{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Zijn ogen sperren zich wijd open en het zal me niet verbazen als Rebecca achter mij hetzelfde doet. De verwarring is op het moment duidelijk te zien in zijn ogen. Nu doet hij ook een stap naar voren zodat hij bijna tegen mij aan staat, waarna hij op mij neerkijkt. "Hou... je bek... over Merle..." Zijn stem is vervormd van woede, maar het kan mij op het moment weinig schelen. Ik blijf hem kwaad aankijken. "Waarom zou ik daar mijn bek over houden? Het is je eigen schuld, ik ben voor de verandering eens niet de zwakkeling. Wat zou hij daar van denken, trouwens, dat je je op de eerste de beste zwakkeling gooit die je kan vinden?" ga ik gewoon verder tegen hem. "Het was trouwens mijn idee om die motor mee te nemen van je, het kan me op het moment niet schelen wat jij ervan vind." Ik begin met mijn vinger in zijn borstkas te prikken. "Ga aan de kant, Daryl." beveel ik hem op een kille toon. De woede begint nu wel weg te ebben, hoewel ik het liever nog even vasthoud want het vervangt de pijn. Mijn hoofd begint er pijn van te doen, maar ik probeer alle bijkomende gevoelens zo goed mogelijk te negeren. Ik vind het slecht van mezelf wat ik er allemaal bij haal, maar ik probeer enkel mezelf te beschermen. Ik wil me niet nog eens laten kwetsen en ga daardoor in de aanval, zodat hij het dit keer niet bij mij kan doen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Waarom zou ik daar mijn bek over houden? Het is je eigen schuld, ik ben voor de verandering eens niet de zwakkeling. Wat zou hij daar van denken, trouwens, dat je je op de eerste de beste zwakkeling gooit die je kan vinden?" Ze ging gewoon door alsof ze alle opgekropte woede er in een keer uit liet komen. "Het was trouwens mijn idee om die motor mee te nemen van je, het kan me op het moment niet schelen wat jij ervan vind."
Ik ging langs haar staan en keek haar hoofdschuddend aan. "Het was mijn idee om iets stoms te doen, dus ik heb even veel schuld."
Rowan prikte met haar lange dunne vinger in Daryls borstkas. "Ga aan de kant, Daryl."
Na dit was ik stil geworden, ik vond dat ik wel een verklaring mocht krijgen voor dit alles. Waar ging dit nu weer allemaal over? Ergens had ik wel te doen met Daryl, want ik was vergeten dat er waarschijnlijk ook mensen waar hij van hield weg waren en nu ik Nathan terug had, moest hij me al helemaal haten. Ik slikte de krop in mijn keel weg en schudde mijn hoofd. Ik kon dit niet meer aan. Ik wist niet welke kant ik moest kiezen, want ik vond het erg voor beiden.
Zonder na te denken draaide ik me om en liep de andere gang in, de trap op naar de tweede verdieping. Ik moest even alles op een rijtje zetten en hoewel deze passage gevaarlijker was kon het me niet echt schelen, het was gewoon een vreemde dag vandaag.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[payback time, mhehe]
Daryl Dixon
"Waarom zou ik daar mijn bek over houden? Het is je eigen schuld, ik ben voor de verandering eens niet de zwakkeling. Wat zou hij daar van denken, trouwens, dat je je op de eerste de beste zwakkeling gooit die je kan vinden?" Ik snuif woedend. "Je weet niet waar je het over hebt, je kent hem niet eens," grauw ik terug hoewel ze een verdomd goed idee had van wat voor iemand mijn broer is. Rowan gaat gewoon door. "Het was trouwens mijn idee om die motor mee te nemen van je, het kan me op het moment niet schelen wat jij ervan vind." Ik klem mijn kaken stijf op elkaar. Rebecca voegt zich naast Rowan en kijkt haar tot mijn verbazing hoofdschuddend aan. "Het was mijn idee om iets stoms te doen, dus ik heb even veel schuld." Het is moeilijk voor te stellen dat het dit keer Rowan is die tegen me uitbrandt met Rebecca die er verward en rustig naast staat. "Ga aan de kant Daryl," zegt Rowan kil terwijl ze met haar hand in mijn borst prikt. Rebecca draait zich om en loopt weg. Ik snap niet goed waarom ze Rowan niet blijft steunen. Ruw sla ik Rowan's dunne, afgekloven vinger weg en pak ik haar bij haar arm. "De enige reden dat ik de eerste de beste zwakkeling.. ontmaagd heb.." snauw ik in haar gezicht. Ze heeft me nu zo hard gekwetst als ze maar kon, en dat zou ze nu terug gaan krijgen. ".. Is omdat je me vanaf het begin al deed denken aan mijn vriendin en ik je nooit meer anders heb gezien." Ik overdrijf nu sterk. Ik ben juist ontzettend in de war geraakt om het feit dat ik echt gevoelens begon te krijgen voor Rowan zelf terwijl ik haar tegelijkertijd zoveel op Rosy vind lijken, maar ik vind dat ze dit verdient. Mijn stem wordt wat killer. "Zodat toen ik jou lag te neuken.. ik me kon inbeelden dat het weer met haar was." Ik laat haar ruw weer los en spuw op de grond. Daarna doe ik een paar stappen achteruit terwijl ik mijn blik niet van haar afwend. Zij heeft de sterkste wapens die ze had ingezet, dat heb ik nu ook gedaan. Ik was van plan haar in haar waarde te laten en haar dat nooit te vertellen. Maar toen ze over Merle begon.. nee.. ze is te ver gegaan.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 22:48 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik krijg er een woedend gesnuif over me heen. "Je weet niet waar je het over hebt, je kent hem niet eens." komt er op een wat dierlijke toon uit, maar ik weet dat ik goed zit, want hij reageert er zo kwaad op. Ik ga gewoon verder. Ineens komt Rebecca naast mij staan. "Het was mijn idee om iets stoms te doen, dus ik heb even veel schuld." Ik kijk haar iets dankbaar aan waarna ik tegen Daryl zeg dat hij aan de kant moet haar. Plotseling draait Rebecca zich om en loopt ze weg. Nou, dan sta ik er blijkbaar alleen voor. Mijn hand word weggeslagen en hij pakt me wat pijnlijk bij mijn arm vast. "De enige reden dat ik de eerste de beste zwakkeling... ontmaagd heb..." snauwt hij me toe, "... Is omdat je me vanaf het begin al deed denken aan mijn vriendin en ik je nooit meer anders heb gezien." Het bloed begint uit mijn gezicht weg te trekken als hij dit zegt. "Zodat toen ik jou lag te neuken... ik me kon inbeelden dat het weer met haar was." Hij laat me los en spuwt voor me op de grond, maar ik merk het niet eens. De gang lijkt te bewegen onder mijn voeten en het voelt net alsof ik geen adem meer krijg. Hij zet een aantal stappen achteruit. Die woorden komen nogal hard aan, ze slaan in als een mokerslag. Dit is nog erger dan gewoon gebruikt worden, hij deed alsof ik iemand anders was. Nu wens ik vurig dat Rebecca niet weggegaan was, ik heb ergens een steun nodig. Mijn ogen verwijden zich en staren door Daryl heen. Plotseling lijkt het alsof ik met een pijnlijke smak terug op aarde gegooid word. Het pakje paracetamol dat ik voor hem meegenomen heb haal ik uit mijn zak en ik smijt het naar hem toe, waarna ik me omdraai en terug de nooduitgang uitloop. Buiten is er bijna niets te zien door de donkere wolken en het regent een stuk harder dan eerder. in de verte hoor ik de donder slaan en ik ben bijna op slag doorweekt. Mijn ogen schieten het dek over en de loopbrug, maar ik besluit aan boord te blijven. In een opwelling begin ik over het glad geworden dek te rennen, gewoon zomaar een kant op. Ik heb ook geen idee waar ik naartoe ga, tot alles plotseling nog erger begint te draaien en ik uitglijd.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik wist niet precies hoe lang het geduurd had eer ik me omgedraaid had om terug te gaan. Mijn brein draaide overuren en het duurde al wat langer eer ik door kreeg dat ik terug moest gaan om Rowan te steunen.
In de gang kon ik nog flarder van een gesprek horen. Ik zag hoe Rowan iets naar zijn hoofd gooide en toen wegliep.
Ik keek Daryl met wijd opengesperde ogen aan. 'Jij... Jij... Dat is gewoon vuil,' gromde ik. Ik ging voor hem staan, mijn ogen leken vuur te spuwen en ik was kwader dan anders. 'Jij vuile... Heb je geen fucking hart? En ik had nog wel met je te doen om die Merle... Godverdomme!'
Ik bleef zijn reactie afwachten. Al moest ik vechten met hem, ik deed het voor Rowan. Hoe kon hij zoiets vuils doen. Ik was blij dat ik terug gekomen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik had haar net zo goed in haar buik kunnen schieten, het effect was hetzelfde geweest. Rowan's ogen sperren zich wijdopen en lijken als een waas door me heen te kijken. Even lijkt ze haar evenwicht zelfs te verliezen, net als Jess toen ze gedronken had. Ik probeer mijn gevoel van medelijden niet opnieuw te laten opborrelen en blijf in mijn hoofd al die dingen herhalen die ze me heeft gezegd. Over Merle. Dat ik als een vreemdeling voor haar ben. En zelf naait ze met diezelfde vreemdeling. Hypocriet. Even denk ik dat ze naar haar mes grijpt en ik grijp direct naar mijn eigen broekzak, maar dan zie ik dat ze een doosje pilletjes naar mijn hoofd gooit. Ze draait zich om naar de nooduitgang en trekt hem open. Het is inmiddels hard gaan regenen en ze loopt er in haar natte kleding. Iets in me wil haar achterna gaan, maar mijn koppigheid, hoofdpijn en agressie houden me tegen. "Jij.. jij.. dat is gewoon vuil," hoor ik dan een stem grommen. Ik kijk om me heen en zie dan dat Rebecca is teruggekomen. Het vuur staat in haar ogen en ze ziet eruit alsof ze me het liefst neerschiet. "Volgensmij was jij degene die haar daar net achterliet," kaats ik terug. 'Jij vuile... Heb je geen fucking hart? En ik had nog wel met je te doen om die Merle... Godverdomme!' vervolgt ze. "Begin jij nou ook al over mijn broer? Dat jullie allemaal jullie bek eens over hem houden. Jullie hebben geen idee waar je het over hebt, net zoals je geen idee hebt wat er tussen mij en Rowan speelt." Ik doe een paar stappen naar haar toe. "Maar ik ben natuurlijk weer de badguy," vervolg ik kil. "Maak je niet druk, die rol heb ik vaak genoeg gespeeld," grom ik, doelend op mijn niet-vlekkeloze verleden. Dat laatste komt er dreigend uit.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Zijn eerste opmerking negeerde ik. Dat wist ik zelf ook wel, maar ik was terug gekomen.
'Begin jij nu ook al over mijn broer? Dat jullie allemaal julie bek eens over hem houden! Jullie hebben geen idee waar je het over hebt, net zoals je geen idee hebt wat er tussen mij en Rowan speelt!'
Ik gromde nog harder en moest de verleiding weerstaan om hem een trap in zijn ballen te geven. 'Ik weet inderdaad geen bal over die Merle, maar ik weet wel hoe het is om iemand te verliezen. En ik weet héél goed wat er tussen jou en Rowan speelt.'
Daryl deed een paar stappen naar me toe. 'Maar natuurlijk ben ik weer de badguy. Maak je niet druk die rol heb ik al vaak genoeg gespeeld.'
Net zoals hem zette ik ook een stap dichter, zodat zijn borst de mijne net niet raakte. 'Hou toch op met je zelfmedelijden en hou eens op met te doen alsof ik minderwaardig ben,' blafte ik. 'Het is niet omdat ik klein ben dat ik me laat intimideren door een kleerkast als jij.'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

(Sorry voor het niet-respecteren van de volgorde, maar ik moet gaan slapen.)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Maakt niet uit hoor, Rowan zit er nu toch niet meer tussen.]

---

Your make-up is terrible

Rowan Ava Carter

Mijn hoofd smakt met een luide klap tegen het dek aan en het duizelt me een moment voor het ook echt zwart word voor mijn ogen. Voor enkele seconden verlies ik het bewustzijn, maar door de koude regen kom ik al snel weer bij. Ik kreun zacht omdat mijn hoofd op ontploffen lijkt te staan en probeer op te krabbelen, wat niet lukt. Hierdoor ga ik tegen de muur aanzitten en druk ik mijn hand tegen de plek waar mijn hoofd het dek geraakt heeft. Als ik hem terug haal, zie ik dat er bloed gemengd met water aan zit. Ik sluit kort mijn ogen, fuck dit. De wereld lijkt nog altijd voor mijn ogen te schommelen en ik heb de puf niet meer om op te staan. Het enige wat overheerst in de pijn in mijn hoofd en in de rest van mijn lichaam, door de woorden die hij net uitsprak. Hem seks zien hebben met dat mooie meisje is één ding, maar volgens mij doet dit nog veel meer pijn. Eindelijk snap ik waarom hij zei dat ik mooi was en dat terwijl ik zijn woorden nog begon te overwegen ook. Waarom zou hij het anders zeggen? Nou, blijkbaar omdat hij iemand anders voor ogen had. Ik weet dat er walkers op de geur van bloed afkomen, maar nu kan ik net zo goed in hun armen rennen. De drang om te overleven is gewoon weg, waardoor ik in de regen blijf zitten en nergens aan denk. Ik laat mezelf langzaam verder zakken en leg mijn hoofd op het koele, natte dek neer. Mijn benen trek ik een stukje omhoog en ik sla mijn armen erom heen. Een schot in het hoofd zou ook wel prettig zijn, jammer dat ik die mooie Winchester weggegeven heb. Misschien zou hij me wel uit mijn leiden willen verlossen, of iemand anders met een wapen. Nee, dan zouden ze eerst het dek op moeten en ik ben de enige die zo gek is om dat te doen in de regen. Hierdoor blijf ik gewoon liggen waar ik lig, ooit zal het toch wel gebeuren, dan kan het beter nu, dan hoef ik de pijnlijke toekomst ook niet tegemoet te zien.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rebecca kijkt me woedend aan. "Ik weet inderdaad geen bal over die Merle, maar ik weet wel hoe het is om iemand te verliezen. En ik weet héél goed wat er tussen jou en Rowan speelt." Ik zucht en kijk haar geïrriteerd aan. Van de een op de andere dag waren die twee dikke vriendinnetjes geworden, en dat irriteert me mateloos. Als ik de badguy-opmerking heb gemaakt, komt Rebecca recht tegenover me staan. "Hou toch op met je zelfmedelijden en hou eens op met te doen alsof ik minderwaardig ben. Het is niet omdat ik klein ben dat ik me laat intimideren door een kleerkast als jij." Buiten begint het weer flink te donderen, en er is zelfs een flits te zien. De regen tikt tegen de ramen. Rowan moet in haar eentje rondstruinen, niet wetende waar ze heen gaat.. Als ze een Walker tegen het lijf loopt, is het afgelopen. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben, hoe woest ik ook op haar ben. Ik wrijf in mijn ogen. De hoofdpijn is nog altijd hevig aanwezig. "Mens, ga op je broertje passen," snauw ik haar toe. Ik heb geen zin om deze discussie met haar te voeren. Ik ben haar geen enkele verklaring verschuldigd.. Ik duw haar opzij en loop richting nooduitgang. Dan bedenk ik me en draai ik me nog even om. Ik wil haar een dreigement maken over de motor, maar besef me dan dat ik daarmee alleen maar nog meer leuke grappen zal uitlokken. Daarom kijk ik haar alleen nog een keer kil aan waarna ik de deur van de nooduitgang open en de regen in stap. "Aah, fuck," sis ik als een harde windstoot de deur met een klap weer dichtslaat. Het is echt aan het hozen nu. Omdat ik haar naar links het dek op had zien gaan, ga ik nu ook die kant op. Ik begin te rennen. Mijn zicht gaat niet verder dan vijf meter door de liters regen die naar beneden komen. Dan val ik bijna over iemand heen en besef ik dat het Rowan is die op de grond ligt. Zonder na te denken grijp ik haar vast, gooi ik haar over mijn schouder en begin ik verder het dek over te rennen. Stom, stom meisje. Een beetje een longontsteking oplopen zo. Als ik door de nevel een deur naar binnen zie opdoemen en hem open, komen we in een zitkamertje terecht. Ik sla de deur dicht en loop dan resoluut naar Rowan toe en duw ik haar in een luxe stoel. Ik ga tegenover haar staan zodat ze niet weg kan en kijk haar aan. "Je ziet me als vreemdeling, maar tegelijkertijd ben je meer met me bezig dan wie dan ook op dit schip. Waarom..?" vraag ik. Deze vraag brandt al in me vanaf het moment dat ze me die opmerking heeft gemaakt. Pas dan zie ik dat haar hoofd bloedt.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 23:53 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik handen voel die me vastgrijpen, besef ik me dat het zover is. De walkers hebben me gevonden en ik knijp mijn ogen dicht tegen de pijn van het verscheuren, maar die komt niet. Het duurt even voor ik besef waarom ik zo op en neer ga, maar als ik mijn ogen probeer te openen zie ik dat ik hoog boven de grond ben. Iemand moet me hebben opgetild en rent nu over het dek heen. Voor ik het weet is het ineens droog en heb zit ik in een comfortabele stoel. Ik knipper even met mijn ogen om scherp te stellen terwijl het water uit mijn haar over mijn gezicht druipt. Het is Daryl en hij staat gevaarlijk tegenover me. Het moet wel mijn ongeluksdag zijn, of ongeluksweek. Misschien wel ongeluksjaar. "Je ziet me als vreemdeling, maar tegelijkertijd ben je meer met me bezig dan wie dan ook op dit schip. Waarom..?" vraagt hij. Ik kreun zacht en duw mijn hand tegen mijn hoofd. "Omdat jij... de enige was die... die het..." stamel ik zacht. "Jij kwam erdoor heen." verklaar ik zacht. Ik heb geen idee waar we nu zijn en probeer langs Daryl heen te kijken, maar ik kan me niet ergens anders op focussen op het moment. "Had me gewoon laten liggen." mompel ik terwijl ik mezelf probeer te laten verdwijnen in de stoel waar ik nu in zit. Hij is zo zacht, kan ik hier niet slapen? De pijn overheerst veel te veel en ik wens echt dat hij niet was gekomen om me mee te nemen. Nu gaat hij het waarschijnlijk alleen maar erger maken met zijn woorden, maar ik hoef er niets meer van te weten. Geen uitleg, geen excuus, niet nog meer harde woorden uit zijn mond. Volgens mij heeft hij geen idee hoeveel invloed hij op me heeft.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Verdwaasd kijkt ze om zich heen. Het water druipt uit haar lange haren. Van het vurige, felle meisje van een paar minuten geleden is niets meer over. Ze kreunt zachtjes als ik haar de vraag stel en duwt haar hand tegen haar hoofd. "Omdat jij... de enige was die... die het..." Ik moet moeite doen om haar te verstaan omdat ze zo zachtjes praat. "Jij kwam erdoor heen." Ik kijk even naar de grond. Ze heeft geen idee. Zij is degene die er doorheen kwam bij mij. Zij is degene die me er toe heeft gezet te vertellen over Jack en Merle.. "Had me gewoon laten liggen," mompelt ze. Ze gaat dieper in de stoel liggen. "Dat had ik misschien ook moeten doen." Ik haal mijn zakdoek uit mijn achterzak en stop hem even in mijn mond zodat er geen vuil op zit. Dan breng ik mijn hand naar haar hoofd en begin ik voorzichtig het bloed om de wond heen weg te vegen. "Maar ik kan het niet." Ik grijns wrang en onecht. Mijn hoofd barst bijna open van de koppijn. Fuck, had ik die paracetamols nou maar opgeraapt. Het bloed mengt zich met haar blonde haren terwijl ik het zoveel mogelijk weg probeer te werken. Ondanks de enorme adrenaline in mijn lichaam, probeer ik het zo rustig mogelijk te doen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat had ik misschien ook moeten doen." zegt hij erop en mijn gezicht betrekt meteen. Goed, deze is mijn eigen schuld. Daryl tovert een zakdoek tevoorschijn die hij in zijn mond stopt en vervolgens tegen mijn hoofd aandrukt. Ik kreun pijnlijk, daar doet het nou net pijn. Toch is het een verbazingwekkend zorgzaam gebaar na zijn woorden van vet. "Maar ik kan het niet." Zijn neppe grijns zorgt ervoor dat ik mijn ogen dichtknijp. Het is zo onwerkelijk wat er allemaal gebeurd, alsof iemand besloten heeft om de meest gruwelijke scenario's door elkaar te husselen. Ik krijg langzaam door dat hij het bloed aan het wegvegen is, ik was alweer vergeten dat die hoofdpijn kwam doordat ik mijn hoofd stootte, tegen de vloer nog wel, en het daardoor begon te bloeden. Ik kucht eventjes en kijk op. "Ze is al dood, Daryl, je kan haar niet meer redden. Ik ben... ik ben echt iemand anders, dus wil je alsjeblieft ophouden? Het doet ontzettend veel pijn." smeek ik zacht. Het laatste is dubbel bedoeld, mijn hoofd doet pijn van zijn gedep en wat hij zegt doet nog veel meer pijn, het is dat mijn hoofd zoveel pijn doet, anders had ik waarschijnlijk nog gejankt ook. Die schaamte wil ik mezelf op het moment even besparen. Ik kan me niet herinneren dat iemand me ooit zo diep geraakt heeft. Omdat mijn kleding nog steeds nat is, begin ik lichtjes te rillen van de kou. Het kleeft vast aan mijn lichaam en is dit keer wel door alle lagen heen gegaan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar gezicht vertrekt als ik haar aanraak met het doekje. Ze kijkt naar me op. Haar grijze ogen staan triester dan ooit. "Ze is al dood, Daryl, je kan haar niet meer redden," zegt ze zwakjes. Ik bevries midden in mijn beweging en kijk naar het rode doekje dat nu nog dieper rood gekleurd raakt door haar bloed. "Ik ben... ik ben echt iemand anders, dus wil je alsjeblieft ophouden? Het doet ontzettend veel pijn." Ik haal langzaam het doekje weg en kijk naar mijn handen. Natuurlijk valt mijn blik meteen op het hartje. Roos.. Ik kijk langzaam weer naar haar op. "Dat blijf ik mezelf vertellen," zeg ik zachtjes en net zo goed tegen mezelf. Met mijn benen duw ik mezelf weer overeind zodat ik weer rechtop sta. Ik kuch even. Ik ben haar pussy opmerking nog niet vergeten. Misschien moet ik voortaan bij alles weer gaan denken wat Merle zou doen in die situatie. Toen ik dat nog deed, kwam ik in elk geval niet terecht in situaties als deze.. Ze rilt als een klein rietje. Ik kijk om me heen en zie dan een duur uitziend laken over het koffietafeltje dat in de hoek staat liggen. Achteloos gooi ik het beeldje dat er op staat in de hoek van de kamer en pak het kleedje op. Het is klein en dun, maar het is iets. Zonder haar aan te kijken leg ik het over haar heen, maar ik probeer afstand te bewaren. Ik bedenk me wat ik verder nog kan doen, maar de situatie is extreem ongemakkelijk en absurd geworden. Een paar minuten geleden stonden we nog naar elkaar te schreeuwen. Ja, haar woorden hebben mijn ogen echt geopend. Merle's manier heeft hem in mijn ogen altijd een hoop gebracht.. misschien is dat gewoon de enige manier waarop de Dixon's kunnen leven. Als de botte rednecks die ze zijn.

---

ars moriendi