{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik hoor Rowan's voetstappen achter me aankomen. "Geen idee, die zit altijd al op slot," zegt ze zacht waarna ze de deur van de vorige kamer dichtmaakt. Vervolgens leunt ze er tegen aan en kijkt ze me afwachtend aan. Ik leg mijn oor tegen de deur. Aan de andere kant is niets te horen, ook geen gegorgel van Walkers. Ik doe een paar stappen naar achteren en duw dan met mijn volle gewicht tegen de deur aan. Het piept in zijn scharnieren, maar gaat niet open. Ik ga terug in positie en beuk nog een paar keer tegen de deur aan. Het feit dat deze deur op slot is maakt me nieuwsgierig. Ik blijf duwen en beuken tot de deur eindelijk loskomt en ik met een laatste enorme trap het ding open trap. Het eerste wat me opvalt is de hoeveelheid grote ramen in deze kamer. Ze kijken uit over de zee, al is die nu niet zo goed te zien omdat de zon langzaam ondergaat. Het moet al laat in de namiddag zijn, begin avond misschien zelfs al. Deze kamer is ruimer dan de andere kamers die ik tot nu toe heb gezien en zo te zien is het geen normale suite. De ramen staan in een soort zeshoekige uitbouw. Rechts staat een groot bed met daarnaast een deur, waarschijnlijk naar de badkamer. Ik stap de ruimte binnen en kijk de kamer rond. Er hangen verschillende schilderijen. In een oogwenk zie ik het signatuur van ene Picasso onder één van de werken staan. De lijst liet me weten dat het waarschijnlijke dure krengen zijn. Of waren. Schilderijen zijn in deze wereld niets meer waard natuurlijk. Pas dan valt mijn oog op een silhouet dat voor de ramen in een zielig hoopje op de grond ligt. Ik kijk even naar Rowan ten teken dat ik een kijkje ga nemen en ze misschien op gepaste afstand wil blijven. Dan sluip ik naar het figuur toe. "Heyo, captain Jack," mompel ik als ik zie dat het het lijk is van de kapitein die zichzelf door zijn hoofd heeft geschoten. Zijn pet is nog gaaf en ik raak het gouden miniatuur ankertje aan dat er op gespeld is. De man heeft een grijze baard en zijn uniform nog aan. Ergens doet zijn gezicht me denken aan Dale. Deze man heeft gezien dat hij niet anders kon dan er zelf een eind aan maken. Erg verstandig. Ten onder gaan met je schip is één ding. Ten onder gaan met je schip vol Walkers is heel wat anders. Ik knik naar Rowan ten teken dat het veilig is en pak de man dan bij zijn armen vast. Ik versleep hem door mijn armen onder de zijne te schuiven en hem op die manier naar het midden van de kamer te brengen. Daar leg ik de man neer waarna ik terugloop. Het pistool ligt nog bij het raam. Het is een klein ondingetje, maar ik maak hem open om er kogels uit te halen. "De kamer van de Kapitein.. daar kan ik best mee leven," mompel ik naar Rowan terwijl ik de kamers van het pistool leegmaak.

[ bericht aangepast op 25 jan 2013 - 12:29 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl legt zijn oor tegen de deur aan, als teken dat hij het toch gaat doen, volgens mij Het schijnt goed te zijn want hij begint de deur in te beuken door zijn volle gewicht een aantal tegen de deur aan te duwen. Mijn ogen glijden over zijn bewegende spieren, meer dan dat ik op de deur let, eigenlijk. Uiteindelijk komt hij los en trapt hij hem met een flinke trap open. Nog steeds bewonder ik zijn kracht. Mijn mond valt een stukje open als ik langs hem heen de kamer in kijk. Het ziet er schoon uit, maar dat is wel het minste. De kamer is groot, echt enorm en prachtig. Veel groter en luxer dan mijn kamer, met de vele ramen en dure schilderijen. Allerlei dure frutsels overal. Damn, had ik dat nou maar eerder geweten. Het hoopje wat voor het raam ligt, valt me pas op door Daryl eigenlijk. Hij gaat een kijkje nemen en ik ga iets op mijn tenen staan om het beter te kunnen bekijken, hoewel ik in de deuropening blijf staan. Daryl mompelt iets, maar voor mij is het onverstaanbaar en ik neem ook aan dat het niet voor mij bedoeld is. Hij knikt opnieuw naar mij, geen walker dus. Leek me ook sterk, het bewoog niet meer. Pas als Daryl het begint te verslepen naar het midden van de kamer, zie ik dat het de kapitein moet zijn geweest. Ik heb hem eigenlijk nog nooit gezien. Nou, die is slim geweest en heeft er een einde aan gemaakt, zelf. Vandaar dat de deur op slot was. Daryl loopt terug naar het raam waar hij een pistool vandaan haalt, die hij open maakt en de kogels eruit begint te halen. "De kamer van de kapitein... Daar kan ik best mee leven." mompelt hij. "Hm, Kap'tein Daryl." proef ik de woorden op mijn tong en loop dan uiteindelijk toch de kamer in. De deur sluit ik voor eventuele nieuwsgierige ogen en hongerige monden. "Je hebt echt mazzel, jij. Pas maar op, ik zou bijna een moord doen voor zo'n kamer." grijns ik naar hem toe. Niet dat ik hem ooit zou kunnen vermoorden, het is ook maar een grapje. "Hé, zo'n pak zou je best goed staan volgens mij, zou hij er nog meer hebben?" Ik vind het eigenlijk wat onbeleefd om zomaar rond te gaan snuffelen omdat het nu Daryl zijn kamer is, maar ik schuif toch de wand van de grote kast open.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Hm, Kap'tein Daryl," zegt Rowan en ik lach zachtjes. Ze loopt de kamer in terwijl ik de kogels in mijn broekzak laat glijden. "Je hebt echt mazzel, jij. Pas maar op, ik zou bijna een moord doen voor zo'n kamer." Ik kijk haar snel aan maar zie dat ze duidelijk een grapje maakt zonder verdere ondertoon. Ik grijns terug. "Als je de Kapitein omlegt, heb je geen leider meer," antwoord ik met een half lachje. Ze kijkt naar de kapitein. "Hé, zo'n pak zou je best goed staan volgens mij, zou hij er nog meer hebben?" Ik bekijk het uniform en kijk dan naar beneden. Mijn geblokte bloes zit weer onder het bloed en rotzooi en van mijn broek zou je een fijne tomatensoep kunnen trekken. Op wat bloedvlekken na is het pak van de kapitein nog hagelwit. "Ik vraag me af hoe lang ik dat wit kan houden," antwoord ik dan ook. "Daarbij, ik heb geen pak nodig om gezag te stralen." Plagerig bol ik mijn spieren. Rowan snuffelt wat rond in mijn kamer, maar ik vind het niet erg. Ik heb er nu toch nog niets van mezelf liggen. Misschien vind ze nog wat van nut. Ik open de kledingkast en zie een arsenaal aan nette mannenkleding liggen. Met een frons haal ik een pantalon van de stapel. Op het labeltje staat het merk Boss. Totaal geen functionele kleding dit. De kapitein droeg deze shit vast in zijn vrije tijd, maar mij zou je er niet in zien. Ik kan me niet voorstellen dat het praktisch loopt. Ik smijt de broek terug in de kast en kijk naar de hemden en bloezen. Kijk, hier kan ik tenminste wat mee. Ik leg mijn kruisboog met beleid op de grond en knoop mijn bloes los. Vervolgens pak ik het eerste het beste hemd en trek ik het over mijn hoofd heen aan. Ik pak er een zwarte bloes bij en knoop deze dicht. Het is dat ik mijn legerkisten en broek aan heb, anders was ik nu volledig in een of andere kakker getransformeerd. Ach, wat maakt het ook uit. Ik geef geen ruk om kleding, maar ik vraag me af hoeveel dollar aan merk ik nu alleen al dankzij dat bloesje aan heb. Bah.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Als je de Kapitein omlegt, heb je geen leider meer." gaat hij erop verder. Ik moet zacht lachen en kijk hem even keurend aan. "Denk maar niet dat jij binnen een dag hier de leiderschap kan opeisen." plaag ik hem terug. Volgens mij is dat hem nog echt gelukt ook, al zal Rebecca het er wel helemaal niet mee eens zijn. Daryl bekijkt het uniform eens en ik volg zijn blik. Het is mooi, maar ik ga op zoek naar andere dingen. "Ik vraag me af hoe lang ik dat wit kan houden," hoor ik hem zeggen, waardoor ik me naar hem omdraai. "Daarbij, ik heb geen pak nodig om gezag te stralen." Ik wil lachen, maar als hij zijn spieren op laat bollen, word ik enkel licht rood en draai ik mijn gezicht weg. Dat ziet er veel te goed uit, naar mijn mening. Ik snuffel verder in de kast, maar het zijn voor een groot deel allemaal prullen. Ik pak een trofee uit de kast, hij is klein maar zwaar. Ik draai hem rond tussen mijn vingers. "Misschien moet je eens proberen om langer schoon te blijven." opper ik op een onschuldige toon. Als ik me weer omdraai, trekt Daryl net zijn shirt uit en probeer ik onopvallend te kijken hoe hij zich omkleed. Hm, soms ben ik wel heel erg oppervlakkig, vooral als ik mijn eigen gedachten over zijn lichaam aan moet horen. Hij knoopt de blouse dicht en nu draai ik me helemaal om, nadat ik de trofee weer teug in de kast heb gezet en hem dicht heb geschoven. "Het maakt wel een verschil hoor." grijns ik misschien iets te breed, hij straalt nu toch wel iets uit wat me aantrekt. "Maar sleeveless staat je beter." probeer ik vervolgens luchtig op te merken.

---

Your make-up is terrible

[Mag ik een samenvatting?]

[ bericht aangepast op 25 jan 2013 - 16:37 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Daryl en Rowan zoeken een kamer voor Daryl. Hij heeft de kapiteinskamer gevonden. En boven bij de ouwe vrouw hebben ze nog een horde neergeslagen.]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Denk maar niet dat jij binnen een dag hier de leiderschap kan opeisen," antwoord ze, maar ze zegt het met een lach. Ik kijk toch ietwat zelfingenomen naar de kast. Zonder mij zat deze groep zonder eten en ik heb al een flink aandeel gehad in het neerhalen van Walkers. Als ik nu nog geen leiderfiguur was, werd ik dat de komende dagen wel. Het enige verschil tussen mij en Rick, onze vorige groepsleider, is wel dat iedereen Rick mocht (nou, op Shane na dan). Op deze boot lijkt niemand echt dolenthousiast over me te zijn. Zelfs Rowan niet, al is onze band niet echt in een woord te benoemen. "Misschien moet je eens proberen om langer schoon te blijven," stelt Rowan voor terwijl ik mijn shirt uittrek en het hemd over mijn lichaam laat glijden. "Tell them Walkers that," antwoord ik met een lichte grijns. Ik pak een bloes en knoop hem dicht. Als ik me omdraai zie ik hoe Rowan een trofee wegzet en me schattend bekijkt. De grijns op haar gezicht laat mijn gezicht lichtjes gloeien. "Het maakt wel verschil hoor. Maar sleeveless staat je beter." Ik bestudeer mezelf in de manshoge spiegel die tegen de kast hangt. Ze heeft gelijk. Het maakt echt veel verschil. Ik vind dat het meteen een hele klauw aan mannelijkheid wegneemt maar ik hou het voor me. Ik draai me weer om en kijk haar schattend en een tikkeltje onzeker aan. Ik kan haar lach moeilijk inschatten. Lacht ze me nou uit of vind ze.. vind ze me nu juist aantrekkelijker? Ik schraap mijn keel even en pak dan mijn kruisboog weer op, om iets om handen te hebben en Rowan niet aan te hoeven kijken. "Heb je honger?" vraag ik om het gesprek over mijn looks in iets anders over te laten gaan.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Aarzelend keek ik nog eens over de leuning. De lange zwarte haren die in een staart bovenop mijn hoofd vast zaten, gleden voor mijn ogen. Geïrriteerd duwde ik ze aan de kant, terwijl ik me terug draaide naar Nathan. "Rowan blijft wel erg lang weg," constateerde ik, "gaan we achter haar aan of wil je liever naar beneden?"
Ik wilde mijn broer niet laten verhongeren, maar het was verdacht stil om de hoek en we hadden nog steeds niets gehoord van Rowan. De gedachte alleen al dat een of andere Walker zich te goed kon doen aan de karige maaginhoud van dit magere meisje bezorgde me de kriebels. Ik kon al zien hoe een Walker over haar heen gebogen zou zitten, als een roofdier dat zich te goed deed aan zijn nog half spartelende prooi die hij zonet neergehaald had.
De keuze was aan Nathan, mij maakte het niet zo zeer uit waar we naartoe gingen. Zo lang ik maar iets te vermoorden kreeg.
Sinds de dood van James had ik iets nodig om mijn agressie op uit te werken. En Walkers waren daar nu juist het meest geschikt voor. En Daryl, al gebeurde dat eerder onbewust. Ergens begreep ik nu wel waarom hij me niet mocht. Ik kon ook zo'n ongelooflijke bitch zijn. Van mijn vroegere zachtheid was niet veel meer over. Alleen mensen die me nauw aan het hart lagen - zoals Nathan - konden er soms nog een glimp van opvangen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Tell them Walkers that," antwoord hij met een lichte grijns en het zorgt ervoor dat ik zacht moet gniffelen. Hij maakt daar toch een behoorlijk punt, hoewel hij er ook gewoon niet op let. Toch ga ik dat nu niet aankaarten, het lijkt me idioot om erover door te blijven zeuren terwijl we eigenlijk geen andere keuze hebben. Hij bestudeerd zichzelf in de spiegel zodra ik er een opmerking over maak, maar de onzekere blik waarmee hij me daarna aankijkt had ik niet verwacht. Is het verkeerd om dat tegen hem te zeggen? Hij schraapt zijn keel en pakt zijn kruisboog weer op. "Heb je honger?" vraagt hij plotseling. Ik kijk hem aan alsof hij de domste vraag op aarde gesteld heeft. "Ja, natuurlijk heb ik honger. Ik heb net geen hele verpakking oreo's weggewerkt of zo." antwoord ik, misschien iets te ver in de verdediging schietend over het onderwerp. Wat beschaamt over mijn eigen uitval draai ik me met een zucht om. "Nee, ik heb geen honger. Jij wel?" verbeter ik mezelf snel zonder hem aan te kijken. Ik sluit de kast weer waar ik in aan het neuzen was en ontwijk de blik van Daryl als ik me weer terug draai. Ik moet eens leren dat hij het niet zo bedoeld en dat ik niet tegen hem uit hoef te vallen. Misschien komt het wel gewoon door zijn onzekere blik dat ik gelijk mezelf verbeter want dat zou ik anders nooit doen. Toch had ik op dat moment geen idee hoe ik er op moest reageren. Ik neem een paar blonde lokken tussen mijn vingers en strijk er iets afwezig overheen. Ik moet eigenlijk nodig de puntjes knippen, zo te zien... Het lijkt er allemaal niet meer zoveel toe te doen, tegenwoordig.

[ bericht aangepast op 25 jan 2013 - 23:20 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me aan als door een wesp gestoken. "Ja, natuurlijk heb ik honger. Ik heb net geen hele verpakking oreo's weggewerkt of zo," antwoordt ze bot. Ach ja, het voedsel-onderwerp. Ik had het goed bedoeld, maar heb het weer te snel gezegd. Zuchtend sla ik de tas met pijlen over mijn schouder. Stiekem had ik gehoopt dat we de fase van kattige antwoorden en verdedigingen een beetje voorbij zijn. In elk geval voor dit moment. Het stelt me ergens een beetje teleur. Ze draait zichzelf om. Ik zie dat ze een beetje ineen krimpt en zich omdraait. "Nee, ik heb geen honger. Jij wel?" zegt ze wat aardiger. "Nee," antwoord ik bruusk. Ik heb een half pak muesli gegeten. Het enige wat ik nu wil, is wat uitrusten. "Als er verder niks meer is, ga ik even plat," vervolg ik. Ik bekijk Rowan van top tot teen en zie dat ze echt op haar laatste benen staat. "Misschien is wat slaap in jou geval ook geen slecht idee." Ik kijk naar de afschuwelijk bloes die ik draag en kijk dan weer naar Rowan. "Kan ik ook mijn bloes niet viesmaken," brom ik. Ik loop naar de kapitein en sleep hem de kamer uit. Misschien moeten we de Walkers die we nu neergehaald hebben maar een keer verbranden in een groot kampvuur buiten. Om hier overal ontbindende lijken in gangen te hebben liggen, is ook niet ideaal. Ik wandel langs Rowan af terug de kamer in en mijn hand schuurt onbedoeld langs die van haar. Ik kijk haar verschrikt aan en kijk daarna weg waarna ik naar mijn nieuw opgeëiste bed loop. Mijn spullen leg ik naast me neer. Met een zucht laat ik me op het hemelbed vallen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Nee." antwoord hij nors. Ook hierdoor krimp ik iets in elkaar, want ik weet dat het fout van mij was dit keer. Zoveel kan hij er niet aan doen, maar ik voel me bijna terecht gewezen als een kind. "Als er verder niks meer is, ga ik even plat," vervolg hij en ik voel me eigenlijk een beetje een lastpak omdat ik hem eerder stoorde en hier nog ben. Ik raak wat onzeker als zijn blik over me heen glijd, alsof hij me keurt. "Misschien is wat slaap in jou geval ook geen slecht idee. Kan ik ook mijn bloes niet vies maken." bromt hij erachter aan. Ik wil eigenlijk helemaal niet slapen, misschien dat ik Rebecca even opzoek, of mezelf opsluit in mijn kamer. Wat rust is op zich niet eens zo erg maar ik moet hier duidelijk weg. Beetje lomp om iemand zo duidelijk te maken dat diegene niet meer welkom is, maar wat anders verwacht ik toch niet van. Ik hou mijn opmerking over die blouse maar voor me, voor ik het verkeerd zeg. De kapitein sleept hij de hut uit en als hij terug loopt, loopt hij wel heel dicht langs mij heen en voel ik zijn hand langs die van mij strelen. Het is een korte aanraking, maar genoeg voor mij. Zijn blik ontmoet verschrikt die van mij en voor ik iets kan zeggen, kijkt hij weg en loopt hij naar het bed, waar hij zich met een zucht op laat vallen. "Nou, eh, slaap lekker dan maar. Veel plezier in je nieuwe kamer." mompel ik en ik kijk nog kort teleurgesteld naar hem voordat ik mezelf omdraai en zijn kamer uit loop. Ik kan het niet laten om even achterom te kijken en vraag mezelf af waarom het zo snel fout loopt. Het was eerder echt fijn, maar nu... Mijn vervelende humeur helpt er ook niet echt bij. De deur sluit ik zacht achter me en ik kijk even de gang door. Het is stil hier, zoals meestal. Nu voelt het aan als een drukkende stilte, of eerder verpletterend.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Oh fuck, wat ligt dit lekker. Ik ben bijna vergeten hoe heerlijk een bed wel niet kan liggen. Mijn hoofd zakt een stukje in het satijnen kussen en mijn handen glijden over de gladde dekens. Rowan draalt een beetje onzeker rond op mijn kamer terwijl ik naar haar kijk vanaf het grote bed. Ik vouw mijn armen achter mijn hoofd en maak het me gemakkelijk. "Nou, eh, slaap lekker dan maar. Veel plezier in je nieuwe kamer," zegt ze kleintjes. "Bedankt," grom ik terug. Ik heb weer even wat tijd voor mezelf nodig. Rowan's stekelige opmerking was voor mij de push over de drempel om haar met een omweggetje weg te sturen. Ze maakt de deur zachtjes dicht en ik zucht diep. Dan draai ik me comfortabel op mijn zij en gooi de dekens over me heen. Mijn handen liggen voor me en ik staar naar de zwart met rode vuiligheid onder mijn nagels. Het stukje huid waar Rowan's hand de mijne raakte, tintelt nog steeds een beetje. En dat terwijl ik in de tijd dat we op deze kamer samen waren, niet eens aan Rosy heb gedacht.. Een beangstigend gevoel omklemt me. Wat als ik serieus gevoelens begin te ontwikkelen voor Rowan? Dat kan toch niet? Dat slaat toch helemaal nergens op? Alsof het op de automatische piloot gebeurt, flitsen mijn ogen naar de tatoeages op mijn huid. Gefrustreerd gooi ik mijn hand achter mijn hoofd en sluit ik mijn ogen. Ik moet slapen en gewoon nergens meer aan denken, dat is het allermakkelijkste. Kon ik het maar.. Kon ik maar rustig gaan slapen.. Kon ik maar wakker gemaakt worden door mijn lieve zoontje, naast mijn mooie vrouw.. Kon ik maar weer een middag met Merle gaan jagen.. Hun gezichten verschijnen op mijn netvlies. Gesloten ogen kunnen daar niets aan veranderen. Ik bijt op mijn onderlip en probeer de tranen die zich in mijn ogen vormen weg te werken. Als het niet werkt, bijt ik in het laken en laat ik de tranen over mijn wangen lopen.

[ bericht aangepast op 25 jan 2013 - 23:53 ]

---

ars moriendi

[Nawh, ik vind dat echt heel erg zielig. ]

Rowan Ava Carter

Iets besluiteloos sta ik door de gang heen te kijken, werp ik een blik op de kapitein en besluit verder te lopen. Daryl heeft eigenlijk wel gelijk, ik zou moeten slapen. Mijn benen trillen als ik mezelf voortsleep, geen al te goed teken. Toch hou ik niet van slapen, helemaal niet zelfs. Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit, terwijl het eigenlijk best tijd dodend is. Rebecca... Ik wil doorlopen naar de trappen, maar besef dat het geen goed idee is. Ik voel me aangedaan en ik wil niet weten hoe ik er op het moment uit zal zien. Mijn masker lijk ik wel bij Daryl achter te hebben gelaten, dus loop ik door naar mijn kamer en trek ik de deur ervan open. Ik ril eens in de kou en sla mijn armen om me heen als ik naar het raam toe loop. Met heel wat meer moeite dan dat ik ze open probeerde te maken, maar dat komt vast omdat ik nu moeier ben, lukt het me om ze beiden te sluiten en de koude wind te stoppen, toch word het hier niet erg warm. Ik mis de luxe van een verwarming en een warm bad, maar het heeft weinig zin om er nu naar de verlangen. Als ik op kijk, zie ik dat de poncho hier nog ligt en het eten. Nou, vind maar eens een veiligere plek voor eten dan op de kamer van iemand met een eetstoornis. In plaats van op mijn bed te gaan liggen, wurm ik mezelf tussen het eten en het water op de poncho en trek ik mijn benen op, zodat ik in de foetushouding lig. De randje van de poncho probeer ik over mezelf heen te trekken, wat niet echt lukt omdat het te vol is hier. Ondertussen probeer ik mezelf bij elkaar te houden door mijn armen om mijn borstkas heen te slaan en nergens aan te denken, maar het is al te laat als de poncho geuren afgeeft. Zo kan ik echt niet in slaap vallen waardoor ik weer opkrabbel. Misschien kan ik het beter terug naar Daryl brengen, want ik vind het vervelend om dit hier te hebben. Ik raap de poncho bij elkaar en als ik hem optil, valt het me op hoe zwaar hij eigenlijk wel niet is. Dat hij daar nou de hele tijd mee rond zeult, zeg. Ik krijg hem amper goed omhoog, maar uiteindelijk ligt hij dan op mijn schouder en verlaat ik de kamer. De gang is nog altijd rustig, wat maar goed is ook. Dit is niet echt het moment om walkers tegen te komen. Wat traag loop ik naar het einde van de gang en de deur die voorheen nog op slot zat. Zonder eraan te denken open ik de deur, hij slaapt toch en zal me niet eens opmerken als ik zacht doe en het in zijn kamer neerleg. Als ik de deur door loop, bevries ik van het geluid wat ik hoor. "Daryl, waarom huil je?" vraag ik op een zachte, iets verschrikte toon.

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 11:08 ]

---

Your make-up is terrible

[Eigenlijk is Daryl gewoon een stoer teddybeertje die een flinke knuffel nodig heeft :c]

---

ars moriendi

[I'm coming! Hahahaha.]

---

Your make-up is terrible