Morticia schreef:
Alec Gates |
Het deed hem zoveel goed wanneer zij haar ogen kort dichtkneep, en er tranen langs haar wangen omlaag rolden. Er kwam een zacht, hees gehijg over zijn lippen rollen wat in haar gezicht sloeg als warme stoom van een waterkoker. Huil maar, blijf huilen. Laat mij je pijn en angst zien, meisje, dacht hij aangenaam, terwijl hij weer bijna over zijn lippen wilde likken. Vervolgens gleden zijn ogen toch iets af naar de wonde in haar nek, het bloed was aan het opdrogen waardoor sommige plekken donkerder van kleur waren.
Ze maakte hem aan het lachen, al was het voor haar momenteel wat minder, aangezien Alec alles behalve iemand was om mee te spotten. Op zijn eerste vraag, die hij met een grijns had gesteld, zei ze niets. De man met de witte haren, zo wit dat het wel net gevallen sneeuw leek, liet het langs zich heen gaan en praatte verder. Haar hart sloeg over toen hij haar naar beneden trok, wat voor hem te horen was, omdat hij er zowat op getraind was. Hij hield van de miserie die het bij mensen opjoeg.
‘W-wat wil je dat ik doe?’ Het kwam er met stoten uit, wat voor hem duidelijk was dat ze liever niets had willen vragen. Zo kwam het voor Alec over; ze wilde weg. Nou, dan had ze mooi pech, want hij had haar nog zo gewaarschuwd – Adelyn had naar hem moeten luisteren. Met zijn hand wreef hij kort, echter ruw over de krassen die hij op haar been had gemaakt, nadat hij haar pols voorzichtig los had gelaten. Hierdoor kwam hij wel terug onder haar ziekenhuishemd, bij haar bovenbeen.
Het was pijnlijk stil voordat hij überhaupt weer sprak, maar in de tussentijd was het duidelijk hoe hij ervoor stond. Door alle intieme, ruwe aanrakingen en haar aanblik, was zijn blik pervers geworden en stond zijn broek op springen. Dan nog deed hij even niets anders.
‘Ik wil dat je iets doet wat emotioneel en of lichamelijk pijnlijk voor jou is. Bedenk maar wat, anders doe ik je wat aan en dan heb je geen keuze meer.’ Liet hij haar weten, waarbij de man Adelyn vastberaden aankeek, al glom die speelse blik nog steeds in zijn emotieloze ogen. Daarop boog hij weer naar haar toe en streelde met zijn hand ruw haar hemd verder omhoog.
‘Tik, tok, tik…’ deed hij het geluid van een klok na, als teken dat ze op moest schieten en haar niet voor lang liet wachten. Zo was het ook gelijk helder waar hij anders naartoe wilde, aangezien haar shirt nu al bijna bij haar ondergoed was. Er speelde langzaamaan opnieuw een grijns rond zijn dunne lippen, die met de seconde groter werd.
[Eindelijk is ie er. :x]
Adelyn Raven Cavett
Ik keek angstig toe hoe hij naar de kleine wond in mijn nek staarde. Het deed pijn, maar ik probeerde niks te laten merken. Ik hapte naar adem toen hij over de brandende krassen over mijn been wreef en onderdrukte een klein gilletje. Ik probeerde mijn benen op te trekken, maar dat ging lastig omdat hij half op me zat. Zijn hand rustte op mijn bovenbeen, onder het hemd dat ik aan had.
Mijn blik dwaalde onbewust af naar zijn broek, die op springen stond; mijn ogen werden wat groter. Het zorgde er alleen maar voor dat ik opnieuw tegen ging stribbelen. Ik wilde hier weg!
''Ik wil dat je iets doet wat emotioneel en of lichamelijk pijn voor jou is. Bedenk maar wat, anders doe ik je wat aan en dan heb je geen keuze meer,'' zei hij vermaakt, na weer een pijnlijke stilte. Mijn ademhaling werd met de minuut zwaarder doordat de angst groeide. Hij was ziek in zijn hoofd - en ik was er slachtoffer van.
''Laat me gaan!'' gilde ik, verblind door de paniek; ik probeerde omhoog te krabbelen zodra ik voelde hoe zijn hand langzaam bij mijn ondergoed in de buurt kwam. Ik was niet van plan om op te geven, al was dat moeilijk. Ik kon niet echt helder nadenken door de situatie waarin ik me bevond.
Door mijn hevige bewegingen, bewoog ik ook mijn pols, die onaangenaam pijn deed door zijn handelingen. Een snik rolde over mijn lippen terwijl ik onder hem uit probeerde te komen; ik probeerde hem te schoppen, te slaan, te krabben.., maar tevergeefs. Hij was veel te sterk en waarschijnlijk amuseerde ik hem alleen maar op die manier. Mijn donkere haren zaten door de war en enkele plukken hingen langs mijn gezicht, waarvan mijn wangen nat waren door de zoute tranen.
''W-waarom doe je dit? Ik h-heb godverdomme al pijn, is dat n...- niet genoeg?!'' piepte ik toen ik langzaam door kreeg dat ik dus écht niet weg zal komen. Niet voordat hij zijn zin heeft gekregen, in ieder geval.
[Ugh, sorry voor de crappy post.
zeg het maar als je er niks mee kan, want dat kan ik me goed voorstellen. :'D Het wilt niet echt lukken vandaag.]
"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''