{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
"Je moet de ellende niet gaan opzoeken, Nathan." zucht Rebecca zachtjes. "Maar je moet jezelf wel kunnen beschermen." Ze rekt zich uit en reikte naar haar tas. Daar haalt ze een handgeweer uit. "Hier," zegt ze. Ik heb nog nooit met wat dan ook geschoten. Hoe moet ik dit gaan gebruiken? Rebecca doet voor hoe je de beveiliging eraf haalt. Daarna zet ze hem weer vast. "Gebruik het alleen als je echt nodig hebt."
Ze rolt van het bed af en gaat naast me staan. "Zorg altijd dat je armen in een rechte lijn zijn en nijp een oog dicht om te mikken. Dan haal je de trekker over. Pas wel op de terugslag," legt ze uit. Ik draai het handgeweer even rond in mijn handen en bekijk het.
"Ik heb dit nog nooit gedaan. Moet ik niet oefenen enzo?" vraag ik. Het geweer is niet erg licht. "En als ik hem gebruik, dan trekt het toch juist meer walkers aan?" Ik spring op van het bed en richt het handgeweer op random plekken in de kamer. Eerlijk gezegd voel ik me best wel stoer met dit ding. "Maar het eten hier raakt toch een keer op? Ik wil wel helpen met eten zoeken. Of andere spullen. Of ik kan helpen het schip walker vrij te maken," som ik allemaal op.

Rebecca Morgan

“Ik heb dit nog nooit gedaan. Moet ik niet oefenen en zo?” vroeg hij. Ik schudde snel mijn hoofd.
“Als je wilt dat je kogels in één, twee, drie op zijn, dan schiet je maar lekker raak.”
“En als ik hem gebruik, dan trekt het toch juist meer walkers aan?” Ik grijnsde toen hij als een klein jongetjes met zijn nieuwe speelgoed het geweer op random plekken in de kamer begint te richten. Ik spring naast hem op het bed en duw zachtjes zijn hand weer omlaag.
“Wat zeg ik net? Gebruik hem enkel in noodgevallen. En er zijn messen genoeg in de keuken als je er eentje wil hebben.” Dat van mij lag er ook nog. In de pombak, als ik het goed had. Ik had het er niet expres laten liggen, ik was het gewoon vergeten.
Ik had niets met geweren en Nathan was er zo te zien wel blij mee. “Het is geen speelgoed, Nathe. Beloof, zweer, dat je het enkel in noodgevallen gebruikt.” Met een blik die je de kriebels zou geven, keek ik hem aan.
“Maar het eten hier raakt toch een keer op? Ik wil wel helpen met eten zoeken. Of andere spullen. Of ik kan helpen het schip walker vrij te maken.”
“Bijna, ja… Maar ik heb liever niet dat je helpt met het Walker vrij maken.” Dat was mijn taak en ik kon niet op hem letten als hij zou helpen. “Dan heb ik liever dat je met de rest alleen eten gaat zoeken. Je moet het zelf maar weten.”
Ik hoopte alleen maar dat ik hen genoeg kon vertrouwen dat ze hem niet in de steek zouden laten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[ik probeer vanavond nog even te posten want morgen lukt dat sowieso niet.. Anders word het pas donderdag]

[Ok]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan.
"Oké, ik beloof het alleen in noodgevallen te gebruiken," zeg ik oprecht. Ik was toch niet van plan om met iets te gaan spelen wat alleen maar meer van die enge dingen aantrekt. "Heel erg bedankt." Ik duw het handgeweer tussen mijn riem. Ik hoef nu alleen nog in de keuken een mes te halen en ik ben weer bewapend genoeg voor mijn doen. Ik heb daarbuiten handbogen, kruisbogen en zelfs speren gezien. Allemaal dingen die hartstikke handig zijn en geen andere walkers aantrekken. Helaas kan ik daar niet mee omgaan. "Wie gaat er over het eten? ...ik bedoel wie haalt dat buiten het schip?" vraag ik aan Rebecca. "Dan kan ik vragen of ik mee mag." Ik heb nog niet veel mensen op dit schip gezien. Ook vraag ik me af waar dat meisje van mijn leeftijd en die jongen zijn gebleven. Hopelijk is er niks met ze gebeurd. Het kan ook zijn dat er heel veel mensen hier zijn, waar ik niks van af weet. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe groot de groep hier is.

Rebecca Morgan

“Wie gaat er over het eten? ...ik bedoel wie haalt dat buiten het schip?” vroeg hij. “Dan kan ik vragen of ik mee mag.”
Ik haalde mijn schouders op. ‘Er gaat niet bepaald iemand voor het eten. Oké, eigenlijk zowat iedereen behalve ik, maar ik bewijs mijn diensten door zoveel mogelijk Walkers te doden in het schip. Zowat mijn dagelijkse bezigheid, eigenlijk.”
Ik haalde mijn schouders op. “Je kunt het vragen aan Daryl, Rowan, Xari, dingetje, ander dingetje en misschien ook Tyler, dat weet ik eigenlijk niet.”
Ik stond op en liep alvast de deur uit, even achterom kijkend om te zien of Nathan me volgde. Eerst en vooral ging ik mijn mes halen en dan zou ik wel zien wat er gebeurde. Ik had geen zin om te eten, ik zat eigenlijk nog vol van Daryls kalkoen van gisteren, die me erg gesmaakt had.
Mijn verband fladderde nog steeds losjes om mijn arm, maar het was al goed als mogelijk gestopt met bloeden, dus ik trok het er maar rond uit en liet de wond maar voor wat het was.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 18:02 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als de Walker in zee ligt en ik aangelopen ben, volgt Rowan mijn voorbeeld. "Dat is een mooi idee," zegt ze zacht. "Hij vaart vast wel als er weer brandstof is. Misschien wat gesleutel hier en daar om de motor weer op gang te krijgen, aangezien die nogal een tijdje stil staan." Ik schud mijn hoofd. Was het maar zo simpel. Feit was dat we brandstof nodig hebben, een hele shitload aan brandstof. Het zou handig zijn als we een of andere marinier hier aan boord zouden hebben, maar de enige mensen die er enigszins uitzagen als zeevaarders, lagen of wandelden dood door het schip. Rowan lijkt het ook in te zien. Ze haalt haar schouders op. "Er komt toch niemand langs met een paar honderd liter boot-brandstof," zegt ze. De harde ondertoon in haar stem is weer terug. Ik krab in mijn nek en hijs mijn kruisboog weer wat op. "Er ligt benedendeks ook geen reservebrandstof meer, of wel?" vraag ik tegen beter weten in. Toen de Apocalypse net begonnen was, was het eerste wat mensen van elkaar stalen (na voedsel dan misschien) brandstof. Er moeten liters en liters verspilt zijn aan mensen die dachten aan de Hel te kunnen ontsnappen door maar ver weg te rijden, niet wetende dat ze hiermee alleen maar heel veel aardgassen in rook op lieten gaan en het hen geen stap verder zou helpen. De hele wereld was besmet met het virus, of wat het dan ook was. Er was geen vluchten. Er was geen ontkomen. Er was alleen overlevingsdrang. We bereiken de keuken. Als ik de deur openmaak, zie ik meteen dat iemand mijn andere kalkoen heeft meegenomen. "Fucking bastards," brom ik chagrijnig. Ik had het gisteren ongepast gevonden om met een volledig ongeplukte kalkoen op Rowan's kamer aan te komen zetten terwijl ze me net duidelijk had gemaakt dat ze niet wilde eten. Ik had niet verwacht dat iemand hem mee zou nemen. "Wie heeft die fucking.. nee.. wie heeft mijn fucking kalkoen opgevreten?" grauw ik dan ook. Dat ze zelf maar op jacht gingen, of in elk geval even toestemming kwamen vragen voordat mijn gevangen voedsel op gingen schranzen.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 18:35 ]

---

ars moriendi

Nathan Morgan.
“Je kunt het vragen aan Daryl, Rowan, Xari, dingetje, ander dingetje en misschien ook Tyler, dat weet ik eigenlijk niet," antwoordt Rebecca op mijn vraag. Ik grinnik. Ik vraag me af wie 'dingetje en ander dingetje' zijn. Zij zitten vast ook hier ergens op het schip.
Rebecca staat op en loopt de deur uit. Daarna kijkt ze achterom.
"Gaan we naar de keuken?" Ik loop achter Rebecca aan de kamer uit. Ik word weer helemaal overweldigt door de stinkende lucht van rottende walkers. Ik slik moeilijk. Hier zo binnen is het een stuk erger dan in de buitenlucht. Toch voel ik me veel veiliger met een plafond boven mijn hoofd. Ik weet dat walkers niet vanuit de lucht kunnen aanvallen, maar toch.
"De lijken liggen er nog," mompel ik, over de verrotte lichamen heen stappend. De ingewanden liggen verspreid over de grond. "Ik kan er maar niet aan wennen. De stank en het beeld." Ik zet een paar stappen bij de lijken vandaan. "Ik snap niet hoe Daryl dat doet."

Rowan Ava Carter

Ik merk amper dat Daryl buiten het lopen nog meer doet, ik merk ook niet echt wat ik aan het doen ben. "Er ligt benedendeks ook geen reservebrandstof meer, of wel?" vraagt hij en ik schud gelijk met mijn hoofd. "Nee, geen druppel." antwoord ik monotoon. We lopen verder door de gangen, terwijl ik me bedenk dat er vast nergens enig brandstof meer zal zijn. Als het er is, is het vast ingenomen door van die gevaarlijke bendes die alles plunderen. Ik volg Daryl door de keukendeur en kijk aarzelend om me heen als ik probeer te bedenken waar het voedsel zal liggen. "Fucking bastards." hoor ik van Daryl vandaan komen, niet het vriendelijke gebrom van normaal."Wie heeft die fucking... nee... wie heeft mijn fucking kalkoen opgevreten?" grauwt hij en het klinkt behoorlijk angstaanjagend. Aangezien ik de schuldige niet kan zijn, doet het mij dan gelukkig weinig. "Geen idee, dat kan iedereen zijn." mompel ik. "Als je hier iets laat liggen, pakt iedereen het. Misschien was het wel een walker." Ik wijs naar het flesje water van mij dat nog op dezelfde plek staat en loop erheen. Mooi ontbijt vind ik. Ik schroef de dop eraf en neem een paar slokjes, waarna ik hem Daryl voor houd. Veel zit er niet meer in, helaas. "Ik zoek wel wat te eten voor je." mompel ik dan, omdat zijn eten weg is. Nu vind ik wel dat hij wat extra's verdient.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

“Gaan we naar de keuken?” Nathan liep achter me aan, terwijl we beiden zo goed mogelijk over de lijken probeerden te stappen. Ze stonken als de pest en zagen eruit als moderne mummies, toch was ik er aan gewend geraakt. Soms gooiden we zo overboord, maar meestal bleven ze gewoon in de gang liggen, te rotten tot er niets meer over bleef dan een stinkende vlek op het tapijt en een skelet.
Ik knikre, als antwoord op zijn vraag en wandelde stug door, de geur negerend. De keuken lag niet zo ver van mijn kamer af, gelukkig.
“De lijken liggen er nog,” beaamde Nathan. “Ik kan er maar niet aan wennen. De stank en het beeld. Ik snap niet hoe Daryl dat doet.”
“Het is Daryl,” ging ik er op in, “Tough guy.” Ik haalde mijn schouders op en vroeg me af waar ze waren. De deur van de keuken kwam al in zicht en het duurde niet lang eer ik er stemmen uit hoorde komen.
“Ik zoek wel wat te eten voor je,” klonk het vanuit de deur. Ik trok mijn wenkbrauwen tot een verontwaardigde rimpel.
“Is je kalkoen kwijt?” vroeg ik. Deze keer had ik niets naar mijn kamer gesmokkeld, echt waar. Ik had wel wat beters te doen dan een kalkoen onder mijn bed vertoppen en daarbij zou het echt niet opvallen als er opeens een kalkoen in mijn kamer lag.
Ik wandelde over de drempel heen en haalde mijn mes alvast uit de wasbak, zodat ik dat toch al niet kon vergeten. Uit een van de andere schuiven haalde ik een ander vleesmes tevoorschijn, dat ik aan Nathan gaf.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 20:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Geirriteerd kijk ik de keuken rond. Dat beest is echt pleite. "Geen idee, dat kan iedereen zijn." mompelt Rowan. "Als je hier iets laat liggen, pakt iedereen het. Misschien was het wel een walker." Ze wijst naar het plastic flesje op het aanrecht en loop er naartoe waarna ze het water aan haar lippen zet. Vervolgens houd ze het mij voor. Omdat ik weet dat ze niets anders zal ontbijten dan dit flesje water, schud ik mijn hoofd. “Ik zoek wel wat te eten voor je," besluit ze. "Ik vraag me af of er nog wel wat over is op deze boot," murmel ik terwijl ik kastjes begin open te maken. In de deuropening verschrijven Rebecca en haar broertje Nathan. Als ik de kastdeur naast een grote oven openmaak, rennen er pijlsnel twee vette, zwarte ratten uit. Ik sla er direct één dood met mijn hand waarna ik hem met zijn staart oppak en op het keukenblok leg. Hij crepeert nog lichtjes door met zijn achterpootje te trappelen en dus snij ik in één beweging zijn buikje open. Mijn wijsvinger komt door het bloed dus steek ik hem even in mijn mond. Breakfast is served. “Is je kalkoen kwijt?” hoor ik Rebecca vragen. Ik denk een sarcastische ondertoon te voelen en voel direct iets oplaaien door die vraag. Boos stap ik naar ze toe. "Ja, mijn kalkoen is 'kwijt'. Daar weten jullie zeker niet meer van?" blaf ik in haar gezicht. Het gaat me nieteens meer om die klotevogel, het gaat me om het principe dat er iets van me gestolen is. In een groep dien je dat niet van elkaar te doen. Daarbij vertrouw ik deze twee gewoon niet. Vanochtend keken ze me ook al zo raar aan terwijl ik alleen maar even kwam checken of ze nog leefden. De broer en zus staan beide met een enorm vleesmes in hun hand, maar het kan me geen fuck interesseren. Die zouden ze toch niet tegen me durven gebruiken. En mochten ze dat toch proberen, zou hen dat flink berouwen.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 20:51 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij wijst het water af, waardoor ik mijn schouders op haal en het flesje weer weg zet. Dan niet. "Ik vraag me af of er nog wel wat over is op deze boot." mompelt hij terwijl hij de kastjes begint te doorzoeken. Ik volg gelijk zijn voorbeeld, het zijn er hier nogal veel. "Vast wel..." antwoord ik zacht. Ik schrik me helemaal te pletter van de klap die Daryl maakt en als ik opkijk, zie ik dat het een rat is. De volgende acties van hem, het opensnijden van zijn buik en de vingers met bloed die hij in zijn mond steekt, zorgen ervoor dat ik misselijk word. Rattenbloed is toch wel even iets anders voor mij. Getver, dat wilt hij toch niet echt opeten? "Is je kalkoen kwijt?" hoor ik Rebecca's stem en ik draai me gelijk om. Niet het beste moment om binnen te komen en zeker niet met de beste opmerking. Dat is ook wel te merken aan ho Daryl reageert. Boos stapt hij naar ze toe en het imponeert mij toch behoorlijk. "Ja, mijn kalkoen is 'kwijt'. Daar weten jullie zeker niet meer van?" schreeuwt hij zowat in haar gezicht. Naast haar staat een lange, magere jongen die ik nog niet gezien heb. Dat is toch niet Tyler? Nee, die zag er echt anders uit. Ik zie dat de wond die gister zo slecht verbonden was weer bloot liggen op haar arm. Dat gaat nog eens slijmerige dingen aantrekken. Ik geef haar even een wantrouwerige blik, maar stap dan langs Daryl heen naar het meisje en pak haar arm vast, om die dichterbij bij mij te trekken en de wond te bekijken. "Dat ziet er niet zo goed uit. Waarom loop je er zo mee rond?" vraag ik haar dan iets bot, al is het vooral zodat Daryl niet op moordtoch gaat op mensen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

“Ja, mijn kalkoen is 'kwijt'. Daar weten jullie zeker niet meer van?” blafte hij zowat in mijn gezicht, ik kon zijn adem zelfs voelen en volgens mij vloog er zelfs wat tuf op mijn wang.
Genoeg vriendelijk geweest, ik ging me niet meer laten intimideren door een persoon die ik pas sinds gisteren kende waarvan de kalkoen verdwenen was.
Ik zocht enkel naar een nog redelijk vriendelijke manier om me te uiten. “Denk eens even na. Als ik je kalkoen gestolen had, had ik één: daarstraks een fatsoenlijk mes gehad om me te kunnen verdedigen tegen walkers, zodat ik geen douchekop moest gebruiken om hun schedel in te beuken. Twee: dan zou ik nu niet hier staan om wat te eten te zoeken.”
Ik keek op, hij was sowieso twee koppen groter dan mij, maar hij moest maar niet denken dat deze kleine meid zich ging laten doen door zo’n brede kerel als hij, die dacht dat hij alles kon maken.
Terwijl ik aan het uitrazen was, had Rowan mijn arm vast genomen, maar in mijn woede had ik hem weer uit haar handen getrokken. Zacht prevelde ik een verontschuldiging.
“Dat ziet er niet zo goed uit. Waarom loop je er zo mee rond?” vroeg ze bot.
Ik haalde mijn schouders op. “Verbanden leggen is mijn, en de rest,” daarbij wierp ik een blik op Daryl, “hun specialiteit niet…”
Ik mompelde het wat. Het feit dat ik het haar niet durfde te vragen liet ik achterwegen. Eigenlijk kon het me niet meer schelen wat ze van me dachten, vooral Daryl niet.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt me woedend aan. “Denk eens even na. Als ik je kalkoen gestolen had, had ik één: daarstraks een fatsoenlijk mes gehad om me te kunnen verdedigen tegen walkers, zodat ik geen douchekop moest gebruiken om hun schedel in te beuken. Twee: dan zou ik nu niet hier staan om wat te eten te zoeken,” antwoordt ze. Voordat ik kan reageren stapt Rowan langs me heen en bekijkt de wond die dat meisje me gister nog had willen laten verbinden. “Dat ziet er niet zo goed uit. Waarom loop je er zo mee rond?” vraagt ze zonder medeleven in haar stem. Ze haalt haar schouders op. “Verbanden leggen is mijn, en de rest..” -ze kijkt me arrogant aan "..hun specialiteit niet…” Het is dat Rowan voor me staat, anders had ik haar aangevlogen. "Hier ga je in ieder geval geen eten vinden. Dat zal je toch echt zelf moeten gaan vangen daarbuiten," snauw ik. Deze kinderen wisten niks maar dan ook niks over overleven. En als je mij een attitude ging geven, kon je wat mij betreft ook gewoon doodvallen ook. Ik voel hoe mijn hand, die verstopt zit in mijn broekzak, sterk in mijn mes knijpt. Om mezelf tot bedaren te brengen laat ik mijn wijsvinger over het lemmet glijden. Ik voel hoe de warme druppels uit mijn huid glijden. "Ik weet niet wat jullie verder bijdragen aan deze fucking groep, maar als je nu pas voor het eerst een mes in je handen hebt, zal het niet veel zijn," spot ik. Daarna loop ik naar Rebecca toe en spuug ik op haar onafgemaakte verband. Zo. Ik denk dat de boodschap nu wel overgekomen is. Rustig loop ik weer naar het aanrecht waarna ik de stukjes vlees uit de rat begin te peuteren.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 21:48 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Rebecca trekt natuurlijk gewoon haar mond open tegen Daryl en in haar woede trekt ze haar arm los. Even kijk ik iets beteuterd, ik wilde alleen maar helpen. Al snel trek ik mijn blik weer hard. "Verbanden leggen is mijn, en de rest," daarbij kijkt ze naar Daryl, wat ik dan weer niet begrijp. Volgens mij mis ik iets. “hun specialiteit niet…" Ja, duidelijk. "Nou, sorry hoor." murmel ik naar haar en ik laat mijn armen langs mijn lichaam zakken. "Hier ga je in ieder geval geen eten vinden. Dat zal je toch echt zelf moeten gaan vangen daarbuiten," snauwt Daryl naar haar. Oké, misschien moet ik ze toch maar op de vuist met elkaar laten gaan. "Ik weet niet wat jullie verder bijdragen aan deze fucking groep, maar als je nu pas voor het eerst een mes in je handen hebt, zal het niet veel zijn." zegt hij spottend en ik voel me hierdoor eigenlijk ook lichtelijk gekwetst. Het is ook mijn groep. Hierna loopt hij naar haar toe en spuugt hij naar haar wond. Hierdoor werp ik hem een woedende blik toe. "Daryl, je gedraagt jezelf verdomme als een achterlijke puber!" Mijn stem klinkt scherp, ik krijg er nu wel weer genoeg van. "Rebecca heeft verdomme je eten niet." Hierna pak ik haar hand vast en trek ik haar weg van Daryl, voor ze nog met elkaar op de vuist gaan. Het flesje water gris ik mee en loop stug door naar de gootsteen, zonder haar los te laten of haar de mogelijkheid te geven om te protesteren. "Ik maak het wel schoon en dan verbind ik het." zeg ik tegen haar, op een manier die geen tegenspraak duld.

---

Your make-up is terrible