{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik wacht op Tyler]

---

ars moriendi

[Ik denk dat wij op Nathan wachten?]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Ik denk dat wij op Nathan wachten?]

[Ja.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ugh ik wil verder x)]

---

ars moriendi

Nathan Morgan
"Oh, ja. Natuurlijk. Ik was het alweer bijna vergeten," antwoord Rowan met een glimlach op de vraag van Rebecca. Als ze naar de voorraadkast willen gaan, zou ik graag mee willen gaan. Ik kan helpen met walkers uitschakelen als ze die tegen komen...
"Mag ik mee?" vraag ik snel. "Ik kan helpen," mompel ik erachteraan. Terwijl ik het vraag begin ik met het bij elkaar rapen van de messen op de grond. Ik haal ook het mes uit de muur. Ik stop alles weer netjes in mijn tas. Ik kom erachter dat er nog kaarsen en lucifers inzitten, uit het huis van vanochtend. Ik glimlach en houd ze omhoog. Daarna loop ik naar het kastje naast mijn bed en leg ze bij de rest die ik uit de kamer bij elkaar gesprokkeld heb.
Ik hoop dat Rebecca het niet erg vind als ik meega. Ik wil graag heel veel gaan oefenen met mijn messen, en hoe kan het ook beter dan in de praktijk op bewegende obstakels? Als er in mijn tas alleen nog messen zitten hang ik hem over mijn schouder. "En ik heb heel erg honger," zeg ik er als laatst nog achteraan.

Rebecca Morgan

"Leuk. Je gaat het hier vast leuk vinden, zeker als je zo'n tough-ass bitch bent als je zus."
Ik grinnikte om Rowans woorden, vooral om de manier waarop ze het zei. Rowan antwoordde mijn vraag, maar ik kende haar genoeg om te weten dat haar glimlach niet echt was.
"Mag ik mee?" vroeg Nathan snel. "Ik kan helpen." Hij begon met het bijeenscharrelen van de messen en haalde dat ene uit de muur. Die had er zin in. En ik had nog niet eens op zijn vraag geantwoord. "En ik heb heel erg honger."
Ik knikte, terwijl ik nog eens voelde aan mijn riem of mijn mes er nog zat. "Tuurlijk mag je mee." Ik wilde wel eens zien uit welk hout hij gesneden was. Natuurlijk wist ik dat hij wel wat kon hebben, maar ik had hem nog nooit zien vechten tegen Walkers.
Ik keek nog naar Rowan. "Iedereen klaar?"

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Mag ik mee?" vraagt Nathan snel. "Ik kan helpen." Hij begint met het bijeen rapen van de messen en haalde er eentje uit de muur. Ik kijk afwachtend naar Rebecca, voor mij is het haar keus. "En ik heb heel erg honger." Rebecca knikt hierop, maar het lijkt me eigenlijk geen goed idee als je honger hebt. Ze controleert haar mes en ik raak die van mij kort aan. "Tuurlijk mag je mee." zegt ze tegen hem. "Als je honger hebt, kan je beter naar Daryl. Die heeft meer eten bij zich dan je op het hele schip kan vinden." brom ik iets chagrijnig naar Nathan. Niet dat hij iets verkeerds heeft gedaan, maar degene over wie ik praat. Rebecca werpt nog een blik op mij. "Iedereen klaar?" vraagt ze. Hier knik ik op. "Als dat al mogelijk is, wel." Door die korte gedachte aan Daryl en het eten wat hij meenam uit die situatie, trek ik mezelf al gelijk een stuk meer terug in mijn bekende, chagrijnige wereldje. Ik stap de gang op, maar wacht totdat Rebecca voorgaat. "Ik weet toch niet waar het is, dat zou je me nog later zien." zeg ik dan en ik leun tegen de muur aan. Niet dat ik er iets mee wil of kan, maar misschien, op een dag, heb ik het wel nodig. Als verstopplek ofzo. Iets zinnigers kan ik me niet bedenken.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan
Ik kijk afwachtend naar Rebecca.
"Tuurlijk mag je mee," antwoord ze. Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht.
"Als je honger hebt, kan je beter naar Daryl. Die heeft meer eten bij zich dan je op het hele schip kan vinden," bromt Rowan. Ik besteed geen aandacht aan de ietwat chagrijnige toon waar ze het op zegt. Ik zucht.
"Ik denk niet dat Daryl zijn eten aan mij wilt verspillen," zeg ik terwijl ik naar de grond kijk. Daryl lijkt me niet echt iemand die daar erg vrijgevig en sociaal in is. Als hij me al niet eens wilt leren hoe ik op mijn eigen eten kan jagen...
"Iedereen klaar?" vraagt Rebecca. Rowan en ik knikken. "Als dat al mogelijk is, wel," zegt Rowan. Ik pak twee kleine mesjes in mijn linkerhand en loop alvast door de deur heen.

Daryl Dixon
Als ik uiteindelijk alleen achterblijf in de keuken met Tyler en ik zie dat hij zich prima kan hendelen, besluit ik mijn buit in een kamer neer te leggen en daarbij meteen een kamer voor mezelf op te eisen. Ik ken de hele indeling van dit schip niet, en het is geen slecht idee om me te gaan oriënteren. Daarnaast hou ik ook gewoon van verkennen. Het zit in mijn bloed. Ik pak de poncho vol eten weer op en loop naar een deur. Daar draai ik me nog een keer om naar Tyler. "Succes met de konijnen. Smakelijk," grom ik. Als hij meer wil weten over die strikken, moet hij maar naar me toe komen. Ikzelf heb er nu niet veel baad bij: ik heb op dit moment genoeg eten voor de komende week, maar dat hoeft hij niet te weten. Ik salueer naar hem en loop op mijn hoede met mijn kruisboog en poncho de hal in. Deze is volledig clear. Aan het eind van de gang zie ik een grote trap. Als ik omhoog kijk, zie ik een enorme kroonluchter, verstoft en dof dat wel, boven de hal hangen. Zo chique en poshy poshy dit. Ik sluip de trap op met mijn kruisboog in de aanslag. Wanneer ik de volgende hal betreed, hoor ik iets of iemand in de eerste kamer rechts naar adem happen. Ik leg mijn oor tegen de deur, maar het blijft stil. Heel voorzichtig duw ik de deur een stukje open. Een walm van stank slaat me direct in het gezicht. Als ik door de kier naar binnen kijk, zie ik het silhouet van een oude dame in een rolstoel zitten. Ze hapt pieperig naar adem als ze hoort dat ik binnenkom, maar komt niet op me af. Heel langzaam benader ik haar met mijn kruisboog nog altijd paraat. Ze grijpt met haar knokige, verdorde handen door de lucht. Ik zie dat ze beide benen mist, maar er steekt geen bot uit. Ze moet toen ze nog leefde geamputeerd zijn. En dan krijg ik een moment dat ik maar zelden bij een Walker heb. Een vlaag van medelijden overspoelt me. Deze vrouw moet in haar suite zijn achtergelaten door alles en iedereen en vervolgens zijn gestorven van dorst, honger of uitdroging. Haar melkwitte ogen staren me aan en ze hapt met haar kaken. Arme vrouw.. Ik pak de kleine Winchester uit mijn binnenzak en zet het tegen de zijkant van haar hoofd. Ik kijk weg als ik de trekken overhaal en haar hersenen tegen de muur slaan.

[ bericht aangepast op 24 jan 2013 - 18:26 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Nathan glimlachte, wat me goed deed. Ik was daarstraks nogal bot geweest daar had ik nu spijt van.
"Ik denk niet dat Daryl zijn eten aan mij wilt verspillen." Nathan keek naar de grond, waardoor ik me slecht ging voelen in zijn plaats. Ik haalde mijn schouders op en stootte hem speels aan.
"Trek het je niet aan, man. Hij mag mij ook niet. Does it look like I give a shit?" Het kon me niet raken dat hij me niet mocht. Ik mocht hem niet, hij mocht mij niet. End of the story.
Toen ik vroeg: "Iedereen klaar?" antwoordde Rowan enkel. "Als dat al mogelijk is, wel. Ik weet toch niet waar het is, dat zou je me nog later zien."
Ik grijnsde. "Het is redelijk diep in het ruim en ik hoop dat er nog iets niet beschimmeld te vinden valt."
Ik liep alvast voor hun uit, de gang door naar het trappenhuis. Het klonk er verdacht stil, te stil, maar het kon me niet deren. De eerste Walker die ik tegen zou komen zou het toch niet overleven. Op mijn hoedde daalde ik de trap af, tot op het gelijkvloers.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik denk niet dat Daryl zijn eten aan mij wilt verspillen." is het antwoord van hem. Nou, dan ben ik tenminste niet de enige die hij niet mag, al mag hij Rebecca volgens mij niet op een hele andere manier. Ze is er wel snel bij om de grote zus te spelen en stoot hem aan. "Trek het je niet aan, man. Hij mag mij ook niet. Does it look like I give a shit?" Ik moet er wel licht om glimlachen. "Hij mag toch niemand, misschien moeten we hem vast tapen aan een stoel en zijn eten stelen." Het is niet serieus bedoeld en ik zeg het ook niet echt specifiek tegen iemand. We gaan al snel de kamer weer uit en ik zeg dat ik niet weet waar ik heen moet, waarop Rebecca begint te grijnzen.
"Het is redelijk diep in het ruim en ik hoop dat er nog iets niet beschimmeld te vinden valt." zegt ze, waarop ik knik. Alsof dat mij iets uitmaakt. Ik weet niet eens meer waarom ik meega, maar toch volg ik haar als ze naar het trappenhuis loopt. Ik laat Nathan voor en ga zelf achterop. Het lijkt stil te zijn, tot een schot de stilte verbreekt. Het klinkt zacht en boven ons, waardoor mijn ogen naar Rebecca en Nathan schieten als ik stil houd. Ik vraag me af wie de ballen heeft om hierbinnen een handgeweer af te vuren. Ik kijk ze even snel aan, twijfelend of ik zal kijken wat het is. Ik weet niet of Rebecca en Nathan dat ook willen, dus geef ik ze even een afwachtende blik voor ik iets zeg. "Ik hoop maar niet dat walkers leren schieten... Ik denk dat ik het even ga controleren."

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan
Rebecca stoot me aan. "Trek het je niet aan, man. Hij mag mij ook niet. Does it look like I give a shit?" grinnikt Rebecca.
"Hij mag toch niemand, misschien moeten we hem vast tapen aan een stoel en zijn eten stelen," zegt Rowan. Ik grinnik ook.
"Het is redelijk diep in het ruim en ik hoop dat er nog iets niet beschimmeld te vinden valt," antwoord Rebecca op Rowan die zegt dat ze niet weet waar ze heen moet. Ik hoop zeker niet dat alles beschimmeld is. Ik heb honger en wil zo snel mogelijk eten. Die konijnen van Tyler zijn vast ook nog lang niet klaar en ik wil hem niet opjagen.
Rebecca loopt voor ons uit de kamer uit door de gang. Snel loop ik achter haar aan. Ze loopt richting het trappenhuis. Het is vrij stil hier.
Ineens horen we een schot van een handgeweer. Het is niet hard, maar het kan wel de walkers in de buurt aantrekken.
"Ik hoop maar niet dat walkers leren schieten... Ik denk dat ik het even ga controleren," zegt Rowan.
"Je moet wel uitkijken voor walkers die aangetrokken zijn door het geluid." Ik kijk achterom naar Rowan die achter me staat.

Rowan Ava Carter

"Je moet wel uitkijken voor walkers die aangetrokken zijn door het geluid." zegt Nathan, wat me toch enigszins verbaasd. Ik pers er een klein glimlachje uit voor hem en knik dan, omdat ik het niet gewend ben dat iemand zoiets tegen mij zal zeggen. "Zal ik doen." murmel ik voor ik me snel uit de voeten maak. Saved by a freakin' gunshot. Nu heb ik nog altijd mijn excuus dat ik niet weet waar die stomme voorraad ding zich bevind en dat hou ik liever zo. Ik loop terug de trap op en luister, maar er valt niets meer te horen. Het mes komt weer in mijn hand te liggen en ik kijk goed om me heen terwijl ik vooruit sluip. Ik zie wel een walker in een andere gang, maar die negeer ik gewoon, aangezien hij mij ook niet lijkt te zien. Op mijn tenen loop ik verder, maar het shot lijkt opgelost te zijn in het niets. Wat verbaasd blijf ik ergens staan en ik zucht, terwijl ik nog eens om me heen kijk. Het is ook moeilijk om een geluid te traceren dat er niet meer is, onmogelijk eigenlijk. Waar ben ik aan begonnen, alsof het nog een keer zou komen. Ik schop tegen een tas in de gang aan en leun tegen de muur aan, om kort mijn ogen te sluiten en weer te openen. Misschien dat ik Nathan en Rebecca nog ga inhalen, want ik heb toch eigenlijk niets te doen, al lijkt het me wel beter als die twee wat tijd samen krijgen, ik wilde ze eigenlijk ook helemaal niet storen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik hoop maar niet dat walkers leren schieten... Ik denk dat ik het even ga controleren," zei Rowan als antwoord op de luide knal. Ik knikte langzaam.
"Je moet wel uitkijken voor walkers die aangetrokken zijn door het geluid." Nathan keek achterom naar Rowan, waardoor ik even nerveus glimlach.
"Zal ik doen," antwoordde Rowan.
"Gaan we al door of wachten we?" vroeg ik aan Nathan. Ik wilde geen van beiden opjagen, maar het had ook geen zin om met z'n drieën te gaan kijken. Ik leunde al naar binnen in het trappenhuis en ging over de leuning hangen om naar beneden te kijken. Hier en daar dwaalden een paar verdwaalde Walkers rond en als we stil deden, waren ze in no-time neergehaald.
Ik boog weer voorover om mijn zwarte haren in een hoge staart op mijn hoofd te snoeren, zodat het niet in de weg hing of vast kon genomen worden door die dingen. Of toch niet zo gemakkelijk in ieder geval.
De eerste Walker die er aan durfde te trekken zou ik aan zijn haren door het hele schip heen sleuren. Het mocht dan wel een apocalyps zijn, mijn haar was heilig en iedereen die er aan durfde te komen zou het berouwen.

[ bericht aangepast op 24 jan 2013 - 19:03 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als ik weer kijk, zie ik hoe er bloed over de oude dame haar gezicht gutst. Ze heeft een parelmoeren ketting om die ik even aanraak. De stilte die plots overheerst, maakt me lichtelijk van slag. Ik sta op en loop naar het netjes opgemaakte bed. Daar ga ik zitten. De poncho met eten zet ik voor me op de grond. Ik pak een fles water en neem er flink wat slokken uit waarna ik hem weer terug in de poncho smijt. Op dat moment hoor ik een flinke klap. Ik spring direct overeind en kijk naar de deur. Het kwam van de hal. Met mijn kruisboog in de aanslag sluip ik naar de hal. Omdat ik direct door deze deur was gelopen, heb ik de gehele gang, die trouwens nog een afslag heeft ook, nog niet gezien. Misschien lopen er nu wel een handvol Walkers rond. Ik open de deur weer op dezelfde manier als ik eerder deed, en kijk door het kiertje, mijn kruisboog klaar om te schieten. Hij kraakt enigszins. Er gaat een klein schokje door mijn lichaam. Het is geen Walker. Het is Rowan. Ze leunt tegen de muur en lijkt er helemaal doorheen te zijn. Ik vraag me af wat ze hier doet. Ik kan me niet voorstellen dat ze naar mij op zoek is.

---

ars moriendi