Morticia schreef:
Alec Gates |
Op weg terug humde hij een angstwekkend deuntje, al klonk het voor hem meer vrolijk in de oren dan een ander zou doen, maar hij was immers ook een gestoorde maniak – wat nogal zwakzinnig is uitgedrukt. Zijn handen zaten voor de helft in de broekzakken, die bij een zwarte, nette broek hoorde. Verder had de 24-jarige man een witte blouse aan, zwarte stropdas en daarboven een witte doktersjas met zakken erin, welke hij open had hangen. Zijn tatoeages waren hierdoor niet te zien.
Het hummende deuntje ging over in een zacht gefluit dat, terwijl je dacht dat het niet erger kon worden, griezeliger klonk, alsof hij op weg was iemand te vermoorden. Dat was hij niet, hij was enkel uiterst benieuwd wie er wakker was geworden. Daarbij had hij wel zin in een sessie met één van zijn patiënten. Is het Jack, Adelyn of Matt die bij hem op de bank mag gaan zitten? Alec hoefde niet lang te wachten, want er klonk gestrompel, een langzame tred, maar het klonk in zijn oren als verloren, goddelijke muziek.
Hij liep de hoek om, en grijnsde al bijna gelijk toen hij zag wie eraan kwam.
‘Adelyn Cavett,’ kwam er huiveringwekkend en tegelijkertijd lichtelijk verrukt over zijn bleke, dunne lippen vandaan. Wanneer hij dit zei, hield hij halt en keek enkel op een bepaalde manier als dat een roofdier naar zijn prooi kijkt.
Jij moet de leiding nemen, klonk de stem van zijn vader in gedachten. Neem de leiding, Alec. Wees een man. Het ging niet weg en leek terug te komen als onkruid, hij had zijn les wel geleerd. Alec moest zien wie er de baas was hier, dus liep hij met een eng grijnsje op haar af en ging vlak voor haar staan. Terwijl hij iets naar beneden moest kijken, omdat zij kleiner was, hoopte hij haar zo te intimideren.
‘Volg mij, ik wil met je praten.’ Hij bracht het alsof ze al langer hier woonde en in sessie was.
Adelyn Raven Cavett
Een zacht geluid was hoorbaar vanuit de verte en het bezorgde me een omineus gevoel. Ik sjokte verder, hopend dat ik iemand anders zal aantreffen die in dezelfde situatie zat als dat ik deed. Vast niet, maar het was het proberen waard.
Het zachte geluid ging over in gefluit, wat een tweede rilling over mijn rug veroorzaakte. Wie deed dat? Terwijl ik verder liep, struikelde ik bijna over mijn eigen voeten. Ik voelde me zwak en het enige wat ik nu wilde, was een warme douche en mijn eigen, warme bed.
Een gestalte verscheen in mijn wazige zichtveld. Ik kneep even mijn ogen samen; het was een man, niet heel veel ouder dan dat ik was, schatte ik. Zijn kleding was veel netter en comfortabeler dan wat ik aan had en de duistere twinkeling in zijn ogen beviel me helemáál niet.
Hij bleef doorlopen nadat ik langzaam tot stilstand was gekomen. Ik probeerde mijn zelfverzekerde houding weer aan te nemen, maar ik faalde klaarblijkelijk; mijn lichaam was niet sterk genoeg - ik wist niet hoe lang ik net buiten westen was geweest, maar er moest iets behoorlijk mis zijn.
''Adelyn Cavett,'' zei hij. Ik kon de ondertoon niet plaatsen, maar het zorgde er wel voor dat ik direct om wilde draaien en weg wilde lopen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen zodat mijn zicht minder wazig en draaierig werd.
''Raven.'' Het was mijn bedoeling om duidelijk en kort te spreken, maar het enige wat er uit mijn keel kwam, was een schor, piepend geluidje. Ik kuchte even.
''Het is Raven,'' probeerde ik mezelf duidelijk te maken. Het ging me dit keer beter af en ik keek omhoog, omdat de man vlak voor me was gaan staan en zeker een anderhalve kop groter was dan dat ik was. Een kleine, maar huiveringwekkende grijns sierde zijn smalle lippen. Ik wist niet zeker wat hij wilde bereiken, maar klein en angstig voelde ik me zeker. Dat was ik niet gewend, dus zette ik een stapje achteruit zodat de ruimte tussen ons wat groter werd.
''Volg mij, ik wil met je praten,'' zei hij. Een frons sierde mijn voorhoofd.
''H-haal me hier weg,'' was het enige wat ik uit wist te brengen. Ik vermoedde dat hij deze plek kende en misschien zelfs wel wist waarom ik hier was.
"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''