Blake Field Fantasy High School | RPG - Speeltopics

Ooit was de wereld vol met verschillende soorten wezens, er zijn altijd al magiërs en andere varianten geweest en dit geld ook voor stuurders. De mensen hebben er echter nooit mee te maken gehad omdat de stuurders te veel op normale mensen lijken. De stuurders hebben zich eeuwenlang verborgen gehouden voor de mens door een eigen stad op aarde te creeëren, alleen de andere mythische wezens wisten hiervan. Omdat er alleen maar stuurders in de stad woonden heeft nooit iemand de stad over kunnen nemen. Maar na een groot gevecht waren er nog maar een honderdtal aan stuurders over, ze besloten zich te verspreiden over de wereld, en hun stuurdersidentiteit te laten varen. De stad ligt dus nog ergens in de bossen. Er zijn ondertussen al honderden generaties aan stuurders geweest, maar er is niemand geweest die de stad ooit nog heeft teruggevonden, aangezien deze alleen zichtbaar is voor stuurders die dingen onzichtbaar kunnen maken of helder kunnen zien. De stuurders denken echter dat de stad in de buurt van Blake Field High ligt. Er zijn al honderden stuurders naar op zoek geweest, maar niemand is ooit levend teruggekomen van deze queeste, en heeft dus het verhaal door kunnen vertellen. Het is dan ook geen geheim dat de stuurders de hoop op de oude stad sinds een paar jaar hebben laten varen. Er zijn weer veel jonge stuurders, en dit heeft een groot voordeel, want hiermee kunnen de oude stuurders een bevolking creeëren die net zo groot was als de oude, en met deze bevolking een nieuwe stad maken, waar ze weer in vrede kunnen leven.

Er zijn verschillende personages in de school:
Het Schoolhoofd, Araelia Nods, Leven en Emotie.
De Conciërge, Marvin Conrad, Verschijnselen en Levitatie.
De Bibliothecaresse, Larenta Bardou, Muziek en Geluid.
De Bibliothecaris, Louis Fenri, Helderwaarnemend.
Leraar Krachten, Taylor Barakat, Verschijnselen en Levitatie.
Leraar Verdediging, Duncan Anderson, Onzichtbaarheid en Gedaanteverwisseling.
Leraar Aanvallen, Davis Brown, Vuur en Warmte.

---

Regels:
- Géén one-liners.
- Geen perfecte personages.
- Houd het realistisch, voor zover dat kan in een fantasy-RPG, haha.
- Off-topic in quotes.
- Meld het als je langere tijd offline bent (hele dagen).

---

Leerlingen:

Lucht en Wind

Aarde en Flora

Patch Dave Di Lorenzo - Winterwolves

Water en IJs

Vuur en Warmte

Ricardo Drake Aiden Haglesbury - x Destine

Muziek en Geluid

June Alison Morrinson - Sourire
Mo Montrose - Cheesburger

Leven en Emotie

Verschijnselen en Levitatie

Angela "Angel" Raven Moore - Winterwolves

Energie en Tijd

Zurie Pricilla Wilde - Rider

Helderwaarnemend

Tyler Jay Valentino - Malino

Beeld en Gedachte

Chloedette "Chloe" Libby Morgan - AppleBottom
Alyson Rose Valentino - Malino

Onzichtbaarheid en Gedaanteverwisseling

Aimée Yara Bennett - Erestor

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 12:05 ]

Rosemary Bryant || Outfit ||
Ik wandelde rustig door de gangen en keek om me heen toen er ineens een jongen tegen me aan knalde. Hij pakt me vast, net voordat ik op de grond knal. Hoewel ik liever had gehad dat hij me liet vallen. 'Mijn fout', zegt hij lachend. In plaats van dat ik lach schieten er tranen in mijn ogen. Alles wat ik merk is zijn warme handen op mijn lichaam. Hij trekt me overeind en laat me dan eindelijk los, met een glimlach. Snel doe ik een stap achteruit en hoop dat hij de tranen in mijn ogen niet opmerkt. Snel kijk ik naar de grond, op die manier ziet hij het misschien niet. Bovendien had ik een pet op. Knappe jongen die het zo kon zien, alleen jammer dat hij het al gezien kon hebben. 'He, je bent nieuw'. Alweer zegt hij het lachend, hoe kon een mens zo vrolijk zijn. Hoe wist hij dat ik nieuw was? Kende iedereen hier iedereen of zo? Dat kon nog wel eens lastig worden om er bij te horen dan. Ik kijk hem heel even aan en doe mijn hoofd dan snel weer omlaag. 'Inderdaad, ik ben nieuw', mompel ik. Oorspronkelijk was ik van plan om iemand te vragen waar mijn kamer was, maar bij nader inzien begin ik toch te twijfelen. Straks liep hij mee en hoe langer ik in de buurt was hoe meer kans dat hij me weer aanraakte. Nu was ik eindelijk weg bij me pa, maar toch had hij nog zo veel invloed. Dat kon ik niet laten gebeuren! Ik schuifelde met mijn voeten en nam diep adem. 'W-weet jij waar k-kamer z-esendertig is?' bracht ik er half stotterend van af. Een traan rolde over mijn wang maar ik probeerde hem snel weg te vegen voordat hij naar beneden viel om op de grond uit een te spatten. Ik kon niet eens fatsoenlijk met iemand praten. Lekkere indruk zou dat maken. Bij hem had ik het alvast verpest.

[mo komt zo]

---

The big big bang The reason I'm alive

Mo Montrose
Wat leuk dat ik iemand had gevonden met dezelfde gave dacht ik. Ergens vind ik het wel vreemd vond dat ze wil dansen, maar aan de andere kant begrijp ik het wel. 'Welke kamer heb je?' vraagt June. Ik trek mijn mond al open om te antwoorden, maar Zurrie is me voor. 'Hij heeft deze kamer'. Eindelijk dacht ik. 'Ik ga mijn spullen even droppen en dan snel naar de eetzaal om te eten', zei Zurrie. Ik pakte een sleuteltje uit mijn zak en opende de deur. Ik was wel zou iemand die hem zou kwijtraken, dus ik moest een manier vinden om dat te voorkomen. Je zag vaak meisjes die hem aan een ketting deden, maar het enige sieraad wat ik ooit droeg was een oorbel, dus dat schoot niet op. Verder vergat ik mijn mondharmonica nooit, laat staan dat ik hem kwijtraakte. Ik had dat ding ook altijd bij me, hij weegt toch niks. Alleen om een sleutel aan een mondharmonica te hangen... Voorlopig was mijn oplossing de deur simpelweg niet op slot te doen. Ik stapte naar binnen en keek om mij heen. 'Kom binnen hoor', zei ik tegen June. Zurrie was al weg. Het kon me weinig schelen als iedereen mijn kamer maar in en uit wandelde. Als zij zin hadden om de kans te hebben over mijn onderbroeken te struikelen mochten ze vooral hun gang gaan. Zolang ze maar van mijn instrumenten afbleven. 'Speel je instrumenten?' vroeg ik aan June terwijl ik mijn spullen op mijn bed gooide en mijn gitaar en viool netjes in een hoek zette.

---

The big big bang The reason I'm alive

June Alison Morrinson.

'Hij heeft deze kamer' zei Zurie. 'Ik ga even mijn spullen droppen en dan snel naar de eetzaal om te eten.' vervolgde ze. Ik knikte en zag hoe Mo de deur open deed. Hij stapte naar binnen en keek om zich heen. 'Kom maar binnen hoor.' zei hij en ik liep naar binnen. 'Speel je instrumenten?' vroeg hij toen. 'Ja, natuurlijk. Heel veel, maar de meeste vind ik niet leuk om te bespelen dus ik speel voornamelijk, piano, gitaar en durm.' zei ik en ik glimlachte. Ik kon ook wel trompet en andere blaas instrumenten bespelen, maar sommige vond ik niet zo leuk om te bespelen. Ik keek even naar wat hij in het hoekje had gezet. Een viool en een gitaar. 'Welke instrumenten bespeel jij op gitaar en viool na?' vroeg ik hem terwijl ik naar zijn viool en gitaar knikte. Ik was wel benieuwd. Ik speelde zelf niet zo hele bijzondere instrumenten, al kon ik de instrumenten die ik bespeelde wel op hoog niveau, waarschijnlijk samen met Mo, speelde ik het hoogste niveau, dat kwam natuurlijk mede doordat we Muziek en Geluid hadden.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Mo Montrose
'Ja, natuurlijk. Heel veel, maar de meeste vind ik niet leuk om te bespelen dus ik speel voornamelijk, piano, gitaar en durm'. Toen ze drum zei krulde mijn mondhoeken omhoog. Maar het niet leuk vinden van een instrument bespelen kon ik me niet voorstellen. Elk instrument had zijn eigen prachtige manier van geluid maken. 'Welke instrumenten bespeel jij op gitaar en viool na?' vroeg ze met een knikje naar mijn gitaar en viool die ik net in de hoek had gezet. 'Van alles, ik verder alleen een mondharmonica bij me', zei ik met een klopje op mijn broekzak. 'Maar ik speel ook drum, trompet, gewone harmonica, piano en keyboard, blokfluit, dwarsfluit, piccolo, cello, banjo, klarinet, tuba, marimba, mirliton en zo kan ik nog wel even doorgaan'. Ik glimlachte, ik kende geen enkel instrument wat ik niet kon bespelen. 'Oh ja ik kan ook een beetje zingen, alleen laat ik het niet graag horen en verder kan ik ook beats op de computer maken, mag ik trouwens horen hoe je gitaar speelt', voegde ik er nog aan toe. Dat was een van de instrumenten die zij veel bespeelde en de enige daarvan die ik bij had. Ik was best nieuwsgierig naar hoe ze speelde. Dat ze goed speelde stond vast, anders zou ze er geen gave voor hebben. Ik liep naar me bed toe en plofte naast mijn bed neer. Ik was ook lui namelijk, dus ik zat liever dan dat ik stond.

---

The big big bang The reason I'm alive

Tyler Jay Valentino

Ze zet snel een stap achteruit en ik zie natuurlijk al te snel haar tranen. Ik trok mijn wenkbrauw even op maar zeg er maar niks over. Misschien van de schrik ofzo? Ik zag haar naar de grond kijken en ik keek even om me heen. Ik zag dat ze me heel even aankeek en ik glimlach zwak. Al snel keek ze weer naar de grond. . 'Inderdaad, ik ben nieuw' mompelt ze en ik knik rustig. Ze schuifelde met haar voeten en nam diep adem. 'W-weet jij waar k-kamer z-esendertig is?' bracht ze er half stotterend vanaf en ik knik. 'Tuurlijk.' zeg ik en keek nog even naar de traan op haar wang. 'Let's go' zeg ik en loop rustig naar kamer 36.

---

El Diablo.

[Shitt....!! Ik had net een superlange post, valt me laptop uit.. Zucht.. nog een keer, hij komt er zo aan!!]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

[heb ik ook wel eens gehad, neem je tijd het is echt kut als zo iets gebeurd. Rose komt er ook aan]

---

The big big bang The reason I'm alive

Rosemary Bryant || Outfit ||
Het leek er tot nu toe niet op alsof hij iets had gemerkt van mijn tranen, maar het kon ook zo zijn dat hij er gewoon niks van zei. 'Tuurlijk. Let's go', zei hij en hij begint met lopen. Ik veeg snel even over mijn wangen om te zorgen dat mogelijk sporen van mascara of eyeliner verwijderd worden. Daarna loop ik achter hem aan. Ik til mijn pet even op en schud mijn haren los en plaats mijn pet daarna zorgvuldig weer op mijn hoofd. Binnen of niet, die pet bleef ik aanhouden. Geen speciale reden, behalve dat mijn haar los zat. Meestal ik geen pet of mutsje op had deed ik het vast. Ik toverde een glimlach te verschijn en haalde nog een keer diep adem. Nu ik weer een beetje rustig was besloot ik dat het veilig was om te praten. 'Welke gave heb jij? Mijne is Leven en emotie'.

---

The big big bang The reason I'm alive

June Alison Morrinson

Toen ik drum zei krulden zijn mondhoeken omhoog. Aan zij gezichtsuitdrukking zag ik dat hij geloofde wat ik net zei. Hij noemde een hele lijst van instrumenten op die hij bespeelde. Ik bespeelde zo ook bijna allemaal. Een jaloers gevoel, dat hij ze wel mocht spelen trok door me heen. Op mijn gezicht was nu duidelijk te zien dat wat ik net zei gelogen was. Snel herpakte ik me en ik glimlachte flauw naar hem. Van binnen hield ik er van om heel veel instrumenten te bespelen, maar van mijn ouders mocht dat niet. Op dit moment was heel goed te zien Ze zeiden dat ik het alleen zou maken met piano, drum en gitaar. Volgens mij waren ze gewoon jaloers dat ik muziek en geluid had, maar dat wist ik niet zeker. Ik kan me nog heel goed herinneren dat mijn vader mijn viool, dwarsfluit en trompet kapot had gemaakt. Maanden was ik er stuk van. Het was gewoon onmenselijk dacht ik toen, vanaf dat moment heb ik geen ander instrument meer aangeraakt dan een piano, drumstel of gitaar. Dat irritante gefluit van die stomme dwarsfluit, dat irritante gekwetter van die trompet en dan heb ik het nog niet eens over die irritante geluiden van die viool, hoor ik mijn moeder zo zeggen. Ik keek Mo even aan en keek toen naar de grond. Zelfs nu weten mijn ouders wat ik doe, ze weten nu vast ook dat ik bij Mo op de kamer zit. Laatst stonden ze voor mijn deur om me even te vertellen dat ik niet mee mocht doen aan een danswedstrijd en dat ik me gewoon moest concentreren op de instrumenten en op mijn zang. Ik hoorde Mo vragen of hij mocht horen hoe ik gitaar speelde. 'Natuurlijk, ik zal mijn gitaar even pakken ik zit toch in de kamer hiernaast.' zei ik en ik stond op. Ik liep de gang op en zag Tyler lopen met een half huilend meisje achter zich. 'Zomaar onschuldige meisjes aan het huilen maken.' grijnsde ik naar hem en ik liep mijn kamer in en kwam er vervolgens weer uit met mijn gitaar. 'Ik wist niet dat je zo eng was Valentino' voegde ik er grijnzend aan toe voor ik weer Mo zijn kamer in verdween. Ik ging op zijn bed zitten en zette de gitaar op mijn schoot. Ik zette de Capo op zijn plek en begon Little Things van One Direction te spelen en te zingen.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

No advance, ik hou van dat liedje.. ]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Mo montrose
Er trok een jaloerse trek over haar gezicht bij het horen van de instrumenten die ik bespeelde. Ik fronste mijn wenkbrauwen even, maar besloot er niet op in te gaan. Ook al was het duidelijk dat ze meer instrumenten bespeelde dan alleen de drum, gitaar en piano. Ik zou er later nog wel eens naar vragen. 'Natuurlijk, ik zal mijn gitaar even pakken ik zit toch in de kamer hiernaast', zei ze en ze stond op. Leuk dacht ik, iemand die ik kende zat in de buurt. Niet veel later kwam ze weer binnen. Ik rolde mijn ogen toen ik door had dat ze een 1D liedje ging spelen. Niet dat ik ze haatte of zo, maar sommige mensen waren wel heel erg fan van hun. Toen ze klaar was gaf ik een applausje. 'Mooi, mooi, maar het kan altijd beter. Bovendien niemand overtreft de heilige Mo'. Plagend stak ik mijn tong uit. 'Ik zal u oren belonen met een muziekstuk gespeeld door de heilige Mo hemzelf, wat wilt u horen. Gitaar, viool, mondharmonica zang, u zegt het maar'.

---

The big big bang The reason I'm alive

[ik pas mijn bericht met rose ff aan op dat van june, daarna ga ik eten]

Rosemary Bryant || Outfit ||
Ik had dat nog maar net gezegd toen er een ander meisje aan kwam gelopen 'Zomaar onschuldige meisjes aan het huilen maken', zei ze grijnzend. Een shock ging door me heen. Viel het zo op? Nieuwe tranen sprongen in mijn ogen en onmiddellijk keek ik weer naar de grond. Het meisje liep een kamer naast de gene waar ze uit was gekomen in en kwam er vrijwel onmiddellijk weer uit, alleen nu met een gitaar. 'Ik wist niet dat je zo eng was Valentino', voegde ze er nog aan toe voordat ze verdween in de kamer waar ze oorspronkelijk uit was gekomen. Ik voelde dat mijn keel dik werd en had moeite niet in huilen uit te barsten. Onzeker keek ik even omhoog naar de jongen die kennelijk Valentino heette, zo noemde dat meisje hem ten minste. Dat ik had gehuild wist hij nu toch wel. Het liefste zou ik nu in iemands armen storten en heel hard huilen, maar dan zouden er weer handen op mijn lichaam komen en dat zou me laten denken aan mijn vader. Bij mijn moeder zou ik het willen doen, alleen jammer dat dat niet kon. Dus de enige overige optie was een heel grote teddy beer, maar ik had alleen mijn cookie monster knuffel.

[dacht dat het maar een zinnetje werd, maar nu kan ik er netzo goed een heel bericht van maken]

[ bericht aangepast op 30 mei 2013 - 18:30 ]

---

The big big bang The reason I'm alive

Tyler Jay Valentino

Ik hoorde haar nog een keer diep ademhalen en ik keek even achterom. Hé! Een glimlach, eindelijk.. 'Welke gave heb jij? Mijne is Leven en emotie' vroeg ze en ik liep nog wat langzamer zodat ze naast me liep. 'Helderwaarnemend.' glimlach ik. 'Dus kort gezegd, een overgevoelige dude.' grinnik ik. 'Zomaar onschuldige meisjes aan het huilen maken.' hoorde ik opeens en ik kijk grijnzend op als ik de stem herken. Ik zag nog net June haar kamer in verdwijnen en ik grijns naar haar. 'Ik wist niet dat je zo eng was Valentino' zei ze nadat ze een andere kamer in verdween. 'Ik? Ik ben toch hartstikkke onschuldig!' lach ik. 'En helemaal niet eng, ik ben leuk..' grijns ik. June kon wel tegen een beetje arrogantie, het is ook altijd leuk om zo te doen... Oh god, ik ben erg.. 'Kamer 36.' zeg ik zodra ik voor de deur sta. Ik draai me even om naar het meisje en frons. 'Hé, wat is er nou?' glimlach ik en leg vederlicht mijn hand op haar schouder. Gelukkig ben ik nogal geruststellend... Tenminste, dat hoor ik telkens. De dames hebben soms hun "knuffelbeer" nodig...

[ bericht aangepast op 30 mei 2013 - 18:38 ]

---

El Diablo.

Rosemary Bryant || Outfit ||
'Ik? Ik ben toch hartstikke onschuldig', zegt hij lachend tegen het meisje. 'En helemaal niet eng, ik ben leuk' voegde hij er nog aan toe. Als hij het zou menen moest hij wel heel arrogant zijn, maar het was geen heel serieus gesprek tussen die twee dus ach. 'Kamer 36', zegt hij niet beel later en staat stil voor een deur. Hij draait zich om en fronst. 'Hé, wat is er nou?' zegt hij. Help hoe praat ik me hier nou uit. Waar was ik eigenlijk aan begonnen toen ik me inschreef voor deze school. Alsof het niet erger kon legt hij zijn hand op mijn schouder. Ik bijt op me lip en probeer koste wat het kost niet in huilen uit te barsten. Onder tussen begin ik ook te trillen over mijn hele lichaam. Een traan glipt uit mijn linker ooghoek maar ik durf hem niet weg te vegen. Ik durf helemaal niet te bewegen. Ik krijg flashbacks van hoe dit ook gebeurde maar dan met mijn vader. Alleen lag zijn hand dan niet op mijn schouder maar zweefde hij in de lucht, klaar om me te slaan. Net zo als eergisteren, de blauwe plek zit er nog. Het was niet heel hard, voor zijn doen, maar het koste toch heel wat moeite om de blauw-paarsige plek vlak voor mijn linkeroor weg te werken. Hij was gelukkig niet groot, 3 centimeter maar of zo. Als je dat groot vond moest je de plekken op mijn rug eens zien. Nog een traan glipte uit mijn ooghoek en ik proefde een beetje bloed van het bijten of mijn lip. Ik moest nu wel iets zeggen, wat moest die jongen wel niet denken. Ik opende mijn mond, maar voordat ik ook maar iets kon zeggen barstte ik in huilen uit. Ik was niet meer dan een zielig hoopje ellende.

---

The big big bang The reason I'm alive

June Alison Morrinson

Ik zag hem met zijn ogen rollen toen ik het 1D liedje begon te spelen. Hij gaf me een applausje toen ik klaar was. 'Rustig maar hoor, ik ben geen fan van ze' zei ik en ik glimlachte. 'Mooi, mooi, maar het kan altijd beter. Bovendien niemand overtreft de heilige Mo'. Plagend stak hij zijn tong uit. 'Ik zal u oren belonen met een muziekstuk gespeeld door de heilige Mo hemzelf, wat wilt u horen. Gitaar, viool, mondharmonica zang, u zegt het maar'. Ik zette mijn gitaar op de grond en sloeg mijn armen over elkaar. 'Oke, als je zo goed bent zoals je je voordoet wil ik wel een stukje mondharmonica horen.' zeg ik met mijn armen over elkaar heen geslagen.

[Even een kort stukje maar ik moet oppassen, Ik neem me iPod mee en ik heb daar wifi, maar ik weet dus niet of ik daar veel reageer en lange stukjes schrijf..]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †