[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 2 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee
-

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Shelob

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 20:49 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

(

I'm watching Titanic.

I really don't get how this quality suddenly turned to awfull.)

---

help

Thomas Finnegan Puckett • Vriendengroep.
Eden liet Jack snel los en keek schuldbewust naar Thomas. Thomas wierp Jack een vernietigende blik toe en de jongen deed subtiel een stapje opzij. Daarna toverde Eden een glimlach op haar gezicht en liep naar Tom toe. "Het is niks, dat weet je zelf toch ook wel, liefje?" Thomas zag Jack wat mompelen maar negeerde het en keek liefdevol naar Eden. Hij trok een mondhoek op en knikte, maar nog steeds niet volledig overtuigd. "Natuurlijk."
Toen klonk een andere stem achter hen,"Yuniper, James? Wat gebeurt er? Waarom zijn jullie niet bij de rest van de groep? En wie waren die mensen?" Net als Eden draaide Thomas zich om in de richting van het geluid. Er stonden drie mensen die Thomas nog niet opgemerkt had. Een kleine jongen, een meisje van rond de veertien en een man, die ergens in de twintig moest zijn. Thomas had geen enkel idee wie ze konden zijn en Eden nam het woord.
"Eh, goedendag. Mijn naam is Eden, en dat zijn Jack en Thomas." Ze knikte naar de twee jongens. "Wij en onze vrienden zijn hier door enkele ongelukkige gebeurtenissen hier terecht gekomen. We hebben echter geen idee waar we zijn, zou u misschien zo vriendelijk willen zijn omdat aan ons te vertellen? En wij zouden ons graag bij de kruistocht willen voegen, als u daar geen problemen mee heeft." De man viel op zijn knieën voor hen en Thomas trok een wenkbrauw op. Even later kuste hij zelfs de grond. Vervolgens stond hij weer op en keek naar de twee kinderen naast hem. "Kun je dit geloven? Een teken vanuit de Hemel." Thomas ogen werden groot terwijl hij van Eden naar Jack keek en toen terug naar de man. "Eigenlijk..." Thomas wilde wat zeggen, maar besloot toen dat het beter was de zwijgen.
De stilte werd echter verbroken door Jacks gsm die afging, wat Thomas overigs vreemd vind want hier was helemaal geen verbinding, en Jack die toen zei dat hij even iets ging doen. Thomas kon wel op zijn eigen hoofd slaan. De oudste man was helaas al in paniek geschoten en ging beschermend voor de twee kinderen staan. Hij schreeuwde dat ze achteruit moesten en hield was naar voor. Automatisch ging ook Thomas voor Eden staan om haar te beschermen alhoewel hij geen idee had wat een kruis de vrouw zou kunnen aandoen. "De duivel! Het zijn gevallen engelen! Achteruit, zei ik!" schreeuwde de man paniekerig toen Thomas een stap naar voren deed, en een poging deed de man tot bedaren te brengen. "Rustig, man." Thomas hield zijn handen voor zich uit. "Hoe kan dat?" klonk toen de stem van het meisje vanachter de man. "Zoiets heb ik nog nooit gezien?" Ze wilde een aantal stappen naar voren doen maar de oudste hield haar tegen. "Nee! Yuniper! Ze willen je meelokken naar de hel. Ze willen je van de Heer afnemen! Trap er niet in!"

---

kindness is never a burden.

[Ik reageer zodra ik terug kom van training]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Eden Celeste Lightwood – Vriendengroep
De oudere en rijkere jongen valt op zijn knieën en buigt voor mij, Jack en Thomas. Een aantal keren kust hij de grond en ik moet op mijn lip bijten om niet te gaan lachen. Hierna staat hij weer op en kijkt hij ongelovig naar het kleine jongetje en het meisje. 'Kun je dit geloven? Een teken vanuit de Hemel.'
Vlak daarna wordt de stilte verstoord door Jack, of beter gezegd door Jack's mobiel. Ik zucht zacht. Echt weer iets voor hem dat zijn mobiel net nu af gaat. Jack lijkt er zelf ook van te schrikken en haalt onhandig zijn mobieltje uit zijn tas. 'Ik ehm... Ga even. Iets doen,' zegt hij paniekerig terwijl hij het geluid uitzet. De oudere jongen raakt in paniek. 'Achteruit!' Hij houdt het kruis, dat hij met een ketting om zijn nek houdt, richting ons terwijl hij beschermend voor de andere twee gaat staan. Thomas gaat voor mij staan, maar ik zet gelijk een stap opzij zodat ik gewoon naast hem sta, en niet achter hem. 'De duivel! Het zijn gevallen engelen! Achteruit, zei ik!'
'Rustig, man,' zegt Thomas.
De ogen van het lange meisje worden groter. 'Hoe kan dat? Zoiets heb ik nog nooit gezien?' Ze zet een paar stappen zijn kant op en probeert te zien wat Jack in zijn handen heeft. 'Nee! Yuniper! Ze willen je meelokken naar de hel. Ze willen je van de Heer afnemen! Trap er niet in!'
Ik werp een korte blik op Thomas en loop dan voorzichtig op de jongeman af, met mijn handen in lucht ten teken dat ik niks zal doen. 'Wij zijn geen gevallen engelen,' zeg ik op een kalme en rustige toon. Langzaam breng ik mijn handen naar zijn handen, die het kruis omklemmen, en maak ik die voorzichtig los. Ik laat het kruis even door mijn slanke vingers glijden. Hierna stop ik het kruis weer in zijn hand, en vouw ik zijn hand als een vuist er omheen. Mijn hand laat ik om de zijne heen liggen. 'De muziek die je hoorde, die komt uit een soort... muziekdoos.' Ik glimlach even naar de jongeman. 'Wanneer er muziek klinkt betekent het dat God een boodschap voor ons heeft, en dat hij met ons wilt praten. Het werkt echter alleen via Hem naar ons, wij kunnen Hem niet zo bereiken.' Ik aarzel even voordat ik verder praat. 'Wij zijn echter niet echt Engelen, meer Uitverkorenen, die door Hem uitgekozen zijn om jullie te helpen.'

[ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 21:29 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep.
De man die erbij kwam staan, leek niet meer verder te luisteren nadat hij hun namen had gehoord. Jack dacht hier even over na. Eden, wist hij sowieso, was het paradijs van uit de Bijbel. Het had iets met Adam en Eva te maken. Jack was niet zo erg geïnteresseerd in religie.
Tomas was een apostel geweest, al dacht Jack bij de naam 'Thomas' eerder meteen aan Thomas de Trein dan aan iets anders. Zijn nichtje was nogal verslaafd aan dat programma en hun tante kwam veel op bezoek bij hen. Jack leek haar meest favoriete persoon ooit te zijn. Hij begreep niet waarom.
Dan zijn eigen naam. Hij had ooit eens ergens gelezen dat dat wat met God te maken had. Hij vroeg zich af of Eden, Jack en Thomas niet de 'vreemdste' verzameling namen was die de man ooit had gehoord. Blijkbaar wel, dus, aangezien hij zich voor hun voeten wierp. Hij kuste de grond.
Jack perste zijn lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten.
"Kun je dit geloven? Een teken van uit de Hemel!" Dacht die gast dat ze Engelen waren of zo?
De 'Goddelijkheid' van het moment werd verstoord door Jacks alarm dat afging. Hij moest zijn pillen pakken, maar hij zag het niet zitten om dat voor het oog van zijn vrienden te doen. Het was niet echt... Hoe noem je dat? Leuk? Wel in ieder geval, Jack schaamde zich er enorm voor dat hij antidepressiva moest slikken. Opeens overviel een paniekgolf hem. Hij had niet veel pillen mee. En hoe lang zouden ze hier blijven?
De man schoot overeind. "Achteruit!" schreeuwde hij, een kruis voor zich uithoudend. Hij ging beschermend voor James en het meisje staan. "De duivel! Het zijn gevallen engelen! Achteruit, zei ik!" Het enige wat Jack nog kon doen na de woorden 'gevallen engelen' was de gast aanstaren alsof hij één of andere gek was. Het was zo'n blik van: 'Serieus, gast?'
"Rustig, man!" zei Thomas. Jack liet zijn gsm weer in zijn broekzak glijden. Hij had hem van de eerste keer uitgeschakeld.
"Hoe kan dat? Zoiets heb ik nog nooit gezien!" riep het meisje verbaasd uit. Ze zette een paar stappen Jacks richting uit.
"Nee, Yuniper! Ze willen je meelokken naar de hel! Ze willen je van de Heer afnemen! Trap er niet in!" riep de man angstig. Dafuq, dude? dacht Jack. Hij probeerde zijn gezicht een beetje in de plooi te houden.
Eden liep voorzichtig op de man af, met haar handen in de lucht ten teken van overgave. "Wij zijn geen gevallen engelen," zei ze op een kalme en rustige toon. Ze bracht haar handen naar de handen van de man, die het kruis omklemden en maakte zijn vingers voorzichtig los. Ze liet het kruis even door haar vingers glijden en stopte het weer in zijn hand, die ze erom heen vouwde als een vuist. Ze liet haar hand op de zijne rusten.
"De muziek die je hoorde, komt uit een soort... muziekdoos." Ze glimlachte even bemoedigend. "Wanneer er muziek klinkt betekent het dat God een boodschap voor ons heeft, en dat hij ons wilt praten."
Ja, God wilt mij zeker laten weten dat ik niet mag vergeten dat ik een depressief, gestoord, arrogant joch ben dat zijn pillen niet mag vergeten, dacht Jack ironisch bij zichzelf.
"Het werkt echter alleen via Hem naar ons," ging Eden verder, "wij kunnen Hem niet zo bereiken."
Jack weerstond de verleiding om te zeggen: 'Het is iets van over zee.'

---

help

Yuniper || Kruistocht
Ik houd mijn hoofd een tikkeltje scheef als ik naar het meisje, Eden, luister en loop haar woorden na. Albert valt dan ineens op zijn knieën voor de drie gestalten neer en ik wil al bij hem neerknielen, omdat ik denk dat hij misschien ingestort is van een ziekte, maar ik zie hem dan de grond kussen. Gelijk kijk ik op naar de drie personen en zie wat rare blikken. Albert staat dan recht en kijkt achterom naar James en mij. Er zit ongeloof in zijn blik en mijn ogen worden ietjes groter als hij spreekt over een teken uit de Hemel. Is dit het moment dat onze kruistocht verder moet gaan? Aangezien Albert erover sprak dat we pas verder zouden gaan na een teken te hebben gehad. De jongen, die geloof ik Thomas heeft, begint aan een zin, maar maakt deze niet af. Mijn ogen zijn weer terug normaal en even onderzoek ik de situatie gewoon. Voor een teken van de Hemel, zien ze er nog best normaal uit. Hoewel, normaal... Ze hebben hele aparte kleding en ook hun taal lijkt anders te zijn dan die van ons, hoewel het dezelfde taal is, maar andere woorden. Wanneer het geval van de jongen afgaat, deinst Albert een stukje achteruit en komt beschermend voor James en mij staan, terwijl ik juist dichterbij wil komen om het ding te zien. Het wekt mijn interesse, maar aan de andere kant is het angstaanjagend.
'Achteruit!' roept Albert en houdt zijn kruis omhoog in de richting van de drie kinderen. 'De duivel! Het zijn gevallen engelen! Achteruit, zei ik!' De andere jongen, ik geloof dat hij Jack heet, werpt een rare blik op ons die ik niet goed plaatsen kan, maar neerkomt op iets van ongeloof en raardoenerij, tegenover Albert. De andere jongen zegt, 'Rustig man,' tegen Albert en eigenlijk vind ik dat erg onrespectvol. Ik wil er iets van zeggen, als Albert me tegenhoudt om dichterbij de muziek te gaan kijken. 'Nee! Yuniper! Ze willen je meelokken naar de hel. Ze willen je van de Heer afnemen! Trap er niet in!' Dit doet mij stilstaan. 'D-de hel?' vraag ik geschrokken en ik zet automatisch een stap achteruit. Ik heb mijn ouders al verloren aan de Zwarte Dood en de enige kans om ze te weerzien, is in de Hemel. Ik ga nog een beetje achteruit als het meisje deze kant op komt gelopen. 'Is het een heks?' vraag ik fluisterend als ze haar handen in de lucht doet. Ze stopt bij Albert en ik houd alles nauwlettend in de gaten, zodat ze niet wat onverwachts uit kan halen. Ik hap even naar adem als ze met haar duivelse handen aan het kruis van Albert zit [dit klinkt verkeerd :')] Ze stopt al gauw het kruis weer terug in Albert's handen en geeft een uitleg over de muziek die ze hoorden. Ergens begrijp ik iets niet. Ze zijn dus gestuurd om ons te leiden, of te helpen op deze tocht. 'Waarom vragen jullie of jullie meemogen met deze tocht, als jullie gestuurd zijn door God?' vraag ik aan ze, zonder ze echt te kunnen geloven. 'En je hebt dus eerst rampzalige dingen meegemaakt? Heb je iets van voedsel of wat dan ook mee kunnen meenemen vanaf jullie vorige plaats? En als jullie gestuurd zijn, hoe kunnen jullie dan niet weten waar je bent. Of hoe konden jullie weten waar wij zijn?' Ja, ik ben een nieuwsgierig persoon. Mijn blik is gevestigd op het meisje en ik kijk haar strak aan. Ik ben niet van plan om in de duivel te geloven, of over te stappen naar de andere kant. Dan wend ik voor even mijn blik af van Eden en richt me tot James. Ik kniel voor hem neer zodat ik op ooghoogte ben.
'Wees maar niet bang, James,' fluister ik tegen hem en geef hem een aai over zijn wang. 'Blijf gewoon uit de buurt van die drie.' Ik denk namelijk wel dat James enige angst voelt, door Albert deels. Aangezien James hem sowieso wel eng vindt en zelfs ik werd een beetje bang toen hij begon te roepen met het kruis. Hoewel dat misschien meer jegens de drie kinderen was. 'Verstop je maar achter mij, of ga terug naar het kamp.' Dan sta ik weer recht, een beetje voor James, maar nog altijd achter Albert en nu vestig ik mijn blik weer op het drietal. Aangezien ik nog steeds wacht op de antwoorden van mijn vragen.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 6:55 ]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Little James
Ik schrok enigsinds toen Albert zichzelf op de grond wierp, En vervolgens iets zei waarvan ik maar een aantal woorden volgde aangezien mijn aandacht uitging naar de vreemdelingen en Yuniper. Yuniper staat nogsteeds half voor me en draait zich dan naa rmij om en gaat door haar knieën zodat ze even groot is als ik ben,'Wees maar niet bang, James' fluisterde ze vervolgens en aaide met haar hand ove mijn wang. 'Blijf gewoon uit de buurt van die drie' zei ze toen doelend op de vreemdelingen 'Waarom?' vroeg ik haar 'Verstop je maar achterm mij of ga terug naar het kamp' zei ze toen en ik twijfelde, wat was er met die vreemdelingen? Ik deed een stap in de richting van de vreemdelingen om te laten zien dat ik ze niet eng vond, mischien schrok ik van de dingen die ze mee hadden gebracht maar ze leken niet gevaarlijk toch?

---

Don't be like the rest of them, darling

[Ik ga zaterdag op vakantie, en ik ben zondag over een week weer terug. Jullie zullen me dus een weekje moeten missen. Niet dat ik zoveel te schrijven had ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

| Ya know, het is kinda dumb om met twee verschillende personages op dezelfde post te reageren, dus ga ik enkel met Albert reageren. :x |
Profeet Albert • Kruistocht.
De ene man met het lichtblond haar sprong voor de vrouw alsof hij haar wilde beschermen. Maar zij deed een stap opzij terwijl diezelfde man zijn handen voor zich uithield en sprak,"Rustig man."-"Nee! Yuniper! Ze willen je meelokken naar de hel. Ze willen je van de Heer afnemen! Trap er niet in!" schreeuwde Albert toen het meisje een stap naar voren deed. Yuniper stopte abrupt en vroeg geschrokken: "D-de hel?" Albert knikte overtuigend. "Ja, dus blijf uit hun buurt en maak geen oogcontact." Albert wende zijn blik van de drie af en fluisterde naar Yuniper,"Ze willen je verleiden met hun ogen."
Vanuit zijn ooghoeken zag Albert dat de vrouw dichterbij kwam en hij hoorde Yuniper fluisteren,"Is het een heks?" Albert schrok door die woorden en keek Yuniper aan. "Als dat zo is... dan zijn we verloren."-"Wij zijn geen gevallen engelen," begon de vrouw, Eden op een rustige toon, maar Albert kon enkel denken: Laat je niet misleiden door haar pracht. Haar handen vonden de zijne en maakte die los van het kruis. Albert startte met trillen. Nu is het voorbij, dacht hij. Ik ga dood. Ze liet het kruis door haar vingers glijden en stopte het toen weer in zijn hand. "Je kan handschoenen dragen," stootte Albert uit en sloot even zijn ogen. "De muziek die je hoorde, die komt uit een soort... muziekdoos." vervolgde de vrouw,"Wanneer er muziek klinkt betekent het dat God een boodschap voor ons heeft, en dat hij met ons wilt praten. Het werkt echter alleen via Hem naar ons, wij kunnen Hem niet zo bereiken." Nu keek Albert weer op. "Is dat zo?" vroeg hij trillend en erg wantrouwend, maar hij was niet de enige. "Waarom vragen jullie of jullie mee mogen met deze tocht, als jullie gestuurd zijn door God?" vroeg Yuniper. "En je hebt dus eerst rampzalige dingen meegemaakt? Heb je iets van voedsel of wat dan ook mee kunnen meenemen vanaf jullie vorige plaats? En als jullie gestuurd zijn, hoe kunnen jullie dan niet weten waar je bent. Of hoe konden jullie weten waar wij zijn?" Albert keek op en liet het kruis toen los. Zelfzeker keek hij de drie aan. "Dat zijn uitstekende vragen. Ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen." zei hij en zijn blik ruste even op Yuniper maar haar aandacht was gevestigd op de kleine James achter haar. "Ik ben gekozen door de Heer, om deze kruistocht te leiden. Als het echt waar is wat jullie zeggen, en de Heer jullie gestuurd heeft..." vervolgde Albert,"Dan kan ik niet anders dan zijn bevelen opvolgen. Maar ik wil geen gedonder! Dan laten jullie me geen keus en zal ik jullie moeten vermoorden." zei Albert streng. "Morgenochtend vertrekken we. Wees gereed." Met die woorden beende Albert terug weg naar het kamp zonder één blik achterom te werpen.

[ bericht aangepast op 13 feb 2013 - 19:06 ]

---

kindness is never a burden.

LostMagic schreef:
(...)

Rachel Ariana Gilles
'Ik weet niet waar we zijn.' zeg ik zachtjes en kijk James aan. 'Er staat in dat we elk een maand lang, om de 24 uur, een pilletje moeten pakken om te ons lichaam te laten wennen aan deze tijd, binnen 36 dagen moeten we in Rome zijn want dan opent er een portaal op de trappen van de Basiliek. Het slechte nieuws dat er bijhoort? Als we dat portaal missen, moeten we 4 jaar wachten voor het terug opent.' Ik kijk hem aan. Ik weet niet waarom Thomas denkt dat we er wel gaan geraken, we weten niet waar we zijn dus hoe weten we dan dat we in 36, het liefst 35, dagen in Rome zullen zijn?

James Johnsen

Als Rachel zegt dat ze niet weet waar we zijn bijt ik op mijn lip. Ik had daar zo'n hekel aan: Niet weten waar je bent. 'Er staat in dat we elk een maand lang, om de 24 uur, een pilletje moeten pakken om te ons lichaam te laten wennen aan deze tijd, binnen 36 dagen moeten we in Rome zijn want dan opent er een portaal op de trappen van de Basiliek. Het slechte nieuws dat er bijhoort? Als we dat portaal missen, moeten we 4 jaar wachten voor het terug opent.' Zegt Rachel en ik kijk geschrokken. 'Vier jaar in de middeleeuwen of whatever!?' Ik kijk om me heen en probeer de bonsende pijn in mijn hoofd te negeren. 'Laten we Thomas achterna gaan.' Zeg ik dan tegen haar en ik kijk haar aan.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Rachel Ariana Gilles
Hij stelt voor om Thomas achterna te gaan en ik knik dan. Ookal haat ik het om in de aanwezigheid van mijn stiefbroer te zijn, het is waarschijnlijk de beste keuze nu én als we overvallen worden weet ik niet eens of ik me al vechtend staande zou kunnen houden en James al zeker niet. Ik kijk naar de richting waarin Thomas verdwenen was en kijk dan even naar James terug. 'Kan je alleen lopen of steun nodig?' vraag ik voor de zekerheid. Als ze al bij het kamp zijn, blijf ik gewoon in het bos en ga eerst naar de rivier om mijn sjaal uit te wassen om mijn haar mee te verbergen, voor ik ook het kamp inga.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Eden Celeste Lightwood – Vriendengroep.
'Waarom vragen jullie of jullie meemogen met deze tocht, als jullie gestuurd zijn door God?' vraagt het meisje, het is duidelijk dat ze me niet gelooft. 'En je hebt dus eerst rampzalige dingen meegemaakt? Heb je iets van voedsel of wat dan ook mee kunnen meenemen vanaf jullie vorige plaats? En als jullie gestuurd zijn, hoe kunnen jullie dan niet weten waar je bent. Of hoe konden jullie weten waar wij zijn?' Haar blik heeft ze strak op mij gericht en ik word er behoorlijk nerveus en zenuwachtig van. Ik werp snel een hulpzoekende blik naar Thomas en Jack. Dan haalt het meisje gelukkig haar blik van mij af en richt ze die op het kleine jongetje.
De jongeman laat het kruis los en kijkt ons zelfverzekerd aan. 'Dat zijn uitstekende vragen. Ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen. Ik ben gekozen door de Heer, om deze kruistocht te leiden. Als het echt waar is wat jullie zeggen, en de Heer jullie gestuurd heeft...Dan kan ik niet anders dan zijn bevelen opvolgen. Maar ik wil geen gedonder! Dan laten jullie me geen keus en zal ik jullie moeten vermoorden,' zegt hij streng. 'Morgenochtend vertrekken we. Wees gereed.' Zonder verder nog iets te zeggen draait hij zich om en loopt hij terug naar het kamp. Ik slaak een opgeluchte, zachte zucht. Nu hoeven we er alleen maar voor te zorgen dat we niet in de problemen komen, hoewel dat nog weleens een lastig kan worden.
Mijn blik glijdt van Jack naar Thomas en ik word weer overvallen door schuldgevoel. Misschien wordt het eens tijd dat ik het ga vertellen, ook al hou ik het liever voor me. Vroeg of laat komt hij er toch wel achter, en ik heb liever dat hij het hoort van mij dan van iemand anders. Ik haal even diep adem en loop naar Thomas toe. 'Liefje, we moeten even praten. Onder vier ogen.' Ik glimlach zwakjes naar hem, maar voordat ik hem meetrek naar een stiller plekje bedenk ik me alweer. Misschien is het beter om te wachten als de schrik van dat we hier vastzitten wat meer weg. 'Nee, wacht. Ik vertel het vanavond wel, als het wat rustiger is.' Nu hopen dat hij vanavond vergeten is dat ik hem iets zal vertellen. Ik druk een kus op zijn wang en loop dan bij hem vandaan, opzoek naar Jack. Misschien weet hij wanneer ik het beste kan vertellen en hoe ik het het beste kan vertellen.

[ bericht aangepast op 22 feb 2013 - 21:42 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Gamgee --> Jemima]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Oei... Is het aan mij?]

---

help

[Jap xd]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.