{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Deze RPG is awesome. Mijn topics]

---

ars moriendi

[Haha, I agree! Mijn topics.]

---

Your make-up is terrible

[Volgende dag?]

---

ars moriendi

[Ik wacht nog op Tortura]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[MAIA, waar zijt gij?]

---

Your make-up is terrible

[Zal ik doorgaan dan..? ]

---

ars moriendi

[Mij best, ghehe.]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als het ochtendlicht gouden lijnen om de bomen in de verte begint te tekenen, voel ik toch hoe ik een beetje slaperig begin te worden. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en check de benzine nog een keer. We hebben al een enorme afstand afgelegd, en het benzinepijl staat nu op ongeveer 47%. In de verte zie ik een verlaten tankwinkeltje. De benzinepompen die erbij staat is volledig verwoest. Ik zucht, maar rijd er toch naartoe. Misschien zijn er nog wat flessen water die ik mee kan nemen voor onderweg. Rustig en op mijn hoede rijd ik langs het verlaten gebouw terwijl ik scannend door het raam tuur. Zoals ik al had verwacht is het ding volledig geplunderd. De planken zijn volledig neergehaald en de vloer ligt vol rotzooi en planken. Voor zover geen Walker te zien. Ik parkeer mijn motor tegen de rand van het gebouw en stap af. Behoedzaam pak ik mijn kruisboog terwijl ik alert rond blijf kijken. In de Apocalypstische wereld is niets meer wat het lijkt. Ook verlaten tankstations niet. Ik draai me naar Rowan toe en leg mijn vinger op mijn lippen ten teken dat ze stil moet zijn. Dan sluip ik naar de ingang van het gebouw. Het slot is opengebroken. Ik kijk nog eens achterom om te zien of Rowan wel achter me staat. En zo ja, of ze geen wapen op me gericht heeft. Voorzichtig duw ik de glazen deuren open met mijn kruisboog en stap ik de ravage binnen. Ik knik naar Rowan dat ze me moet volgen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als we ineens langzamer gaan, kijk ik pas echt goed op, alsof ik uit een trance kom. Het is lichter geworden dan ik in gedachten had, de zon komt alweer op. Hebben we dan zolang gereden? We moeten nu wel al flink ver zijn ondertussen. Ik vraag me echt af hoe Daryl dat volhoud. Hij parkeert de motor en stapt af, ik kom wankelend van de motor af en wrijf in mijn ogen. Mijn handen voel ik zowat niet meer. Hij heeft zijn kruisboog gepakt en draait zich om naar mij om me te laten weten dat ik stil moet zijn. Ik knik en loop achter hem aan terwijl ik over mijn handen heen wrijf, waar het bloed langzaam weer doorheen begint te stromen. Bij de deur draait hij zich opnieuw naar me om, waarna hij de deur openduwt en naar binnen loopt. Voor de zekerheid pak ik het mes vast en volg hem als hij zegt dat ik dat moet doen. Wat wilt hij hier, alles is overhoop getrokken zo te zien. Oplettend ben ik op het moment niet, hoewel ik wel mijn best doe om alert rond te kijken zoals Daryl. Ik probeer een gaap te onderdrukken en wrijf eens in mijn linkeroog. Als ik traag achter hem aanga, moet ik oppassen dat ik nergens op stap, zeker niet op gevaarlijk krakende dingen. De opkomende zon maakt overal lange schaduwen en voor zover ik zie is er echt helemaal niets, zelfs geen Walkers. Mensen zullen er al helemaal niet zijn, wat moeten die in deze troep? Stiekem hoop ik gewoon dat hij hier wilt slapen, of tenminste een uurtje uit wilt rustig. Dan kan ik even mijn ogen sluiten, ze voelen droog en wat geïrriteerd aan omdat ik ze zo open heb geprobeerd te houden.

---

Your make-up is terrible

Sasquatch schreef:
[Ik wacht nog op Tortura]

Michonne schreef:
[MAIA, waar zijt gij?]

[Sorry, guys. Ik ben er nu! Moet ik een eindpost schrijven zodat we naar de volgende dag kunnen, of wat?]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Is goed. Alhoewel, iedereen is nu wel bezig? Jullie zeggen het maar.]

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 18:36 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Eh, van mij mogen jullie doen waar jullie zin in hebben haha.]

---

Your make-up is terrible

[Nou, ik heb wat geschreven, dus dan moet je maar zeggen of ik het wat moet aan passen :].]

Flynn Donovan

Boos keek ze me aan, wat ik ervan kon zien in elk geval in deze donkere kamer. Hoewel ik er wel al even was, had ze er nog steeds niet in geslaagd om mij weg te krijgen. Voor mij des te aangenamer, echter zag zij dat niet zo. Niet dat ik me daar ook maar een beetje van aan trok, anders zal ik nu wel anders reageren op haar. Ik wil gewoonweg nog niet alleen zijn, daar houd ik niet van en bovendien ga ik dan nadenken, tobben over herinneringen. Als ik dat doe, heb ik ook direct grotere kans om last van mijn aandoening te krijgen. Dat is alles behalve wat ik wil. Rebecca moet me nu gezelschap houden, al is het nog maar voor even. Alle beetjes helpen, om het zo even te zeggen. Al zou ik het haar niet melden, dat ging haar niet aan.
Mijn ogen keken recht in die van haar, terwijl er een goed gevoel in mij opborrelde dat zij ronduit terug keek. Al kon ik haar oogkleur niet echt ontdekken, ik lette nu ook meer op andere dingen. “Niemand heeft ooit gezegd dat ik aardig ben, mister Flynn.” Toen ze dit had gezegd, gooide ze mij echter niet van zich af. Rebecca deed niets dan me enkel aan kijken, waardoor ik voor een kort moment een verbaasde blik had gekregen. Toch raapte ik me snel weer bij elkaar, terwijl ik iets over mijn lippen likte. Dat zij kon slapen in die trui, zeg. Het begon hier echt broeierig warm te worden, of lag dat aan mij? Ik had het in elk geval warm.
“Well, that’s quite an understatement,” glimlachte ik plagerig, echter was het deze keer toch milder en nu keek ik wel haastig weg. “Toch noem je me ‘mister’, wil je dat ik je madame noem?" Fronste ik iets, waarbij ik me al afvroeg of ze op die gentleman-achtige typetjes viel. Daar zag ik haar eigenlijk wel voor aan. “Laat me gewoon even hier blijven, ik beloof dat ik niets doe.” Nu liet ik mijn ogen weer naar haar toe dwalen, terwijl ik haar reactie peilde. Stiekem probeerde ik haar gedachten te lezen, maar als een open boek was ze niet bepaald.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 18:57 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Fuck, er is echt bijna niets meer over van de winkelvoorraden. Wat had ik dan ook verwacht? Dat het hier vol zou staan met flessen koud water? Met mijn kruisboog nog in de aanslag, loop ik tussen de lege voorraadplanken heen. Hier en daar ligt een verloren zak chips of candybar. Als ik een Snickersreep oppak, voel ik dat het eens massieve stuk chocola half gesmolten is door de hete zon. Verdomme, het is hier ook behoorlijk benauwd ook. Ik loop de hele winkel door en check iedere hoek. Er zijn geen Walkers of mensen te zien. Gelukkig niet. Door de extra hitte hierbinnen en mijn opkomende vermoeidheid heb ik ook niet veel zin om te vechten. Ik kijk nog een keer heel goed rond en zak dan vermoeid neer langs de frisdrank koeling. Voor me zie ik een magere gestalte mijn kant op komen terwijl ze niet op de rotzooi probeert te staan. Rowan valt bijna om van de slaap. Ik kijk even hoe ze mijn richting op komt, en richt me dan op de verpakking van de chocoladereep. Met mijn tanden haal ik de wikkel eraf en neem ik een hap van de halfzachte Snickers. Hoewel het me waarschijnlijk nog dorstiger zal maken, geniet ik van de zoete chocoladesmaak. Volgens mij heb ik nog wel een flesje water in mijn tas liggen. En anders.. tsja.. Damn, nu ik hier zo zit voel ik hoe ik echt begin in te kakken. Wanneer was de laatste keer dat ik geslapen heb? Echt goed geslapen? Ik weet het niet eens meer.. Ik volg Rowan met mijn ogen maar voel dan hoe de warmte mijn ogen doet sluiten. Heel even maar. Heel even.. Mijn kruisboog glijdt van mijn schouder over mijn arm en neemt mijn poncho mee. Heel langzaam valt mijn hoofd op mijn schouder en houd ik mijn ogen gesloten.

---

ars moriendi

[Nee, het is goed zo (:]
Rebecca Morgan
Flynn leek zich niets van me aan te trekken, wat begrijpelijk was, maar mij alleen maar des te meer irriteerde. Hij bleef me aankijken, waardoor ik me nogal ongemakkelijk voelde. Ik zweette me kapot in die trui van me, maar ik had nog altijd niet de kans gehad om hem uit te trekken. “Niemand heeft ooit gezegd dat ik aardig ben, mister Flynn," antwoordde ik hem. Een verbaasde blik verscheen in zijn ogen, waarschijnlijk omdat ik niets terug deed. Maar ik wist niet wat ik terug moest gaan doen. Zijn blik veranderde al snel en ik zag hoe hij met zijn tong over zijn lippen likte. "Well, that's quite an understatement," zei hij glimlachend. Ik haalde mijn schouders op. Hij keek haastig weg, waardoor ik me nog ongemakkelijker begon te voelen. Had ik iets fout gedaan? “Toch noem je me ‘mister’, wil je dat ik je madame noem?" vroeg hij toen.
Ik begon zachtjes te lachen. "Dat moet jij weten." Mijn blik bleef op hem hangen. Volgens mij was mijn trui nat aan het worden van het zweet. Ik snapte niet eens waarom ik hem aangetrokken had, het was verdomme een warme dag. Ik wist niet eens of ik morgen wel een trui aan zou doen, maar ik had ook niet veel zin om in mijn blote armen Walkers neer te gaan halen. “Laat me gewoon even hier blijven, ik beloof dat ik niets doe," zei hij uiteindelijk.
Ik snapte niet waarom hij zo graag wilde blijven, zo'n gezellig mens was ik nu toch ook niet? "Fine," mompelde ik, "maar enkel als je van me af gaat, want ik ga zowat dood van de warmte..."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov