{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik ben blij als ik de voetstappen niet achter me hoor, tot ik de motor van ver hoor starten. Ik vraag me af of hij verder zal reizen of niet, al lijkt het me van wel. Onze groep is toch niets voor hem, bied hem geen bescherming, zorgt nergens voor. Daarbij zou ik het helemaal niet erg vinden als hij weggaat, het lijkt net alsof mijn zorgvuldig opgebouwde muur voor hem enkel een gordijn is die hij weg kan trekken wanneer hij wilt. Het kost teveel en het levert me geen ene hol op, behalve dan die vervelende pijn. Ik zet het op een sprintje zodra ik binnen ben en negeer alles en iedereen. Vooral langs de keuken, waar ik stemmen hoor, ren ik extra hard en zo stil mogelijk langs. Ik heb geen zin in iemand nu, niet nu mijn geliefde muur aan het afbrokkelen is. Hierdoor ben ik al snel bij mijn kamer, waar ik de deur open trek en naar binnen stap. Het is hier ijskoud geworden door de twee geopende ramen, maar het kan me op het moment maar zeer weinig schelen. Ik sluit de deur stevig achter me en me er dan tegenaan zakken. Ik weet dat ik me niet zo aan moet stellen, maar ik heb nu echt een momentje voor mezelf nodig. Even mijn muur herbouwen voor de anderen, zodat zij niets merken, dat is alles. Het duurt even, maar uiteindelijk kom ik toch overeind. Eerst maar eens die stinkende deken uit het water halen... Ik hang hem over de kast heen en laat het vieze water weglopen. Mijn gezicht veeg ik schoon van de vieze chocoladetroep en daarna begeef ik me het schip weer op. Als ik niets om handen heb, word ik echt helemaal gek. Ik had stemmen gehoord in de keuken, zou iedereen daar zijn? Met een uitgestreken gezicht loop ik richting de keuken, waar ik de deuren openduw en verder niets meld. Ik voel me eigenlijk veel te ongemakkelijk in het bijzijn van anderen op het moment, maar tot overmaat van de ramp is zelfs Daryl hier. Ik weet mezelf geen houding te geven, waardoor ik aarzel ergens midden in een stap, maar uiteindelijk doorloop naar de wasbak om mijn mes er in te gooien, wat een knal veroorzaakt.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

"Maar het ging toch prima vandaag? Oké, ik moet er aan wennen, maar ik heb mezelf prima kunnen redden,"antwoordde Nathan.
Ik lachte sarcastisch. "O ja, want je kwam echt niet buiten adem afgestrompeld alsof je dood ging." Zuchtend draaide ik met mijn ogen. "Maar goed, als je een doodwens hebt, moet je maar alleen gaan."
"Dan zul je het aan een spit moeten hangen," zei Xari op mijn boter opmerking. "Waar hebben jullie die trouwens vandaan?" Ze wees naar de konijnen. "Ze zien er heerlijk uit. En die flessen trouwens ook, wat zit erin?"
"Jack Daniels," antwoordde Nathan waarbij hij schuldbewust naar mij keek. "Whiskey."
Ik griste een fles van de tafel af, opende hem, nam een grote slok en stak hem daarna voor me uit. "What the hel," zei ik. Terwijl ik wachtte op de eerste die de fles zou aanpakken. "Het is een zombie apocalyps, dus geniet."
Toen Daryl binnenkwam, draaide ik me om maar zei niets. Ik had sorry gezegd, als hij me nu nog steeds niet moest was het voor hem.
Ook Rowan kwam naar binnen, ze liep recht door om haar mes met een harde knal in de wasbak te gooien.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Mijn ogen scannen direct te keuken rond wanneer ik er binnenstap. Rebecca en haar broertje, de andere jongen die geloof ik Tyler heet en een meisje staan in de keuken. Ik besluit verder niet veel aandacht aan hen te besteden, al weet ik dat mijn verschijning vragen zal oproepen. Ik zit onder het bloed en guts en heb een zak - nouja, poncho, vol eten bij me. Tegenover me zie ik dat er een deur opengaat en Rowan binnenkomt. Ze ziet me staan, aarzelt even, maar loopt dan met ferme passen naar de wasbak waar ze haar bebloede mes met een knal ingooit. Ik kijk naar mijn poncho en de inhoud en heb direct spijt dat ik buiten niet snel wat heb gedronken. Dan zie ik een fles Daniels. Verlekkerd kijk ik naar de vloeistof in de fles. Daar kan ik zo twee flessen van wegwerken, geen probleem. Helaas is Rebecca degene die de fles in haar hand heeft. Ik leg de poncho met eten achter me neer en leun tegen de deur aan. Pas dan zie ik dat de jonge Tyler een konijn aan het villen is. En niet op zo'n pussy ik-heb-geen-idee-wat-ik-aan-het-doen-ben manier, nee, het ziet er netjes en met beleid gedaan uit. Indrukwekkend. Ik ben zo verbaasd dat mijn volgende vraag er zonder nadenken uitrolt. "Waar heb je dat geleerd?"

---

ars moriendi

Tyler Grey

"Maar goed, als je een doodwens hebt, moet je maar alleen gaan." Zegt Rebecca tegen Nathan. "Misschien is het wel handig als er iemand mee gaat, bovendien kan je met z'n tweeen veel meer spullen meenemen" Zeg ik en even kijk ik Rebecca aan, ik snap dat ze hem niet alleen wil laten gaan. "Dan zul je het aan een spit moeten hangen," Hoor ik een onbekende stem ineens zeggen. "Waar hebben jullie die trouwens vandaan? Ze zien er heerlijk uit. En die flessen trouwens ook, wat zit erin?" Vervolgt ze, ik draai me even om en kijk naar het meisje die ook in de keuken is verschenen. Ze ziet er ook behoorlijk jong uit, ik knik even naar haar en kijk naar de mensen die nu in de keuken staan "Jack Daniels," antwoord Nathan op haar laatste vraag. Rebecca pakt de fles en drinkt een slok "What the hel, Het is een zombie apocalyps, dus geniet." Zegt ze terwijl ze de fles voor zich uithoud. Even verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en ik pak de fles van haar over daar kan ik alleen maar op proosten" Grinnik ik en neem ook een slok uit de fles om hem dan weer aan haar terug te geven. Ik draai me weer om naar het konijn, en werk rustig verder. Ik hoor dat er nog iemand de keuken in komt lopen, ik draai me weer even om en zie Daryl binnenlopen, rebecca draait zich om maar zegt niets tegen hem. Ik begroet hem even om daarna weer verder te werken aan het konijn. Dan komt ook Rowan binnenlopen, de keuken lijkt wel een algemene ontmoetingsplaats hier. Ze loopt naar het aanrecht en smijt haar mes met een knal in de wasbak, even kijk ik op. Er is behoorlijk wat spanning tussen deze mensen hier dat zie ik zo, maar ik ben in eerste instantie niet van plan hier iets van te zeggen aangezien ik absoluut geen idee heb wat er aan de hand is. "Waar heb je dat geleerd?" Hoor ik Daryl ineens vragen en ik kijk hem even aan "van m'n vader" grijns ik. "Het was iets wat ik vroeger veel met hem deed, en nu komt het aardig goed van pas" voegde ik er nog aan toe.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 22:14 ]

Rowan Ava Carter

Het lijkt net alsof iedereen in de keuken zit, de hele boot gezellig bij elkaar. Fijn. Iedereen heeft wel iets om handen, behalve ik. Ik spoel mijn mes maar matig af, ik heb mijn hoofd er niet bij, waardoor ik me er nog aan weet te snijden ook. Ik klem mijn kaken op elkaar en veeg de nattigheid af aan de broek, die toch al onder allerlei vieze dingen die ik toch niet kan onderscheiden zit. Het lijkt wel bijna een feestje als ik de alcohol ruik en het liefst was ik ermee aan de haal gegaan, maar ik houd me in. Met stille passen loop ik naar Rebecca toe. Mijn ogen schieten even naar het konijn dat ze aan het villen zijn, maar al snel weer terug naar haar. "Ik ga naar de nooduitgang, de walkers weghalen." zeg ik op een gedempte toon, zodat hopelijk zij de enige is die dit hoort. Ik heb teveel energie gekregen van die chocola en ik wil er vanaf, want anders kan ik vanavond echt niet slapen. Hier kan ik toch niets doen, ik bedoel, Daryl is hier en dat maakt me veel te nerveus en het draait allemaal om eten. De fles vis ik van de tafel af, neem een fikse slok en zet hem met schuldbewuste ogen en een verontschuldigende glimlach weer terug. Mijn ogen schieten nog eens om me heen en daarna been ik weer de keuken in. Onderweg trek ik de vieze trui uit en gooi die neer, ik krijg het warm en het word zo meteen nog erger. De meesten zullen een stuk meer wegen dan ik. Als ik daar aangekomen ben, druk ik de achterkant van mijn hand tegen mijn neus aan vanwege de stank, maar het helpt zo weinig omdat mijn hand ook stinkt. De geur maskeert die van ons, maar dit word te erg. Daarbij kan het een flink obstakel zijn. Ik weet dat de meesten groter en zwaarder zijn dan ik, maar de lichte kan ik wel verwijderen uit de volle gang, dat scheelt al. Ik schuif een aantal walkers tussen de deur zodat die open blijft en probeer een kinderlijkje te verwijderen. Het gaat makkelijk, tot de kleinere op zijn en ik het erg warm heb gekregen. Ik stroop mijn mouwen op, op mijn andere arm word nog een tatoeage zichtbaar. Het is een iets minder vrouwelijk ding, maar het maakt mij weinig uit. Het is toch zonder enkele betekenis. Met mijn hand veeg ik mijn bezwete voorhoofd af. Als ik een wat zwaardere walker aan zijn armen achteruit begin te sleuren, raakt één van die armen los en struikel ik achteruit, recht met mijn voet in de borst van een walker, die helemaal in de smurrie verdwijnt. Er komen enkele geluiden van walging over mijn lippen heen als ik op mijn kont op de borst val en er doorheen zak, die is al aardig aan het rotten. Ik voel de smurrie mijn schoen inlopen en besef dat ik eigenlijk nodig een paar laarzen nodig heb, of iets wat hoger is dan mijn afgetrapte vans. Als ik mijn voet eruit probeer te trekken, blijft mijn schoen steken en vloek ik, ook dat nog! Die wil ik er echt niet uitvissen...

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 22:06 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

De fles Jack Daniëls werd uit mijn handen getrokken en Tyler nam een slok. Mijn grijns werd enkel breder.
Ik keek nog even rond. Konijn aan het spit konden ze maar beter zelf maken, want ik had geen idee hoe dat werkte.
Rowan kwam met kleine pasjes naar me toe. "Ik ga naar de nooduitgang, de walkers weghalen," zei ze zachtjes en liep al verder naar de deur. Een moment bleef ik staan, nog even rondkijkend, maar daarna besloot ik toch achter haar aan te gaan. Het was niet haar verantwoordelijkheid. Het was mijn schuld dat die mormels daar lagen, dus ik moest ze ook maar opruimen.
Zonder iets te zeggen, verdween ik ook uit de keuken. Mijn mes bungelde nog steeds achter mijn riem en botste met elke stap die ik zette tegen mijn skinny jeans aan.
De stank werd steeds sterker toen ik door de gang liep en ik zag hoe Rowan bezig was met lijken aan de kant de sleuren. Ze stroopte haar mouwen op, waardoor een tattoo zichtbaar werd. Ik wist niet eens dat ze die had.
Met haar hand veegde ze haar voorhoofd af om vervolgens een grotere walker aan zijn armen naar achteren te slepen. Toen een van de armen loskwam, viel ze bijna om. Ze kon zich nog recht houden door een voet achteruit te zetten, recht in de borst van een Walker, waardoor er een luid gekraak weerklonk.
Toen ze met haar kont op de borst van de Walker viel, die daarna uiteen zakte, hield ik het niet meer. Het was best zielig om te zien hoe zo'n mager meisje als zijn in de weer was met zo'n vieze monsters, maar ook ergens wel grappig dat ze zo klungelde. Toch lachte ik niet.
Ik kwam voor haar staan toen haar schoen in de borstkas bleef steken en ze een vies gezicht trok.
Ik stak mijn rechter hand uit om haar recht te helpen, terwijl ik met mijn linkerhand haar schoen eruit trok. "Ik zal hem wel gaan afspoelen. Als je wil mag je mijn laarzen ondertussen lenen."
Ik hand mijn ene laars al uitgetrokken, terwijl ik hem met mijn schone hand naar haar uitstak. Ik had nog een paar in mijn kamer staan, dus ze mocht ze best hebben.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 22:23 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
De jongen grijnst. "Van m'n vader," antwoordt hij. "Het was iets wat ik vroeger veel met hem deed, en nu komt het aardig goed van pas." Ik knik geïnteresseerd, twijfel even, maar loop dan toch naar hem toe. "Ik heb het geleerd van mijn grote broer toen ik een jaar of zeven was," vertel ik hem brommerig terwijl ik hem zonder wat te vragen begin te helpen met het tweede konijn. Het is fijn om iemand te zien die weet wat hij doet. Achter me hoor ik hoe iemand de deur uit loopt. Als ik me omdraai zie ik nog net dat Rebecca achter Rowan aanloopt. Die willen duidelijk niet met mij in een kamer zijn. Ergens heel diep van binnen knaagt het aan mijn hart, maar aan de oppervlakte ben ik blij dat ze even weg zijn. Ik vraag me af of de twee vriendin genoeg zijn om dingen aan elkaar toe te vertrouwen. En dan denk ik natuurlijk aan de zoen. Vrouwen schijnen dat soort dingen altijd met elkaar te moeten delen. De fles Daniels staat voor driekwart vol op het aanrecht. Ik kijk Tyler half verontschuldigend aan en wandel dan naar de fles. Met grote slokken giet ik de alcohol naar binnen, Oh, wat smaakt dat goed.. Ik sluit mijn ogen even en geniet van de sterkte van de drank. Ik zet de fles terug en zie dat er nog een kwart in zit. Daarna loop ik terug naar Tyler en help ik hem weer met het konijn. Ik bestudeer het lichaam van het gevilde beest en zie schoten in het lijfje. "Zelf geschoten?" grom ik. Deze jongen ziet er niet uit alsof hij al dit soort shit kan, maar schijn kan altijd bedriegen. Het feit dat hij beesten kan villen heeft me al aangenaam verrast.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik heb helemaal niet doorgehad dat Rebecca me volgde, ik zie haar pas als ik door de walker heen ben gezakt. Mijn gezicht gaat van de walging naar de verbazing toe als ik haar aankijk. Ze steekt behulpzaam haar hand naar me uit terwijl ze mijn schoen uit de walker trekt. Ik glimlach lichtjes en neem haar hand uit, verbaasd dat ze nu niet in een lachstuip ligt. "Ik zal hem wel gaan afspoelen. Als je wil mag je mijn laarzen ondertussen lenen." bied ze aan en als ze haar laars uittrekt, kijk ik er even bedenkelijk naar. Ik tuit mijn lippen iets en schud dan met mijn hoofd. "Nee bedankt. Daar komen mijn platvoeten nooit in. Wel bedankt, trouwens." Ik pak mijn vieze schoen uit haar andere, nu ook vies geworden, hand en trek die weer aan. Het voelt behoorlijk vies aan en dat is dan ook aan mijn gezicht af te lezen.
"Ik was toch al vies." Ik haal lichtjes mijn schouders op bij de woorden. Volgens mij zie ik er nu uit als een ravage. Mijn blonde haar zit flink in de war, mijn broek zat al helemaal onder het bloed, nu zit mijn kont ook nog eens onder de ingewanden en de vieze trui had ik uitgetrokken, waardoor het donkere shirt met lange mouwen zichtbaar is. Die is ondertussen ook vies en er zit nog een gat in waar ik mezelf open haalde aan het raam waar Daryl mij doorheen gooide. Ik besef plotseling dat ik mijn mouwen opgerold heb en rol deze snel weer terug over mijn armen heen. "Nu je er toch bent, kan je me helpen met dit ding?" Ik geef een zachte schop tegen de opengesperde ribben van de walker waar daarnet nog mijn schoen inzat.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Rowan tuitte bedenkelijk haar lippen, terwijl ik nog steeds met mijn laarzen voor haar ogen zat te zwaaien. "Nee bedankt, daar komen mijn platvoeten nooit in. Wel bedankt trouwens." Hoewel ze daarnet nog met een gezicht vol afgrijzen naar haar schoen had zitten staren, trok ze hem uit mijn hand en stak er moedig haar voet in, terwijl ze een vies gezicht trok. "Ik ben toch al vies."
Ik knikte aarzelend. "Je ziet er inderdaad niet uit alsof je de motorrit van je leven gehad hebt." Zo zag ze er allesbehalve uit. Het leek er eerder op alsof ze in een drassige beek waren gecrashd.
"Nu je er toch bent, kan je me helpen met dit ding?" Ze schopte met de punt van haar schoen tegen de opengevallen walker aan, zijn ingewanden waren duidelijk zichtbaar en er kwam een verschrikkelijk stank van hem af.
Ik bukte al om hem met zijn benen vast te nemen en al een stukje naar de hoop te sleuren.
"Wat ga je er mee doen nadat je ze opgestapelt hebt? Anderd kunnen we ze al even goed over boord gooien." Ik ontweek bewust de vraag over hoe het gegaan was tussen haar een Daryl. Aan de manier waarop ze daarnet de keuken inkwam, kon ik afleiden dat ze niet zoveel zin had om erover te praten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca knikt aarzlend op me. "Je ziet er inderdaad niet uit alsof je de motorrit van je leven gehad hebt." Ik glimlach zuur naar haar, maar zeg er verder niets naar. Ze moest eens weten. De heenrit was geweldig, dat wil ik wel duizenden keren opnieuw doen. Het gevoel van vrijheid, er is gewoon niets beters. Maar de terugweg... Hadden we die maar niet op deze manier gehad, maar het kan niet anders zijn geweest, denk ik. Het verbaasd me nog dat ze niet verder vraagt dan deze enkele opmerking, aangezien ik toch wel met een lang gezicht rondloop en geen woord tegen Daryl spreek. Ze heeft nogal wat tegen hem, volgens mij hoort ze maar al te graag hoe fout het is gegaan daar. Ik hou mijn mond er ook over, ik wil er niet over praten, ik wil helemaal niets uitleggen. Dat is weer teveel van mijn muur die niet meer mag afbrokkelen, voor niemand. Gelukkig is het een stuk makkelijker om hem omhoog te houden voor Rebecca en te doen alsof er niets aan de hand is.
Vervolgens bukt ze om hem aan zijn benen vast te pakken en hem een stuk naar de stapel die ik heb gevormd te slepen. "Wat ga je er mee doen nadat je ze opgestapelt hebt? Anderd kunnen we ze al even goed over boord gooien." vraagt ze. Ik pak het lijk bij zijn schouders, omdat ik de armen even niet vertrouw. Hij heeft er trouwens nog maar één. "Oh, was niet van plan om alles weg te halen... Maar het lukte me in ieder geval niet alleen om alles over boord te gooien, vandaar die hoop. Zo word het makkelijker voor degene die geen kippenkracht heeft." is mijn antwoord. "De stank maskeert ons toch, dus het heeft zo zijn nut." Met een zwaai beland hij bij de hoop en mijn ademhaling is wat versnelt vanwege de inspanning. De pijn in mijn zij word erger en ik druk mijn hand er tegen aan, om te merken dat de wond weer open is. Ik zucht even geïrriteerd en richt me op naar Rebecca.
"Ik denk dat ik even een lang bad ga nemen om alles van me af te spoelen..." mompel ik naar haar. Misschien ook omdat de suikerrush die ik had veel sneller uitwerkt dan ik had gedacht, de vermoeidheid van onze run komt terug opzetten en ik geef haar een flauwe glimlach. "Sorry. Bedankt voor je hulp..." zeg ik nog voor haar, voor ik me omdraai en weg loop. Dit keer wat rustiger en minder ferm dan daarvoor. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik haar bedankt heb, onze groep word zo langzamerhand echt hechter. Op een langzaam tempo loop ik terug naar mijn eigen kamer, waar ik vermoeid mijn kleding uitdoe en mezelf in het bad laat zakken, waar het water voor de deken nog instaat. Mijn kleding kan ook wel naar de vuilstort geloof ik, die schoen zeker weten. Mijn hoofd leg ik tegen de wand aan en ik sluit mijn ogen. Hoewel het ijskoud is, val ik al snel in slaap omdat ik zo moe ben.

---

Your make-up is terrible

Tyler Grey

"Ik heb het geleerd van mijn grote broer toen ik een jaar of zeven was," Bromt hij en hij begint aan het tweede konijn, ik kijk even hoe behendig hij te werk gaat en knik even. Ik zie hoe Rowan en Rebecca de keuken uitlopen maar besteed er niet veel aandacht aan, Daryl draait zich om en kijkt me even een beetje verontschuldigend aan wanneer hij de fles Daniels pakt, ik begin even te lachen. "Ik heb het altijd al geweldig gevonden om het te doen, sinds ik me kan herinneren zat ik er al bij als mijn vader wild had geschoten en zodra ik de kans kreeg ging ik met hem mee op pad" zeg ik terwijl ik mijn mes op het aanrecht neerleg. Dan kijk ik naar Nathan en naar het beestje in mijn handen, ik schuif het naar hem toe en kijk hem aan "jij kan dit wel afmaken toch?" Het moeilijkste is al gedaan maar er is alsnog genoeg te doen voor hem en er valt niet veel te verkloten. Zonder antwoord af te wachten loop ik naar een van de kasten en kijk of ik spullen kan vinden om eventueel vallen mee te zetten. "Zelf geschoten?" Vraagt hij me dan en ik knik kort "Veel mensen verwachten niet dat ik dit überhaupt kan, al helemaal niet sinds ik in de stad ging wonen." Ik grinnik even, "Ik zou echter liever een paar vallen uitzetten aangezien dat ook geen kogels kost" Mompel ik terwijl ik alles doorzoek en een aantal spullen apart leg.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 23:02 ]

Daryl Dixon
Hij lacht vriendelijk als ik de fles Daniels aan mijn lippen zet. Gelukkig is hij niet zo'n type dat meteen gaat zeuren als ik begin te drinken. Ik kan namelijk best wat hebben. "Ik heb het altijd al geweldig gevonden om het te doen, sinds ik me kan herinneren zat ik er al bij als mijn vader wild had geschoten en zodra ik de kans kreeg ging ik met hem mee op pad." Ik knik en kijk hem dan schattend aan. Hij lijkt me zo stads. Er zit niks rednecks in. Ik vind het zo opvallend dat hij daardoor wel kan jagen en villen. Hij schuift het bijna bereidde konijn naar het broertje van Rebecca en sommeert hem de klus af te maken. Ik vraag me af of die jongen dat kan. In mijn ogen heeft hij nog niet veel goed gedaan. Die zus van hem beschermt hem veel te veel. Tyler praat verder. "Veel mensen verwachten niet dat ik dit überhaupt kan, al helemaal niet sinds ik in de stad ging wonen." Aha, hij is dus niet opgegroeid in de stad. Dat verklaart heel veel. "Oorspronkelijk van het platteland?" vraag ik hem. Hij draait zich om en begint in kastjes te zoeken. "Ik zou echter liever een paar vallen uitzetten aangezien dat ook geen kogels kost." Heel verstandig. Ik begin meer en meer respect voor deze jongen te krijgen. Waarschijnlijk omdat hij karaktereigenschappen en vaardigheden laat zien die ik zelf ook bezit. "Ik kan je helpen met vallen zetten als je wilt. Misschien nog wat strikken leren," stel ik voor. Ondertussen kijk ik goedkeurend naar de gevilde konijnen. Kijk, nu begint deze groep langzaam maar zeker wat voor te stellen.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Zoals ik al vermoedde had Rowan inderdaad geen zin om er over te praten, want anders zou ze er misschien al lang wat over gelost hebben.
"Oh, was niet van plan om alles weg te halen... Maar het lukte me in ieder geval niet alleen om alles over boord te gooien, vandaar die hoop. Zo wordt het makkelijker voor degene die geen kippenkracht heeft."
Ik grinnikte zachtjes. Ze was in ieder geval sterker dan ze dacht. Dat had ik toch ondervonden. Met een sierlijke kronkel belandde de Walker op de stapel.
Rowan drukte geïrriteerd haar hand tegen haar wonde en keek mij aan. Er was daadwerkelijk wel iets gebeurd. Maar als ze het niet wilde vertellen ging ik ook niet aandringen.
"Sorry, bedankt voor je hulp." met dat gezegd te hebben ging ze er vandoor.
Ik schudde zacht mijn hoofd en gooide nog een walker over mijn schouder, om hem daarna bij de hoop te gooien.
Ik liep terug richting de keuken. De gang was verlaten en een angstwekkende stilte dwaalde rond.
Met mijn schouder opende ik de deur van de keuken -the place to be - weer en liep door naar de wasbak om de stank en het bloed van mijn handen te schrobben.
Het leek erop dat Tyler vriendjes aan het worden was met Daryl. Ik had er geen problemen mee, aangezien we een groep waren en het de bedoeling was dat iedereen met iedereen kon opschieten. Zolang hij hem maar niet tegen me probeerde op te zetten.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 23:24 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Tyler Grey

"Oorspronkelijk van het platteland?" vraag hij me dan en ik knik terwijl ik mijn blik over de spullen laat glijden en af en toe wat aan de kant schuif. "Ik kom uit een behoorlijk klein dorpje, niet veel te beleven en ik had behoefte aan wat nieuws dus ik verhuisde naar de stad. Maar eigenlijk was niemand daar zo blij mee" zeg ik terwijl ik bij een ander kastje begin te zoeken. Ik denk terug aan de reactie van mijn ouders, en van Megan natuurlijk. Mijn vader heeft lopen schelden en mijn moeder maakte er al helemaal een drama van. Nogsteeds snap ik het punt niet, ze lieten me gaan maar het contact verwaterde een beetje. Alleen Megan zag ik nog regelmatig. Het was puur toeval dat ik net op het moment dat dit alles begon mij mijn ouders was, het was voor het eerst in een enorm lange tijd. Als ik in de stad had gezeten weet ik niet of ik nu nog in leven was. "Ik kan je helpen met vallen zetten als je wilt. Misschien nog wat strikken leren," stel hij voor. Ik kijk hem even aan "lijkt me prima, maar dan moetten we eerst het materiaal bij elkaar zien te krijgen" mompel ik terwij ik een stuk touw uit een laadje trek. Rebecca komt de keuken weer inlopen en ik begroet haar even, ze was behoorlijk snel terug gekomen, "weet jij waar we misschien spul kunnen vinden voor vallen?" vraag ik aan haar aangezien ik niet bekend ben op het schip en er in de keuken waarschijnlijk niet genoeg te vinden is. Ik verwacht echter niet dat ze dit weet en dat ik zelf spullen zal moet gaan zoeken maar vraag het toch voor de zekerheid even aan haar.

Daryl Dixon
Hij knikt als ik hem vraag of hij oorspronkelijk van de countryside komt. "Ik kom uit een behoorlijk klein dorpje, niet veel te beleven en ik had behoefte aan wat nieuws dus ik verhuisde naar de stad. Maar eigenlijk was niemand daar zo blij mee," vertelt hij. Ik schraap de laatste restjes bont van het konijntje af. Daar kan ik me nou helemaal niet in vinden. Ik hou.. of hield, aangezien er niet veel meer van over is.. niet van de stad. Teveel mensen, teveel drukte, teveel loze problemen en verkeer en geen groen blaadje te bekennen. Ik snap niet dat mensen de stad kunnen verkiezen boven de geur van dennennaalden en struinen door het bos. Ik kwam er vroeger zelden. Als Merle een afspraak had met dealers en ik moest voor hem lopen, kwam ik er weleens. Ik veeg de vacht aan de kant en leg het mes neer. Tyler blijft in de kastjes zoeken. Als ik hem vraag of ik hem strikken moet leren, knikt hij. "Lijkt me prima, maar dan moetten we eerst het materiaal bij elkaar zien te krijgen." Ik kijk hem fronsend aan. Voordat ik antwoord kan geven, stapt mijn minst favoriete persoon uit de groep de kamer binnen. Tyler begroet haar kort. Ze loopt door om bloed van haar handen af te wassen. Hmm, was ze toch nog nuttig bezig geweest. "weet jij waar we misschien spul kunnen vinden voor vallen?" vraagt Tyler. Ik schudt mijn hoofd. "De beste vallen zet je in de natuur zelf. De sprongstrik of de klapval zijn het nuttigst, en die maak je met takken, een boom en een boomstronk." Hoewel ik veel liever gewoon op de beesten schiet (dan heb je tenminste meteen je voedsel en hoef je niet hopen op het geluk dat aan jou kant moet staan), ik heb toen ik jonger was ook veel strikken gezet. Het was vooral in de periode dat ik leerde boogschieten.

---

ars moriendi