{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Mijn ogen worden groot als Daryl serieus een pak oreo's tevoorschijn haalt en met zijn tanden het pak opent maakt, om mij de rol in handen te duwen. "Ga je gang." antwoord hij en ik staar hem uiterst verbaasd aan, voor enkele seconden. Fuck it, dat had ik niet verwacht. Nu heb ik het uitgelokt ook, dus zal ik hem ook opeten. Ik rol het pakje open en kijk er aarzelend naar. Ik snap niet waarom hij de moeite nam om me dat nog te geven. "We gaan dit in één keer doen." murmelt hij. Ik knik vaag, ver in gedachte. Ik hoor hem niet eens echt. Het koekje haal ik dan uit de verpakking en prop hem prompt mijn mond in. O mijn god, de suiker... Chocola, vulling... Op dat moment heb ik door dat Daryl al aan het aftellen is. "In drie... twee... nu." sist hij en hij trekt zo een lijnrecht sprintje naar zijn motor. Holy shit! En ik dan? Ik sta snel op en ren hard achter hem aan, mijn mond vol met oreo en de rest in mijn handen geklemd. Ik blijf mooi niet achter door een stom koekje! Ik loop dan wel een stukje achter hem en ik ben iets trager, maar ik ga me niet laten vergeten! Ik probeer nog iets sneller te rennen en ontwijk een walker. Geen tijd om die neer te slaan op het moment. Ze hebben ons wel door, maar we zijn er bijna. Voor ik het weet ben ik al achterop bij Daryl gesprongen en stik ik haast in dat verdomde oreo koekje.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik grijp naar het sleuteltje in mijn borstzak en start de motor. Vervolgens open ik de klep en smijt ik er de poncho vol eten in. Een nieuwsgierige Walker die wel achterop schijnt te willen, schiet ik door zijn hoofd. Ik spring op het zadel en kijk om. Rowan komt met haar lange benen op me af gesprint en ik laat de motor vast ronken. Ik grijns als ik zie dat haar mond vol zit met Oreo. Het zit zelfs langs haal lippen. Ik draai mijn gezicht hoofdschuddend weer naar voren en wacht tot ik merk dat ze op de motor is gesprongen. We hebben nu goed zicht op de supermarkt. Hij is volledig omsingeld en onder de voet gelopen. "So long, motherfuckers," grom ik met een laatste blik op de Walkers. Dan zet ik mijn voet op het gas en rij ik St Simons uit. Rowan moet zich goed aan me vasthouden om niet van de motor te vallen. Het gevoel is helaas volledig anders dan op de heenweg. Toen had ik het onwerkelijk, maar toch een beetje fijn gevonden dat ze me vasthield. Nu vind ik het alleen maar een vervelende bijzaak. We rijden het dorp uit en in de verte zijn de torenhoge bomen al te zien. We moeten nog een eind, maar het gevoel van de wind in mijn haren, de geur van de bomen en het ronken van de motor maakt veel goed. Ik vraag me af hoe de dingen zullen zijn zodra we terug zijn op de boot.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik de negeer de blik van Daryl en grijp zijn poncho aan de ene kant vast, terwijl ik met mijn andere hand de oreo's omklem. Ik probeer nu niet tegen hem aan te leunen en als hij wegrijd, negeer ik de neiging om mijn gezicht in zijn poncho te begraven, maar ik grijp hem met mijn ene hand toch iets steviger vast. Het zware, ongemakkelijke, zelfs iets pijnlijke gevoel probeer ik weg te dwingen door de oreo's in mijn mond te proppen tot er niets meer bij kan, wat best lastig gaat als je hard rijd en maar één hand hebt. Het lege papiertje laat ik dan ook weg waaien, net zoals mijn lange haar achter me aan waait, en hou hem dan toch maar met mijn beide handen vast. Ik heb het nu overleefd en heb geen zin om van deze motor af te waaien en alsnog dood te gaan. Wat zou Daryl doen als ik nou mijn halve chocolademond aan zijn poncho af zou vegen? Volgens mij zorgt de plotselinge overdaad aan suiker in combinatie met de plotselinge vrijheid ervoor dat mijn hersens afgekneld worden of zo, want ik doe het gewoon. Mijn lippen haal ik langs de groezelige stof van de poncho en ik moet er nog zacht om lachen ook.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
We rijden door en door tot ik de kustlijn in de verte zie liggen. De grote boot doemt al op, en ik voel best wat voor een lekker bed om even op uit te rusten. Rowan houdt me lang niet zo stevig vast als ze op de heenweg doet, maar ik vind het alleen maar prima zo. We rijden de verharde weg af, over het zand en ik rij met mijn motor naar de boom waar ik hem al eerder heb geparkeerd. Ik zet de motor uit, en stop daarmee automatisch ook het rustgevende ronkende geluid. Vervolgens wacht ik tot Rowan mijn poncho heeft losgelaten en stap ik af, de poncho dicht om me heengeslagen. Als ik me omdraai zie ik dat Rowan het pak koekjes niet meer in haar hand heeft. Tot mijn verbazing is haar hele mond plakkerig van de chocola. Er zit zelfs wat voorin haar haren. Ik trek mijn wenkbrauwen vragend op. Zou ze werkelijk een hele shitload aan koekjes hebben gegeten? Dat zou een enorme doorbraak zijn. Tot een paar uur geleden zou ik haar er nog om hebben gefeliciteerd, maar dingen waren zo veranderd in zo'n korte tijd. Toch kan ik het niet laten nog even om haar chocoladesmoeltje te lachen. Ze is net een kleutertje dat te enthousiast in haar chocolade-verjaardagstaart is gedoken. Omdat ik niet wil dat ze dat ziet, draai ik mijn hoofd weg, sla ik mijn poncho iets dichter om en wandel ik richting boot.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

De terugweg lijkt wel veel langer te duren, ik ben dan ook blij als we uiteindelijk zachter rijden en hij dan zijn motor parkeert. Ik ruik de zeelucht weer duidelijk, eindelijk thuis. De boot kan ik alweer zien liggen en ik kan niet wachten tot we daar eindelijk zijn. Als ik Daryl loslaat, stapt hij af en klim ik ook snel van de motor af. Ik zie zijn vragende blik wel, zijn lach, als hij zijn hoofd weg draait en weg loopt. Ik moet zacht lachen om de chocoladevlek op zijn rug die ik heb veroorzaakt, maar zeg nog maar niets. Ik loop snel achter hem aan en geef hem een flinke, voor mij dan, duw, waarbij ik mezelf eerder achteruit duw dan hem vooruit. "Hé, klootzak! Waar denk jij dat je zo snel heen gaat!" begin ik stoer en ik prik met mijn vinger in zijn poncho, op de plek waar zijn gespierde arm zich bevind. "Je hebt me daarnet bijna vermoord en nu loop je gewoon weg! Ik moet je eerst even in elkaar slaan. Als jij nou even stil blijft staan..." Ik werp een bedenkelijke blik op de enorme gozer en besef me amper dat de suiker flink in begint te werken. Ik krijg een ruim overschot aan snelle energie en mijn hersens werken er echt niet beter van. "En je hebt chocola op je indianencircusponcho." verklaar ik vervolgens in alle eerlijkheid. "Niet dat het erg is, want het is nog altijd beter dan liters walkerbloed over je kleding te krijgen!" ga ik dan verder voordat hij er iets over kan zeggen of zich er tussen kan wurmen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
In mijn gedachten lig ik allang in een lekker bed. De zon schijnt in mijn ogen maar ik kijk alleen maar naar het enorme schip dat voor me ligt. Alleen zijn zou me goed doen. Dat doet me fucking altijd goed. Dan voel ik uit het niets een duw in mijn rug waardoor ik een stap naar voren moet doen om niet op de grond te vallen. Ik grijp direct naar mijn kruisboog, en draai me om. Tot mijn verbazing zie ik dat het Rowan is. "Hé, klootzak! Waar denk jij dat je zo snel heen gaat?" vraagt ze terwijl ze me in mijn arm port. "Je hebt me daarnet bijna vermoord en nu loop je gewoon weg! Ik moet je eerst even in elkaar slaan. Als jij nou even stil blijft staan..." Ik trek een wenkbrauw op. "En je hebt chocola op je indianencircusponcho. Niet dat het erg is, want het is nog altijd beter dan liters walkerbloed over je kleding te krijgen!" Ik voel hoe het weer begint te koken in mijn maag, maar door de fijne motorrit is mijn hoofd weer helder. Ze zoekt ruzie, dat is wel duidelijk. Ze lokt iets uit. De zin "Is dat misschien de chocola van dat hele pak koeken dat je daarnet heb weggewerkt?" brandt op mijn tong, maar ik spreek het niet uit. Hoe graag ik op dit moment ook weg van haar wil zijn, ze verdient het niet om terrechtgewezen te worden op een enorme doorbraak. Ze is al zo labiel. Misschien dat ze door zo'n opmerking wel helemaal zou stoppen met eten en ik haar dood op mijn geweten heb. Ik besluit daarom maar te reageren op het feit dat ik haar zogenaamd bijna vermoord heb. "Volgens mij heb ik een uitgang gevonden en ons teruggereden, maar ik kan er naast zitten," brom ik daarom chagrijnig. Daarna kijk ik stiekem naar mijn poncho. Damn it, er zit echt een chocoladevlek op.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 0:54 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Volgens mij had hij niet echt verwacht dat ik zo zou doen, maar dat maakt me verder ook helemaal niet uit, want ik doe het toch wel. De opgetrokken wenkbrauw negeer ik volledig, evenals datgene wat opflamt in zijn ogen, al mis ik het meer totaal dan dat ik het negeer. "Volgens mij heb ik een uitgang gevonden en ons teruggereden, maar ik kan er naast zitten." bromt hij op zijn gebruikelijke toontje, al klinkt hij nu niet zo vrolijk. Met mijn mouw ga ik langs mijn mond, waardoor de chocola vermengt word met bloed. "Nou, zo kan ik het ook!" kaats ik gelijk terug. "Eerst tienduizend walkers binnenlaten, een gat in de deur slaan en met je wegrennen. Wauw, ik heb je gered." Mijn stem druipt van de sarcasme -omg ik schreef bijna orgasme...- en ik wiebel van mijn ene op mijn andere been terwijl ik hem nog een paar keer nutteloos duw, hij lijkt wel veel sterker te staan dan bij de eerste en het haalt bar weinig uit. Al snel trek ik een chagrijnig gezicht omdat ik toch al weet dat het niets uit gaat halen en vraag ik me af waar ik nou weer mee bezig ben. Ik mag allang blij zijn dat hij me mee terug heeft genomen en me niet ergens heeft gedumpt. Het ligt gewoon aan de chocola, alles ligt daaraan. Daarom eet ik het dus niet, het is in alle opzichten slecht voor je. Ik heb me echt als een zwijn gedragen door alles op te vreten, wat moet Daryl nou wel niet van me denken? Zelfs in een eetstoornis hebben ben ik slecht.

---

Your make-up is terrible

[lol, zou een beetje ontoepasselijk zijn in deze situatie, haha :'D]
Daryl Dixon
"Nou, zo kan ik het ook!" zegt ze schril. "Eerst tienduizend walkers binnenlaten, een gat in de deur slaan en met je wegrennen. Wauw, ik heb je gered." Hoewel ik dat sarcastische normaal altijd wel grappig aan haar vindt, irriteer ik me er nu aan. Ze begint me nogal doelloos te duwen. Het enige wat ze daarmee bereikt is het feit dat ik haar wel in één duw op de grond zou krijgen nog eens aandikt. Ik veeg met mijn vingers over de chocoladeplek en kijk haar nors aan. "Als ik dat niet had gedaan, zat je nu nog met mij in die ene kamer. Had je dat liever gehad dan?" zeg ik mat en zelfs een tikkeltje gekwetst. Ik hoop dat ze dat niet in mijn stem terug hoort. Ik heb vanaf het moment dat ik was opgesprongen om de deur open te maken niet meer over de zoen nagedacht, en nu het ineens terugkwam, geneerde ik me er toch voor. Ik had me op mijn allergevoeligst laten zien daar. Dat mocht echt niet nog eens gebeuren. Mijn bolster heeft weer stekels nodig. Ik moet me beseffen dat Rowan Rosy niet is, hoe graag ik dat ook zou willen. Het is alleen zo verdomd lastig.. Ik vraag me af wat Rowan van de zoen moet hebben gedacht, behalve dat ze doodsangsten uitstond. Misschien dacht ze wel dat ik allemaal rare dingen met haar van plan was en dat ik haar daarom mee naar het magazijn had gebracht. Ik trek de poncho op en begin het eten uit de motor te halen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl veegt met zijn vinger over die vlek heen, misschien had ik dat wel niet moeten zeggen, waarna ik een barse blik van hem krijg. Het feit dat hij niets terug doet tegen mij zorgt ervoor dat de boosheid weg begint te ebben. We zijn niet dood of gebeten, hoeveel zou ik hem dan kwalijk kunnen nemen? "Als ik dat niet had gedaan, zat je nu nog met mij in die ene kamer. Had je dat liever gehad dan?" Het enige wat ik hoor is zijn ongevoelige stem. Het komt harder aan dan ik had gedacht, ik was het eigenlijk alweer bijna vergeten, dat hij het daarom deed. Ik klem mijn kaken stevig op elkaar en zet een stap weg van Daryl. "Goed, wat jij wilt." brom ik hierna om me hierna van hem weg te draaien en naar het schip te lopen. Ik wil niet dat hij nu de blik in mijn ogen kan zien. Als hij zo graag van me weg wilde, ga ik niet zeggen dat ik liever daar was gebleven. De warmte van mijn verhitte pogingen vervaagt al snel en ik sla mijn armen om mijn lichaam heen terwijl ik stug naar het schip doorloop. Daryl kan nu echt mijn rug op, ik voel me nu echt gekwetst en gebruikt. Wat had hij dan gedacht, dat ik als één of ander hoertje voor hem klaar had gestaan daar? Ik denk dat elke idioot zich wel kan bedenken dat ik daar niet geschikt voor ben.

[Ja, nogal hahahaha.]

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 11:29 ]

---

Your make-up is terrible

[Sorry, ik ga vast verder...]

Nathan Morgan
In de keuken leg ik de konijnen op het aanrecht, hang mijn tas over een stoel heen en haal de mesjes eruit. De meesten, op drie na, zijn nog brandschoon. Ik haal de bebloede mesjes ertussenuit en stop de schone mesjes weer terug in mijn tas. Ook het grote mes haal ik tussen mijn riem uit. Ik loop ermee naar de aanrecht en houd ze onder de koude kraan. Ik probeer er niet lang over te doen, aangezien ik niet weet hoelang we nog water zullen hebben. Als de messen schoon zijn ga ik weer terug naar mijn tas en stop de drie kleine erin en doe het grote weer tussen mijn riem. Daarna laat ik mezelf op de stoel zakken. Ik vraag me af waar Daryl en Rowan nu zijn. De motor was net weg, dus ze zullen die mee hebben, maar waar ze zijn weet ik niet. Hopelijk zitten ze niet in de problemen.
"Oh ik heb trouwens nog iets gevonden in het huis waar ik naar binnen was gegaan," mompel ik. Terwijl graai ik de twee flessen uit mijn tas en zet ze met een bonk op tafel.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 12:26 ]

Tyler Grey

Als we in de keuken zijn legt Nathan de konijnen op het aanrecht en begint zijn messen schoon te maken, ik zoek in de keukenkastjes naar een emmer en als ik deze heb gevonden loop ik ook naar de wasbak om mijn mes schoon te spoelen. Nathan is ondertussen al klaar en loopt terug naar zijn tas, als mijn mes ook weer schoon is loop ik naar de twee konijnen en neem er een in mijn hand. "Oh ik heb trouwens nog iets gevonden in het huis waar ik naar binnen was gegaan," Zegt hij een zet twee flessen op de tafel, een schuine grijns verschijnt op mijn gezicht. "Geen verkeerd idee om daar morgen dan weer heen te gaan, er is waarschijnlijk nog wel meer te halen. In huizen kan je de handigste dingen vinden en er is niemand die er nog naar omkijkt" Grijns ik en richt mijn blik weer op het konijn "Kom je kijken Nathan? Dan kan je die andere wel zelf doen" murmel ik terwijl ik mijn mes op pak. Het zou handig zijn als ik het konijn kon ophangen maar zo zou het ook wel moeten lukken. Behendig begin ik de vacht van het beestje te halen en vertel ondertussen precies wat ik doe zodat hij zo hetzelfde kan proberen bij het andere konijn.

Rebecca Morgan

"Geen verkeerd idee om daar morgen dan weer heen te gaan, er is waarschijnlijk nog wel meer te halen. In huizen kan je de handigste dingen vinden en er is niemand die er nog naar omkijkt." Tyler grijnsde, waardoor ik ongemakkelijk kuchte en mijn keel schraapte.
"Je gaat niet alleen, Nathan." Ik zuchtte. Dit ging normaal tegen mijn principes in, maar ik kon hem niet nog eens alleen laten gaan. "Ik ga mee."
"Kom je kijken Nathan? Dan kan je die andere wel zelf doen." Tyler pakte het mes op en begon behendig de vacht van het beest af te stropen en het uit te leggen.
Ik stroopte mijn mauwen op en zette alvast een pan op het vuur, terwijl ik nog opzoek ging naar boter, maar die nergens kon vinden. "Ehm, jongens, er is geen boter..."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xari Jarrett
Langzaam liep ik door naar de keuken en duwde de deur open. Rebecca, Nathan en Tyler waren binnen. Er stonden twee flessen op tafel en de jongens waren een konijn aan het villen, of eerder gezegd: Nathan keek hoe Tyler het konijn vilde. Ik zag nog een levenloos lichaam op het aanrecht liggen en het water liep me in de mond. '... er is geen boter...,' was het eerste wat ik hoorde toen ik binnenstapte.
Er stond een pan, klaar om het konijn te bakken. 'Dan zul je het aan een spit moeten hangen,' zei ik rustig, alsof ik er al tijden bij was geweest. 'Waar hebben jullie die trouwens vandaan?' en ik wees op de konijnen. 'Ze zien er heerlijk uit. En die flessen trouwens ook, wat zit erin?' Ik liep naar een stoel en plofte neer, ik had het gevoel dat ik doodmoe was, hoewel ik weinig gedaan had vandaag. Even knorde mijn maag. Hopelijk zouden we ze snel op eten.

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Nathan Morgan
"Maar het ging toch prima vandaag? Oké, ik moet er aan wennen, maar ik heb mezelf prima kunnen redden," antwoord ik op Rebecca.
Terwijl ik aan het kijken ben naar hoe Tyler het konijn vilt hoor ik dat er iemand binnenkomt. Ik denk dat het Daryl en Rowan zijn, maar tot mijn verrassing is het dat meisje dat ik gisteren ook in de keuken had gezien.
"Er is geen boter," zegt Rebecca, terwijl ze al een pan op de kookplaat heeft gezet.
"Dan zul je het aan een spit moeten hangen," zegt het meisje dat net binnen is gekomen rustig. "Waar hebben jullie die trouwens vandaan?" Ze wijst naar de konijnen. "Ze zien er heerlijk uit. En die flessen trouwens ook, wat zit erin?" Ze loopt naar een stoel en laat zich erop zakken. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik voel me trots dat er iemand naar mijn 'buit' vraagt.
"Jack Daniels," antwoord ik op haar vraag. "Whiskey." Ik kijk richting Rebecca. Zij vindt het vast niks dat ik dat heb meegenomen.

Daryl Dixon
Ze lijkt wel gekwetst te zijn na mijn opmerking, ik zie het in haar ogen. Met opeengeklemde kaken doet ze een stap achteruit. "Goed, wat jij wilt," bromt ze waarna ze zich omdraait en naar het schip loopt. Wat had ze dan verwacht? Dat ik tegen haar zou gaan vechten ofzoiets. Kom nou. Even kijk ik haar na. Ze slaat haar armen om haar magere lichaam heen om het niet koud te krijgen. Binnen zou ze haar beklag over me kunnen doen. Waarschijnlijk tegen Rebecca, dat zou het feest compleet maken. Ik zou me in elk geval niet meer laten zien vandaag. Ik draai me weer naar de motor en kijk tussen het voedsel dat ik in de motor heb gedaan. Er zitten vooral veel ontbijtgranen, koeken en andere droog en lang te bewaren levensmiddelen in. Daarnaast heb ik wat flessen water en twee flessen cola meegenomen. Jammer dat er geen drank tussen stond. Ik sla mijn poncho af en spreid hem tussen mijn handen. Vervolgens stop ik de buit erin en sla ik de poncho als een knapzak over mijn schouder. Als ik weg wil lopen, bedenk ik me en draai ik me weer om. Ik moet mijn motor wat beschutter wegzetten. Als ik dan toch problemen veroorzaak binnen deze groep, kan ik maar beter op alles voorbereid zijn. Vooral die Rebecca vertrouw ik voor geen cent. Die zou nog wel eens iets leuks met mijn motor kunnen uithalen. Ik start het voertuig, en loop ermee richting bosjes. Als ik een groep flinke struiken heb gevonden, zet ik hem weer af, haal de sleutel uit het slot en loop ik met een geruster hart naar het schip. Omdat ik Rowan een voorsprong heb gegeven, zie ik haar niet meer. Ik open de achteringang en de stank slaat meteen in mijn gezicht. Godverdomme, dat ze hier eens wat opruimden. Als ik richting suites wil gaan, besef ik me ineens geirriteerd dat ik door de keuken moet. Ik ken de weg op dit schip nog helemaal niet goed, en dus weet ik geen andere route naar de suites dan door de keuken. Daar moet ik toch maar eens werk van maken. Ach, die poncho wordt zwaar. Misschien is het beter als ik gelijk al dat voedsel in de keuken drop en dan doorloop naar boven. Hopelijk is er niemand. Als ik de deur openmaak, hoor ik tijdens de zwaai al stemmen vanuit de kamer en vloek in binnensmonds. Nu moeten ze natuurlijk allemaal mijn zuurverdiende voedsel hebben. En erger nog; nu moeten ze met me praten. Ik vraag me af of Rowan al binnen is. Waarom is de keuken ook al weer het hoofdkwartier?

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 18:50 ]

---

ars moriendi