naar de persoon, druk een gevechtsstrategie bedenkend.


    -Iemand zin om Eny en Frae te ontmoetten?-

    [ bericht aangepast op 5 sep 2013 - 19:28 ]


    The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.

    .Ashton Nyx Finner || Vampier

    Ik liep door de mensenmassa heen waar ik verschillende gesprekken opving. Sommige waren dagelijkse gesprekken of kooplieden die hun goedderen probeerde te verkopen.
    Andere gingen over ziektes.
    Maar wat me stil liet laten staan waren de gesprekken over Camp Wicked. Direct kwamen er allerlei dingen in me op. Het idee om er heen te gaan kwam als eerste.
    Het zou daar wel beter zijn dan dat het hier is. Hier moest je goed oppassen dat niemand je te pakken had anders was je er mooi geweest. Een ding wist ik zeker en dat is dat ik hier weg wilde. Ik wou geen risico's meer nemen en het gevoel te hebben dat je ergens niet welkom bent.
    "Ziet er naar uit dat we weer ergens anders naartoe gaan Avonis." Zei ik zacht tegen 'mijn zusje'. Ookal is ze allang overleden, ik geloof erin dat ze nog altijd bij me is. Wat sommige mensen raar vinden, maar dat maakt me niets uit.
    Langzaam begon ik veder te lopen. Ik probeerde me op mijn gedachten te focussen en niet op de mensen om me heen, wat een beetje lastig aangezien het er erg lawaaierig was. Zolang ik veder kon gaan naar Camp Wicked zonder dat ik opgepakt werd vond ik het best.
    Ik probeerde zo onopvallend mogelijk weg te gaan, wat me tot mijn eigen verbazing ook nog gelukt was. Het was gewoon raar dat het zo makkelijk was. Ik had er veel meer van verwacht.

    Na een tijdje lopen kwam ik het bos in. Ik hoorde stemmen, maar dat zou wel niets geweest zijn.
    Ik liep veder tot ik een jongen met een dolk in zijn staan. Ik bleef er vragend naar kijken tot ik uiteindelijk sprak.
    ''Niet bepaald een gepaste manier voor een begroeting.'' Zei ik terwijl ik de jongen aan keek. ''Maar dat was vast niet jou idee.''

    (Moet er even inkomen)


    I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

    Papaoutai schreef:
    [Klopt niet echt, aangezien Agaraine net naar het 'tentje' is geweest om zijn boek weg te leggen..
    + Achternaam is Odian, niet Odain ;) ]


    { Oké, ben niet echt wakker door school etc. XD Zal de post aanpassen. }


    Credendo Vides

    [ Mag ik een samenvatting? Iemand voor mijn personage? ]


    Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

    (Well, do I have permission to write a post or do I have to wait for people who HAVEN'T time enough? ;') )


    Ich liebe dich 27.12.23

    -Als ik op de laptop mag, reageer ik op jou post AtticusM-


    The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.

    Het spijt me, hier schrijf ik me ook uit. Ik heb het druk en deze RPG valt me helaas een beetje tegen :<


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    (@Traitor Okay)


    I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

    Aria Athanasia Ophelia Rena Thodora Urania Sotiria - Engel.
    'Nieuwsgierigheid is iets waar je mee moet oppassen. Straks kom je daardoor in de handen van The Departement terecht en dan is de kans klein dat iemand je nog terug ziet,' vertelde Adam me, waarna er een korte schok door me heen trok. Natuurlijk wist ik het gevaar van The Departement, maar om het nu uit de mond van iemand anders te horen kwam toch nogmaals als een schok aan. Het betekende dat het echt was, en niet zomaar een verzinsel. Een korte zucht verliet mijn lippen en ik knikte zacht. Hij had helemaal gelijk.
    Toen ik hem vroeg of hij me wilde vergeven, zag ik zijn gezichtsuitdrukking van serieus naar een scheve glimlach. Waarschijnlijk zag ik eruit als een of ander verdwaalt diertje.
    'Vergeven en vergeten. Ik neem tenminste aan dat je niet nog eens van plan bent om mijn geheugen door te spitten.' Hij klonk geamuseerd en ook bij mij verscheen een glimlach op mijn gezicht. 'Ik beloof het,' lachte ik zacht, waarna ik, toch wel een beetje voorzichtig, een stap richting Adam.
    Ik zag dat hij afwezig aan het spelen was met de papiertjes in zijn handen. Ik was er nieuwsgierig naar, maar wilde er niet naar vragen. Ik zou echt moeten leren minder nieuwsgierig te zijn. Hij schudde ze door elkaar en mijn blauwe ogen werden er naartoe getrokken. Hoe deed hij dit toch?
    Mijn rode lippen weken slechts een paar millimeter van elkaar af, maar voor mijn gevoel lag mijn onderkaak op mijn knieën. Dat iemand zijn vingers zo snel konden bewegen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem weer naar me kijken, maar mijn ogen waren op de papiertjes geplakt. 'Hoe deed je dat?' fluisterde ik nieuwsgierig, nadat hij me vertelde dat iemand misschien wel een nieuwe jurk voor me had, waarna mijn ogen weer zijn bruine kijkers vonden. Ik knikte als antwoord en zette nog een stap dichter in zijn richting, zodat ik de dingen in zijn hand beter kon bekijken.
    Na een aantal minuten trok ik mijn blik ervan los en keek hem weer aan, waarna er weer een glimlach op mijn gezicht ontstond. 'Ja, dat is een goed idee. Zou je me ook het kamp willen laten zien?'


    Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

    Pwettyness schreef:
    Meandery.

    Grijnzend trek ik een wenkbrauw op. "Nee, niet gelijk maar later misschien wel. We beginnen gewoon met angst overwinnen." Mijn stem klinkt luchtig, serieus en vrolijk, eerlijk vrolijk. Ik schud lachend mijn hoofd, en voorzichtig omklemt mijn hand de zijne, welke langzaam de hitte van vuur aanneemt, maar niet zo dat ik echt vlammen of zo op ga roepen. Mijn groene ogen kijken hem recht aan, waar de concentratie door schittert.
    "Rustig blijven, er is geen vuur." Zeg ik zacht, waarna ik na een aantal lutteloze minuten zijn hand loslaat. "Weetje wat er van vuur gemaakt kan worden?" Mijn hoofd is gekanteld, en pretlichtjes schitteren in mijn ogen. Waarom was ik ook al weer zo blij om met vuur te "spelen"? God moge weten waarom. Voorzichtig liet ik kleine vonkjes uit mijn samengevouwen handen ontsnappen, zo iets als vuurwerk. Langzaam liet ik ze cirkeltjes om mijn handen draaien, waarna ik een hand losmaakte en die van Agaraine pakte, rechtop zette op zijn elleboog en liet voorzichtig de stukjes vuur die rondcirkelde overgaan op zijn hand,
    het vuur danste vrolijk, totaal niet gevaarlijk en het gaf me zelf een gevoel van bescherming. "Niet schrikken, het doet je niets zolang je niet denkt dat het je pijn kan doen." Zowel mijn stem als ogen keken vriendelijk en geruststellend naar de jongen die voor me zat. "Gewoon rustig blijven." Voorzichtig liet ik zelf zijn hand los, en begon -nog wel op hem lettend- met bloemen in het gras te schrijven tot zijn naam voor hem stond, met een je kan het wel, erbij.


    Agaraine Odian

    Met een grijns trekt Meandery haar wenkbrauw op.
    "Nee, niet gelijk maar later misschien wel. We beginnen gewoon met angst overwinnen." klinkt haar stem dan luchtig, serieus, maar toch ook vrolijk. Ze schud lachend haar hoofd en ik voel hoe ze mijn hand vastneemt. Ik voel het alsmaar warmer worden en slik een keer. Haar ogen kijken recht in de mijne, en er schittert concentratie in. Pure concentratie.
    "Rustig blijven, er is geen vuur," zegt ze zacht, dan laat ze mijn hand los. Ergens ben ik wel blij dat ze me los gelaten heeft. Ik kijk Meandery aan en voel hoe mijn hand langzaam zijn eigen temperatuur weer terug krijgt. Die warmte is echt niets voor mij, veel te klam en zo.
    "Weetje wat er van vuur gemaakt kan worden?" ik schud mijn hoofd als ik zie dat er pretlichtjes in haar ogen dansende zijn. Eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten. Maar dat zal ik dus weer wel moeten, want ik weet gewoon dat Meandery het gaat vertellen.
    Ik deins achteruit wanneer Meandery ineens vuur op haar hand krijgt. Nee... Ik wil mijn hand terugtrekken wanneer ze deze vastpakt en rechtop zet. Ik bijt op mijn lip. Ik kijk angstig naar het vuur dat van haar hand richting de mijne gaat. Ik schud mijn hoofd.
    "Niet schrikken, het doet je niets zolang je niet denkt dat het je pijn kan doen." Ik voel de warmte van het vuur mijn hand binnendringen en ik word bang. Banger als het moment dat ik wist dat ik mijn ouders zou gaan verliezen. Dit is... pure angst.
    "Gewoon rustig blijven." Zij heeft makkelijk praten. Ik voel mijn ademhaling alleen maar versnellen, De échte paniek slaat pas toe wanneer Meandery mijn hand los laat. Ik weet niet eens wat ze zelf aan het doen is.
    Het duurt niet lang of mijn versnelde ademhaling word zwaar gehijg. Ik wuif mijn hand en schiet overeind,
    "Nee Meandery! Nee! We zouden niets met vuur gaan doen, je zei het zelf. Maar je deed het wel!" Ik schreeuw door de angst en paniek die mijn lichaam overgenomen heeft. Ik schud hevig mijn hoofd en vertrek in een snelle pas richting de tent van mijn zuster. Wanneer ik er binnen kom zie ik haar en ik snel naar haar toe.
    "Freya," zeg ik zacht terwijl ik mijn armen om haar heen sla en mijn gezicht in haar hals verberg. Ik kan niet veel zeggen, want mijn stem slaat alleen maar over, ik probeer te kalmeren.

    [Sorry als dit stukje een beetje zuigt, maar ik wist echt niets. Maar ik wilde jullie ook niet laten wachten ;) ]

    [ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 20:57 ]


    Ich liebe dich 27.12.23

    Freyanna Odian
    Met mijn hand veegde ik het zweet van het harde werken van mijn voorhoofd af.
    Ik had het hoopje stof weggewerkt en naar buiten gegooid, al het overige afval op de composthoop gegooid en een beetje de bordjes en bekers zo goed mogelijk schoongeboend.
    Nu moest ik alleen nog de laatste dingetjes opruimen en de tent was weer helemaal spik en span.
    Zuchtend legde ik de bezem terug op de plek waar die altijd lag en bedacht me wat ik hierna zou kunnen doen.
    Misschien kon ik ergens gaan badderen, door al dat schoonmaken voelde ik me niet geheel schoon meer, al viel het waarschijnlijk hartstikke mee, mijn zwarte haar rook nog fris, al was het nu een beetje nat bij de wortel van het zweet, wat ik nog snel even wegveegde met een schone lap stof.
    Misschien moest ik inderdaad maar eens wat vaker uit mijn vertrouwde cirkel om mijn tent heen stappen, het is niet zo dat ik bang aangelegd ben, in tegendeel.
    Het was meer een kwestie van te gewend aan iets raken om het later eventueel weer kwijt te raken.
    Iets wat ik nooit van mijn leven meer wou ervaren, althans, niet op deze leeftijd.
    Ik hoorde de flap van de tent opengaan en niet veel later voelde ik twee armen die zich zachtjes om me een sloegen.
    “Freya.” De stem van mijn broertje klonk zacht terwijl hij zijn gezicht in mijn hand verborg, maar alleen aan de manier waarop hij mijn afgekorte naam had gezegd voelde ik aan dat er iets was gebeurd wat hem overstuur heeft gekregen.
    Ik sloeg mijn armen automatisch beschermend en troostend om hem heen en trok hem dicht tegen me aan. “Raine, wat is er gebeurd ?”
    Even hield ik stil. “Tenzij je het er niet over wilt hebben natuurlijk.” Fluisterde ik er zachtjes begrijpend achteraan.
    Hij hoefde het niet te vertellen, al zou ik het alsnog op prijs stellen, maar hij moest doen waar hij zich het beste bij voelt en ik zal hem daarin steunen.

    { Wow, korte post ! Sorry daarvoor :X }


    Credendo Vides

    http://www.youtube.com/watch?v=iIVP-jCMYow
    Voor als je het shuffelen zelf eens wil proberen x)
    Heb het zelf hiervan geleerd, al kostte het wel wat tijd


    Adam Mikkelson|| Tovenaar

    Het was gewoon moeilijk voor mij om lang kwaad of geschokt te blijven. Ik had mezelf geleerd om zo veel mogelijk vrolijk over te komen om zo met de dood van mijn ouders te kunnen omgaan. Na al die jaren rouwde ik er nog steeds om en vanaf het moment dat ik de tranen voelde opkomen, klom ik meestal in een boom om ervoor te zorgen dat niemand me zag. Niemand hoefde me op m’n kwetsbaarst te zien. Als ze zouden weten wat ik soms zo hoog in de bomen deed, zou ik mijn imago als optimist waarschijnlijk kwijt zijn. Natuurlijk bleef ik meestal best optimistisch, maar als het om het verwerken van iemands dood ging, kon je niet zwarter kijken dan ik. Ik was van mening dat ik het nooit zou kunnen verwerken, voor eeuwig zou blijven rouwen.
    Het feit dat ze me begreep, maakte al duidelijk dat ze niet zo dom was als sommige dorpelingen die ik al over de straten had zijn paraderen. Ze nam mijn woorden serieus, iets dat sommige andere mensen ook wel zouden moeten doen. Ik was niet vaak erg serieus, maar als ik al een iets serieus zei, was het meestal redelijk belangrijk. De neiging om terug een stap achteruit te zetten vanaf het moment dat Aria er eentje in mijn richting zette, was veel kleiner geworden nadat ze beloofd had om niet meer met mijn herinneringen te spelen. Ik begon haar zelfs te mogen, gewoon omdat ze niet zo leugenachtig was als de meeste mensen. Zelf loog en bedroog ik ook redelijk vaak, maar dat was meestal voor het goede doel.
    Het duurde niet lang voor mijn aandacht weer naar de kaarten uitging en ik Aria helemaal vergeten leek te zijn. Ik maakte drie pakjes kaarten half los van de anderen en draaide deze op zo’n manier dat ze onder elkaar kwamen en legde ze daarna terug op het hoopje. Dit herhaalde ik een paar keer in verschillende richtingen totdat de kaarten goed door elkaar geschud was. Toen ik opkeek, hield ik geschrokken mijn adem in toen Aria ineens nog dichterbij was komen staan en met een open mond naar mijn handen stond te staren. “Oefenen en techniek. Eigenlijk is het niet zo erg moeilijk, maar je moet het een paar keer oefenen voordat je het goed kan.” Een spoortje trots was in zijn stem te vinden en rustig legde hij uit hoe je het ongeveer moest doen. De hele tijd was de trots duidelijk in zijn stem te horen. Er waren maar weinig mensen die met kaarten konden werken waardoor het niet moeilijk was om mensen te entertainen en ervoor te zorgen dat ze erover bleven praten.
    “Om op je andere vraag te antwoorden: ik zou het een eer vinden om je het kamp te laten zien.” Ik maakte een slordige buiging, stak te kaarten terug in mijn jasje en bood Aria mijn arm aan. Het wilde niet zeggen omdat ik op straat had geleefd dat ik niet beleefd kon zijn. Ik had genoeg van die adellijke mannen en hun vrouwen gezien, dus wist wel ongeveer hoe je zoiets juist moest doen.


    -Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher