[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

"Nogmaals mijn excuses, het was echt niet mijn bedoeling tegen u op te lopen. En u heeft me helemaal niet beledigd, het was volstrekt mijn fout, als u wilt kan ik u de kosten voor het schoonmaken of iets anders van uw jurk voor u betalen." Ik schudde met een kleine glimlach mijn hoofd even en wuifde zijn voorstel nonchalant weg met mijn hand. "Dat hoeft u niet te doen, iemand van het personeel zorgt er wel voor."
Ik zou me er ook niet echt goed bij voelen als ik zijn voorstel zou accepteren. Het kon iedereen overkomen om me omver te lopen en ook dan zou ik geen vergoeding hebben gevraagd, dat lag gewoon niet in mijn aard. Misschien zou ik het wel accepteren als ik hem echt kende en ik hem niet kon uitstaan, maar dat was momenteel echt niet het geval.
In tegendeel zelfs, hij leek me niet eens zo erg als de meeste mensen hier aan het hof. Over het algemeen waren deze mensen arrogant, veel te ijdel, bekakt en veel te pretentieus terwijl ze de intelligentie van een goudvis hadden. Dat sommigen zich nog verbaasden over het feit dat ik ze liever ver uit mijn buurt had kon ik al helemaal niet snappen. Wat was er nu zo geweldig aan deze mensen? Ja, ze hadden geld maar daar bleef het dan ook bij. Ik was gewoon op de verkeerde plek geboren. Daar was ik echt van overtuigd. Het gewone volk sprak me veel beter aan. Ze leken zelfs gemanierder dan sommige hovelingen, ze zouden nooit tegen me liegen als ik er op stond om de waarheid te vertellen.
"Wat is uw naam trouwens, als ik vragen mag?" Ik keek op nadat hij me uit mijn gedachten bracht. Heel even bleef ik naar zijn gezicht staren terwijl zijn woorden tot me door drongen. "Officieel is het Lady Ermengard," Zei ik, rolde eventjes met mijn ogen en perste vervolgens mijn lippen een beetje beschaamd op elkaar. "Maar ik hoor liever Ameline, ik hou niet zo van al die formaliteiten." Mijn middelste naam was niet echt van belang geweest, ook dat was maar een onnozele formaliteit die ik best kon missen. Waarom zou ik me zelfs voorstellen als Ameline Rose Ermengard? Dat klonk zo belachelijk. Niemand had zo veel namen nodig dus waarom zou ik ze dan ook gebruiken? Ik bedacht me dat ik hem ook niet bij naam kende en ik was er best nieuwsgierig naar geworden.
"En u?" Vroeg ik vriendelijk en vouwde hierbij mijn handen bij elkaar. "Heeft u ook een naam of is dat topgeheim?" De muziek die ik op de achtergrond hoorde, was overgegaan naar een andere melodie. Ondanks het anders klonk dan het eerste, klonk het zeker en vast net zo vrolijk.
Er brandde nog een vraag op mijn lippen maar uit beleefdheid wachtte ik geduldig af tot hij mijn eerste vraag beantwoorde. Het was niet dringend, maar ik was nieuwsgierig en dat was al net zo erg. Het zou trouwens ook niet erg netjes zijn als ik gewoon door bleef ratelen zonder dat deze man de kans kreeg om ook maar iets te zeggen. De gedachte hierbij deed me haast onzichtbaar glimlachen, ik kon het al helemaal voor me zien.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Sora Revaille ~ schoonmaakster, bediende
Ik hoefde van Olivia niet te gaan zoeken, tot mijn opluchting. Ik had het zelf voorgesteld, maar dat kwam omdat je altijd bereid moet zijn een taak te vervullen voor de meesters. Ik volgde die regel op, maar niet met veel plezier. Ik was hier niet om het hof een plezier te doen, niet bepaald om vrienden te maken. Ik was hier omdat ik geld nodig had, en toegang tot de boekencollectie van het kasteel was slechts een privilege die er toevallig bij zat, maar waar ik maar al te blij mee was.
Na nog een tijdje door de gangen gedwaald te hebben haastte ik me naar de hoofdzaal, aangezien het feest elk moment beginnen kon.
Jawel, het was al begonnen. Camille was al bezig met haar zegje en de andere bediendes waren al druk in de weer de drank rond de brengen.
Hier en daar kreeg ik blikken toegeworpen van mijn collega's. Ik was immers te laat op deze drukke dag. Ik gaf ze dezelfde blik terug. Wat? Ik ben er nu toch?
Ik pakte het overgebleven dienblad, zette er zoveel drankjes op als mijn hand kon houden, en begon het rond de tafel te brengen.
Al snel begon het orkest te spelen en de mensen te dansen. Men had mooie kleding aangetrokken. Ik mocht dan wel geen kledingmaakster zijn, maar zelfs een boekenwurm als ik kon zien dat wij werklui dit van ons leven nooit konden betalen. Lange gewaden in alle kleuren die de ongezond smalle tailles van de dames omhelsden. Hoge hoeden, dikke kragen, glanzende schoenen. De mooiste sieraden glommen in het licht.
De bediendes hadden allemaal hetzelfde aan; grauwe jurken of pakken met net zo sombere kleuren schoenen. We moesten ons uniform wassen voor het feest, aangezien de edelen ons zouden zien. Ik had de moeite niet gedaan. Misschien was ik te druk, misschien gewoon te lui. Misschien was ik wel koppig. Wat maakt het die lui nou uit wat ik draag. Ik was slechts een bediende.
Toch zag ik enkele mensen woorden met elkaar uitwisselen terwijl ze naar mij staarden. Mijn gezicht, wat er lichtelijk stoffig uitzag dankzij de bibliotheek. Mijn haar, was vastgebonden moest zijn, dat net niet mijn schouders raakte. Mijn jurk. Het kleed wat nauwelijks over mijn knieën kwam, was grauwer dan dat van de andere bediendes. Zouden ze het gewassen hebben, of hadden ze een nieuwe gekregen voor de speciale gelegenheid? Ik wist het niet, maar ik zag er door deze details anders uit dan de rest van de bediendes, terwijl ik er juist een hekel aan had op te vallen. Net zo'n hekel als aan dit feest.
Dit werd vast en zeker een lange dag.

Voor wie wil, Sora is vrij.

[ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 18:42 ]

Kathryn Maegan Gervais |

Thuis aangekomen veranderde ik mij in de nette kleding die geschikt was voor het feest, alvorens me eerst gewassen te hebben. Alhoewel ik nog niet werkelijk snap waarom dat voor hun zo is. Mijn familie zal het wel aangenaam vinden, die vinden elk soort feestje gezellig mits het van een adellijke familie is. Zo kortzichtig is mijn familie wel, ondanks dat ik dit weet en er zelf ook een handje naar heb, ga ik er nog mee door. Ergens weet ik dat ik zou moeten stoppen, mijn manieren veranderen, maar dat wil niet zo snel lukken. Nog altijd heb ik schrik voor wanneer de lieden erachter zullen komen, wanneer ze opstand zullen leveren. Op dat moment zou ik klaar moeten zijn en niet verstijven. Een zwaard, dat heb ik nodig, echter heb ik dat nog altijd niet vast door die onbeschofte lomperd. Hij weigerde gewoonweg mij dat zwaar nu te leveren of überhaupt te antwoorden! Dat gesprek liep op niets uit, hoewel ik me nog wel open had gesteld. Voor mijn doen was dat ongelooflijk uniek.
      Met een theatrale zucht kijk ik in de grote spiegel die in mijn kamer staat, tegenover het hemelbed. Gelukkig lag die verschrikkelijke geur van de gewone boerenman niet meer over mij heen, want God, dat was echt een hel om doorheen te gaan. Hoe kunnen hun zo leven? Het is dan maar goed dat mijn ouders het zo geregeld hebben. Mijn groene, amandelvormige poelen bestudeerden mijn gezicht terwijl ik mijn ranke, bleke vingers door mijn roodbruine haar haalden om het wat te modelleren. Het leek nergens naar op het moment, dus dat wilde ik graag verbeteren. Nogmaals gaf ik die boeren de schuld hiervan, want als ik die kap niet had hoeven dragen, zat mijn haar niet zo door de war.
      Eindelijk was ik klaar, mijn elegante, witte jurk dat het pure effect met zich mee bracht en mijn haren los, die over een schouder gedrapeerd waren met een lichte krul erin. Daarbij hadden mijn bijpassende schoenen een mooie hak, wat vanzelfsprekend bij mijn kledij paste. Met een sierlijke tred liep ik het huis uit, waarop ik me naar het feest begaf.

      ‘Wij zijn hier allen bijeen gekomen op een feest dat voor iedereen bedoelt is, voor jong en oud, maar ook voor diegenen die uit verre streken zijn gekomen.’ Hoorde ik toen ik aankwam, wat betekende dat ik al te laat was. Ach, ik kwam graag met stijl te laat, tenzij anderen dat bij mij deden. Dat vergaf ik ze niet zo snel. Wel glipte ik haastig naar binnen om me vervolgens in de menigte te begeven, te doen alsof ik er al eerder was en een paar mensen te begroeten die ik herkende.
      ‘Het is mij een genoegen om jullie allemaal op het hof te verwelkomen. En dan is het natuurlijk nu tijd om te feesten. Vrees niet om meer dan een paar glazen wijn te drinken, onze vrouwen van de keuken hebben meer dan genoeg ingeslagen.’
      ‘Dat is excellent, omreden dat ik er nu wel een paar lust,’ prevelde ik onder mijn adem, zodat het niet door de dichtstbijzijnde gehoord kon worden. Na deze toespraak draaide ik dan ook een rondje om mijn as en blikte de ruimte rond, om een butler – of enig andere dienaar – te spotten. Daar. Een man stond aan de kant, terwijl de meerderhelft van de mens al elkaars hand hadden gevraagd om te dansen. Ondanks het feit dat hij zo erg probeerde erbij te horen, was het wel te merken dat hij een onderdaan was. Zijn pak mocht er dan wel net uitzien, het was niet van een rijke stof en volgens mij had het wel betere dagen gekend. Om maar niet over zijn haren te beginnen, waarom had hij het in een strik gedaan? Ongelooflijk! Ietwat hoogmoedig liep ik gracieus richting hem, mijn ogen op hem gericht en volle lippen strak op elkaar gedrukt. Bij hem aangekomen, keek ik hem op diezelfde manier aan. Zonder er veel aan te doen, begon ze alweer.
      ‘Dienaar, schenk eens een glas rode wijn voor mij in.’ Ik zette mijn hand hooghartig op mijn zij, tegelijkertijd dat ik met mijn andere hand over mijn nagels ging. ‘Je staat hier maar, terwijl ik kan geloven dat genoeg mensen wat te drinken willen.’

> Haar zoals op het eerste "naam"plaatje.
En hopelijk heb je er iets aan, Naerys.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Andrew "Drew" Greyjoy

Tot nu toe verliep alles rustig. Mensen spraken me niet aan, vielen me niet lastig en ik kreeg ook geen vreemde blikken op me gericht. Het was hemels. Voor een keertje werd ik eens met rust gelaten op een plek waar veel volk was. Het was haast niet te geloven.
Met een dromerige glimlach keek ik naar de dansende koppels op de dansvloer en hunkerde er stiekem ook naar om met een vrouw te dansen. Om haar zachte hand in de mijne te voelen en haar zoete geur in te ademen bij elke pas die we deden. Helaas had ik daar nog nooit de kans voor gekregen, ik was nog nooit met een vrouw geweest. Al had ik er wel al van gedroomd maar dat telde natuurlijk niet mee.
Ik vroeg me af hoe het voelde om een vrouw in mijn armen te houden. Als ik er de kans voor kreeg, zou ik haar behandelen alsof ze mijn hele wereld was. Ik zou haar behandelen als mijn koningin en haar beschermen tot het einde van mijn leven. Tot mijn laatste zuchtje adem. Ik zou haar fragiele lichaam in mijn armen nemen om haar nooit meer los te laten en haar trouw en eerlijkheid beloven. Als een ware heer zou ik haar respecteren en haar laten lachen als ze zich wat sip voelde. Ik zou mijn dromen met haar delen en haar de wereld laten zien. Ik zou haar troosten in slechte tijden en haar dure juwelen schenken. Ik zou daadwerkelijk alles voor haar doen. Alles in ruil voor wat liefde.
Wanneer ik besefte dat er een vrouw op me afkwam, voelde ik hoe mijn wangen zich dieprood kleurden. Beschaamd keek ik naar de grond in de hoop dat ze niets had gemerkt. Toen ik haar stem hoorde, zacht als fluweel, kon ik wel door de grond zakken van schaamte. "Dienaar, schenk eens een glas rode wijn voor mij in. Je staat hier maar, terwijl ik kan geloven dat genoeg mensen wat te drinken willen."
Ik keek voorzichtig op, misschien had ik zelfs wel verwacht dat ze me uit zou lachen, en keek recht in haar bloedmooie gezicht. Mijn onderlip trilde zacht. Van op een afstand was ze al mooi geweest maar nu ze dichtbij stond benam ze me gewoon de adem. Als een dwaas staarde ik haar aan en voelde hoe mijn handen wat klam werden. Wat een vreselijk gevoel was het. Ik slikte de krop in mijn keel weg en veegde hierbij mijn klamme handen af aan mijn broek.
"E-excuseert u me, M-mevrouw," Ik kon de trilling in mijn stem niet onder controle houden, daar was ik veel te zenuwachtig voor. "I-ik ben geen ober." Ik kon haar niet lang aankijken. Deels omdat ik wist dat ze hoger stond in rang dan mij maar ook omdat ze zo verschrikkelijk mooi was. Het was onbeleefd om te staren maar ik had nog nooit in mijn leven iemand zo gracieus en elegant zien bewegen.
Als ik hoger in rang was geweest, zou ik weten hoe ik met haar om zou moeten gaan. Maar dat was ik dus niet en het duurde echt een poosje voordat ik de moed bij elkaar had geraapt om een deftig antwoord uit mijn kurkdroge mond te laten komen.
"I-ik ben maar e-een simpele stalknecht." Voor een tweede keer sloeg ik mijn ogen neer. De vernedering was veel te groot. Waarom had ik er zelfs op gehoopt dat iedereen me hier met rust zou laten of dat iemand me simpelweg normaal zou behandelen? Ik had nooit mogen komen. Zulke dingen liepen altijd verkeerd af en ik was er letterlijk altijd de dupe van. Mijn handen rilden lichtjes en ik voelde me niet goed worden.
Zulke feesten zouden mijn ondergang nog wel eens betekenen, daar was ik zeker van. Ik wist niet hoe lang ik de vernedering nog aan kon. Een week? Een maand? Een jaar? Ik kon het niet met duidelijkheid zeggen maar ik begon er stilaan kapot aan te gaan.


[Het is niet veel, maar ik heb het momenteel echt super druk. Ik hoop dat je er wat mee kan. Ik heb hem echt super zielig gemaakt :') ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

{ Iemand voor Casper }

Credendo Vides

Kathryn Maegan Gervais |

Het ogenblik dat ik opmerkte hoe de man zijn wangen dieprood kleurden, gniffelde ik ietwat spottend. Alleen al een blik op hem en hij liet dit gedrag al zien? Wat mijn idee begin van de avond nog was over het feest was zonet veranderd, dit kon nog interessant worden. Beschaamd keek hij naar de grond, alsof daar wat belangrijks te zien was in plaats van naar mij te kijken. Wat een brutaliteit! Zijn dan al die boerenknullen hetzelfde? Konden ze mij, of enig iemand ander van adel, niet eens normaal aankijken zonder curieus te doen?
      Na mijn gesproken woorden, blikte hij voorzichtig op als een klein lam dat te prooi gevallen was. Aan mij welteverstaan. Het verbaasde me niet eens dat zijn onderlip zacht trilde. Menig ander had dat bij onze familie gedaan, aangezien onze status ook redelijk cru was. Dan mocht ik wel de mildste zijn, mijn moeder echter was tientallen erger. Die maakte kleine kindjes nog aan het huilen, zo gemakkelijk dat zij het kon doen.
      Ik had dan wel liever gehad dat mensen je in je ogen aankeken, dit daarentegen was niet normaal. Deze man liep simpelweg naar mij te staren, alsof ik één of ander stuk vlees was dat je op de markt kon verkrijgen. Hierdoor begon ik ook redelijk te knarsetanden, terwijl ik mezelf in probeerde te houden geen tirade richting hem te sturen. Als slag op de vuurpijl zag ik hoe hij zijn handen aan zijn broek afvegen, die klaarblijkelijk eerder nog klam waren. Deze kledij zou hij dus weg kunnen gooien.
      ‘E-excuseert u me, M-mevrouw,’ De trilling in zijn stem was helder te horen; hij was zenuwachtig. Wat een geweldig nieuwtje voor mij, dit was werkelijk erg aangenaam. En nog beleefd ook, misschien zal ik hem zo eens plagen, kijken hoe hij daarop reageert. ‘I-ik ben geen ober.’
      ‘Géén ober?’ antwoordde ik direct, waarbij ik mijn wenkbrauw opnieuw hoogmoedig ophaalde. Langzaam, traag bijna, bekeek ik hem van top tot teen en snoof honend. ‘Dat kan werkelijk niet; je ziet er namelijk wel zo uit.’
      ‘I-ik ben maar e-een simpele stalknecht.’ Nogmaals sloeg hij zijn ogen neer en ik kon niets anders dan eerst stil blijven, hem ongelovig aankijken. Al was het bijna emotieloos. Abrupt begon ik te grinniken, wat eerder op zacht lachen leek. Het duurde maar kort, want snel daarop hield ik al op daarmee. Even wreef ik mijn lippen over elkaar, voor ik woorden over ze heen liet rollen. Bijna had ik zijn woorden nog willen herhalen, dat hield ik echter op het laatste moment nog in me. Straks dacht hij nog dat ik geen tegenwoord had!
      ‘Niet te geloven, een stalknecht?’ Die mensen zouden hier niet eens mogen komen. Goed, goed, wellicht veroordeelde ik iemand wel veel te snel. Mijn armen lagen nu allebei langs mijn lichaam, waarbij ik het zachte stof van mijn zuivere jurk streelden. Snel blikte ik de ruimte rond, waarop ik naar hem terugkeek. ‘Dan neem ik aan dat de reden waarom je hier staat en niet op de dansvloer is, omdat niemand je gevraagd heeft of dat jij geen persoon om haar hand gevraagd hebt.’ Beschuldigend, al had het ook wat uitdagends, tilde ik mijn wenkbrauw weer op en zuchtte diep. Het verbaast me niets.
      ‘Ik weet het goed voor je gemaakt: als jij een glas rode wijn voor me haalt, dans ik met je.’ Hij kan geen “nee” zeggen tegen zo’n goede vangst als ik ben, dit zou hij misschien nooit meer meemaken. Bovendien zou ik, mocht hij dat antwoord kiezen, al zijn ledematen van zijn romp aftrekken aangezien ik niet van een ondergang houdt. Maar dan nog, dat antwoord zou hij vast niet kunnen zeggen tegen zo iemand als ik.

Quiet the mind, and the soul will speak.

DreamerN schreef:
{ Iemand voor Casper }

Andrew "Drew" Greyjoy

"Niet te geloven, een stalknecht?" De manier waarop ze het zei gaf me het gevoel alsof ik een schooljongetje was dat net betrapt was op kwajongensstreken. "Dan neem ik aan dat de reden waarom je hier staat en niet op de dansvloer is, omdat niemand je gevraagd heeft of dat jij geen persoon om haar hand gevraagd hebt." Haar woorden sneden als scherpe messen door mijn lijf en ik leek wel te stikken in mijn woorden. Wat had ik gedaan om deze reactie te krijgen? Ik zei alleen maar dat ik een stalknecht was en geen ober.
"B-beide." Gaf ik uiteindelijk beschaamd toe nadat ik de moed bij elkaar had geraapt om te spreken en wendde mijn hoofd van haar af. Ik kon haar blik niet verdragen. Het was zo vernederend en ik had echt het gevoel alsof de mensen aan het meeluisteren waren wanneer ze passeerden. Het misselijke gevoel in mijn maag werd erger, alsof ik elk moment kon braken. Al was ik dat niet echt van plan, dat zou pas een vreselijke blunder zijn en ik had er naar mijn mening meer dan genoeg gemaakt.
"Ik weet het goed voor je gemaakt: als jij een glas rode wijn voor me haalt, dans ik met je." Met een ruk keek ik in haar richting en voelde hoe dat de druppel voor me was. Ik balde mijn vuisten even, slikte en keek haar eerst ongelovig en vervolgens nors aan. Ze had wel lef. Ik dacht echt dat ik al genoeg vernederd was door deze dame. Ze dacht echt dat ik voor haar zou springen nu ze me dit aanbod had gedaan maar ik voelde er niets voor om daadwerkelijk iets voor haar te halen als ze me zo vernederde in het bijzijn van al deze vreemde mensen. Ze mocht dan wel bloedmooi zijn, ze was geen koningin en zo zou ik haar ook nooit zien als ze de mensen van de lagere stand niet kon respecteren.
"Met alle respect," Zei ik op een norse toon en boog mijn hoofd een beetje uit beleefdheid al was dit maar een formaliteit. "Maar als u alleen maar aan wijn kan denken op een feest als dit, stel ik voor dat u het gewoon zelf haalt, vrouwe." Dat laatste woordje kwam er best honend uit, maar ik kon het gewoon niet langer tegenhouden. Mijn nervositeit was als sneeuw voor de zon verdwenen maar toch bleef er een gekwetste blik in mijn ogen achter die ik niet kon verbergen. "Ik sta niet langer toe dat u me zo belachelijk maakt in het openbaar. Ik mag dan niet van de slimste zijn of van de rijkste maar ik heb nog altijd wel een klein deeltje van mijn eer." Mijn stem klonk schor van emotie, ik was kwaad, gekwetst en vernederd maar ik had nog nooit eerder zo gedaan tegen iemand die hoger stond in rang maar ik was het zo beu. Dit kon me misschien wel mijn job kosten, maar ik durfde er voor wedden dat ze net hetzelfde had gedaan als ze in mijn schoenen stond.
"Met alle respect, vrouwe maar ik ben een stalknecht van de heer, niet uw marionet." Mijn hart sloeg in mijn keel en ik vroeg me af welk vreselijke lot me er te wachten stond. Ik was er allesbehalve zeker van dat deze dame mijn oprechtheid zou waarderen, maar ik had geen andere keuze. Om eerlijk te zijn moest ik toegeven dat ik bang was, het zou me duur komen te staan. Maar mijn geduld was op bij alle hovelingen en ik vond dat ik voor één keer toch wel met respect behandelt mocht worden.
Voor een tweede keer boog ik mijn hoofd maar had deze keer wel het lef gevonden om haar recht in de ogen te kijken. Als een gelijke.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Kathryn Maegan Gervais |

      ‘B-beide.’ Uiteindelijk gaf hij het met een beschaamde toon in zijn stem toe, waarop hij zijn hoofd van mij afwendde. Wat was er toch met die man? Hij leek het echter absoluut niet fijn te vinden, als hij dit gesprek überhaupt al fijn vond, toen ik klaar was met praten. De woorden die als laatste mijn mond verlieten, liet hem met een ruk mijn richting weer opkijken. Kort balde hij zijn vuisten en slikte, waardoor ik mijn wenkbrauw ophaalde alsof ik wilde zeggen “kom maar op”. Het was ook wel helder dat hij genoeg van dit gesprek tussen ons had gehad, nu was de bom bij hem geknald, al snapte ik niet totaal waarom precies. Ook nog een kort lontje dus? Zijn ongelovige en norse blik bevestigden dat nog even.
      ‘Met alle respect,’ begon hij op een norse toon, waarbij hij zijn hoofd een beetje uit beleefdheid boog. Al was het wel duidelijk dat wanneer dit niet per sé hoefde, hij het nu eveneens niet zou doen. O, by the saints, hier komt het! ‘Maar als u alleen maar aan wijn kan denken op een feest als dit, stel ik voor dat u het gewoon zelf haalt, vrouwe.’ Het laatste woord kwam er, naar mijn mening, ongelooflijk honend uit, waardoor mijn nog redelijk kalme blik omsloeg naar een malicieuze uitdrukking. Zijn nervositeit mocht dan als sneeuw voor de zon zijn verdwenen opeens, dit accepteerde ik absoluut niet. Wat wist deze boer nu over mij? Hij is een onderdaan en durft een tegenwoord tegen mij te spreken? Wat een insolentie, zeg.
      ‘Ik sta niet langer toe dat u me zo belachelijk maakt in het openbaar. Ik mag dan niet van de slimste zijn of van de rijkste maar ik heb nog altijd wel een klein deeltje van mijn eer.’ Zijn stem klonk kwaad, maar ook gekwetst en vernederd. Wat dacht hij dat ik was dan? Vernederd, zo dodelijk vernederd, dit zal hij nog te weten komen…
      Mijn donkergroene poelen scanden zijn gelaat af, bestuurden vervolgens zijn gelaatsuitdrukking kritisch, waarop ik een smalend lachje liet. Het leek wel vermengd met gif te zijn. Ik zou dit wel moeten dit, zelfs nu ik me er niet naar voelde, de mensen die ons passeerden en dit gehoord leken te hebben, moest ik niet laten geloven dat ik hiermee zou zitten. Dat zat ik wel, maar ik moest hoger staan dan deze boerenknuppel. Toen ik echter zijn blik zag, bleef ik voor een klein moment stil.
      ‘Met alle respect, vrouwe, maar ik ben een stalknecht van de heer, niet uw marionet.’ Hij boog zijn hoofd opnieuw, waarop hij mij recht in de ogen keek. Dat had hij voorheen eveneens gedaan. Ik stond versteld, wil hij nu werkelijk niet met mij dansen? Had hij mij, Kathryn Gervais, afgeslagen voor een dans? Deze man was buitengewoon… stom! In eerste instantie begon ik te koken, totdat ik bij naderinzien zijn standpunt probeerde te bekijken. Behalve zijn kwaadheid en vernedering was hij gekwetst. Waarom was hij dat? Of was dit een vraag die enkel de mensen van Adel zich afvroegen? Ik had namelijk werkelijk geen idee, ik wist niet hoe hij zich voelde verder, wat er in hem omging. Kort keek ik om me heen en gaf de mensen die het tafereel bekeken een waarschuwende blik dat ze door moesten lopen, wat sommigen snel deden. Zo achterbaks waren deze mensen wel, en ja, ik geef eerlijk toe dat ik er zo nu en dan ook een handje van heb.
      Knarsetandend schoot mijn blik naar de man toe, om vervolgens mijn hand om zijn pols te klemmen en hem mee te trekken naar een plek waar het enigszins rustig was. Er kwamen in elk geval niet veel mensen langs, aangezien het grote gebeuren in de andere ruimte waar we voorheen waren plaatsvond. Geroezemoes op het moment dat we de zaal verlieten, was ontstaan. Mijn nagels stonden zowat in zijn huid en hoewel ik een kleine vrouw was, zelfs met deze hakken nu aan, kon ik hem redelijk goed mee trekken hiernaartoe – wat mede ermee kon maken dat ik de laatste tijd veel trainde. Toen ik niemand in zicht zag, trad ik met een sierlijke doch boze tred richting hem totdat ik voor hem stond. Hier begon ik met mijn wijsvinger priemend in zijn borstkas te drukken, terwijl ik zacht sissend sprak: ‘Moet je eens goed luisteren: Het enige wat ik deed was verifiëren waarom je langs de kant stond, ik sta niet in voor de gevolgen waarvan je me zojuist beschuldigd hebt. En als je enig beetje respect had, zou je het allang gedaan hebben, dus houdt op met deze onzin. Ben je tegen mij in opstand gegaan omdat je dat bij niemand anders kon? Ik ben kotsmisselijk van alle knechten, ze geven mij elke keer opnieuw problemen.’ Mijn hand legde ik weer op mijn heup en ik zuchtte diep. ‘Daarbij heb jij geen flauw idee waarom ik nu naar die wijn snak. Mag ik het ook eens voor een keertje?' vroeg ik hem grimmig, alsof hij mijn vader was die eerst toestemming moest geven.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jaeger schreef:
(...)
Sora is vrij. Waar is Casper?

Credendo Vides

DreamerN schreef:
(...)

{ Ergens midden in het feest gedrang. }

Sora Revaille ~ schoonmaakster, bediende
Nadat ieder zijn drankje had, werd de dansvloer drukker en drukker. Er werd in paren gedanst, mannen die geen partner te pakken konden krijgen dansten met elkaar in groepen en een paar vrouwen zaten aan de kant, waarschijnlijk hun dag te bespreken of te roddelen.
Sommige bediendes liepen telkens de keuken in en uit, sommigen gingen even naar buiten, en sommigen, zoals ik, stonden gewoon aan de kant. Al werd dat redelijk lastig nu de zaal steeds voller werd.
Het verbaasde me telkens hoe deze mensen zo vrolijk waren. Ik had een hekel aan drukke ruimtes. En dan had ik het nog niet eens over het feit dat een redelijk groot deel van de edelen hier van ver komt, oftewel dat ze lang op weg zijn geweest. Ik zou kapot geweest zijn, die lange reis.
Ik zuchtte. Ik hoefde voorlopig niets meer te doen. Misschien tijdens het diner, of als de Uitverkorenen worden genoemd. Ik besluit de zaal uit te gaan om me om te kleden.
Zoals ik verwacht had, lag er een nieuwe jurk bij mijn bed. Je zag geen verschil tussen de mijne en het exemplaar op het bed, behalve dat de mijne er zo mogelijk nog grauwer uitzag dan de andere.
Ik kleedde me om, maar nam nog steeds niet de moeite mijn zwarte lokken vast te binden.
Terug in de feestzaal was er vrijwel geen verandering met tien minuten geleden. Ik zag ergens een drankje op de grond liggen en hoopte maar dat ik er tijdens het schoonmaken na het feest tussenuit kon glippen.
Na een tijdje twijfelend aan de rand van de menigte gestaan te hebben, trok een vreemde hand me de dansvloer op. Waarschijnlijk lichtelijk aangeschoten.
Ik botste tegen een groep mannen aan en viel op iemand anders.
'Excuses,' mompel ik tegen een hoogstwaarschijnlijk boze edelman.

((Yep, dat is dus Casper))

Camille Vermond ~ Van adel

Ze had gevoeld hoe alle ogen op haar waren gericht terwijl ze sprak. Het had haar in het begin van haar ‘carrière’ veel moeite gekost om zich niets van die blikken aan te trekken. Want je had altijd allerlei soorten blikken, waarvan het merendeel meestal toch negatief waren. Het waren niet de verveelde blikken die haar gekwetst hadden, maar de onderzoekende blikken. Dat waren blikken van het ergste soort. Het waren het soort blikken die je niet kon ontwijken. Ze zijn niet alleen afkomstig van de adel maar ook van anderen die dachten het recht te hebben om je, als het ware, met je ogen uit te kleden. Ze gingen gepaard met opgetrokken wenkbrauwen en soms zelfs, als ze echt lef hadden, met rollende ogen. Dit keer waren er ook een paar van die blikken geweest, maar ze had nu een ingebouwde sensor om ze één voor één allemaal te negeren. Opgelucht was ze toen ze veilig en wel onderaan de trap stond. Haar ogen scanden al gauw de gehele ruimte rond. Ze verzekerde zichzelf dat alles in orde was. Al snel kon ze hier en daar de dienstmeisjes al zien lopen, die goed hun plicht leken te doen.

Camille wilde zich omdraaien om naar andere mensen te lopen, maar bleef stilstaan toen ze een bekende stem hoorde. Deze stem zorgde meteen voor een stralende tandpasta glimlach op haar gezicht. Het was Olivia, ach wat had ze haar gemist! Ze draaide zich naar haar toe en bekeek haar vluchtig. Ondanks dat ze vond dat ze er magerder uitzag dan voor haar reis, was ze blij dat ze in goede gezondheid leek te verkeren. “Olivia! Wat fijn je weer te zien” de woorden klonken oprecht, en dat waren ze ook. Zonder nog enige waarschuwing te geven, kwam ze op haar af om haar een knuffel te geven. Het kon haar niets schelen dat haar jurk hierbij in de weg zat en dat er een kans bestond dat deze hierdoor vies zou worden. Ze wilde gewoon haar kleine zusje weer even in haar armen houden. Het was een veel te lange tijd geleden dat ze dit had kunnen doen. Nadat ze haar goed en wel had omhelst zorgde ze weer voor een gepaste afstand tussen hen. Zo was ze dan ook wel weer, in haar achterhoofd speelde de gedachte dat iedereen hier hen kon zien en dat er heel wat belangrijke mensen aanwezig waren. Ze moest dus aan haar ‘status’ denken. Ze mocht niet overkomen als een pubermeisje. Een sprankeling was te zien in haar ogen. “Wie was die jongeman waar je hebt mee staan dansen?” vroeg ze, hard genoeg zodat haar zuster haar kon horen maar de rest niet.

Aan niets denken is ook denken.

Casper Felix Barathane

Mijn voeten brachten me zover het kon door de straatjes, steegjes en pleinen heen die ieder op hun eigen manier bomvol stonden met feestende lieden, jong en oud, al zag je, naarmate de tijd verstreek steeds minder kinderen over straat heen lopen, waarschijnlijk werden die allemaal in bed gelegd. Al kon ik begrijpen als ze niet in slaap konden komen door het harde geluid van de lachende en schreeuwende mensen en de muziek van de grote dansvloer.
Voor mijn eigen vermaak keek ik vanaf een afstandje toe hoe mannen en vrouwen aan het dansen waren en ik had ergens een drankje voor elkaar weten te krijgen waarvan ik nu voorzichtig nipte.
Mijn kap had ik helemaal naar achteren geslagen waardoor mijn zandkleurige krullen heen en weer waaiden door het lichte briesje dat door de straten heen woei.
Ik begon ergens al een lichte hoofdpijn te krijgen door het lawaai en de warmte van zoveel mensen dicht op elkaar dat het briesje wel een welkome aanwezigheid was.
Gelukkig voelde ik al snel de hoofdpijn iets afnemen, maar het was verstandiger voor mij om me nu uit het feestgedrang te begeven en om een slaapplaats te zoeken, al weet ik niet of er ook nog maar een taverne of een herberg was die nog een plek over had met al deze bezoekers.
Met een zucht draaide ik me om en nam mijn laatste slok uit de mok die ik terugzette bij een kraam en de man achter de houten planken ervan kort maar vriendelijk toeknikte.
In tegenstelling tot velen anderen was ik alles behalve aangeschoten of zelfs maar dronken.
Waarom ook eigenlijk ? Ik maakte vaak al problemen genoeg als ik nuchter was, hoezo zou ik dan zo mogelijk nog meer problemen om mijn hals halen doormiddel van alcohol ?
Een groepje mannen voor mijn neus begonnen opeens een liedje te schreeuwen wat paste op de melodie van de muziek, nogal een beetje vals door elkaar eigenlijk, maar je kon duidelijk merken dat ze aangeschoten waren.
Ze kwamen in beweging en achter me voelde ik ook een gedeelte van de menigte verschuiven.
Voor ik goed en wel een stap op zij kon doen botste er een jonge vrouw op me waardoor het me niet lukte om mijn evenwicht te bewaren en ik met haar met een plof op de grond belande.
“Excuses.” Hoorde ik haar zachtjes mompelen, wat nogal verbazingwekkend was dat ik haar kon verstaan door de kakelende menigte om ons heen.
Ik klopte mijn tuniek en mijn broek af terwijl ik weer opstond en haar mijn hand toereikte om haar overeind te helpen. “Excuses aanvaard, al kon u er vast niets aan doen door deze menigte.”

Credendo Vides

Sorry maar ik heb even echt geen inspiratie :')
Goddamn writers block