[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kathalena Glinda Isabella Morrinson. || Schoenmaakster.

Vandaag had ik het heel druk gehad. Het feest was vandaag en ik moest nog veel paren schoenen afmaken voor de mensen die naar het feest gingen. Ik ging ook, gewoon om even onder de mensen te zijn. Dat was ook wel eens goed. Ik schoof snel met mijn hand een pluk haar achter mijn oor dat in mijn zichtveld kwam en ging weer verder met het laatste paar schoenen. Nadat ik ze klaar had zuchtte ik diep en ik zette mijn handen in mijn zij. "Eindelijk klaar." mompelde ik en ik liep naar de toonbank. Er stonden vier of vijf mensen in de zaak. Ik glimlachte vriendelijk mijn winkel rond en zag dat alle ogen op mij gericht werden. Een forse vrouw kwam aan de toonbank staan en legde een briefje op tafel. "Ik kom de schoenen van mij en mijn dochter ophalen." zei ze vrolijk en ik glimlachte naar haar. Ik pakte er een grote rol perkament bij, waarop stond van wie welke schoenen waren. Ik legde het briefje er naast en mijn ogen vlogen vliegensvlug over de vele letters die er stonden. "Ah! Gevonden!" zei ik opgewekt en ik pakte de twee paar schoenen van achter. Ik legde ze op de toonbank en nam het geld in ontvangst. Ik ruimde het geld op en keek recht in de ogen van mijn volgende klant. Ook haar gaf ik haar schoenen, waarvoor ik geld in ontvangst nam. "Bedankt en tot de volgende keer!" riep ik mijn laatste klant na en ik glimlachte. Snel liep ik naar de deur en sloot hem af. Ik deed de gordijnen voor de ramen en draaide mij om, om naar achteren te lopen. Ik had hier mijn kleren al klaar gelegd voor het feest. Er stond een klein teiltje met fris koud water uit de put op mij te wachten. Ik pakte een doekje en friste mij wat op doormiddel het doekje in het water de dopen. Nadat ik klaar was en de jurk voor het feest had aangetrokken, pakte ik de mand waar een paar van mijn spullen inzaten. Voordat ik naar het feest ging wilde ik nog even langs de markt om wat benodigdheden voor het maken van schoenen te kopen. Ik stopte wat extra geld in mijn buidel en liet de vervolgens in de mand glijden. Ik checkte mijzelf nog een laatste keer in de spiegel en knikte. Als laatste pakte in mijn favoriete boek van de tafel en verliet mijn winkel via de achterdeur. Ik sloot hem af en liep naar de markt. Onder het lopen opende ik het boek en begon ik erin te lezen. Eenmaal bij de markt aangekomen, kocht ik veel garen en wol. Soms breidde ik ook. Dit had ik van de mensen geleerd die mij hadden gevonden. Ik had de verkoopster betaald en glimlachte als afscheid naar haar. Ik keek omhoog en zag het kasteel. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan en ik las weer verder in mijn boek terwijl ik mij naar het kasteel begaf. Helemaal niet oplettend waar ik liep, botste ik tegen iemand op en mijn boek viel op de grond inclusief mijn mand. Ik keek naar de grond en zag dat al het garen en wol er uit was gevallen. "Het spijt me." zei ik snel zonder degene aan te kijken tegen wie ik zojuist op gebotst was. Ik ging door mijn hurken een raapte het garen en de wol op.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Evelyn Axia Gervais
De buiging die Kyle maakte zei genoeg, vanavond zouden we dansen. Ik keek er nu al gelijk erg naar uit. Kyle was natuurlijk de beste danser in deze provincie. Hij kon leiden zoals het hoorde en zorgde ervoor dat het voelde alsof ik zweefde.
'Hoe was je dag?' vroeg hij toen zonder het me met woorden te beloven. Ik haalde mijn schouders op. 'Saai, maar het is nog vroeg dus er kan nog van alles gebeuren. Het is vervelend dat iedereen voor die stomme uitverkorenen bezig is. En, eh Kyle?' vroeg ik toen hij me steeds sneller vooruit begon te duwen. Had hij soms haast of zo? Op dit tempo kon ik niet eens genieten van zijn mooie tuin! Kyle leek het echter niet eens te merken, totdat hij zijn spieren weer liet ontspannen en ik dus stil kon gaan staan.
'Sorry,' mompelde hij. Ik betwijfelde of hij wel iets had verstaan van wat ik had gezegd, maar het deerde niet. Ik wist heus wel waar hij zat met zijn hoofd. Ik draai me een kwartslag zodat ik tegenover hem sta en neem zijn gezicht tussen mijn handen.
'Niet zo onzeker zijn jij. Je bent een geweldige prins, een nog betere vriend en het belangrijkste: een geweldige zoon. Je vader is trots op je, begrijp je dat?' fluisterde ik hem zacht toe. Het was niet leuk als hij zo twijfelde aan zichzelf, vooral omdat hij dat helemaal niet verdiende. De zorgen die hij had, zoals met zijn vader, had hij niet moeten hebben. Het baart zelf mij zorgen en dat zei ik hem dan ook:
'Ik maak me meer en meer zorgen om je, vanwege je vaders ziekte moet je zo snel volwassen worden. Red je dat wel?' Ik liet één van mijn handen door zijn haren gaan. Ik wilde hem nog meer geruststellende woorden toespreken, maar werd ruw onderbroken door, natuurlijk... Mirre.
'Juffrouw Evelyn, heer Kyle,' hijgde ze waarna ze een buiging maken, als je dat überhaupt een buiging kon noemen. Het sloeg absoluut nergens op en ik had het haar graag tientallen keren opnieuw laten doen. Wel had ik me wederom omgedraaid zodat ik haar nu ook aan kon kijken. Het voelde zo stom. Ze was jonger dan ik, maar even groot en misschien nog wel groter.
'Het spijt me om u zo te storen, maar ik moet uw jurk nog klaar leggen en ik weet niet meer welke u wilde, als u zo vriendelijk zou willen zijn om mij te vertellen welke jurk u wilt,' zei ze ietwat ongeduldig en eigenlijk gewoon onbeleefd. 'Als ik zo vriendelijk zou willen zijn...' herhaalde ik sceptisch. 'Je had één taak, Mirre. Eentje, is dat al gelijk te veel van je gevraagd? Ik wil de rode, gecombineerd met het goud én een bijpassend rood lint. Kun je dat onthouden of moet ik het ergens opschrijven - o wacht, dat kun jij natuurlijk niet lezen!' Natuurlijk wist ik dat, ik gebruikte het gewoon graag om haar te kleineren. Het is dat mijn vader me dwong om haar een kans te geven, anders had ze het wat mij betreft kunnen vergeten. Ik keek even naar Kyle en schraapte toen mijn keel.
'Vooruit, je bent vergeven, geen straf deze keer,' voegde ik toen maar zacht en snel aan mijn woorden toe.

everything, in time

Somebody voor Olivia?

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Skye Lunar ~ magiër
Degene tegen wie ik opbotste was een meisje met een hoop garen en wol in haar armen. Ze liet alles vallen.
'Het spijt me,' zei ze en begon meteen alles van de grond op te rapen.
'Oh, sorry,' zei ik, en begon mee alles op te rapen. Ik keek het meisje aan en herkende haar vaagjes. Ik wist haar naam omdat een paar mensen haar zo noemde toen ik in haar winkel was.
'Oh, hoi, uh,' ik moest toch even nadenken. 'Kathalena?'
Ik ben hooguit vijf keer bij de schoenmaker geweest. Mijn schoenen gaan lang mee omdat ik zelden buiten kom en waarschijnlijk heeft ze geen flauw idee wie ik ben. Misschien is ze ooit in mijn winkel geweest, maar ik herinner weinig van mijn klanten.
Ik zag bijna niets omdat mijn pony in de weg zat en veegde uit reflex het haar uit mijn gezicht.
Toen we bijna tegelijk opstonden en ik haar alles aangegeven had, dacht ik er even niet aan om mijn haar weer voor mijn ogen te hangen. Ik besefte het pas nadat een paar ouderen me vreemd aankeken.
Meestal waren het alleen de ouderen die ervan overtuigd waren dat ik vervloekt was dankzij mijn ogen, maar ik voelde me toch nooit prettig. Ruim de helft van de stad bestond uit ouderen.
Toen ik de vreemde blikken die ik kreeg eenmaal doorhad, liet ik mijn haar snel voor mijn ogen vallen.
----
Sorry. Ik kan hier even geen 300 woorden van maken.

Scimmia schreef:
Somebody voor Olivia?

Jaeger schreef:
(...)
Sora wel, maar ik ga zo, dus waarschijnlijk kan ik dan morgen pas reageren.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Kyle Daniell Vermond. || Oudste zoon Heer.

Evelyn, draaide zich een kwartslag om, waardoor ze voor mij kwam te staan. "Niet zo onzeker zijn jij. Je bent een geweldige prins, een nog betere vriend en het belangrijkste: een geweldige zoon. Je vader is trots op je, begrijp je dat?" fluisterde ze zacht. Zie je, ik was een betere vriend dan een prins. Dat wil dus zeggen dat ik helemaal niet goed was in het prins zijn. "Ik maak me meer en meer zorgen om je, vanwege je vaders ziekte moet je zo snel volwassen worden. Red je dat wel?" vroeg ze en ik knikte. "Natuurlijk," zei ik, maar heel zeker van mijn zaak was ik niet. Ze liet even haar hand door mijn haren gaan. Ik had het gevoel dat ze nog meer wilde zeggen. Maar Mirre kwam al aanlopen en ze begroette ons. "Juffrouw Evelyn, heer Kyle," Ze maakte in iets afgeraffelde buiging "Het spijt me om u zo te storen, maar ik moet uw jurk nog klaar leggen en ik weet niet meer welke u wilde, als u zo vriendelijk zou willen zijn om mij te vertellen welke jurk u wilt," Ik zag Evelyn haar gezicht al betrekken. Ik kon haar deze keer wel meegegeven dat het iets onbeleefd was, maar soms kon Evelyn er ook wel een handje van hebben om haar snel de grond in te duwen. "Als ik zo vriendelijk zou willen zijn..." herhaalde ze. "Je had één taak, Mirre. Eentje, is dat al gelijk te veel van je gevraagd? Ik wil de rode, gecombineerd met het goud én een bijpassend rood lint. Kun je dat onthouden of moet ik het ergens opschrijven - o wacht, dat kun jij natuurlijk niet lezen!" Jep, daar ging ze al. "Vooruit, je bent vergeven, geen straf deze keer," voegde Evelyn er nog zacht aan toe. Ik pakte Evelyn haar hand om haar iets te kalmeren. "Ze kan er toch ook niks aan doen dat ze niet kan lezen." zei ik wat zacht. Ik bedoel, ik had het geluk dat ik de zoon van de Heer was, maar als je dat niet was en het je niet geleerd, leek het mij wel erg vervelend. In tegendeel tot Evelyn, had ik wel veel geduld met het personeel. Ik wreef met mijn duim over de rug van Evelyn haar hand en gaf Mirre een snelle glimlach. "Geef haar de kans, ze probeert het wel." fluisterde ik in Evelyn haar oor zodat alleen zij het zou kunnen horen.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Kathalena Glinda Isabella Morrinson. || Schoenmaakster.

"Oh sorry.' hoorde ik uit de mond van de persoon komen. Het was een man. "Oh, hoi, uh," zei hij. "Kathalena?" vervolgde hij zich zelf, na even denk tijd. Hij hielp mij met alles op te rapen en we stonden bijna tegelijk op. Hij gaf mij alles aan en ik stopte het weer terug in de mand die ik weer rond mijn arm liet bungelen. Ik knikte en keek hem aan. "Dat ben ik, ja" zei ik en ik glimlachte. Het viel mij op dat hij rode ogen had. Het was ongebruikelijk, want bijna niemand had rode ogen, maar het schrikte mij niet af. Al gauw liet hij zijn haar voor zijn ogen vallen en ik fronste even. "Pas maar op met hem, meisje." hoorde ik een oude vrouwen stem achter mij zeggen. Ik draaide mij om en verzocht haar vriendelijk, zich met haar eigen zaken te bemoeien. Ik draaide mij om naar de man en bekeek hem even van top tot teen. Bij zijn schoenen glimlachte ik. "Meneer Lunar." sprak ik vrolijk terwijl ik mijn boek dicht klapte. Ik herinnerde mij elke schoen die ik had gemaakt. Geen enkele schoen was hetzelfde tenzij men er naar vroeg om een exact exemplaar er van te maken. Wat vaak dan nog moeilijk was aangezien, ik ze vaak uit mijn hoofd maakte en er geen patronen bij gebruikte. Deze man had om stevige schoenen gevraagd. Ik wist altijd bij wie welke schoen hoorde, maar checkte het altijd na op het perkament. Vooral als ik zo'n drukke dag als vandaag had. Ik keek nogmaals naar zijn schoenen en kwam tot de conclusie dat hij niet vaak buiten was. Ze waren bijna nog helemaal in de staat zoals ik ze verkocht had. Ik maakte mijn weg weer terug met mijn ogen via zijn lichaam en keek hem aan. "Hoe maakt u het?" vroeg ik hem en ik zette een glimlach op mijn gezicht. Ik sprak hem niet zo vaak en ik was maar één of twee keer in zijn winkel geweest.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Skye Lunar ~ magiër
Ze leek me te herinneren aan mijn schoenen. In tegenstelling tot mij, kon zij blijkbaar wel iedere klant herinneren.
Een vrouw zei tegen Kathalena dat ze met me op moest passen. Alsof ik die niet vaker had gehoord. Ze zei iets tegen de vrouw en wendde zich weer tot mij.
'Hoe maakt u het?' vroeg ze. Het is niet ongebruikelijk op een nettere manier tegen mensen te praten, maar ik voelde me er nooit zo fijn bij.
'Uh, goed. Denk ik.' Ze bekeek me van top tot teen. Vergeleken met de meeste mensen zag ik er vast uit als een zwerver. Ik ben bleek, redelijk mager en had het nogal warm door de zon. Ik had mijn best gedaan om me fatsoenlijk aan te kleden, want mensen hadden me wel eens vergist voor een arme reiziger en stopten me wat munten toe.
'Het liep vandaag slecht in de winkel, dus ik ging even naar de kasteel.' Ik keek omhoog. Het grote gebouw stond deels voor de zon, en toch scheen die in mijn gezicht. Mijn winkel annex huis was niets vergeleken met dit gebouw. Ik verbaasde me altijd over de brede gangen, grote kamers en de balzaal, en de mensen die er werkten die het allemaal zo normaal vonden. 'En met jou?' vroeg ik.
Waarschijnlijk liep haar zaak wel. De kleer- en schoenmakers hadden het normaal al druk, en helemaal rond deze tijd. Ze verschenen ook wel eens op het feest om schoenen te poetsen en zo, maar ik wist niet of Kathalena dat ook ging doen, want schoenen poetsen van een stel rijke dikzakken lijkt me nou niet het leukste werkje.

[ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 11:57 ]

Scimmia schreef:
(...)

Dat maakt niet uit.
Het is dat ik wat te rpg'en heb *O*
Aangezien ik mij dood verveel (no_chears)

[ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 11:55 ]

Jaeger schreef:
(...)
Nou, ik ben nu online. Sora loopt door de gangen en heeft niks te doen, dus ga je gang.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Neal Collins

Na ongeveer tien minuten kwam er iemand binnen met mijn kleding. Het scheelde haast niks met mijn gewone kleding maar zag er alleen een stuk schoner en nieuwer uit. Binnen een paar minuten had ik me omgekleed. De kleding bestond uit een blauw shirt en een leren Jack zonder mouwen eroverheen. Een donkere broek met daaronder mijn oude vertrouwde leren laarzen. Over het shirt droeg ik de lange leren armbanden die ik nog niet zo lang geleden had gekocht en dus nog best nieuw waren. Mijn zwaard meenemen naar het feest leek me echter geen goed plan. Ze hadden er al heisa over gemaakt dat ik hem mee nam het kasteel in. Stel je voor wat ze zouden zeggen als je een wapen meeneemt in een zaal vol met mensen, geen goed idee dat is zeker. Ik keek de kamer rond, het was een vrij simpele kamer maar luxer als ik ooit had gezien. Er stond een groot bed in het midden van de kamer en ik kon mezelf gewoon niet tegenhouden om erin te springen. Vanaf het bed bekeek ik de kamer verder. In de hoek stond een geweldig bewerkte houten kast, die zo te zien was gevuld met enkele kleding stukken. Te lui om weer op te staan besloot ik er later nog een keer in te kijken. Daar schuintegenover stond een tafeltje met spiegel, op het tafeltje stond een kom die waarschijnlijk gevuld werd met water. Vlak naast het bed stond een tafel, volledig gedekt, met vier stoelen eromheen. Het komt er dus op neer dat het een prachtige kamer is. Maar het werd tijd om op onderzoek uit te gaan. Met een beetje tegenzin stapte ik uit het bed en liep naar de deur om de gang in te gaan.
Op de gang was het nog even druk als dat het net was geweest, misschien zelfs wel drukker. Vrijwel iedereen was druk in de weer met de voorbereidingen van het feest. Iets verder van me af zag ik echter twee vrouwen die rustig met elkaar aan het praten waren. Aan de jurken te zien waren ze van adel, een van hen tenminste de andere had een jurk aan die er niet slecht uit zag maar niet als een van iemand die van adel was.
'Hallo Vrouwe. Wat doen twee zulke prachtige vrouwen hier?'

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Cain Verney - Wapensmid
Hoewel ik het allemaal goed bedoelde, leek zij dat niet zo te begrijpen. In plaats daarvan begon ze hard tegen me te schreeuwen: '‘Niet te geloven hoe ongelofelijk insolent en onbehouwen je bent dat je zelfs de capuchon van mijn hoofd haalt. Nieuwsgierigheid zal een zonde moeten zijn, méneer.' Gelijk boog ik nederig mijn hoofd en schaamde me diep. Ik wilde mijn hoofd alweer oprichtte om haar te antwoorden, maar ze ging verder dus hield ik mijn hoofd nog gebogen.
'Dit hoort niet bij je werk. Nu vraag ik me af of jij wel degelijk zo’n goede wapensmid bent, maar je hebt het nu aardig vergald. Haal mijn vader er trouwens niet bij, ik ben geen klein meisje meer.' En daar ging het zakje met munten weer. Verdomme, dat had ik zo hard nodig! Dit was niet eerlijk, ik had haar toch helemaal niets aangedaan? Ze overdreef, typisch iets voor de familie Gervais, al kreeg ik altijd te horen dat Kathryn rustiger was dan Evelyn. Op dit moment was ik daar niet zo zeker van. Wat ik wel wist, was dat Kathryn nog steeds niet klaar was met haar preek, want ze ging weer verder.
'Daarnevens, kijk niet zo achter me. Geloof je soms dat ik die wachters nodig heb voor mijn veiligheid, enkel omdat ik een vrouw ben, en niet voor mezelf kan zorgen? Als je ook maar iemand, deert niet wie, erover verteld dat ik hier ben geweest voor een zwaard zal ik je leven een Hel maken,' siste ze tenslotte dreigend terwijl haar vinger op mijn borstkas prikte. Ik zette direct een stap achteruit. Daar was ik niet van gediend!
'Vrouwe Kathryn,' begon ik rustig terwijl ik mijn blik nu weer naar haar oprichtte. 'Ik geloof dat er sprake is van een misverstand. Het was absoluut niet mijn bedoeling om u te beledigen, mijn excuses als dit wel is gebeurd. Ik zou met liefde voor mijn vak een zwaard voor u maken, dat is niet het probleem. Ik wil enkel geen problemen met uw familie.' Ik was niet gek, ik kende de familie Gervais wel. 'Van bedreigingen ben ik echter niet gediend, Vrouwe of niet, ik zou het fijn vinden als we respectvol met elkaar om konden gaan.' Ik vond dat hele rangen-samenleving altijd al onzin. Zij was niet beter dan ik, maar ik ook niet beter dan zij. Dat ze toevallig alles in haar schoot geworpen kreeg, wilde nog niet zeggen dat ik haar daarvoor zou respecteren. Zelf had ze tenslotte helemaal niets bereikt in haar leven! Het was moeilijk om rustig te blijven, zomaar mijn winkel binnenstormen en me dan gaan bedreigen, in mijn pauze nota bene!
Ik gebaarde naar de stoel waar ik eerder in had gezeten, het was de enige stoel die ik hier in mijn werkplaats had. 'Gaat u alstublieft zitten. Ik kan u niet meer aanbieden dan water, zoals u wellicht ziet heb ik het niet zo breed. Er is nog geen reden tot paniek, toch? Beslist u nu vooral niets overhaast, we kunnen hier nog praten. Ik wil enkel weten of u toestemming heeft van uw vader. Niet dat ik nu vertrouw, maar -' ik vertrouw je familie niet, dacht ik erachteraan, maar dat zei ik natuurlijk niet. 'Ik wil geen ruzie of problemen veroorzaken, dat begrijpt u vast wel. Een Claymore zwaard is niet zomaar een zwaard,' herinnerde ik haar vervolgens. Ik had het recht om te weten wat ze met zo'n mooi zwaard van plan was en hoe ze dat wilde gaan verbergen. Als haar vader erachter zou komen dat ik haar dat zwaard had gegeven, dan waren de rapen gaar.

everything, in time

Camille Vermond

Met een nieuwsgierige blik in haar ogen keek Camille naar de jonge dame voor zich. Ze vond het altijd nog bijzonder, die uitverkorenen. Een makkelijk leven zouden zij ook niet leven, aangezien ze vast ook door meerdere mensen zouden worden herkend en ze aardig hard moesten trainen. Die bekendheid was Camille wel gewend, aangezien haar hele familie wel bekend was en ze ermee was opgegroeid. Maar voor die uitverkorenen zou het vast wennen zijn, zo opeens in de schijnwerpers en ook nog eens vast in een heel andere omgeving. Camille zag aan het meisje dat ze nog iets anders had willen zeggen voordat andere woorden over haar lippen rolden. Een vriendelijke glimlach was nog steeds op haar gezicht, ze wilde niet dat het meisje zich ongemakkelijk voelde. Al helemaal niet omdat ze ongeveer van dezelfde leeftijd leek te zijn en zij mocht dan wel van ‘adel’ zijn, ze wilde altijd nog wel dat mensen zich gedroegen tegenover haar zoals ze echt waren. En het was heel vaak zo dat dit niet gebeurde. Dan deden ze zich anders voor om in het gewin bij haar te komen of gedroegen ze zich juist een beetje afstandelijk omdat ze niet te veel met haar te maken wilden hebben. In het laatste geval wist ze al snel dat diegene behoorde tot een van vaders ‘vijanden’ en lette ze extra op haar gedrag. Camille knikte op de woorden van Esmée. “Er zijn prachtige wandeling in de omgeving te maken, voor als je vrije tijd hebt en zin hebt” vertelde ze haar. De natuur rond het kasteel was wel adembenemend te noemen. Plotseling leek de jongedame zich te realiseren dat ze de dochter van Vermond was. Aan de ene kant vond Camille dit jammer. Hopelijk zorgde dit er niet voor dat hun gesprek stroever dan anders zou verlopen of zou stillopen. Ze knikte enkel instemmend op de woorden. Ze merkte dat de jongedame zich toch enigszins ongemakkelijk begon te voelen. “Ach, dat maakt niets uit, maak je geen zorgen” zei ze en ze maakte een wegwerpgebaar met haar hand, sierlijk. Even keek Camille vluchtig om zich heen, om te zien of het dienstmeisje wat ze zocht toevallig ergens in een kamer bezig was. Maar nergens zag ze een openstaande deur en ze zag ook niet het gestalte van het meisje ergens. Hoewel het van Camille niet gehoeven had, verontschuldigde Esmée zich en verklaarde ze zich nader. “Ah, de Maghnild Clan, wat een vreedzaam volk” dacht Camille hardop. Ze had hen werkelijk nog nooit ontmoet maar de vele verhalen die ze had gehoord waren mysterieus geweest en hadden een soort van positieve aantrekkingskracht op haar gehad. Even bedacht Camille hoe laat het was, ze moest wel op tijd terug zijn om de laatste hand te leggen aan het aankomend feest. Maar de tijd om de jonge vrouw voor zich naar de stallen te leiden kon ze nog wel vinden. “Ik kan je er wel naar toe leiden. Begrijp me niet verkeerd, ik zal zelf niet verder dan de deur van de stallen gaan”. Met de jurk die ze aanhad en haar reputatie kon ze zich het niet veroorloven om op dit tijdstip tussen de paarden en staljongens te staan. Alhoewel ze stiekem wel zin had om weer eens in de stallen te komen, wat aan haar ogen af te lezen was. Op het moment dat ze samen met Esmée richting de stallen wilde lopen, kwam een ander persoon tussen hen beide. Een jonge jongen zo te zien, ze herkende hem niet. Het zou zeker geen ‘belangrijke’ heer zijn, want die gezichten moest ze uit haar hoofd weten van vader en zijn kennissen. Zijn opmerking was enigszins ongepast, vooral als hij zich zou bedenken wie hij voor zich had. Waarschijnlijk wist ook hij niet dat hij Camille Vermond voor zich had. Ze vond zijn opmerking wel vermakelijk en glimlachte naar hem. “Volgens mij hetzelfde als de rest hier. Wachten totdat het feest begint, dacht je niet?” vroeg ze aan hem. “Excuseer mij, maar we waren net op weg naar de stallen” zei ze tegen hem en ze keek even naar Esmée.

Aan niets denken is ook denken.

Olivia Isabella Amelia Vermond

Toen ik klaar was met eten liep ik naar buiten en keek een beetje rond. Mijn groene ogen die zowel altijd ijzig stonden keken een beetje rond. Je kon merken dat mensen de druk van de laatste dingentjes doen erg opvatte. Aangezien vrouwen snel liepen en mannen zelfs renden door de gangen van dit kasteel. Opeens bedachte ik mij dat ik mijn broer of zus de papieren die ik had gehaald had nog moest geven. Snel liep ik terug naar mijn kamer waar ik de bruinige tas waar de 14 papieren inzaten van mijn bed pakte. Ik haalde ze er eventjes uit en telde ze na. Stel je voor dat ik er eentje was kwijtgeraakt tijdens de terug reis. Dan had Rastulla mij geholpen met dat waar ik zeker niet blij mee was. Mijn lippen lieten een zucht ontglippen toen ik merkte dat ik ze nog altijd allemaal had. Anders was mijn humeur zoals ontweer geweest. Ik ben 2 weken voor deze papieren weg geweest van het kasteel en ik had geen zin om die reis nog een keer te doen. Ik liep mijn kamer uit. Maar bleef eventjes stil staan toen ik in de spiegel keek. De frons stond gegraveerd in mijn voorhoofd en in mijn ogen stonden ijzig en dof. Ik voelde een traan lang mijn wang glijden en veegde hem kwaad weg. Snel liep ik de gang op en keek zoekend rond naar Camille of Kyle. Anders zou ik de papieren aan vader moeten geven en dat wilde ik niet. Ik wou hem zo min mogenlijk onder ogen komen. Elke keer was als ik hem bezocht zijn gezicht witter en meer ingevallen. Snel liep ik naar een bediende waarvan ik dacht dat de naam Sora was.
"Kan je mij vertellen waar mijn broeder of zuster zijn?" Mijn ogen keken doordringend en vragend. Terwijl mijn hand zich klemde om de tas. Bang dat iemand hem zou stelen.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial