Camp Wicked [RPG] - Speeltopics

[Mijn Topics]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[mijn topics]

---

"Rebellion's are build on hope"

{Mijn Topics}

---

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

Ik had mijn benen om de sterke tak van de boom geslagen. Ik hing ondersteboven en keek nu naar het kamp. De kleine stenen kring met zwart stukken hout, gaf aan dat daar het kampvuur was. De grote bomen die over het kamp heen hingen speelde met schaduwen en licht. Ik trok mezelf op en liet me weer vallen. Toen ik er zeker van was dat ik genoeg had getraind, kwam ik weer omhoog. Ik greep de boog met pijlentas die ik om de tak boven me had gehangen. Ik liet de pijlentas om mijn rug glijden en mijn boog volgde. Ik klom omlaag en stond al snel op de grond. Ik had het klimmen te danken aan mijn broer. Ik snoof en liep nar het kamp. Ik greep een lange tak en pookte daarmee in de zwarte stukjes hout. Ik verpulverde het en het veranderde al snel in as. Ik laat de stok vallen en sluip dan weg van het kamp. Het was vroeg in de ochtend en de dauw was nog te zien op het mos. Spinnenwebben gaven een prachtig zicht voor het oog.
Ik liep de heuvel af waar ons kamp opstond. De heuvel werd weer omringd door een rivier. Die grappig genoeg als een cirkel om de heuvel heen ging en even verderop als een waterval naar beneden stortte. Ik stak moeizaam de rivier over. Mijn laarzen werden kletsnat en het had niet veel gescheeld, of ik ook. Het was moeilijk om je evenwicht te bewaren op de glibberige stenen op de rivierbodem. Ik vroeg me soms af hoelang het zou duren voordat de jagers ons zouden vinden. Zou Perry me dan vermoorden. Ik schudde de gedachten van me af. Ik klom de rivier weer uit en liep het bos weer in. Ik schudde mijn laarzen een beetje uit en nam de hertenpaadjes. Al snel kwam ik uit bij een klein meer. Een drinkplaats voor vele dieren, zoals herten en zwijnen. Ik pakte de boog van mijn rug en pakte een pijl. De pijl had twee veren van een Oehoe en één veer van een Sneeuwuil. Het gaf een raar gezicht, maar zo wist ik wel waar ik de pijl moest aanleggen. De witte veer moest naar links wijzen. Ik legde de pijl aan en speurde de omgeving af. De leren handschoen om mijn hand had ik van Perry geregen. Dat gelde ook voor de leren arm beschermer om mijn linkerarm.
Mijn ogen vonden eindelijk een oud hert. Het graasde net naast het meer. Zijn gelige tanden gaven een blik van oudheid. Ze waren geel van het jarenlange grazen. Ik trok de pijl aan tot aan mijn kiezen en ankerde. In een seconde was de pijl gelost en lag het hert stuiptrekkend op de grond. Ik rende uit de bosjes en knielde neer. Ik greep een kleine dolk uit zijn schede en legde dat bij de keel.
'Je was een prachtig dier en ik dank je voor je bloed en vlees' mompelde ik, en ik sneed de keel door. De lichtjes in de ogen van het hert doofde.
'Rust nu, mijn vriend,' fluisterde ik. 'Je opoffering zal niet verwaarloosd worden.'
Ik sneed het hert open en sneed de beste stukken vlees eruit. Die stopte ik in een soort net die in mijn buidel zat. Ik gooide het net over mijn rug en hield mijn boog in mijn handen. De dolk ging weer terug in zijn schede. Mijn vader had aan me geleerd dat je altijd dankbaar moet zijn met de dieren die je krijgt. En dat ,als je niet alles kan dragen, er altijd wel roofdieren zijn die je dankbaar zullen zijn.
Ik draaide me op mijn hakken om en rende terug naar het kamp.

---

"Rebellion's are build on hope"

{Mijn Topics}

Vexy schreef:
[Mijn Topics]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Daniëlla Moore ~ Departement.
Geweldig, éindelijk werd ik er écht op uti gestuurd om die monsters te vinden en blijkbaar had het Departement het nodig gevonden mij te koppelen aan Perry. Ik was er heilig van overtuigd dat ik dit prima alleen kon en dat Perry mij enkel zou vertragen, dat is hoe het volgende plan zich al snel in mijn hoofd had genesteld. Zoals afgesproken zou ik met Perry vertrekken, om hem vervolgens zo snel mogelijk achter te laten en er zelf op uit te gaan. Ik zou de monsters vinden en ze naar 'huis' brengen, zoals ik het Departement altijd noemde. Eenmaal thuis aangekomen zou ik de complimenten in ontvangst nemen en ze zouden me eindelijk een hogere functie geven, mijn vader zou trots geweest zijn op me. Mijn moeder ook, alleen denk ik niet dat zij het geuit zou hebben, omdat ze nooit volledig achter mijn vaders en mijn keuze had gestaan om mij op te leiden tot iemand die die monsters aankon. Het zou niet mijn eerste missie zijn, ik was al vaker mee geweest op andere missies, maar ze hadden me altijd verplicht enkel toe te kijken. Nu, naar al die jaren, zou ik eindelijk al mijn kennis in de strijd kunnen gooien en ik was er klaar voor!
Mijn bagage had ik al ingepakt en ik had het zo licht mogelijk proberen te houden, door enkel het hoognodige mee te nemen. Spullen om enige vorm van beschutting te bieden als ik in het bos moest overnachten, natuurlijk mijn wapens, een veldfles om water mee te nemen en wat gedroogd vlees en brood als voedsel voor onderweg. Eenmaal daar aangekomen zou ik jagen, een onuitputbare bron van voedsel en ik was echt dol op vlees. Als laatste had ik ook nog wat reserve kleding in mijn tas gepropt en een dunne deken, maar ook dit was beperkt tot enkel het minimale dat nodig was. In het bos zou ik een plek zoeken dicht bij een meer of riviertje en daar zou ik mijn kleding kunnen wassen en dan had ik het nog niet eens over de andere voordelen van een waterbron in de buurt. Zo snel mogelijk controleerde ik mijn bagage nog een keer en kleedde me vervolgens om. Ik had gekozen voor een praktische broek met een stel goede laarzen die tot mijn knie reikten, daar bovenop droeg ik een simpele trui met een lagere, ronde hals en een leren jas. Bij mijn bagage had ik nog een mantel met kap zitten, voor het geval het zou gaan regenen, tot die tijd was ik tevreden met wat ik droeg. Als laatste bond ik mijn haren nog in een hoge staart op mijn hoofd en slingerde mijn bagage over mijn schouder. Met een vastberaden tred liep ik naar mijn deur en voordat ik mijn kamer verliet keek ik nog één keer rond. Hij was netjes en opgeruimd zoals altijd, vrij onpersoonlijk oog, maar dit kwam omdat ik de paar persoonlijke spullen die ik had weg had gestopt.
Er gleed kort een tevreden glimlach op mijn lippen en met een zekere tred liep ik door de gangen. Ik moest Perry op de binnenplaats ontmoeten, waar ook de paarden klaar zouden staan, en dat was dan ook waar ik heenliep. Ik kende Perry niet erg kort, ik had hem enkel een paar keer gezien of vluchtig gesproken, maar de gesprekken waren altijd over zakelijke dingen geweest. Daarbij was het enige dat ik over hem wist dat hij erg stil was en een zusje had, wie en waar dat zusje was, was me dan echter weer geheel onbekend. "Geweldig.." mompelde ik toen ik op de binnenplaats aankwam en welke twee paarden er klaar stonden. De een duidelijk beter dan de ander en het was mij dan ook meteen duidelijk dat ik het onderspit zou moeten delven. Perry was hoger in rang, véél hoger en dat zat me nu al ontzettend dwars. Wat gaf hem het recht op een beter paard? "Had je niet voor een beter paard voor mij kunnen zorgen, Mikhail?" grapte ik terwijl ik de bruine merrie op haar hals klopte. Epona heette ze, ze was snel, maar kon dit niet zo lang volhouden en stond bekend om het feit dat ze soms erg koppig was. Ik kreeg enkel een grijns van hem terug en ik begon mijn bagage op te zadelen. Het was maar goed dat ik het zo licht mogelijk had proberen te houden, bedacht ik me. Eenmaal klaar keek ik kort naar de lucht, een strak blauwe hemel en de zon stond nog laag doordat het vroeg in de ochtend was. Een prima dag om te reizen, als nu enkel Perry nog op kwam dagen, dan konden we vertrekken.

[ bericht aangepast op 26 aug 2013 - 12:15 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

{Mijn Topics}

---

Credendo Vides

[mijn topics, postje komt probably vanavond pas c;]

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

[Mijn topics. ik moet zo weg, maar daarna ga ik beginnen aan mijn post!]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Perry James Chase - The Departement.

Onzeker gleden mijn ogen over de wapens. Ze verwachten dat ik dit allemaal mee zou nemen. Ik gespte twee gevesten aan mijn onderarmen. Daar stopte ik dolken in. De mouwen van mijn donkerrode buis gingen erover heen. Het zwaard zat zoals gewoonlijk om mijn middel.
Ik had voor de rest niks mee. Behalve nog een deken en dat was het. Ik liep de kamer uit en sloot de deur. Ik liep de trappen omlaag.
Ik stond in de grote deuropeningen van het dorp. Ik zag twee paarden staan. De grote, witte, ros was waarschijnlijk voor mij. Ik zag een vrouw met blond haar staan bij het paard ernaast. Ik zuchtte diep en liep er toe heen. Ik gooide de opgerolde deken op de achterkant van het paard. Ik pakte de teugels en aaide de hengst over zijn manen.
Daarna draai ik me naar Daniëlla. Ik steek mijn hand uit.
'Wij hebben elkaar als eens ontmoet?' zeg ik. 'Maar ik heb me nooit goed voorgesteld. Perry Chase, aangenaam.'
Ik kreeg plots een soort Flashback binnen.

'Perry hou op' giechelt Raven. Ik ga door met kietelen en we vallen haast van het dak af.
Samen zaten we op het dak van de schuur. Het mocht niet, maar onze ouders waren in het dorp.
Ik stop met kietelen en trek haar op schoot. Het vijf jarige meisje glundert en daardoor gaat de zon schijnen. Ik vond het altijd prachtig hoe ze dat deed.
Haar stemming gaf vaak het weer aan. Als ze ouder was moest ze het wel onder controle krijgen.
Ik druk een kus in haar nek en ze leunt tegen me aan.
'Perry?' vraagt ze, plots. Haar hoofd gaat iets naar achter. Hierdoor zie ik haar fonkelende ogen.
'Ja?' vraag ik.
'Ga je me ooit verlaten?' vraagt ze. Verbaasd keek ik haar aan. Ik draai haar nu zo, zodat we recht tegen over elkaar zitten.
'Ik zal je nooit, maar dan ook nooit verlaten Raven,' zeg ik. 'Wat er ook gebeurd. Je bent mijn zusje en ik hou van je.'
Ze glundert en slaat haar armen om mijn nek.

Ik kom terug in de werkelijkheid. Het kon me niks schelen hoeveel monsters we gingen doden. Van Raven bleef Daniëlla af.

[ bericht aangepast op 26 aug 2013 - 15:01 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

ll Lol. Jullie komen echt met lange post die ik bij lange lang niet haal ll

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Faisean schreef:
ll Lol. Jullie komen echt met lange post die ik bij lange lang niet haal ll

Als je gewiin je best doet bij het schrijven us dat toch goed? (; minimum is maar 6 regels, dus als je dat haalt lijkt het me geen probleem. (sorry mobiel)

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Faisean schreef:
ll Lol. Jullie komen echt met lange post die ik bij lange lang niet haal ll

[ Same. ]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[Als jullie gewoon iets langer dan zes zinnen kunnen schrijven komt alles goed (=]

[ bericht aangepast op 26 aug 2013 - 14:51 ]

---

"Rebellion's are build on hope"