[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 2 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee
-

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Shelob

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 20:49 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep.
Yuniper keek Jack kort bedachtzaam aan, alsof ze erover nadacht wat hij precies gezegd had. "Het is niets," zei ze dan. "Gewoon, een opmerking over je ogen."
Ze leek het met gemak te zeggen. De meeste meisjes in Jacks eigen tijd waren niet zo, laat staan hier. Hij vond Yuniper op de een of andere manier intrigerend. Hij vroeg zich af of ze ook zo vrijpostig was tegenover mensen van wie ze wist dat ze boven haar stonden. Misschien was ze er zo eentje van uit de boeken.
Jack kwam uiteindelijk dichter, met de gsm in zijn hand.
"Het ziet er mooi uit," zei Yuniper zachtjes. Ze keek er bewonderend naar en keek dan op naar Jack. Hij was ongeveer een centimeter of tien groter dan zij. "Alleen, van wat voor materiaal is het? Ik heb zoiets nog nooit gezien... Was het een geschenk van God?" Yuniper gaf Jack geen kans om te antwoorden. Yuniper zette nog een stapje vooruit. Ze leek zich in te houden om het ding aan te raken.
"Sorry, ik ben nogal vies," mompelde ze dan. "En als het van God is, ben ik waarschijnlijk te min om het aan te raken." Jack wachtte even of ze nog iets te zeggen had, maar zei toen: "Maakt niets uit. Het is niet echt... Van God..." zei Jack. Hij fronste even bedenkelijk zijn wenkbrauwen. Hij zocht even naar wat hij kon zeggen. "Het is gewoon een instrument dat ik ooit eens ergens heb gevonden. Nu lijkt God het te gebruiken om ons boodschappen te zenden." Waarom had Eden dat toch gezegd? Het was gewoon een raar ding in deze tijd. Kon ze niet gewoon zeggen dat het iets van over zee was?
Jack stak de mobiel naar Yuniper uit. "Hier, neem maar vast."

[Is er trouwens iemand voor Hazel?]

---

help

Yuniper || Kruistocht
Yuniper zegt zoals altijd veel dingen achter elkaar, waardoor ze de ander geen kans geeft om dingen te zeggen. Dat is best wel een slechte gewoonte van haar, het is namelijk beleefder om mensen uit te laten praten. Ze vraagt bij zichzelf af of ze wel zo beleefd is? Haar conclusie is simpel, ze kán beleefd zijn, maar meestal blijft ze gewoon uit de buurt van anderen. Dit doet ze om niet rekening te hoeven houden met anderen, zo is ze gewoon niet meer.
'Sorry, ik ben nogal vies. En als het van god is, ben ik waarschijnlijk te min om het aan te raken,' mompelt ze. Het is even stil tussen ze, alsof Jack zeker wilde weten dat Yuniper was uitgepraat. 'Maakt niets uit. Het is niet echt... Van God...' zegt Jack dan. Gelijk wil Yuniper dingen vragen zoals waarom het niet echt van God is, terwijl hij hen daarmee bereikt, maar ze besluit zich voor een keer in te houden.
Er sluipt een klein beetje hoop in, dat ze het mag aanraken, want hij zei dat het niets uit maakt. Ze ziet hoe Jack even fronst en ze kijkt bestuderend naar zijn gezichtsuitdrukking. 'Het is gewoon een instrument dat ik ooit eens ergens heb gevonden. Nu lijkt God het te gebruiken om ons boodschappen te zenden.' Ze knikt ten teken dat ze het begrijpt. 'Dat lijkt me dan een heel mooi toeval,' zegt ze met een gelukzalige glimlach. Die verbreedt alleen maar als hij dan de muziekdoos naar me uitsteekt. 'Hier, neem maar vast,' zegt hij en ze kijkt op naar hem. Hij is een stuk langer dan zij. 'Meen je dat?' vraagt ze dan. 'Dank je.' Ze neemt het dan voorzichtig aan en probeert elk puntje van de muziekdoos te voelen. Het is heel plat en ook erg licht. 'En hierin zit de mechaniek van de doos?' vraagt ze dan. Ze ziet een rond, soort van knopje, ding. Ze drukt er dan op en schrikt ervan als er ineens iets opflitst. Haar ogen worden iets groter. 'Wat is dat?' vraagt ze dan, ze raakt er haast betoverd door. Ze ziet op de bovenkant ook een soort knopje en drukt er dan op. Het beeld van de bovenkant verdwijnt dan weer en ik kijk een beetje beteuterd. 'Het beeld is verdwenen,' zegt ze zacht. Ze spreekt dan vertwijfeld, 'misschien moet je het terugnemen, voordat ik het per ongeluk stuk maak of wat dan ook...'

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Thomas Finnegan Puckett • Vriendengroep.
Thomas liet het hele gesprek wat over zich heen gaan. Hij had er het volste vertrouwen in dat Eden hen uit de problemen zou houden. Toen de man eindelijk weg ging bleven enkel nog Eden, Jack, Thomas, het meisje en de kleine jongen over. Thomas bedacht zich dat die twee zich ook wel bij hun kruistocht zouden voeren en keek glimlachend naar zijn vriendin.
"Dat heb je knap opgelost, lief." zei hij en sloeg zijn arm op haar middel waarna hij een kusje op haar wang drukte. Edens blik gleed van Jack naar Thoms en ze zuchtte diep. Meteen was Thomas bezorgt en net toen hij zijn mond opende om te vragen wat er aan de hand was sprak Eden,"Liefje, we moeten even praten. Onder vier ogen." Edens glimlach was zwak en Thomas knikte fronsend, zich afvragend wat er zo plots gebeurd was. "Nee, wacht. Ik vertel het vanavond wel, als het wat rustiger is." Thomas schudde zijn hoofd,"Nee, ik wil het nu weten. Wat is er aan de hand?" De toon van zijn stem was nogal dringend maar Eden leek dat niet op te merken. Ze drukte een kus op Thomas' wang en wilde van hem weglopen, maar hij greep haar pols vast en trok haar terug. Zijn hand gleed langs haar blonde lokken, over haar gezicht. "Alsjeblieft? Vertel het me."

---

kindness is never a burden.

Eden Celeste Lightwood
'Dat heb je knap opgelost, lief,' zegt Thomas terwijl hij zijn arm rond mijn middel slaat en een kusje op mijn wang drukt. Gelijk voel ik me schuldig en vertel ik hem dat ik hem iets moet vertellen, maar ik bedenk me daarna al weer en zeg dat ik het vanavond wel vertel. 'Nee, ik wil het nu weten. Wat is er aan de hand?' Hij klinkt dringend, maar ik doe alsof ik het niet gehoord heb en druk een kus op zijn wang waarna ik weg wil lopen maar hij pakt mijn pols vast en drukt me terug. Zijn glijdt langs mijn haren, over mijn gezicht. 'Alsjeblieft? Vertel het me.' Aarzelend bijt ik op mijn volle onderlip. 'Maar je zal boos op mij worden en teleurgesteld zijn, dat wil ik niet,' zeg ik met een onzekere stem.
Uiteindelijk pak ik zijn hand vast en trek ik hem mee, een eindje bij Jack en het meisje vandaan. Tot mijn ergernis – en schaamte- betrap ik mezelf er op dat ik het irritant vind dat ze het blijkbaar goed kunnen vinden. 'Laat me alsjeblieft uitpraten voordat je boos wordt of iets zegt,' begin ik op een zachte toon. 'Het gebeurde een paar week geleden, toen er nog sneeuw lag. Ik weet niet of je het nog weet, maar we waren toen met een groepje uitgegaan. Jack en ik hadden beide iets te veel op en liepen samen naar huis.' Inmiddels durf ik Thomas niet meer aan te kijken en heb ik mijn blik op de grond gericht, maar zijn handen heb ik nog wel vast. 'Doordat het nogal glad was vielen we, e-en toen g-gebeurde het gewoon.' Mijn ademhaling hapert even. 'Jack en ik heb gekust, Thomas,' geef ik dan op een fluistertoon toe. Voorzichtig werp ik een blik op Thomas, bang voor zijn reactie. 'Wees alsjeblieft niet boos!' smeek ik. 'Ik weet dat het een zwak excuus is, maar we waren gewoon aangeschoten en ik weet zeker dat het niet gebeurd zou zijn als een van ons nuchter was. Het stelde echt helemaal niks voor, echt niet! En het zal ook nooit meer gebeuren, dat beloof ik.' Met tegenzin laat ik zijn handen los. 'Maar als je nu niets meer met mij te maken wilt hebben, dan kan ik dat snappen en dan zal ik je met rust laten,' mompel ik zacht.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep.
"Dat lijkt me een heel mooi toeval," zei Yuniper met een gelukzalige glimlach op haar gezicht wanneer Jack haar vertelde over hoe hij de gsm zogezegd gevonden zou hebben. Hij vroeg zich af hoe ze zou reageren moest ze in zijn tijd zijn, aangezien religie daar niet echt hoog geacht werd.
"Hier, neem maar vast," zei Jack terwijl hij de gsm naar haar uitstak.
"Meen je dat?" vroeg Yuniper. "Dank je..." Ze nam de mobiel aan en leek het grondig te onderzoeken. Jack moest even glimlachen. Hij had nog nooit iemand met zoveel bewondering naar een iPhone zien kijken. "En hierin zit de mechaniek van de doos?"
"Geen idee," zei Jack. Hij besloot om zich maar voor de domme te houden. "Het is ook voor mij nog steeds een heel vreemd en mysterieus ding."
Yuniper drukte op het knopje van de iPhone, dat met dat vierkantje om terug naar home te keren. Het beeld van een oude foto van Jack en zijn vrienden flitste op. Voor meisjes was het een schattige foto. Voor Jack was het ergens een pijnlijke herinnering, maar hij leek zich eraan te willen vastklampen.
"Wat is dat?" zei Yuniper. Haar ogen hadden zich verwijd. Ze bemerkte het knopje op de bovenkant en drukte er ook op, waarop het beeld weer verdween. Ze keek een beetje beteuterd. Jacks mondhoeken krulden zich even lichtjes omhoog.
"Het beeld is verdwenen," zei het meisje zacht. "Misschien moet je het terugnemen, voordat ik het per ongeluk stuk maak of wat dan ook..." vervolgde ze vertwijfeld. Jack haalde zijn schouders op en nam de mobiel weer van haar over, waarna hij het ding helemaal uitzette en in zijn tas liet glijden.
"Hoe ben je er eigenlijk op gekomen om mee te gaan met een kruistocht?" flapte Jack er plotseling uit. "Ik bedoel... De reden lijkt me nogal logisch, maar..." Hij wist niet echt hoe hij moest verwoorden wat hij bedoelde. Het leek hem vreemd dat iemand van Yunipers leeftijd zomaar mee wilde op een kruistocht, iets wat toch een redelijk gevaarlijke onderneming kon zijn.

---

help

Yuniper || Kruistocht
'Hier, neem vast,' zegt Jack tegen Yuniper en wanneer ze hem bedankt en uitgebreid naar de muziekdoos kijkt, moet de jongen er om glimlachen. Ze kan haar ogen gewoon niet van de doos afhalen. Het is wel een merkwaardig klein doosje. 'En hierin zit de mechaniek van de doos?' vraagt ze dan aan hem en de jongen lijkt het ook niet te weten. 'Het is ook voor mij nog steeds een heel vreemd en mysterieus ding,' vertelt hij. Ze knikt begrijpend en kijkt de jongen dan aan. 'Het is haast wonderbaarlijk hoe zoiets muziek kan laten weerklinken,' glimlacht ze naar Jack. Hoe wantrouwig ze daarstraks nog was geweest, hoe gemakkelijk ze zich nu bij hem voelt. Hij heeft gewoon een hele rustige houding en eigenlijk redelijk... vertrouwd? Ze kan het niet echt benoemen, maar ze laat het er voor haar gevoel bij zitten. Lang kijkt ze niet naar het plaatje wat verschenen is, omdat die al snel weer verdwenen is voor ze echt iets kan opmerken. Zoals dat Jack op de afbeelding stond. Jack glimlacht weer een beetje als ze met het ding bezig is en uit voorzorg geeft ze de doos aan hem terug. Hij stopt het weg in de tas die hij bij zich heeft en ze kijken elkaar weer aan. Het is voor een kort moment stil.
'Hoe ben je er eigenlijk op gekomen om mee te gaan met deze kruistocht?' vraagt hij dan vanuit het niets, een vraag die ze zeker niet verwacht had. 'Ik bedoel... De reden lijkt me nogal logisch, maar...' Hij maakt zijn zin niet af en zij slaat haar blik neer. Even schraapt ze haar keel en wrijft dan met haar hand over haar arm, alsof ze het koud heeft en dat terwijl het bloedheet is voor haar gevoel. 'Eh, vanwege de fouten, die ik mogelijk ben begaan of mijn ouders,' spreekt ze zacht. Aarzelend kijkt ze op, tegen deze jongen kan ze niet eens hard doen, vandaar dat het nu juist moeilijker is om de tranen terug te dringen. 'In Jeruzalem wil ik graag een nieuw leven opbouwen,' gaat ze zacht verder. 'Een soort nieuwe kans, maar helaas zonder mijn ouders. Die zijn overleden aan de Zwarte Dood.' Dit vindt ze een mooiere benaming dan de Pest. Ze krijgt het al moeilijker met praten, waar ze normaal nooit last van heeft. 'Het leek me een goede keuze, zodat mijn zondes vergeven worden en die van mijn ouders. Waarom zijn ze me anders ontnomen?' Ze slikt moeizaam en draait zich dan om. Er beginnen tranen over haar wangen te lopen en ze gaat dan het bos in, totaal overstuur. Ze heeft de emoties sinds lange tijd niet zo dichtbij gevoeld, niet zo echt. God, alstublieft, zeg tegen mijn ouders dat ik dit doe voor hen. Deze tocht zal ik hoe dan ook afmaken, ondanks dat vele kinderlichaampjes om mij heen sterven. Ze vraagt zich af of haar gebed verhoort zal worden. Ze zakt neer op de grond en slaat dan een kruisje, terwijl ze de tranen en emoties probeert terug te dringen.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep.
Yuniper sloeg haar blik neer.
Shit.
"Eh... Vanwege de fouten die ik mogelijk ben begaan of mijn ouders," sprak Yuniper nogal onduidelijk. Ze streek met een hand over haar arm, alsof ze het koud had.Ze keek aarzelend op, waardoor Jack zich ongelofelijk slecht voelde. Het enige probleem was dat dit niet uit zijn blik te lezen was. Zijn ogen leken plotseling van staal te zijn gemaakt en zijn gezicht stond emotieloos. Het was zo'n moment waarop hij ofwel in huilen kon uitbarsten en als een klein kind in een hoekje ging zitten, ofwel werd hij zo ongelofelijk kwaad dat iedereen die ook maar een millimeter te dicht bij hem in de buurt kwam eronder leed. Yunipers blik stond nu al in zijn geheugen gegrift.
"In Jeruzalem wil ik graag een nieuw leven opbouwen," ging ze verder. Jack wilde haar vertellen dat ze moest ophouden met spreken, maar hij vond de kracht niet. Hij voelde zich plotseling ongelofelijk moedeloos en eenzaam, zo'n moment waarop je alleen maar een knuffel van je moeder wilt.
Maar Jack had geen moeder meer... Dat was toch waar hij zichzelf van overtuigde. Het was beter te geloven dat ze dood was dan valse hoop te hebben.
"Een soort nieuwe kans, maar helaas zonder mijn ouders, die zijn overleden aan de Zwarte Dood."
Hou op, hou op, hou op...
Yuniper leek het moeilijker te krijgen met spreken. "Het leek me een goede keuze, zodat mijn zondes vergeven worden en die van mijn ouders. Waarom zijn ze me anders ontnomen?"
Jack kon zich niet meer inhouden. "Dat... Dat kan je toch niet van jezelf zeggen? Ik..." Het was al te laat. Yuniper slikte moeizaam en draaide zich om. Jack kon nog net zien hoe er tranen in haar ogen opwelden. "Maar ik weet hoe het voelt," prevelde Jack nog bij zichzelf. Hij zuchtte en vervloekte zichzelf in stilte.
Wat moest hij nu? Haar achterna lopen of haar even alleen laten? Jack wist het niet. Op sommige momenten zou hij niets liever willen dan dat er iemand bij hem kwam zitten en hem begreep, alleen was er niet zo iemand. Zelfs Eden begreep hem niet, iets waar hij haar onterecht voor haatte op sommige momenten.
Dan waren er ook momenten wanneer hij gewoon alleen wilde blijven. En dan was er nog het feit dat Yuniper een meisje was. Hulpeloos bleef Jack staan waar hij stond, totdat hij uiteindelijk een stukje de andere kant van het bos in liep en tegen een boom neerzakte. Hij haalde zijn tekenblok uit en begon onbewust Yunipers verdrietige ogen te tekenen.

[Als Jaimster hier niets meer is, mag er altijd iemand anders op Jack afkomen. :')]

---

help

Ik maak zo een post met Yun (; en ik heb je gb gelezen (;

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

*wbw*

---

help

Yuniper || Kruistocht
Het doet haar haast pijn als ze de emotieloze, koude uitdrukking van Jack ziet, maar toch vertelt ze door. Nu ze eenmaal begonnen is met praten, is het lastig om nog te stoppen. 'Dat... Dat kan je toch niet van jezelf zeggen? Ik..' De rest hoort ze niet meer, want dan is ze al weggelopen. Zijn woorden blijven door haar hoofd gaan. Natuurlijk kan ze dat zeggen, dat is alleen maar logisch. Zij of haar ouders is/zijn een fout begaan en daarom moet ze deze kruistocht doen. Als ze overstuur het bos in is gegaan, let ze niet meer goed op wat er nu precies in haar omgeving afspeelt. Ze bidt tot God en veegt om de paar seconden te tranen van haar wangen. Ineens kijkt ze geschrokken op als ze een geluid hoort; wat er niet zou horen te zijn. Ze staat oog in oog met een grote beer. Een schreeuw verlaat haar mond van angst en ze krabbelt dan snel op handen en kont achteruit. 'N-nee!' spreekt ze trillerig. Ze komt niet op het idee om op te staan en te rennen, terwijl de beer steeds dichterbij komt, luid grommend.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Why is it always a bear? ]

Op handen en kont. Dafuq? :')

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep.
Jack keek op toen hij een schreeuw hoorde. Hij had zijn potlood tussen zijn tanden en zat ijverig een paar lijntjes uit te gommen. Onrustig stond de jongen op en gooide potlood en gom terug in zijn tas, samen met zijn tekenblok.
Had hij het goed gehoord? Of was het zijn verbeelding geweest? Jack was kalm, maar ergens ook wel bang. Hij wist niet echt wat voor dieren er in deze bossen konden wonen...
"N-nee!" hoorde Jack plotseling een stem zeggen. Hij spitste zijn oren en rende op het geluid af. Er klonk een nogal luid gegrom en Jacks ogen verwijdden zich even toen hij uitkwam naast Yuniper, die achterover was gevallen. Er stond een beer tegenover haar. Het dier kwam net overeind om haar aan te vallen.
Een beetje onhandig en nogal ruw trok Jack Yuniper overeind en duwde haar aan de kant, maar hij struikelde zelf.
Jack kwam moeizaam overeind en zocht naar zijn jachtmes in zijn broekzak. Hij herinnerde zich dat hij het in zijn tas had gestopt, die hij vergeten was bij de boom waar hij had gezeten.
Jack deinsde achteruit. Hij had moeten weglopen... De beer haalde uit met een van zijn klauwen en Jack werd tegen de grond geslagen. Hij voelde hoe de kraag van zijn hemd zich doorweekte met een warme, dikke vloeistof. Het liep in zijn nek en maakte een rode streep in zijn kleren op zijn rug.
Jack leek zich niet te kunnen herinneren hoe hij moest ademhalen en keek paniekerig om zich heen. Hij beefde enorm en was duizelig, zijn zicht vertroebelde onder tranen van pijn die opwelden in zijn ogen, maar hij slikte ze door. Het leek niet te helpen, zijn zicht was nog altijd even wazig.
De beer leek geïntrigeerd te zijn door die vergeleken bij hem zo kleine jongen die strompelend probeerde weg te komen. Jack kon zich niet meer oriënteren. Hij had nog steeds moeite met ademhalen, wat beverig en zwaar klonk.
Het drong even later tot hem door dat hij waarschijnlijk hyperventileerde. Jack probeerde te hoesten om zijn ademhaling weer onder controle te krijgen, maar hij zakte in elkaar op de grond, vlak voor een boom. Zijn wang en een deel van zijn nek brandden enorm. Het enige wat hij leek te kunnen doen was stompzinnig naar de beer kijken die zich weer opstelde om Jack op te eten of zo. Die laatste probeerde voor zover hij kon bewegen naar achteren te kruipen en drukte zich tegen de boom, alsof hij daardoor onzichtbaar zou worden. Hij hijgde nog steeds zwaar en er parelde zweet over zijn voorhoofd, dat zich vermengde met het bloed dat nu ook voor een deel in zijn haar zat.
Alles leek ongelofelijk traag te gaan. Jacks hart leek te kloppen in zijn hoofd, in zijn wang en in zijn nek. Het voelde afschuwelijk aan en dan vooral op een pijnlijke, vreselijke manier. Hij was alle gevoel van oriëntatie kwijt en voelde zich als verlamd. Hij knipperde niet eens terwijl hij met opengesperde ogen naar de beer staarde, die plotseling dood op de grond neerviel met een pijl uit die uit zijn rug stak.

[I have the feeling that this is a very crappy post.

Het is trouwens één van de gasten van de kruistocht die die beer heeft doodgeschoten. Maakt mij niet uit of het een van de gemaakte charries is of een uitgevonden char. :')]

---

help

{who wants to meet Little James? Couse He's all Alone..}

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 11:04 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

WillNotLearn schreef:
{who wants to meet Little Jaimes? Couse He's all Alone..}

Ik waardeer dat je aan me denkt <3

En ik reageer morgen weer met Yun!

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Kay. :')

Ik wil altijd podloot schrijven, in plaats van potlood.

---

help

Jaimes schreef:
(...)

Ik waardeer dat je aan me denkt <3

En ik reageer morgen weer met Yun!

{x'D

Wil iemand kleine James meeten? Aangezien hij nog helemaal alleen staat.. Aan de rand van het bos x'D}

---

Don't be like the rest of them, darling