• Wetenschappers zijn op zoek naar een grote schat in de diepe wateren van de Atlantische Oceaan. Ze zijn hier jaren naar opzoek geweest en hebben eindelijk duidelijke locaties waar het kan liggen. Maar in plaats van dat ze een deel van de schat vinden, hebben ze een kist gevonden waar ze een eeuwenoud boek vinden. De locaties van Atlantis en hoe je deze verzonken stad weer leven in kunt blazen staan erin. Ze hebben een kristal nodig die het tevoorschijn haalt. Het probleem is dat het kristal daar ergens op de zeebodem ook moet liggen, maar de wetenschappers kunnen niets vinden.
    De wetenschappers hebben het besluit genomen dat ze dit even geheim zouden houden, waarna het na enkele maanden verteld is aan de meermensen. Die dag krijgen ze ruzie en veroorzaakt een oorlog tussen de mensen en meermensen, omdat de meermensen vinden dat Atlantis in hun gebied is. Dit behoort simpelweg niet tot de mensen toe.
    Maar de mensen zijn koppig en besluiten toch op zoek te gaan naar de Verzonken Stad – zonder toestemming van de meermensen. Komt de band tussen hun nog goed? En kan de mensheid dit geheim eigenlijk wel aan? Ze moeten naar het kristal zoeken om de Verzonken Stad, Atlantis tevoorschijn te halen.


    De meermensen kunnen alleen veranderen als het volle maan is (wat 12 á 13 keer p. jaar is), maar ze kunnen ook veranderen als ze de zeldzame ingrediënten ervoor hebben, wat overigens erg moeilijk te vinden is en ze in gevaarlijke gebieden groeien waar je niet zo snel kunt komen.


    Regels:
    - 16+ is toegestaan.
    - Als je iemand wilt vermoorden moet je eerst toestemming hebben van die user.
    - Alleen je eigen personage besturen en niet die van een ander.
    - Ik wil minstens dat je post 10 zinnen lang is (meer is altijd beter natuurlijk).
    - Er bestaan geen Mary Sue's in het echte leven, dus ook niet in deze RPG. Let daar op.
    - Als er een nieuw topic aangemaakt moet worden, vraag dan eerst toestemming aan mij [Sweetiepie/Nebthet]. En als ik niet online ben wacht dan gewoon rustig af op mijn antwoord.

    Wetenschappers:
    Rosalynn Maria Winchester; Ophilia. Leider.
    James Ryan Mirano; Wolfheart.
    Jack Smith; Lolicia.
    Aeryn Doireann Falon; Eavan.

    Meermensen:
    Ansem; Tortura.
    Grimm Lonehunter; Chiron.
    6 juli tot 17 juli – vakantie
    18 juli tot 28e – kamp.
    Iris Lymphadeae; mismi.
    Sereia Ianthe Cyfill; Tyrell.

    9.00 uur in de ochtend.
    De RPG begint met dat het de eerste dag is. De wetenschappers laden de boot in met hun eigen spullen, want het zou zo kunnen dat ze maandenlang weg kunnen blijven. Daarna gaan ze op zoek.
    De meermensen zijn op de hoede van de wetenschappers. Iedereen doet hun eigen ding; de een wilt het kristal eerder vinden dan de wetenschappers en de ander wilt de wetenschappers dwarsbomen. Ieder hun eigen keus.

    [ bericht aangepast op 5 juli 2013 - 22:58 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Alyssum schreef:
    Okay ^^ Ik moet eerst even ergens anders reageren en daarna zal ik proberen te verzinnen waarom Ari Jack zou aanspreken xd

    Het hoeft niet hoor. :')


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Aah, nee. Ik wil het wel hoor. Ari moet de rest toch eens leren kennen xd


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Ik kan tot en met 5 mei niet reageren.:(]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    [Waarom niet?

    En ik zal even snel wat voor Iris schrijven.. Of vanavond in elk geval.]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Tortura schreef:
    [Waarom niet?

    En ik zal even snel wat voor Iris schrijven.. Of vanavond in elk geval.]


    [Ehm, ik ben bij jullie, en pa heeft geen computer waar ik op kan posten....]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    @ Alyssum: Oké, dan zal ik je post wel afwachten.

    [ bericht aangepast op 25 april 2013 - 19:42 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Winterwolves schreef:
    (...)

    [Ehm, ik ben bij jullie, en pa heeft geen computer waar ik op kan posten....]

    Zoiets heet lieflijk vragen aan je allerliefste zussen. Zet je grootste puppy oogjes maar alvast op. ^_^


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Arizone Muse Brownley
    De boot is ondertussen al gaan varen en onbewust luister ik naar het gesprek van de man en vrouw terwijl ik uit kijk over het water. Het beeld dat ik van de man krijg is dat hij nogal negatief is, de vrouw kan ik nog niet echt goed inschatten. De sfeer tussen de twee voelt niet aangenaam en de vrouw schuift iets van de man weg.
    Net wanneer ik weg wil lopen hoor ik de man iets zeggen: 'Oh, kijk eens aan. Er zijn honderden, misschien duizenden, meermensen en ze sturen zo'n lief, klein meisje.' Ik loop iets dichterbij en nieuwsgierig richt ik mijn blik op het water vlak voor de twee en zie ik een vrouwelijke meermens met lang blond haar, dat uitwaaiert in het water. Vismensen, zo noemt Hunter ze. We zullen vast nog wel meer van ze tegenkomen, maar Hunter had me laten beloven dat ik “de vismensen niet auw zou doen”, dus dat zal ik niet doen, ook niet als ze in de weg zitten.
    'Soms is het jammer dat mensen niet dieper in het water kunnen kijken, anders had je niet gezegd dat ik klein ben, aangezien ik toch een stukje groter ben dan jij, hier in het water tenminste. Ik mag er misschien lief uitzien volgens jou, maar schijn bedriegt. Als ik jullie was zou ik in ieder geval nog maar eens goed nadenken voordat ik zomaar het water induik. Niet iedereen is zo “lief” als ik ben en vele meermensen zijn het niet eens met jullie beslissing om achter ons rug om te zoeken naar het kristal. Jullie hadden geen slechtere vijand uit kunnen kiezen,' meldt het meermensmeisje. 'Veel “succes” met jullie missie.' Na deze woorden verdwijnt ze weer in de diepte. Ze lijkt me wat snel op haar teentjes getrapt, maar ik kan wel snappen dat ze “hun” gebied willen beschermen. 'Geef de rest maar de groeten van me, lief, onschuldig meisje!' roept de man haar nog na. Als al die meermensen zo zijn, wat waarschijnlijk wel zo is, dan kan dat nog wel eens voor problemen zorgen.
    Ik werp mijn blik op de jongeman, maar die lijkt nogal in gedachten zijn. Aarzelend bijt ik op mijn volle onderlip, twijfelend of ik de man aan zal spreken. Hij leek nogal uit zijn humeur te zijn, maar ik zal toch een keer kennis moeten maken met de andere wetenschappers. Of hij “er zin in heeft” -wat nogal dubbelzinnig klinkt- vraag ik maar niet, aangezien hij daar net nogal geïrriteerd door leek te zijn.
    Zachtjes schraap ik mijn keel. 'Ik vraag me af wat ze zullen doen wanneer we de stad daadwerkelijk vinden,' zeg ik, waarna ik mijn blik weer op hem richt. 'Heb je veel vaker een meermens gezien?'


    [Ik hoop dat je er iets mee kan en anders kan ik het nog wel iets aanpassen]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ansem.

    Haar gestalte draait al ietwat weg, wanneer ze opeens mijn stem hoort. Op dat moment bewoog ze helemaal niet meer en ik vroeg me af of het wel verstandig was mijn hand op haar schouder te leggen. Hierom liet ik haar voorzichtig los, waarna mijn hand twijfelachtig erboven hing. Alles was nu zo ongelooflijk onstabiel, wat er in mij omging, zo hoorde het niet te gaan. Althans voor mij niet. Het ergerde me haast zo erg dat ik begon te knarsetanden, aangezien ik de controle al bij het eerste begin had verloren. Ik liet echter zo min mogelijk merken dat dit in mij omging en kwam naast haar zitten, waarop ik haar poelen al probeerde te peilen. Wat ging er in haar om?
    Iris schudde haar hoofd enkel, waardoor ik haar blik niet totaal op kon vangen. Het was klaarblijkelijk haar antwoord op mijn vraag, maar daar stond mijn hoofd eerlijk gezegd nu niet naar. Eerder naar het uithuwelijken, dat ik het aan haar moest vertellen en om het nog even erger te maken–
    ‘Mijn ouders hebben me uitgehuwelijkt,’ zegt ze, als een directe slag en pijl op mijn hart gericht. Het was nog in de roos ook, aangezien ik het steken velen malen heftiger door me heen voelde gaan. Haar ogen die nog over me heen hadden gegaan om me ondertussen te bestuderen, had ik zelfs niet opgemerkt hierdoor. Mijn blik was dan ook afgewend van haar, om haar misschien niet onder ogen te komen, want ik wist niet of ze het schuldgevoel in mijn ogen zou kunnen zien. Iris praat verder, alsof er niets gebeurd is. ‘Ik had nooit gedacht dat ze dat zouden doen, we hebben het er zelfs nog nooit over gehad…’ Wie heeft het haar eigenlijk verteld? De ouders zouden dat dan moeten zijn geweest, alleen dan laten ze het laatste restje van the dirty work aan mij over.
    ‘En hoe gaat het met jou?’ Kort lik ik over mijn lippen eer ik terugkijk en merk dat ze nog niet klaar is met praten. ‘Ik heb je al heel lang hier niet gezien…’ Alsof het mijn schuld is, dacht ik direct verwijtend. Van deze gedachte schrok ik iets en zonder het door te hebben, was ik alweer van de steen af en recht. ‘Het gaat goed, prima zelfs. Niets aan de hand.’ Snelde ik mijn antwoord kortaf, alsof ik wegrende van iemand en degene zat me op de hielen zo snel.
    Abrupt pakt ze met haar hand mijn kin vast en draait mijn hoofd, waarbij er al lichtelijk fronzen bij mij ontstonden. ‘Wat is er gebeurd?’ Geen twijfel over mogelijk dat ze het over mijn litteken had, alleen het was nu niet bepaald een goed moment om allerlei herinneringen en dingen op te halen. Bovendien had ik werkelijk waar geen zin om het te gaan bepraten. De zachte aanraking waarmee ze mijn kin had aangeraakt, zorgde ik ervoor dat haar hand mijn gezicht weer losliet door zacht haar pols vast te pakken. ‘Ik kom hier in feite niet om een theekransje te houden, Iris. Ik moet je wat vertellen, en ik weet niet of je het leuk gaat vinden.’ Een diep gezucht van mijn kant volgde, waarna ik haar pols toch losliet uiteindelijk en weer ging zitten.
    ‘Dat je wordt uitgehuwelijkt hoefde je me niet te vertellen, want daar heb ik al weet van,’ begon ik dus maar, hoewel het een hele lange pauze had gehad eer ik eraan begonnen was. Mijn hand haalde ik ruw door mijn donkerbruine haren heen, waarop ik mijn kijkers van haar weg laat dwalen. Ik zou het niet aan kunnen om de blik in haar ogen te zien als ik het zou vertellen. Nu is het zover; ik moet het haar nu melden. ‘Diegene met wie je uitgehuwelijkt bent, ben ik namelijk,’ Nu kijk ik haar wel weer aan. Het verbaasde me dat mijn stem zelfs nu nog sterk klinkt, hees misschien een beetje, maar dat sowieso al in mijn stem en was bijna niet te horen. ‘Iris, ik ben diegene met wie je samen zult zijn.’


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    - Jawel hoor, ik kan er wel wat mee. :]

    Jack Smith, wetenschapper.
    De tranen hadden zich met de zandkorrels op de stenen vloer vermengd, maar later had ik deze toch niet meer teruggevonden omdat het langzaamaan begon te regenen. De koude regendruppels vielen op mij en ik voelde mij alsof ik in een slecht gemaakte dramafilm zat, maar niets was waar, want het was echt. Dat voelde ik en dat merkte ik, want ik had nog nooit zo'n enorme pijn in mijn hart gevoeld als toen.
    Een paar bussen hoorde ik op de achtergrond langs mij heen rijden door de plassen en auto's toeterden. Mensen liepen voorbij en af en toe had ik opgemerkt hoe mensen mij raar nakeken. Maar het maakte me niet uit, want ik was mijn liefde kwijt.
    Mijn handen klampten zich vast aan de grond en balden zich uiteindelijk tot een vuist, waarna ik een paar keer hard op de grond sloeg.
    Tot ik een zacht geschraap hoorde. Ik keek niet op van wie het kon zijn. Ergens vervloekte ik de persoon, omdat diegene mij stoorde op het moment dat ik breekbaar was.


    'Ik vraag me af wat ze zullen doen wanneer we de stad daadwerkelijk vinden,' had ik een jonge vrouwenstem gehoord. Met een ruk werd ik uit mijn pijnlijke gedachten getrokken. Dit hoorde niet bij die herinnering en wat verdwaasd keek ik op vanuit de woeste zee, maar ik keek niet naast me wie het was. Al vond ik het wel beter dat ik uit mijn gedachten werd getrokken, want ik wilde niet aan deze nare herinnering herinnerd worden.
    'Heb je veel vaker een meermens gezien?' Hoorde ik dezelfde vrouwenstem weer vragen.
    Nu schraapte ik mijn keel op en ging rechtop staan, alsof er zojuist niets gebeurd was, en draaide mij met mijn hoofd zijlings.
    “Jawel. Het zijn vissen die graag hun deel beschermen, meer niet. Begrijpelijk, maar dom.” Was mijn conclusie. Misschien klonk het meer ruwer dan ik wilde, maar wat had je dan ook verwacht? Ik was niet echt uit op een gezellig gesprekje als ik net zulke akelige herinneringen afspeelde.
    “En wat betreft de Verzonken Stad,” ik keek weer recht voor me, met mijn handen die de reling omklemden.
    “Ik denk dat je zoiets niet vast kunt zetten. Er zal altijd wel iets onverwachts gebeuren,” ging ik verder en even gingen mijn gedachten weer naar Skye.
    “Maar ik weet dat het niet gemakkelijk zal worden en er een ruzie kan uitbarsten.”

    [ bericht aangepast op 26 april 2013 - 21:17 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Iris Lymphadeae
    Als ik vertel dat ik uitgehuwelijkt ben wend hij zijn blik af. Ik besteedde er weinig aandacht aan en ging verder. Toen ik vroeg hoe het met hem ging antwoordde hij vrij snel. "Het gaat goed, prima zelfs. Niets aan de hand" had hij gezegd. Een gewoon goed was genoeg geweest, dit kwam raar over, alsof het helemaal niet goed ging en alsof hij hier liever niet naartoe was gegaan. Hij was naast me komen zitten, maar heeft zichzelf inmiddels weer in het water laten glijden. Alsof hij er meteen weer vandoor wil gaan.
    Als ik zijn kin vastpak fronst hij even en pakt vlak daarna mijn pols vast zodat ik hem loslaat. Hij blijft mijn pols vasthouden, maar ik weet niet waarom. Zonder antwoord te geven op mijn vraag zegt hij iets anders. "Ik kom hier in feite niet om een theekransje te houden, Iris. Ik moet je wat vertellen, en ik weet niet of je het leuk gaat vinden." zegt hij en zucht. Dan laat hij mijn pols toch los en ik leg mijn handen op mijn schoot. Het blijft een tijdje stil voordat hij verder gaat. "Dat je wordt uitgehuwelijkt hoefde je me niet te vertellen, want daar heb ik al weet van" ik kijk even raar aan. Hoe kon hij dat nou weten? Ik weet het zelf pas net. Hij haalt zijn hand even door zijn haren heen en kijkt van me weg. "diegene met wie je uitgehuwelijkt bent, ben ik namelijk" en hij kijkt me weer aan. "Iris, ik ben degene met wie je samen zult zijn." zegt hij. Het slaat in als een bom en het enigste wat ik kan doen is hem aanstaren. Ik wil wat zeggen en open een paar keer maar mond, maar er komt niks uit. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Tegelijkertijd gaat er van alles door mijn hoofd.
    Zou ik van hem kunnen gaan houden? Ik weet het niet. Ik weet dat er iets is, maar ik weet ook dat hij waarschijnlijk niks voor mij voelt, niet op die manier in ieder geval. Zou ik wel echt van hem kunnen houden nu ik eigenlijk een zoor van gedwongen wordt om met hem te trouwen. Wat vindt hij ervan? Misschien had hij al een relatie of iemand die hij leuk vond. Ik pak zijn arm vast voordat hij weg kan zwemmen als ik besef dat mijn reactie nu ook niet echt denderend is. Ik knik even lichtjes en haal diep adem. "We hadden het slechter kunnen treffen" zeg ik dan, hopend dat de sfeer een beetje veranderd, al komt het er vrij zacht en onzeker uit. Als ik het heb gezegd bedenk ik dat voor hem misschien anders is, aangezien het door mij komt dat de vriendschap toen zo verwaterd is. Bij deze gedachte haal ik mijn hand weer van zijn arm af. Ik denk dat hij wel weet dat het mijn schuld is, maar hij weet niet waarom, voorzover ik weet tenminste. Ik kijk even vanuit mijn ooghoeken naar hem, maar kijk dan weer naar mijn eigen handen die over elkaar op mijn schoot liggen."Ehm, mijn moeder zei dat we vanavond bij jou gingen eten" zeg ik dan, maar het komt er nog altijd vrij zacht uit. Dan vraag ik ineens iets anders. "Wat gaan we nu doen?" vraag ik dan en ik kijk hem even aan. Ik heb geen idee wat hij hier allemaal van vind. Het feit dat ik uitgehuwelijkt ben door mijn ouders vind ik nog steeds heel erg. Ik snap nog steeds niet waarom sommige families dat doen. Je kunt de liefde niet afdwingen. Je houdt van iemand of niet.

    [ik hoop dat je er wat mee kan xD heb op het moment niet zo veel inspiratie sorry :x]

    mismi schreef:
    [ik hoop dat je er wat mee kan xD heb op het moment niet zo veel inspiratie sorry :x]

    Ik ken er wel wat mee, no problem dude. But I'm writing a character sheet now, so I'll probably won't answer today.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    [Haha, dat maakt niet uit :p ga nu toch slapen.. Moest gister. Om half 5 op voor twee praktijkdagen van school en het was gisteravond erg gezellig daar dus ook laat geworden en we moesten vanochtend weer vroeg op om in de regen naar vlinders te zoeken (joepie, vooral als je weet dat het vandaag te koud was voor ze en dan vliegen ze niet). Ben half dood en moet morgen weer werken haha so take your time]

    Alyssum --> Bran


    To the stars who listen — and the dreams that are answered