{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Het lijkt alsof ik Daryl dit keer niet zo erg van de wijs breng door plotseling te stoppen, alsof hij het nu wel snapt, of niet meer erg vind dan. Als hij zijn kruisboog van zijn rug pak, raak ik even weer gevangen in de paniek die ik ook voelde in het magazijn, maar die ebt alweer weg zodra ik zijn stem hoor. "Deze keer zal ik je even inlichten over wat ik van plan ben," zegt ik met een grijns die hem verdomd goed blijk te staan en ik moet er onbewust van glimlachen. "Ik open de deur en we maken ze af. Zo te horen zijn het er lang niet zoveel als in St. Simons. Klaar?" Het duurt enkele seconden tot zijn woorden op mij inwerken en dan knik ik haastig en grijp ik mijn mes. "Uh, ja, natuurlijk." Ik merk dat mijn hoofd teveel in het vorige moment blijft zweven en ben blij dat dit niet zo raar afloopt. Ik begluur Daryl van de zijkant als hij naar de deur loopt en zijn hand op de deurklink legt. Ik voel me betrapt als zijn ogen ineens die van mij ontmoeten. "Klaar?" vraagt hij. "Natuurlijk." antwoord ik zo dapper als ik kan, terwijl ik me een beetje slapjes voel. Mijn knieën voelen week en ik ben nog altijd moe. Toch laat ik het niet merken en sta ik klaar als Daryl de deur opendoet en de walkers verrast worden door ons. Het zijn er inderdaad lang niet zoveel als in dat magazijn, er staan er een stuk of tien voor de deur en dan nog enkele in de gang. Ik stap naar voren en begin mezelf met Daryl een weg door deze bijtende doden te wurmen, mijn rug tegen zijn rug, tegen verrassingen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze gaat rechtop staan. "Natuurlijk," zegt ze vastberaden, al hoor ik een lichte trilling in haar stem. Ik open de deur en duw de eerste Walker direct een pijl door zijn hoofd. Daarna spring ik achteruit en ga ik rug aan rug met Rowan de deur door, de gang op. Ik grijp naar mijn mes aangezien dat functioneler is tussen de Walkers, en begin daarmee de een na de andere dode neer te maaien. Af en toe draai ik me om om te zien hoe Rowan het er van af brengt. Ik ben onder de indruk van Rowan's vaardigheden de Walkers van zich af te houden, ondanks haar vermoeidheid. We gaan als een speer. Met alle kracht die ik heb haal ik twee Walkers tegelijk neer en trap ik een derde tegen een vierde aan. "Je gaat lekker," grom ik haar goedkeurend toe. En dat gaat ze echt. Als er nog maar één Walker over is die een paar meter verder op ons af komt lopen, draai ik me naar haar toe. "Pak jij die nog?" vraag ik. Daarna ren ik de kamer weer even in om de waardevolle poncho vol eten en drinken te pakken. Het zou zonde zijn om die hier nu achter te laten. Ik werp nog een laatste blik op de oude vrouw in de rolstoel en sluit van definitief de deur van de slaapkamer.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik kan merken dat Daryl een stuk sterker is dan ik, hij kan er zo meerdere tegelijk aan en trapt ze nog na ook. Bij mij gaat het stuk voor stuk, maar het gaat wel snel. Ik heb nu eindelijk de vaardigheid om het mes er gelijk uit te trekken ook in de vingers, mede dankzij Daryl eigenlijk. "Je gaat lekker." Dankzij de goedkeurende brom krijg ik een kleine glimlach op mijn lippen en een energiestoot, al heb ik geen idee waar dat vandaan komt. Toch ben ik jaloers op de manier waarop hij zo alles voor elkaar krijgt, vooral door hem zijn we zo snel klaar. Het liefst zeg ik iets terug, maar mijn keel voelt pijnlijk aan van mijn rasperige ademhaling, omdat ik zo snel buiten adem raak. Hij draait zich om en ik kijk hem kort aan. "Pak jij die nog?" vraagt hij, doelend op die ene walker die nog verder in de gang loopt. Ik knik vastbesloten en Daryl draait zich om, terwijl ik enkele stappen naar de walker toe doet, die op een wat sneller tempo mijn kant oploopt. Ik verwacht het makkelijke, maar breng mezelf uit evenwicht door verkeerd te stappen. Het gaat bijna fout, gelukkig heb ik nog wat geluk over en duik ik onder zijn arm door om het mes in zijn achterhoofd te planten. Dat was volgens mij net aan. Net als hij neervalt komt Daryl naar buiten met de poncho en sluit hij de deur, wat ik erg lief van hem vind. Binnen twee tellen sta ik weer naast hem, terwijl ik doe alsof ik helemaal niet uitgeput of buiten adem ben. "Wat deed jij eigenlijk helemaal hier?" vraag ik een tikkeltje nieuwsgierig en ook om een eventuele stilte te vermijden. Ik ben bang dat het weer zo ongemakkelijk word.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de deur achter me sluit zie ik dat Rowan buiten adem naar me toe komt lopen. Ik ben blij dat ik bij haar was en ze niet deze hele gang alleen heeft hoeven "schoonmaken". Hoewel.. zonder mijn schot waren lang niet al deze Walkers de gang op gekomen. "Wat deed jij eigenlijk helemaal hier?" vraagt ze tussen haar versnelde ademhaling door. Ik pak de fles water uit de poncho, draai de dop er af en geef het haar. "Ik zocht een kamer, en toen kwam ik die dame tegen," beantwoord ik haar vraag. Zou er uberhaubt een kamer op deze fucking boot zijn die niet barst van de stank of lijken? Ik kijk naar de hele rits Walkers die we net hebben neergehaald. Hoeveel zouden er zijn op het hele schip? Honderden? Duizenden? Omdat ik de afmeting en geschiedenis van dit schip niet ken, is het me allemaal een raadsel. Ik pak de cola en neem er een slok uit. "Weet jij niet nog een decent kamertje waar ik in elk geval zonder Walker in bed kan stappen?" vraag ik Rowan. Zij moet dit schip zo'n beetje op haar duimpje kennen. Ik sla mijn kruisboog wat beter om en knoop de poncho weer vast. Dan bedenk ik me dat Rebecca en Nathan beneden moeten staan wachten op Rowan. Ik besluit er niets van te zeggen, want ik geniet net van het moment dat het weer goed is tussen ons.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl pakt een fles water uit zijn poncho en haalt de dop daar af om hem aan mij te geven. Ik kijk hem dankbaar aan en neem een paar slokken als hij praat. Het voelt goed voor mijn keel, die nu minder pijnlijk en ruw aanvoelt. "Ik zocht een kamer, en toen kwam ik die dame tegen." Ik knik er even op, hij is dus wel van plan om te blijven en plotseling staat dat plan mij best wel aan. Daryl neemt een slok van de cola en ik geef hem de fles water terug als hij klaar is. Cola vind ik maar niets, met dat koolzuur en andere troep. Slecht voor alles, niet alleen je lichaam. "Weet jij niet nog een decent kamertje waar ik in elk geval zonder Walker in bed kan stappen?" vraagt hij een me en ik lach zachtjes om vervolgens met mijn hoofd te schudden. Zijn woordenkeus past niet bij hem en dat zorgt ervoor dat het grappiger is. "Zo ver van de anderen af?" vraag ik dan en ik schud opnieuw met mijn hoofd. "Nee, geen idee. Alles stinkt, vind ik. Mijn kamer is volgens mij echt de enige nette kamer met een heerlijke geur." overdrijf ik het iets. "Zullen we weg voordat we zelf van de stank in walkers veranderen?" vraag ik dan aan hem, omdat ik het hier tussen de lijken wel weer gezien heb. Hier komen eigenlijk weinig mensen, dus niemand zal er echt last van hebben voor de rest.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Pas als ze begint te lachen om mijn opmerking, merk ik pas hoe dubbelzinnig hij was. Oeps, dat was niet eens mijn bedoeling geweest. Ligt blozend grijns ik er maar een beetje om, maar het haalt me wel behoorlijk uit mijn comfort zone. Voor zover ik daar in zit. "Zo ver van de anderen af?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. "Waarom niet? Ik ben graag op mezelf.." Ik schrik van mijn eigen eerlijkheid. Dat is een loner ben is wel duidelijk voor iedereen. Dat ik het daadwerkelijk uitspreek is een tweede. Ze schudt haar hoofd. "Nee, geen idee. Alles stinkt, vind ik. Mijn kamer is volgens mij echt de enige nette kamer met een heerlijke geur." Ik lach schamper maar kan het niet ontkennen. Haar kamer is het minst erg van alle kamers die ik tot nu toe heb gezien. "Zullen we weg gaan voordat we zelf van de stank in Walkers veranderen?" vraagt ze dan. Ik knik en volg haar dan mee de trap weer af. Misschien moet ik maar op dezelfde gang gaan slapen als zij, zodat, mocht er wat gebeuren, ik dichtbij was om haar te beschermen. "Gaan we een kamer zoeken?" vraag ik haar daarom terwijl we de treden een voor een afdalen. De spuuglelijke kroonluchter springt direct in het oog.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Zijn lichtelijk blozende grijns is eigenlijk wel schattig, maar dat ga ik helemaal niet toegeven. Als ik vraag waarom hij zover van de anderen af wilt, haalt hij zijn schouders op. "Waarom niet? Ik ben graag op mezelf..." antwoord hij en mijn gezicht betrekt iets. Dat zou jammer zijn, maar ik heb het wel duidelijk gemerkt ja. Toch trek ik mijn gezicht snel in de plooi en zeg ik dan mijn kamer gewoon de beste is, wat ook zo is. Daryl laat een wrange lach horen. "Helaas pindakaas, meneer." plaag ik hem iets. Hij knikt als ik weg wil en samen lopen we terug naar de trap, die we langzaam aflopen naar beneden. Als ik mijn kleding controleer ondertussen, merk ik dat ik gelukkig maar weinig schade heb ondervonden erop. Scheelt weer, dit is net schoon. "Gaan we een kamer zoeken?" vraagt hij en ik kijk iets verbaasd op. "Uh, als jij dat wilt, natuurlijk. Je mag je lelijke poncho zolang wel op mijn kamer leggen, lijkt me vreselijk om daar de hele tijd mee te moeten slepen." merk ik nonchalant op. We stappen de goede gang weer in om door te lopen naar waar ik mijn kamer heb. Rebecca heeft haar kamer wat verder en die van Nathan, of in ieder geval waar hij zijn spullen legt, was nog iets verder. Het is altijd handig. Als ik mijn deur open, komt er ineens een idee in me op. "Je kan de kamer van dat roodharige meisje nemen, al is die wel een stuk verder de gang in." opper ik. Als ik de deur open, zie ik de vieze kledingstukken verspreid liggen. Ik heb de moeite nog niet genomen om iets op te ruimen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Verbaast kijkt ze op. "Uh, als jij dat wilt, natuurlijk. Je mag de lelijke poncho zolang wel op mijn kamer leggen, lijkt me vreselijk om daar de hele tijd mee te moeten slepen." Het wordt inderdaad best irritant om zowel de poncho als de kruisboog constant over mijn schouders te moeten dragen, maar je zal me geen kik horen geven. Ik haal mijn schouders op. "Misschien wel. Maar dat toontje over mijn poncho moet je toch maar eens gaan bijstellen," antwoord ik dreigend maar met een plagerige ondertoon. Omdat we het voedsel samen hebben gehaald en Rowan amper wat eet, vertrouw ik haar de poncho vol eten makkelijk toe. Zij weet hoeveel moeite het heeft gekost dit te bemachtigen en zal er dus ook niet gauw misbruik van maken. We slaan een gang in die ik herken. Rowan opent haar deur en ik stap achter haar aan naar binnen als ze plots wat oppert. "Je kan de kamer van dat roodharige meisje nemen, al is die wel een stuk verder de gang in." Ik kijk even bedenkelijk. Zolang haar dood maar niet verband hield met die kamer. Als het voor Walkers makkelijk binnenkomen was, had ik hem liever niet. Ik heb toch al zo weinig slaap deze dagen. Aan de andere kant, als die kamer al bewoond is geweest door zo'n jonge griet, moet het zeker goed genoeg zijn voor mij. En hij ligt aan het eind van de gang.. "Ik wil hem wel zien," speel ik op safe. Als we de kamer in lopen zie ik overal vieze kleding liggen. "'De enige nette kamer' zei je?" lach ik terwijl ik een broek zachtjes opzij schop. Daarna zet ik de poncho met eten naast haar bed.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Misschien wel. Maar dat toontje over mijn poncho moet je toch maar eens gaan bijstellen." zegt hij op een dreigende, maar plagende toon en ik moet er zacht om lachen. "Natuurlijk meneer, ik zal uw uitbundig gekleurde poncho niet meer beledigen." komt er bekakt bij mij uit. Het voelt als een opluchting om niet meer de hele tijd te snauwen en sarcastisch te hoeven doen, eigenlijk. Ik had nooit gedacht dat het zo zou kunnen opluchten. Als ik de deur openmaak en naar binnen loop, opper ik iets aan hen en hij kijkt er bedenkelijk op, misschien zelfs wat afkeurend. "Ik wil hem wel zien." is zijn uiteindelijke beslissing en ik knik met een klein glimlachje. Dat is gelukkig nog niet zo ver als de verdieping hierboven en dat vind ik allang goed. Volgens mij voelt iedereen zich automatisch veiliger als Daryl op dezelfde gang slaapt. "De enige nette kamer' zei je?" lacht hij en ik word rood als hij mijn broek aan de kant schopt. De poncho verdwijnt naast het bed. "Sorry." murmel ik verontschuldigend en ik begin de kledingstukken bij elkaar te rapen. "Ik kwam vast te zitten in een walker, daarnet." Bij deze woorden trek ik een vies gezicht. "Ik was doorweekt met organen en... organensap ofzo. Het stonk in ieder geval gruwelijk en mijn schoen zal ik nooit meer aanraken." zweer ik plechtig. Ik gooi alles op een hoop in de badkamer en sluit die deur, zodat alle stank daar blijft. Niet dat de stank hier ver komt, want de ramen staan nog wijd open. "Zullen we maar gaan dan?" vraag ik. Ik wil het liefst meteen uit de kou, maar ik ga nu geen moeite doen om die ramen dicht te doen, dat doe ik wel als niemand toekijkt en ziet hoe idioot ik bezig ben.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Natuurlijk meneer, ik zal uw uitbundig gekleurde poncho niet meer beledigen." "Dat lijkt er meer op," zeg ik met een halve grijns. Het is toch relaxt om niet telkens in de verdediging te hoeven schieten, al weet je het tussen Rowan en mijzelf nooit. Het kan van het een op het andere moment anders zijn. "Sorry," murmelt ze als ik haar broek aan de kant schop. Meteen begint ze al haar kleren bij elkaar te rapen. Ik buk me om te helpen en leg de broek op haar bed. "Ik kwam vast te zitten in een Walker daarnet." Ik frons. "In een Walker?" Rowan trekt een vies gezicht. "Ik was doorweekt met organen en... organensap ofzo. Het stonk in ieder geval gruwelijk en mijn schoen zal ik nooit meer aanraken." Ik zal haar maar niet vertellen hoe ik er meestal bij loop. Als ik guts en rotzooi over me heen krijg, is dat jammer en zal dat geheid stinken, maar als een kledingstuk nog draagbaar is, zal ik het dragen. Dient er wel bij gezegd te worden dat de rest van de groep dat meestal niet zo kan waarderen, Ze gooit de kleding in de badkamer en doet de deur dicht. Mijn blik valt eerst nog op het bad. "Maar goed dat je dan nog in bad kan," merk ik op. Warm water is schaars. Ik vraag me af of het er uberhaubt nog is. "Zullen we maar gaan dan?" vraagt ze. Ik knik en open de deur voor haar. We lopen de gang door en Rowan leidt me naar de kamer van het meisje dat ik gisteren nog overboord heb moeten gooien. Er klinkt gekreun vanaf de grond. Als ik neerkijk, zie ik het hoofd van een Walker. Het zit nog vast aan nek en schouders, maar daar is ook alles mee gezegd. Zonder er verder bij na te denken of zelfs maar te kijken, trap ik op het hoofd dat uit elkaar klapt en loop ik met Rowan door. Een beetje tegendraads met haar verhaal is het stiekem wel. Mijn schoen was al vrij ranzig maar wordt nu nog verder omsiert met stukjes hersenen en bloed. Ach, verschil in mensen moet er zijn, toch?

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat lijkt er meer op." antwoord hij met een halve grijns en ik grinnik er zacht op. Mijn mondhoeken gaan gewoon pijn doen van het constante omkrullen. Zijn fronsende reactie op dat ik in een walker zat is gewoon geweldig. "Ín een walker?" vraagt hij en ik knik met een vies gezicht als ik verder praat. "En mijn voet zat tot mijn enkel erin, alles zakte gewoon in mijn schoen, volgens mij liep ik op een stuk darm uiteindelijk. Ik verloor mijn evenwicht en zakte met mijn kont door zijn borstkas. Gelukkig was hij al dood..." vertel ik wat gedetailleerd verder. "Maar goed dat je dan nog in bad kan." zegt hij dan plots en ik kijk even op naar hem. "Tried that. Veel te koud eigenlijk en je bent zo weer vies." Ik haal licht mijn schouders op, al ben ik volgens mij al een lange tijd nog niet zo vies geweest en zo vaak vies geweest als vandaag, daar kan het ook aan liggen. We lopen door naar de kamer van het meisje als Daryl de deur voor me opent en ik trek nog eens een vies hoofd als Daryl gewoon zomaar op een hoofd trapt, waardoor die met een vies geluid uit elkaar splat. Het zit overal, maar gelukkig lijken zijn schoenen er bestendig tegen te zijn. Hopelijk zijn mijn nieuwe laarzen dat ook. Ik ga verder voor naar het einde van de gang, wat ongeveer 200 meter verderop ligt. Het is groot hier, echt groot.
"Deze is het." zeg ik, tegen een willekeurige deur. Ik weet precies wie waar slaapt, dat is altijd handig om te weten en te onthouden. "Welkom in uw nieuwe kamer, meneer." Als ik de deur open, word ik toch even verrast door de inhoud. Het roodharige meisje blijkt een rare obsessie te hebben en nu snap ik ook waarom we haar zo weinig zagen. Er zijn bijna geen meubels in de kamer en het grote, luxe bed is naar het midden geschoven. Er staan verschillende kaarsen door de kamer verspreid, maar dat is nog niet zo abnormaal. Op de muren staan allemaal teksten en ik kan wel raden waarmee het geschreven is. De donkerrode vloeistof verraad het aan zijn geur, walkerbloed. In de hoek van de kamer ligt blijkbaar het slachtoffer, een walker wiens buik open is. Het hoofd ligt verderop en maakt happende bewegingen richting ons. Op mijn gezicht staat een flinke afschuw te lezen. "Sorry, dit wist ik niet..." mompel ik verontschuldigend.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt even naar me op. "Tried that. Veel te koud eigenlijk en je bent zo weer vies." Jammer. Geen warm water dus. Ze haalt haar schouders op en we lopen door de gang naar een kamer aan het einde. "Deze is het," zegt ze. "Welkom in uw nieuwe kamer, meneer." Ze opent de deur en ik verwacht een kamer te zien als die van Rowan. Er heeft immers een jong meisje in geslapen. Wat ik zie lijkt rechtstreeks uit een horrorfilm te komen. Het enorme hemelbed is naar het midden van de kamer geschoven. Verder staan er amper meubels. Er staan kaarsen in verschillende vormen en figuren op de grond, maar mijn ogen kijken meteen naar de talloze tekens op de muur. Geschreven in bloed. Het lijken wel psalmen uit de Bijbel te zijn. "What the fuck.." grimas ik. Dan hoor ik een geluid en draai ik me naar de hoek van de kamer. Een onfortuinlijke Walker ligt met opengesneden buik tegen de muur aan. Zijn hoofd ligt een meter verder. "Sorry, dit wist ik niet," mompelt ze. Ik kijk haar gefronst aan en zie dat ze in shock is. Het moet inderdaad vreemd voor haar zijn. Zij kende dat meisje, ze heeft waarschijnlijk tot haar dood deel uit gemaakt van de groep. Ik leg onhandig mijn hand op haar rug. "Het geeft niet, maar ik ga toch liever voor een andere kamer if you don't mind," brom ik. Daarna loop ik naar het hoofd van de Walker en trek ik een pijl uit mijn serie. Ik kniel bij het hoofd neer en duw de pijl recht door zijn hoofd. Hij houdt meteen op met happen. Als ik weer overeind kom, maak ik nog eens een rondje. De hele kamer staat volgeschreven. Met een lichte rilling aanschouw ik een levensgrote tekening van Jezus aan het kruis. Hij beslaat een hele wand. Het bloed is opgedroogd, net als een paar naar beneden gegleden druppels. "Wat was die rooie voor vaag wijf?" vraag ik aan Rowan terwijl ik blijf kijken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"What the fuck..." komt er op een verraste, wat geschokte toon uit mijn mond. Ik verontschuldig mezelf snel, als ik dit geweten had, had ik het niet geopperd aan hem hoor. Hij kijkt me even aan met zijn wenkbrauwen gefronst en legt dan zijn hand op mijn rug neer, waardoor ik een korte rilling over mijn ruggengraat voel trekken. "Het geeft niet, maar ik ga toch liever voor een andere kamer if you don't mind." bromt hij. "Oh echt? Ik dacht dat deze kamer wel iets voor jou zou zijn." plaag ik hem dan, maar op een droge toon. De shock verdwijnt in ieder geval niet meteen. Ik vraag me af of ze gek is geworden in de tijd dat ze alleen was en ik voel medelijden met haar. Daryl loopt de kamer in en steekt een pijl door het happende hoofd heen, dat gelijk stil houd. Hou kan je daar nou bij slapen? Hij maakt nog een rondje door de kamer, ik kijk alleen toe hoe hij beweegt en niet naar de kamer zelfs, dat vind ik gewoon te luguber. "Wat was die rooie voor vaag wijf?" vraagt hij plots aan mij en mijn ogen volgen zijn blik, naar de levensgrote Jezus op de muur. Ik slik eens en haal dan mijn schouders op. "Geen idee, we zagen haar amper. Ze trok zich steeds verder terug, net als ik eigenlijk." Alleen ben ik op een andere manier gek geworden, maar dat zeg ik er niet bij. Mijn blik gaat gelijk weer van het spektakel af. "Misschien hield ze gewoon teveel van rood." Ik doe een stap naar achteren, zodat ik niet meer in de deuropening sta. Ik heb het eigenlijk wel gehad met rare dingen, plotseling verlang in naar het normale leventje. Het was saai, maar beter dan gekken die rare dingen op muren tekenen met bloed.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Oh echt? Ik dacht dat deze kamer wel iets voor jou zou zijn." Ik lach niet. Waarom schildert ze Jezus met bloed op een wand? Wat is dit voor sick twistminded bitch geweest? Terwijl ik vraag naar het meisje, blijf ik naar het gezicht van de Zoon staren. Om zijn hoofd heeft ze een doornkrans getekend en er lopen lijnen opgedroogd bloed uit zijn ogen. Achter me geeft Rowan antwoord op mijn vraag. "Geen idee, we zagen haar amper. Ze trok zich steeds verder terug, net als ik eigenlijk. Misschien hield ze gewoon teveel van rood." Met mijn vinger ga ik over de hals van het Jezusfiguur heen. Hoewel ik amper opvoeding heb gehad, ben ik in theorie Christen net als de rest van mijn familie en mijn hele dorp. Als baby ben ik gedoopt. We werden er destijds wel eens vreemd om aangekeken door buitenstaanders. Veel van ons waren racistisch, mijn vader sloeg Merle en mij en we hebben nooit over naastenliefde geleerd. Toch hadden we altijd kruisjes in ons huisje hangen en gingen mijn ouders naar de kerk. Jezus heeft me nooit geholpen. God net zo min. Beide zijn voor mij dus niet meer dan een symbool van ijle, niet bestaande hoop. Bidden heb ik nooit begrepen. God en Jezus zullen je niet helpen; als je in de shit zit, zul je die zelf moeten oplossen. Dat heb ik in elk geval wel altijd moeten doen. Een beeltenis van Jezus deed me alleen maar terug denken aan mijn jeugd en mijn oude dorp. Met mijn hand veeg ik het gezicht van Jezus uit, wat nog moeilijk gaat omdat het bloed helemaal is opgedroogd. De beeltenis van zijn gezicht heeft nu een rode gloed. Ik draai me om en trap een kaars omver. "Laten we gaan," grom ik. Ik loop de deur uit, de gang weer op. Tegenover de kamer van het meisje is nog een deur, en deze wil ik zonder verder na te denken open maken. Hij is op slot. Vragend kijk ik om naar Rowan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij lacht niet om het grapje, waardoor ik voor de rest maar weer serieus blijf. Hij lijkt op te gaan in het plaatje van Jezus. Ik negeer het, hoewel hij zijn hand ernaar uitsteekt. Ik ben gelovig opgevoed, zoals bijna iedereen bij ons. Het is maar een simpel gebaar. Op zondag naar de kerk en bidden voor het eten. Mijn opa deed er nog veel meer, maar in ons gezin was het maar weinig. Altijd aanwezig, maar niet sterk. Nu weet ik wel zeker dat er geen God bestaat en negeer ik dit liever allemaal. Ik weet dat mijn moeder veel voor mij gebeden heeft, wat ik maar onzin vond op het einde. Ik was toch echt degene die mezelf moest genezen. Toen ik terug kwam, dankte mijn moeder God in plaats van mij. Sindsdien heb ik er zelfs een kleine hekel aan gekregen. Plotseling schopt Daryl een kaars om en kijk ik op naar hem. "Laten we gaan." Hij klinkt ook alsof hij er nu wel weer genoeg van hebt, al kan ik de indruk die het op hem heeft gemaakt zien. Ik knik, maar Daryl stormt zowat langs mij heen de deur uit en wilt gelijk de deur tegenover deze openmaken. Die zit op slot, wij hebben hem nooit open gemaakt, leek niet noodzakelijk genoeg. Ik haal mijn schouders op. "Geen idee, die zit altijd al op slot." murmel ik met een gedempte stem. Op de één of andere manier voelt het alsof een luide stem iets verstoort wat niet verstoord moet worden. Ik leun tegen de muur naast de deur van het roodharige meisje aan, die ik netjes sluit. Die moet maar gesloten blijven, voor altijd of zo. Afwachtend kijk ik of Daryl hem alsnog open gaat maken of niet.

---

Your make-up is terrible