• Wetenschappers zijn op zoek naar een grote schat in de diepe wateren van de Atlantische Oceaan. Ze zijn hier jaren naar opzoek geweest en hebben eindelijk duidelijke locaties waar het kan liggen. Maar in plaats van dat ze een deel van de schat vinden, hebben ze een kist gevonden waar ze een eeuwenoud boek vinden. De locaties van Atlantis en hoe je deze verzonken stad weer leven in kunt blazen staan erin. Ze hebben een kristal nodig die het tevoorschijn haalt. Het probleem is dat het kristal daar ergens op de zeebodem ook moet liggen, maar de wetenschappers kunnen niets vinden.
    De wetenschappers hebben het besluit genomen dat ze dit even geheim zouden houden, waarna het na enkele maanden verteld is aan de meermensen. Die dag krijgen ze ruzie en veroorzaakt een oorlog tussen de mensen en meermensen, omdat de meermensen vinden dat Atlantis in hun gebied is. Dit behoort simpelweg niet tot de mensen toe.
    Maar de mensen zijn koppig en besluiten toch op zoek te gaan naar de Verzonken Stad – zonder toestemming van de meermensen. Komt de band tussen hun nog goed? En kan de mensheid dit geheim eigenlijk wel aan? Ze moeten naar het kristal zoeken om de Verzonken Stad, Atlantis tevoorschijn te halen.


    De meermensen kunnen alleen veranderen als het volle maan is (wat 12 á 13 keer p. jaar is), maar ze kunnen ook veranderen als ze de zeldzame ingrediënten ervoor hebben, wat overigens erg moeilijk te vinden is en ze in gevaarlijke gebieden groeien waar je niet zo snel kunt komen.


    Regels:
    - 16+ is toegestaan.
    - Als je iemand wilt vermoorden moet je eerst toestemming hebben van die user.
    - Alleen je eigen personage besturen en niet die van een ander.
    - Ik wil minstens dat je post 10 zinnen lang is (meer is altijd beter natuurlijk).
    - Er bestaan geen Mary Sue's in het echte leven, dus ook niet in deze RPG. Let daar op.
    - Als er een nieuw topic aangemaakt moet worden, vraag dan eerst toestemming aan mij [Sweetiepie/Nebthet]. En als ik niet online ben wacht dan gewoon rustig af op mijn antwoord.

    Wetenschappers:
    Rosalynn Maria Winchester; Ophilia. Leider.
    James Ryan Mirano; Wolfheart.
    Jack Smith; Lolicia.
    Aeryn Doireann Falon; Eavan.

    Meermensen:
    Ansem; Tortura.
    Grimm Lonehunter; Chiron.
    6 juli tot 17 juli – vakantie
    18 juli tot 28e – kamp.
    Iris Lymphadeae; mismi.
    Sereia Ianthe Cyfill; Tyrell.

    9.00 uur in de ochtend.
    De RPG begint met dat het de eerste dag is. De wetenschappers laden de boot in met hun eigen spullen, want het zou zo kunnen dat ze maandenlang weg kunnen blijven. Daarna gaan ze op zoek.
    De meermensen zijn op de hoede van de wetenschappers. Iedereen doet hun eigen ding; de een wilt het kristal eerder vinden dan de wetenschappers en de ander wilt de wetenschappers dwarsbomen. Ieder hun eigen keus.

    [ bericht aangepast op 5 juli 2013 - 22:58 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    @ Ophilia: Ja, ik weet dat je daar nog op moet wachten. Ik heb Wolfheart gecontacteerd en ze heeft gezegd dat ze morgen een post gaat schrijven, aangezien ze dit eerder is vergeten zal ik haar morgen nog een berichtje sturen met dat ze dit niet moet vergeten.
          Ik denk trouwens dat de leider (Rosalynn) trouwens zo meteen de wetenschappers wel bij elkaar moet roepen voor een bijeenkomst wat ze de volgende dag moeten doen, etc etc. Anders kunnen ze natuurlijk niet weten wat ze moeten doen en lopen ze elkaar maar voor de voeten zeg maar. :]

    Jack Smith | Wetenschapper.
    Ik had niet gemerkt hoe de meerman wat achteruit deinsde, omdat ik meer aandacht vestigde om niet het water in te vallen. Mijn voeten had ik goed neergezet, zodat ik niet onderuit ga en mijn ene hand had de reling stevig vastgehouden.
    Enkele seconden later toen ik zeker wist dat ik goed stond had ik naar de meerman gekeken of hij mijn hand nou zou vastpakken, want ik werd ongeduldig van het feit dat ik daar maar hing als een of ander circusaapje. Toch had hij mijn hand vastgepakt, waarschijnlijk om het feit dat de kleine meermin een klap tegen zijn hoofd gaf. Voordat ik hem omhoog trok had hij wat gemompeld tegen de meermin en meteen zwom ze weg. Ik kon niet goed verstaan wat ze zei, maar aan de andere kant ging het mij ook helemaal niets aan.
    'Moet ik je helpen?' Had Aeryn gevraagd.
    Ik had een “nee” gebromd, waarna ik meteen mezelf wel voor mijn hoofd kon slaan van het antwoord.
    “Haal toch maar wat natte handdoeken. Meermensen kunnen niet lang zonder water.” Had ik haar snel er achteraan gezegd en hopelijk had ze mijn gebrom van eerder niet gehoord.
    Daarna trok ik hem meteen omhoog. Ik zorgde ervoor dat hij eerst de reling over ging – wat aan de andere kant best een stomme zet was, omdat ik bijna uitgleed maar nog net de reling goed vastgreep. “Ugh.” Zuchtte ik zachtjes. Daar ging je bijna, Jackie-boy.
    Toen hielp ik mezelf over de reling en belandde met een gemopper op het dek.
    “Wat is je naam, knaap?” Vroeg ik aan de meerman, terwijl ik naar hem neerkeek op de grond.

    [ bericht aangepast op 2 juni 2013 - 22:24 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    [Sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd.:$]

    James Ryan Mirano ll Wetenschapper

    Wat verbaasd kijkt ze op van haar mok.
    ‘Hallo,’ zegt ze zachtjes. Ik glimlach naar haar. Volgens mij ken ik haar ergens van. Was ze niet de leider van dit jaar?
    ‘Aangenaam, James. Ik ben Rosalynn en natuurlijk mag je naast me zitten. Maar bij voorbaat zeg ik wel dat ik af en toe bijt,’ ze stelt het luchtig. Ik glimlach en ga naast haar zitten terwijl ik in mijn handen wrijf.
    Het is nog ochtend en de zon staat al redelijk hoog aan de hemel, toch is het nog redelijk koud.
    'Jij bent de leider dit jaar, toch?' Vraag ik aan haar, omdat ik niet zo snel iets anders weet te verzinnen. En dan weet ik gelijk over ik gelijk had of niet. Ze lijkt me een goede leider, maar eerst zien dan geloven toch?
    Snel neem ik haar even in me op; ze heeft goudblonde haren, blauwe ogen en een smal gezicht.
    Ik kijk van haar weg en kijk over de zee, naar de golven die hard tegen het schip aanslaan alsof ze schreeuwen om aandacht.
    Ik zucht en haal een hand door mijn haar heen, ik moet mijn best doen om niet te gapen. Vanacht heb ik slecht geslapen, en we moesten hier al om 9 uur zijn, al was ik niet echt op tijd.

    [ bericht aangepast op 3 juni 2013 - 17:38 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Rosalynn Maria Winchester ~ Wetenschapper
    Een glimlach stond continu op haar lippen. Ondanks het feit dat ze zelf ook niet goed had geslapen deze nacht, kon ze niet stoppen met het optrekken van haar mondhoeken. Het was fijn om even met iemand te kunnen praten, anders dwaalden haar gedachten keer op keer af en dat was meestal niet goed voor haar.
    ‘Ik ben inderdaad de leider voor dit jaar,’ zei ze rustig. Het was een beslissing geweest die haar heel wat gebroken nachten had gekost. In eerste instantie alleen omdat ze twijfelde of ze wel zulke grote verantwoordelijkheden op zich moest nemen. Daarna ging het er alleen maar om of zij wel leiderskwaliteiten had. Op de middelbare school was dat wel vaak genoeg naar voren gekomen, maar dan nog twijfelde ze zo nu en dan er aan. gelukkig had ze op het juiste moment ingestemd met het akkoord en daarom was ze nu leider. Het had ook anders kunnen lopen.
    ‘Heb je er problemen mee dat je door een vrouw wordt geleid?’ vroeg ze hem zachtjes. Het zou kunnen, sommige mannen waren er flink op tegen geweest. Dat had ze jammer gevonden omdat ze toch in een maatschappij leefden waarin ze allemaal gelijk waren, maar goed. Dat zou aan haar liggen nam ze aan.
    Ze keek zelf ook uit naar de zee, de woeste golven en het geluid wat ze met zich mee brachten maakte dat haar gedachten langzaam stil kwamen te liggen. Alsof er niets meer over was. En dat was ook zo. Ze moest niet zo twijfelen, ze deed het vast en zeker wel goed.
    ‘als iedereen het maar naar zijn zin heeft,’ zuchtte ze diep. Anders was dat gelijk al een minpuntje.


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

    Grimm Lonehunter
    “Haal toch maar wat natte handdoeken. Meermensen kunnen niet lang zonder water,” hoorde ik de man tegen een of andere vrouw brommen. Om een of andere vreemde reden leek dat ervoor te zorgen dat ik hem meer vertrouwde. Het leek er niet op alsof hij van plan was me gewoon te laten liggen op dat schip tot ik gestorven was van uitdroging. Ik legde aarzelend mijn hand in de zijne. Met een verbazingwekkende kracht – ik bedoelde; hij zag er niet echt gespierd uit – trok hij me het water uit en gooide me nogal hardhandig over de reling. Ik gromde zacht toen ik vlak op mijn gezicht landde. Stomme boten, dat was al de tweede keer dat ik ze van te dicht bij kon aanschouwen… Met mijn hoofd er vlak tegenaan. Mopperend duwde ik mezelf omhoog. Ietwat geamuseerd keek ik de man aan toen hij bijna overboord viel, maar al direct voelde ik me schuldig aangezien hij me probeerde te helpen. Net zoals ik belandde hij mopperend het dek op. Volgens mij was hij ook niet zo’n botenpersoon. Ik probeerde mezelf te verslepen en het verbaasde me elke keer weer hoe zwaar mijn lichaam wel niet was op het land.
    “Wat is je naam, knaap?” De man keek me aan. Ik trok een gezicht bij het woord knaap. Hij moest veel zeggen. In totale lengte was ik zeker zo’n meter langer.
    “Grimm,” bromde ik even nors terug. Mijn blik bleef op hem hangen. Ik haatte land en lucht. Het was zo droog. Bah. Mijn haar begon ook weer meteen te krullen. Ik trok weer een gezicht toen er een steek door mijn bol trok. Het was nu dat ik het bloed over mijn hoofd naar beneden kon voelen stromen.


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    @ Eavan: Wil je een post schrijven? Want ik en ook anderen moeten wachten op jouw post. :]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    [Sorry, kunnen jullie zonder mij doorgaan? Het gaat hier thuis momenteel totaal niet goed en ik kan nu op dit moment niet beloven vandaag of morgen te posten. Als het goed is wil ik evt later wel inhaken. ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Eavan schreef:
    [Sorry, kunnen jullie zonder mij doorgaan? Het gaat hier thuis momenteel totaal niet goed en ik kan nu op dit moment niet beloven vandaag of morgen te posten. Als het goed is wil ik evt later wel inhaken. ]

    Okay, ik begrijp dus dat je, je niet uitschrijft maar wij gewoon verder moeten schrijven? Dan is het dus aan Maniae om een nieuwe post te schrijven. Ik (wij) zie(n) je post even later wel verschijnen dan, Eavan.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Ik zal proberen morgen iets te schrijven


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Lolicia schreef:
    (...)
    Okay, ik begrijp dus dat je, je niet uitschrijft maar wij gewoon verder moeten schrijven? Dan is het dus aan Maniae om een nieuwe post te schrijven. Ik (wij) zie(n) je post even later wel verschijnen dan, Eavan.


    [Ja dat klopt, heel erg bedankt. Zodra het hier thuis weer rustig is maak ik een post ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Arizona Muse Brownley
    De jongeman was al weggelopen, maar zodra ik had gezegd dat het bloed misschien haaien aantrok draait hij zich weer om en gaat hij over de reling hangen, waarna hij een diepe zucht slaat. Tot mijn verbazing gooit hij zijn benen over de reling heen en houdt hij zich daaraan vast. Zijn hand steekt hij uit naar de meerman. 'Kom op, dan helpen wij je.' De kleine meermin slaat de meerman op zijn hoofd, waarna hij haar iets toe fluistert, waarop ze weg zwemt. 'Zonder hulp red je het niet. Dus doe niet koppig,' zegt de jongeman nog. De meerman zucht en pakt zijn hand vast. 'Moet ik je helpen?' vraagt de andere jonge vrouw aan de jongeman, maar volgens mij is de vraag ook deels op de meerman gericht. Op het antwoord let ik niet meer, want ik haast me naar binnen om alvast de EHBO-doos te halen.
          Wanneer ik terug komt ligt de meerman inmiddels op het dek. 'Wat is je naam, knaap?' vraagt de jongeman aan hem. Misschien is het ook wel handig om zijn naam te weten, dan weet ik tenminste hoe ik hem aan moet spreken. 'Grimm,' bromt de meerman boos. Die naam lijkt goed bij hem te passen, aangezien hij tot nu toe alleen maar nors en knorrig is geweest, al zal ik waarschijnlijk ook niet al te vrolijk zijn als ik met mijn hoofd ergens tegen aan was geknald. Ik kniel bij hem neer, open de verbanddoos en begin met een gesteriliseerd doekje het bloed weg te halen bij de wond. 'Ik ben Ari,' stel ik mezelf voor. 'Hoe heet je dochtertje?' vraag ik vervolgens. Inmiddels heb ik al het bloed weggehaald en buig ik mijn hoofd naar hem toe, zodat ik zijn wond beter kan bekijken. De wond is gelukkig minder ernstig dan ik in de eerste instantie verwacht had. Het probleem is alleen hoe ik het nu moet verbinden, aangezien hij zo weer het water in zal moeten gaan en verband er dan snel af zal gaan. 'Ik eh, zou kunnen proberen om de wond te hechten,' begin ik aarzelend. 'Maar dat is erg pijnlijk zonder verdoving...' Sowieso zit ik er niet op te wachten op zijn hoofdhuid dicht te naaien, al zal dat wel moeten als we niet met een andere oplossing komen.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    James Ryan Mirano ll Wetenschapper

    ‘Ik ben inderdaad de leider voor dit jaar,’ zegt ze rustig. Ik knik. Ik heb er niet zo veel problemen mee dat een vrouw mijn baas is. Vrouwen en mannen zijn nu gelijk, toch?
    ‘Heb je er problemen mee dat je door een vrouw wordt geleid?’ Vraagt ze me zachtjes. Ik schud mijn hoofd.
    'Nee, daar heb ik geen problemen mee. Het is een keer iets anders, dat is toch leuk.' Ik vraag het niet echt.
    ‘als iedereen het maar naar zijn zin heeft,’ zucht ze diep.
    Ik glimlach een beetje en probeer haar op te vrolijken door te zeggen:
    'Ik heb het naar mijn zin. En ik weet zeker dat de ander het ook naar hun zin zullen hebben.' Maar ik ben echt slecht in iemand opvrolijken volgens mij.
    Ik kijk weer even om me heen en haal een hand door mijn haren.
    Dan kijk ik Rosalynn weer aan met een glimlach. Even gaap ik.
    Jemig, ik heb echt slecht geslapen vannacht. Ik heb het gevoel alsof ik elk moment weer in slaap kan vallen.
    'Wat gaan we eigenlijk zoeken?' Vraag ik dan aan haar. Ik heb het wel gehoord, maar ik ben vergeetachtig, dus ik ben het nu al vergeten.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    mismi schreef:
    Iris Lymfadeae
    Ik wacht op antwoord op mijn vraag over wat hij wil eten, maar het blijft stil. Ik krijg uiteindelijk wel antwoord op mijn andere vraag. Hij antwoord dat hij inmiddels één van de bewakers van de poorten is. Dat verklaart waarschijnlijk zijn litteken. “en jij? Wat doe jij nu?” vraagt hij. Ja wat doe ik.. niks eigenlijk. Ik weet gewoon niet wat ik wil doen. Ik zit zelf nog te twijfelen tussen misschien lerares of schoonheidsspecialiste. Ik vind allebij heel erg leuk. Ik vind zelf dat ik goed met kinderen om kan gaan en ik weet ook al het een en ander over schoonheidsdingetjes enzo. “Op dit moment doe ik eigenlijk niks. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik zit nog te twijfelen tussen lerares of schoonheidsspecialiste” antwoord ik. “Ik vind allebei heel erg leuk om te doen, maar ik denk dat combineren van de twee te veel wordt.” Vervolg ik dan. Ik heb ook een tijdje met het idee rondgelopen om doordeweeks lerares te zijn en in het weekend schoonheidsspecialiste, maar dan hou ik helemaal geen tijd meer voor mezelf over. "Heb jij nog voorkeur voor eten?" vraag ik dan maar nog een keer. Mij maakte het zelf niet zoveel uit, ik was niet zo moeilijk met eten. Ik heb zo het idee dat dit nog een lange dag gaat worden, dus kan ik er maar beter het beste van maken. Als ik Morgana nog eens zie zal ik eens vragen of zij mij een leuke juf lijkt.

    Ansem.

    ‘Op dit moment doe ik eigenlijk niks,’ beantwoord ze nadat ze kort verloren had geleken in haar gedachten. ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik zit nog te twijfelen tussen lerares of schoonheidsspecialiste.’
          ‘Ik vind het beiden wel wat voor je, al zal het een heel ander beeld geven wanneer je voor lerares zou kiezen. Op de één of andere manier heb ik daar altijd een heel strikte indruk van.’ Ik ben gerust gesteld als ze verder praat, aangezien ik me al bedacht of ze wellicht beledigd was door wat ik had gezegd ervan. Je wist maar nooit wat iemands intentie was, zo zag je vorige week nog. Een onbekende zeemeermin probeerde voorbij de poorten Vidamar binnen te komen, waarna ze abrupt heel vreemd tegen mij begon te doen. De brunette – want ja, ze had een bruine haarkleur – had naar mij toe gezwommen, wel heel dichtbij en ze fluisterde allerlei merkwaardige dingen die je gewoonweg niet kon vertrouwen. Daarbij snapte ik nu niet wat ze hiermee probeerde te bereiken, want ik liet haar hierdoor echt niet onze onderwaterstad in. Vreemde vrouw was het, en wel, op een punt zwom ze met een vermakelijk grijnsje weg.
          ‘Ik vind allebei heel erg leuk om te doen, maar ik denk dat combineren van de twee te veel wordt.’ Vervolgt Iris, tegelijkertijd dat ik uit moet kijken waar ik zwem, omdat sommige stukjes nogal tricky zijn. De grotten lagen iets buiten onze stad Vidamar, alleen over een gepaste twee minuten zouden we ongeveer weer binnen komen. Nu ik erover nadenk, die vrouw van vorige week kwam ook vanuit deze richting…
          ‘Heb jij nog een voorkeur voor eten?’ Ik vernauw mijn ogen iets bedachtzaam bij deze vraag en bedenk me wat ik zou willen eten. Van alles zou er wel in kunnen gaan, ik ben niet zo moeilijk met eten, al wil ik liever iets gezonds.
          ‘Hm, kom mee naar mijn huis, daar heb ik nog wel vis en dergelijken liggen,’ Liet ik haar weten. Ja, hoewel het niet te verwachten was van mij kon ik erg goed koken en eten klaarmaken. En op eten. ‘Dat had ik gisteravond klaar gemaakt, alleen toen zat ik vol en er was nog genoeg over.’

    Na ongeveer een tiental minuten kwamen we bij mijn huis, of eigenlijk soort appartement aan. Het was een groot kasteelachtig gebouw van rots en kleurachtig koraal ertussen. Op sommige plekken waren er gaten wat dan als ramen of iets moesten dienen. Ik woonde er nog met anderen, het was als het ware een appartementencomplex.
          ‘Kom verder,’ vermeldde ik haar, echter zonder nog een blik aan haar te gunnen zwom ik verder in de richting van mijn slaapkamer. ‘Ik trek even een shirt aan. Ik heb de hele nacht gewerkt en daarna moest ik naar mijn vader, dus had ik daar mijn uitrusting uit gedaan,’ was het enige wat ik nog tegen haar zei, voordat ik in de ruimte verdween. Als ik aan het werk was, moest ik namelijk bewapening dragen met een schild, mijn Trident en een soort boven-harnas. Het zat niet heel prettig, maar hey, ik wil liever nog niet de dood tegemoet gaan hé. Nu was ik dus enkel met een ontbloot bovenlijf, wat me lichtelijk ongemakkelijk deed voelen bij Iris.
    Al snel hierna kwam ik de ruimte weer uit met een wit shirt wat mijn spieren benadrukten.

    [ bericht aangepast op 11 juni 2013 - 22:27 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Iris Lymphadeae
    "Ik vind het beiden wel wat voor je, al zal het een heel ander beeld geven wanneer je voor lerares zou kiezen. Op de één of andere manier heb ik daar altijd een heel strikte indruk van." zegt hij. Ik glimlach even. Ik zou geen strenge juf worden, ik zou een leuke juf worden. Ik vertel maar verder en reageer er verder niet op. Als ik hem vraag naar wat hij wil eten, duurt het even voordat hij een antwoord geeft.
    "Hm, kom maar mee naar mijn huis, daar heb ik nog wel vis en dergelijke liggen" laat hij weten "Dat had ik gisteravond klaar gemaakt, alleen toen zat ik vol en er was nog genoeg over" gaat hij verder. Ik volg hem in stilte naar zijn huis, wat eigenlijk meer een appartement leek.

    Het was vrij groot en tussen de rotsen zat een koraalachtige kleur. Het is zo groot, dat ik vermoed dat het een appartementencomplex is. Hier en daar zijn er gaten in de rotsen geslagen die als ramen moeten fungeren. "Kom verder" zegt hij en ik zwem naar binnen en kijk daar ook weer even om me heen. Hij zwemt meteen door naar een andere kamer "Ik trek even een shirt aan. Ik heb de hele nacht gewerkt en daarna moest ik naar mijn vader, dus had ik daar mijn uitrusting uit gedaan" verteld hij. Ik blijf achter in de woonruimte en bekijk de ruimte. Er was een zitruimte waar je ook kon eten en een keuken. Natuurlijk eten wij onze vis rauw en onze groenten bestaan voornamelijk uit zeewier. Hier onder water kan je geen vuurtje opzetten en dingen koken. Ons verteringsstelsel was hierop aangepast, al konden we ook gewoon mensenvoedsel eten als dat nodig was.

    Niet veel later komt hij de ruimte, waarvan ik vermoed dat het zijn slaapkamer is, weer uit met een wit shirt aan. Dit shirt benadrukt zijn spieren goed, al kon ik die net allemaal beter zien toen ie geen shirt aanhad. Ik glimlach even. Er hangt nog altijd een ietwat ongemakkelijk sfeertje tussen ons. "Woon je hier al lang?" vraag ik dan terwijl ik op een van de rotsblokken ga zitten die als stoel dient. Het appartement is groot genoeg voor hem alleen, als ik mijn spullen hierheen moet verhuizen, staat het huis propvol. Ik bekijk hem nog even zo onopvallend mogelijk. Zijn lichaam is goed gespierd, wat ook wel nodig is voor zijn werk, en zijn gezicht is niet veel veranderd op het litteken na. Het is wel wat volwassener geworden, maar hij is niet heel erg veranderd. Bij mij is de verhouding bovenlichaam-staart wat beter geworden, al is mijn staart nog altijd vrij groot vergeleken met mijn bovenlichaam. Ik snap nog steeds niet waarom ik als enige van de familie zo'n grote staart heb die gewoon niet bij mijn bovenlichaam past. Ik heb ten minste altijd de verhouding een beetje raar gevonden als ik die vergeleek met die van andere meermensen. Mijn staart is zelfs breder en groter dan die van Ansem.

    "Wat heb je allemaal voor vis en eten in huis?" vraag ik dan nog, voordat mijn gedachten te ver afdwalen. Ik kon wel eeuwig doorgaan over mijn staart. Hoewel ik net wel wat trek had, is dat nu grotendeels verdwenen. Het is gewoon nog ongemakkelijk. Als mijn ouders dit een paar jaar geleden hadden gezegd, had ik blij geweest, al had ik dat wel voor hem verborgen gehouden dan. Hij heeft nooit geweten wat ik voor hem voelde toen, ik durfde het nooit te zeggen en heb het ook aan niemand verteld. Doordat ik dus afstand van hem ging nemen, verwaterde onze vriendschap flink, al zocht ik hem af en toe nog wel eens op om gewoon naar hem te kijken vanaf een flinke afstand of vanuit een schuilplek, totdat ik mezelf dwong ermee te stoppen. Het voelt alsof ik nu de rekening moet betalen voor het laten verwateren van onze vriendschap. Het is vrij ongemakkelijk en ik weet nog steeds niet zo goed hoe hij hier tegenover staat.

    Ik zeg het even voor de zekerheid; ik ga vanavond misschien een post schrijven met Jack en als dit niet lukt, dan stuur ik morgen een post.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Jack Smith | Wetenschapper
    'Grimm,' had de meerman nors terug gebromd. Zijn blik bleef op mij hangen.
    “A-ha,” had ik met een sarcastisch toontje gezegd. Mijn gezicht liet nog geen enkel greintje emotie zien. Ik bleef wat ongeïnteresseerd en gevoelloos voor mij uitkijken. “Verklaart een boel.” En er kwam een slinkse glimlach op mijn gezicht tevoorschijn.
    Ik had niet doorgehad dat een van de vrouwen weg was geweest, dus keek een beetje verbaasd dat ze met een Ehbo-doos aan kwam lopen en ze bij Grimm neerknielde. Ze had de verbanddoos geopend en begon met een gesteriliseerd doekje het bloed weg te halen. 'Ik ben Ari,' had ze zichzelf voorgesteld.
    Terwijl ik naar dit schouwspel keek, ging ik tegen de reling aanleunen en had mijn armen weer over elkaar gevouwen. 'Hoe heet je dochtertje?' Vroeg ze. Ik was benieuwd hoe ze het verder ging oplossen. Omdat ik ook verrast was door het feit dat ze tegen bloed kon. De meeste vrouwen gingen dan knock-out, zodra ze dit zagen. Oké, misschien was dit dan wel een vooroordeel, maar ik was er niet om vriendjes te maken. Ik had zoiezo geen zin om aardig en leuk te doen, want zo zat ik niet in mekaar.
    'Ik eh, zou kunnen proberen om de wond te hechten,' begon ze met een aarzelende stem. 'Maar dat is erg pijnlijk zonder verdoving..'
    “Als je een echte man bent doe je natuurlijk zonder verdoving,” had ik hem grijnzend gezegd. En ik bekeek ze even alle twee aan, maar merkte toen dat Grimm best lang hier lag voor een meerman vanwege het tekort aan water. Ik keek naar Ari.
    “Het is trouwens niet handig om hem te verdoven, want dat is veels te gevaarlijk. Je moet hem nu hechten, anders red hij het niet.” Zei ik nu ernstig. Het was echt zo. Het was zoiezo erg speciaal dat hij nog bleef leven, aangezien een ander iemand allang niet meer bij bewustzijn zou kunnen zijn. Een hoofdwond is ernstig en moet je snel behandelen.
    “Of moet ik het doen?” Had ik haar gevraagd.

    [ bericht aangepast op 16 juni 2013 - 21:18 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.