RPG || The Restored City, Atlantis 01 - Speeltopics

Wetenschappers zijn op zoek naar een grote schat in de diepe wateren van de Atlantische Oceaan. Ze zijn hier jaren naar opzoek geweest en hebben eindelijk duidelijke locaties waar het kan liggen. Maar in plaats van dat ze een deel van de schat vinden, hebben ze een kist gevonden waar ze een eeuwenoud boek vinden. De locaties van Atlantis en hoe je deze verzonken stad weer leven in kunt blazen staan erin. Ze hebben een kristal nodig die het tevoorschijn haalt. Het probleem is dat het kristal daar ergens op de zeebodem ook moet liggen, maar de wetenschappers kunnen niets vinden.
De wetenschappers hebben het besluit genomen dat ze dit even geheim zouden houden, waarna het na enkele maanden verteld is aan de meermensen. Die dag krijgen ze ruzie en veroorzaakt een oorlog tussen de mensen en meermensen, omdat de meermensen vinden dat Atlantis in hun gebied is. Dit behoort simpelweg niet tot de mensen toe.
Maar de mensen zijn koppig en besluiten toch op zoek te gaan naar de Verzonken Stad – zonder toestemming van de meermensen. Komt de band tussen hun nog goed? En kan de mensheid dit geheim eigenlijk wel aan? Ze moeten naar het kristal zoeken om de Verzonken Stad, Atlantis tevoorschijn te halen.

De meermensen kunnen alleen veranderen als het volle maan is (wat 12 á 13 keer p. jaar is), maar ze kunnen ook veranderen als ze de zeldzame ingrediënten ervoor hebben, wat overigens erg moeilijk te vinden is en ze in gevaarlijke gebieden groeien waar je niet zo snel kunt komen.

Regels:
- 16+ is toegestaan.
- Als je iemand wilt vermoorden moet je eerst toestemming hebben van die user.
- Alleen je eigen personage besturen en niet die van een ander.
- Ik wil minstens dat je post 10 zinnen lang is (meer is altijd beter natuurlijk).
- Er bestaan geen Mary Sue's in het echte leven, dus ook niet in deze RPG. Let daar op.
- Als er een nieuw topic aangemaakt moet worden, vraag dan eerst toestemming aan mij [Sweetiepie/Nebthet]. En als ik niet online ben wacht dan gewoon rustig af op mijn antwoord.

Wetenschappers:
– Rosalynn Maria Winchester; Ophilia. Leider.
– James Ryan Mirano; Wolfheart.
– Jack Smith; Lolicia.
– Aeryn Doireann Falon; Eavan.

Meermensen:
– Ansem; Tortura.
– Grimm Lonehunter; Chiron.
6 juli tot 17 juli – vakantie
18 juli tot 28e – kamp.
– Iris Lymphadeae; mismi.
– Sereia Ianthe Cyfill; Tyrell.

9.00 uur in de ochtend.
De RPG begint met dat het de eerste dag is. De wetenschappers laden de boot in met hun eigen spullen, want het zou zo kunnen dat ze maandenlang weg kunnen blijven. Daarna gaan ze op zoek.
De meermensen zijn op de hoede van de wetenschappers. Iedereen doet hun eigen ding; de een wilt het kristal eerder vinden dan de wetenschappers en de ander wilt de wetenschappers dwarsbomen. Ieder hun eigen keus.

[ bericht aangepast op 5 juli 2013 - 22:58 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Grimm Lonehunter
Morgana sloeg zachtjes met haar handje tegen mijn hoofd. Om de een of andere reden kreeg ik het gevoel dat ze aanvoelde wat er met me aan de hand was en dat ik moeite moest doen om bij bewustzijn te blijven. Alles in mijn hoofd leek voor een tijdje te gutsen en te gonzen. Alsof iemand er langs mijn oor water had in gegoten en ik het elke keer kon horen bewegen als ik mijn hoofd bewoog.
“Grimm,” fluisterde ze zachtjes. Uit alle waas kon ik vaag haar contouren herkennen. Haar aanrakingen en haar gefluister leken te helpen. Om een of andere reden leek mijn zicht scherper te worden en kon ik na een tijdje weer alle geluiden van elkaar onderscheiden. “Heb je hulp nodig?”
Nogal verwacht keek ik naar boven, richting de boot. Er hing een jonge vrouw over de reling en naast haar was een andere jongeman, die geen aandacht aan ons probeerde te schenken, maar er toch moeite leek mee te hebben en alles stiekem stond te volgen. Ik beet op mijn lip, om hen niet direct de huid vol te schelden. Hulp zou wel het minste zijn wat ze voor me konden doen.
Voordat ik mijn mond open kon trekken om hun hulp te weigeren, trok Morgana haar mond open. “Ja!” riep ze met haar hoge stemmetje terwijl ze me nog een bezorgde blik toewierp.
Koppig schudde ik mijn hoofd, maar mijn gezicht vertrok van de pijn. “Nee, het gaat wel,” bracht ik krampachtig uit, al kwam het allesbehalve overtuigend over met mijn vertrokken gezicht.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

BloodyFace > Ophilia

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[Sorry voor het lange niet posten, druk druk druk o_o ]

Rosalynn Maria Winchester. ~ Wetenschapper
De manier waarop de wind waaide, de manier waarop de zee stroomde. Het was allemaal al eens wetenschappelijk bekeken. Zijzelf vond het interessant, maar het waren net zulke dingen die niet aan haar waren besteed. Als ze een wetenschappelijk onderzoek deed, dan deed ze dat alleen op het gebied van zulke dingen. Gekke dingen.
Je zou niet zeggen dat zoiets bij haar paste als je haar voor het eerst zag. Maar toch, het sierde haar.
Glimlachend nam ze een slok van haar dampende koffie. Het brandde lichtjes aan haar tong, maar ze gaf het niet lang genoeg de tijd daarvoor voor ze het door slikte.
De meeste mensen waren met elkaar aan het praten, iedereen moest iedereen immers leren kennen. Zijzelf kon niet achter blijven, dat snapte ze wel. Maar ze vond het onbeleefd om zich doodleuk in een gesprek te mengen. Als men ergens mee zat, dan zouden ze vanzelf naar haar komen. Iedereen wist wel dat zij hier de leiding had. Hoe gek dat ook klinken mocht.
wat verbaasd keek ze op van haar mok zodra ze een stem hoorde. Het klonk vaag bekend maar plaatsen kon ze het niet. ‘Hallo,’ zei ze zachtjes bij het zien van een jongeman. Hij leek vastberaden, iets wat ze wel aan iemand waarderen kon.
‘Aangenaam, James. Ik ben Rosalynn en natuurlijk mag je naast me zitten. Maar bij voorbaat zeg ik wel dat ik af en toe bijt,’ ze stelde het luchtig, het was misschien een flauw grapje maar ze kon niet tegen ongemakkelijke situaties. Dan maar het ijs breken was het niet?

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[Ik wilde vandaag reageren, maar mijn hoofd barst van de koppijn en ik heb net al zowat anderhalf uur over een andere post gedaan. Als mijn hoofdpijn morgen minder is zal ik reageren]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[kan ik met Aeryn nog steeds naar grimm en Jack? ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Sure (:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Okay, zal jullie laatste posten even lezen en dan spring ik daarop in. ^^ ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aeryn Doireann Falon

Hoewel ik op enige afstand stond van Jack en de jonge vrouw, waar ikzelf nog geen kennis mee had gemaakt, kreeg ik wel vlagen van hun gesprek mee. Omdat het niet de bedoeling was dat een van hun dacht dat ik iets afluisterde staarde ik recht me uit en liet de wind lichtjes met mijn haren spelen.
Uiteindelijk was een dof gebonk hetgeen wat me uit mijn gedachten haalde en licht verrast deed laten opkijken. Ik weet niet wat er gebeurd was, maar zodra ik mijn blik naar Jack en de jonge vrouw en die van hun naar beneden volgde zag ik daar een meerman samen met een klein meisje.
In eerste instantie was ik niet van plan ook maar een beetje te helpen, de meerman's vage blik was daar reden voor, ondanks dat hij vertrokken was van de pijn. Maar bij het zien van het kleine meisje kon ik niet anders dan naar Jack en de jonge vrouw toe gaan om te kijken of mijn hulp misschien toch nodig was.
'Nee, het gaat wel,' hoorde ik de meerman zeggen, al vertelde zijn gezicht iets anders. Even wierp ik mijn zicht op Jack, maar die was overduidelijk alles behalve van plan te helpen en ondanks mijn tegenstrijdige gevoel deed ik dat wel. 'Weet je dat zeker?' wierp ik de meerman toe. 'Zo goed zie je er anders niet uit,' voegde ik er aan toe en leunde vervolgens over de reling heen om te kijken hoe we ze het beste konden helpen.

[ het is geen super post, maar wist zo even niks anders om er terug in te komen.. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Arizona Muse Brownley
'Dus ook als er een deel onder water lag, zou het door de mensen gebouwd zijn? Meermensen hebben er geen aandeel in gehad?' vraagt hij. Ik knik. 'Ja,' antwoord ik. 'Tenminste, Plato's verslag over Atlantis wordt als de meest aannemelijk beschouwt, en daar in is Atlantis gebouwd door mensen. Door aardbevingen en overstromingen zou de stad uiteindelijk verzwolgen zijn door de zee. Dus ja: Atlantis is gebouwd door mensen. Er kunnen natuurlijk nu delen van de stad zijn die heropgebouwd zijn door de meermensen, maar dan zou het origineel alsnog door mensen gemaakt hebben. Dus in principe hebben we er wel recht op, tenminste om de stad even te bekijken, dat is het minste wat ze ons kunnen laten doen, aangezien zonder mensen Atlantis niet eens zou bestaan.'
Ik wil nog verder praten maar wordt onderbroken door een 'bonk'-geluid. Mijn blik glijdt naar beneden waar ik twee meermensen zie. Een kleintje en een wat oudere, die bloedt. Ik weeg de voordelen even op tegen de nadelen en besluit aan de oudere mijn hulp aan te bieden, bovendien doet het kleine meisje me aan Hunter denken, en ik moet er niet aandenken dat ik niet geholpen zou worden wanneer ik gewond zou zijn en hij erbij zou staan. De jongeman met wie ik praatte draait abrupt zijn hoofd opzij en kijkt me onthutst aan. Ik haal mijn schouders op. 'We kunnen lastig niks doen met dat kleintje erbij,' mompel ik. 'Ja!' roept het kleine meisje, waarop ik weer naar het water kijk, maar de jongen schudt zijn hoofd, al is dat niet er overtuigend met zijn gezicht, die vertrokken is van pijn. 'Nee, het gaat wel.' Voordat ik kan antwoorden klinkt er een andere stem: 'Weet je dat zeker? Zo goed zie je er anders niet uit.' Aarzelend bijt ik op mijn lip en onbewust friemel ik weer aan het medaillon rond mijn nek, waar een foto van Hunter en mij in zit. 'Je kan zo niet goed op dat kleine meisje passen,' zeg ik dan. 'En met dat bloed trek je misschien ook wel haaien aan...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jack Smith, wetenschapper.
De vrouw had gelijk gehad. Niet dat ik dat ga zeggen. Het was ook gebouwd door de mens en de meermensen hadden geen recht om dit ons te ontzeggen. Het was begrijpelijk dat ze er boos om werden, het lag deels in hun deel, maar om dit ons dan te ontnemen is nogal egoïstisch van hun. Vooral omdat dit veel kon betekenen voor de geschiedenis en voor het heden. We hadden nu dan eindelijk bewijs dat Atlantis bestaat en de meermensen draaien hun kop om.
'We kunnen lastig niks doen met dat kleintje erbij,' had ze gemompeld.
'Ja!' Had een ander iemand geroepen. Het was de meermin, waarvan ik dacht dat het zo het zusje kon zijn van de meerman. Ze hadden tegenstrijdige karakters. Hij deed zo bot, terwijl het meisje kinderlijk was. Toen, alsof het nog niet genoeg was, kwam Aeryn er ook aan. De vrouw waarmee ik net een gesprek had aangeknoopt.
'Weet je dat zeker? Zo goed zie je er anders niet uit,' had ze gezegd, terwijl ze over de reling leunde. En ik grinnikte, waarna ik mij vervolgens omdraaide.
Ik kon vanuit mijn ooghoeken zien hoe beide vrouwen nu over de reling hingen om te kijken hoe het met de meerman ging. Meermensen konden toch vanalles, waarom dit dan ook niet? Was mijn besluit en ik duwde mezelf van de reling af, waar ik net tegen leunde.
'Je kan zo niet goed op dat kleine meisje passen. En met dat bloed trek je misschien ook wel haaien aan..' Ik wilde weglopen, zonder iets te zeggen, maar toen ik dit hoorde draaide ik mij snel weer om. Ik had geen enkele zin dat die klote beesten hier ook zouden komen. Ik wilde vooruitgang boeken en dat ging niet als dit zo doorging.
Ook ik ging nu over de reling hangen en bekeek de schade. Duidelijk had de meerman wat schade opgelopen bij zijn hoofd, het was een flinke klap geweest, maar als hij er niet snel wat aan deed dan kon het erger worden.
Ik slaakte een zucht, draaide even mijn ogen en mompelde toen een zachte oké, meer tegen mezelf dan de anderen. Ik gooide mijn benen over de reling en hield mezelf goed vast aan de reling, zodat ik er niet in zou vallen. Nu was ik veel dichter bij de meerman en de jonge meermin. Als hij nu niet koppig deed, konden wij hem helpen.
Ik stak mijn andere hand naar hem uit. “Kom op, dan helpen wij je.” Mijn gezicht kon dan wel chagrijnig staan, maar ik wou hem echt helpen. En als hij nog koppig deed, dan werd ik alleen maar nog meer chagrijniger.
“Zonder hulp red je het niet. Dus doe niet koppig.” Had ik hem uiteindelijk gezegd.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Wat gebeurt er precies als hij Jacks hand vastneemt? Want hij kan toch niet uit het water, of wel?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Catesby schreef:
[Wat gebeurt er precies als hij Jacks hand vastneemt? Want hij kan toch niet uit het water, of wel?]

Hmm, ik neem aan dat hij dan zo snel mogelijk naar iets met water moet gaan. Of het zusje van Jack moet een 'speciale' kruid plukken waardoor hij mens kan worden.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Grimm Lonehunter
“Weet je dat zeker? Zo goed zie je er anders niet uit,” klonk een tweede stem. Het was dat mijn hoofd te fel bonkte en pijn deed, dat ik niets terug snauwde. Konden ze nu voor geen twéé seconden hun mond houden, zodat ik even mijn gedachten erbij kon houden? Ik probeerde in mijn hoofd mijn kansen af te wegen, maar telkens werd ik onderbroken door een stem die voor een nieuwe pijnscheut zorgde. “Je kan zo niet goed op dat kleine meisje passen. En met dat bloed trek je misschien ook wel haaien aan.”
Ik gromde zachtjes, helemaal in de war. Ik kon best voor Morgana zorgen, daar had ik geen vuile landlopers voor nodig. Ik had alweer mijn mond opengetrokken om er iets tegenin te brengen, maar haaien… Dat zou Morgana nog meer in de vaar brengen en de vrouw had wel een punt. Haaien waren nooit goed.
De andere man – ergens leek ik hem wel een beetje te mogen omdat hij even koppig was en hij me de rug toegekeerd had in plaats van zich met mij te bemoeien – draaide zich om, waardoor mijn sympathie voor hem alweer begon te dalen. Maar dat kwam vooral door het voorbij flitsen van beeld, zwart en waas. Ik kon mijn hart in mijn hoofd horen echoën en mijn oren leken dicht te zitten. Ik haalde mijn hand door mijn haar en leek quasi geschrokken te zijn van het feit dat het nat was en helemaal donker.
Toen ik een man over de reling zag klimmen, deinsde ik een stuk achteruit. Niet omdat ik bang van hem had, maar wel bang om het feit dat ze Morgana iets zouden aandoen. Had ik mijn speer nu maar niet weggestopt…
“Kom op, dan helpen wij je,” zei hij. Ik aarzelde, maar het feit dat Morgana me – gelukkig niet heel hard – een klap op mijn kop gaf zodat alles nog extra pijn deed, zorgde ervoor dat ik snel mijn hand uitstak. Ik fluisterde nog snel: “Haal de plant…” Ze wist wel wat ik ermee bedoelde. We hadden hem ooit gevonden toen we weer gingen vogels kijken. We hadden hem nooit gebruikt, om dat geen van ons beiden behoefte had aan land te gaan. Maar ik kon niet lang zonder water blijven en als ze het in hun hoofd halen me te doden was dat nu het perfecte plan. Morgana knikte en ging al onderweg toen ik weer opkeek naar het chagrijnige gezicht van de man.
“Zonder hulp red je het niet. Dus doe niet koppig,” drong hij aan. Ik zuchtte, knikte en nam zijn hand aan. Ik vertrouwde geen een van de drie en ze moesten maar niets gaan proberen, want dat zouden ze berouwen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Come on, guys. Vergeet niet te reageren hé. Anders loopt 't topic dood.]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Ik wacht nog op een reactie van Eavan voordat ik reageer met Ari]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered