Haha, hij is best wel lang geworden. Sorry guys, als dit vermoeiend is, lees je het maar niet x3
Het was niet gebruikelijk dat men de heer Skylar aan kon treffen aan een bureau, gebogen over een berg papier. Zo ongebruikelijk, dat jongedame Vernette tot stilstand was gekomen en niet meer wist waar ze eigenlijk heen moest lopen. Ze was nietsvermoedend door de gang gelopen met een aantal dossiers die ze met de hand zou moeten kopiëren. Zoals gewoonlijk floot ze terwijl ze door de lange gangen van het administratieve gedeelte van de ziekenpost liep. Er was vaak niemand rond dit tijdstip die aan het werk was, laat staan dat er ook echt iemand was die sériéus aan het werk was. Ook al bevond men zich hier aan het hof, dat maakte men niet minder menselijk. Werktijden waren werktijden en er waren maar weinig mensen die langer bleven dan dat hen was verteld wat hun werkuren waren. Vrouwe Vernette vond een groot deel van de doktors, zusters, farmaceuten en ander personeel wat tot de geneeskundige afdeling behoorde behoorlijk lui. Het was dat ze boven haar stonden, anders had ze ze dagelijks uitgefoeterd. Dit deed ze overigens wel. Die doktoren zorgden ervoor dat zij veel meer werk dan nodig was had. Het is de bedoeling dat ze zelf hun administratie op orde stellen, wat veel doktoren ook wel doen, maar het handjevol dat het niet deed, bezorgde haar enorm veel werk. Daarbij kwam dat zij de klos was als er iets mis was gegaan met een behandeling. De zeurende patiënten kwamen altijd bij haar en praatten tegen haar aan alsof ze alleen maar diende als praatpaal. Als ze het dan eindelijk voor elkaar kreeg om eens wat te zeggen na gegrom en onprettige opmerking hebben aangeluisterd hadden ze ook nog eens het lef om haar als verantwoordelijke te zien. Terwijl ze in 99% van de gevallen niet wist welke patiënt van welke doktor voor haar stond. Met een hoop zorgen om het werk dat ze moest afmaken was de door de gangen gelopen, fluitend, totdat ze besefte dat het licht aan had gestaan in een kamer waar ze zojuist voorbij was gelopen. Op zich niet heel vreemd, iemand was het vast vergeten uit te doen. Maar toen ze er kwam had ze een figuur zien zitten. Stomverbaasd als ze was toen ze het figuur herkende als de heer Skylar was ze stokstijf blijven staan, met de dossiers in haar hand. Hij had haar aanwezigheid niet eens opgemerkt, zo verdiept leek hij te zijn in het opstellen van de juiste dossiers in de juiste laatjes. Ze bekeek hem zonder enige schaamte terwijl ze bleef staan op haar plek. Zijn handen gingen vliegensvlug over een papier, waar hij tekende en al snel had hij een ander papieren pakket vast waar hij even bedenkelijk naar keek. Vernette kon zo zien dat hij zich af vroeg waar dat papier vandaan kwam, terwijl zij heel goed wist dat het wel degelijk van een van zijn patiënt afkomstig moest zijn. Ze vond het vermakelijk om te zien hoe hij zo aan het werk was en haar nog steeds niet leek te hebben opgemerkt. Toch vond ze het vreemd dat hij aan een bureau zat, zo zag ze hem nooit, en dat hij het werk uitvoerde wat hij nooit en te nimmer deed, ook al zei hij altijd dat het ‘niet wegliep en dus nog zou gebeuren’. Met de gebruikelijke vriendelijke glimlach, die ze maar al te goed doorzag.
Daniel Skylar was zo opgegaan in zijn werk dat hij vergat dat hij nog niet had gegeten. Maar de honger leek hem niet van zijn werk te kunnen afleiden. Het was kutwerk, anders dan dat kon hij het niet in zijn gedachten beschrijven. Handtekeningetje hier, krabbeltje daar, dat dossier daarop, dat dossier onderop, en lezen, lezen , lezen. Vreselijk gedachtedodend en ontzettend slaapverwekkend. Hij had dan ook een aantal koppen koffie naast zich staan, die al snel leeg waren gegaan. Normaal gesproken deed hij dit werk niet, hij had er zó de pest aan. Dan schoof hij het met gemak op iemand anders af en af en toe liet hij David, zijn leerling, nog wat doen. Meestal wilden de vrouwen achter de balie het wel van hem overnemen, maar hij moest ervoor zorgen dat hij dan de een en dan de ander wat werk gaf. Anders werden ze chagrijnig en zouden ze nooit meer iets voor hem willen doen. De laatste tijd was het de spuigaten uitgelopen. Overal lagen dossiers die nog moesten worden afgewerkt en waren er klachten die nog moesten worden behandeld. Het was zo veel dat hij toch echt gedwongen was om er wat aan te doen, want de zusters begonnen te klagen over hem. En zijn baan wilde hij toch niet kwijt. Waarom deed hij dan nu dit werk? Daniel Skylar had zich toch overal uit kunnen praten, hoe erg hij ook in de problemen zat? Stiekem, ergens diep van binnen, had de man geen zin om naar het feest te gaan waar hij voor was uitgenodigd. Maar hoe je het ook wende of keerde, hij zou gaan, want hij wist dat meerdere mensen het zouden weten als hij er niet zou zijn. Hij zou zijn leerling het smoesje dat hij ziek is kunnen vertellen aan allen die naar hem vroegen, maar dat vond hij zo sneu. Nee, hij stortte zich eerst op dit werk, zodat hij een smoesje had om wat later te komen. Het moest eigenlijk ook nog wel gebeuren. Met een zucht keek hij naar het kopje voor hem, dat tot zijn teleurstelling leeg was. Toen viel het hem op dat er een andere gedaante in de ruimte was. Vrouwe Vernette. Hoe lang had ze daar al in de deuropening gestaan? Ze keek hem aan met een grijns en hij wist precies waarom die op haar gezicht stond. “Wees blij dát ik het doe” zei hij tegen haar, terwijl hij weer naar de letters op een blad voor hem staarde. Hij en het andere hofpersoneel praatten altijd in deze ruimte, en de andere ruimtes waar geen adellijke mensen waren, informeel tegen elkaar. “Hmm, ik geloof dat ik maar eens me ga klaarmaken voor het feest. Zou jij dat ook niet moeten doen?” waren haar woorden en ze keek naar de lege koffiekopjes op het bureau. Wat maakte hij er toch ook een troep van. “Doe maar niet alsof je goed aan het werk bent omdat het moet, je hebt 99% van die dossiers nog nooit onder ogen gezien” “Ik denk ook niet dat het erg opschiet als je zo onduidelijk schrijft” Niet alleen doorzag ze hem akelig snel, ook beledigde ze zijn manier van werken. Enfin, zijn schrijfkunsten waren niet van de fijnste klasse. Nu hij er nogmaals naar keek wist hij wel dat ze gelijk had, hij kon maar niet lezen wat hij 10 minuten gelezen had opgeschreven. Met een zucht liet hij het werk op het bureau vallen. “Ik hoef me niet om te kleden of iets dergelijks” zei hij simpelweg tegen haar. Haar enkel opgetrokken wenkbrauw vertelde hem weer genoeg. “Heer Skylar, zo kunt u niet voor de dag komen!” riep ze ontzet, doelend op zijn uiterst (on)ontwikkelde gevoel van mode. Meteen liep ze ergens heen, hij had geen idee waar. “Kijk, je moet een pak dragen” Zonder om toestemming te vragen gooide ze ook een paar herenschoenen naar hem, van die zwart gelakte. Binnen een korte tijd had ze hem -nadat hij meerdere malen naar haar gegromd had en had tegengestribbeld- in een herenpak weten te krijgen, met nette schoenen en zijn haar had ze ook maar meteen onder handen genomen. Het was inmiddels wel een tijd later, waar hij blij om was, hij hoefde zich niet meteen op dat feest te vertonen. “Zo, dat ziet er veel beter uit” zei Vrouwe Vernette, terwijl ze met een tevreden blik naar ‘haar werk’ keek. Daniel gunde haar enkel een dodelijke blik, die zij simpelweg negeerde.
Aan niets denken is ook denken.
moet nog altijd mijn eerste post zien te maken]
