Naam: Callia Joanne Wicklow
Begeleider of Kampeerder: Kampeerder
Leeftijd: Ze is op 27 november zestien geworden, maar ze wil zich nog wel eens een jaartje ouder voordoen als dat haar beter uitkomt.
Jongen/Meisje: Meisje.
Uiterlijk:

Callia heeft lang, lichtbruin haar dat, als ze het los draagt, ongeveer tot haar onderrug valt. Meestal draagt ze het in een vlecht, zodat het niet in de weg zit. Ze heeft een redelijk egale huid, op een klein litteken boven haar rechteroog na. Haar ogen zijn lichtgrijs van kleur.
Met haar 1,72 is Callia niet heel lang, maar ook niet vreselijk klein. Ze is vrij slank en dat vindt ze prettig, maar het heeft ook nadelen: met een kleine cup C zijn haar vrouwelijke vormen niet bepaald speciaal.
Seksualiteit: Callia is homoseksueel.
Karakter: Callia is een rustig, maar koppig meisje. Ze vindt het prima om problemen gewoon uit de weg te gaan, bijvoorbeeld door dingen te verzwijgen, maar ze houdt wel vast aan haar mening. Als het erop aankomt staat ze haar mannetje wel, maar als ze het met een leugentje kan afhandelen doet ze dat graag. Liegen is dan ook iets waar ze goed in is.
In principe is ze aardig tegen iedereen, opnieuw omdat ze confrontaties liever vermijdt, en ook wanneer ze iemand niet zo mag houdt ze meestal haar mond wel. Wanneer ze echt een hekel aan iemand heeft kan ze af en toe goed uit haar slof schieten, maar over het algemeen houdt ze het bij stilletjes denken over hoe ze die persoon had kúnnen slaan.
Wel is Callia nog al koppig. Ze heeft de neiging om een hekel aan alle verplichte dingen te hebben en als ze iets niet wil, zet ze haar hakken in het zand en doet ze er alles aan om het tegen te werken. Onder vrienden is ze vrolijk, maar niet erg uitbundig. Hoewel ze het leuk vindt om bij mensen te zijn waarbij ze zich op haar gemak voelt, kan ze zich ook vermaken met een boek of iets dergelijks. Ze is erg nieuwsgierig en kan niet tegen geheimen; al kan ze grote geheimen wel bewaren, ze kan het niet uitstaan als ze niet weet wat er gebeurd. Die nieuwsgierigheid heeft haar al vaker in de problemen gebracht, maar ze kan het niet laten.
Eventuele extra’s: Callia’s moeder Audrey is degene die bij hen thuis de lakens uitdeelt. Haar vader Ian werkt veel en is niet zo vaak thuis, dus Audrey regelt alles en maakt de beslissingen. Helaas is ze niet bepaald een aardig of meelevend persoon, waardoor Callia zich thuis niet veilig voelt. Haar jongere broertje Jared doet gewoon wat hun moeder zegt, hij heeft verzet lang geleden opgegeven en weet inmiddels niet beter, maar Callia is daar te koppig voor. Haar moeder ontwijken, dingen verzwijgen, dat vindt ze niet erg, maar ze weigert ook daadwerkelijk te veranderen.
Callia is dan ook niet vrijwillig uit de kast gekomen tegenover haar familie. Audrey is nogal wantrouwend en kijkt regelmatig door de web- en chatgeschiedenis van haar kinderen – niet dat ze dat aan Callia verteld had, natuurlijk. Een MSN-gesprek met een vriendin heeft haar verklapt en Audrey heeft haar dochter direct ingeschreven voor het kamp, geen overleg mogelijk.
Callia is daar natuurlijk woest over, maar heeft toch besloten om gewoon door te gaan met haar gebruikelijke strategie: doen alsof er niets aan de hand is. Als ze gewoon doet alsof ze geneest, mag ze weg en kan ze bij een vriendin intrekken, denkt ze.
Callia heeft een slaapprobleem waardoor ze heel moeilijk in slaap kan komen. Hoewel het nooit officieel is vastgesteld, heeft ze er al jaren last van en ze heeft zichzelf aangeleerd het slaperige gevoel te negeren. Ze kan vrij lang – meerdere dagen – zonder slaap, wordt op het laatste moment overvallen door een hevige moeheid en valt spontaan in slaap. Thuis brengt ze haar dagen door op haar laptop, op het kamp zal ze waarschijnlijk eerst proberen haar huisje uit te sluipen en daarna met een boekje of iets dergelijks… of met de iPod die ze aan haar buik heeft getapet, vlak onder haar BH.
Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.