{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik glij even vermoeid met mijn hand over de zijkant van mijn gezicht. Ik heb het gevoel alsof ik constant rondjes ren hier op het schip en altijd uitkom bij hetzelfde punt, alleen word ik bij elk rondje gekker. Nu zit ik achter een spookschot aan, kan het nog erger? Rebecca zei dat ze zouden wachten, al hoop ik niet dat ze te lang wachten als het even duurt, want ik voel me op het moment even futloos. Als ik een licht gekraak hoor, schrik ik iets op, maar ik kijk er niet eens naar. Even heb ik gewoon de neiging om te blijven staan en het op me af te laten komen, maar de overlevingsdrang wint het uiteindelijk toch. Ik klem mijn kaken op elkaar en neem het mes weer wat beter in mijn handen. Als ik rondkijk, zie ik dat er een deur een stukje open is gegaan, dat was eerder niet zo. Zou het een walker zijn die per ongeluk tegen de deur gestoten heeft? Op mijn hoede loop ik naar de deur toe en gooi ik hem dwaas open. Ik schrik me helemaal te pletter om iets wat een grote walker lijkt te zijn, maar na enkele seconden beseft mijn brein dat walkers geen kruisbogen dragen. Net op tijd, anders had ik mijn mes in Daryl zijn hersens geramd. "Jezus..." mompel ik terwijl mijn hart als een gek tekeer gaat in mijn borstkas van de schrik die ik erbij opliep. Ik laat het mes weer zakken en draai me om, naar de gang toe, terwijl ik mijn hand even op mijn razende borstkas leg, voor ik me weer omdraai. "Was jij die idioot die een schot afvuurde? We konden het helemaal in het trappenhuis horen." vraag ik gelijk op een beschuldigende toon.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik blijf even staan in afwachting wat ik zal doen. Het liefst sluit ik de deur weer zodat ze door kan lopen. Maar helaas. Ze kijkt op en grijpt haar mes. Zou er toch een Walker onderweg zijn. Dan kijkt ze plots recht naar de deur en sprint ze op me af. Ze gooit de deur open en steekt het mes bijna in mijn harses. Ik grijp direct haar pols vast. Haar mes is enkele centimeter van mijn gezicht verwijdert. "Ook hallo," grom ik terwijl ik haar pols naar beneden duw en hem loslaat. "Jezus.." mompelt Rowan. Haar borst gaat jachtig op en neer. Ze is zich rot geschrokken. Dan kijkt ze me aan. "Was jij die idioot die een schot afvuurde? We konden het helemaal in het trappenhuis horen." Ik kijk haar boos aan en doe een stap opzij zodat het tragische tafereel van de oude dame te zien is. "Soms moet je," is het enige wat ik erover kan zeggen. Als ik naar de hulpeloze, tere vrouw kijk, krijg ik bijna een brok in mijn keel. Ze is zo eenzaam. In volledige desertie gestorven. Om de een of andere manier raakt dat me het allermeeste.. Ik wil niet eens bij mezelf nagaan waarom, omdat ik het stiekem al lang weet maar het niet wil erkennen. Ik haal mijn haren uit mijn ogen en ga weer op het bed zitten. Ik grijp weer in de poncho en haal er een pak muesli uit die ik openscheur. Afwezig begin ik er handjes uit te eten. Mijn ogen kijken wel naar de vrouw in de rolstoel, maar zien even helemaal niets.

---

ars moriendi

Nieuw kletstopic.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Het verbaasd me eigenlijk dat Daryl zich niet rot schrikt, hij pakt gewoon mijn pols vast en bromt een hallo naar me, terwijl hij mijn hand met het mes naar beneden duwt en loslaat. Als ik mijn vraag stel, verkil ik voor een moment door zijn boze blik, maar als hij opzij stapt betrekt mijn gezicht gelijk. "Soms moet je." is zijn korte antwoord. Ik knik lichtjes als de oude vrouw in de rolstoel zichtbaar wordt, wat ik hem niet eens kwalijk meer kan nemen. Het laat me nadenken en zorgt ervoor dat ik eens moeilijk slik. Ze heeft geen benen meer een oogt mager, wat waarschijnlijk van voor haar verandering is. Ik heb haar wel eens gezien, op het dek toen we nog vaarden. Ze was hier met haar man en kinderen en kleinkinderen, ze keek altijd vanuit haar rolstoel toe hoe zij alles deden, maar leek gelukkig te zijn. Ik begin me bijna schuldig te voelen dat we deze vrouw nooit gered hebben, maar hoe kan dat dan ook? We kunnen niet voor zo iemand zorgen, dat zouden we nooit volhouden. We kunnen nog niet eens voor onszelf zorgen. Daryl is op het bed gaan zitten en begint iets te eten, maar ik blijf alleen in horror naar de vrouw staren. Ik voel me bevroren, alsof ik me niet meer kan bewegen. Ik beweeg me pas als ik geluiden op de gang hoor en draai mezelf snel om, om de deur te sluiten. Ik kijk niet eens om te zien hoeveel het er zijn, maar ik weet wel dat ik er even geen zin in heb. Het lijkt erop alsof Daryl in diezelfde toestand verkeerd, al kan ik hem nooit inschatten daarover. "Nou, daar heb je ze al." komt er met een zachte stem uit mijn keel, doelend op de walkers die afkomen op dat schot. Ik schud even met mijn hoofd en probeer mezelf uit de shock te krijgen. Het is me wel vaker overkomen, omdat je toch al een blik op iemands leven heb gehad, je hebt ze gezien op het schip en dat doet soms wat met je. "Is hier nog iets bruikbaars?" mompel ik vervolgens en ik begin lades open te trekken, meer ter afleiding.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Op de gang is zacht geschuifel te horen. Ja hoor, daar zal je ze hebben. Rowan lijkt in elk geval net zo aangeslagen te zijn door het tafereel als ik. Gelukkig begrijpt ze dat ik niet anders kon dan deze vrouw uit haar lijden verlossen. Ze draait zich om en sluit de deur. "Nou, daar heb je ze al." Haar toon is totaal omgeslagen. Breekbaar. Ik leg het pak muesli terug en sta op. Rowan loopt naar de lades in de kamer en begint ze open te trekken. "Is hier nog iets bruikbaars?" vraagt ze, meer aan zichzelf. Ik werp nog een blik op de vrouw. "Ik denk het niet. En ik denk dat jij prima uit de voeten kan met je mes," mompel ik terwijl ik haar toeknik. Ik bedoel het niet eens lelijk. Hoewel het dom en roekeloos van haar is geweest om zomaar binnen te stormen, ze had me wel direct bij mijn voorhoofd. Een Walker heeft niet de reflexen die ik wel heb. Het is even stil. Ik kijk naar haar rug terwijl ze blijft zoeken. Ik zucht en kijk naar de grond. "Sorry van.. die kus, oké?" grom ik bijna onhoorbaar. Sorry voor het feit dat ik me volledig kwetsbaar opstelde terwijl ik degene in de groep ben waar iedereen toch enigszins gezag, onverschilligheid en kracht van verwacht. Sorry voor het feit dat ik je blijf verwarren met Rosy.. Ik schuif de poncho met mijn teen opzij en kijk niet op. Daardoor weet ik ook niet of Rowan zich heeft omgedraaid of nog altijd doorzoekt en er geen aandacht aan besteed.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik denk het niet. En ik denk dat jij prima uit de voeten kan met je mes." mompelt hij me toe. "Oefening baart kunst." bijt ik iets venijnig terug op naar hem. Ik ga met mijn rug naar hem toe staan als ik de kastjes en lades doorzoek. Het zijn veelal oude mensen spullen. Ouderwetse prulletjes, zelfs foto's, sjaaltjes, neppe sieraden. Ik vind astma spullen, maar voor zover ik weet heeft niemand astma. Geen belangrijke pillen of andere interessante zaken. "Sorry van.. die kus, oké?" gromt Daryl dan en ik verstijf gelijk met een gebloemde sjaal tussen mijn vingers, terwijl ik half voorover gebogen sta. Ik probeer die zin in mijn hoofd te herhalen, het klonk bijna onhoorbaar en het zou zo maar een spelletje van mijn onderbewustzijn kunnen zijn. Mijn vingers knijpen het sjaaltje fijn, nee ik weet zeker dat hij dat zei, precies dat. "Je kan je beter verontschuldigen voor wat er daarna gebeurde." antwoord ik, mijn stem klinkt een stuk feller dan ik had verwacht. Ik laat het sjaaltje uit mijn handen glijden en sla de lade met een klap dicht, om vervolgens de volgende te openen en verwoed erdoor heen te rommelen. Hij is bijna leeg, maar ik kan me nu echt niet oprichten om naar hem te kijken. De tranen staan ik mijn ogen als ik eraan denk en ik bijt hard op mijn lip. Ik snap niet waarom hij spijt zou hebben. "Het is niet bepaald normaal om ons daarna de dood in proberen te jagen. Je kan niet verwachten dat elk meisje opzit als een goedkope hoer." Het heeft nu een schorre ondertoon.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het gerommel houdt op. Ze heeft me gehoord, dat kan niet anders. "Je kan je beter verontschuldigen voor wat er daarna gebeurde," antwoordt ze schril. Ik kijk op en zie haar rug. Haar armen lijken druk uit te oefenen op een kleedje of sjaaltje. Ik schrik een beetje van haar felle reactie, vooral omdat ik me zojuist heb verontschuldigd. Even laat ik haar reactie inwerken. Wat er daarna gebeurde? Het feit dat ik ons daar weg wist te krijgen? Waarom moet ik me daarvoor verontschuldigen? Ik wil net antwoorden als ze doorgaat. "Het is niet bepaald normaal om ons daarna de dood in proberen te jagen. Je kan niet verwachten dat elk meisje opzit als een goedkope hoer," zegt ze met een schorre ondertoon in haar stem. Wat?! Ik sta op en loop behoedzaam naar haar toe. "Ik heb ons de dood niet ingejaagd. Ik heb ons daar uit gekregen." Oke, dat was het makkelijkste gedeelte om te zeggen. Ik slik en ga door. "Ik heb nooit van jou verwacht dat je op zit als een hoer. Ik.. dat is het helemaal niet," antwoord ik moeilijk. Hoe moet ik haar nu uitleggen wat ik voor haar voel terwijl ik zelf geen idee heb wat ik aan het doen ben? Ik weet niet of ik toenadering tot haar zoek omdat ze precies Rosy is, of omdat er meer is.. Voorzichtig ga ik naast haar staan. Ze heeft de sjaal bijna volledig fijngeknepen. De knoken van haar handen zijn wit gekleurd.

[ bericht aangepast op 24 jan 2013 - 20:09 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik kan horen hoe hij opstaat en zijn voetstappen die dichterbij komen, maar ik kijk absoluut niet op naar hem. Mijn handen beginnen pijn te doen, al is het iets waar ik nu wel de minste aandacht aan besteed omdat ik door heb dat hij dichtbij is, veel te dichtbij naar mijn mening. "En ik heb ons de dood niet ingejaagd. Ik heb ons daar uit gekregen." zegt hij erop en ik knijp hierdoor alleen nog maar harder. "Amper, als dat in eerste instantie al je doel was." mompel ik zacht en sarcastisch. Dan slikt hij en gaat hij verder, iets waar ik eigenlijk niet op gehoopt had. Ik dacht dat het hierbij zou blijven, dat hij misschien beledigd zou zijn en dat was het dan weer. De rest is veel te ongemakkelijk om een gesprek over te voeren. Of in ieder geval, ruzie over te maken. "Ik heb nooit van jou verwacht dat je op zit als een hoer. Ik... dat is het helemaal niet." Ik grom zacht en laat het sjaaltje los om mezelf weer op te richten. Mijn grijze ogen boren zich in die van hem. "O, is dat zo?" vraag ik op een kwade toon, hoewel ik mijn stem zacht houd. "Nou, als dat helemaal niet is, waarom deed je dan zo toen ik niet wilde? Je mag mij best vertellen wat het wél is." grauw ik naar hem. Ik ben behoorlijk gekwetst door zijn reactie daar in het magazijn en nu pas komt dat er echt uit, nu ik over de woede van het bijna-doodgaan heen ben.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze mompelt eerst wat sarcastische dingen, maar ik ben vooral gebrand op het antwoord dat ze me daarna zal geven. Het sjaaltje wordt neergelegd en ze draait zich naar me toe. Haar grijze ogen boren zich in de mijne. "O, is dat zo?" zegt ze zacht maar vlijmscherp. "Nou, als dat helemaal niet is, waarom deed je dan zo toen ik niet wilde? Je mag mij best vertellen wat het wél is." Godverdomme. Waarom snapt ze niet dat ik dat niet kan?! Ik kijk hulpeloos naar de grond en kijk haar dan weer aan. Ze heeft me in het nauw, en daar kan ik totaal niet tegen. Het maakt me onrustig, gefrustreerd.. Ik draal een beetje rond en kijk haar dan recht in haar ogen aan. Ze wil de waarheid? Oke. Dan laat ik de woordenstroom die ik normaal zo moeilijk tegen weet te houden lopen "Ik kan je niet vertellen wat het is, oke?" blaf ik terug. "Ik.. sinds ik hier ben en ik jou heb ontmoet.. godverdomme .. sindsdien gaat alles fout," vervolg ik gefrustreerd. "Ik.. Rowan.. het spijt me als ik je fucking gekwetst heb of wat dan ook.. dat is nooit mijn bedoeling geweest.. juist niet.." De woorden blijven maar komen. Ongecontroleerd, rauw en dom maar daardoor wel puur. Ik weet nieteens meer waarom ik haar dit allemaal vertel. Ik heb het allemaal zelf nog niet eens op een rijtje. Ik blijf even staan en kijk haar dan aan, gebrand op een reactie.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter[/ii]

Op het eerste gezicht oogt Daryl plotseling niet meer zo stoer nu. Het lijkt alsof ik hem in een hoekje gedreven heb en hij nu vast staat. Volgens mij had hij ook niet verwacht dat ik dan wel een uitleg wil, ik zal hem eisen ook als hij die niet wil geven. Nu we hier toch over bezig zijn maakt het al niet meer uit. Zijn blik gaat dan ook naar de grond, weer terug als hij ronddraait. Onrustig. "Ik kan je niet vertellen wat het is, oke?" schreeuwt hij zowat terug terug naar me. "Ik... sinds ik hier ben en ik jou heb ontmoet... godverdomme ... sindsdien gaat alles fout," gaat hij dan op een gefrustreerde toon verder. "Ik... Rowan... het spijt me als ik je fucking gekwetst heb of wat dan ook... dat is nooit mijn bedoeling geweest... juist niet..." Ik kan wel zeggen dat ik dit allemaal niet verwacht had en hijzelf volgens mij evenmin. Hij klinkt jong, een beetje ontgoocheld, maar hij klinkt echt. Nu blijft hij staan en is hij stil als hij me aankijkt. O jee, nu is het natuurlijk mijn beurt om iets te zeggen. Hij doet het weer, dat gordijn dat ooit mijn muur was gewoon opzij vegen met zijn simpele woorden. Ik moet zeggen dat ik het doodeng vind, maar ik kan nu niet zomaar weglopen. Hij stelt zich opnieuw open, net als die ene avond. Hij heeft de echte reden niet eens gezegd en misschien wil ik die ook niet weten. Het is tenminste wel beter dat hij me niet als een hoertje of iets dergelijks ziet, want dan had hij dat mes nog in zijn maag kunnen verwachten, zonder twijfel. Nu twijfel ik wel, mijn ogen proberen hem niet meer te doorboren maar schieten even heen en weer, misschien wel iets paniekerig. "Sorry..." mompel ik dan iets beschaamd door mijn uitvallen, terwijl hij alles op een heel andere manier ziet en bedoelde. "Ik... het was..." Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik moet zeggen, aangezien ik me echt gekwetst voelde en dat niet toe wil geven, en uit een vreemde impuls sla ik mijn armen om zijn middel heen en leg ik mijn hoofd tegen hem aan, in een soort ongemakkelijke knuffel.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt paniekerig weg, bang om wat te zeggen. "Sorry," mompelt ze dan. "Ik.. het was.." Ze beseft dat ik haar nooit heb willen gebruiken als een soort hoer, en dat is al een pak van mijn hart. Uit het niets slaat ze haar armen om mijn middel en legt ze haar hoofd op mijn borst. Ik verstijf. Die aanrakingen, verdomme. Ik vind ze zo moeilijk. Dit is de eerste keer dat Rowan zo intiem contact met me zoekt, en ik heb geen idee hoe ik er op moet reageren. Onhandig sla ik mijn armen om haar heen. Heel voorzichtig, omdat ze toch een breekbare jonge vrouw blijft in mijn ogen. Voorzichtig streel ik over haar achterhoofd, over haar lange blonde haren naar beneden. De jachtigheid en onrust blijft ergens wel in mijn lichaam zitten omdat dit moment zo intens voor me is. Toch voel ik ergens ook heel langzaam rust over me heen komen. Die uitwerking heeft haar aanraking nou eenmaal op me, heb ik gemerkt.. "Het geeft niet," brom ik als reactie op haar excuses. Het lijkt ergens wel een déjà vu. Door onze ruzie van daarnet hebben de Walkers op de gang ons opgemerkt en is er weer een zacht gekrabbel op het hout te horen. Ik kijk Rowan diep in haar ogen aan om te zien of ze het ook door heeft. Het is hetzelfde. We zitten samen intiem in een kamer opgesloten met Walkers voor de deur en ik begin de beangstigende drang te voelen haar weer te zoenen. Maar nee. Deze keer zouden we niet op dezelfde manier weggaan. Deze keer zouden we er samen uitkomen.

[ bericht aangepast op 24 jan 2013 - 21:15 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij slaat onwennig zijn armen ook om mij heen en begint dan over mijn haar naar beneden te strelen. Ik verkramp iets, terwijl ik zijn lichaam tegen mij aan ook wat gespannen aan voelt. Toch is het lang niet zo erg als in het magazijn toen hij me kuste, het lijkt nu anders te zijn. "Het geeft niet." is zijn brommende reactie en ik ontspan ineens. Het geluid van de walkers aan de deur zorgt ervoor dat ik me toch weer een beetje gespannen ga voelen en ik til mijn hoofd op zodat ik Daryl aan kan kijken. Net op dat moment kijkt hij me diep aan en er verspreid een blos op mijn wangen, voor het eerst sinds de apocalyps begonnen is eigenlijk, maar daarna moet ik zacht lachen. Dat komt omdat ik de humor van deze herhaling wel inzie, al is deze situatie een stuk minder bedreigend. Er zijn hier lang niet zoveel walkers en er zijn anderen die ons kunnen helpen. Toch heb ik niet de neiging om nu de deur te openen en te ontsnappen, of gewoon om hem los te laten. Het voelt wel veilig eigenlijk hoewel ik niet eens bij mijn wapen kan op het moment. Ik leg mijn hoofd gewoon terug tegen zijn borst aan, eigenwijs als ik ben. "Eigenlijk zouden we moeten gaan, hé?" vraag ik dan op zachte toon aan hem, zonder hem aan te kijken.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze bloost als ik haar aankijk. Wow. Hoewel ze nu zo dicht tegen me aanstaat, had ik die reactie niet verwacht. Dan lacht ze zachtjes. Als reactie daar op streel ik haar zachte haren nog een keer. Ze legt haar hoofd weer op mijn borst. Ik kan hier uren blijven staan. "Eigenlijk zouden we moeten gaan, hè?" vraagt ze zachtjes. Ze blijft tegen me aanstaan. "Waarom?" fluister ik. Hoewel de stank niet te harden is in deze kamer, voel ik me langzaam maar zeker steeds meer op mijn gemak. "Wat deed je eigenlijk hier boven? In je eentje Walkers neerhalen is gevaarlijk," mompel ik dan. Ze is zo teer en zwak. Het bevalt me niets dat ze in haar eentje rondstruint. Ik heb telkens wanneer ik bij haar ben het gevoel dat ik degene ben die haar moet beschermen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Waarom?" fluistert hij vragend. Ik haal lichtjes mijn schouders op. Ik weet wel een goede reden, namelijk dat er steeds meer kunnen komen, maar ik wil het moment niet verpesten. Eigenlijk niet laten verpesten door die walkers. "Wat deed je eigenlijk hier boven? In je eentje Walkers neerhalen is gevaarlijk." gaat hij verder met zijn gemompel. Ik brom even maar moet dan zacht lachen, toch kijk ik hem nog altijd niet aan. Mijn wang ligt wel lekker tegen zijn borst aan. "Daryl, ik kan heus wel voor mezelf zorgen, anders leefde ik nu niet meer hé." grinnik ik na. "Daarbij kwam ik alleen naar boven omdat ik dat schot hoorde. Ik was eigenlijk met Rebecca en haar broertje onderweg naar de voorraadkast, maar eigenlijk wilde ik daar niet eens heen... Was een mooi excuus." Ik grijns eventjes en richt mijn hoofd dan toch weer op naar hem. Mijn rode wangen komen weer terug en ik bijt zacht op mijn lip. Ik voel me klein in zijn armen, een zeldzaam gebeuren als je bedenkt dat ik mezelf meestal als een koe voel. Ik weet alleen niet wat ik nu moet doen en dat voelt bijzonder ongemakkelijk. Dit is de eerste keer dat ik begin met een intimiteit en het doorzet, of het gewoon alleen al accepteer. Ik wend mijn blik snel weer af en laat hem dan los, om haastig een stap achteruit te zetten. Ik ben bang dat ik mezelf opdring aan hem en breek zo het moment.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze blijft met haar gezicht op mijn borst liggen als ze zachtjes grinnikt. "Daryl, ik kan heus wel voor mezelf zorgen, anders leefde ik nu niet meer hé," zegt ze lacht ze voorzichtig. "Daarbij kwam ik alleen naar boven omdat ik dat schot hoorde. Ik was eigenlijk met Rebecca en haar broertje onderweg naar de voorraadkast, maar eigenlijk wilde ik daar niet eens heen... Was een mooi excuus." Ik glimlach. Wat heeft Rowan dan ook in godsnaam in de voorraadkast te zoeken? Ze richt haar hoofd weer naar me op. Haar grijze ogen slaan meteen weer in als een bom. Rowan begint direct weer te blozen. Ik leg mijn vingers heel voorzichtig op haar kin, maar dan draait ze haar hoofd weg en laat ze me los. Haastig zet ze een stap achteruit. Ik krab achter mijn hoofd. Misschien moet ik ook niet teveel willen in één keer. Ik pak mijn kruisboog van mijn rug en besluit maar meteen door te gaan met de orde van de dag om geen awkward moment te creëren. "Deze keer zal ik je even inlichten over wat ik van plan ben," zeg ik met een scheve grijns. "Ik open de deur en we maken ze af. Zo te horen zijn het er lang niet zoveel als in St Simons. Klaar?" Ik wacht tot ze haar wapen pakt en bekijk haar terwijl ze dat doet. Haar tengere gestalte en mijn gespierde, flinke lichaam moeten er samen maar raar uit zien. Ik vraag me af of ze Rebecca iets over me heeft verteld. Rustig sluip ik naar de deur waarna ik mijn hand op de deurklink leg. Vervolgens kijk ik haar weer aan. "Klaar?"

---

ars moriendi