{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze stopt een kort moment met ademen als ik haar haren achter haar oren leg, maar staat het wel toe. Die ogen.. ik denk dat ik niet meer kan stoppen met kijken. Dan zie ik een vlaag van angst in haar diepgrijze ogen, en vraag ik me af of ik me misschien terug moet trekken. Eigenlijk is dat ergens het liefste wat ik wil. De makkelijkste weg kiezen en me weer afzonderen. Maar als ze in mijn hand knijpt, is dat voor mij een signaal dat ze het fijn vindt om hier met mij te zitten en mijn hand vast te houden. Er wordt niets gezegd. Ik kan de juiste woorden niet vinden. Goed met woorden ben ik sowieso nooit geweest. Er is alleen een hier en nu. Het gekrabbel van de Walkers, die nog altijd in grote getale voor de deur staan, hoor ik niet eens meer. Het kneepje in mijn hand brengt me in verwarring, en tegelijkertijd totaal weg van de realiteit. Mijn gevoel neemt het over van mijn verstand, zoals wel vaker. Het enige verschil is dat het deze keer geen agressie is. Het is iets anders. Iets dat ik al in geen tijden meer gevoeld heb. Niet meer sinds Rosy.. Ze staart me nog altijd aan, en ik probeer me te realiseren dat het niet mijn vrouw is die voor me zit maar Rowan. Het begint teveel in elkaar over te lopen. Teveel.. Rosy.. Rowan.. Rosy.. Dan slaan de stoppen door en buig ik me een stukje naar voren. Mijn enigszins gehavende lippen raken haar gebarsten lippen en mijn hart pompt mijn bloed jachtig door mijn lichaam. Haar lippen zijn koel, ondanks de warmte die er tussen ons heerst. Rosy.. Rowan.. Rosy.. Op dit moment lijkt alles samen versmolten en denk ik nergens meer aan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het blijft stil, zelfs na dat zachte kneepje. Onze ogen blijven gericht op elkaar en ik kan de lichte verwarring in zijn ogen zien. Toch blijf ik zijn blik vast houden en kan ik niet eens meer knipperen. Ik lijk wel gevangen te zitten in zijn lichte ogen. De paniek begint pas echt te komen, samen met de adrenaline, als hij voorover buigt en zijn gezicht dichter bij mij komt. Zijn ruwe lippen raken even later die van mij en ik verstijf voor een ogenblik opnieuw. Kan ik dit wel? Ik besluit dat ik het eens kans moet geven, al voel ik me wel een volslagen idioot. Hier zit ik dan, mijn lippen lichtelijk getuit tegen de lippen van een man die ik amper ken en bijna tien jaar ouder moet zijn. Dat is het nog niet eens, wat mij zo bang maakt. Ik kan niet zeggen wat het wel is, maar ik weet wel dat ik hem ga flippen zo meteen. Mijn hand die nog in die van hem ligt, begint opnieuw te knijpen, maar nu harder. Gewoon van de zenuwen en de angst zonder dat ik het echt door heb. Nee, dit is veel te veel en veel te snel! Dit mag helemaal niet gebeuren, niemand mag dichtbij mij komen of me aanraken. Uiteindelijk moet ik wel loslaten, zijn lippen en zijn hand, terwijl ik naar adem begin te happen en achteruit deins. Mijn hand breng ik aarzelend naar mijn lippen, waarna mijn ogen naar Daryl schieten. Ik schud even lichtjes met mijn hoofd, omdat woorden er nog niet uit komen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik heb mijn ogen gesloten. Mijn gedachten zijn compleet blanco op dit moment. Het enige wat ik hoor, is het zachte gelach van Rosy in mijn oren. Dan voel ik hoe ze flink in mijn hand knijpt. Niet op een lustige, maar meer op een jachtige, panikerende manier. Ze trekt haar hoofd en hand terug en deinst achteruit: ze is verstijfd van angst. Wat heb ik gedaan.. Haar vingers strijken zacht over haar lippen terwijl ze me bang aan blijft kijken. Het meisje hapt naar adem en schudt met haar hoofd. Haar houding en reactie vertellen me meer dan genoeg. In een oogwenk sta ik overeind en heb ik mijn wapens bij elkaar gegrepen. De Walkers buiten krabbelen nog altijd aan de deur, en ik wil niets liever dan ze één voor één afmaken. Ik werp nog een korte blik op Rowan, en zie dat ze helemaal in een hoekje gekropen is. Ze is doodsbang voor me. Het zorgt er wel voor dat ze veilig is voor hetgeen dat ik van plan ben. Ik hou mijn kruisboog gereed, loop vol adrenaline naar de deur. Zonder na te denken trek ik hem open en kijk ik direct in het rottende gezicht van een donkerharige Walker. Ik schiet hem neer met mijn kruisboog en spring dan naar achteren. "KOM OP DAN! LAAT MAAR EENS ZIEN WAT JULLIE KUNNEN, FUCKING HONDEN!" schreeuw ik naar de monsters. Ik heb het volledig verpest tussen Rowan en mezelf doordat ik me liet gaan. Het is haar schuld. Ze begint veel te veel op Rosy te lijken.. de enige vrouw die ik kon aanraken.. die me begreep.. die me Jack heeft gegeven. Met een schreeuw schiet ik de volgende Walker door haar hoofd. Meer en meer doden wandelen rochelend het magazijn binnen. Mijn hoofd is vol ruis. Terwijl ik de ene na de andere Walker neerschiet, voel ik weer hoe ik weer terug kom tot mezelf. Als ik de angstige ogen van Rowan weer voor me zie, trek ik definitief mijn muur weer op en voel ik me weer als mezelf. Mijn egocentrische, agressieve, gevoelloze zelf. I ain't nobody's bitch. Ik werk beter alleen. Maar oh, Rosy.. Wat mis ik je..

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 20:32 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Mijn ogen schieten naar hem op als hij plotseling opstaat en zijn wapens grijpt. Nu komt de angst pas echt in golven, maar niet door daarnet. Ik ben bang dat hij nu weggaat en mij gewoon hier achterlaat, tussen de walkers, omdat ik hem heb 'afgewezen'. Ik kan alleen maar toe kijken hoe hij met ferme passen naar de deur loopt en die plotseling open trekt. Er valt zonlicht naar binnen, plus de geur van rottend vlees en het gorgelende en schuifelende geluid van walkers. Hij laat me hier echt alleen om te sterven! Ik had hem beter in moeten schatten... "KOM OP DAN! LAAT MAAR EENS ZIEN WAT JULLIE KUNNEN, FUCKING HONDEN!" Zijn geschreeuw zorgt ervoor dat ik ril, maar dat is niet het enige. Het zijn de walkers, die met teveel zijn en het magazijn nu binnendringen. Hij schreeuwt, gewelddadig. Godverdomme, ik kan alles wel goed verpesten. Dit is nog wel wat erger dan een ongemakkelijke stilte. Op trillende benen kom ik overeind en trek ik het mes, ik ben bang dat het teveel voor hem wordt en hij sterft. Dat zou betekenen dat ik ook sterf, maar daar maak ik me op het moment niet echt zorgen. "Godverdomme, Daryl." weet ik uit te brengen als ik dichterbij kom. "Als je ons beiden dood wilt hebben ben je goed op weg." grom ik hierna chagrijnig. Weg veilige, stankloze magazijn. Weg leven, weg alles. Allemaal omdat... Ik weet het godverdomme niet eens. Mijn kaken klem ik op elkaar als ik het hoofd van een walker door midden splijt. Het zijn er gewoon te fucking veel, heeft hij wel door waar hij aan begint?

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het halve dorp staat voor de deur, maar wat mij betreft had heel fucking Georgia hier mogen staan. Ik wil alleen maar zoveel mogelijk van deze lelijke, zielloze lijken neerhalen. Er komen er meer en meer binnen. Een Walker botst tegen een magazijnschap aan en wordt bedolven onder pakken cornflakes. Godverdomme, dat is waar ook. Ik ben dat eten volledig vergeten. Snel grijp ik naar het lange mes en snij ik in één haal drie Walkers door hun gezichten. Het bloed gutst over hun lichamen. Waarom vreten die dingen elkaar niet gewoon op? "Godverdomme, Daryl," hoor ik Rowan zeggen. Ik kijk snel opzij en zie dat ze haar mes heeft getrokken. Snel pik ik de poncho van de grond. "Als je ons beiden dood wilt hebben ben je goed op weg," vervolgt ze boos. "Hou je mond!" grauw ik terug terwijl ik razendsnel ontbijtgranen en andere levensmiddelen in de poncho gooi. Ik draai het in een knoop en gooi het naast de deur waar nog altijd talloze doden door lopen. Ik grijp naar de Winchester van Rowan en schiet de eerste rij, die wel heel dichtbij komt, volledig neer. Het voordeel is dat enkele Walkers die achter hen lopen over de voorste rij heen struikelen waardoor ik met mijn pijlen recht door hun hoofden kan boren. Het doet me denken aan de dag waarop we de Walkers uit Hershel's schuur neerschoten. Het verschil daar was dat we meer speelruimte hadden.. en we met zo'n vijf man waren. Het was een impulsieve beslissing geweest om de deur te openen, maar ik geef er niets om. Ik grijp weer naar mijn kruisboog en schiet nog een paar Walkers neer. De stroom blijft maar doorgaan. Razendsnel trek ik de pijlen uit de hoofden van de doden en grijp ik de poncho. De Walkers blijven maar binnenkomen en ik zoek jachtig naar een uitweg. Ik had gehoopt dat ik langs de Walkers zou kunnen sneaken zodra ik er genoeg had neergehaald, maar dat lijkt moeilijker te worden dan gedacht.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Hou je mond!" Is het enige, grauwende antwoord dat ik vind hem krijg, terwijl hij spullen die van een omvergelopen schap af zijn gevallen in zijn poncho gooit en daar een knoop in draait. Ik grom kwaad en zelfs lichtelijk gekwetst naar hem, maar meer kan er niet gezegd worden nu. We worden gewoon onder de voet gelopen en ik doe mijn best om mezelf te redden. Op het moment kan Daryl me even niets meer schelen, vervloekt rotjong. Denkt dat hij het zo even kan regelen of wat hij dan ook dacht met zijn hersenloze kop! De woede die ik voel maakt me razend en het zorgt er gelukkig voor dat ik een energiestoot krijg om genoeg walkers die dicht in de buurt komen te doorklieven. Toch houd ik hem in de gaten omdat ik wil weten wat hij van plan is en hoe hij zich eruit gaat redden, want dat zal mijn enige redding zijn. Ik hoor de schoten die hij afvuurt met het kleine handwapen dat ik hem gaf, hoe de fuck krijgt hij het toch voor elkaar om elke keer zo raak te schieten. De poncho heeft hij vast, volgens mij wilt hij wegkomen. In plaats daarvan word ik verder naar achteren gedwongen. Ik ben niet zo snel met een mes, zoals hij met zijn pijlen en mes is. De grootste groep waar ik ooit tegen gevochten heb was misschien tien walkers, de laatste keer dat de groep groter was heeft Daryl mij nog moeten redden. Hij had me net zo goed in de shit kunnen laten zitten, volgens mij. Ik ben nu boos en gekwetst tegelijk, maar er is toch niets meer wat er tegen gedaan kan worden. "Asshole." mompel ik terwijl ik toch door blijf gaan, ik kan toch niet zomaar mijn leven opgeven zonder slag en stoot? Het liefst geef ik hem helemaal niet op, want ik wil niet in zo'n goor ding veranderen.

---

Your make-up is terrible

[Omg jullie moeten verder gaan.... Het is zo spannend!]

Daryl Dixon
Ondanks alles begint er toch een gevoel van machteloosheid aan me te knagen. Ik gooi mijn kruisboog uiteindelijk weer om en ga verder met het lange mes. Het zijn er gewoon teveel. Naast me hoor ik dat Rowan met me meevecht en me nog iets lelijks toe mompelt ook. Met een schreeuw hak ik in één haal twee hoofden af en trap ik de lichamen naar achteren. De lijn van bewegingloze doden begint groter te worden. Het begint op een lugubere frontlinie te lijken waarachter we kunnen staan. "Blijf doorgaan!" beveel ik Rowan terwijl ik de poncho van de grond raap en naar de achterkant van het magazijn begin te rennen. Doordat de deur nu openstaat en er middaglicht binnenvalt, zie ik een zwarte deur aan het einde van de gang die me eerder nog niet was opgevallen. Direct begin ik aan de klinkt te trekken. Op slot. Natuurlijk. Ik schreeuw uit frustratie, neem een aanloop en probeer de deur open te breken. En nog eens. En nog eens. Ik hoor het gegorgel dichterbij komen en gooi de poncho bij de zwarte deur. Ik heb geen keus. Ik moet terug. Wanneer ik terugren zie ik tot mijn schrik dat veel Walkers voorbij de "linie" zijn gekomen en nu wel heel dicht bij Rowan staan. "Rowan, hierheen!" schreeuw ik haar toe. Misschien denkt ze nu wel dat ik een uitgang heb gevonden. Die zal nog aangenaam verrast worden.. Wist ik maar een manier om die klotedeur open te krijgen. Het was een oude deur, lang niet zo robuust als de deur waardoor we hier binnen waren gekomen. Ik grijp haar bij haar pols en trek haar mee naar de achterkant van het magazijn.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Blijf doorgaan!" beveelt hij me, waardoor ik kort met mijn ogen rol. Ja, alsof ik van plan was om te stoppen en mezelf weg te geven als walkervoer. Hij is echt niet meer helder volgens mij. Als hij weg begint te rennen, kijk ik angstig achterom. Moet ik hiervoor doorgaan, zodat hij weg kan? Ik heb weinig tijd om achterom te kijken, want ik moet alweer op het volgende rochelende gedrocht inhakken. Ik weet alleen dat het niet goed gaat, want ik moet telkens stappen naar achteren zetten. Goed, ik ben nu wel genoeg gestraft voor mijn sarcasme en botte houding! Het lukt me nog amper en mijn mes blijft bijna in een hoofd steken, waardoor ik al bijna tegen opgeven aan sta. "Rowan, hierheen!" hoor ik Daryl dan schreeuwen. Thank god, eindelijk! Ik hoop maar voor hem dat hij een uitweg gevonden heeft. Ik struikel bijna over een walker als ik me omdraai en naar hem toe begin te redden. Plots grijpt hij mijn pols en trekt hij me mee naar de achterkant van het magazijn, maar er is niets... Hierdoor schieten mijn ogen paniekerig naar hem toe, nadat ze door de ruimte gegleden zijn. De donkere, gesloten deur is me wel opgevallen. Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen, maar het lukt me nu niet om boos op hem te worden. "Er is geen uitweg?" stel ik vragend vast. "Godver..." begin ik zacht te vloeken. Met het bebloede mes in mijn hand begin ik tegen de deur aan te rammen met het laatste beetje kracht dat ik bezit. Met mijn mouw veeg ik de tranen weg die op komen zetten, vanwege het machteloze gevoel. Stom stadsmeisje krijgt ons hier toch niet uit, zeker niet als het Daryl niet lukt. We hebben echt een wonder nodig, of één van ons moet een geniale ingeving krijgen. Mijn hoop is op het moment toch niet meer bij Daryl, want die lijkt helemaal niet helder na te kunnen denken.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar ogen kijken me paniekerig en vragend aan. "Er is geen uitweg?" piept ze. "Godver.." "Die deur moet open!" roep ik. Jachtig kijk ik naar de andere deur, die naar de winkel leidt. Ook deze is op slot, dat heb ik al eerder geprobeerd. Daarbij ziet die deur er een stuk robuuster en moeilijker te doorbreken uit. Naast me hoor ik iets hakken, en als ik omkijk zie ik dat Rowan met het bebloede mes in de deur begint te hakken. Het heeft niet veel zin. Er ontstaan kleine putjes in de houten deur en de zwerf bladdert wat af. De tranen staan in haar ogen. Mijn hoofd is vol ruis en agressie, en het is onwijs moeilijk om helder na te denken op dit moment. Toch is het het enige wat ons in leven zou houden. Ik draai me weer om. De Walkers vallen over de linie van levenloze doden heen waarna ze opkrabbelen en doorlopen, of gewoon over de grond blijven kruipen. Het had misschien een hilarisch beeld kunnen zijn in een of andere goedkope zombiefilm. Maar dit is echt, en deze monsters wilden niets anders dan ons vlees. Ik schiet de meest dichtstbijzijnde neer met de Winchester en draai me dan weer naar de deur. Denk, Daryl, denk.. Het inhakken van Rowan heeft me op een idee gebracht. Ik duw haar, hardhandiger dan ik wil, naar achteren en grijp mijn eigen mes. Deze is een stukje groter. Daarbij lijkt Rowan doodop en heb ik veel meer kracht in mijn armen. Ik leun wat naar achteren en duw dan grommend als een pitbull het mes in het hout terwijl ik mijn volledige gewicht in de beweging gooi. Het komt een stuk dieper dan Rowan's poging, en dat geeft me nieuwe moed. Ik doe een stap achteruit, neem een aanloop en hak het mes opnieuw op hetzelfde punt in het hout. De splinters springen in mijn hand, maar ik zie een stuk buitenlucht. Als ik weer een stap achteruit doe om een laatste keer door het hout te hakken, hoor ik plots wel heel veel gegorgel achter me. "Rowan, maak ze af!" blaf ik licht hijgend.

---

ars moriendi

[Sorry dat ik vandaag niet heb gereageerd, ik had het heel druk.. Morgen of vanavond post ik weer ]

Rowan Ava Carter

"Die deur moet open!" roept hij, alsof ik dat nog niet door had. Maar dit keer probeer ik niet sarcastisch te zijn, misschien lukt dat niet eens vanwege mijn wanhoop en begin ik op de deur in te hakken. Het heeft maar weinig zin, toch lijkt het me het enige zinvolle wat ik nu kan doen. Voor ik het weet vind Daryl het blijkbaar ook een goed idee, want na een luid schot word ik hardhandig naar achteren geduwd en val ik op de grond, terwijl ik verward opkijk naar hem. Met zijn grote mes en volle gewicht gaat het duidelijk een stuk beter. Ruw veeg ik de tranen van mijn gezicht met mijn mouw. Ik wil overeind krabbelen, maar word tegen gehouden door een walker die mijn voet grijpt. "Rowan, maak ze af!" hoor ik hem licht hijgend naar me commanderen terwijl ik hem van me af probeer te trappen. "Sorry, ik was me net vrijwillig aan het opgeven als walkervoer." snauw ik, geïrriteerd door zijn gecommandeer, terwijl hij ons hierin heeft gekregen. Het mes, dat uit mijn hand gegleden is toen ik viel, grijp ik weer vast. Ik probeer mijn voet ondertussen terug te trekken en in te hakken op het hoofd, terwijl ik het kabaal van Daryl hoor. Als ik eindelijk weer op mijn benen sta, merk ik dat mijn energie toch echt opraakt. Mijn benen trillen, maar ik geef het niet zomaar op. Als er één te dicht bij Daryl komt, hak ik dan ook een paar keer op hem in, voor hij omvalt en een ander meeneemt in zijn val. "Daryl, we hebben geen tijd meer." zeg ik hijgend naast hem.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Sorry, ik was me net vrijwillig aan het opgeven als walkervoer," schreeuwt ze terug. "Doe godverdomme niet zo bijdehand," snauw ik op mijn beurt terug. De deur was aan flarden gehakt. Nog één flinke knauw en hij zou open zijn. Ik wil achteruit stappen en zie dan dat ik Rowan per ongeluk op de grond heb geduwd. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Ze krabbelt overeind en trilt op haar benen. Ze is volledig uitgeput. Het irriteert me omdat ik weet dat dit voorkomen had kunnen worden als ze gewoon had gevreten als een beer daarnet. De kamer staat vol voedsel. Ik draai me weer om naar de deur als ik plots een stel graaiende nagels in mijn nek voel. Als ik wil reageren, merk ik al dat het ding neervalt dankzij Rowan. "Daryl, we hebben geen tijd meer," hijgt ze terwijl ze naast me staat. Ik kijk achterom en zie dat het hele magazijn, dat vijf minuten geleden nog een Walkervrije haven was geweest, vol staat met Walkers die langzaam op ons af komen. Dan pak ik de poncho met levensmiddelen, verzamel nog één keer alle energie die ik heb en gooi dan mijn volledige gewicht tegen de deur aan. Hij geeft mee, en ik val door de deur op het gras. Het licht schijnt direct in mijn ogen. Ik krabbel overeind en controleer of ik al mijn wapens en de poncho heb. Er zijn hier gelukkig amper Walkers, en de Walkers die er zijn staan meters verderop en merken ons nu pas op. Het overgrote deel staat bij de andere ingang.. -en inmiddels in het magazijn. Dan knik ik naar Rowan. Als ik zie dat ze echt op haar allerlaatste benen staat, grijp ik haar pols en ren ik met haar om de supermarkt heen. Ik had haar ook kunnen dragen, of haar op zijn minst bij haar hand kunnen pakken, maar dat lijkt me niet meer van toepassing op dit moment. Daarnaast wil ik niet eens nog meer intiem contact met haar hebben. We duiken neer achter een container zodat ik het terrein kan observeren. Mijn motor staat een heel end verderop. Er staan wat Walkers bij, maar het is niets bij het aantal waar we net mee te maken hadden.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het is één en al vijandelijkheid tussen ons ineens en het gesnauw lijkt niet meer op te houden, ook al zijn we omringd door happende walkers. Misschien ben ik dan wel bijdehand, maar hij zorgt er in dit geval toch echt voor. Als ik meld dat we geen tijd meer hebben, kijkt hij eens achterom en gooit zichzelf dan door de deur heen, waardoor die er nu helemaal geweest is en hij buiten beland. Het daglicht doet pijn aan mijn ogen en ik knik een enkele keer voor ik ook naar buiten stap, achter Daryl aan. Die is ondertussen al overeind gekrabbeld en knikt naar me. Ja, dit was nog niet de eindhalte, Ro. Je zal nog even door moeten. Daryl beseft dat alleen sneller dan ik en hij grijpt me bij mijn pols om me mee te trekken om de supermarkt heen. Ik ren en struikel zo half achter hem aan terwijl ik hem bij probeer te houden omdat ik geen andere keuze heb. Ik ben dan ook blij als we achter een container neer hurken. Terwijl Daryl observeert, probeer ik op adem te komen en niet over te geven van de inspanning. Ik duw mijn hoofd tussen mijn benen terwijl ik naar adem hap, om niemand te storen en het geluid zoveel mogelijk te dempen. De wond in mijn zij prikt vervelend, maar niet hinderlijk. Ik vraag me af met welke onzichtbare krachten wij het naar buiten gered hebben. Ik til mijn hoofd weer op en kijk even, om me te oriënteren. Verderop zie ik de motor staan, het lijkt zo'n eind vanaf hier. Ik weet wel dat ik later mijn woede ga uiten op die klootzak naast me, als we niet bedreigt worden door walkers en ik normaal adem kan halen. "Ik kan nu wel een oreo gebruiken." grom ik schor.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik speur de omgeving verder af en schat in hoe we het beste kunnen lopen. We hebben de meeste kans als we er gewoon een run van maken en we al op de motor zitten voordat die smerige lijken ons door hebben. "Ik kan nu wel een oreo gebruiken," hoor ik Rowan naast me zeggen met een vreemde stem. Ik kijk naar links en zie hoe ze met haar hoofd tussen haar benen naar adem hapt. Rustig knoop ik de poncho open. Vervolgens steek ik mijn hand erin, rommel even, trek een pak Oreos uit de poncho en maak het pak open met mijn tanden. Ik duw haar de rol in haar handen. Die kan ze niet aan hebben zien komen. "Ga je gang," antwoord ik. Snel knoop ik de poncho weer vast en steek ik mijn hoofd weer om de hoek van de container. Ja, één sprintje zou het haalbaarste zijn. Ik kijk naar Rowan vanuit mijn kielzog. "We gaan dit in één keer doen," murmel ik. Aan de zon zie ik dat het een uur of vier moet zijn. Ik vraag me af of de rest van de groep zich ook maar een moment zorgen heeft gemaakt over ons. Ik wuif de gedachten weg en focus me weer op mijn motor. Ik draai mijn gezicht naar Rowan zodat ik zeker weet dat ze luistert. Dan pak ik mijn poncho en sla hem over mijn rechterschouder. Ik ben flink bepakt met mijn kruisboog, de andere wapens en de poncho, maar hé, ik kon het hebben. "In drie.. twee.. nu," sis ik. Vervolgens spurt ik in een rechte lijn naar mijn broertjes dierbare motor. Ik hoor alleen mijn eigen voetstappen. Doordat ik van alles op mijn rug heb weet dat ik pas kan controleren of Rowan achter me aan is gekomen zodra ik bij mijn motor ben.

---

ars moriendi