• Welcome to the Caedus Asylum, opgebouwd in het jaar 1829 in Amityville, New York. Het vindt plaats in een oud ziekenhuis. Gesloten vanwege de activiteiten die er plaats vonden, echter hedendaags weer bruikbaar gemaakt door de werknemers die er resideren.
    Mensen die er als patiënten verbleven, werden vanzelfsprekend voor gek verklaard voor de verhalen die zij vertelden. Zo kwam het ter spraken dat het personeel hen vernederden op verschillende manieren, de cliënten misbruikten door intieme aanrakingen en zelfs verkrachtingen voor kwamen. Dat was desondanks niet het enige, want ook geweld, intimidatie en martelingen kwamen aan de orde. De werknemers stookten graag en in één op één gesprekken met een zieke fluisterde degene ook allemaal dingen in die in feite niet waar zijn, zoals ‘Je doet degenen rondom je pijn met je ziekte…’ en ‘Hier zal je beter worden.‘
    Op een gegeven moment begonnen de zieken erin te geloven, maar dat kwam niet alleen door de ingefluisterde praatjes. Elke keer kregen ze psychoactieve middelen, die de dingen nog erger maakten dan ze al waren.
    Nu begint de geschiedenis zich weer te herhalen, als de Artsen en Zusters zich bij elkaar voegen om het ziekenhuis opnieuw levend te maken. Ze zullen mensen zoeken die als patiëntes kunnen dienen, en de volgende ochtend zal degene wakker worden in een oud ziekenhuis met een verschrikkelijke hoofdpijn. Wegrennen kunnen zij niet; voor de ramen zitten planken getimmerd en alleen de deur van je eigen kamer zit niet op slot.

    It is starting all over again and nobody can stop them.
    The pain. The horror. The intimacy.
    On a certain day, you will go crazy.

    Good luck with surviving, saints and sinners.

    The cover was made by Frodo.


    Personeel |
    Morticia | Alec Gates
    Frodo | Samantha Lockwood
    Lolicia | Bryan Steines
    Cashby | Male.

    Patiënten |
    OpheIia | Adelyn Raven Cavett
    Noraley | Scarlett Bennett
    Lizor | Quinn Tereza Cole.
    Jul | Taylor Thomassen.
    NCIS | Angela Myra Night.

    Het gaat er dus om dat de werknemers een psychische stoornis hebben en niet de patiënten. Anders klopt het niet meer. Ze gaan dan wel op zoek naar mensen die wandaden verrichten, zodat ze deze mee kunnen nemen, echter dit keer zijn de rollen omgedraaid. Aangezien de patiënten daar niet weg kunnen en de middelen die ze zullen krijgen, worden ze langzaamaan gek. Ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is.

    Rules ||
    • Leeftijd moet tussen de 16 en 25. Voor de werknemers mag dat wat ouder zijn.
    • Schelden en 16+ mag, maar ruzie in OOC wil ik in het topic niet hebben. Ik wil erbij helpen om het op te lossen, alleen moeten beiden ervoor open staan.
    • Graag een post schrijven van meer dan vijf regels, anders loop je geheid vast. Ik wil liever geen one-liners.
    • Ga geen ruzie uitlokken met andere spelers, respecteer elkaar en sluit eenieder niet buiten.
    • Schrijf en bestuur alleen je eigen personages, niet dat van een ander!
    • No Gary-Stu’s and Mary Sue’s.
    • OOC graag tussen haakjes: () [] {}.
    • Melden als je nieuwe username hebt. Daarbij maak ik alleen nieuwe topics aan.
    • Je mag drie persona’s, alleen wel gevarieerd en niet allemaal vrouwen. Dat geldt voor iedereen en ik maak geen uitzonderingen. Oefening baart kunst, laten we het zo maar zeggen.
    • Reserveringen blijven 24 uur staan.

    [ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 20:52 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    [Mijn topicos]


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    [Mijn topics.^^]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Wolfheart schreef:
    [Mijn topics.^^]


    en ook de mijne ;D


    · You want a voice, but your voices sound like violence. You shout so loud but all I hear is silence. ·

    Scarlett Bennett
    Een doffe pijn is wat ik voel wanneer ik langzaam wakker word. Mijn keel voelt droog aan en in eerste instantie weet ik niet waar ik ben. Mijn bruine haren zijn door de war en ik bevochtig mijn lippen door er langs te likken. Ik ga overeind zitten in het bed. "Waar ben ik?" vraag ik aan mezelf, maar ik word er niet wijs uit. Het ziet er onprettig uit en vooral eng. Als ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik een wit hemd aan heb en nog steeds kan ik niet plaatsen waar ik me bevind. "Hallo?" mijn stem trilt licht en ik sla de deken van me af waarna ik me op mijn voeten uit het bed laat glijden. De vloer is koud en ik ben alleen in de kamer. Voor de ramen zitten dichtgetimmerde planken. Ik ga met mijn handen door mijn haar en ik word onrustig. "Hallo?" roep ik dan. Met snelle passen sta ik bij de deur, zonder nog enige aandacht te geven aan de omgeving waarin ik wakker werd. Ik heb geen idee waar ik ben, waarom ik een wit hemd aan heb en voor de rest niet kan herinneren hoe ik hier gekomen ben. Ik loop de gang op en tref die leeg aan. Als ik over de tegels loop, hoor ik zachte stappen van mezelf. Het geeft me een gevoel van eenzaamheid. "Is er iemand?" vraag ik dan, hoewel ik geen idee heb aan wie ik het vraag.

    [ bericht aangepast op 24 juni 2013 - 20:00 ]


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Angela Myra Night

    Een bedrukkend gevoel zorgt ervoor dat ik wakker word. Met mijn ogen knipperend tegen het licht word ik wakker. Als ik goed kan zien kijk ik om me heen. De deur is dicht en de ruimte is klein en onbekend.
    Angstig kijk ik om me heen terwijl de muren op me af beginnen te komen. Mijn hartslag versneld terwijl ik het uitgil van angst.
    Ik moet hier weg.
    Opeens komt een hevige misselijkheid opzetten en voordat ik het weet geef ik over. Als alles uit mijn maag is slaak ik nog een gil als ik zie dat de muren steeds dichterbij komen.
    Rennend ga ik naar de deur toe en ruk die open. Op de gang waar ik op uitkom is niemand. Trillerig blijf ik rennen van angst, voor de muren die nog steeds op me afkomen.
    Dan kan ik niet meer en ga tegen de muur aanzitten. Mijn benen opgetrokken en mijn armen om mijn benen heen terwijl ik gil en de tranen over mijn wangen rollen van angst.

    [Mijn andere character komt zo.^^]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Mijn topiccs.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Désirée Aelita Winfrith || Patiënt

    Het eerste wat ik voel is een zeurende pijn aan mijn hoofd. Een kreun verlaat mijn mond, waarna ik mijn ogen open. Eerst is alles wazig, maar daarna weet ik toch een beeld te vormen. De angst die mij overvalt, is niet te beschrijven met woorden en ik blijf dan maar ook stil staren naar de muren. Ik zie een bed, een stoel en als ik naar mezelf kijk zie ik tot mijn grote schrik dat ik een witte soort van pyjama aan heb. Ik ga eerst in een hoekje op de grond zitten, rustig ademhalen via mijn neus. Maar het werkt niet. Ik blijf panikeren. Ik begin te trillen en sta dan ineens op. Ik trek alle deuren van alle kasten open in de hoop dat ik mijn tekenblok aantref, maar ik kan hem niet vinden. Ik heb langzaamaan het idee dat ik gek wordt, want deze plek is compleet nieuw voor mij. Wat doe ik hier en bovenal: hoe ben ik hier gekomen. Ik slaak even een zacht gilletje waarna ik gesmoord in mijn eigen tranen 'oh fuck, fuck fuck' mompel. Ik probeer de gordijnen open te doen, maar dan zie ik dat de ramen dichtgetimmerd zitten met planken. Hierdoor raak ik alleen nog maar meer in paniek. Tranen rollen over mijn wangen en ik probeer dan ook te stoppen, omdat mijn mascara daardoor uit kan lopen. 'Oke, dit kan niet waar zijn. Dit kan niet. Het is vast een horror dinges, een kwaaie droom waar ik maar niet uit kan komen' probeer ik mezelf sussend toe te spreken. Maar dan houd ik het niet meer. Ik ren op de deur af en begin aan de klink te rammelen en ik merk dat hij open valt. Ik ren de kamer uit en zoek een wc. Daar laat ik me verdrietig op de grond zakken en begin ik onophoudelijk te huilen.

    [ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 10:52 ]


    26 - 02 - '16

    Crave schreef:
    Oh, en waar beginnen we nu precies? Voor de patiënten dat ze wakker worden of?

    Ja, fuu. Ik was even bezig met een intro stukje.

    "Het begint op het moment dat de patiënten wakker zijn geworden, elk in een andere kamer. Hun kleding is afgenomen en heeft plaatsgemaakt voor patiëntenkleding. De spullen die ze allemaal mee hadden, zijn ook weg, dus ze hebben niets. De werknemers zijn bezig met de dossiers doorlezen (die ze hebben gevraagd of genomen van anderen ziekenhuizen, ze hebben allerlei informatie bij elkaar geraapt over deze mensen) of ze zijn bezig met de sessies die eraan komen."

    Ik zal nog een story aanmaken, maar pfft.
    Het ziet er ongeveer op deze plaatjes uit (dan moet je wel eerst door de gangen dwalen naar de andere kant van het gebouw. Let daarop!):
    De buitenkant.
    De toiletten.
    Het trappenhuis.
    De gang. Dit is wel in het opgeknapte gebouw!
    De kamer. Het bed dat er staat is natuurlijk wel een schoon ziekenhuis bed. Het is eigenlijk nog iets anders, maar ik kan op het moment niets beters vinden. Als jullie nog plaatjes hebben, graag!

    Jullie bevinden zich in het opgeknapte gebouw, maar de "slaapkamers" zijn de enige die nog niet goed opgeknapt zijn.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Mijn topics, ik schrijf zo een stukje (:


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Mijn topic, ik post morgen iets, c:


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Quinn Tereza Cole
    Het felle licht schijnt door het onbedekte raam mijn ogen in. Ik sla mijn hand snel voor mijn ogen tegen het felle zonlicht en knipper even om er aan te wennen. Waar ben ik? Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen. Ik ben in een oude kamer, de muren brokkelen af en het behang hangt aan flarden naar beneden. Ik zet mijn voet op de grond en bijt op mijn lip. Hoe kom ik hier? En waar in godsnaam ben ik!?

    Het scherpe mes snijd door zijn vlees heen, er rollen tranen over mijn wangen. Ik wil dit helemaal niet doen! Nick kijkt me met een geamuseerde grijns aan. Hoe kan hij hier van genieten? Ik laat het mes uit mijn trillende handen glippen. Het bebloede mes veroorzaakt een kletterend geluid zodra het de grond raakt. Een angstige snik rolt over mijn lippen, heb ik dit gedaan? Ik staar met betraande ogen naar het lijk voor me op de grond.

    Ik schrik op uit mijn flashback. Dit is toch niet de gevangenis? Dat kan niet! Ik mag niet in de gevangenis zitten, ik werd gedwongen. Ik loop op blote voeten over de koude vloer. Dan pas merk ik dat mijn kleren verdwenen zijn, ik heb een of ander wit gewaad aan. Er biggelt een traan over mijn wang. Wat gebeurt er allemaal? Ik strek mijn hand uit en heel voorzichtig duw ik de deurklink naar beneden.

    [ bericht aangepast op 24 juni 2013 - 22:13 ]


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Taylor Tomassen

    In minder dan een seconde schiet ik rechtovereind op mijn bed. Meteen grijp ik met mijn handen naar mijn hoofd. Mijn hoofd doet ongelofelijk veel pijn. Even knijp ik mijn ogen dicht en zet me over de pijn heen. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Zelf zit ik op een schoon ziekenhuisbed met sneeuwwitte lakens. Al zittende op mijn bed voel ik op mijn rechter heup. Mijn wapen is weg. 'fack you' fluister ik. 'Ik kan jullie ook aan zonder wapen'. Ik spuug op de grond om mijn woorden kracht bij te zetten.

    De rest van de kamer is verre van schoon te noemen. Op de muren zit schimmel, de vloer is smerig en er hangt een enorme stank. Ik sta op en loop naar de deur. De deur staat wagenwijd open. Wanneer ik mijn hoofd om de hoek van de deur steek zie ik een lange gang met overal deuren zoals de mijne. Het lijkt bijna op een soort gevangenis, een erg slecht onderhouden gevangenis met items van een ziekenhuis. Een gevoel van paniek trekt door mijn lijf. Ze zijn erachter. Ze weten van de moorden. Ik haal diep adem, dwing de paniek terug. 'Hee' schreeuw ik op zijn hardst door de gang. Het galmt helemaal. Even wacht ik maar krijg geen antwoord. Er is zelfs geen beweging te zien in de rest van de gang. Snel neem ik een besluit. Even stap ik terug mijn kamer in en kijk rond. Naast de deur staat een portretlijst. Ik breek een lat af en met dit stuk hout in mijn hand ren ik de gang over. Ik kom twee meisjes tegen. Een ervan zit verloren tegen de muur gezakt. Ik blijf rennen. Opzoek naar antwoorden. Uiteindelijk kom ik bij een deur met het opschrift "directie" tegen. Ik voel aan de deur maar hij zit op slot. Ik klop op de deur maar krijg geen reactie. Woede overspoelt me. Hoe durven deze mensen mij te ontvoeren, mijn wapen af te pakken, me weg te stoppen in een rottende kamer en me een gekke blauwe jurk aan te trekken. 'Open de deur hufters' schreeuw ik terwijl ik tegen de deur aan begin te slaan. 'Ik weet mijn rechten! Ik eis een advocaat!'


    Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

    Alec Gates |

    Uit zijn zwarte mok die op het bureau stond, verschenen walmen die afkomstig waren van het hete drankje dat erin zat. De rook die er vanaf kwam, was verzengend warm en dartelden rond elkaar heen, waardoor het wel een giftig brouwsel leek. Dat was echter niet het geval, want in de beker zat een sterke, zwarte thee die bitter van smaak was.
          Blanke, elegante, toch sterke vingers zweefden door de muffige lucht richting de mok met het goedje erin. Handig en enigszins vlug gleden de wijs- als zowel middelvinger door het oortje ervan, maar terwijl hij zijn hand oprichtte om de beker te pakken, klotste de hitte vervaarlijk heen en weer. Hierdoor kwam het zowat over de rand heen, maar het bleef er netjes in. De man die aan zijn bureau zat, had het niet eens in de gaten, die nam een slurpende slok ervan en zette het met een klap terug op tafel.
          Hij keek naar de opengeslagen documenten, bestuderend en nam elk klein woordje in zich op. Terwijl hij dit deed, speelde er onheilspellende muziek af, die telkens opnieuw begon eer het afgelopen was. Het enige licht dat in de kamer brandde en waardoor hij de papieren kon lezen, was de knipperende bureaulamp die elk moment aan het einde van zijn Latijn was. De persoon had in dat licht een nog blekere huid dan het kon, hierdoor leek het zelfs wat vaal en wasbleek. De groenbruine poelen van de man schoten over de papieren heen, alsof er op elk punt iemand aan zat te komen.
          ‘Scarlett Bennett, negentien jaar, …’ begon hij in zichzelf te murmelen. ‘dingen gestolen, omdat…’ Een grote, akelige grijns kwam er op zijn dunne lippen terecht, waarbij zijn dunne wijsvinger over de regels wreef waar hij was gebleven. ‘Dit zal leuk worden, aangenaam, vermakelijk…’
          Abrupt stond hij op, sloot alle documenten en stapelde deze op elkaar, waarna hij ze als een bij gestoken ze in de la legden. De la deed hij met een sleuteltje op slot, welke hij dan in zijn zak deed om vervolgens op te staan. Op het kleine klokje naast de bureaulamp was het negen uur ’s avonds, dat betekende voor hem dat hij aan de slag moest. Hij wilde wel eens weten wie er allemaal op waren, echter eerst zou hij iets anders gaan checken. Alec pakte zijn bosje sleutels, waar de la-sleutel niet aanzat, en deed met een klik de ruimte van zijn kantoor ook dicht. De muziek bleef aanstaan, die werd met de stappen die hij had gezet steeds zachter en zachter, totdat ook deze verdwenen was.
          Een paar keer keek hij rond zich, niemand te zien. Alec opende de deur en toen hij binnen was, sloot hij deze direct weer. In de ruimte waar hij zich nu bevond, hingen meerderen groene gordijnen. Het leken op douchegordijnen, hoewel het niet zo was. De vloer was kapot, er lagen overal kranten met zwarte, alleen ook donkerrode vegen erop. De gordijnen die voor de ramen hingen waren vies en de glazen zaten onder met troep, maar daarbuiten waren wel de mooie, groene bomen te zien. Achter elk gordijn stond een bed samen met een waterkoeler. Op één bed lag een middelbare vrouw, ze was uitgedroogd en in de waterkoeler zat een rode vloeistof. Alec grijnsde.
          ‘Dat krijgt ze ervan als ze haar neus in zaakjes stopt waar het niet hoort…’ Met grote stappen liep hij naar haar toe, haalde de draadjes van haar los en stopte het apparaat. Het was dan ook niet echt een waterkoeler, maar het zag er wel zo uit, hij had het speciaal gemaakt. Even kantelde hij zijn hoofd om haar te bekijken, al snel tilde hij haar op en eenmaal buiten begroef hij haar achter in de tuin. Ze was al haar bloed kwijt. De deur van de ruimte had hij nog wel op slot gedaan, want anders zou hij zijn patiënten wel heel snel kwijtraken. Vervolgens ging de man terug naar binnen alsof er helemaal niets was gebeurd.
    'Kijken wie er uit zijn bed is..'

    [ bericht aangepast op 26 juni 2013 - 14:20 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Adelyn Raven Cavett
    Er vormde zich een lichte frons op mijn voorhoofd toen ik langzaam mijn ogen opende. Mijn hoofd bonkte en mijn maag was onaangenaam leeg, terwijl het leek alsof er blauwe plekken op heel mijn lichaam zaten. Ik wilde me omdraaien, er vanuit gaand dat ik een kater had en op mijn eigen bed lag. Met een doffe klap viel ik op de grond en een zachte, pijnlijke kreun rolde over mijn lippen. Ik lag er een tijdje voordat ik de energie en zin had gevonden om in beweging te komen; ik kwam stukje omhoog door mijn handen op de vloer te plaatsen en kracht te zetten, maar toen ik me langzaam oriënteerde en merkte hoe vies de grond was, sprong ik direct op.
    Ik kneep even mijn ogen dicht door de steken die mijn hoofd vulde. Geen goed idee dus, om snelle bewegingen te maken. Moest ik onthouden.
    Terwijl de frons op mijn voorhoofd dieper was geworden, keek ik langzaam om me heen. Waar wás ik? Heeft die eikel, Jack, me hierheen gestuurd? Dat zal wel iets voor hem zijn.
    Mijn keel en mond voelden droog aan, dus ik hoestte even. Ik wilde eten en drinken, maar er was niks te vinden. Zachte vloekwoorden verlieten mijn mond en met een opgetrokken bovenlip veegde ik mijn vieze handen af aan mijn kledij. Mijn adem stokte even toen ik door had dat het niet mijn eigen kleding was; mijn ogen werden iets groter en ik slikte. Dit was niet goed... Heel even stond ik daar, in het midden van de kamer; wat moest ik doen? Ik draaide even een rondje om mijn eigen as.
    Mijn blik viel op de deur en ik stormde er naartoe. Ik trok de hendel omlaag en omdat ik er vanuit was gegaan dat de deur op slot zat, knalde ik er met mijn volle gewicht tegen aan. De deur vloog open en half struikelend belandde ik in de hal. Ik hapte geschrokken naar adem en wist mezelf nog net staande te houden. Droomde ik? Wat was er aan de hand?
    Ik vermande mezelf door mijn rug te rechten en mijn kin een stukje in de lucht te steken, al voelde ik me van binnen niet zo moedig als dat ik van buiten leek. Ik voelde me absoluut niet op mijn plek, mede dankzij het zwarte gat in mijn geheugen. Ik wilde...- nee, móést hier weg.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Samantha Lockwood | Zuster - Sam (ik zal er altijd bij zetten wie er op dat moment overheerst)

    Mijn zwarte stiletto's lieten een hard, tikkend geluid horen toen ik door de verlaten gang liep. Het strakzittende, witte mantelpakje dat mijn lichaam sierde had niet toevallig iets weg van een verpleegster-kostuum, al had ik in plaats van een wit hoedje, een zwarte zonnenbril op mijn rode haren staan. Mijn roodgestifte lippen en opvallende, ronde oorringen maakten het plaatje af.
    Ik voelde me onoverwinnelijk op deze plek en dat was aan me te zien. Ik neuriede zachtjes een liedje toen ik het kantoor binnen liep en ook daar niemand aan trof. Sierlijk liet ik me op de groengele bureaustoel die ik me eigen had gemaakt, zakken en rolde meteen door naar de ijzeren kast links van me. Mijn gelakte nagels gingen langs de verschillende dossieren, als een kind dat niet weet welk snoepje hij liefst als eerste wil. Voor ik ze allemaal kon lezen, genietend van de inhoud van het dossier, begon ik zuchtend aan het eerste in de rij. Scarlett Bennett. Meerdere dingen gestolen... een grijns gleed over mijn lippen. Een watje dus, iemand die nog niet veel achter de rug had. Toch, op de foto die in het dossier zat, leek het meisje ietwat uitdagend in de lens te kijken. Perfect voor mij.
    De rest van de informatie boeide me niet zo en ik sloeg het dossier toe, waarna ik me achterover liet zakken en mijn voeten op het bureau plaatste. Het meisje zou waarschijnlijk nog verdoofd zijn en daar had ik geen zin in. Ik rommelde even in het tasje dat ik rond mijn schouder had hangen en pikte daar een flesje pikzwarte nagellak uit, waarna ik mijn vingernagels begon te kleuren.

    [ bericht aangepast op 26 juni 2013 - 22:33 ]


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien