[RPG] Caedus Asylum • O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 20:52 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Wolfheart schreef:
[Ik ga morgen hier een reactie opschrijven en sla dit topic wat leven in.:'D]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Mijn topics]

Eternamente, everlastingly, for all time

Timo Jefferson|| Arts

Vanaf het moment dat mijn oudere broer begonnen was met zijn ‘moord met voorbedachte rade’, was er iets geknapt vanbinnen. Er was iets misgegaan in mijn hoofd waardoor ik me iets of wat sadistisch was gaan gedragen. Daarbij had ik een honger naar macht gekregen, het soort macht dat ik hier had. Ik kon doen met de patiënten die aan me toegewezen waren wat ik wilde en als ik eerlijk moest zijn voelde dat echt geweldig. De angst die Désirée wilde verstoppen, maar die zo duidelijk te zien was als je er eenmaal op lette. Ik zou er vroeger ook zo hebben bijgezeten aan tafel, als ik mijn broer moest geloven tenminste. Ik staakte mijn handeling toen het meisje haar mond opentrok en naar papier en een potlood vroeg. Papier en een potlood… Wilde ze alles gaan opschrijven? Misschien vertrouwde ze haar eigen stem wel niet meer. Zonder echt iets te zeggen begon ik terug in het dossier te bladeren om er daarna een leeg blad uit te nemen en het voor Désirée’s neus te schuiven. Een potlood was echter een moeilijkere opgave daar ik meestal met een pen schreef. Met een schuin oog op het meisje gericht trok ik een paar schuiven open. Normaal had ik ergens nog wel een potlood liggen, anders zou ze het maar met een pen moeten doen. Een triomfantelijke glimlach verscheen op mijn gelaat toen ik het houten voorwerp gevonden had en even bekeek ik de punt even om te zien of het goed geslepen was. Nog voordat Désirée kon reageren, leunde ik over het bureau heen, pakte een van haar handen en legde deze met de rug naar boven op het bureau. Mijn donkere kijkers zochten die van haar op voordat ik het potlood in haar hand boorde en zo ver als maar kon doorging. Mijn vingertoppen raakte haar huid waardoor er wat bloed aan bleef kleven. Pas toen het potlood echt niet meer verder ging, liet ik het los en ging fatsoenlijk rechtop staan. “Ik verwacht dat je gedaan hebt wat je wilde doen als ik terugkom, anders kan het misschien wel eens heel slecht aflopen.” Terwijl ik de woorden uitsprak, was ik naar de deur gelopen en het deze van het slot gehaald. Voordat ik naar buiten liep, draaide ik me even om en glimlachte naar het meisje waarna ik de deur achter me dichttrok en terug op slot deed zodat ze niet weg zou kunnen.

Tweede patiënt, een mannelijke die maar twee jaar jonger was dan ikzelf. Dat zou nog fijn kunnen worden, een uitdaging. Mijn gezichtsuitdrukking stond neutraal terwijl ik mijn vingertoppen aan de witte doktersjas afveegde zodat er donkerrode strepen op achterbleven. Voor een bepaalde deur bleef ik staan en ademde een paar keer diep in en uit. De adrenaline die momenteel door mijn lichaam heen stroomde was niet goed voor een eerste ontmoeting met de andere patiënt. Als ik nu niet kalm zou worden, zou ik hem waarschijnlijk direct iets aandoen en dat was iets dat ik momenteel echt niet kon hebben. Pas toen ik terug wat rustiger was, opende ik de deur en keek even naar binnen om te kijken of ik de juiste kamer had. “Wakey, wakey sunshine.” De deur werd gesloten en met een schuin hoofd bekeek ik de man even. Andrew Carter was niet zo heel lang geleden binnengebracht waardoor hij zich waarschijnlijk nog wat suf zou gaan voelen, iets dat alleen maar goed was. Zo was het makkelijker om hem wat te bespelen en zoveel mogelijk te weten te komen voordat hij er met zijn volle verstand bij zou zijn.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Andrew Jake Carter - patiënt

Ik word wakker met een ongelooflijke hoofdpijn. Zachtjes kreun ik, het licht is niet al te vel, maar mijn ogen sluit ik toch gelijk weer als ik ze geopend heb. Het maakt het enkel erger. Daarbij voel ik me ook nog eens enorm versuft. Ik duw mijn hand tegen mijn slaap aan als ik overeind probeer te komen, maar laat me toch maar even terug zakken. Het duurt even voordat ik mijn ogen weer open en tot spleetjes dichtgeknepen houd om de boel te bekijken. Dan kom ik tot de ontdekking dat ik geen idee heb waar ik ben of hoe ik daar gekomen ben. Ik lig in een ziekenhuisbed en draag schijnbaar een erg typisch hemd, alsof ik geopereerd ben.
Gelijk laat ik mijn handen in paniek over mijn naakte lichaam onder dat hemd glijden en kom ik tot de ontdekking dat er niks mist of nergens wonden zijn. Even was ik bang voor één of andere organenroof, maar dat blijft dus niet het geval te zijn. Ik kom dit keer opnieuw overeind en sla mijn benen over de rand van het bed heen. Als ik de grond raak met mijn voeten en probeer te staan besef ik dat ik te suf ben en mijn hoofdpijn word alleen maar erger. Met veel tegenzin ga ik terug liggen en sluit ik mijn ogen.
Plotseling gaat de deur open, volgens mij ben ik ingedut of zoiets. "Wakey, wakey sunshine." klinkt de stem van een man. De deur gaat weer dicht en als ik mijn ogen weer open zie ik dat er inderdaad een man staat. Mijn zicht is niet geweldig op het moment, maar ik kan wel zien dat hij niet zo groot is. Zijn hoofd houd hij scheef als hij mij bekijkt. Ik werk mezelf traag rechtop. Als ik mijn mond opendoe om te praten komt er eerst geen geluid uit, waardoor ik zacht mijn keel schraap.
"Waar ben ik?" vraag ik schor aan hem. "Wie ben jij? Waarom ben ik hier?" Mijn stem word luider bij de laatste vragen en ook aanvallender. Mijn benen zwaai ik voor de tweede keer over de rand van mijn bed heen, mijn hoofdpijn is al verminderd nu en ik voel me niet meer enorm suf, enkel nog een beetje. "Ik moet naar huis toe, ik heb nog werk te doen," murmel ik op een verwarde toon.

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 9:13 ]

Eternamente, everlastingly, for all time

Angela Myra Night

“Nee, klopt. Misschien niet, nee.” Zegt de man geheimzinnig en een valse glimlach verschijnt er op zijn gezicht, alsof het duizenden geheimen verborgen houdt. “Misschien is dat die reden dat ik nu dit doe.” En met dat hij dat zeg, slaat hij heel hard op het hoofd van Taylor met met de houten plank, zodat hij neervalt. Ik gil geschrokken en kijk angstig naar de dokter die de jongen nog een keer slaat. Dan draait hij zich om naar mij en voordat ik kan vluchten gooit hij me over zijn schouder. Ik begoi te spartelen, maar hij laat me niet los. Een schelle gil verlaat mijn mond als we in een of andere ruimte komen die me bang maakt.
"Eindelijk, ik werd het al zat. Daarom haat ik kinderen.” Even later ben ik weg.

Ik voel hoe ik bij bewustzijn kom als ik iemand hoor schreeuwen. Mijn ogen kan ik nog niet openen, maar de woorden kan ik duidelijk verstaan.
‘Hee! Nepdokter!’ Schreeuwt een stem die me vaag bekend voorkomt. Mijn ogen op ik nog niet, in afwachting wat er gaat gebeuren.
'Hufter maak me los, dan vechten we dit man tot man uit’ Ik hoor nog een paar scheldwoorden, en dan iemand die zegt:
‘Laat tenminste een echte dokter naar haar kijken’ schreeuwt de stem. Op dat moment open ik mijn ogen en zie hoe Taylor op dat moment wegkijkt. Een bonzende pijn gaat door mijn hoofd heen. En voorzichtig probeer ik met een zachte kreun omhoog te komen. Mijn hand hou ik tegen mijn voorhoofd aan in de hoop dat de pijn zo weg is.
"Verdomme," mompel ik zacht als ik de pijn nog steeds voel. Adrenaline en angst stromen door mijn lichaam terwijl ik bang om me heen kijk of ik de creep ergens kan zien. Het stelt me niet echt gerust als ik hem niet kan vinden. Dan kijk ik naar Taylor terijl ik ondertussen probeer vrij te komen. Iets wat niet lukt. De kamer voelt steeds benauwder en angstiger aan en samen met de rest word mijn lichaam bijna gevoelloos van angst.
"Taylor," zeg ik zachtjes angstig tegen de jongen. "Ik ben bang." De eerste traan rolt alweer over mijn wang.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Beaton > Ararog

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zoidberg -> Cult -> Maven

26 - 02 - '16

Timo Jefferson|| Arts

Het zou sowieso moeilijker zijn om Andrew te intimideren dan dat het bij Désirée was. Vrouwen waren gewoon veel makkelijk om bang te maken, kropen sneller weg in een hoekje en deden sneller wat je wilde zolang ze maar bang waren. Bij mannen werkte dat anders, moest je veel meer druk uitoefenen en laten zien dat jij diegene was die de touwtjes in handen had. Iets of wat nieuwsgierig liet ik mijn bruine kijkers over de man heen glijden vanaf het moment dat deze rechtop ging zitten. In een oogopslag was het te zien dat hij nog wat versuft is van de verdoving en dat feitjes werd alleen nog maar meer bevestigd als hij in eerste instantie geen geluid uit zijn keel leek te krijgen. Hierdoor krulden mijn mondhoeken om in een lichte grijns en rustig zette ik een paar stappen naar voren terwijl ik mijn vingers achter mijn rug in elkaar haak. De stroom van vragen zorgde ervoor dat ik geamuseerd mijn wenkbrauw optrok, maar de eerste paar minuten niet echt de moeite deed om te antwoorden. In plaats daarvan breng ik mijn handen naar voren om mijn vingers te bekijken waar nog altijd wat opgedroogd bloed aan hing. “Ziekenhuis, je bent in een ziekenhuis.” Was het eerste antwoord dat ik op een kalme toon gaf terwijl ik mijn aandacht van mijn vingers terug naar Andrew verschoof. “Wie ik juist ben zul je snel genoeg ondervinden… of helemaal niet.” Weer een geamuseerde, bijna spottende grijns. “En je bent hier voor redenen die je zelf zou moeten weten. Het is je eigen schuld dat je hier bent dus moet je de gevolgen ook maar dragen.” De aanvallende toon waarop de man gesproken had negeerde ik gewoon. Ik vond die toon alleen maar amusant en dat was ook duidelijk te zien aan mijn lichaamshouding. Langzaam begon ik voor het bed heen en weer te lopen. “Over je werk hoef je je werkelijk geen zorgen meer te maken, er is waarschijnlijk toch niemand die je zal missen.” Het was niets dan de waarheid. Ze zouden misschien naar Andrew opzoek gaan. Misschien zouden ze het een week volhouden voordat ze het op zouden geven, het niet meer de moeite zouden vinden om naar hem te zoeken. “Maar vertel eens. Waarom heb je het gedaan?” Nieuwsgierig hield ik halt om hem daarna met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken. Ik was benieuwd of hij wist waarover ik het had.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Bryan Steines | Werknemer.
Taylor die ik over de grond had gesleept en Angela over mijn schouder, had ik al spijt van gekregen, want in plaats van die kinderen te dragen had ik allang een nieuwe fles alcohol in mijn handen kunnen krijgen. Ik was zo snel mogelijk naar de operatiekamer toegelopen en gooide de jongedame op een operatietafel neer, waarna ik de jongen ook op de operatietafel naast Angela gooide. “Zo, dat is dan gedaan,” zei ik met een zucht en ik de riemen vast bond over hun lichamen. Mijn scalpel glimt in het felle tl-licht en ik kon bijna horen dat het zou zeggen dat ik hem moest gebruiken, het riep al mijn naam. Met een gemene glimlach op mijn gezicht was mijn hand er al verleidelijk naartoe gegaan, maar de jongen die ik zojuist had vastgebonden had zijn ogen geopend.
      Een hysterische lach kon ik niet onderdrukken en ik moest nog harder lachen toen ik Taylor hoorde roepen. 'Hee! Nep dokter!' Ik reageerde niet. Ik stond met mijn rug naar hem toe om een fles alcohol te pakken en een grote slok ervan te nemen. 'Hufter, maak me los. Dan vechten we dit man tot man uit.' Had hij gesist, maar nog steeds gaf ik geen kick. Hij kon zeggen wat hij wilde, maar hij ging dan toch echt geopereerd worden. Wat tegen gespartel is altijd wel leuk, gniffelde ik.
'Laat ten minste een echte dokter naar haar kijken,' had hij geschreeuwd. Ik draaide mij om en zag de gevoelens van de jongen in zijn ogen. Hm, misschien moest ik dan toch Angela eerst opereren, terwijl hij toekeek. Ik kreeg een gemene glimlach op mijn gezicht. Hadden we hier ergens een muilkorf of iets, zodat ik niet afgeleid werd? Ik keek zoekend rond mij heen, maar niets. Ik pakte mijn pieper en piepte Timo Jefferson op.
Ik had niet opgemerkt dat Angela haar ogen al had geopend, maar zodra ik mij had omgedraaid zag ik haar ogen open. 'Verdomme,' mompelde ze.
“Dat laat ik je wel anders denken. Zodra ik met je klaar ben, voel jij je al veel beter.” Zei ik hem.
'Taylor,' had Angela angstig gezegd. Mooi, ze werd al bang. Ik voelde een rilling van opwinding door mijn lichaam gaan. 'Ik ben bang.' Er liep een traan over mijn wang.
“Stilte!” Beval ik ze. Ik nam een slok van mijn fles alcohol, die ik net had geopend, en sloeg met mijn vuist op de tafel. “Niet huilen! Dat is slap.” Wees ik met een vinger naar Angela, zodat ze wist dat ik het tegen haar had.

Don't walk. Run, you sheep, run.

• Alec Gates.

      ‘Je leeft in je eigen wereld,’ siste ze zwakjes, met een woedende blik in haar bruine ogen. ‘Wie heeft je dat geleerd? Je vader? Je moeder?’ Ze stribbelde tegen, dat zorgde er echter voor dat hij het enkel steeds meer wilde. Het lichaam dat zo erg liet merken dat ze hier niet goed van was, aangedreven door haar ziel en hersenen. De man was ongelooflijk kwaad geworden, wat eveneens op zijn gezichtsuitdrukking te merken viel, omdat zij een woord had gerept over zijn ouders. Daarbij had ze gelijk gehad dat zijn vader ervoor verantwoordelijk was, dat wilde hij echter absoluut niet aan haar kwijt en bovendien ging het die vrouw helemaal niet aan.
      Argh, als hij erover nadacht, werd hij al pissiger! Hierdoor rees hij zijn blanke hand ook op om haar in het gezicht te slaan, maar vlak voordat deze haar wang raakte, besloot hij het te laten. Haar stribbelingen werden met de minuut minder sterk, waardoor de man gemakkelijk door kon met waar hij mee bezig was; haar leven te nemen, zoals een ander zou zeggen. Ze behoorde tot hem, ze had niets te klagen.

Alec kwam van haar af en blikte emotieloos rondom zich, totdat hij zijn kleding zag liggen. Dezen pakte hij op, waarna hij zich weer traag zowat aankleedden, om vervolgens naar de prachtige, porseleinen pop te kijken, die tegelijkertijd krachteloos erbij lag. De zogenaamde dokter deed niets anders dan naar haar te staren, zijn kille poelen nogmaals over haar blanke huid te laten glijden, wat momenteel een witte gloed eroverheen had.
      Uiteindelijk besloot hij haar dan toch aan te kleden, dit deed hij echter op een manier alsof zij een speciaal bezit van hem was, iets dat hij koesterde en niet wilde dat kapot ging, want met één enkele harde handeling zou hetgeen kapot kunnen gaan. Zijn handen gleden hierbij zachtjes over haar, bijna alsof de aanrakingen er niet daadwerkelijk waren. Ondanks dit, was hij al redelijk snel klaar. De man nam afstand en keek op haar neer. Ze zal zich nog wat zwak voelen, dat zal zo wel over moeten zijn.
      ‘Laat dit een waarschuwing zijn over het feit dat je niet mee wilde werken, popje,’ vermeldde hij. ‘De volgende keer weet je wat je te wachten staat.’ Hij zuchtte diep voor hij weer naar haar toe stapte, haar losmaakte en haar vastnam – één arm onder haar knieën en de andere hand als ondersteuning bij de rug. Ze zou nog te zwak zijn om te kunnen lopen door de vloeistof die ze binnen had gekregen.
      ‘Ik zal je naar een douche brengen.’ Met deze doodse woorden liep hij de kamer uit, op naar zijn eigen verblijf waar eveneens een douche was.

[Hopelijk kan je er wat mee, Michelle. Ik wilde je niet langer laten wachten, het heeft al lang genoeg geduurd. Anders mag je nog altijd van me schrijven dat ze aangekomen zijn en dat Alec haar in de [het] douche / bad neer plaatst.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Andrew Jake Carter

De man lijkt me nogal traag te zijn. Hij antwoord niet, zet een paar stappen naar voren en werpt een blik op zijn vingers. Ik kijk ondertussen om me heen, als ik me niet zo zwak had gevoeld had ik allang een poging gedaan om hem omver te werpen en ervandoor te gaan. Deze plek zint me maar niks eigenlijk, ik krijg er kippenvel en en erg naar gevoel van. Het ziet er niet uit zoals een normaal ziekenhuis eruit ziet, met de bedden op een rijtje en gordijnen ertussen, met kaartjes aan de muur en bloemen op het kastje. Hij ziet er niet uit als een dokter, met die rare, donkerrode vlek op zijn witte jas...
"Ziekenhuis, je bent in een ziekenhuis," antwoord hij dan ineens kalm, waardoor ik mijn ogen weer op hem richt, op hetzelfde moment als hij dat bij mij doet. "Wie ik juist ben zul je snel genoeg ondervinden… of helemaal niet. En je bent hier voor redenen die je zelf zou moeten weten. Het is je eigen schuld dat je hier bent dus moet je de gevolgen ook maar dragen." Zijn grijns staat veel te geamuseerd, net zoals zijn hele houding. Dit zint me nog veel minder, ook omdat ik helemaal niet snap waar hij het over heeft. Hij begint heen en weer te lopen.
"Over je werk hoef je je werkelijk geen zorgen meer te maken, er is waarschijnlijk toch niemand die je zal missen," Zijn woorden zijn niet waar, er zijn mensen die op mijn leveringen wachten! Ik heb een voorschot gekregen en ze gaan me opzoeken als ik het niet lever. Ik vraag me alleen af hoe hij van mijn werk weet? Heb ik soms een keer iets verkeerds geleverd en neemt hij nu wraak door het goede te nemen, van mij? "Maar vertel eens. Waarom heb je het gedaan?" Hij kijkt me nieuwsgierig aan als hij stil blijft staan.
"Sorry man, ik weet niet waar je het over hebt, ik heb niks gedaan," antwoord ik snauwerig. "Als ik eens het verkeerde geleverd had, had je moeten klagen en dan kreeg je gratis nieuwe. Zulke dingen gaan niet expres. Laat me nou maar weer hieruit. Dit is alles behalve grappig." Ik glij iets naar beneden en zet mijn voeten op de grond, maar ik merk bijna gelijk dat ik geen steun heb. Mijn blote voeten zullen me niet kunnen dragen. Dit zorgt ervoor dat ik in paniek raak. "Jezus, wees niet zo ziek!" roep ik luid uit. "Waarom doe je zoiets? Wat heb je me gegeven?" Mijn stroom aan vragen lijkt wel door te gaan tot het oneindige. In mijn hoofd houden ze dan ook niet op, maar ze komen niet meer over mijn lippen heen.
Ik schuif weer iets naar achteren zodat ik stabiel op het bed zit, al gaat dit moeilijk. Mijn handen en polsen doen ook niet helemaal wat ik wil. "We kunnen wel een vergoeding regelen, een grote!" beloof ik hem. "Zolang je maar met je tengels van mij afblijft en me nu laat gaan." Het zal behoorlijk op mijn winst teren, maar ik ben bereid om de volgende zending gratis af te leveren, misschien met een bonus erbij, zolang ik hier maar weg ben. Op dit moment is het behoorlijk vervelend dat mijn werk groot en deels anoniem is. Ze kunnen mij bereiken en ik hen, maar wie ze zijn weet ik niet. Ze horen ook niet te weten wie ik ben. Zo werkt alles het best.

Eternamente, everlastingly, for all time

TAYLOR TOMASSEN

Wanneer ik mijn hoofd ver genoeg naar achter kantel zie ik de dokter staan. In zijn ene hand een pieper waarop hij iets intypt en in de ander een scalpel. Naast hem staat een half lege fles alcohol. Wanneer hij zijn pieper terug in zijn doktersjas stopt ziet hij mij kijken en glimlacht hij gemeen naar me. Ik bijt hard mijn tanden op elkaar om geen beledigingen naar zijn kop te schreeuwen want ik weet dat hij alleen maar geniet van mijn woede. In plaats dat ik hem verrot scheld blijf ik hem met een strak gezicht aankijken totdat ik Angela mijn naam hoor fluisteren. Met een ruk draai ik mijn hoofd naar haar toe. Meteen verzacht mijn blik. ‘Ik ben bang’ fluistert ze en tranen beginnen over haar gezichtje te lopen. ‘ssst, het komt goed, niet huilen’ probeer ik haar te sussen. Achter me hoor ik de dokter lachen om mijn falende pogingen. ‘Stilte’ beval de dokter even bleef het stil en hoorde ik hoe de dokter weer een slok drank doorslikte. Tranen biggelde nog steeds over de wangen van Angela. ‘Niet huilen! Dat is slap’ riep de dokter nu. Ik bleef Angela aankijken en probeerde haar een bemoedigende blik te schenken. ‘Ik zorg dat je weer thuis komen, het komt allemaal goed Angela, dat beloof ik’ fluisterde ik zachtjes nadat het weer een tijdje stil was geweest. Ik hoorde de dokter achter ons langslopen en Angela’s blik schoot angstig naar boven. ‘Blijf me aankijken Angela. Kijk gewoon naar mij. Het komt allemaal goed’. Nog geen tien minuten geleden had ik besloten dat ik Angela aan haar lot over zou laten maar dat was veranderd toen ik in haar angstige ogen keek. Ik moest haar helpen, ik kon niet meer anders. ‘Hoe oud ben je? Wat zijn je hobby’s? Hoe heten je ouders? Heb je goed contact met ze? Heb je een vriend?’ Ik bleef haar vragen stellen om haar gedachte van de situatie af te helpen. Maar toch, ik moest toegeven dat de scalpel die ik gezien had in de rechterhand van de dokter in combinatie met de vele alcohol die hij al gedronken had mij ook een naar gevoel gaf.

Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

Timo Jefferson

Ik had eigenlijk werkelijk geen idee of er mensen waren die Andrew zouden gaan missen. Waarschijnlijk waren er wel een paar die zich zouden afvragen waar hij juist was, maar na een tijdje zouden ze ervanuit gaan dat de man betrapt was en nu dus in de gevangenis zit. In principe was hij ook betrapt, maar niet door de politie. Als iemand anders dan wij hem betrapt zouden hebben op het doen van dingen die eigenlijk niet kunnen, dan zou hij nu veilig achter de tralies zitten en zou hij niet langzaam gek gaan worden. Hier kwam je namelijk helemaal niet uit en het was nog maar zelden gebeurd dat de mensen die hier zaten niet gek werden. Vanaf het moment dat de man dan eindelijk toch over zijn werk begint, ontplooide er zich een nieuwe grijns op mijn gezicht. Het sadisme was voor een kort moment duidelijk in mijn ogen te zien. “Daar hebben we ons probleem.” Die leveringen, daar ging het over. Het feit dat hij dingen leverde was niet direct het probleem, eerder hetgeen wat hij leverde en wat hij daarvoor moest doen. Geamuseerd keek ik toe hoe Andrew uit het bed probeerde te komen, maar gewoon niet op zijn benen kon blijven staan. Mooi, dan deed de verdoving het dus nog. De woorden die bijna paniekerig mijn richting uit gegooid werden, zorgden ervoor dat mijn kaak voor een moment verstrakte en de glimlach deels van mijn gelaat af gleed. “Ziek, ben ik diegene die hier ziek is?” De onderliggende dreigen was duidelijk in mijn stem te horen terwijl ik snel een paar passen naar voren zette en de man doordringend aankeek. “Ik heb je niets gegeven, maar het is verdomme je eigen schuld dat je hier bent. Iedereen die op dit moment als patiënt in dit ziekenhuis aanwezig zijn hebben er schuld aan en jij bent geen uitzondering.” Het was te merken dat ik langzaam mijn verstand leek te verliezen. Het liefst van al zou ik hem iets willen aandoen, iets dat hij nooit meer zou vergeten. Toch onderdruk ik die neiging en adem een paar keer diep in en uit voordat ik terug een paar passen achteruit zet vanaf het moment dat ik een schelle piep vanuit de zak van mijn doktersjas hoorde komen. Terwijl Andrew maar bleef zeggen dat ze het wel zouden vergoeden als ik hem zou laten gaan, haalde ik het kleine apparaatje boven en keek even wat er loos was. Meer pret, ik zou meer pret krijgen als ik Bryan even zou gaan helpen met de patiënten die aan hem toegewezen waren.
Zonder waarschuwen greep ik Andrew bij zijn nekvel vast en sleurde hem haast van het bed af. Met lichte moeite wist ik diens arm over mijn schouder heen te leggen zodat hij op me zou kunnen steunen. Zonder te zeggen waar we juist heen gingen, opende ik de deur van de kamer om daarna een heel stuk door de gangen te lopen en voor een bepaalde deur halt te houden. Nee, ik had Andrew niet alleen in die kamer willen laten, was ergens bang dat hij hem gewoon zou smeren van zodra hij op krachten gekomen was. Natuurlijk waren alle deuren die naar buiten leidden op slot, maar je wist maar nooit. Andrew was toch net iets zwaarder dan ik in eerste instantie gedacht had waardoor er een paar pijnlijke steken door mijn schouder heen trokken. Snel duwde ik de klink van de deur naar beneden, gooide de man praktisch naar binnen om de deur daarna terug achter me te sluiten. “Je had me nodig?” De pretlichtjes begonnen vrolijk op en neer te dansen in mijn chocoladebruine kijkers toen ik zag dat zijn twee patiënten mooi klaar lagen op de operatietafel. De tranen die in de ogen van het meisje blonken, maakten het allemaal alleen maar mooier. “Help je even met deze? Ik zou niet willen dat hij zou kunnen weglopen en de anderen misschien gaat storen.” Gewoon ergens aan vastbinden moest voor even genoeg zijn, toch?

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Angela Myra Night

‘ssst, het komt goed, niet huilen’ probeerde Taylor me te sussen. Het kalmeert me niet echt want de tranen blijven nog steeds over mijn wangen heen glijden. En het angstige gevoel gaat niet weg. Het is alsof ik opgesloten zit.
‘Stilte’ beval de dokter even bleef het stil en hoorde ik hoe de dokter weer een slok drank doorslikte.
‘Niet huilen! Dat is slap’ riep de dokter nu terwijl hij naar me wees. Ik slikte even en probeerde op te houden, maar het lukte gewoon weg niet. Ik was te zwak.
Taylor bleef me aankijken en ik zag vaag iets van een bemoedigende blik.
‘Ik zorg dat je weer thuis komen, het komt allemaal goed Angela, dat beloof ik’ fluisterde hij zachtjes nadat het weer een tijdje stil was geweest. Ik probeerde naar hem te glimlachen, iets wat faalde. Maar ik vond het lief van hem dat hij dat zei. Langzaam stopten de tranen.
Ik hoorde de dokter achter ons langslopen en mijn blik schoot angstig naar boven.
‘Blijf me aankijken Angela. Kijk gewoon naar mij. Het komt allemaal goed’. Hoorde ik de stem van Taylor zeggen en ik keek hem weer aan. Angst overspoelde me want ik wist niet wat er ging gebeuren.
‘Hoe oud ben je? Wat zijn je hobby’s? Hoe heten je ouders? Heb je goed contact met ze? Heb je een vriend?’ Taylor bleef me vragen stellen, waarschijnlijk om me af te leiden. Iets waar ik blij om was, zelfs in deze situatie.
'Ik ben zestien. En ik hou van turnen. Mijn moeder heet Victoria en mijn vader heette Marc. Ik kan het wel goed vinden met mijn moeder, mijn vader overleed op mijn twaalfde. Mijn moeder kreeg toen een nieuwe vriend maar hij mis....' Net op tijd stopte ik met praten. Vanwege de angst had ik bijna mijn hele levensverhaal eruit gegooid. En in deze situatie wou ik dat niet. Toch voelde ik me al wat kalmer dan ik net was, de angst voelde ik nog wel duidelijk. 'En ik heb geen vriend, de enige keer dat ik die had ging hij vreemd met mijn beste vriendin.' Een steek ging door mijn hart toen ik daar aan dacht, het was vreselijk. De tranen kwamen weer en een enkele traan rolde over mijn wangen. Snel knipperde ik een paar keer met mijn ogen om het huilen te laten stoppen. Toen keek ik Taylor aan.
'En jij?' Vroeg ik toen aan hem. Op de een of andere manier was praten met hem geruststellend. Maar het behoedde me niet voor de alles behalve lichtelijk, gestoorde dokter die er was.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Zo, eigenlijk was het best wat moeilijk om ze allemaal bij elkaar te stoppen, maar het is me gelukt. Hopelijk istie goed en hebben jullie er wat aan.

Bryan Steines | Werknemer.
De jongen had een bemoedigende blik naar Angela geschonken en ik had het gevoel dat hij wat genegenheid voor de dame begon te krijgen, wat het natuurlijk des te meer leuker zou worden. De jongen zelf was natuurlijk omschreven als een player die geen gevoelens kreeg voor de meiden, of dat doet hij zich voor, maar dit begon er anders op te lijken. Hij bleef tegen haar aanpraten en met dat ik toch op Timo, mijn collega, zou moeten wachten, kon ik net zo goed dit leuke tafereeltje bekijken. Ik was langs ze gaan lopen om de volgende fles te openen die ergens in een hoek stond en nam er een grote slok van, waarna ik ze grijnzend aankeek uit de donkere hoek. Taylor probeerde haar te helpen door allerlei vragen te stellen en Angela was door gaan huilen – iets wat ik minder fijn vond omdat ze niet luisterde, maar dat zal ze zo dan wel afleren als ik met haar zou gaan beginnen.
      Ze had al zijn vragen beantwoord en vroeg naar die van hem. Mijn mond had ik geopend om te zeggen dat hij maar een kleinzielige schooier was, maar dit belette iemand doordat de deur hard werd geopend. Of Timo was het, of iemand van de patiënten probeerden zowaar mijn operatie tegen te houden of te verstoren. Dan had het voor mij niks uitgemaakt van wie die patiënt was, ik zou diegene zelf eigenhandig een lesje leren en mijn handtekening erop zetten.

Er werd een man naar binnen gegooid.
      Ja, het was Timo. Ik grijnsde en kwam uit de donkere hoek tevoorschijn met de fles Whisky nog in m'n hand. “Zo, zo, zo, kijk eens wat er binnen komt strompelen.” Had ik wat vermakelijk gezegd. Ik richtte mijn blik op de verdoofde man op de grond. “Jij hebt het zo te zien naar je zin gehad.” En mijn glimlach bleef op mijn gezicht zitten.
'Je had me nodig?' Vroeg hij en ik zag de pretlichtjes al in zijn bruine ogen.
Ik knikte enkel als antwoord op zijn vraag. Ik zou het later wel uitleggen, aangezien we toch al tijd genoeg hadden. De patiënten waren toch al hopeloos verloren, maar we zouden alsnog onze best doen om de patiënten te beteren. Al had ik daar mijn lichte twijfels over.
'Help je even met deze?' Ik richtte mijn blik weer op de man. 'Ik zou niet willen dat hij zou kunnen weglopen en de anderen misschien gaat storen.' Ik grinnikte wat vals en gaf een klopje op zijn schouder.
      “Ik denk dat ik dat wel kan.” Zei ik, waarna ik wat naar de man op de grond boog en hem bij zijn kraag naar een betonnen paal sleep in een hoek, die het plafond overeind hield. Hard duwde ik hem tegen de betonnen paal aan en pakte een stuk touw dat op het bureau lag, waarna ik deze om hem heen bond.
“En stoor me niet.” Zei ik toen uiterst serieus met een strenge toon. Ik ging rechtop staan en keek wat opgelucht naar Timo. Ik wist dat ik moeilijke patiënten zou krijgen, maar die Taylor sloeg echt alles. Wat een driftkikker was die gozer. Een muilkorf zou echt goed doen en trouwens, een gewoon lapje over zijn mond vastbinden of een stuk touw vond ik zo gewoontjes. En ik grinnikte bij deze gedachten. Ik moest het toch leuk houden voor mezelf.
“Ik heb je inderdaad nodig. Misschien weet van muilkorven en waar die liggen? Ik heb ze nodig, want die van mij zijn behoorlijk druk. Vooral de jongeman.”

Don't walk. Run, you sheep, run.