{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan

"Het is niks... Gewoon een snee, niet eens een diepe."
Hij deed de moeite niet om het te verbergen raapte alle scherfjes op. Met mijn dunne vinger plukte ik er nog een paar glinsterende op.
"Sorry trouwens dat ik niet met die man praatte. Hij deed me een beetje denken aan die vent waar ik eerst mee liep, maar ik weet heus wel dat Daryl niet hetzelfde is."
Ik haalde onverschillig mijn schouders op en liet me op m'n gat zakken. "Je hoeft niet met hem te praten als je niet wil, hoor. Ik verplicht je tot niks... Hij bezorgd me soms ook de kriebels. Nou ja, hij zal wel een aardige vent zijn als je hem beter kent, denk ik. Maar iedereen is een beetje fucked up in deze situatie. Het enige wat ons nog in leven houdt is hoop."
Ik stond op en trok hem ook recht aan zijn arm. Nathan was nooit dik geweest, maar nu was hij extra licht.
"En die hoop heb ik terug sinds gisteren." Ik doelde op het feit dat hij terug was. Hoe toevallig kom het zijn.
Ik opende het raam, terwijl ik de stukjes glas buiten in zee gooide en voor de zekerheid mijn schoenen weer aantrok.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze slaat meteen mijn half-geamuseerde voorstel af. "Nee joh, Daryl. Het is echt geen probleem." Ik glimlach om die gastvrijheid. Gisteravond viel er plots een zwart gordijn voor mijn ogen en besefte ik me plots hoe moe ik was. Ik vraag naar haar plannen voor het ontbijt. "Gewoon, de voedselvoorraden leegplunderen," glundert ze. Ze slaat mijn jack af en zegt dat het straks wel warmer zal zijn. De glimlach die ze me daarna gaf deed me goed. We lopen samen de deur uit en ik schuif de Walkers met mijn voet nog een stukje aan de kant. We lopen door de gangen, en ik ben sinds de Walkers van vanochtend nog scherper dan ik al was. "Hoe lang zitten jullie hier eigenlijk al? Ik neem aan dat veel voedsel al op is, of niet..?" Ik vraag me af of ze me naar een voorraadkelder brengt of weer terug gaat naar de keuken. Plots houd ik halt en hou ik Rowan tegen met mijn hand waarna ik mijn wijsvinger voor mijn mond houd. Ik heb wat gehoord. Met mijn kruisboog in de aanslag draai ik de hoek om. Op de grond, in het midden van een lange gang, ligt een uit elkaar getrokken lijk. Ze is nog niet zolang dood, want ze is nog niet eens veranderd in een Walker. Een vrouwelijke Walker, die met haar rug naar ons toe zit, doet zich tegoed aan haar darmen. Ik draai me naar Rowan. "Hoorde zij bij jullie groep?" fluister ik.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 22:15 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik vind het leuk hoe hij erom glimlacht, maar wend mijn blik snel van hem af, voor de zekerheid. Ik loop hierna samen met Daryl de gang op. "Hoe lang zitten jullie hier eigenlijk al? Ik neem aan dat veel voedsel al op is, of niet..?" vraagt hij en ik knik iets. "Heel lang, ik weet niet eens meer hoeveel tijd er voorbij is... Ik weet niet zo goed hoe het met de voorraden zit, ik hou me er niet mee bezig. Ik weet alleen dat er een tekort is en dat we die moesten aanvullen, waardoor ik buiten was." antwoord ik, doelend op gisteren. Het enige dat ik at waren dingen die ik in de keuken vond, restjes van droge oude dingen. Het liefst niet helemaal eetbaar, zodat ik er moeite mee zou hebben, net als mijn maag om het te verteren en ik langer vol zou zitten terwijl het mijn lichaam meer energie zou kosten om te verteren. Ik ken alle maniertjes, helaas. Ik schrik op uit mijn gedachten als hij ineens halt houd voor me en mij tegen houd met zijn hand, anders was ik wel door gelopen. Zijn wijsvinger houd hij voor zijn mond en ik knik. Hij pakt zijn kruisboog, ik het mes, en hij gaat de hoek om. Ik volg hem gelijk, waar ik misselijk word van het aangezicht van de vrouwelijke walker die zich tegoed doet aan een meisje. Ik trek bleek weg als ik de donkerrode haren herken. "Hoorde zij bij jullie groep?" vraagt hij fluisterend. Ik knik lichtjes, maar zeg niets. Ik weet haar naam niet eens, omdat ik nooit de moeite neem om die te leren. Ja, ik krijg vaak met Rebecca te maken, haar naam ken ik wel. Anderen haal ik altijd door elkaar als ik al iets onthoud. Ze was zo mooi, echt om jaloers op te zijn gewoon. Ik sluit mijn ogen voor een moment en haal eens diep adem. "We moeten haar weg krijgen voor het nog meer walkers aan trekt." fluister ik schor.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan
"Blijven we hier nu voor eeuwig? Ik bedoel op dit schip," vraag ik aan Rebecca die bij het raam staat. Ik loop ook naar het raam toe en duw mijn neus naar buiten. Eerst gooi ik mijn handvol scherven in het water. Door alle rotte, dode lucht die van de kust af komt ruik ik de zeelucht. Ik neem een diepe ademteug, die een stuk minder muf ruikt dan binnen. "Als het weer wat warmer zou worden, zou ik best een keer willen zwemmen," mompel ik terwijl ik van het uitzicht van de oneindige zee geniet. "Ik bedoel... die walkers kunnen toch heus niet zwemmen, neem ik aan?"

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 22:42 ]

Daryl Dixon
Rowan trekt wit weg. Het is wel duidelijk dat ze het jonge meisje herkent. Zonder haar ogen van het meisje af te houden, knikt ze. "We moeten haar weg krijgen voor het nog meer walkers aan trekt," fluistert ze met een raar breekpuntje in haar stem. Als ze te kennen heeft gegeven dat ze het meisje kende, dwing ik mezelf om een moment lang mijn arm om haar heen te slaan. Uit mezelf affectie tonen blijft moeilijk. Het voelt.. onwennig.
Ik kijk weer naar het zieke tafereel. De smakkende geluiden van de consumerende Walker zijn ronduit walgelijk. We moeten er voorbij voor het mijn eetlust nog verder bederft. Ik wend me weer tot Rowan. "Blijf maar even hier. Jij kende haar. Ik los dit wel op." Vervolgens loop ik een eindje de gang in, trek ik een pijl en leg ik deze op mijn kruisboog. De bruine krullen van de Walker zijn plakkerig van het bloed en de guts van het jonge meisje. Met haar gretige handen grijpt ze nog altijd gulzig naar ingewanden, als een klein kind die snoep raapt na het openslaan van een piñata. Haar rechteroog is verdwenen, net als een groot gedeelte van haar scheenbeen. Ik richt op haar hoofd, span de boog en schiet. Met een flinke rochel valt de Walker achterover, haar mond nog vol hart en darmen. Ik loop terug naar Rowan en kijk haar aan. "Zal ik haar wegbrengen?" grom ik.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

"Blijven we hier nu voor eeuwig?" vroeg hij.
Ik haalde mijn schouders op. Hoewel ik tot nu toe nog geen reet om deze mesen gaf - oké Tyler mocht ik wel, maar ik kende hem niet zo goed - was ik nog niet echt van plan weg te gaan. Misschien gaf ik wel iets om ze, maar niet zo veel.
"Niet voor eeuwig..." mompelde ik. "Tot er een andere uitweg is, of dit allemaal opeens stopt, of het niet meer veilig is... Wil je weg dan?"
Nathan stak zijn hoofd door het raam en snoof de zeelucht, vermengd met rotte mensengeur op. "Als het weer wat warmer zou worden, zou ik best een keer willen zwemmen. Ik bedoel, Walkers kunnen heur niet zwemmen neem ik aan."
Ik verzweeg het feit dat ik er gisteren nog organen had in gegeooid en dat er waarschijnlijk honderden lijken in ronddreven, van mensen, Walkers, meeuwen en volgens mij ook vissen. Het enige feit was mijn intresse trok was dat dieren niet veranderden als ze gebeten werden. Ik had toch nog geen walker-dier gezien.
Ik hmm'de zachtjes. "Je doet maar."
Het was niet dat het me niet interesseerde, maar ik wist niets om te zeggen en ik wilde hem die fijne gedachte niet ontnemen.
Met een zacht plofje liet ik me op bed vallen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Voor het eerst schud ik zijn arm niet van me af als hij die even om mij heen slaat, een teken waarmee bij me probeert te troosten. Toch is de shock te groot om er nu even uit te komen. Aan het begin gebeurde het zo vaak, toen zag je bijna niets anders. Nu is het anders, je ziet het bijna nooit meer en je hebt een grotere band met die mensen. Ik heb met haar gepraat. Volgens mij zijn we aan het begin nog wel eens samen eten wezen halen. "Blijf maar even hier. Jij kende haar. Ik los dit wel op." Ik voel me schuldig dat ik het hem laat doen, maar knik gewillig, waarna hij dan ook een pijl door haar kop heen schiet. Ik ril van het geluid dat ze maakt en probeer te ademen als ik nu een volledig zicht krijg op het roodharige meisje dat open gereten op de grond ligt. Door de stem van Daryl wend ik me van haar af. "Zal ik haar wegbrengen?" Ondanks dat hij zo vaak gromt, klinkt het niet eng of gevaarlijk. Het is een geluid waarop ik bijna begin te vertrouwen en dat me iets gerust stelt. "Ik loop wel mee." besluit ik met een klein stemmetje. "Of als ik ergens mee moet helpen zeg je het maar." Ik probeer mezelf ondertussen te vermannen. De wat emotieloze blik trekt weer in mijn ogen, hoewel ik nog altijd wat bleekjes zie. Als alle mooie vrouwen zo uit de wereld gaan, werkt het vast nog eens in mijn voordeel, probeer ik mezelf wat op te krikken. Toch kan ik haar dood niet helemaal verkroppen, hoe ik het ook probeer.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 23:05 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rowan is echt van slag. Het is de eerste keer dat ik haar echt geschrokken zie bij de dood van een Walker. "Ik loop wel mee," zegt ze zachtjes. "Of als ik ergens mee moet helpen zeg je het maar." Ik vind het dapper dat ze het voorstelt en knik dan ook naar haar, maar ik zal het niet van haar gaan verlangen. Voordat ik doorloop, speur ik de gang nog door om te zien of haar geluiden anderen Walkers hebben aangetrokken. Als dit niet het geval is loop ik samen met Rowan naar het vermoordde meisje toe. Ik moet meteen aan mijn vorige groep denken. Geliefden werden daar begraven. Ik kijk Rowan aan. Ik weet natuurlijk niet hoe haar relatie met dit meisje was, maar aangezien ze behoorlijk aangedaan is, lijkt het me verstandig even te vragen wat ze er mee wil. "Wil je haar begraven met de groep?" vraag ik haar. Ik zou een groot gat moeten graven aan de kust. Dan zouden de mensen die dit meisje kenden haar een laatste dienst kunnen bewijzen als ze wilden. Maar nogmaals, ik heb nog steeds weinig tot geen idee hoe de verhoudingen hier liggen. Ik strijk met mijn hand door mijn haren en duw met mijn legerschoenen het afzichtelijke gezicht van de Walker aan de kant zodat ze Rowan niet meer zo aanstaart.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij knikt naar me en iets later lopen we samen naar haar toe, maar ik houd mijn ogen op iets anders gericht. Als Daryl naar mij kijkt, kijk ik ook op naar hem. Dat is makkelijk genoeg. "Wil je haar begraven met de groep?" vraagt hij. Die vraag had ik eigenlijk niet aan zien komen, volgens mij heb ik daar zelfs nog nooit over nagedacht. Ik kijk toe hoe Daryl zijn hand door zijn haar heen haalt en met zijn schoen tegen het gezicht van de walker aan stoot, zodat die de andere kant op gaat. De shock word gelukkig al minder. "Nee... Nee dat hoeft niet. Wij gooien ze altijd over boord. Ik maak er later wel een melding van bij anderen zodat niemand haar mist." mompel ik als antwoord. Ik zorg dat ik tegen de muur het verst van het meisje aansta. Volgens mij had ze niet echt contact met één van ons. "In het water komen er tenminste geen walkers achteraan." glimlach ik dan triestig. Hoewel het een trieste is, herinnert het mij eraan dat ik volgens mij nog nooit zoveel geglimlacht heb als in de afgelopen 24 uur. Mijn mondhoeken gaan nog eens pijn doen hiervan, die is alleen mijn korte, sarcastische lachjes gewend. "Kom, later we opschieten..." Ik kan me een jongetje herinneren dat plotseling wakker werd als walker toen ik hem overboord wilde gooien, ik werd nog net niet gebeten, maar ik had wel de schrik van mijn leven op dat moment.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Nee... Nee dat hoeft niet. Wij gooien ze altijd over boord. Ik maak er later wel een melding van bij anderen zodat niemand haar mist." mompelt ze onvast. Ik knik. Blijkbaar waren ze dus niet zo close. En ja, begrafenissen houden voor mensen waar je niet close mee was, was een verspilling van tijd. Het was een gekke wereld geworden, de wereld van de Walkers. Rowan drukt haar rug tegen de muur. "In het water komen er tenminste geen walkers achteraan," glimlacht ze. Ik ril. De oceaan moet inmiddels vol liggen met ontbindende lijken. Ze heeft wel gelijk. Als je echt van een Walker wilde ontsnappen moest je ofwel de hoogte, ofwel het water in. "Kom, later we opschieten..." zegt Rowan. Ze wil het roodharige meisje niet meer in haar blikveld hebben. Ik trap de Walker, die nog half over haar heen ligt, aan de kant en neem het aangevreten meisje in mijn armen. Dan pak ik mijn mes uit mijn zak en kijk ik Rowan aan. "Kijk maar even weg," grom ik naar haar. Dan druk ik het mes in haar schedel en druk ik hem flink door. Scharlakenrood bloed drupt over haar gezicht en vermengd zich met haar vuurrode haren. Nu weet ik zeker dat ze me niet straks aanvliegt.. en zal ze rustig heengaan. Ik wandel met het meisje in mijn armen naar het einde van de gang, waar een groot raam over de zee uitkijkt. Ik trek het raam open en voel direct de wind in mijn gezicht slaan. Mijn ogen wisselen nog een blik uit mijn Rowan en dan kijk ik nog een keer naar het jonge meisje voordat ik haar de zee in gooi.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij knikt wat op mijn woorden en nadat ik heb gezegd dat ik wil opschieten, doet hij dat ook. Mooi, zo'n man van daden. Ik haat het als mannen blijven lullen maar niets doen, van die enge macho's die eigenlijk niets kunnen. Hij trapt de walker aan de kant en neemt het meisje in zijn armen. Het ziet er eigenlijk best droevig uit... Hij haalt zijn mes uit zijn zak en kijkt naar mij. "Kijk maar even weg." gromt hij op zijn manier. Ik knik kort en houd mijn adem in als ik wegkijk en het geluid van het mes dat door haar schedel gaat hoort. Als het klaar is, kijk ik ook niet meer naar haar, maar volg ik Daryl in stilte door de gang heen. Aan het einde is een groot raam dat op de zee kijkt, dat nu glinstert in de laagstaande zon van de ochtend. Hij trekt het raam open en ik ril eens in de koude wind die erdoor heen komt. Onze ogen ontmoeten elkaar kort en ik bijt op mijn lip als hij haar in de zee gooit. "Zonde van zo'n mooi meisje." mompel ik in mezelf en ik haal een hand door het zachte haar heen om het naar achteren te kunnen vegen. "Nou, dat is dan ook weer gebeurt. Heb je nog honger?" De ironie weegt zwaar op mijn stem, maar we kunnen er niet te lang bij stil staan. Mijn honger is in ieder geval verdwenen, ook al was ik niet van plan om iets te gaan eten. Ik draai me weg van Daryl om de gang door te kijken, gelukkig lijkt het rustig te zijn op het moment. Ik heb nu echt geen zin meer in die stinktrollen. Kunnen ze niet gewoon verbranden in daglicht of zo? Misschien verstenen, dat zou ook wel handig zijn eigenlijk.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan.
Ik draai me om en kijk Rebecca aan.
"Hmm, je doet maar," mompeld ze zachtjes. Ik bijt op mijn lip. Het is vast niet zo'n goed idee als ik een paar seconden geleden dacht. Het liefst zou ik gewoon een onbewoond eiland opzoeken en daar verder gaan leven zonder die vieze walkers en lijken en stank. Dan kan ik elke dag zwemmen. Dan hoef ik waarschijnlijk ook niet bang te zijn dat het water vol ligt met lijken en dat de vissen dood zijn. Ik loop naar het bed en ga erop zitten.
"Hebben jullie nog eten?" Vraag ik aan Rebecca. "Of moet je daarvoor van het schip af?" Ik trek mijn benen over elkaar en kijk een beetje de kamer rond. "Ik zou best met iets kunnen helpen hier op het schip, of daarbuiten ofzo. Ik heb alleen geen wapen..."

Daryl Dixon
Het meisje valt als een lappenpop naar beneden, met lang, rood poppenhaar dat om haar heendanst in haar val. De lichtblauwe zomerjurk die ze draagt zit vol rode vlekken. Het heeft iets spookachtigs om zo'n mooie, jonge vrouw daar als een omgekeerde engel te pletter te zien slaan. De wind speelt met mijn haren terwijl ik nog een laatste blik werp op de plons en de kringen die het water produceren. Daarna draai ik me om en wandel ik terug naar het gangpad. Dit zijn momenten waar ik niet te lang bij stil moet staan. Het hoort bij het leven dat ik nu gedwongen word te leiden."Nou, dat is dan ook weer gebeurt. Heb je nog honger?" vraagt Rowan leeg. Zij begrijpt dat ook. Ik knik en kijk naar de Walker in het gangpad. "Als ik nou toch bezig ben," mompel ik. Ik til de bizar lichte Walker op en breng ook haar naar het grote raam waarna ik haar met een flinke zwaai het water in smijt. De kringen van het roodharige meisje zijn zelfs nog lichtelijk zichtbaar. "Het is jammer dat dit ding niet meer vaart," zeg ik. Als we Walkers en lijken telkens rondom de boot dumpen, moet er op een gegeven moment wel een of andere ziek soort berg ontstaan onder ons. Dat vind zelfs ik een luguber idee. Ik draai me om en loop terug naar Rowan. "Dan zou ik de volle zee op gaan.. een of ander onbewoond eilandje zoeken waar ik de rest van mijn leven zou kunnen slijten." Het is nog niet eens zo'n slecht idee, maar toch nog altijd niet meer dan een onuitvoerbaar hersenspinsel en dat weet ik zelf ook. Ik maak een hoofdknikje naar Rowan ten teken dat ik klaar ben om te gaan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij knikt op mijn vraag. Nou, dat is dan mooi. Volgens mij is hij hier zelfs meer aan gewend dan wij hier. "Als ik nou toch bezig ben," mompelt hij naar een walker in het gangpad. Ik sla mijn armen om mijn lichaam heen en kijk toe hoe hij de walker optilt, bij hem lijkt het echt een piece of cake te zijn. Met een flinke zwaai kiepert hij ook deze het raam uit. "Het is jammer dat dit ding niet meer vaart," zegt hij en ik knik. Ja, dan was ik al lang en breed weg hier. Hij draait zich terug naar mij. "Dan zou ik de volle zee op gaan.. een of ander onbewoond eilandje zoeken waar ik de rest van mijn leven zou kunnen slijten." Ik glimlach licht om zijn idee en loop met hem terug de andere kant op. "Dat is een mooi idee." antwoord ik en mijn stem klinkt nog steeds wat zacht voor mijn doen. "Hij vaart vast wel als er weer brandstof is. Misschien wat gesleutel hier en daar om de motor weer op gang te krijgen, aangezien die nogal een tijdje stil staan." som ik hardop op. Ik heb het wel vaker bedacht voor mezelf, het hield me zelfs op de been in moeilijke tijden. Het idee om hier weg te kunnen. Toch haal ik mijn schouders op en verhard ik mijn blik weer. "Er komt toch niemand langs met een paar honderd liter boot-brandstof." merk ik dan reëel op.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Nathan beet zachtjes op zijn lip. “Hebben jullie nog eten? Of moet je daarvoor van het schip af?” Hij trok zijn benen op, wat hem er extra lief deed uitzien en keek met zijn onschuldige blauwe ogen de kamer rond. “Ik zou best met iets kunnen helpen hier op het schip, of daarbuiten of zo. Ik heb alleen geen wapen...”
Hoewel Nathan groter dan mij was en waarschijnlijk ook sterker, deden zijn woorden toch enige bezorgdheid in me aanwakkeren.
“Je moet de ellende niet gaan opzoeken, Nathan.” Ik zuchtte zachtjes. Ik kon hem niet voor eeuwig blijven beschermen, dat wist ik ook wel en natuurlijk zag ik hem niet meer als een klein kind. Maar hij bleef mijn broertje en ik wilde hem niet verliezen. “Maar je moet jezelf wel kunnen beschermen.”
Ik maakte me lang, zodat ik op het nippertje met mijn vingers aan mijn tas kon en haalde het handgeweer eruit. “Hier,” zei ik. Ik deed even voor hoe je de beveiliging eraf haalde en zette het daarna weer mooi vast. “Gebruik het alleen als je echt nodig hebt.”
Ik rolde van het bed af, waardoor die even krakend protesteerde, en ging langs hem staan. “Zorg altijd dat je armen in een rechte lijn zijn en knijp een oog dicht om te mikken. Dan haal je de trekker over. Pas wel op voor de terugslag.”
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik het geweer tegen mijn ribbenkast aankreeg door de terugslag. James had me leren schieten. Het was eigenlijk niet zo moeilijk als je het eenmaal onder de knie had.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 17:03 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov